Η συντήρηση και η πρόοδος ήταν και παραμένουν τα δυο κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα στην πολιτική.

Ιστορικά, τα δυο αυτά ιδεολογικά ρεύματα ταυτίστηκαν στην πολιτική πραγματικότητα με την Δεξιά ή Κεντροδεξιά και την Αριστερά ή Κεντροαριστερά. Οι ταμπέλες, όμως, με τις οποίες αυτοπροσδιορίζονται τα κόμματα και οι παρατάξεις, καθώς κι αυτές που τοποθετούν γι’ αυτά οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, συχνά, αποδεικνύονται ψευδεπίγραφες.

Έτσι επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος στον οποίον… ευδοκιμούν τα «Κατά συνθήκην ψεύδη».

Μελετώντας χωρίς προκατάληψη τα ιστορικά γεγονότα διαπιστώνει κανείς ότι -διαχρονικά- σημαντικά προοδευτικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν από τα λεγόμενα συντηρητικά-δεξιά κόμματα, ενώ τα λεγόμενα προοδευτικά-αριστερά κόμματα (υποταγμένα στις ιδεοληψίες τους ή ακολουθώντας μια στείρα αντιπολιτευτική τακτική) τήρησαν αντιδραστική στάση απέναντι σε μέτρα και μεταρρυθμίσεις που θα άνοιγαν το δρόμο της προόδου.

Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, για παράδειγμα, τα σημαντικότερα βήματα προόδου ήταν: α) η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ και β) η ένταξη στην ΟΝΕ Και οι δυο αυτές ιστορικές για την Ελλάδα πολιτικές χαράχτηκαν και πραγματοποιήθηκαν από δύο θεωρούμενους συντηρητικούς πολιτικούς, τον ιδρυτή της «δεξιάς» Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον «εκσυγχρονιστή» και για κάποιους… «ολίγον ΠΑΣΟΚ» Κώστα Σημίτη. Και στα δυο αυτά βήματα προόδου η Αριστερά -στο μεγαλύτερο μέρος της- δεν ήταν απλώς απούσα αλλά και αντίθετη.

Οι ίδιες, όμως, αντιφάσεις ανάμεσα στη θεωρία (ταμπέλα) και την πράξη χαρακτηρίζουν και την παράταξη της Ν.Δ., η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «φιλελεύθερη».

Όταν ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Σημίτης προχώρησε, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας, στο φιλελεύθερο μέτρο της απάλειψης του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες, όχι μόνον δεν υποστηρίχθηκε από την «φιλελεύθερη» παράταξη, αλλά αντιμετώπισε και την έντονη αντιπολιτευτική της δράση.

Και ενώ η «μεταρρυθμιστική Κεντροδεξιά» ΝΔ επαγγελλόταν ότι θα «επανίδρυε» ένα «λιγότερο κράτος», με «επιτελικό χαρακτήρα», τροφοδότησε και διόγκωσε, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή διορίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλων, ένα πελατειακό υπερτροφικό κράτος, ανίκανο να υποστηρίξει οποιαδήποτε προοδευτική αναπτυξιακή προσπάθεια.

Αντίδραση για την ανάπτυξη και την πρόοδο και στην άλλη όχθη της «σοσιαλδημοκρατικής» πολιτικής: ενώ είναι, πλέον, παγκοίνως αποδεκτό ότι το κράτος ως εργοδότης έχει αποτύχει και ότι οι αποκρατικοποιήσεις και η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας συμβάλλει στην ανάπτυξη και την πρόοδο, το ΠΑΣΟΚ αντιμάχονταν -μέχρι το 2010 που χρεοκόπησε η χώρα- κάθε ιδέα και απόπειρα εκ μέρους της Ν.Δ. να ενισχύσει -μέσω των αποκρατικοποιήσεων- τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Την ίδια αντιδραστική στάση κράτησε, μέχρι το2009, η Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ -και συνεχίζει και σήμερα η «κομμουνιστογενής» Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ- για να μην αναθεωρηθεί η συνταγματική διάταξη που απαγορεύει την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Και είναι η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που κατάργησε τον νόμο για την Παιδεία, γνωστό ως «Νόμο Διαμαντοπούλου» (το πλέον σύγχρονο και προοδευτικό θεσμικό πλαίσιο για την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που ψηφίστηκε με την πρωτοφανή πλειοψηφία της Βουλής, 250 βουλευτών) και τον αντικατέστησε με τον πλέον αναχρονιστικό και αντιδραστικό Νόμο Γαβρόγλου.

Από την μελέτη, λοιπόν, των πολιτικών πεπραγμένων όλων των κομμάτων τα οποία άσκησαν, διαχρονικά, την κυβερνητική ή την αντιπολιτευτική πολιτική κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, μπορεί να διαπιστώσει κανείς την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην επιγραφή ή το χρώμα της ταμπέλας και στην «ουσία» της πολιτικής των κομμάτων, ανάμεσα στην θεωρία που διακηρύσσουν τα κόμματα και στην πράξη που επιτελούν, ανάμεσα σε όσα υπόσχονται και σε αυτά που, τελικά, πραγματοποιούνται και εισπράττει η κοινωνία.

Μετά ταύτα, χρήσιμο θα είναι να αναθεωρήσουμε τα πολιτικά μας στερεότυπα, προκειμένου να ελευθερωθούμε από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις που μας οδηγούν σε λανθασμένες πολιτικές αξιολογήσεις και εκτιμήσεις.

Μήπως ταυτίζουμε, κακώς, κάθε πολίτη ή κόμμα που ονομάζουμε «συντηρητικό» με τον «αντιδραστικό» (αυτόν που αντιδρά σε κάθε μέτρο που αποβλέπει στην εξάλειψη των κακώς κειμένων και την βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής ζωής), όταν έχει αποδειχθεί ότι ένας «συντηρητικός» είναι οπαδός των μεταρρυθμίσεων, εφόσον έχει πεισθεί για την αναγκαιότητά τους, καθώς και για την ωφέλεια που θα προκύψει από την εφαρμογή τους;

Μήπως δεν είναι αντιδραστικοί αυτοί που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στις «επαναστατικές» αλλαγές, που αποφεύγουν «τα άλματα στο κενό»; Αυτοί που επιλέγουν να προχωρούν βήμα, βήμα προς τα εμπρός. Αυτοί που ελέγχουν και μελετούν, προτού υιοθετήσουν την κάθε αλλαγή, με βάση τα υπάρχοντα επιστημονικά, ιστορικά ή εμπειρικά δεδομένα. Αυτοί που αξιοποιούν ό,τι θετικό υπήρξε και παραδίδεται από το παρελθόν συνθέτοντας όσα υγιή και γόνιμα προέρχονται από τα παλιά με τα στοιχεία της σύγχρονης εξέλιξης;

Μήπως, τελικά, ένας συντηρητικός πολίτης ή πολιτικός είναι κοντύτερα στον ρεαλισμό, στην πλήρη και ακριβή γνώση της πραγματικότητας που τον βοηθά να επιλέγει την κατάλληλη πολιτική, προκειμένου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα τις συνέπειες που έχει στη ζωή του αυτή η πραγματικότητα;

Και μήπως δεν πρέπει να αναγνωρίσουμε -εκ προοιμίου- ως προοδευτικό πολίτη ή κόμμα αυτόν που δηλώνει «αριστερός», αλλά να αναζητούμε στα πολιτικά του πεπραγμένα την συμβολή του στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας;

Η μελέτη της περιόδου των Μνημονίων, 2010-2018, είναι διδακτική για το περιεχόμενο και τη σημασία που έχουν οι παλιές διακρίσεις των πολιτικών κομμάτων και παρατάξεων σε συντηρητικούς και προοδευτικούς, Δεξιούς και Αριστερούς (και σε εκείνους των διαφόρων παραλλαγών τους). Στις δυο νέες -αντίπαλες- κατηγορίες των Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών, που κυριάρχησαν κατά την παραπάνω περίοδο, Αριστεροί και Δεξιοί συνυπήρξαν και συγκυβέρνησαν και στις δυο αυτές κατηγορίες. Εάν θέλαμε να εντάξουμε τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σε δυο κατηγορίες με τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά, θα τους διακρίναμε σε Ρεαλιστές Νεοφιλελεύθερους και σε Λαϊκιστές και Εθνικολαϊκιστές Νεοφιλελεύθερους. Και, ανεξάρτητα από τις αλληλοκατηγορίες τους, τόσο αυτοί που κυβέρνησαν την πρώτη μνημονιακή περίοδο 2012-2015, όσο και αυτοί κατά την δεύτερη περίοδο 2015-2019,δεν άσκησαν ούτε φιλελεύθερη ούτε σοσιαλιστική ούτε αριστερή πολιτική. Η πολιτική που άσκησαν -έστω με το δικαιολογητικό πως ήταν «με το πιστόλι στον κρόταφο»- ήταν, εξίσου και αμιγώς, «νεοφιλελεύθερη» και αντιλαϊκή. Γι’ αυτό ας κατεβάσουν τις κομματικές ταμπέλες, ας υποστείλουν τις πλαστικές σημαίες και ας πάψουν να κοροϊδεύουν τον λαό.

Για να κυβερνηθεί αυτός ο λαός και για να προκόψει αυτός ο τόπος, δεν χρειάζεται ούτε δεξιούς ούτε αριστερούς. Χρειάζεται ένα πανεθνικό κίνημα, όπου φωτισμένες, ικανές και άξιες προσωπικότητες θα αγωνιστούν με αυταπάρνηση, για να αφήσουν πίσω τους όλη την εθνική μιζέρια του παρελθόντος και για να ανοίξουν τον δρόμο για την πρόοδο της χώρας, για τις γενιές που έρχονται από το μέλλον.

« Ή εγώ δεν διάβαζα καλά τον Λένιν, όταν ήμουν μικρός, ή εσείς κάτι δεν κάνετε καλά, διότι η αυτοδιάθεση των λαών και των κινημάτων ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της επαναστατικής αντίληψης του κομμουνιστικού κινήματος»

(Αλ. Τσίπρας απευθυνόμενος στο ΚΚΕ, κατά την ομιλία του στην Βουλή στις 24/1/2019).

Από τον Λένιν στον Μαδούρο

Εμπνεόμενος από τις διδαχές του Λένιν περί «Αυτοδιάθεσης των λαών» και με ακλόνητη την πίστη του στα ιδανικά που διδάχτηκε «από την παιδική του ηλικία διαβάζοντας τα βιβλία του Λένιν» -διά του Γραμματέα τού Κόμματος Π. Σκουρλέτη- καταδίκασε την εξέγερση του λαού της Βενεζουέλας που «έχουν ως στόχο να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να εμφανίσουν τον πρόεδρο της χώρας ως παράνομο» και εξέφρασε «την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη του στον νόμιμο πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο»!

Επίσης, ως… καλός μαθητής του Λένιν αγωνίστηκε με πάθος για να υπαχθεί στο… ΝΑΤΟ ο φίλος του από τα Σκόπια, Ζόραν Ζάεφ!

Και ως γαλαντόμος κι ανοιχτοχέρης που είναι( σαν την κυρά-Τασία που προηγήθηκε στην γενναιόδωρη προσφορά, χωρίς κανένα προσδιορισμό του ονόματος «Μακεδονία»), δεν τσιγκουνεύτηκε τα δώρα της φιλίας.

- Τι προσπαθούσατε εδώ και ένα αιώνα να επιτύχετε; Να ονομάζεστε «Μακεδόνες»; Σας το κάνουμε… δώρο!

- Δεν σας αρέσει που ομιλείτε την Σλαβο-Βουλγαρική Γλώσσα και θέλετε να την βαφτίσετε… «Μακεδονική»; Γίνομαι εγώ νονός και της δίνουμε όποιο όνομα σας αρέσει!

- Θέλετε να αποσυρθεί από την κυκλοφορία το όνομα «Μακεδόνες» για τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας, για να μην δημιουργείται καμιά σύγχυση με το δικό σας ένδοξο εθνικό όνομα; Χαράς το πράμα! Θα τους ονομάζουμε, στο εξής, σκέτα, «Βορειοελλαδίτες»!

- Σας ενοχλεί να τραγουδάμε το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου χώρα»; Κανένα πρόβλημα. Θα προσθέσουμε … επιθετικό προσδιορισμό και, στο εξής, θα τραγουδάμε: «Αρχαία Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου χώρα, που έφτανες μέχρι τα Σκόπια κι ακόμα παραπέρα»!

Και από την μετάλλαξη στην εξάλλαξη

Είναι και κάποιοι βαρβάτοι «σοσιαλισταράδες», που δύσκολα «χωράνε» στα «συστημικά» κόμματα και οι οποίοι, εδώ και χρόνια «σουλατσάρουν» από το ΠΑΣΟΚ (ΕΛΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, ΚΙΝΑΛ) στη ΔΗΜΑΡ και από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου, εσχάτως, στο πρόσωπο του δημαγωγού και λαϊκιστή Τσίπρα, αναγνώρισαν, τώρα, τον Μωυσή που θα τους οδηγήσει από τα HOT SPOT της… προσφυγιάς τους, ξανά, στη γη Χαναάν!

Κάποιοι πιο… ανοιχτομάτηδες είδαν (ή το φαντάστηκαν), από το πρώτο, κιόλας, Μνημόνιο, ότι πρόκειται για την …ενσάρκωση του Αντρέα. Και άλλοι, με κάποια καθυστέρηση… «ενορατικοί», πίστεψαν πως η κάμπια του λαϊκισμού θα μεταμορφωνόταν σε… μεταξοσκώληκα και, στη συνέχεια, μπορούσε να γίνει και… πεταλούδα!

Ο Τσίπρας μεταλλάχθηκε, λένε, σε μεγάλο κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκράτη ηγέτη!

Και δεν το λένε αστειευόμενοι. Βασίζουν την άποψή τους σε οφθαλμοφανείς …αποδείξεις: απεκδύθηκε, λένε, το επαναστατικό «αμπέχονο» του επαναστάτη «αντισυστημικού» και του «αντιμνημονιακού» και φόρεσε…το «φράγκικο» κουστούμι (και θα φορέσει και γραβάτα, εάν του δοθεί και το βραβείο Νόμπελ)!

Αντικατέστησε το επαναστατικό «go back madam Merkel» με το μελιστάλαχτο welcome, dear Merkel και το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» με το «φίλοι μας καλοί και λατρεμένοι μας Αμερικάνοι»!

Διέλυσε την «κολεγιά» με τον ακροδεξιό «σύντροφο» Καμμένο και κράτησε από την ΑΝΕΛ μόνο εκείνους που «είδαν το φως το αληθινόν» του Συριζαίικου σοσιαλισμού του … Γ΄ Μνημονίου ή επέλεξαν το «Καλόν εντάφιον η βασιλεία»!

Τόλμησε να κλείσει το «Μακεδονικό ζήτημα», το οποίο επί 27 χρόνια έμενε ανοιχτό, γιατί όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν είχαν το… θάρρος να πάνε αντίθετα στη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Και για να μην τα πολυλογάμε: μετά τον θρίαμβο της διάσωσης του ονόματος της ελληνικής Μακεδονίας με τον… γεωγραφικό προσδιορισμό: «Βόρεια περιοχή του Πρώτου Μέρους», ο θριαμβευτής Αλέξιος Τσίπρας ο Α΄ είναι, πλέον, ένας «ιστορικός ηγέτης»- σύμφωνα και με την γνώμη των απανταχού ανιστόρητων, ημεδαπών και αλλοδαπών. Είναι ο πρώτος, σήμερα, μεγάλος «Ευρωπαίος ηγέτης» που τόλμησε να «σχίσει» -επιτέλους- όλα τα «Εθνικά Ιστορικά Μνημόνια»…« για το ΝΑΤΟ και την… Μέρκελ, ρε, γαμώ το»!

Το μέγεθος αυτού του «ιστορικού γεγονότος» που συνετελέσθη το αντελήφθησαν, ευθύς εξαρχής-πριν καλά καλά σφραγιστεί η νέα «ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟΣ ΣΥΝΘΗΚΗ» με την μεγάλη σφραγίδα του κράτους και πριν καταφθάσουν τα διάπυρα «congratulation» από την Μέρκελ και τον Τράμπ- οι πλέον λαμπροί «πλανήτες» του ελληνικού πολιτικού στερεώματος, άνδρες και γυναίκες (του δια- μετρήματος ενός Τζουμάκα, μιας Ρεπούση, ενός Ραγκούση, ενός Δανέλλη κι ενός Μπίστη), οι οποίοι συνέρευσαν στο Μέγαρο Μουσικής, για να εκδηλώσουν την πίστη τους στην Ιστορία που γράφει, εδώ και τέσσερα χρόνια, ο Αλ. Τσίπρας και για να υποδηλώσουν την φλογερή τους επιθυμία να συνενώσουν τις δυνάμεις τους- με την ευκαιρία του επικείμενου κυβερνητικού ανασχηματισμού- προκειμένου να συμβάλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη του… «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» και για να αποκτήσει καινούργια ορμή η συριζαίικη εξόρμηση για την πραγμάτωση του …σοσιαλιστικού ιδεώδους!

Όμως, ας μην μας καταπάρει και όλους εμάς ο ενθουσιασμός για όσα «ιστορικά» συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας. Η γονιδιακή «μετάλλαξη» που έχει υποστεί ο Τσίπρας -και δι’ αυτού και η χώρα- καθόσον, μάλιστα, οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα συνδυάζονται και με… παρά φύσιν (ιδεολογικές;) συναλλαγές, καθιστά αναγκαία την τακτική ιατρική παρακολούθηση του «φαινομένου», διότι υπάρχει -πάντοτε- ο κίνδυνος από μια..απλή «αλλαγή» ή «μετάλλαξη» να εξελιχθεί το φαινόμενο σε «εξάλλαξη του καλοήθους όγκου σε κακοήθη»!

Διαβάζοντας το βιβλίο «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες», που έγραψαν δυο καθηγητές του Χάρβαρντ οι Steven Levitsky και Daniel Ziblatt, συνειδητοποιείς τους κινδύνους που αντιμετώπισε και η ελληνική δημοκρατία κατά την περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει να αντιμετωπίζει και κατά την μεταμνημονιακή περίοδο· κίνδυνοι που μπορεί να μην φθάνουν μέχρι του σημείου ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος ( και λόγω της ένταξής μας στην ΕΕ), οι οποίοι, όμως, επιφέρουν σοβαρή αλλοίωση και αποδυνάμωση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

«Ο εκλογικός δρόμος προς την κατάλυση της δημοκρατίας είναι, ίσως, ο πιο ύπουλος. Και το τραγικό παράδοξο στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας χρησιμοποιούν, συχνά, τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, ώστε σταδιακά, ανεπαισθήτως, ακόμα και νομιμοφρόνως, να επιτύχουν τον σκοπό τους», γράφουν οι συγγραφείς του βιβλίου. Και επισημαίνουν ότι στα παραδείγματα της Ιταλίας (Μουσολίνι) και Γερμανίας (Χίτλερ) οι επίδοξοι δικτάτορες ήρθαν στην εξουσία από τον δρόμο των εκλογών αλλά και με την βοήθεια «μοιραίων συμμαχιών».

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυξημένης λαϊκής δυσαρέσκειας και εκλογικής παρακμής των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και παρατάξεων, εμφανίζεται κάποιος χαρισματικός «αντισυστημικός» ηγέτης, ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής καταγγέλλοντας, μεταξύ άλλων, το υφιστάμενο πολιτικό πλαίσιο και σύστημα. Τότε κάποιοι από τους εκπροσώπους της πολιτικής ελίτ σπεύδουν να αγκαλιάσουν τον «αντισυστημικό» ηγέτη φιλοδοξώντας να τον «φέρουν στα νερά τους». (βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ, παλαιοί κομματάρχες Τζολίτι και Σαλάντρα στην Ιταλία, Πρόεδρος Χίντενμπουρκ και Καγκελάριος φον Πάπεν στην Γερμανία).

Και, βέβαια, φυσικό είναι οι πολίτες της χώρας που βιώνουν την βίαιη ανατροπή των συνθηκών της ζωής τους να « τείνουν ευήκοον ους» στα κηρύγματα των «αντισυστημικών» ηγετών· όμως τα πιστοποιητικά κύρους και την πολιτική νομιμοποίηση σ’ αυτούς τους τυχάρπαστους δημαγωγούς τα παρέχει η πολιτική, οικονομική και η πνευματική ελίτ με τη στάση που τηρεί απέναντι στους εξτρεμιστές και επίδοξους «καταληψίες» της εξουσίας.

Κατά τη γνώμη των δυο παραπάνω συγγραφέων υπάρχουν 4 ενδείξεις που μας επιτρέπουν να ανιχνεύσουμε ενδεχόμενες αυταρχικές προθέσεις κάποιου πολιτικού:

1. Απορρίπτει λεκτικά ή έμπρακτα τους κανόνες του «δημοκρατικού παιχνιδιού».
2. Αρνείται ότι οι πολιτικοί αντίπαλοί του είναι ισότιμοι παίκτες, τους οποίους οφείλει να σέβεται.

3.Ανέχεται ή και ενθαρρύνει πράξεις βίας.

4.Δείχνει τάσεις να περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης των αντιπάλων του, καθώς και των ΜΜΕ

Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής κρίσης οι παραπάνω επισημάνσεις επιβεβαιώνονται, τόσον όσον αφορά τους πολίτες, όσον και τον ρόλο των ελίτ. Και, επίσης, ανιχνεύονται όλες οι παραπάνω-καθώς και άλλες-ανησυχητικές ενδείξεις ότι η Δημοκρατία μας υφίσταται σοβαρά τραύματα και αλλοιώσεις κατά την διακυβέρνηση της χώρας από τους «αντισυστημικούς» λαϊκιστές δημαγωγούς.

Η Νέα Δημοκρατία με την αντιμνημονιακή ρητορική της το 2010-11 άνοιξε το δρόμο στο μικρό, μέχρι τότε, κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και του προσέδωσε το ηθικό και πολιτικό κύρος που χρειάζονταν, για να πρωτοστατήσει, στη συνέχεια, στον «αντιμνημονιακό αγώνα», ενώ ένα μέρος της πανεπιστημιακής και οικονομικής ελίτ ενίσχυσε την αντιμνημονιακή ρητορεία και συνέβαλε στην αναγόρευση του Τσίπρα ως του κύριου εκφραστή της λαϊκής αντίδρασης.

Η περίοδος που ακολούθησε σημαδεύτηκε από ένα πλήθος αντιδημοκρατικές ενέργειες: απαξιώθηκε το Κοινοβούλιο, που ταυτίστηκε με… Οίκον Ανοχής. Υποστηρίχθηκε ως συνταγματικά δικαιολογημένη η άσκηση βίας εκ μέρους των «αγανακτισμένων» πολιτών. Χρησιμοποιήθηκε το ψεύδος, η διαστρέβλωση της πραγματικής κατάστασης και των αιτίων που προκάλεσαν την κρίση ως μέθοδος παραπλάνησης και χειραγώγησης των πολιτών. Η θεσμοθετημένη διαδικασία για την συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας εκφυλίστηκε σε μηχανισμό ανατροπής της εκλεγμένης κυβέρνησης και πρόκλησης πρόωρων εκλογών. Κατηγορήθηκαν ως πράκτορες των ξένων «Αποικιοκρατών» οι πολιτικοί αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και ενοχοποιήθηκαν για διαφθορά με ανυπόστατα, χαλκευμένα «σκάνδαλα». Επιχειρήθηκε, επανειλημμένως, να παραβιαστεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και να υποταχθούν οι Ανεξάρτητες Αρχές στην θέληση της κυβερνώσας συμπαράταξης. Αυτοαναγορεύτηκαν ως «αντισυστημικοί» και, δήθεν, πολέμιοι του «παλιού», ενώ υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τις πιο φαύλες πρακτικές των προκατόχων τους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε Κέντρο Κυβερνητικής Προπαγάνδας και μέσον κατασυκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων τους, κατηγορώντας τους ως «Νεοφιλελεύθερους», «Ακροδεξιούς» και ακόμα, και ως εμφορούμενους από φασιστικές ιδέες· παράλληλα επιχείρησαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα ιδιωτικά ΜΜΕ, πράγμα που, τελικά, αποφεύχθηκε, χάρις στην αποφασιστική στάση της Δικαιοσύνης. Επέβαλαν την μονοκομματική επιψήφιση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής, προκειμένου να ελέγξουν τις μετεκλογικές εξελίξεις, μέσα σε συνθήκες αδυναμίας συγκρότησης κυβερνητικής πλειοψηφίας και προχωρούν στην μονοκοματική αναθεώρηση του Συντάγματος. Επέδειξαν και συνεχίζουν να επιδεικνύουν ευνοϊκή μεταχείριση σε καταδικασμένους για εγκληματικές πράξεις, ακόμα και σε τρομοκράτες της «17ης Νοέμβρη» και, επίσης, ακολουθούν πολιτική ανοχής απέναντι σε πράξεις βίας και ειδικότερα, στην προκλητική δράση αντιεξουσιαστών που επιδίδονται σε «Αντάρτικο Πόλης» και έχουν μετατρέψει σε «άβατο» την περιοχή των Εξαρχείων.

Και ο έσχατος εξευτελισμός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας: παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία «μπαλώνοντας» με κομματικά «ράκη», την πολιτική απογύμνωση της κυβερνητικής τους πλειοψηφίας!

Ποια πρέπει να είναι η στάση των πραγματικά υπεύθυνων κομμάτων και των πραγματικά δημοκρατικών πολιτικών απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και τους υπεύθυνους για αυτές τις πολιτικές, οι οποίες παραβιάζουν και φθείρουν τους δημοκρατικούς θεσμούς;

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του παραπάνω βιβλίου, στο μέτρο που απειλείται η Δημοκρατία, τα πραγματικά υπεύθυνα κόμματα και οι πραγματικά δημοκρατικοί πολιτικοί οφείλουν να θέσουν σε πρώτη μοίρα την προστασία της Δημοκρατίας: να συμμαχήσουν, ακόμα και με πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες έχουν σημαντικές ιδεολογικές διαφορές, προκειμένου να υπερασπιστούν το δημοκρατικό πολίτευμα. Οφείλουν να δώσουν στους ψηφοφόρου τους να καταλάβουν ποιο είναι το μείζον διακύβευμα. Να απομονώσουν, σε πρώτη φάση, τις ακραίες πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν την κατάληψη της εξουσίας. Και, στην περίπτωση, που οι εξτρεμιστές έχουν αρκετές πιθανότητες να κερδίσουν μια εκλογική αναμέτρηση, οφείλουν να τους αντιμετωπίσουν ενωμένοι σε κοινό μέτωπο.

Το βιβλίο «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» αξίζει να το διαβάσουν όσοι έδωσαν την μικρή ή μεγάλη μάχη τους για τη στερέωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όσοι έχουν κάτι διδαχθεί από τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο. Όσοι βίωσαν τις παλατιανές συνωμοσίες και την εγκληματική δράση της Χούντας.

Όσοι πιστεύουν σε μια πραγματική Δημοκρατία, χωρίς «ταξικά πρόσημα» και «αριστερές» υποσημειώσεις.

Και, ειδικότερα, όσοι νοιάζονται, πραγματικά, να μεταλαμπαδεύσουν στη νέα γενιά το ιδεώδες του ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου και πολίτη.

Μέσα στον φανατισμό τους και την παραφροσύνη που προκαλεί ο πανικός για την επικείμενη κατάρρευσή τους και την απώλεια της εξουσίας, προσπαθούν με κάθε τρόπο να αποπλανήσουν και πάλι τους αφελείς μοιράζοντάς τους τα κόλλυβα της… μακαρίτισσας Μεσαίας Τάξης.

Παράλληλα, κατά το δόγμα Πολάκη, επιχειρούν, με την βοήθεια ρυπαρών εντύπων, να εκθέσουν...στα περίπτερα τους πολιτικούς τους αντιπάλους κατασκευάζοντας «σκάνδαλα» εναντίον τους, ακόμα και με την επιστράτευση «κουκουλοφόρων» μαρτύρων». Και ως «ατζαμήδες», ακόμα και για το « στήσιμο» μιας σκευωρίας, γελοιοποιούνται, μόλις ο πρώτος «κουκουλοφόρος» εμφανίζεται χωρίς κουκούλα, με το πρόσωπο του καθηγητή Μανιαδάκη και καταγγέλλει ότι τον εκβίαζαν να καταθέσει ότι χρηματίστηκαν από την Νοβάρτις ο πρωθυπουργός και δυο υπουργοί της προηγούμενης κυβέρνησης!

Δεν σταματούν, όμως, κι ας διαδέχεται στην πολιτική τους το ένα «φιάσκο» μετά το άλλο. Επινοούν τρόπους, προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία, ακόμα και ως κυβέρνηση μειοψηφίας- ή με 5-6 «ρετάλια», με τα οποία θα … «μπαλωθεί» το πρωθυπουργικό κουστούμι του Τσίπρα - τώρα που ο Καμμένος εγκατέλειψε το κυβερνητικό σαπιοκάραβο!

Αυτοί που το 2014 κραύγαζαν πως η κυβέρνηση Σαμαρά πρέπει να «πέσει», γιατί δεν «έχει την νομιμοποίηση από τον λαό», αυτοί που ψήφισαν την απλή αναλογική, για να έχει -τάχα- ο λαός τη γνησιότερη και δικαιότερη εκπροσώπηση στην Βουλή, τώρα δηλώνουν, αναισχύντως, ότι θα συνεχίσουν να κυβερνούν με 145 βουλευτές, από τους οποίους οι 50… αντιπροσωπεύουν το «παλαιοκομματικό» bonus που έλαβαν ως πρώτο κόμμα ή με 151…ό,τι να’ ναι κι απ’ όπου να’ ναι!

Αδιαφορούν για τους κινδύνους που εγκυμονεί η παρατεινόμενη προεκλογική περίοδος και η γενική αποτελμάτωση στην οποίαν έχει περιπέσει η χώρα.

Δεν τους ενδιαφέρει και δεν κάνουν τίποτα, για να αυξηθεί η «πίτα» της εθνικής οικονομίας, ώστε το δημοσιονομικό πλεόνασμα να προέρχεται από την αύξηση των εισοδημάτων και όχι από την αφαίμαξη των, ήδη, «πασχόντων από αναιμία» φορολογουμένων.

Αδιαφορούν για την περίφημη έξοδο στις αγορές, την οποίαν θα πραγματοποιούσαν «εν χορδαίς και οργάνοις», αμέσως μετά την «Καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια»! Συνεχίζουν την πολιτική που προκαλεί την δυσμενή αντίδραση των αγορών. Εκθέτουν διεθνώς την Ελλάδα ως μία χώρα αμετανόητη και αναξιόπιστη που ψηφοθηρεί μοιράζοντας «μποναμάδες» και υποσχέσεις για μελλοντικά «φαγοπότια», η οποία, αντί να μεταρρυθμίζει και να οικοδομεί ένα σύγχρονο κράτος, απορρυθμίζει και οικοδομεί το πιο ανίκανο και αντιπαραγωγικό κομματικό κράτος.

Το πλέον… φιλόδοξο σχέδιό τους, για το μέλλον, που επεξεργάζονται, είναι: πώς θα υπονομεύσουν κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια της επόμενης κυβέρνησης -που θα σχηματιστεί, κατά πάσα πιθανότητα, από τους πολιτικούς τους αντιπάλους- στην οποίαν κληροδοτούν ένα προβληματικό τραπεζικό σύστημα, ανίκανο να δανειοδοτήσει την υγιή ανάπτυξη και ένα υποχρεωτικό και παράλογα υψηλό -και γι’ αυτό, αμφίβολης διατήρησης- δημοσιονομικό πλεόνασμα, όταν, αποδεδειγμένα, εξαντλείται, οσημέραι, η φοροδοτική ικανότητα του ελληνικού λαού, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από την αύξηση των οφειλών των πολιτών προς το κράτος. Και, επίσης, ένα «μαξιλάρι» (αποθεματικό) που θα το έχουν… αδειάσει, ενώ θα περιμένουν να τους… ερωτευτούν οι αγορές!

Και μεταβιβάζουν τις υποχρεώσεις της δικής τους κυβέρνησης στην επόμενη κυβέρνηση:

1. Την… «καυτή πατάτα» της επιστροφής των μισθολογικών και συνταξιοδοτικών περικοπών, τις οποίες το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικές.
2. Τη χορήγηση ενός μεγάλου αριθμού συσσωρευμένων συντάξεων και τις, συνεχώς, διογκούμενες οφειλές του κράτους προς τους ιδιώτες, που ανέρχονται σε αρκετά δις.
3. Την εκκρεμότητα της εφαρμογής πολλών μεταμνημονιακών μέτρων, τα οποία συμφωνήθηκαν με τους Ευρωπαίους δανειστές μας.

Πιστεύουν ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη που θα τους διαδεχθεί, δεν θα προφθάσει, μέχρι την προεδρική εκλογή (Μάρτιος 2020), να επιτύχει την ανάπτυξη και την αύξηση του ΑΕΠ -πράγμα που θα διευκόλυνε την επαναδιαπραγμάτευση για την μείωση των δημοσιονομικών πλεονασμάτων- με αποτέλεσμα να καθίσταται αδύνατη η εφαρμογή της πολιτικής των φοροελαφρύνσεων, καθώς και των υπεσχημένων επιδοτήσεων π.χ. για την ενίσχυση των γεννήσεων, των πολύτεκνων οικογενειών και γενικώς των αδυνάτων. Και αυτό, αναμένουν, ότι θα έχει ως αποτέλεσμα να συσσωρευτεί η εύφλεκτη ύλη, που θα προκαλέσει, και πάλι, την έκρηξη του λαϊκισμού.

Πιστεύουν ότι ο λαός, πρωτοστατούντων και πάλι των «λαϊκών αγωνιστών» του ΣΥΡΙΖΑ, θα κατεβεί και πάλι στους δρόμους και στις πλατείες και ο Τσίπρας θα… αποφανθεί, και πάλι, κατά τα γνωστά, ότι η κυβέρνηση «στερείται της νομιμοποίησης εκ μέρους του λαού»! Και, στη συνέχεια, θα επαναληφθεί, για άλλη μια φορά, η τυχοδιωκτική εκμετάλλευση της προεδρικής εκλογής και η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες με το σύστημα της απλής αναλογικής!

Και ποιες είναι οι προσδοκίες του μεγαλύτερου τυχοδιώκτη πολιτικού της τελευταίας πεντηκονταετίας; Μπροστά στο χάος της ακυβερνησίας και του τελικού, αυτή τη φορά, καταποντισμού της χώρας, τα υπεύθυνα και πατριωτικά κόμματα, όπως έπραξαν και τον Ιούλιο του 2015, θα προτάξουν και πάλι τη σωτηρία της χώρας και μπροστά στο «δίλημμα» ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, θα αναγκασθούν να συμπεριλάβουν -για τον σχηματισμό κυβέρνησης- τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα.

Και τότε ο Τσίπρας -συγκυβερνήτης, πια, με τη ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ- θα δηλώσει, και πάλι, το γνωστό: ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ!

Έγραφα, την προηγούμενη εβδομάδα, σε άρθρο μου στο ΕΜΠΡΟΣ: «Όταν ακούω κάποιους από το ΠΑΣΟΚ να επιμένουν στις αντιδεξιές κορόνες και να αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σκέπτομαι ότι, μετά από τόσα που πάθαμε “ουδέν μάθαμε και ουδέν απομάθαμε”. Και φοβούμαι ότι είναι λίγοι -μακάρι να πέφτω έξω- εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών».

Και «πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις» από τα βάθη του «βαθέος ΠΑΣΟΚ» ανεδύθη ο Γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ και εξεφώνησε στον ραδιοσταθμό NEWS 247 τα εξής βαρύγδουπα: «Και, βέβαια, δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί εμείς σαφώς κινούμαστε στην προοδευτική κατεύθυνση». Και συνέχισε: « δεν θα φοβηθούμε να πάμε σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική. Ακόμη και αν δεν έχει αυτοδυναμία η ΝΔ, δεν θα συνεργαστούμε με μια κυβέρνηση Μητσοτάκη που θα φέρει τον όλεθρο»!

Το οποίον «εστί μεθερμηνευόμενο»: αφού «δεν υπάρχουν ίσες αποστάσεις» ανάμεσα στο ΚΙΝΑΛ, την ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ και αφού «ο Μητσοτάκης θα φέρει τον… όλεθρο», εμείς, το ΚΙΝΑΛ, που «κινούμαστε στην προοδευτική κατεύθυνση» θα επιλέξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, για να μη χάσουμε την ευκαιρία για μια «προοδευτική διακυβέρνηση που θέλουμε»!

Ιδού, λοιπόν, που βρέθηκε ο αντικαταστάτης του Καμένου, ο οποίος θα συνεχίσει την … «προοδευτική διακυβέρνηση» Τσίπρα/Καμένου και θα ολοκληρώσει την κοσμογονία της αναπτυξιακής πολιτικής της « Πρώτη φορά Αριστερής κυβέρνησης»!

Ιδού οι «προοδευτικότεροι» του Μητσοτάκη: τα ινδάλματα του «ηθικού πλεονεκτήματος» ο Ν. Παππάς με τους «παιδιόθεν φίλους» του, ο μέγας διδάχος του… πολιτικού πολιτισμού Πολάκης, ο εμβριθέστατος και «ειδήμων»… της Στρατηγικής Καρανίκας, ο μέγας διώκτης των… «διεφθαρμένων» Παπαγγελόπουλος!

Ιδού οι προσήλυτοι του ΣΥΡΙΖΑ, παλιοί «σύντροφοι» και πρωταπόστολοι της… «προοδευτικής συγκυβέρνησης» ΠΑΣΟΚ/ΣΥΡΙΖΑ: ο Κουρουμπλής, ο Σπίρτζης, η Μαριλίζα…

Ακόμα και εάν δεν έχει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης θα προτιμήσει ο Γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ να καταποντιστεί η χώρα στο χάος της ακυβερνησίας, παρά να στηριχθεί, όπως έγινε το 2012-2014,μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας. Και αυτό γιατί; Διότι ο Γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ, έχει την βέβαιη και βαθιά πίστη πως ο «ΟΛΕΘΡΟΣ» με κυβέρνηση ΝΔ είναι… αναπόφευκτος, (τον ίδιο φόβο έσπευσε να συμμερισθεί και από τον ΣΥΡΙΖΑ ο «κομισάριος» Ν. Παππάς). Πόθεν τεκμαίρεται τον… ΟΛΕΘΡΟΝ ο Γ. Ε.; Μα είναι… προφανές, αφού ο Μητσοτάκης διακατέχεται από την έμμονη… «νεοφιλελεύθερη» ιδέα να μειώσει τη φορολογία, για να δώσει το αναγκαίο οξυγόνο στην ανάπτυξη. Να ενθαρρύνει τις ντόπιες και να προσελκύσει τις ξένες επενδύσεις, προκειμένου να δημιουργηθούν περισσότερες νέες θέσεις απασχόλησης. Αφού ο Μητσοτάκης θέλει να απαλλάξει την Παιδεία από τα κομματικά και αναρχικά Άσυλα και να εξασφαλίσει την ουσιαστική μόρφωση για όλους όσοι επιθυμούν να σπουδάσουν στα δημόσια ή σε μη κρατικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Και αφού ο Μητσοτάκης -άκουσον, άκουσον- θέλει να επιβάλει την εφαρμογή των νόμων και να αποκαταστήσει την τάξη και το αίσθημα ασφάλειας για τους πολίτες!

Αλλά ο Γραμματέας Επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ, με την… γενναιότητα της ανευθυνότητας που τον χαρακτηρίζει, δεν φοβάται «να πάμε και σε δεύτερες εκλογές με απλή αναλογική». Και φαντάζομαι ότι η γενναιότητά του δεν… κολώνει ούτε μπροστά στο ενδεχόμενο για τρίτες, τέταρτες, και βάλε, εκλογές, μέχρι να διαλυθεί η χώρα στα «εξ ων συνετέθη»!

Και ούτε, βέβαια, τον απασχολεί τι θα την κάνει την «προοδευτική ατζέντα» του, όταν για να σχηματιστεί μια κυβερνητική πλειοψηφία σε μια βουλή με 8-10 κόμματα θα χρειαστεί να συνεργαστεί ακόμα και με τον… διάδοχο του Ντελαπατρίδη!

Αγαπητό ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ.

Επειδή νιος ήμουνα και γέρασα ακούγοντας «σοσιαλ-σαχλαμάρες», «αριστεριλίκια» και «προοδευτιλίκια» και προκοπή δεν είδα, ούτε εγώ ούτε η χώρα. Και επειδή ο κόσμος έχει απαυδήσει και θα σας στείλει όλους στη χωματερή της Ιστορίας, ξεκαθαρίστε εγκαίρως -για να αποφασίσουν και οι πολίτες- εδώ που φτάσαμε -ποιος μπορεί να κάνει, έστω ένα βήμα προς τα εμπρός, ώστε να αποφύγουμε το μαρτύριο του Σισύφου.

Λοιπόν, επί του συγκεκριμένου: ποια είναι τα περισσότερο «προοδευτικά» από όσα προτείνει ο Μητσοτάκης, -τα οποία επαγγέλλεται το ΚΙΝΑΛ- και ποια τα λιγότερο «νεοφιλελεύθερα» από τα υποτιθέμενα νεοφιλελεύθερα του Μητσοτάκη;

Θα συνεργαστείτε για την αλλαγή του εκλογικού νόμου της Απλής Αναλογικής, ώστε να αποφύγει η χώρα χειρότερες περιπέτειες από αυτές που βίωσε με τους εθνικολαϊκιστές της Γ΄ μνημονιακής περιόδου;

Θα συνεργαστείτε -μέσα ή έξω από την επόμενη κυβέρνηση- για την αποσυριζοποίηση του εκπαιδευτικού συστήματος, την «από-ασυλοποίηση» των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων;

Θα στηρίξετε την αναπτυξιακή προσπάθεια, προκειμένου να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης και να μεγαλώσει η «πίτα» που θα θρέφει και το «κοινωνικό κράτος»;

Θα υποστηρίξετε τα μέτρα για την αποκατάσταση της νομιμότητας και την ενίσχυση της ασφάλειας των πολιτών;

Θα προστατέψετε τους πτωχοποιημένους της Μεσαίας Τάξης από το κυνηγητό της Εφορίας και τον εφιάλτη των πλειστηριασμών;

Απαντήστε -χωρίς… προβληματικούς «μεσάζοντες» και χωρίς αλληθωρισμούς, αινίγματα και γρίφους- και οι νοήμονες πολίτες μπορούν να κρίνουν ποιο ρόλο και σε ποιον θα αναθέσουν, για να πρωταγωνιστήσει στην μεγάλη σκηνή του πολιτικού μας θεάτρου ή θα παραμείνει κομπάρσος, σε αναμονή, μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ.

Όταν ακούω κάποιους από το ΠΑΣΟΚ να επιμένουν στις αντιδεξιές κορόνες και άλλους να …αλληθωρίζουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ, σκέπτομαι ότι μετά από τόσα που πάθαμε «ουδέν μάθαμε και ουδέν απομάθαμε». Και φοβούμαι ότι είναι λίγοι -μακάρι να πέφτω έξω- εκείνοι που έχουν συνειδητοποιήσει το διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών.

Η αντιδεξιά ρητορική, συνήθως, εστιάζεται στην περίοδο διακυβέρνησης της χώρας από τον ανεψιό Καραμανλή, που εκτίναξε στα ύψη το δημοσιονομικό έλλειμμα και κατάφερε την χαριστική βολή για την χρεοκοπία της χώρας, καθώς και στην αντιπολιτευτική πολιτική Σαμαρά του 2010-11, κατά την οποία η ΝΔ πρωτοστάτησε στην αντιμνημονιακή συνθηματολογία και, σε ένα βαθμό, καλλιέργησε το έδαφος για να κυριαρχήσει ο εθνικολαϊκισμός των Τσίπρα/Καμμένου.

Παρ’ όλον ότι θεωρώ δικαιολογημένες, σε κάποιο βαθμό, τις παραπάνω αιτιάσεις και αντιλαμβάνομαι την οργή των πολιτών, που παραμένουν πιστοί στις τάξεις του ΚΙΝΑΛ, για την ανεύθυνη στάση της ΝΔ απέναντι στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, θέλω, όσον αφορά το παρελθόν, να επισημάνω τα εξής: το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας μπορεί να επιδεινώθηκε στην περίοδο Κώστα Καραμανλή και να εξερράγη στα χέρια Γιώργου Παπανδρέου, ήταν όμως ένα πρόβλημα που υπερβαίνει την περίοδο 2004-2009, ένα πρόβλημα που σοβούσε από χρόνια και, αργά ή γρήγορα, θα εκδηλώνονταν. Για την χρεοκοπία της Ελλάδας φέρει την ευθύνη ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, αυτοί που κυβερνούσαν και, σε κάποιο βαθμό, και αυτοί που ασκούσαν την Αντιπολίτευση, διότι: 1. Συντηρούσαν και τροφοδοτούσαν συνεχώς ένα -σοβιετικού τύπου- γραφειοκρατικό και ανίκανο κράτος. 2. Αδιαφόρησαν για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού και οικονομικού συστήματος που παρήγαγε ελάχιστα και κατανάλωνε πολλά και το οποίο συμπλήρωνε, συνεχώς, τα ελλείμματα με δανεικά. 3. Δεν ήλεγξαν την τεράστια φοροδιαφυγή και την φοροκλοπή.4. Καλλιεργούσαν την τυφλή άρνηση και τον αντιπολιτευτικό φανατισμό, ακόμα κι όταν ήσαν εμφανή τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης, με αποτέλεσμα να μην επιτευχθεί η αναγκαία συναίνεση και η κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπισή της.

Προϋπόθεση, λοιπόν, για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, πέρα από τις συναισθηματικές φορτίσεις και τις ποσοστώσεις των ευθυνών, στην ορθή ερμηνεία των αιτίων για όσα συνέβησαν, καθώς και σ’ εκείνες τις πολιτικές που θα ανατάξουν τη χώρα και θα την επαναφέρουν στον κόσμο της λογικής και της κανονικότητας, είναι να αναγνωρίσουμε τις διαχρονικές παθογένειες και να κατανοήσουμε, στις πραγματικές διαστάσεις του, το οικονομικό πρόβλημα της χώρας μας, καθώς και τις ευθύνες που έχουμε από κοινού, ως πολιτικοί και πολίτες- ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί.

Πιστεύω στον εθνικό ρόλο που θα μπορούσε να παίξει το ΠΑΣΟΚ για την άμβλυνση της πόλωσης ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ και την αποτροπή ενός νέου διχασμού. Πιστεύω ότι -υπό ορισμένες προϋποθέσεις- θα μπορούσε να ξαναπαίξει και σημαντικό ρόλο στην προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας. Έχω, όμως, την άποψη -την οποία, επανειλημμένως, υποστήριξα με την αρθρογραφία μου- ότι οι μοναχικοί δρόμοι είναι αδιέξοδοι και αναποτελεσματικοί.

Η πολυεπίπεδη κρίση, οικονομική, πολιτική και πολιτισμική στην οποία βρίσκεται η χώρα και ειδικότερα, η αλλοίωση της ηθικής συνείδησης και η «διαστροφή» της αντίληψης για τα αίτια και τους αίτιους της χρεοκοπίας της, που κυριαρχεί σε ευρέα στρώματα της κοινωνίας μας, επιβάλλουν, για την ανάταξη της χώρας, τη συγκρότηση ενός εθνικού Μετώπου όλων των μεταρρυθμιστικών πολιτικών δυνάμεων. Για την έξοδο από την σοβούσα, εισέτι, κρίση απαιτούνται -κατά την γνώμη μου- βαθιές τομές -όχι επιφανειακές και μισές μεταρρυθμίσεις- στις δομές και τη λειτουργία του κράτους, του εκπαιδευτικού συστήματος και του παραγωγικού μοντέλου της χώρας. Χωρίς την εθνική συστράτευση των δημοκρατικών προοδευτικών δυνάμεων, πιστεύω ότι δεν είναι δυνατόν να εφαρμοστεί και να έχει αποτελέσματα η πολιτική των «βαθιών τομών» από μία μονοκομματική κυβέρνηση, όση αυτοδυναμία και εάν έχει επιτύχει, διότι θα έχει απέναντί της την αντίδραση (βλέπε και Γαλλία του Μακρόν) της πλειονότητας του λαού, η οποία είναι πολύ ευρύτερη από εκείνη που επιλέγει και στηρίζει το κυβερνητικό κόμμα.

Με αυτά τα δεδομένα, είναι μονόδρομος η, όσον το δυνατόν, ευρύτερη μετεκλογική συμπαράταξη εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που πιστεύουν στην αναγκαιότητα των παραπάνω δομικών αλλαγών· αλλιώς η χώρα θα συνεχίσει να «σέρνεται» και να διολισθαίνει επικινδύνως στον εθνικολαϊκισμό και τον φασισμό και να τρώει τις σάρκες της με διχαστικές πολιτικές, όπως αυτές που μετέρχονται τα μειράκια της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ του «ή αυτοί ή εμείς».

Η ΝΔ του Μητσοτάκη φαίνεται (προς το παρόν, στα λόγια ) ότι έχει συνειδητοποιήσει την παραπάνω αναγκαιότητα και, ως εκ τούτου, δεν συμφέρει στον Μητσοτάκη να «εξαφανιστεί το ΠΑΣΟΚ» -όπως ερμηνεύουν τις προθέσεις του κάποιοι Πασόκοι- αφού ο βασικός μελλοντικός σύμμαχος που μπορεί να έχει, εφόσον φιλοδοξεί να… αποσυριζοποιήσει και να ανατάξει την χώρα, είναι το ΚΙΝΑΛ. Υπάρχει, άλλωστε, και το ιστορικό προηγούμενο της επιτυχούς κυβερνητικής σύμπραξης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία, εάν δεν διακόπτονταν στη μέση της κυβερνητικής θητείας της από τους Τσίπρα-Κουβέλη, θα είχε απαλλάξει τη χώρα ενωρίτερα και με πολύ μικρότερο κόστος από τα Μνημόνια.

Παρά το βαρύ τίμημα που πλήρωσε το ΠΑΣΟΚ, τόσο για την πολιτική του το 2010-12, όσο και το 2012-14, και παρά τα επί μέρους λάθη, πολιτεύτηκε με υπευθυνότητα και ως γνήσιο πατριωτικό κόμμα. Και αυτή η υπευθυνότητα και η γενναιότητα, που επέδειξε «εν κινδύνω», αποτελεί τιμή και δόξα για όλους εκείνους, οι οποίοι -τότε- δεν «εμήδισαν» και άντεξαν τις ύβρεις και τις απειλές που εκτοξεύονταν από τον όχλο των εθνικολαϊκιστών, με τον οποίον, την πρώτη περίοδο, συμπορεύτηκε -δυστυχώς- και η ΝΔ.

Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να επιδιώκει την συρρίκνωση της εκλογικής δύναμης του ΚΙΝΑΛ, προκειμένου να ελέγξει τις μετεκλογικές εξελίξεις και ειδικότερα, την μη αλλαγή του εκλογικού νόμου και την διενέργεια των μεθεπόμενων εκλογών με το σύστημα της απλής αναλογικής. Και, βέβαια, θα τον εξυπηρετούσε, ακόμα καλύτερα, η ολοκληρωτική απορρόφηση του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να καταστεί ο μόνος κυρίαρχος στον χώρο της Κεντροαριστεράς και για να ενδυθεί ο Τσίπρας το ένδυμα και του «σοσιαλδημοκράτη».

Αναγνωρίζω την σκοπιμότητα το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ να επιμένει, προεκλογικά, στις «διαχωριστικές γραμμές» και στην «πολιτική των ίσων αποστάσεων»· θα βοηθούσε, όμως, τον λαό, προκειμένου να κάνει, ως εκλέκτορας, τις σωστές επιλογές, να γνωρίζει ποιες είναι οι δυνατότητες, καθώς και οι όροι, προκειμένου να κυβερνηθεί αποτελεσματικά η χώρα, και, συγχρόνως, ποιοι είναι οι κίνδυνοι να περιπέσει σε ακυβερνησία και να υποστεί την βάσανον του Σισύφου για, ακόμα, μια φορά.

1.Τα πολιτικά σαπρόφυτα.

Τα σαπρόφυτα είναι μικρόβια που τρέφονται από οργανικές ουσίες που βρίσκονται σε αποσύνθεση.

Και ως πολιτικά σαπρόφυτα χαρακτηρίζονται άτομα που δεν έκαναν τίποτα το αξιόλογο στον πρότερο βίο τους και τα οποία εκμεταλλευόμενα την κατάσταση του εκφυλισμού και της αποσύνθεσης του κρατικού οργανισμού, εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν ως τα ύπατα αξιώματα της πολιτείας.

Και ένας εσμός γλιχομένων τα παχιά «πιλάφια» της εξουσίας, από συγγενείς, μέχρι τρίτου και τετάρτου βαθμού, από φίλους και παρατρεχάμενους και άλλους θαμώνες του κομματικού καφενείου που ακολουθεί τον «μεγάλο ηγέτη» κραδαίνοντας κοχλιάριον (κοινώς, κουτάλα), την οποίαν… γενναίως «βυθίζουσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού», όπως λέγει ο Εμμ. Ροΐδης.

Και συνωθούνται για να λάβουν το δικό τους «σιτηρέσιο» οι δημοσιογραφούντες ως διώκτες εργολαβικώς (κατά προτίμησιν) των συζύγων Μητσοτάκη και Στουρνάρα και ως σαπρόφυτα πάνω στον σεσηπότα κρατικό οργανισμό σταδιοδρομούν ενδόξως ως Γενικοί Γραμματείς Ενημέρωσης και Επικοινωνίας οι απόφοιτοι της… Σχολής των «τρολ»!

Και κάποιοι «παιδιόθεν φίλοι» του Ν. Παππά, των οποίων το ετήσιο εισόδημα των 5.000 ευρώ εκτοξεύεται στις 200.000, άμα τη εμφανίσει τους στην «πιάτσα» ως «άνθρωποι του Μαξίμου»! Ενώ ο επιφανής για την… αγραμματοσύνη του συμπότης του Αλ. Τσίπρα αναλαμβάνει τον «στρατηγικό σχεδιασμό» του υβρεολογίου κατά παντός αντιφρονούντος.

Και αυτά λαμβάνουν χώρα όταν 500.000 νέοι με πτυχία και διδακτορικά διπλώματα ξενιτεύονται για να βρουν εργασία και ενώ το υπερεκχειλίζον «ηθικό πλεονέκτημα» των κυβερνώντων… «τρέχει από τα μπατζάκια τους»!

2.Πρωθυπουργός του 1/5 του ελληνικού λαού!

Όλοι οι πρωθυπουργοί όταν αναλάμβαναν την διακυβέρνηση της χώρας, δήλωναν ότι θα είναι πρωθυπουργοί όλων των Ελλήνων. Αυτός είναι ο μόνος που δηλώνει πρωθυπουργός του 1/5 των Ελλήνων. Είναι, πρωτίστως κομματάρχης (ως προς τα 4/5 του ελληνικού λαού) και δευτερευόντως πρωθυπουργός. Είναι απέναντι στην «ελίτ». Απέναντι στους διακρινόμενους στην «αριστεία». Καταστροφικά, απέναντι στη «Μεσαία Τάξη». Απέναντι στους «παλιούς». Απέναντι στους αντιτιθέμενους στη Συμφωνία των Πρεσπών. Απέναντι στους διαφωνούντες με την απόλυση 10.000 κληρικών. Είναι ο πρωθυπουργός, μόνον, των…«προλεταρίων» (ποιος τη χάρη τους!).

Όλοι οι άλλοι κακώς υπάρχουν! Γι’ αυτό διακηρύσσει «ή αυτοί ή εμείς», ή «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν».

Μπορεί, να στερεί την… τιμή από τα 4/5 του ελληνικού λαού να τους εκπροσωπεί ως πρωθυπουργός και να ενδιαφέρεται για την τύχη τους, ασκεί όμως την εξουσία του «λαϊκού δικαστή» εν ονόματι ολόκληρου του λαού και ιδιαιτέρως αρέσκεται να δικάζει και να καταδικάζει τελεσιδίκως τους πολιτικούς του αντιπάλους - και με ιδιαίτερο πάθος τις γυναίκες τους! Τον ακούσατε, πρόσφατα, πώς έβγαλε την απόφαση στη Βουλή και καταδίκασε -με συνοπτικές διαδικασίες- ακόμα και τον… Ριχάρδο, ενώ οι… «άτολμοι και αδαείς» δικαστές τον έκριναν αποφυλακιστέο!

Και δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που… «νοσφίζεται» -όπως έλεγε, κάποτε, ο Σαρτζετάκης- την δικαστική εξουσία από το βήμα της Βουλής. Δεν δίκασε και καταδίκασε ομαδικά τους πολιτικούς του αντιπάλους ως «αργυρώνητους» από την Novartis; Δεν δικάζει και καταδικάζει, κάθε φορά που τον… στριμώχνει ο Μητσοτάκης τη γυναίκα του την Μαρέβα;

Ως γνήσιος… επαναστάτης, ξαναζεί τη δόξα των «λαϊκών δικαστηρίων» της, πάλαι ποτέ, εμφυλιοπολεμικής Αριστεράς!

3.Και επιχείρηση-εγχείριση λοβοτομής από τη Θεσσαλονίκη.

Επιχειρεί, ματαίως, να κάνει λοβοτομή στα 4/5 των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν πάθει άνοια και επιμένουν να θυμούνται την πολιτεία Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή που ήταν στην Αντιπολίτευση και, ειδικότερα, από τότε που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, για να σώσει τον ελληνικό λαό από τα «κακά» μνημόνια και να τον… προικίσει με τα « καλά» Μνημόνια!

Είναι, είπε, ο μόνος βέρος δημοκράτης πρωθυπουργός, διότι, κατά την ομιλία του, ακούγονται και διαφορετικές φωνές. Και την ίδια στιγμή που ο μεγάλος «δημοκράτης» διακήρυσσε αυτά από το βήμα του «Παλέ Ντε Σπορ» της Θεσσαλονίκης οι «μπιστικοί» του έβγαζαν… «σηκωτόν» από την «μάνδρα», όπου διεξάγονταν ο «δημοκρατικός διάλογος», τον Έλληνα Μακεδόνα, που τόλμησε να διαφωνήσει… τραγουδιστά!

«Δεν θα επιτρέψουμε», είπε, «στους απατεώνες της πολιτικής, που λεηλάτησαν την πατρίδα μας, να παριστάνουν τους υπερπατριώτες, χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή»!

Όχι, δεν ομιλούσε ο Νεάντερταλ της πολιτικής, Πολάκης. Ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας που αποκαλούσε, ως στρατοδίκης της Χούντας, «απατεώνες» τους πολιτικούς του αντιπάλους!

Ήταν ο Αλ. Τσίπρας (ο… μόνος «άσπιλος και αμόλυντος» και βέρος πατριώτης!) ο οποίος θέλει να ξεχάσουμε ότι ήταν αυτός που χέρι-χέρι με την Χρυσή Αυγή έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου, το 2014, και ο οποίος, σήμερα, ανερυθρίαστα, κατηγορεί ως συνοδοιπόρους της Χρυσής Αυγής τα 4/5 του ελληνικού λαού που αισθάνονται ντροπή για την ανιστόρητη συμφωνία που συνήψε με τους Σλαβομακεδόνες των Σκοπίων!

Ήταν ο πρωθυπουργεύων Αλ. Τσίπρας που θέλει να ξεχάσουμε ότι, εάν την μεγαλύτερη ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας έχουν τα δυο μεγάλα κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ που κυβέρνησαν τη χώρα, εξίσου μεγάλη ευθύνη φέρει ο ίδιος, διότι δεν άφησε τους ίδιους τους… «τρώσαντες να ιάσουν και τα τραύματα» που προκάλεσαν στη χώρα, οι οποίοι είχαν συνειδητοποιήσει, τώρα, τις ευθύνες τους και είχαν τη θέληση, τη γνώση και την ικανότητα να επαναφέρουν στην κανονική της πορεία τη χώρα. Και είναι αυτός που ευθύνεται, διότι -ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε βγει από τα μνημόνια στο τέλος του 2015- βολοδέρνουμε ακόμα, μετά από τρία χρόνια, στο τέλμα που βύθισαν τη χώρα οι ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ με τα παιδιάστικα «παίγνιά» τους. Και είναι αυτοί που υποθήκευσαν για 99 χρόνια ολόκληρη την δημόσια περιουσία -κάτι που κανείς πολιτικός, από αυτούς που αποκάλεσε «απατεώνες», από το βήμα της Θεσσαλονίκης- ούτε δέχτηκε να συζητήσει ούτε διανοήθηκε να πράξει!

Τσάμπα κόπος, λοιπόν, κύριε Τσίπρα! Με την «χειρουργική» Πολάκη δεν θα καταφέρετε να λοβοτομήσετε τον Ελληνικό λαό. Μετά το «χαρακίρι» που έκανε ο ελληνικός λαός ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ, δυο φορές το 2015, έμαθε, πια, τι σημαίνει «Πρώτη φορά Αριστερή κυβέρνηση».

Σας ευχαριστεί για το… μάθημα, αλλά δεν θα «ξαναπάρει»!

Υ.Γ. Ποιοι, άραγε, είναι εκείνοι, που σύμφωνα με τη δήλωση της υπουργού Προστασίας του Πολίτη, μετά την έκρηξη της βόμβας στον ΣΚΑΙ, «αφήνουν διαδρόμους, για να περνούν φωνές τρομοκρατίας ή φασισμού»;

Σπιθαμιαίοι μικροπολιτικοί, απαίδευτοι και μικρόνοες, κοκορεύονται πως εκπροσωπούν το «Νέον» στην πολιτική και είναι πιο παλιοί κι από τις… λάσπες! Αντιγράφουν το πιο φαύλο και καταστροφικό παλαιοκομματικό παρελθόν, αποπνέοντας την πιο δυσώδη και ανυπόφορη κομματίλα, με τα ρουσφέτια και τις ψηφοθηρικές προεκλογικές παροχές τους. Συμπράττουν με τα πιο ρυπαρά έντυπα, για να πλήξουν με κατασκευασμένες κατηγορίες την εντιμότητα των πολιτικών τους αντιπάλων και με επικοινωνιακά τεχνάσματα επιχειρούν να παγιδεύσουν την Αντιπολίτευση σε πολιτικές που θα την διχάσουν εσωτερικά και θα την εκθέσουν απέναντι στον λαό.

Επισείουν τον κίνδυνο ότι θα ενσκήψει η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, με απολύσεις υπαλλήλων και με την επιβολή αυταρχικών μέτρων, όταν γίνει κυβέρνηση η Αξιωματική Αντιπολίτευση, παρ’ όλον ότι οι ίδιοι εφάρμοσαν, επαινούμενοι θερμά από τους Ευρωπαίους δανειστέ, τα πιο ακραία νεοφιλελεύθερα μέτρα του Γ’ Μνημονίου, το οποίο με δική τους, αποκλειστικά, ευθύνη επιβλήθηκε στη χώρα.

Εθισμένοι στην ψευδολογία και την γκεμπελική προπαγάνδα προσπαθούν να ενσπείρουν τον φόβο στους αφελείς πως όταν έλθουν οι «άλλοι» και αντικατασταθεί η… «φιλολαϊκή» κυβέρνηση του Γ’ Μνημονίου, με την υπερφορολόγηση και τα ισόβια υπερπλεονάσματα, τις μαζικές κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, θα εφαρμοστεί η πιο… σαδιστική αντιλαϊκή πολιτική με τη μείωση της «θανατηφόρας» φορολογίας, την εφαρμογή φιλοαναπτυξιακών μέτρων, την αναδιοργάνωση του κράτους και την αποκατάσταση της νομιμότητας και της κανονικότητας στη ζωή της χώρας!

Διαστρεβλώνουν τις προγραμματικές θέσεις της Αντιπολίτευσης για την ανάγκη της αναδιοργάνωσης και του εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης και παρά τις διαβεβαιώσεις του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης ότι δεν πρόκειται να απολυθεί κανείς από το Δημόσιο και ότι, απλώς, θα αποσυμφορηθεί, σταδιακά, το υπερτροφικό κράτος με την εφαρμογή του μέτρου «πέντε συνταξιοδοτούνται, ένας καινούριος διορίζεται», προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τους δημόσιους υπαλλήλους για επαπειλούμενες μαζικές… «εκκαθαρίσεις»!

Επικίνδυνος παλιμπαιδισμός

Μέχρι τώρα λέγαμε ότι η «εξουσία φθείρει και διαφθείρει». Στην περίπτωση της «Πρώτη φορά Αριστερής κυβέρνησης» εκτός από την φθορά και την διαφθορά που συντελέστηκαν με ρεκόρ ταχύτητας (αν λάβουμε υπόψη ότι στα κόμματα που κυβέρνησαν κατά την Μεταπολίτευση ανάλογα φαινόμενα χρειάστηκαν δεκαπλάσιο χρόνο για να… ευδοκιμήσουν), παρατηρούνται και επικίνδυνα φαινόμενα παλιμπαιδισμού!

Μέχρι τώρα ο πρωθυπουργεύων Αλ. Τσίπρας δήλωνε υπερήφανος για τις «μεγάλες κατακτήσεις» του: για την «Καθαρή έξοδο» που θα πραγματοποιηθεί το…2060 με την λήξη των υποχρεωτικών πλεονασμάτων! Για την θριαμβευτική «έξοδο στις αγορές» που αναβάλλεται για την επόμενη τετραετία του… Μητσοτάκη! Για «τον ιστορικό χωρισμό της εκκλησίας από το κράτος και την απόλυση από το δημόσιο 10.000 κληρικών», που παραπέμπεται στην… Δευτέρα Παρουσία! Για το «φιάσκο» της «συμφωνίας των Πρεσπών» και την λύση του «Μακεδονικού» ζητήματος, με την οποίαν -εκτός των άλλων- λύθηκε και το ζήτημα της διδασκαλίας της «Μακεδονικής Γλώσσας» στα «μειονοτικά» σχολεία των εν Ελλάδι «Σλαβομακεδόνων», όπως μας υποσχέθηκε ο σκοπιανός πρωθυπουργός!

Σε αυτές, λοιπόν, τις… «κατακτήσεις», πρέπει να συμπεριλάβουμε και την τελευταία… μεγαλειώδη «κατάκτηση» που κατήγαγε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, σε… διεθνές, μάλιστα, επίπεδο, όπως δήλωσε σε Ρώσο δημοσιογράφο, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Μόσχα. Θαυμάστε την: «Έχω καταφέρει να είμαι ίσως ο μοναδικός Ευρωπαίος ηγέτης που έχω μπει στα πιο σημαντικά φόρα και στις πιο σημαντικές έδρες κυβερνήσεων, από το Κρεμλίνο μέχρι τον Λευκό Οίκο, χωρίς γραβάτα. Συνεπώς, νομίζω ότι αυτή είναι μια κατάκτηση»!

Και ο επικίνδυνος για την διακυβέρνηση της χώρας πρωθυπουργικός παλιμπαιδισμός συνεχίζεται με το μήνυμα που εξέπεμψε προς την νεολαία ο Αλ. Τσίπρας, κατά την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Παρά τα αποκαΐδια και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που αφήνουν πίσω τους, σε κάθε τέτοια επέτειο, οι ορδές των ντόπιων και αλλοδαπών τζιχαντιστών, εκείνο που κατάλαβε ο… «υπεύθυνος» πρωθυπουργός της χώρας είναι ότι «η νέα γενιά αγωνίζεται ενάντια στον ολοκληρωτισμό που επιδιώκει να βάλει την κοινωνία στο περιθώριο» (δεν διευκρίνισε, μόνον, για ποιον «ολοκληρωτισμό» αγωνίζεται η νέα γενιά, αυτόν που ονειρεύονται οι νεοσταλινικοί; Αυτόν που εκκολάπτεται στα Εξάρχεια ή αυτόν που κυβερνά στην Βενεζουέλα του «σύντροφου Μαδούρου»;)

Και ο πρωθυπουργός της …«λεβεντογέννας» χώρας που συνεχίζει όλο και περισσότερο να καταρρέει, από μέρα σε μέρα, ενθαρρύνει τη νεολαία που ανατράφηκε με τα… ευγενή ιδανικά της εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης» Γαβρόγλου και με το ηθικό πρότυπο Πολάκη, να συνεχίσουν με τον ίδιο ζήλο τον …ηρωικό αγώνα τους, ώσπου να μετατραπεί σε «κρανίου τόπο» ολόκληρη η χώρα: «γι’ αυτό εμείς» (οι οποίοι από αγωνιστές του 15μελούς μαθητικού Συμβουλίου και «καταληψίες» Γυμνασίου ευτυχήσαμε σήμερα να κατοικοεδρεύουμε στου Μαξίμου) «ποτέ δεν θα σας πούμε να σωπάσετε και να επιστρέψετε στο παιδικό σας δωμάτιο»!

Και ούτε, βέβαια, θα σας πούμε να επιστρέψετε στις σπουδές σας, γιατί αν μάθετε Γράμματα και ανοίξουν, κάποτε, τα μάτια σας, δεν θα ξαναγίνουν, ποτέ πια, σε αυτή τη χώρα οι «σκερβελέδες» κυβερνήτες της.

Ρωτούσα έναν φίλο, από τα παλιά, που ανακάλυψε στο πρόσωπο του Τσίπρα τον… «σοσιαλιστή» Αντρέα, εάν βρήκε αυτό που πίστεψε και εάν είναι ευχαριστημένος από τον «σοσιαλισμό» του ΣΥΡΙΖΑ και την σημερινή κατάσταση, όπως μας παραδίδεται από το νέο του ίνδαλμα, τον Αλέξη.

Μου απάντησε με ερώτηση, κατά τον συνήθη συριζαίικο τρόπο: «γιατί οι άλλοι θα τα έκαναν καλύτερα»;

Του απάντησα ότι, δυστυχώς, δεν μας επέτρεψαν οι νέοι « σύντροφοί» του των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ να σχηματίσουμε -σχετικά με αυτό το ερώτημα- μια ολοκληρωμένη, τελική γνώμη, λόγω του ότι φρόντισαν, με την ευκαιρία της εκλογής του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, να ρίξουν , το 2015,στα μισά της θητείας της την κυβέρνηση των Σαμαρο/Βενιζέλων. Εάν όμως, παρ’ όλα αυτά, πιστέψουμε τους Ευρωπαίους αξιωματούχους, τους σημερινούς φίλους του Αλέξη, καθώς και τους διεθνείς Οργανισμούς, η χώρα μας, όπως υποστηρίζουν, θα είχε βγει από την κρίση νωρίτερα, εάν αφήνονταν η τότε συγκυβέρνηση να ολοκληρώσει την θητεία της, όπως έδειχναν τα στοιχεία της διαφαινόμενης οικονομικής ανάπτυξης για το 2015, και ότι δεν θα είχε χρειαστεί να υπαχθεί η χώρα σε ένα Γ΄ Μνημόνιο ούτε να επιβληθούν τα capital controls, να απαξιωθούν οι τράπεζες και να περιέλθουν στους ξένους ούτε η χώρα να υποστεί την ζημία των 100 δις (και κατά τον Κλάους Ρέγκλινγκ 200 δις) ούτε να υποθηκευτεί για 99 χρόνια ολόκληρη η δημόσια περιουσία.

Μου ανταπάντησε ότι αυτοί που χρεοκόπησαν τη χώρα και έφεραν τα Μνημόνια δεν μπορούσαν να γίνουν και οι σωτήρες της.

Τον ερώτησα, στα χρόνια που κυβερνούσε το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, εάν ο Αλέξης και το κόμμα του, ως Αντιπολίτευση, είχαν, ποτέ, διαφωνήσει για τις τότε κυβερνητικές πολιτικές του «Τσοβόλα, δώστα όλα» και τους αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο και εάν είχαν ποτέ επισημάνει τους κινδύνους που εγκυμονούσε η πολιτική του να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε και να δανειζόμαστε συνεχώς για να ικανοποιούμε καταναλωτικές ανάγκες και όχι τις ανάγκες για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του παραγωγικού μας συστήματος. Και μήπως, αντίθετα, κατά την άσκηση της αντιπολιτευτικής πολιτικής τους απαιτούσαν και αυτοί ολοένα και περισσότερες αυξήσεις (μεγαλύτερο μερίδιο από τα δανεικά) και περισσότερους διορισμούς στο Δημόσιο (και στην ΕΡΤ) και για τους δικούς τους οπαδούς;

- Την ευθύνη για την κατάσταση της χώρας έχουν αυτοί που ήταν κυβέρνηση και όχι αυτοί που έκαναν αντιπολίτευση, μου απάντησε.

- Ασφαλώς η κύρια ευθύνη ανήκει στους κυβερνώντες, αλλά δεν έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους και όσοι ασκούν ανεύθυνη αντιπολίτευση; Και εάν στα χρόνια πριν από την κρίση ήταν κι αυτοί ως αντιπολιτευόμενοι-με το μικρό, έστω, μερίδιο ευθύνης τους- μέρος του πολιτικού συστήματος, μπορούν, όταν ξέσπασε η κρίση, να παρουσιάζονται ως «αντισυστημικοί»,(όταν μάλιστα τα 4/5 της σημερινής δύναμης του κόμματός τους προήλθε από «μεταγραφές» πρώην Πασόκων), να δηλώνουν εντελώς αθώοι για τον… «φόνο» («είμαστε το νέον κι αυτοί το παλιό») και να τορπιλίζουν «εν καιρώ πολέμου» την αναγκαία εθνική ενότητα εμφανιζόμενοι ως αμείλικτοι κατήγοροι αυτών που κυβέρνησαν στο παρελθόν, οι οποίοι, όμως, τώρα, συνειδητοποίησαν και αναγνώρισαν τις ευθύνες τους για την χρεοκοπία της χώρας και με τεράστιο πολιτικό κόστος για τα κόμματά τους ανέλαβαν να εφαρμόσουν την επώδυνη θεραπεία;

Και μια ερώτηση για σένα, προσωπικά: εάν θυμάμαι καλά, μέχρι και το 2010 δήλωνες την πίστη και την αφοσίωσή σου ως μέλος του ΠΑΣΟΚ και υπερηφάνως ανέγραφες (και συνεχίζεις να αναγράφεις) τα αξιώματα από τα οποία υπηρέτησες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και, ω του θαύματος, το 2012, από Σαούλ του ΠΑΣΟΚ μεταμορφώθηκες σε Απόστολο Παύλο του ΣΥΡΙΖΑ!

Πότε και πώς σου ήρθε η επιφοίτηση και κατάλαβες ότι το ΠΑΣΟΚ κατέστρεψε τη χώρα και ότι ο Τσίπρας είναι ο πλέον κατάλληλος για να την σώσει;

- Για την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο που μας επέβαλαν οι Ευρωπαίοι δανειστές μας και το ΔΝΤ είναι γνωστό ποιοι ήταν οι εγχώριοι πολιτικοί υπεύθυνοι και ήταν φανερό πού θα οδηγούνταν η Ελλάδα.

- Ας δεχθούμε, λοιπόν, ότι τότε, ευρισκόμενοι στο χείλος του βαράθρου της άναρχης χρεοκοπίας, είχαμε -κατά την εκτίμησή σου- και άλλες καλύτερες εναλλακτικές λύσεις, όπως αυτή που πρότεινε ο δικός σου Αλέξης να «σκίσουμε τα Μνημόνια» ή να επιστρέψουμε στο εθνικό μας νόμισμα, την δραχμή, που πρότεινε ο Λαφαζάνης, και ότι η μεταστροφή σου, τότε, είχε λογική βάση και καθαρό ιδεολογικό υπόβαθρο. Ποια, όμως, ήταν η εκτίμησή σου, όταν ο Αλέξης -τον οποίον έσπευσες να εξυμνήσεις σαν άλλον Αντρέα- ομολόγησε ότι τα περί «σκισίματος των Μνημονίων» ήταν μια «αυταπάτη» και ποια η περαιτέρω στάση σου, όταν μετά από μια… «γενναία διαπραγμάτευση» και ένα «παλλαϊκό» δημοψηφισματικό ΟΧΙ, ο Αλέξης υπέγραψε, φαρδιά πλατιά, το αχρείαστο και επαχθέστερο Γ΄ Μνημόνιο, γεγονός που δικαίωσε, με τον πανηγυρικότερο τρόπο, τους «Παλιούς» που υποστήριζαν ότι εκτός Ευρώπης και χωρίς τα επώδυνα Μνημόνια δεν υπήρχε σωτηρία για την χώρα;

- Εκτίμησα ότι ο Αλέξης ήταν ο καταλληλότερος να διαχειριστεί και να κατανείμει με τον δικαιότερο τρόπο τα βάρη και τις υποχρεώσεις του Μνημονίου και τελικά να μας βγάλει από τα Μνημόνια, όπως και το έπραξε.

- Πράγματι τα… κατάφερε να μας βγάλει από τα Μνημόνια, προσθέτοντας και άλλα, περισσότερα βάρη στις πλάτες του ελληνικού λαού, με καθυστέρηση τριών χρόνων, τον Αύγουστο του 2018, όχι, όμως, και από τις μνημονιακές υποχρεώσεις και δεσμεύσεις που υπέγραψε για υποχρεωτικά πλεονάσματα μέχρι το 2060 και για εκχώρηση για 99 χρόνια ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας!

- Δεν ήταν ο Τσίπρας που έφερε τα Μνημόνια στην Ελλάδα. Ο Τσίπρας τα βρήκε και πάλεψε να μας βγάλει από αυτά.

- Θα είμαστε, σήμερα, «ευτυχέστεροι» ως χώρα και λαός, εάν ο Αλέξης Τσίπρας, αφού διαφωνούσε τόσο απόλυτα με την πολιτική των Μνημονίων, αντί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας και την διαχείριση της μνημονιακής πολιτικής, επέλεγε να πάει στο σπίτι του ή εάν επέστρεφε στον… εξώστη της πολιτικής και επιδιδόταν από εκεί, στο προσφιλές του πετροβόλημα κατά των πολιτικών του αντιπάλων!

Υ.Γ. Σε αυτό το σημείο, επειδή υπήρχε κίνδυνος να ανακυκλώσουμε τη συζήτηση, ξαναρχίζοντας από το σημείο που ξεκινήσαμε, τερματίσαμε τη συζήτηση με την ευχή να μην κινδυνεύσουμε -λόγω της μεταμνημονιακής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση Τσίπρα/Καμένου και της αδυναμίας της χώρας να δανειστεί από τις αγορές- να ξαναγυρίσουμε για δανεικά στο ΔΝΤ

Και προσωπικά, στον πρώην υπερήφανο Πασόκο και, νυν, εξίσου υπερήφανο Συριζαίο ευχήθηκα, σύντομα, να τον… καμαρώσουμε σε ένα, ακόμα, λαμπρό κυβερνητικό αξίωμα, αντάξιο της λατρείας και της αφοσίωσής του, τώρα, στον… νέον Αντρέα!

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.

Δεν φτάνει που μας γύρισαν με τα αχρείαστα Μνημόνιά τους πίσω στο 2014 και ζημίωσαν τη χώρα με τα διαπραγματευτικά φούμαρά τους με, πρόσθετα, 100 δις και υποθήκευσαν ολόκληρη τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια, τώρα μηχανεύονται και πώς θα ναρκοθετήσουν το μέλλον της χώρας.

Απομυζούν και την τελευταία οικονομική ικμάδα, για να επιτύχουν τα αιμοσταγή υπερπλεονάσματα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες και τα θύματα που αφήνουν πίσω τους. Και αντί να ενισχύσουν τις δημόσιες επενδύσεις, αντί να εξοφλήσουν τις οφειλές του κράτους προς τους ιδιώτες, που ανέρχονται σε αρκετά δις, εξαιτίας των οποίων καταρρέουν και όσες επιχειρήσεις επιβίωσαν μέχρι τώρα, αντί να επενδύσουν παραγωγικά το όποιο περίσσευμα, μήπως και ανακοπεί η φθίνουσα πορεία της χώρας, μοιράζουν τα… κόλλυβα της πνέουσας τα λοίσθια οικονομίας στο προλεταριάτο που δημιούργησαν με τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές τους, τις οποίες με τόση δουλοφροσύνη αποδέχτηκαν και με τόσο… επαναστατικό πάθος υπηρέτησαν!

Τους… καταπήρε, τώρα, μετά από τρία χρόνια, ο πόνος για τα θύματα των Μνημονίων και τους προσφέρουν το «λουκούμι της παρηγοριάς» για να τους… γλυκάνουν και να ξεχάσουν τα βάσανά τους, γιατί τους κόψανε ακόμα και το ΕΚΑΣ, γιατί ως μακροχρόνια άνεργοι έπαψαν να παίρνουν το επίδομα ανεργίας, γιατί οι τράπεζες τους έχουν προσημειώσει ακόμα και το ισόγειο στην Κυψέλη, γιατί πλειστηριάζουν ακόμα και το σπίτι των παππούδων τους στο χωριό, γιατί η Εφορεία έχει κατασχέσει ακόμα και τα λίγα ευρώ που είχαν βάλει οι γιαγιάδες σε λογαριασμό της τράπεζας για τα εγγόνια τους, γιατί ζουν με τον εφιάλτη να μείνουν άστεγοι στους πέντε δρόμους!

Μέχρι πότε, όμως, θα αντέξει η χώρα και οι φορολογούμενοι πολίτες να αποδίδουν τα πλεονάσματα των 3,5% (και 2,5 % μέχρι το 2060) με την συνεχιζόμενη καχεκτική ανάπτυξη του 2%; Και τι θα γίνει, όταν βρεθούμε σε αδυναμία να συγκεντρώσουμε αυτά τα πλεονάσματα;

Δεν τους ενδιαφέρει, λένε, να βγουν και να δανειστούν από τις αγορές, διότι έχουν το απόθεμα (μαξιλάρι) των 18 δις, για να εξυπηρετούν, για δυο χρόνια, τα μνημονιακά δάνεια. Και αδιαφορούν για το τι θα γίνει, εάν εξαντληθεί το απόθεμα και η χώρα δεν θα μπορεί πια να δανειστεί ούτε από τις αγορές ούτε από την ΕΕ. Αδιαφορούν ή μήπως αυτό επιδιώκουν, διότι άλλοι θα έχουν την διακυβέρνηση της χώρας, τους οποίους θέλουν να αναγκάσουν να επαναπροσφύγουν στο ΔΝΤ;

Είναι, άλλωστε, φανερό ότι -σύμφωνα με τους μακροπρόθεσμους σχεδιασμούς που έχουν κάνει- επιδιώκουν, χρησιμοποιώντας όλα τα φαύλα παλαιοκομματικά μέσα, να ανακόψουν την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος (κατά πάσαν πιθανότητα της ΝΔ) στις επερχόμενες εκλογές και, επίσης, να καθηλώσουν σε χαμηλά ποσοστά την μετεκλογική δύναμη του ΚΙΝΑΛ, ώστε να ευρεθεί σε αδυναμία η νέα κυβέρνηση να συγκεντρώσει τον αναγκαίο αριθμό βουλευτών για την αλλαγή του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής. Και αφού η νέα κυβέρνηση δεν κατορθώσει μέσα στα περιορισμένα χρονικά περιθώρια που θα έχει, μέχρι την επόμενη εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, να ανατάξει την οικονομία και να ελαφρύνει τα επαχθή μνημονιακά μέτρα, να αναγκασθεί να προσφύγει σε νέες εκλογές με το ισχύον σύστημα της απλής αναλογικής; Οπότε μέσα στο βέβαιο χάος και την ακυβερνησία που θα προκύψει -και κατά το θυμόσοφον του λαού μας «ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται»- θα αναδειχτεί και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ σε σημαντικό «παίχτη» στην άθλια πολιτική ρουλέτα, όπου θα ξαναπαιχτεί, για άλλη μια φορά, η τύχη και το μέλλον της Ελλάδας!

Και, πιθανώς, σύμφωνα με αυτούς τους μετεκλογικούς σχεδιασμούς εξηγείται και η ανοχή -έως και θαλπωρή- που δείχνει η κυβερνώσα «Αριστερά» προς στους εγχώριους Τζιχάντ των Εξαρχείων και στα «Τάγματα Εφόδου» του Ρουβίκωνα, διότι έτσι εξασφαλίζεται η συνέχεια και η μαχητική ετοιμότητα των αυριανών «αγανακτισμένων» της πλατείας, που θα αναγκάσουν σε υποχώρηση ή και παραίτηση την όποια κυβέρνηση τολμήσει να επιβάλει στη χώρα τον «Νόμο και την Τάξη»!

Έτσι, και με την ανοχή των Ευρωπαίων εταίρων μας, οι οποίοι βαρέθηκαν πλέον να μας κουβαλάν στην καμπούρα τους και θέλουν να μας ξεφορτωθούν όπως-όπως, όχι μόνον αδιαφορούν για την μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό της Δημόσιας Διοίκησης, αλλά συνεχίζουν να τροφοδοτούν το υπερτροφικό κράτος διορίζοντας ως μετακλητούς τους καφενόβιους του κόμματός τους (3.000 μετακλητοί, μέχρι τώρα. Και συνολική αύξηση διορισμών, 2015-2018, στο Δημόσιο: 21.924).

Αθετούν την εφαρμογή των νομοθετημένων εκσυγχρονιστικών μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών μέτρων και δεσμεύουν την επόμενη κυβέρνηση με αντιαναπτυξιακές πολιτικές και αναχρονιστικά μέτρα.

Συνεχίζουν να κατασκευάζουν σκευωρίες εις βάρος όποιου τους αντιπολιτεύεται, να φανατίζουν τους οπαδούς τους και να εκμαυλίζουν τους αφελείς με υποσχέσεις για μελλοντικά βολέματα στο Δημόσιο και πλούσια φαγοπότια.

Κάνουν ό,τι μπορούν για να φθείρουν αρχές και αξίες για τη λειτουργία μιας ευνομούμενης δημοκρατικής Πολιτείας. Κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν στο τέλμα των αναχρονιστικών θεωριών και των σκουριασμένων ιδεοληψιών τους τη χώρα. Κάνουν ό,τι μπορούν για να παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία.

Όμως ματαιοπονούν! Σε λίγους μήνες θα έρθει το πραγματικό αφεντικό της εξουσίας, ο λαός, και θα τους κοινοποιήσει την απόφασή του για την έξωσή τους από τα ανώγια και τα κατώγια του Μαξίμου!

Όσο για τις νάρκες που σπέρνουν στο δρόμο για το μέλλον της χώρας, ας προσέχουν, διότι, ενίοτε, οι νάρκες σκάνε στα χέρια του ναρκοθέτη!

Γιατί πανηγυρίζουν; Μόνοι τους ψήφισαν και την ξαναψήφισαν, πριν από λίγους μήνες, την περικοπή των συντάξεων και τώρα θα την ξεψηφίσουν!

Πανηγυρίζουν, ακόμα, και για το υπερπλεόνασμα και τα κοινωνικά επιδόματα, που θα μοιράσουν σ’ αυτούς που τους αποτέλειωσαν με το Γ΄, αχρείαστο Μνημόνιό τους. Ενώ όλοι γνωρίζουν, και οι Ευρωπαίοι -οι πρώην « τοκογλύφοι», όπως παλιότερα τους αποκαλούσαν, οι οποίοι, τώρα, τους πλέκουν το εγκώμιο και τους «σέρνουν από τη μύτη»- ότι αυτά τα υπερπλεονάσματα δεν βγαίνουν από καμιά ανάπτυξη, από καμιά αύξηση του ΑΕΠ, αλλά από την αφαίμαξη όσων παραμένουν, ακόμα, ζωντανοί. Έτσι μοιράζουν προεκλογικά… «γλειφιτζούρια» γνωρίζοντας ότι τα υπερπλεονάσματα στερούν το αναγκαίο οξυγόνο από την οικονομία, για να ανασάνει.

Ποιος, όμως, πιστεύει ότι ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της οικονομίας; Εφάρμοσαν ποτέ ένα αναπτυξιακό μέτρο; Έφεραν στη χώρα, στην τριετία που κυβερνάν, κάποια σοβαρή επένδυση; Και όσες επενδύσεις βρήκαν από τους προηγούμενους ή τις πολέμησαν ή τις κρατούν κλεισμένες στα υπουργικά συρτάρια τους, όπως συμβαίνει με την τεράστια επένδυση του «Ελληνικού».

Αλλά μήπως τους νοιάζει να βγει η χώρα στις αγορές; Αντίθετα κάνουν τα πάντα για να πείσουν τις αγορές ότι η Ελλάδα παραμένει μια αμετανόητη και αναξιόπιστη χώρα που επιστρέφει ξανά στον επικίνδυνο δρόμο της μικροπολιτικής και του πελατειακού κράτους, των προεκλογικών παροχών, των αθρόων ρουσφετολογικών διορισμών στο δημόσιο, του ξηλώματος των διαρθρωτικών μέτρων και της απόρριψης κάθε ιδέας για την ουσιαστική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μήπως τους ενδιαφέρει πραγματικά να περιορίσουν την διαφθορά και την «διαπλοκή»;

Χρησιμοποιούν κάθε μέσο και τρόπο- κιτρινόμαυρες φιλοκυβερνητικές φυλλάδες και κυβερνητικές-δήθεν «δικαστικές»- Αρχές, προκειμένου να πλήξουν το κύρος των πολιτικών τους αντιπάλων( ακόμα και του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη), για να τους παραδώσουν, μέχρι να γίνουν οι εκλογές, στα «λαϊκά δικαστήρια» των περιπτέρων και των καφενείων, ενώ προκλητικά αθωώνουν οι ίδιοι, υποκαθιστώντας την Δικαιοσύνη, πάσαν διαφθοράν και διαπλοκήν, που αναφύεται και ευδοκιμεί στο περιβόλι του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς», ακόμα κι όταν, σύμφωνα με καταγγελία υπουργού της κυβέρνησης, και ο διαβόητος Σόρος «χρηματοδοτεί υπουργείο…» για «εξαγορά συνειδήσεων»!

Μήπως τους ενδιαφέρει πραγματικά η εθνική ενότητα και η αναθεώρηση του συντάγματος; Ούτε για αυτήν την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία που προϋποθέτει την εθνική συναίνεση και την τελική σύγκλιση και σύνθεση των κατατιθέμενων προτάσεων δείχνουν στοιχειώδη, έστω, υπευθυνότητα και αξιοπιστία των προθέσεών τους, όταν προσπαθούν να επιβάλουν την δική τους μονοκομματική πρόταση και να αποκλείσουν κάθε άλλη θεώρηση για τον εκσυγχρονισμό του συντάγματος.

Μήπως τους ενδιαφέρει η παιδεία και το μέλλον της νέας γενιάς; Αν ενδιαφέρονταν για τα παιδιά των κατώτερων οικονομικά και κοινωνικά τάξεων που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και στις πανεπιστημιακές σχολές, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα -όπως τα παιδιά του πρωθυπουργού- να φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και στη συνέχεια να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Αμερικής, δεν θα ξήλωναν την μόνη γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση «Διαμαντοπούλου», η οποία για πρώτη φορά στην Ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης είχε επιτύχει την εθνική συναίνεση και ψηφίστηκε από το σύνολο , σχεδόν, των πολιτικών κομμάτων, από 253 βουλευτές, του ελληνικού Κοινοβουλίου!

Εάν ενδιαφέρονταν, πραγματικά, για την Εθνική Παιδεία δεν θα εξευτέλιζαν την ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου ως χώρου ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και δεν θα άφηναν να καταντήσουν οι πανεπιστημιακοί χώροι άντρα, καταφύγια και ορμητήρια αναρχικών, ναρκομανών και εμπόρων και δεν θα ανέχονταν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και σπουδαστές να διαβιούν σε καθεστώς ανασφάλειας και φόβου.

Πιστεύει, πλέον, κανείς ότι τους ενδιαφέρει πραγματικά η αποκατάσταση της κανονικότητας στη ζωή της χώρας, η κατίσχυση της νομιμότητας, της κοινωνικής ειρήνης και συνεργασίας, η αντιμετώπιση της αυξανόμενης βίας και της εγκληματικότητας, ο έλεγχος της ασύδοτης δράσης των καταληψιών, των κουκουλοφόρων, των «ταγμάτων εφόδου» και των κάθε είδους ανεγκέφαλων και ψυχοπαθών που εγκαταβιώνουν στο «άβατο» των Εξαρχείων, οι οποίοι παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων και διαταράσσουν την κανονική ζωή των πόλεων; Με την απάθεια και την ανοχή που δείχνουν καθημερινά οι κυβερνώντες απέναντι στα παραπάνω φαινόμενα, επιβεβαιώνουν την άποψη της Αντιπολίτευσης ότι, ακόμα, διακατέχονται από τα «συντροφικά» αισθήματα προς τους παραπάνω «ψευτοεπαναστάτες» και ότι διατηρούν ακόμα ζωντανές τις παλιές ιδεολογικές τους «ρίζες»!

Συμπέρασμα: εκτός από την καρέκλα της εξουσίας που έγινε ένα με το σώμα και την ύπαρξή τους, η μόνη ιδεολογία και η μόνη φιλοδοξία της ζωής τους, τίποτα από όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν τους ενδιαφέρει!

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει για την πορεία της χώρας ένας λογικός άνθρωπος βλέποντας μια ομάδα νεαρών παιδιών (μαθητών και φοιτητών, λένε) να εισβάλουν κλωτσώντας την πόρτα του υπουργικού γραφείου και στη συνέχεια -με απίστευτο θράσος- να υβρίζουν και να απειλούν τον υπουργό Παιδείας, ένα αποσβολωμένο γεροντάκι -καρικατούρα Αϊνστάιν- κρυμμένο πίσω από τις στοίβες εγγράφων στο γραφείο του;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας σκεπτόμενος πολίτης βλέποντας μερικά άτομα που δηλώνουν μέλη της αναρχικής οργάνωσης του «Ρουβίκωνα» να… ελέγχουν την ταυτότητα δυο αστυνομικών και να τους κάνουν αυστηρές συστάσεις για την παρουσία τους στην περιοχή;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας δημοκρατικός πολίτης ακούγοντας έναν υπουργό της κυβέρνησης να δηλώνει ότι για να εξασφαλιστεί η επανεκλογή του κόμματός τους, πρέπει να βάλουν στη φυλακή μερικούς από τους πολιτικούς αντιπάλους τους;

Και τον πρωθυπουργό να δηλώνει -σε μια έξαρση… δημοκρατικού ήθους και κοινοβουλευτικού πνεύματος- ότι θα εκδικηθεί την Αντιπολίτευση στη Βουλή «υποβάλλοντάς την στο μαρτύριο της σταγόνας» και μεταθέτοντας τις εκλογές έως τις 20 Οκτωβρίου του επόμενου έτους, ώστε εξαντλώντας την Συνταγματική προθεσμία να εξαντλήσει και την Αντιπολίτευση, αδιαφορώντας -ή καλύτερα γράφοντας στα παλιά του υποδήματα- εάν με μια τόσο έντονη και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο «ξεχαρβαλώνεται» εντελώς το κράτος και «εξαντλείται» και η τελευταία οικονομική ικμάδα της χώρας;

Τι αισθάνεται και τι συμπεραίνει ένας υπεύθυνος πολίτης και γονιός που στέλνει, με χίλια βάσανα, το παιδί του να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, όταν ακούει τον «υπεύθυνο» υπουργό της Παιδείας ότι αρμόδιο είναι -όχι το υπουργείο Παιδείας και η Αστυνομία- αλλά το… «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», για να εκδιώξει και να καθαρίσει τον χώρο των πανεπιστημιακών Σχολών από τους εμπόρους των ναρκωτικών και τις ομάδες των αναρχικών που έχουν εισβάλει στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και διακινούν, ασύδοτοι, τα «εμπορεύματά» τους;

Και πώς αισθάνονται και σκέπτονται οι γονείς, όταν αναγκάζονται να εμπιστευτούν τη μόρφωση των παιδιών τους σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και πρυτάνεις που εργάζονται απροστάτευτοι σε ένα χώρο, όπου δρουν ανεξέλεγκτα τα κυκλώματα της βίας και της εμπορίας των ναρκωτικών, και οι οποίοι ζουν με το άγχος και τον φόβο για τη σωματική τους ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή, τη δική τους και των οικογενειών τους;

Τι αισθάνεται και σκέπτεται ένας επίδοξος επενδυτής, όταν, κάθε μέρα, ο «Ρουβίκωνας» εισβάλλει και ρυπαίνει υπουργεία, Οργανισμούς, εταιρείες και ξένες Πρεσβείες, όταν σπάζει, καταστρέφει και απειλεί ανενόχλητος; Όταν, κάθε μέρα, ομάδες εγχώριων Τζιχάντ καίνε και ρημάζουν περιουσίες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές;

Όταν η παρανομία, η βία και η εγκληματικότητα θυμίζουν εποχές της ασύδοτης δράσης της Μαφίας, την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης και του Αλ Καπόνε, την «Άγρια Δύση» της Αμερικής, τη Βηρυτό του Λιβάνου ή την Βαγδάτη του Ιράκ!

Τι αισθάνεται και πώς να πιστέψει ο πολίτης -που δεν τον τυφλώνει ο κομματικός φανατισμός- ακούγοντας τον σημερινό πρωθυπουργό, να κατηγορεί τη σημερινή Αντιπολίτευση, διότι ζητάει εκλογές, και ο οποίος, τώρα, διακηρύσσει την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος στον τρόπο εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας «για να μην οδηγείται η χώρα σε πρόωρες εκλογές», όταν ο ίδιος, ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης το 2012-2014, όχι μόνον ζητούσε επίμονα εκλογές, διότι κατά τη γνώμη του η τότε κυβέρνηση «δεν διέθετε την νομιμοποίηση από τον λαό», αλλά και εκμεταλλευόμενος την προεδρική εκλογή προκάλεσε, χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους και τα μέσα, πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα να διακοπεί από την τότε Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου η προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και της εξόδου της χώρας στις Αγορές χωρίς το αχρείαστο Γ΄ Μνημόνιο, 2015/18, των Τσίπρα/Καμμένου;

Και πώς να πιστέψει και ο πιο απλός πολίτης ότι οι κυβερνώντες διαθέτουν στοιχειώδη σοβαρότητα και ότι έχουν συνείδηση της ευθύνης που έχουν αναλάβει έναντι του λαού και της χώρας, όταν υπόσχονται ότι στη θέση των 10 χιλιάδων κληρικών που θα χάσουν την δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα, (οι οποίοι, όμως, θα συνεχίσουν να μισθοδοτούνται από το Κράτος) θα προσληφθούν 10 χιλιάδες πολιτικοί υπάλληλοι, εκτός από τις άλλες 24 χιλιάδες -ψηφοθηρικές- προσλήψεις στο Δημόσιο;

(Και πάλι, λοιπόν, «λεφτά υπάρχουν», όχι, όμως, για να επισκευαστούν τα χαλασμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας ούτε για να μην πέφτουν οι σοβάδες από τα ταβάνια των νοσοκομείων στα κεφάλια των ασθενών! Υπάρχουν για την διατήρηση του -τελευταίου στην ΕΕ σοβιετικού τύπου- υπερτροφικού κράτους! Έτσι αποδεικνύεται πώς η προγραμματική δήλωση Τσίπρα για ένα «μικρό και σύγχρονο κράτος» ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ!)

Και πώς να μην γελάσει ή να… κλάψει ο «πάσα πικραμένος» για τον βαθμό γελοιότητας που έχουν κατακτήσει με την κυβερνητική τους πολιτική, όταν ο συγκυβερνών Καμμένος διακηρύσσει ότι, όχι μόνον θα καταψηφίσει -κόντρα στην «κυβερνητική του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ» συμφωνία των Πρεσπών- την επικύρωση της συμφωνίας στην Βουλή, που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και θα παραιτηθεί από την κυβέρνηση αποσύροντας τους υπουργούς του από την συγκυβέρνηση· αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα άρει και την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να κυβερνά για την… πιστή εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας!

- Τι είπατε; Πως είναι για… «δέσιμο»;

- Στις δημοκρατίες τον ρόλο του ψυχιάτρου έχει αναλάβει ο λαός κι αυτός είναι που με την ψήφο του «δένει» τους επικίνδυνους διαχειριστές της εξουσίας και «λύνει» τα χέρια αυτών που έχουν τη λογική, τη γνώση, τη συνείδηση ευθύνης και την ειλικρινή διάθεση να εργαστούν για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τις νέες γενιές.