Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου για τις επικίνδυνες αυταπάτες από τις οποίες διακατέχεται ο Αλ. Τσίπρας και η κυβερνώσα παρέα του. Πέρα, όμως, από τις επί μέρους αυταπάτες, στις οποίες αναφέρθηκα, υπάρχει η «ολιστική» αυταπάτη, η οποία αφορά συνολικά την συριζαίικη «αριστερή» διακυβέρνηση, κι αυτή είναι η απατηλή άποψη που έχουν για το τι είναι «κράτος» και τι σημαίνει «κυβερνώ το κράτος».

Το πρώτο σοβαρό σύμπτωμα της «ολιστικής» αυταπάτης είναι ότι πιστεύουν πως, από τη στιγμή που κέρδισαν, όπως κέρδισαν, τις εκλογές, το κράτος ανήκει, ως λάφυρο, εξολοκλήρου στο κόμμα τους και ότι μπορούν να σιτίζονται όλοι -διοριζόμενοι οικογενειακώς- από το Δημόσιο Ταμείο. Και ότι οι «παιδιόθεν» φίλοι τους, ως ερυθροφρουροί» του κράτους και… προπομποί της «αριστερής προόδου», δικαιούνται, από απλοί σερβιτόροι, να ανελίσσονται σε μεγαλοσερβιτόρους της διαπλοκής, των οποίων τα… «μπουρμπουάρ» ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ!

Το δεύτερο σοβαρό σύμπτωμα είναι ότι διαπνέονται από μία «παιδιόθεν» εχθρότητα προς το κράτος, αντιπάθεια προς κάθε μορφή κρατικής εξουσίας και, αντίθετα, συμπάθεια προς εκείνες τις δυνάμεις που αντιμάχονται την άσκηση της κρατικής εξουσίας. Αυτή η ιδεοληπτική άποψη περί κράτους με την οποίαν γαλουχήθηκαν και με την οποίαν τροφοδοτούνταν, επί πολλά χρόνια, οι «επαναστατικές» τους φαντασιώσεις, δύσκολα θα μπορούσε να ξεριζωθεί από μέσα τους, ακόμα και στην περίπτωση που -για κακή τύχη του κράτους- ανελάμβαναν, όπως την ανάλαβαν, την «διακυβέρνησή» του. Απόδειξη της παραπάνω ιδεοληπτικής άποψής τους περί κράτους ήταν οι διακηρύξεις τους περί αφοπλισμού των ΜΑΤ, η κατάργηση του νόμου για τις κουκούλες (αποποινικοποίηση της κουκούλας), η κατάργηση της Φυλακής Υψίστης Ασφάλειας Δομοκού, η επαναφορά του «Ασύλου» στις πανεπιστημιακές σχολές, η ανοχή στις καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών (ακόμα και Πρυτανειών), καθώς και δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων, η ψήφιση νόμου για την αποφυλάκιση βαρυποινιτών, η… «υιοθέτηση» ως «δικά τους παιδιά» των αναρχικών του «Ρουβίκωνα» και -το πλέον προκλητικό και εξευτελιστικό για μια ευρωπαϊκή χώρα- η ανοχή στην «κραταίωση» του «αναρχικού άβατου» των Εξαρχείων!

Παρά το ότι οι εκπρόσωποι των αστυνομικών δηλώνουν έτοιμοι και ικανοί να εκκαθαρίσουν το «Άβατο» των Εξαρχείων από τα αναρχικά και τα παντός είδους και προέλευσης κακοποιά στοιχεία και να αποδώσουν την περιοχή καθαρή στους ειρηνικούς και δεινοπαθούντες κατοίκους της, έχει απαγορευτεί από την κυβερνώσα «Αριστερά», η αποφασιστική και δυναμική επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων. Έτσι, είμαστε, καθημερινά, θεατές και μάρτυρες των φλεγόμενων αστυνομικών από τις μολότοφ των αντιεξουσιαστών (προς τέρψιν της εκλεκτής του Τσίπρα Μυρσίνης και -παρ’ ολίγον- Ευρωβουλευτίνας!).

Η έσχατη πράξη του εξευτελισμού του κράτους από τους συμμορίτες των Εξαρχείων παίχθηκε στις 4 Απριλίου, όταν ομάδα του Λιμενικού Σώματος -παρουσία εισαγγελέα- τόλμησε να εισέλθει στην κατεχόμενη περιοχή των Εξαρχείων, προκειμένου να διενεργήσει έρευνα σε κατοικία που τελούσε υπό παράνομη κατάληψη, για υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθούν επίθεση από 50 κουκουλοφόρους, οι οποίοι ήσαν αρματωμένοι με βαρύ οπλισμό (καλάσνικωφ), να τραυματιστούν 2 λιμενικοί (ο ένας με μαχαίρι), να περιέλθει ο οπλισμός τους στους επιτιθέμενους, να αποδράσει η μία συλληφθείσα γυναίκα, διακινητής ναρκωτικών, και, τελικά, να διασωθούν ο… εισαγγελέας και οι λιμενικοί διά της …ηρωικής φυγής τους!

Για τον «άθλο» που… κατήγαγαν οι Λιμενικοί απέσπασαν και την … «εύφημον μνείαν» από τον… κραταιό πολιτικό τους προϊστάμενο Φ. Κουβέλη: «Τα στελέχη του Λιμενικού επέδειξαν ψυχραιμίαν και αυτοσυγκράτηση, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τον φέροντα οπλισμό τους και να αποφευχθεί γενικευμένη σύρραξη με απρόβλεπτα αποτελέσματα»!

Την άλλη φορά, λοιπόν, κ. Κουβέλη, που θα … «επιχειρήσει» το Λιμενικό Σώμα, υπό την γενναία καθοδήγησή σας, να μην σέρνει τον οπλισμό μαζί του. Καλύτερα να τον αφήσει να τον φυλάσσετε στο Γραφείο σας. Έτσι μπορεί να μην «τους πάρουν και τα παντελόνια» οι «φρουροί του αναρχικού Εξαρχάτου»!

Η συνέχεια είναι περισσότερο ηρωική και… δοξαστική για το κράτος της «Αριστεράς και της Προόδου»(!): Ο «κραταιός» ηγέτης Αλ. Τσίπρας αφού «κραταίωσε» -εντοπίως- την κυριαρχία του εφαρμόζοντας την «Ακροδεξιά» και «νεοφιλελεύθερη» πολιτική του Γ΄ Μνημονίου, αναλαμβάνει -και με την συστράτευση των ενδόξων για τα σοσιαλιστικά… κλέη τους Τζουμάκα, Δανέλλη, Ραγγούση κ.ά - να κατατροπώσει τους Ακροδεξιούς και τους Νεοφιλελεύθερους, στην Ευρώπη!

Μια, ακόμα, επί το «αριστερότερον» και επί το «προοδευτικότερον»… μεταποίηση του κράτους είναι η δημιουργία και η χρήση- στη θέση του κράτους όλων των ελλήνων -ενός μονοταξικού- και άκρως τοξικού- κράτους της μιας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης: παρά πάσαν έννοιαν δικαίου και λογικής, αντί να επιδιώκουν την αύξηση του συνολικού εθνικού προϊόντος, ώστε να μεγαλώσει η «πίτα», απ’ όπου θα σιτίζονται πλούσιοι και φτωχοί, το συριζαίικο κράτος, ως άλλος Γιαγκούλας, καταληστεύει την Μεσαία Τάξη, για να μοιράζει ελεημοσύνες στους προλετάριους-στα θύματα και της δικής τους μνημονιακής πολιτικής.

Η «ταξική τους πολιτική» εφαρμόζεται, ακόμα και σε θέματα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών: όταν πρόκειται να φυλάξουν τους δικούς τους ανθρώπους, τα δικά τους σπίτια και γραφεία, τις δικές τους εκδηλώσεις -όταν οι « συλλαλούντες» και οι αποδοκιμάζοντες τα δικά τους στελέχη ανήκουν στην… επάρατη «Εθνικιστική Ακροδεξιά»- τότε ανακηρύσσεται αθώα η «κρατική βία», δίνεται άφεση αμαρτιών στην «αστυνομοκρατία» και, ακόμα, και οι «προληπτικές συλλήψεις» δικαιώνονται ως « νόμιμες και ηθικές»!

Η «ακράτεια», όμως, που παρατηρείται στο ελληνικό κράτος, κατά την «ένδοξη πολιτεία» του ΣΥΡΙΖΑ, έχει και «θεωρητική τεκμηρίωση»: όπως γράφει ο από Λονδίνου κατερχόμενος καθηγητής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Δουζίνας, αποτελεί «στρατηγική επιλογή»: «Στρατηγική μας είναι η συνεχής μεταφορά πόρων από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους και της ισχύος του κράτους από το κράτος στον πολίτη, που σταδιακά αλλάζουν τον συσχετισμό δύναμης σε κοινωνία και κράτος»!

Εάν δεν το καταλάβατε ακόμα, οι επαναστάτες εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ξεκινήσει την… ανατροπή του Καπιταλισμού! «Μεταφέροντας πόρους» από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους, -εάν συνεχίσουν να μας κυβερνάν- θα την πάθουμε σαν τον γάιδαρο του Χότζα. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε κεφάλαιο ούτε κεφαλαιούχοι, ούτε Μεσαία Τάξη, αλλά ούτε και εργαζόμενοι, αφού δεν θα υπάρχουν -ούτε για δείγμα- επιχειρήσεις.

Και, εάν συνεχιστεί «η μεταφορά της ισχύος του κράτους στους πολίτες» μπορεί να μην υπάρχει ελληνικό κράτος, αλλά, σίγουρα, θα υπάρχει το… κράτος των Εξαρχείων.

Και δεν ξέρω, υπ’ αυτές τις συνθήκες, πόσοι Έλληνες θα επιβιώσουν στην ημεδαπήν· ο καθηγητής, πάντως, κ. Δουζίνας, μάλλον θα επιβιώσει επανακάμπτοντας στην αλλοδαπήν, για να συνεχίσει να διδάσκει, από την πανεπιστημιακή του έδρα στα Λονδίνα, την επαναστατική μέθοδο αναβίωσης του... σοβιετικού παραδείσου!

Μια σοβαρή χώρα, ένα σοβαρό κόμμα ποιους ευρωβουλευτές πρέπει να στείλει στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Η απάντηση στην οποίαν, νομίζω, συμφωνούμε όλοι είναι: πρέπει να επιλέξουμε και να στείλουμε προσωπικότητες που διαθέτουν καλή γνώση των ευρωπαϊκών πραγμάτων, επιστήμονες με άρτια επιστημονική κατάρτιση σε θέματα που απασχολούν ή θα απασχολήσουν τόσο τη χώρα μας, όσο και την Ευρώπη, άτομα που έχουν διακριθεί για την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική τους δράση και τα οποία θα μπορέσουν, από τη θέση τους στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να συμβάλουν στην παραπέρα προαγωγή της ευρωπαϊκής ιδέας και του πολιτισμού, αλλά και πρόσωπα που έχουν διακριθεί για τις καινοτόμες ιδέες και προτάσεις τους, οι οποίες μπορεί να φανούν χρήσιμες για την μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών.

Τι μπορεί να προσφέρει από τη θέση της στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια τραγουδίστρια, όσο καλλικέλαδη και δημοφιλής κι αν είναι- και, ειδικότερα, η κόρη κάποιου πολύ καλού τραγουδοποιού, με μοναδικό προσόν ότι η ίδια ήταν θαυμάστρια των… «πυρομανών» με τις μολότοφ;

Τι μπορεί να προσφέρει ένας στεφανηφόρος ολυμπιονίκης, ένας γνωστός ηθοποιός ή ένας ποδοσφαιριστής;

Τους περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων για να τους τιμήσουν για τον άθλο που κατήγαγαν, για την καλλιτεχνική τους προσφορά ή τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες», προκειμένου να πιάσουν τα… «χαζοπούλια» στις κομματικές «ξόβεργές» τους;

Και τι επιτυγχάνουν με αυτό τον τρόπο; Μαζεύουν, πιθανώς, τις ψήφους των αφελών θαυμαστών τους και τελικά, στέλνουν, για να «σιτίζονται δωρεάν στο Πρυτανείο» της Ευρώπης, κάποιους αχρείαστους -και γι’ αυτό άχρηστους σε σχέση με τις ανάγκες του Ευρωκοινοβουλίου- και, παράλληλα, εκτοπίζουν και στερούν τη δυνατότητα στους άξιους και χρήσιμους να υπηρετήσουν -ως εκπρόσωποι της χώρας τους- στα Ευρωπαϊκά Όργανα.

Αυτή, βέβαια, η τακτική στην επιλογή των υποψήφιων βουλευτών δεν περιορίζεται μόνον σε σχέση με το Ευρωκοινοβούλιο· είναι η συνήθης πρακτική και για τις εθνικές εκλογές: παγώνια με φανταχτερά φτερά, τηβεννοφόροι… σε τιμή ευκαιρίας, σιτεμένες σταρ της πασαρέλας και της θεατρικής σκηνής, ινδάλματα του γηπέδου και τηλεπερσόνες, ανεπάγγελτοι απόγονοι ευκλεών προγόνων και καφενόβιοι «αγωνιστές», εκτίθενται, ως …ζαρζαβατικά στην Λαϊκή Αγορά.

Πόσοι από τους ψηφοφόρους των κομμάτων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα ουσιαστικά προσόντα των υποψήφιων και ύστερα από την εκτίμηση αυτών των προσόντων να επιλέξουν τους καταλληλότερους από τους κομματικούς υποψήφιους;

Και βέβαια δεν συζητάμε για το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ανεξαρτησίας και ωριμότητας να επιλέγει ο πολίτης τους ικανότερους και καταλληλότερους υποψήφιους, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Δυστυχώς η ισχύουσα πολιτική οργάνωση και η πολιτική κουλτούρα που έχει επικρατήσει προτάσσει την επιλογή του κόμματος και ακολουθεί, στη συνέχεια, η επιλογή των υποψήφιων, αναγκαστικά από τον κατάλογο που προτείνει το κόμμα. Έτσι, εάν το κόμμα προτείνει... «αόμματους» και «μονόφθαλμους», το καλύτερο που έχει να κάνει ο πολίτης είναι να επιλέξει τον «μονόφθαλμο»!

Και έτσι εξηγείται το άθλιο επίπεδο του εθνικού μας Κοινοβουλίου και το οικτρό θέαμα που παρουσιάζουν κατά τις αντιπαραθέσεις τους τα κόμματα.

Ακούσατε ποτέ καμιά σοβαρή πρόταση στη Βουλή των Ελλήνων από κανέναν για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας;

Προβλήθηκε ποτέ καμιά ιδέα για την αξιοποίηση του εθνικού πνευματικού κεφαλαίου που ζει και μεγαλουργεί σε χώρες του εξωτερικού;

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για την εκπόνηση ενός σχεδίου για την αξιοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού μας πλούτου; (Νοιάστηκε π.χ. ποτέ κανείς εκπρόσωπος του έθνους για τις χιλιάδες αρχαιολογικούς τόπους και τα μνημεία που κείτονται εγκαταλειμμένοι, πνιγμένα στην τσουκνίδα και στο αγριόχορτο, απροσπέλαστοι από τους τουρίστες που έρχονται από την άκρη του κόσμου, για να θαυμάσουν τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού!).

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση για να αντιμετωπιστεί -διακομματικά- η ντροπή του αναρχικού «Εξαρχάτου» των Εξαρχείων και για το καθημερινό… πάρτι των «πυρομανών» με τις μολότοφ, που εξευτελίζουν κάθε έννοια ευνομούμενου κράτους και κάνουν αβίωτη τη ζωή των κατοίκων μιας ολόκληρης κεντρικής συνοικίας της Αθήνας;

Αντίθετα, σαν να έχουν μετακομίσει στην ελληνική Βουλή οι «πυρομανείς» των Εξαρχείων, οι «βουλευόμενοι» κομματάνθρωποι εκτοξεύουν εναντίον αλλήλων ύβρεις και απειλές, αλαλάζουν, αλληλοκατηγορούνται και σκευωρούν, πουλάν «ηθικό πλεονέκτημα», αυταπατώνται και εξαπατούν, διαστρέφουν την πραγματικότητα και παραμυθιάζουν εαυτούς και αλλήλους.

Συνελόντι ειπείν, ό,τι ελαφρό επιπλέει στο νερό ή στον… αφρό της δημοσιότητας -είτε είναι φελλός, κοπριά ή ψόφια σκνίπα- τον επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσει, χωρίς να σκεπτόμαστε σε ποιους, τελικά, εμπιστευόμαστε το… πορτοφόλι μας και την αξιοπρέπειά μας.

Σε τέτοιους «σκιτζήδες», «μαστόρους της συμφοράς» αναθέτουμε να οικοδομήσουν το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας!

Και ενώ «στραβά αρμενίζουμε», μας φταίει ο γιαλός που… «είναι στραβός»!

Γι όλα φταίει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Φταίει ο Κίσινγκερ και οι Εβραίοι. Φταίει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Φταίει κι ο… Χατζηπετρής.

Και ποτέ δεν φταίμε εμείς!

Με την… «ιστορική» Συμφωνία των Πρεσπών έπεσε ο σπόρος για να …φυτρώσει και η Σλαβομακεδονική «μειονότητα» εντός της ελληνικής Μακεδονίας!

Και υπάρχει κίνδυνος, εάν συνεχίσουν να κυβερνάν οι… «Προοδευτικοί, Δούρειοι Πώλοι» και να διαχειρίζονται με την ίδια αφέλεια και επιπολαιότητα τα εθνικά θέματα, να μας προκύψει και η αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής μειονότητας και να ανοίξει η όρεξη της Τουρκίας για περαιτέρω διεκδικήσεις.

Οι ανιστόρητοι και κοντόθωροι διαπραγματευτές του «Μακεδονικού ζητήματος» αγνόησαν την βασική αρχή: Ότι η Γλώσσα αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο για την δημιουργία και την αναγνώριση ενός εθνικού συνόλου, ακόμα και μιας εθνικής μειονότητας. Και διέπραξαν το εθνικό ανοσιούργημα με την επίσημη αναγνώριση της Ελλάδας να μονοπωλήσουν οι προς βορράν γείτονές μας τους όρους «Μακεδονική Γλώσσα» και «Μακεδονικόν Έθνος».

Παρά την αλήθεια του ισχυρισμού ότι, και πριν από τη συμφωνία των Πρεσπών, το πρώην Γιουγκοσλαβικό κρατίδιο ονομάζονταν, διεθνώς, «Μακεδονία» (FYROM), κανείς, στο παρελθόν, δεν είχε αναγνωρίσει «Μακεδονική Γλώσσα» και «Μακεδονικό Έθνος». Αυτό το κατόρθωμα και η… δόξα πιστώνεται εξολοκλήρου στον Τσίπρα και στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

ΟΙ « νταραβεριτζήδες» των εθνικών θεμάτων και πρόθυμοι «νεροκουβαλητές» του ΝΑΤΟ, όχι μόνον δεν θέλησαν να ακούσουν κανέναν εμπειρότερο στην διαχείριση εθνικών θεμάτων, αλλά βάφτισαν ως εθνικιστές και ακροδεξιούς όλους όσοι έβλεπαν λίγο μακρύτερα από την μύτη τους!

Και υπήρξαν πολλοί εχέφρονες, οι οποίοι, έγκαιρα, είχαν προειδοποιήσει, ότι η αναγνώριση «Μακεδονικής Γλώσσας» και «Μακεδονικού Έθνους», αργά ή γρήγορα, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυνε, όπως την εμφάνιση -και στην ελληνική επικράτεια- κάποιων ομιλούντων την «Μακεδονική Γλώσσα», οι οποίοι θα διεκδικήσουν -κατά τα ισχύοντα διεθνώς- και την αναγνώρισή τους ως μειονότητα που ανήκει στο Σλαβοβουλγαρικό… «Μακεδονικόν Έθνος».

Και όπως η ιστορία διδάσκει, μετά την ύπαρξη και αναγνώριση εθνικής μειονότητας, ακολουθεί -ευκαιρίας δοθείσης- η επιχείρηση «ενσωμάτωσης» των «αλύτρωτων αδελφών» με την «Μητέρα Πατρίδα»!

Ένα, ακόμα, δυσμενές για την ελληνική Μακεδονία αποτέλεσμα είναι ότι το επίθετο «Μακεδονικός», στο εξής, θα αναγνωρίζεται διεθνώς ως παράγωγο του κράτους της «Βόρειας Μακεδονίας» και θα καθιερωθεί -με αυτή την έννοια- ως εμπορική ονομασία διαφόρων προϊόντων εκτοπίζοντας( ή και απαγορεύοντας) την παρόμοια ονομασία που αναφέρεται σε προϊόντα από την περιοχή της ελληνικής Μακεδονίας.

Ακόμα πιο επικίνδυνα θα είναι τα προβλήματα, εάν οι δοκησίσοφοι διαπραγματευτές των εθνικών μας θεμάτων, με την απειρία και την ανευθυνότητα που τους διακρίνει, επιχειρήσουν -για το… καλό του ΝΑΤΟ και τα «μπράβο» της Μέρκελ και του Τραμπ- να «λύσουν» και τα ελληνοτουρκικά ζητήματα.

Μπορεί και πάλι να εμφανιστεί ο Τσίπρας ως ο… Μέγας Αλέξης που λύνει τον «Γόρδιο Δεσμό»! Να δηλώσει και πάλι υπερηφάνως ότι προβλήματα που δεν τόλμησαν «οι άλλοι» -οι δειλοί- να λύσουν, επί 50 χρόνια, τα λύνει αυτός με την ίδια… επιτυχία που σημείωσε και στο «Μακεδονικό»!

Από την «ίωση της αυταπάτης» πάσχει παιδιόθεν ο Αλ. Τσίπρας.

Από την εποχή που ως μαθητής έκανε «κατάληψη» στο σχολείο του, πίστευε πως ήταν κάτι σαν τον Τσε Γκεβάρα και πως με την «κατάληψη» που έκανε θα… ανέτρεπε τον υπουργό της Παιδείας και την Ελληνική κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, όταν φοιτούσε στο Πολυτεχνείο, ως Κνίτης και αρχηγός του «Εγκέλαδου», πίστεψε πως θα ανέτρεπε τον… καπιταλισμό. Κι όταν ξεγέλασε τον Αλαβάνο κι έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια αρχηγός της Αντιπολίτευσης, τότε πια οι «αυταπάτες» του άρχισαν να καλπάζουν ασυγκράτητες στο αντιμνημονιακό πεδίο: Θα τους τάξω την επάνοδο στον «απολεσθέντα παράδεισο» και αποπλανώντας ανηλίκους και ενηλίκους και εκμεταλλευόμενος την προεδρική εκλογή θα καταλάβω την εξουσία. Στη συνέχεια, θα τρομοκρατήσω τους Ευρωπαίους πως θα διαλύσω την Ε.Ε. Έτσι θα καταργήσω τα μνημόνια και θα με παρακαλούν να με δανείζουν με τους δικούς μου όρους!

Και τότε πια, θα εγκαθιδρύσω τη «Δημοκρατία» που ονειρευόμασταν στις «καταλήψεις» κι όταν τα …πίναμε παρέα με την Περιστέρα, τον Τζανακόπουλο και τον Καρανίκα!

Κι όταν οι αυταπάτες του προσέκρουσαν στον τοίχο της πραγματικότητας, αφήνοντας πίσω «στάχτες και θρύψαλα», capital controls, ζημιά 100 δις και ένα, ακόμα, αχρείαστο Μνημόνιο, ούτε τότε θεραπεύτηκε από τις αυταπάτες του. Ακολούθησαν: η αυταπάτη «καθαρή έξοδος από τα μνημόνια». Η αυταπάτη «κάνω πλιάτσικο» στη Μεσαία τάξη και από τα « λάφυρα» μοιράζω επιδόματα στο προλεταριάτο και κερδίζω τις επόμενες εκλογές. Η αυταπάτη διχάζω τη Ν.Δ. προχωρώντας σε συμφωνία με τα Σκόπια και «αποψιλώνω» το ΚΙΝΑΛ από τα… «σοσιαλδημοκρατικά θαμνώδη», του είδους: Μωραΐτη, Τόλκα, Μπίστη, Ραγκούση...

Και η τελευταία αυταπάτη του… Καραγκιόζη: «θα με βαράν, θα με βαράν, στο τέλος, θα κουραστούν και θα με αφήσουν ήσυχο»! Έτσι πιστεύει και ο Τσίπρας: Θα με βρίζουν, θα με βρίζουν, αλλά ως τον Οκτώβριο θα ξεχάσουν γιατί με έβριζαν και θα με ξαναψηφίσουν!

«Έχετε την πλέον υπέροχη γεωγραφία. Και διαθέτετε, ως ανθρώπινο δυναμικό, σπουδαίο ταλέντο. Το μόνο που τα χαλάει αυτά είναι οι κυβερνήσεις σας.[…] Πραγματικές μεταρρυθμίσεις χρειάζεται ο τόπος σας και θα δείτε, τότε, ότι δεν θα υπάρχουν όρια στο τι θα μπορέσει να επιτύχει η Ελλάδα».(Ρόμπερτ Κάπλαν, Αμερικανός συγγραφέας σε συζήτηση, στους Δελφούς, με τον δημοσιογράφο Αλέξη Παπαχελά).

«Πραγματικές μεταρρυθμίσεις» χρειάζεται η Ελλάδα, για να πάψει να σέρνεται από κρίση σε κρίση και να «κρούει τις πόρτες» των ισχυρών ζητιανεύοντας, κάθε τόσο, την… ελεημοσύνη τους. Μεταρρυθμίσεις πραγματικές, όχι μπαλώματα σε φθαρμένο ρούχο ή μερεμέτια σε ετοιμόρροπο κτίριο. Τομές χρειάζονται. Μεταρρυθμίσεις σε βάθος που να φτάνουν ως το «κόκαλο» και οι οποίες θα καλύπτουν το σύνολο των δημόσιων λειτουργιών: τη Δημόσια Διοίκηση, το Εκπαιδευτικό Σύστημα, την οργάνωση και λειτουργία της Δικαιοσύνης, το Φορολογικό, το Ασφαλιστικό, το Σωφρονιστικό Σύστημα, το Κοινωνικό Κράτος…

Μεταρρυθμίσεις που θα απαλλάξουν τη χώρα από τα αναχρονιστικά πρότυπα, από προνόμια και παθογένειες, που θα απελευθερώσουν τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, θα δώσουν την ευκαιρία και τα κίνητρα στους άξιους και ταλαντούχους να τεθούν επικεφαλής στη μάχη του εκσυγχρονισμού και της ανάπτυξης, για να παραδειγματίσουν και να μεγιστοποιήσουν την απόδοσή στον τομέα της ευθύνης τους.

Μεταρρυθμίσεις, όμως, με ποιους και από ποιους;

Με τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι κι αυτές τις-αναγκαίες- μεταρρυθμίσεις που τις επέβαλλαν οι δανειστές μας τις νομοθέτησαν κλαψουρίζοντας και τις οποίες ουδέποτε εφάρμοσαν ή τις εφάρμοσαν αφυδατωμένες και άρχισαν να τις ξηλώνουν, μόλις τους άφησαν «καλούμα» οι όψιμοι, Ευρωπαίοι, «αγαπητικοί» τους;

Με αυτούς οι οποίοι το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι η αντιμεταρρύθμιση στην Παιδεία και η απορρύθμιση-διάλυση του Σωφρονιστικού συστήματος, με αποτέλεσμα να κυκλοφορούν ελεύθερα στην κοινωνία και να συνεχίζουν το… «θεάρεστο» έργο τους οι φονιάδες και οι Κουφοντίνες;

Με αυτούς οι οποίοι «κόβουν και ράβουν» στα μέτρα του μικροκομματικού τους συμφέροντος κάθε θεσμική αλλαγή που επιχειρούν, οι οποίοι με τα εκλογικά συστήματα που επινόησαν και ψήφισαν απεργάζονται την …«μπαχαλοποίηση» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και την βέβαιη ακυβερνησία της χώρας, εάν αναγκασθεί να προσφύγει σε νέες εκλογές η χώρα με το ισχύον -για τις μεθεπόμενες εκλογές- σύστημα της απλής αναλογικής;

Τι μπορεί να περιμένει κανείς από αυτούς που πιστεύουν ακόμα στο μεγάλο κράτος, που αντιμάχονται την ελεύθερη αγορά, την ιδιωτική πρωτοβουλία και την επιχειρηματικότητα, οι οποίοι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι ο κρατισμός και το συγκεντρωτικό γραφειοκρατικό σύστημα ήταν εκείνο που επέφερε την κατάρρευση της Σοβιετικής υπερδύναμης;

Και τι να περιμένει κανείς από πολιτικούς που θεωρούν λεβεντιά την συμπεριφορά Πολάκη και «ηθικό πλεονέκτημα» την αγραμματοσύνη Καρανίκα; Ότι είναι «στίγμα» η αριστεία, άχρηστη η αξιοκρατία και περιττή η αξιολόγηση; Ότι, εάν ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια, θα επιφέρουν την… υποβάθμιση της παιδείας! Και ότι, όσοι σπούδασαν στο Χάρβαρντ, είναι … ύποπτοι και …ακατάλληλοι για την άσκηση της πολιτικής!

Με τόση «σκουριά» στο κεφάλι τους, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να φορολογούν ό,τι, ακόμα, «κινείται» στην έρμη τη χώρα και να καμαρώνουν, διότι έβγαλαν διπλάσιο πλεόνασμα, από εκείνο που τους ζητούσαν οι δανειστές μας -καταστρέφοντας την Μεσαία Τάξη- και να παρουσιάζονται ως ελεήμονες «λαομπαίχτες» μοιράζοντας προεκλογικά «μπαχτσίσια» στους κατεστραμμένους -εξαιτίας της πολιτικής τους- πληβείους.

Οι μεταρρυθμίσεις που χρειάζονται, προκειμένου να συμπορευτεί η χώρα μας ισότιμα με τα κράτη της Ε.Ε., υπάρχει μια πιθανότητα να πραγματοποιηθούν: μόνον εάν συνενώσουν μετεκλογικά τις δυνάμεις τους εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις και εκείνοι οι πολιτικοί που έχουν συνειδητοποιήσει για ποιους λόγους κατέρρευσε το ελληνικό κράτος, όταν χτυπήθηκε από την οικονομική κρίση· αυτοί που κατάλαβαν τι φταίει που ακόμα, μετά από δέκα, σχεδόν, χρόνια, βολοδέρνουμε στα άγονα χωράφια της Μεταμνημονιακής εποχής, τι φταίει που η οικονομία συνεχίζει, από τον πάτο, να βυθίζεται στον… απόπατο!

Μόνον εάν οι «μούτσοι» που παριστάνουν τους καπεταναίους αφήσουν τις «γέφυρες» και πάνε να… παίξουν παραπέρα· και μόνον εάν πιάσουν το πηδάλιο του πλοίου οι πολιτικοί που πιστεύουν πραγματικά στην αναγκαιότητα και στην αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, που διαθέτουν την γνώση (και γι’ αυτό θα είναι χρήσιμα τα πτυχία τους από το Χάρβαρντ) κι έχουν το θάρρος να αγνοήσουν τα «κοάξ»-«κοάξ» των βατράχων που αρέσκονται να ζουν στα βαλτόνερα, υπάρχει μια ελπίδα να γυρίσει ο -σκουριασμένος- τροχός της προόδου!

Αλλιώς; Θα συνεχίσουμε να ζούμε τη μια «αυταπάτη» μετά την άλλη, τη μια «καθαρή» ή ακάθαρτη «έξοδο από τα μνημόνια» μετά την άλλη. Και οι «καταληψίες» της εξουσίας θα συνεχίζουν να φτύνουν κατάμουτρα την Δημοκρατία, να χλευάζουν την αριστεία και την αξιοκρατία, να φτιάχνουν «γέφυρες» με όλους τους άχρηστους της πολιτικής.

Και το πιο πικρό: θα βλέπουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας να γερνάνε πρόωρα στις καφετέριες και κάποια να χάνονται στα σκοτεινά λαγούμια της αναρχίας…

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου μου «ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣ», που κυκλοφόρησε λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, τον Ιανουάριο του 2015, έχει τυπωθεί, μέσα σε πέντε σειρές, μια «ομολογία πίστης»: «Υπάρχει ένας κόσμος που ξεκινώντας από το κέντρο της λογικής ευελπιστεί πως θα συναντηθεί σύντομα -προτού πυκνώσει για καλά, πάνω από τη χώρα, η αντάρα του διχασμού- με πολλούς μαζί στο πολιτικό ΚΕΝΤΡΟ, που θα οδηγήσει τη χώρα, ούτε δεξιά ούτε αριστερά, αλλά κατευθείαν εμπρός και στο κέντρο της σύγχρονης εποχής».

Στις εκλογές που ακολούθησαν εκείνη η πίστη δεν επιβεβαιώθηκε· ένα μεγάλο μέρος του λαού, φορτισμένο με συναισθήματα οργής, σε κατάσταση σύγχυσης και ακρισίας, κατέστη εύκολο θύμα της προπαγάνδας των «αριστερών» «εθνοσωτήρων».

Τα τυχοδιωκτικά «παίγνια» που παίχτηκαν στη συνέχεια στο χείλος του βαράθρου, όπου κινδύνεψε να καταποντιστεί η χώρα, και στη συνέχεια η συνειδητοποίηση της αυταπάτης και τα πλέον οδυνηρά μέτρα του Γ’ Μνημονίου που ακολούθησαν είχαν ως αποτέλεσμα πολλοί πλανηθέντες και αποπλανηθέντες να αναστοχαστούν τις μέχρι τότε επιλογές τους και να αποκτήσουν κάποιο βαθμό αυτογνωσίας.

Στην τετραετία της «αριστερής» διακυβέρνησης, διαλύθηκαν πολλοί μύθοι με τους οποίους βαυκαλίζονταν οι Έλληνες:

1. Ότι η χρεοκοπία της χώρας και η επιβολή των Μνημονίων ήταν μια σατανική συνωμοσία κατά της Ελλάδας που οργάνωσαν και εκτέλεσαν κάποιοι «κακοί» ξένοι μαζί με τους ντόπιους «πράκτορές» τους.
2. Ότι υπήρχε ένας άλλος δρόμος εξόδου της χώρας από την κρίση και επανόδου στον «απολεσθέντα Παράδεισο» με ανώδυνους όρους.
3. Ότι σε αντίθεση με τους προηγούμενους, ο ΣΥΡΙΖΑ με το «ηθικό πλεονέκτημα» -που καυχιόταν ότι διέθετε σε αφθονία- και την «διαπραγματευτική γενναιότητα» του Τσίπρα θα ανάγκαζαν τους Ευρωπαίους εταίρους μας να αναθεωρήσουν την μέχρι τότε πολιτική των επαχθών μνημονιακών μέτρων που επέβαλαν στην Ελλάδα.
4. Ότι τα αναπτυγμένα και πολιτισμένα κράτη οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη στους αρχαίους Έλληνες που τους «έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού» και γι’ αυτό είναι υποχρεωμένα να δανειοδοτούν, εσαεί και χωρίς όρους, τους Νεοέλληνες.

Με την διάλυση των μύθων και την προσγείωση από τον μαγικό κόσμο των «αριστερών» παραμυθιών στην υπαρκτή ελληνική και διεθνή πραγματικότητα, ένα σημαντικό ποσοστό σκεπτόμενων πολιτών συνειδητοποίησε:

1. Ότι τα έξοδά μας δεν μπορούν να υπερβαίνουν -ως άτομα και ως χώρα- τα έσοδά μας και ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να δανειζόμαστε για να συντηρούμε ένα υπερτροφικό, πελατειακό και πολυδάπανο κράτος και για να καλύπτουμε το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου της χώρας (εισάγουμε προϊόντα, χωρίς να παράγουμε σε αντιστάθμισμα τα δικά μας εξαγώγιμα προϊόντα, ώστε να επιτυγχάνεται το εμπορικό ισοζύγιο εισαγωγών-εξαγωγών).
2. Ότι για να βελτιωθούν οι ποιοτικές συνθήκες της ζωής μας πρέπει, προηγουμένως να επιτύχουμε την οικονομική ανάπτυξη, διότι, έτσι, όσο θα αυξάνεται η «πίτα», θα αυξάνεται και το μερίδιο της κοινωνικής μέριμνας για κάθε πολίτη.

3.Ότι οι βασικές προϋποθέσεις για να υπάρξει ανάπτυξη είναι: α. το σύγχρονο και καλά οργανωμένο κράτος που εξυπηρετεί με επάρκεια τις ανάγκες της κοινωνίας. β. ένα εκπαιδευτικό σύστημα σε διαρκή και αμφίπλευρη σχέση με την κοινωνία που «παράγει» ολόπλευρα καλλιεργημένους ανθρώπους.

γ. η απρόσκοπτη λειτουργία των θεσμών, ώστε να διασφαλίζεται η απόδοση της δικαιοσύνης, ο σεβασμός στους νόμους, η κοινωνική συνοχή και η κοινωνική ειρήνη.

δ. η λειτουργία κομμάτων και οργανώσεων που θα είναι εναρμονισμένη, απόλυτα, με το Σύνταγμα. Η αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, η κυβερνητική σταθερότητα και η ισχυροποίηση της εθνικής ενότητας.

Μετά τα όσα έπαθε και έμαθε ο Έλληνας πολίτης και μετά τις πνευματικές διεργασίες που προκάλεσαν τα δραματικά γεγονότα της περιόδου των Μνημονίων διαμορφώθηκε η ιδεολογική ταυτότητα αυτού του πολίτη, που ξεκινώντας από το κέντρο της λογικής συναντά την πραγματικότητα, για να την ανατάμει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα. Είναι ο πολίτης που δεν πιστεύει, πλέον, τις ψευδεπίγραφες ταμπέλες με τις οποίες αυτοπροσδιορίζονται τα κόμματα ως δεξιά, σοσιαλιστικά ή αριστερά. Είναι αυτός που απορρίπτει την κομματική προπαγάνδα και την τυφλότητα των φανατισμών, την δήθεν προοδευτικότητα με «ταξικά πρόσημα», τις διχαστικές πολιτικές, όπως αυτές «θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», τις προλήψεις και τις προκαταλήψεις, τις κάθε είδους δογματικές αγκυλώσεις που φαλκιδεύουν την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και το δικαίωμα του πολίτη να επιλέγει, όχι υπακούοντας σε άνωθεν κομματικές «γραμμές» αλλά στην δύναμη της δικής του λογικής και στην ευαισθησία της δικής του συνείδησης.

Και είναι αυτός ο πολίτης που αυτονομείται και τοποθετείται, τελικά, σε ένα πολιτικό Κέντρο που κρίνει και παίρνει τις αποφάσεις του με βάση τη λογική και τη γνώση που αποκτά, ύστερα από τον ενδελεχή έλεγχο των πραγματικών δεδομένων.

Κι αυτό το πολιτικό Κέντρο, άτυπο ακόμα, τείνει να γίνει πλειοψηφικό στην κοινωνία.

Και, βέβαια, αυτό το Κέντρο δεν έχει κανένα σημείο επαφής με τους λαϊκιστές, τους λαοπλάνους και τους «εθνοσωτήρες». Δεν επαγγέλλεται πως θα ανατρέψει τον… καπιταλισμό· εκείνο που υποστηρίζει είναι ότι με την εθνική ενότητα, τη συλλογική προσπάθεια, την αξιοκρατία και την αξιοποίηση όλων των πατριωτικών δυνάμεων μπορούμε να υπερβούμε την οικονομική κρίση, την ηθική και πολιτισμική παρακμή.

Μπορούμε με την δύναμη της γνώσης και της πίστης στις εθνικές δυνάμεις να «κάνουμε το άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά».

Ο Τσίπρας πρέπει να πιστεύει ή ότι είναι ο εξυπνότερος των Ελλήνων ή ότι όλοι οι Έλληνες πάσχουν από… « καλπάζουσα» βλακεία! Αλλιώς δεν εξηγείται ότι κάθε τόσο σκαρφίζεται και πλασάρει στην πολιτική «αγορά» ένα «κόλπο γκρόσο» ,προκειμένου να παραπλανήσει το λούμπεν προλεταριάτο -δημιούργημα κι αυτό της…« φιλολαϊκής» πολιτικής του- και να προσελκύσει στο μαντρί του κάποιους πλανόδιους πολιτικούς διακονιαραίους, που ζητιανεύουν ένα ξεροκόμματο από την εξουσία, για να συνεχίσουν να υπάρχουν στην πολιτική ζωή, έστω και ως ήρωες της… ξεφτίλας!

Το 2014-15, κοκορευόταν πως θα ανέτρεπε -μαζί με το «σαΐνι των οκονομολόγων» Βαρουφάκη- το κατεστημένο της Ευρώπης και θα έσωζε τον κόσμο από τα δεσμά του… καπιταλισμού. Και ζήσαμε το μεγαλείο του αυτοεξευτελισμού του, να… μετεμψυχώνεται στο αγαπημένο «κανίς» στην αγκαλιά της Φράου Μέρκελ!

Και τώρα που μπαγιάτεψαν πια τα παλιά τα ψέματά του, συνέλαβε την ιδέα να… σώσει την Ευρώπη από την επέλαση της… Ακροδεξιάς! Φόρεσε τη στολή του αρχιστράτηγου (αυτήν που απεκδύθηκε ο Καμμένος) και κήρυξε γενική πρόσκληση (…«απεύθυνση» σε όσους αυτοπροσδιορίζονται, λέει, ως προοδευτικοί!) να συστρατευτούν μαζί του, για να κατατροπώσουν την Ακροδεξιά στην Ευρώπη! Και επειδή και το 2015 τα «ηρωικά» κορόιδα που τον πίστεψαν «λιάζονταν» κάτω από τον πράσινο ήλιο του ΠΑΣΟΚ, έστειλε και τώρα τους ντελάληδές του στον μαχαλά του ΚΙΝΑΛ: «Ακούσατε, ακούσατε όλοι οι πρόθυμοι παρακεντέδες, ρετάλια κι απολειφάδια της Κεντροαριστεράς, οι καταφρονεμένοι και αποσυνάγωγοι του “βαθέος” και του “ρηχού” ΠΑΣΟΚ, ο αρχιστράτηγος της “Προοδευτικής Συμμαχίας” -ο δοξασμένος… κατακτητής του Γ’ και Δ’ Μνημονίου- σας καλεί να μοιραστείτε τη δόξα της νίκης κατά της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς (και της ντόπιας Κεντροδεξιάς, βεβαίως, βεβαίως, του Μητσοτάκη που απειλεί να μας ξεφωλιάσει από το Μαξίμου).

Όποιος θα καταταχθεί στο στρατό του Μεγάλου Αλέξη μας θα λαμβάνει καρέκλαν στο σαράι του πολυχρονεμένου μας Πασά και σιτηρέσιο… σανού, μέχρι τον Μάιο ή τον Οκτώβριο του 2019, που θα διαρκέσει η εκστρατεία. Ύστερα θα αποστρατευτεί, αφού λάβει το παράσημο της… “Ανοιχτής Παλάμης” και θα πάει σπίτι του να περάσει ήσυχα τα “περήφανα γηρατειά” του»!

Και βγήκε η φήμη πως έφτασε στρατός αρίφνητος, καβάλα στον… Αχαμνόοντα του Δον Κιχώτη! Και έγινε τέτοιος «συνωστισμός» που δεν τον είχε ξαναδεί ούτε η… Ρεπούση!

Πέντε, έξι ήταν, όλοι κι όλοι, αυτοί που έδωσαν το παρόν στο προσκλητήριο· οι άλλοι, οι «αρίφνητοι», λημέριασαν, λέει, στα υπόγεια του Μαξίμου, όπου ασκούνταν από τον Πολάκη στις πολεμικές τέχνες και στον «τοξικό πόλεμο» από τον Παπαγγελόπουλο με σκευωρίες Novartis!

Κι όπως θα γράψει, εντός του 2019, η Ιστορία, όταν ο πολέμαρχος Τσίπρας έδωσε το σύνθημα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», τότε επαναλήφθηκε η «Έξοδος του Μεσολογγίου». Ο «εχθρός» που ήταν πληροφορημένος για την νύχτα της εξόδου από την τηλεόραση του… ΣΚΑΙ, παρέταξε, έξω από το Μαξίμου, στην πρώτη γραμμή τους «Μακεδονομάχους» και άλλους πολλούς, μετανιωμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, και όταν από τα υπόγεια και τα ανώγεια του Μαξίμου άρχισαν να βγαίνουν οι μαχητές της «Προοδευτικής Συμμαχίας» και ήρθαν σε επαφή με τον «εχθρό», κάποιοι, πάλι, φώναξαν «πίσω», «πίσω», και τότε, λόγω του «μεγάλου συνωστισμού», πολλοί από τους γενναίους «εθελοντές» της «Προοδευτικής Συμμαχίας» ποδοπατήθηκαν και βρήκαν… ηρωικό θάνατο!

Έτσι, κατέλαβε την εξουσία ο Μητσοτάκης και -όπως προφήτεψαν κάποιοι… «μετά Χριστόν Προφήτες»-…«έφερε τον όλεθρο»!

Και έτσι πήρε τέλος η γελοιοποίηση της Ιστορίας ή η ιστορία της γελοιότητας!

Υ.Γ. O Πετρόπουλος, υφυπουργός Εργασίας, σε ομιλία του στη Βουλή, απευθυνόμενος σε μαθητές Δημοτικού Σχολείου που παρακολουθούσαν από τα θεωρεία της Βουλής, τους… πληροφόρησε πως «από τότε που ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχουν άνθρωποι που τρώνε από τους κάδους των σκουπιδιών»!

Επειδή είναι γνωστό πόσο ευσυνείδητα ο ανωτέρω υφυπουργός Εργασίας εποπτεύει τα τεκταινόμενα πέριξ των κάδων απορριμμάτων, ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την «αλήθεια» που εξέφρασε· παραμένει, όμως ζητούμενο τι έγιναν, άραγε, οι σιτιζόμενοι, επί Σαμαρά, από τους κάδους των σκουπιδιών.

Μια εξήγηση είναι ότι οι πρώην νοικοκυραίοι, επί Σαμαρά, γλείφουν, σήμερα, περισσότερο επιμελώς, το πιάτο όπου τρώνε, με αποτέλεσμα να μην υπάρχουν, πλέον, αποφάγια και να έχουν εξαφανιστεί από τους κάδους απορριμμάτων.

Και μια δεύτερη εξήγηση είναι ότι οι σιτιζόμενοι από τους κάδους, αφού περίμεναν μάταια να ανοίξει, με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ, ο «επίγειος παράδεισος», για να φάνε τα παχιά πιλάφια που τους είχαν υποσχεθεί, τελικά, βαρέθηκαν και …«μετανάστευσαν» στον «Επουράνιο Παράδεισο»!

«Γίνεσαι άξιος να υψωθείς ως την δημοκρατικήν ιδέα,

όταν έχεις διανύσει κάποια στάδια εσωτερικού πολιτισμού»

Άγγελος Τερζάκης

Ακούγοντας τον Πολάκη, καθώς και τον ίδιο τον Πρωθυπουργό Τσίπρα να «διαλέγονται» υβρίζοντες τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να κομπορρημονούν δημοσίως για το πόσο «προοδευτικοί» είναι και για τα όσα «θαυμαστά» πράττουν υπέρ της… Δημοκρατίας και του λαού, αισθάνεσαι να επιστρέφεις σε εκείνες τις φρικτές μέρες, όπου το «διάλογο με τον λαό» διεξήγαγε ο Στυλ. Παττακός, για τα «αγαθά» που εγγυόταν και… επιδαψίλευε στον λαό η -αλήστου μνήμης- χουντική κυβέρνηση!

Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι ο ανεκδιήγητος «αντιπρόεδρος» της χουντικής κυβέρνησης δεν διέθετε τον… λυρικό ποιητικό λόγο, με τις λεπτές αποχρώσεις των εννοιών, τις «ευώδεις» εκφράσεις με τις οποίες διανθίζει, κάθε φορά, τον λόγο του ο Πολάκης και δεν εμπνεόταν από την λαϊκή μούσα των Σφακίων, για να παραθέτει τις κρητικές μαντινάδες… ως επιδόρπιο, κάθε φορά, στον λόγο του, όπως κάνει ο Πολάκης· διέθετε όμως την ίδια δύναμη… επιχειρημάτων: απειλούσε και αυτός να βάλει «τρία μέτρα μες στο χώμα» όποιον τολμούσε να του αντιμιλήσει!

Ο πρωθυπουργός μας Αλ. Τσίπρας είναι θαυμαστής του Πολάκη και συναγωνιστής του ως προς το νταηλίδικο ύφος του και την αποκρουστική ιταμότητα που εκπέμπει κάθε φορά που «διαλέγεται» με τους πολιτικούς αντιπάλους του.

Ο «Εφές» των Σφακίων και ο ξύλινος «Πινόκιο» του κομματικού «ξυλουργείου» είναι, πνευματικά, δίδυμοι και οι πλέον αντιπροσωπευτικοί τύποι του κυβερνώντος κόμματος. Με μηδενική καλλιέργεια και οι δυο, αν και πτυχιούχοι ΑΕΙ, αποτελούν δυο αρνητικά πρότυπα στην σύγχρονη πολιτική μας ζωή. Δεν διστάζουν να διαστρέφουν το νόημα των εννοιών, να μεταποιούν την πραγματικότητα, να την αποχρωματίζουν και να την χρωματίζουν κατά το δοκούν, παρουσιάζοντας το άσπρο μαύρο, να κατεδαφίζουν αρχές και αξίες και να τοποθετούν στη θέση τους φτηνές απομιμήσεις. Δεν διστάζουν από τα ύψη του «ηθικού πλεονεκτήματός» τους να δικάζουν και να καταδικάζουν -ενδυόμενοι την δικαστική τήβεννο- τους πολιτικούς αντιπάλους τους και να σπιλώνουν, με ανυπόστατες κατηγορίες, ακόμα, και τις γυναίκες των αντιπάλων τους.

Ζώντας καθημερινά την τερατογένεση των προτύπων του «αριστερού» πολιτικού πολιτισμού, της «αριστερής» Ηθικής και του «αριστερού» δημοκρατικού ήθους, κινδυνεύουμε να εξοικειωθούμε με το μοντέλο Πολάκη-Τσίπρα και να ξεχάσουμε τι είναι και τι σημαίνει στην πραγματικότητα δημοκρατικό ήθος.

Είναι ανάγκη να ξαναθυμηθούμε και να διδάξουμε στη νεολαία μας -η οποία σε ένα ποσοστό της έχει προσβληθεί από τον «πολάκειο ιό»- με αποτέλεσμα να συγχέει τη δημοκρατία με την ασυδοσία, να θεωρεί το θράσος και την αναίδεια ως παλικαριά, τη διαστρέβλωση της αλήθειας και της πραγματικότητας ως ευφυή και θεμιτό τρόπο άσκησης της πολιτικής.

Τι είναι, λοιπόν, και τι σημαίνει δημοκρατικό ήθος;

Δημοκρατικό ήθος είναι ο προσήκων τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρεται ο πολίτης της δημοκρατικής πολιτείας, τόσον όσον αφορά στις σχέσεις του με τους συμπολίτες του, όσον και στη σχέση του με τα θεσμισμένα όργανα της δημοκρατικής Πολιτείας.

Και, βέβαια, οι σχέσεις αυτές δεν μπορούν και δεν είναι άναρχες και ασύδοτες: ορίζονται και περιορίζονται στα πλαίσια της έννομης ελευθερίας και σύμφωνα με την γενική αρχή ότι «η ελευθερία του ενός φτάνει ως τα όρια της ελευθερίας του άλλου». Έτσι η Δημοκρατία αναδεικνύεται το μοναδικό πολίτευμα ανοχής στη διαφορετικότητα, όπου διαφορετικοί άνθρωποι συμβιώνουν ειρηνικά. Και επομένως, ο σεβασμός στην διαφορετική άποψη, στα διαφορετικά φυλετικά, πολιτικά, κοινωνικά, εθνικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά αποτελεί το βασικό γνώρισμα του δημοκρατικού ήθους.

Ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη δεν αντιβαίνει, βέβαια, στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται η κριτική αυτών των απόψεων από τους πολίτες που έχουν αντίθετη άποψη.

Η κριτική ως δικαίωμα έκφρασης γνώμης κατοχυρώνεται συνταγματικά και ασκείται σύμφωνα με τις αρχές και τους κανόνες του δημοκρατικού διαλόγου. Η τήρηση αυτών των αρχών και των κανόνων, που διέπουν τον δημοκρατικό διάλογο, αναδεικνύει την ύπαρξη ή μη του δημοκρατικού ήθους των διαλεγομένων. Ο δημοκρατικός διάλογος διεξάγεται με τον αμοιβαίο σεβασμό ανάμεσα στα διαλεγόμενα πρόσωπα και οι διαφορετικές απόψεις αντιπαρατίθενται χωρίς εκνευρισμούς και κραυγές, με επιχειρήματα και όχι με αόριστες και αναπόδεικτες κρίσεις.

Στον δημοκρατικό διάλογο δεν νοείται άσκηση βίας, λεκτικής ή σωματικής, οι αγενείς, υβριστικές ή και προσβλητικές εκφράσεις και χαρακτηρισμοί.

Συνήθως, όμως, αυτό που χαρακτηρίζει τον διάλογο -ιδιαίτερα στην ελληνική πολιτική ζωή- είναι ότι οι διαλεγόμενοι προσέρχονται στον διάλογο για να επιβάλουν την δική τους άποψη και σπανίως για να ακούσουν την άποψη των άλλων και, σπανιότερα, για να αποδεχθούν την αλήθεια ή την λογική επιχειρηματολογία της άλλης πλευράς. Ο διάλογος διεξάγεται με την μορφή των παράλληλων μονολόγων και των έντονων λεκτικών διαξιφισμών και γι’ αυτό αποβαίνει -κατά κανόνα- άγονος εξαντλούμενος στην παράθεση των αντίθετων απόψεων.

Βασικό στοιχείο του δημοκρατικού ήθους είναι, ακόμα, η αναγνώριση του δικαίου της πλειονότητας των πολιτών, καθώς επίσης και η συμμόρφωση με τις αποφάσεις της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι η μειονότητα των πολιτών που διαφωνούν ή οι μειοψηφούντες κοινοβουλευτικά πρέπει να παραιτηθούν και από την προσπάθεια να μεταπείσουν την πλευρά των πλειοψηφούντων. Στα δημοκρατικά καθεστώτα είναι σεβαστά και προστατεύονται και τα δικαιώματα των μειονοτήτων και των μειοψηφούντων, υπό τον όρο ότι αυτά ασκούνται -και πάλι- μέσα στα πλαίσια των νόμων και των διατάξεων της Πολιτείας.

Εξαιρετικά, επίσης, δείγματα δημοκρατικού ήθους είναι: η υπεράσπιση της αλήθειας και της λογικής, ακόμα κι όταν η μάχη είναι άνιση· η θυσία του προσωπικού ή και κομματικού συμφέροντος υπέρ του γενικότερου συμφέροντος της κοινωνίας και της χώρας· η ειλικρινής αυτοκριτική, η αναγνώριση των λαθών και των σφαλμάτων (αυταπάτης ή άγνοιας), καθώς και η γενναία αίτηση συγγνώμης προς αυτούς που υπέστησαν τις αρνητικές συνέπειες των εσφαλμένων αποφάσεων και ενεργειών.

Και ένα τελευταίο, πολύ σπάνιο δείγμα υψηλού δημοκρατικού ήθους, ιδιαίτερα για τους πολιτευόμενους: όταν οι δυνάμεις και οι ικανότητες που διαθέτεις δεν είναι αρκετές για να ανταποκριθείς στις ανάγκες της κοινωνίας, να εγκαταλείπεις την Κίρκη-Εξουσία παραχωρώντας τη θέση σου στους περισσότερο άξιους και ικανούς, για να προσφέρουν περισσότερα από σένα στο κοινωνικό σύνολο και την πατρίδα.

Εγκληματούν «κατ’ εξακολούθησιν» κατά της παιδείας του ελληνικού λαού. Η αντιεκπαιδευτική πολιτική τους, από την ώρα που ανέλαβαν την διακυβέρνηση της χώρας, γίνεται έγκλημα διαρκείας, μετά την άρνησή τους να αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του συντάγματος. Καταδικάζουν τη νεολαία σε ισόβια πνευματική πενία. Κι αυτό αρκεί για να τους καταδικάσει ο λαός σε ισόβιο αποκλεισμό από την κυβερνητική εξουσία.

Η ηγετική ομάδα των απαίδευτων που ανέλαβε, εδώ και τέσσερα χρόνια, την ευθύνη για την διακυβέρνηση της χώρας, των οποίων η μόρφωση περιορίζεται σε κάποιες «μπροσούρες» του Μαρξ και του Λένιν και στην απομνημόνευση κάποιων «τσιτάτων» (εξαιρείται ο Μπαλτάς που διάβασε και τον Αλτουσέρ!), δεν μπόρεσαν ποτέ να αντιληφθούν την ομορφιά, την δύναμη και την απεραντοσύνη της γνώσης. Αμαθείς ή ημιμαθείς και δοκησίσοφοι, δεν κατανόησαν ποτέ την σεμνότητα του σοφού, το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα» του Σωκράτη, δεν αισθάνθηκαν ποτέ την αγωνία του σκεπτόμενου ανθρώπου στην αναζήτηση της αλήθειας, τον αγώνα του να ανανεώνει τη γνώση του για τον κόσμο και να συγχρονίζει τον βηματισμό του με τον ρυθμό και την ταχύτητα που εξελίσσεται ο κόσμος. Δεν κατανόησαν ποτέ τι πλούτος και τι ευτυχία είναι η μόρφωση για τον άνθρωπο. Τι πλούτος και ευτυχία είναι για την κοινωνία και για τη χώρα, όταν διαθέτει ανθρώπους πνευματικά και ψυχικά καλλιεργημένους. Την τεράστια κινητήρια δύναμη της γνώση για την πρόοδο. Το εσωτερικό εύρος που αποκτά ο άνθρωπος, για να αναπτυχθούν μέσα του τα άνθη του « καλού», η αγάπη για όλα τα έμψυχα και τα άψυχα όντα, που παρωθεί τον άνθρωπο στην δημιουργία και την προσφορά στον κόσμο.

Ό,τι καλό είχαν στα γονίδιά τους από τους γεννήτορές τους αλλοιώθηκε από την ενδημούσα τοξική «κομματίλα» στο κομματικό «Κατηχητικό» που φοίτησαν. Πρότυπό τους ο… «κομματάνθρωπος» Πολάκης, γι’ αυτό και οραματίζονται μια παιδεία που θα διαπλάθει ανθρώπους και πολίτες « κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» Πολάκη!

Γι’ αυτό στιγμάτισαν την αριστεία ως… ψυχική ανωμαλία, γιατί τους «χαλάει τη σούπα» της ταξικής θεωρίας. Και γι’ αυτό κατάργησαν τα «Πρότυπα Σχολεία» για τους αριστούχους μαθητές, προκειμένου να επιτύχουν την ισοπέδωση προς τα κάτω!

Γι’ αυτό έφτασαν στο σημείο να θεωρούν πολιτικά ύποπτους και καταδικαστέους τους πολιτικούς που σπούδασαν στο… Χάρβαρντ!

Γι’ αυτό έδιωξαν τους διεθνούς φήμης επιστήμονες που ήρθαν να στελεχώσουν τα Συμβούλια των πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και να βοηθήσουν στην αναδιοργάνωση και την αναβάθμιση των ΑΕΙ, που προέβλεπε ο «Νόμος Διαμαντοπούλου», για να μην διαταραχθεί η… «ασυλοποίηση» των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων!

Γι’ αυτό « ξέγραψαν» την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, «πηγαίνοντας πάσο» στην συντεχνιακή λογική της ασύδοτης λειτουργίας των σχολείων!

Και, βέβαια, γι’ αυτό αποκρούουν την πρόταση που υποστηρίζεται από τα άλλα κόμματα να αλλάξει το άρθρο 16 του ισχύοντος συντάγματος, το οποίο απαγορεύει την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων.

Με την «ασυλοποίηση» των κρατικών πανεπιστημίων, που έχουν νομοθετήσει, παραχωρούν τον πανεπιστημιακό χώρο στις οργανωμένες κομματικές δυνάμεις και τους ινστρούχτορές τους, για να εγκαταστήσουν το ιδεολογικό θερμοκήπιό τους και για να σπείρουν τις ιδέες που θα ανατρέψουν την «κυρίαρχη αστική ιδεολογία» ( όπως δίδαξε ο… αγαπημένος του Μπαλτά, νεομαρξιστής φιλόσοφος Λουί Αλτουσέρ)! Σε ένα, όμως, μη κρατικό πανεπιστημιακό ίδρυμα, που διοικείται και ελέγχεται από Συμβούλιο ιδιωτών, πώς να κατασκευάσεις «άσυλα», πως να διασφαλίσεις την απρόσκοπτη δράση των δικών σου ιδεολογικών ινστρουχτόρων και πώς να ελέγξεις τους διορισμούς του διδακτικού προσωπικού και την απονομή διδακτορικών τίτλων στους ομοϊδεάτες του καθηγητικού κατεστημένου;

Είναι αντίθετοι, λένε, στην ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, διότι αυτοί ενδιαφέρονται για τα παιδιά των φτωχών οικογενειών που σπουδάζουν στα δημόσια πανεπιστήμια!

Είναι να απορεί κανείς πού το βρίσκουν τόσο θράσος να διατείνονται: πρώτον, ότι το «μπάχαλο» που επικρατεί σήμερα στα δημόσια πανεπιστήμια ευνοεί για τις σπουδές τους τα φτωχόπαιδα!

Και δεύτερον, ότι εάν ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια, αυτά θα εμποδίζουν «τα παιδιά των φτωχών οικογενειών να σπουδάζουν»!

Ποιαν κυβέρνηση -και μάλιστα «αριστερή»- θα την εμποδίσουν( και με ποιο τρόπο) τα μη κρατικά πανεπιστήμια να ενισχύσει, όσο θέλει, τα δημόσια πανεπιστήμια και να βοηθήσει οικονομικά (με υποτροφίες) τους άπορους σπουδαστές;

Θα υποβαθμιστούν, λένε, τα δημόσια πανεπιστήμια, διότι θα ατονήσει το ενδιαφέρον του κράτους για την αναβάθμισή τους. Γιατί, όμως , σήμερα, που δεν υπάρχουν μη κρατικά πανεπιστήμια και το… ενδιαφέρον της «αριστερής» κυβέρνησης για την αναβάθμισή τους είναι… ανεμπόδιστο, τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται στις τελευταίες θέσεις της παγκόσμιας κατάταξης;

Μήπως, αντιθέτως, το πιθανότερο είναι ότι η συνύπαρξη και η σύγκριση της απόδοσης κρατικών και μη κρατικών πανεπιστημίων θα αποτελεί μια διαρκή πρόκληση, τόσο προς την πλευρά των πανεπιστημίων, όσο και των κυβερνήσεων, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται η ευγενής άμιλλα, να αυξάνεται το ενδιαφέρον τους για την συνεχή βελτίωση της λειτουργίας τους και την μεγιστοποίηση της απόδοσής τους;

Και μήπως η αλήθεια που κρύβεται πίσω από την άρνησή του ΣΥΡΙΖΑ να αρθεί η απαγόρευση για τα μη κρατικά πανεπιστήμια -που αποτελεί άλλη μια ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία- είναι άλλη μια αντιεκπαιδευτική και -στην ουσία της- αντιλαϊκή επιχείρηση για την προστασία του «αριστερού καθηγητικού κατεστημένου» και την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών τους συμφερόντων;

Όποιοι κι αν είναι οι λόγοι που υπαγορεύουν αυτήν την πολιτική τους, οι συνέπειες είναι εθνικά ζημιογόνες, διότι:

α. Θα συνεχιστεί, για δέκα, τουλάχιστον, χρόνια (μέχρι να υπάρξει ξανά η δυνατότητα αναθεώρησης του Συντάγματος) η οικονομική αιμορραγία, (μισό δις), λόγω της φοίτησης χιλιάδων νέων από την Ελλάδα (37.000) σε πανεπιστήμια του εξωτερικού.

β. Θα συνεχιστεί η απώλεια (brain drain) για η χώρα προσοντούχων νέων που θα παραμένουν, μετά τις σπουδές τους, στο εξωτερικό.

γ. Χάνεται η ευκαιρία, με την ίδρυση ξένων πανεπιστημιακών Σχολών, να συρρεύσουν στην Ελλάδα χιλιάδες ξένοι φοιτητές από το εξωτερικό, όπως συμβαίνει ήδη στην Κύπρο, απ’ όπου θα προέλθουν σημαντικά οφέλη για την εθνική οικονομία.

δ. Χάνεται η δυνατότητα σε Έλληνες καθηγητές που διδάσκουν στο εξωτερικό να επαναπατριστούν και να προσληφθούν, ως διδακτικό προσωπικό, στα ελληνικά μη κρατικά πανεπιστήμια.

ε. Εκλείπει, όπως αναφέραμε και παραπάνω, η πρόκληση της άμιλλας μεταξύ δημόσιων και μη κρατικών πανεπιστημίων, που θα συνέβαλε στην αναβάθμισή τους.

Και ο πλέον φιλόδοξος στόχος: χάνεται η μεγάλη ευκαιρία να ιδρυθούν μη κρατικά πανεπιστήμια -ελληνόγλωσσα ή ξενόγλωσσα-που θα επικεντρώνονται στην διδασκαλία και την προβολή του ελληνικού πολιτισμού, αναδεικνύοντας και πάλι την Ελλάδα ως «φωτοδότη του κόσμου»!

Γι’ αυτό η καταδίκη της Ιστορίας για τους «φωτοσβέστες» του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι οριστική και αμετάκλητη!

Όσο παραμένουν κολλημένοι στις καρέκλες της εξουσίας, στέλνουν ολοένα και περισσότερο κόσμο στα δίχτυα της νεοναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής (στους «αγρότες» η Χρυσή Αυγή συγκεντρώνει, ήδη, σύμφωνα με έρευνα, διψήφιο νούμερο), με κίνδυνο να οδηγηθεί η χώρα στο χάος της ακυβερνησίας, να ξαναζήσει καταστάσεις πολιτικής ανωμαλίας και να οδηγηθεί στην τελική οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική εξαθλίωση.

Ζούμε καθημερινά την διαπόμπευση και τον εξευτελισμό των πολιτικών και της πολιτικής. Παρόμοια φαινόμενα ευτελισμού και γελοιοποίησης του Κοινοβουλίου, ανυπαρξίας ίχνους ιδεολογικής συνέπειας, ηθικής συνείδησης και αξιοπρέπειας εκ μέρους των κομμάτων και των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού οδήγησαν κατά το παρελθόν, 1965-1967,στη Χούντα των Συνταγματαρχών· σήμερα, μπορεί να μας οδηγήσουν -διά της κοινοβουλευτικής οδού και με τον τρόπο που δίδαξε ο ΣΥΡΙΖΑ- στην επικράτηση των «Χρυσών» Επιγόνων της Χούντας. Κι αυτό δεν αποτελεί μια εξωπραγματική κινδυνολογία. Εάν στις επικείμενες εκλογές ο λαός, παρωθούμενος από τα συναισθήματα της απογοήτευσης, της οργής και της ανυποληψίας προς τα κόμματα που δοκιμάστηκαν μέχρι τώρα στην διακυβέρνηση της χώρας, αναδείξει την Χρυσή Αυγή τρίτο κόμμα με ποσοστά τέτοια που δεν επιτρέπουν τον σχηματισμό κυβέρνησης από τα δημοκρατικά κόμματα χωρίς την στήριξη εκ μέρους της, είναι βέβαιο ότι η χώρα θα οδηγηθεί σε νέες εκλογές με το σύστημα -αυτή τη φορά- της απλής αναλογικής, οπότε η Χρυσή Αυγή θα ενισχυθεί ακόμη περισσότερο και θα καταστεί πλέον κυρίαρχη στο πεδίο της πολιτικής με ό, τι αυτό συνεπάγεται!

Και, βέβαια, δεν είναι μόνον η εξαχρείωση της πολιτικής λειτουργίας και η αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών που συντελείται με πρωταγωνιστές τους Τσίπρα-Καμμένο, η οποία προκαλεί την αγανάκτηση των πολιτών και την απαξίωση, γενικά, των κομμάτων του δημοκρατικού τόξου, με αποτέλεσμα να ενισχύεται η Χρυσή Αυγή· είναι η επιδεινούμενη, οσημέραι, οικονομική καχεξία και η προλεταριοποίηση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων· η ανικανότητα και αναποτελεσματικότητα των κυβερνητικών υπευθύνων στη διαχείριση ακόμα και απλών θεμάτων της καθημερινότητας· είναι η βάρβαρη μεταχείριση εκ μέρους των Τραπεζών και της Εφορείας των θυμάτων της οικονομικής κρίσης· είναι η ανεργία, η περιθωριοποίηση, καθώς και ο εκπατρισμός χιλιάδων νέων.

Είναι η γενικευμένη ανομία, η ανεξέλεγκτη βία και η εγκληματικότητα· είναι η τριτοκοσμική κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η Δημόσια Διοίκηση και το εκπαιδευτικό μας σύστημα· είναι η διεθνώς, πλέον, αναγνωρισμένη αδράνεια, αδιαφορία ή ανικανότητα στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που προκαλεί στην ελληνική κοινωνία η παράνομη είσοδος στη χώρα χιλιάδων μεταναστών· είναι το όργιο της κομματικής φαυλότητας, των χιλιάδων διορισμών -ημετέρων- στο Δημόσιο και η διασπάθιση του δημοσίου χρήματος για ψηφοθηρικούς σκοπούς· και είναι, ακόμα, η εγκληματική επιπολαιότητα με την οποίαν «διαπραγματεύτηκαν» και τελικά αποδέχτηκαν -μονοκομματικά- το «Μνημόνιο» για την αναγνώριση «Μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας», που μας επέβαλαν οι σύμμαχοί μας στο ΝΑΤΟ.

Είναι δικαιολογημένη η οργή και η αγανάκτηση του λαού για όσα συμβαίνουν, σήμερα, στη χώρα· θα είναι, όμως, παραφροσύνη να εκφραστεί, για άλλη μια φορά, αυτή η αγανάκτηση ως τυφλή εκδικητικότητα εναντίον του πολιτικού συστήματος γενικώς. Τις συνέπειες αυτής της εκδικητικότητας -είτε εκφραστεί ως αποχή είτε ως ψήφος στην Χρυσή Αυγή- θα τις υποστεί πρωτίστως και με τον οδυνηρότερο τρόπο ο ίδιος ο λαός και ειδικότερα αυτοί που, σήμερα, βρίσκονται στη δυσχερέστερη θέση.

Δεν πρέπει ο ψηφοφόρος λαός να λειτουργήσει υπό το κράτος του θυμού του ή παραπλανημένος από ψεύτικες υποσχέσεις και μυθεύματα, όπως λειτούργησε στις εκλογές του 2015. Υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που ανέλαβαν την ευθύνη για τα σφάλματα του παρελθόντος, που διαθέτουν, τώρα, την πολύτιμη γνώση για τα αίτια που οδήγησαν τη χώρα στην χρεοκοπία, που προσπάθησαν με υπευθυνότητα και σοβαρότητα να εργαστούν, για να επαναφέρουν τη χώρα στην ορθή της πορεία, που προειδοποίησαν για τους κινδύνους που εγκυμονούσε η επέλαση των λαϊκιστών και των δημαγωγών που υπόσχονταν την εύκολη και ολική επαναφορά του λαού στον απολεσθέντα παράδεισο. Και υπάρχουν και εκείνα τα κόμματα και οι πολιτικοί που διέκοψαν βίαια την δύσκολη προσπάθεια για την ανάταξη της πάσχουσας χώρας εκμεταλλευόμενοι τν προεδρική εκλογή του 2015, που ευθύνονται γιατί πήγαν στράφι οι θυσίες του λαού στην πρώτη περίοδο των Μνημονίων· είναι αυτοί που με τις τυχοδιωκτικές πολιτικές τους, με τα δημοψηφίσματα και τις κυβιστήσεις τους καταδίκασαν τη χώρα να βολοδέρνει για τέσσερα, επιπλέον, χρόνια στα τυφλά και αδιέξοδα μονοπάτια ενός επαχθέστερου, αχρείαστου Γ΄ Μνημονίου, που έχουν υποθηκεύσει και το «μεταμνημονιακό» μέλλον της χώρας με τα εξοντωτικά και θανατηφόρα -για την όποια αναπτυξιακή προοπτική- πλεονάσματα του 3,5% και τα υπερπλεονάσματα του 5,5%.

Οι πολίτες, σήμερα, διαθέτουν επαρκή και αξιόπιστα στοιχεία, προκειμένου να ξεχωρίσουν τους μύθους από την ιστορική πραγματικότητα, την δημαγωγία από την υπεύθυνη πολιτική.

Μέχρι που ξέσπασε η κρίση πιστεύαμε πως το μέλλον της χώρας μας θα ήταν αδιατάρακτο, πως θα είμαστε μια σταθερά αναπτυσσόμενη ευρωπαϊκή χώρα, όπου ο λαός θα απολάμβανε τα αγαθά της υλικής ευημερίας και του πολιτισμού. Και με τρόπο οδυνηρό, πριν από οκτώ χρόνια, συνειδητοποιήσαμε ότι στον κόσμο μας τίποτα δεν είναι δεδομένο για πάντα!

Κατά τον ίδιο τρόπο, από το 1975, αφού βγήκαμε από το έρεβος της εφτάχρονης δικτατορίας των «εθνοσωτήρων», πιστέψαμε ότι η Δημοκρατία μας είναι δεδομένη και απόκτημα εσαεί.

Ας προσέξουμε να μην διαψευστούμε και σε αυτή την πίστη μας, καθότι «το φυλάξαι τα αγαθά χαλεπώτερον του κτησάσθαι»!

Η συντήρηση και η πρόοδος ήταν και παραμένουν τα δυο κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα στην πολιτική.

Ιστορικά, τα δυο αυτά ιδεολογικά ρεύματα ταυτίστηκαν στην πολιτική πραγματικότητα με την Δεξιά ή Κεντροδεξιά και την Αριστερά ή Κεντροαριστερά. Οι ταμπέλες, όμως, με τις οποίες αυτοπροσδιορίζονται τα κόμματα και οι παρατάξεις, καθώς κι αυτές που τοποθετούν γι’ αυτά οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, συχνά, αποδεικνύονται ψευδεπίγραφες.

Έτσι επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική είναι ο κατ’ εξοχήν χώρος στον οποίον… ευδοκιμούν τα «Κατά συνθήκην ψεύδη».

Μελετώντας χωρίς προκατάληψη τα ιστορικά γεγονότα διαπιστώνει κανείς ότι -διαχρονικά- σημαντικά προοδευτικά μέτρα και μεταρρυθμίσεις πραγματοποιήθηκαν από τα λεγόμενα συντηρητικά-δεξιά κόμματα, ενώ τα λεγόμενα προοδευτικά-αριστερά κόμματα (υποταγμένα στις ιδεοληψίες τους ή ακολουθώντας μια στείρα αντιπολιτευτική τακτική) τήρησαν αντιδραστική στάση απέναντι σε μέτρα και μεταρρυθμίσεις που θα άνοιγαν το δρόμο της προόδου.

Στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, για παράδειγμα, τα σημαντικότερα βήματα προόδου ήταν: α) η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην ΕΕ και β) η ένταξη στην ΟΝΕ Και οι δυο αυτές ιστορικές για την Ελλάδα πολιτικές χαράχτηκαν και πραγματοποιήθηκαν από δύο θεωρούμενους συντηρητικούς πολιτικούς, τον ιδρυτή της «δεξιάς» Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον «εκσυγχρονιστή» και για κάποιους… «ολίγον ΠΑΣΟΚ» Κώστα Σημίτη. Και στα δυο αυτά βήματα προόδου η Αριστερά -στο μεγαλύτερο μέρος της- δεν ήταν απλώς απούσα αλλά και αντίθετη.

Οι ίδιες, όμως, αντιφάσεις ανάμεσα στη θεωρία (ταμπέλα) και την πράξη χαρακτηρίζουν και την παράταξη της Ν.Δ., η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως «φιλελεύθερη».

Όταν ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κώστας Σημίτης προχώρησε, παρά τις έντονες αντιδράσεις της Εκκλησίας, στο φιλελεύθερο μέτρο της απάλειψης του θρησκεύματος από τις αστυνομικές ταυτότητες, όχι μόνον δεν υποστηρίχθηκε από την «φιλελεύθερη» παράταξη, αλλά αντιμετώπισε και την έντονη αντιπολιτευτική της δράση.

Και ενώ η «μεταρρυθμιστική Κεντροδεξιά» ΝΔ επαγγελλόταν ότι θα «επανίδρυε» ένα «λιγότερο κράτος», με «επιτελικό χαρακτήρα», τροφοδότησε και διόγκωσε, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης Κώστα Καραμανλή διορίζοντας εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλων, ένα πελατειακό υπερτροφικό κράτος, ανίκανο να υποστηρίξει οποιαδήποτε προοδευτική αναπτυξιακή προσπάθεια.

Αντίδραση για την ανάπτυξη και την πρόοδο και στην άλλη όχθη της «σοσιαλδημοκρατικής» πολιτικής: ενώ είναι, πλέον, παγκοίνως αποδεκτό ότι το κράτος ως εργοδότης έχει αποτύχει και ότι οι αποκρατικοποιήσεις και η ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας συμβάλλει στην ανάπτυξη και την πρόοδο, το ΠΑΣΟΚ αντιμάχονταν -μέχρι το 2010 που χρεοκόπησε η χώρα- κάθε ιδέα και απόπειρα εκ μέρους της Ν.Δ. να ενισχύσει -μέσω των αποκρατικοποιήσεων- τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Την ίδια αντιδραστική στάση κράτησε, μέχρι το2009, η Κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ -και συνεχίζει και σήμερα η «κομμουνιστογενής» Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ- για να μην αναθεωρηθεί η συνταγματική διάταξη που απαγορεύει την ίδρυση των μη κρατικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων.

Και είναι η «Αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ που κατάργησε τον νόμο για την Παιδεία, γνωστό ως «Νόμο Διαμαντοπούλου» (το πλέον σύγχρονο και προοδευτικό θεσμικό πλαίσιο για την Πανεπιστημιακή εκπαίδευση, που ψηφίστηκε με την πρωτοφανή πλειοψηφία της Βουλής, 250 βουλευτών) και τον αντικατέστησε με τον πλέον αναχρονιστικό και αντιδραστικό Νόμο Γαβρόγλου.

Από την μελέτη, λοιπόν, των πολιτικών πεπραγμένων όλων των κομμάτων τα οποία άσκησαν, διαχρονικά, την κυβερνητική ή την αντιπολιτευτική πολιτική κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, μπορεί να διαπιστώσει κανείς την τεράστια διαφορά ανάμεσα στην επιγραφή ή το χρώμα της ταμπέλας και στην «ουσία» της πολιτικής των κομμάτων, ανάμεσα στην θεωρία που διακηρύσσουν τα κόμματα και στην πράξη που επιτελούν, ανάμεσα σε όσα υπόσχονται και σε αυτά που, τελικά, πραγματοποιούνται και εισπράττει η κοινωνία.

Μετά ταύτα, χρήσιμο θα είναι να αναθεωρήσουμε τα πολιτικά μας στερεότυπα, προκειμένου να ελευθερωθούμε από ιδεοληψίες και προκαταλήψεις που μας οδηγούν σε λανθασμένες πολιτικές αξιολογήσεις και εκτιμήσεις.

Μήπως ταυτίζουμε, κακώς, κάθε πολίτη ή κόμμα που ονομάζουμε «συντηρητικό» με τον «αντιδραστικό» (αυτόν που αντιδρά σε κάθε μέτρο που αποβλέπει στην εξάλειψη των κακώς κειμένων και την βελτίωση των συνθηκών της κοινωνικής ζωής), όταν έχει αποδειχθεί ότι ένας «συντηρητικός» είναι οπαδός των μεταρρυθμίσεων, εφόσον έχει πεισθεί για την αναγκαιότητά τους, καθώς και για την ωφέλεια που θα προκύψει από την εφαρμογή τους;

Μήπως δεν είναι αντιδραστικοί αυτοί που είναι επιφυλακτικοί απέναντι στις «επαναστατικές» αλλαγές, που αποφεύγουν «τα άλματα στο κενό»; Αυτοί που επιλέγουν να προχωρούν βήμα, βήμα προς τα εμπρός. Αυτοί που ελέγχουν και μελετούν, προτού υιοθετήσουν την κάθε αλλαγή, με βάση τα υπάρχοντα επιστημονικά, ιστορικά ή εμπειρικά δεδομένα. Αυτοί που αξιοποιούν ό,τι θετικό υπήρξε και παραδίδεται από το παρελθόν συνθέτοντας όσα υγιή και γόνιμα προέρχονται από τα παλιά με τα στοιχεία της σύγχρονης εξέλιξης;

Μήπως, τελικά, ένας συντηρητικός πολίτης ή πολιτικός είναι κοντύτερα στον ρεαλισμό, στην πλήρη και ακριβή γνώση της πραγματικότητας που τον βοηθά να επιλέγει την κατάλληλη πολιτική, προκειμένου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικότερα τις συνέπειες που έχει στη ζωή του αυτή η πραγματικότητα;

Και μήπως δεν πρέπει να αναγνωρίσουμε -εκ προοιμίου- ως προοδευτικό πολίτη ή κόμμα αυτόν που δηλώνει «αριστερός», αλλά να αναζητούμε στα πολιτικά του πεπραγμένα την συμβολή του στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας;

Η μελέτη της περιόδου των Μνημονίων, 2010-2018, είναι διδακτική για το περιεχόμενο και τη σημασία που έχουν οι παλιές διακρίσεις των πολιτικών κομμάτων και παρατάξεων σε συντηρητικούς και προοδευτικούς, Δεξιούς και Αριστερούς (και σε εκείνους των διαφόρων παραλλαγών τους). Στις δυο νέες -αντίπαλες- κατηγορίες των Μνημονιακών και Αντιμνημονιακών, που κυριάρχησαν κατά την παραπάνω περίοδο, Αριστεροί και Δεξιοί συνυπήρξαν και συγκυβέρνησαν και στις δυο αυτές κατηγορίες. Εάν θέλαμε να εντάξουμε τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς σε δυο κατηγορίες με τα πραγματικά τους χαρακτηριστικά, θα τους διακρίναμε σε Ρεαλιστές Νεοφιλελεύθερους και σε Λαϊκιστές και Εθνικολαϊκιστές Νεοφιλελεύθερους. Και, ανεξάρτητα από τις αλληλοκατηγορίες τους, τόσο αυτοί που κυβέρνησαν την πρώτη μνημονιακή περίοδο 2012-2015, όσο και αυτοί κατά την δεύτερη περίοδο 2015-2019,δεν άσκησαν ούτε φιλελεύθερη ούτε σοσιαλιστική ούτε αριστερή πολιτική. Η πολιτική που άσκησαν -έστω με το δικαιολογητικό πως ήταν «με το πιστόλι στον κρόταφο»- ήταν, εξίσου και αμιγώς, «νεοφιλελεύθερη» και αντιλαϊκή. Γι’ αυτό ας κατεβάσουν τις κομματικές ταμπέλες, ας υποστείλουν τις πλαστικές σημαίες και ας πάψουν να κοροϊδεύουν τον λαό.

Για να κυβερνηθεί αυτός ο λαός και για να προκόψει αυτός ο τόπος, δεν χρειάζεται ούτε δεξιούς ούτε αριστερούς. Χρειάζεται ένα πανεθνικό κίνημα, όπου φωτισμένες, ικανές και άξιες προσωπικότητες θα αγωνιστούν με αυταπάρνηση, για να αφήσουν πίσω τους όλη την εθνική μιζέρια του παρελθόντος και για να ανοίξουν τον δρόμο για την πρόοδο της χώρας, για τις γενιές που έρχονται από το μέλλον.

« Ή εγώ δεν διάβαζα καλά τον Λένιν, όταν ήμουν μικρός, ή εσείς κάτι δεν κάνετε καλά, διότι η αυτοδιάθεση των λαών και των κινημάτων ήταν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της επαναστατικής αντίληψης του κομμουνιστικού κινήματος»

(Αλ. Τσίπρας απευθυνόμενος στο ΚΚΕ, κατά την ομιλία του στην Βουλή στις 24/1/2019).

Από τον Λένιν στον Μαδούρο

Εμπνεόμενος από τις διδαχές του Λένιν περί «Αυτοδιάθεσης των λαών» και με ακλόνητη την πίστη του στα ιδανικά που διδάχτηκε «από την παιδική του ηλικία διαβάζοντας τα βιβλία του Λένιν» -διά του Γραμματέα τού Κόμματος Π. Σκουρλέτη- καταδίκασε την εξέγερση του λαού της Βενεζουέλας που «έχουν ως στόχο να αποσταθεροποιήσουν την κυβέρνηση και να εμφανίσουν τον πρόεδρο της χώρας ως παράνομο» και εξέφρασε «την αμέριστη στήριξη και την αλληλεγγύη του στον νόμιμο πρόεδρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο»!

Επίσης, ως… καλός μαθητής του Λένιν αγωνίστηκε με πάθος για να υπαχθεί στο… ΝΑΤΟ ο φίλος του από τα Σκόπια, Ζόραν Ζάεφ!

Και ως γαλαντόμος κι ανοιχτοχέρης που είναι( σαν την κυρά-Τασία που προηγήθηκε στην γενναιόδωρη προσφορά, χωρίς κανένα προσδιορισμό του ονόματος «Μακεδονία»), δεν τσιγκουνεύτηκε τα δώρα της φιλίας.

- Τι προσπαθούσατε εδώ και ένα αιώνα να επιτύχετε; Να ονομάζεστε «Μακεδόνες»; Σας το κάνουμε… δώρο!

- Δεν σας αρέσει που ομιλείτε την Σλαβο-Βουλγαρική Γλώσσα και θέλετε να την βαφτίσετε… «Μακεδονική»; Γίνομαι εγώ νονός και της δίνουμε όποιο όνομα σας αρέσει!

- Θέλετε να αποσυρθεί από την κυκλοφορία το όνομα «Μακεδόνες» για τους κατοίκους της Βόρειας Ελλάδας, για να μην δημιουργείται καμιά σύγχυση με το δικό σας ένδοξο εθνικό όνομα; Χαράς το πράμα! Θα τους ονομάζουμε, στο εξής, σκέτα, «Βορειοελλαδίτες»!

- Σας ενοχλεί να τραγουδάμε το «Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου χώρα»; Κανένα πρόβλημα. Θα προσθέσουμε … επιθετικό προσδιορισμό και, στο εξής, θα τραγουδάμε: «Αρχαία Μακεδονία ξακουστή, του Αλεξάνδρου χώρα, που έφτανες μέχρι τα Σκόπια κι ακόμα παραπέρα»!

Και από την μετάλλαξη στην εξάλλαξη

Είναι και κάποιοι βαρβάτοι «σοσιαλισταράδες», που δύσκολα «χωράνε» στα «συστημικά» κόμματα και οι οποίοι, εδώ και χρόνια «σουλατσάρουν» από το ΠΑΣΟΚ (ΕΛΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, ΚΙΝΑΛ) στη ΔΗΜΑΡ και από τη ΔΗΜΑΡ στον ΣΥΡΙΖΑ, όπου, εσχάτως, στο πρόσωπο του δημαγωγού και λαϊκιστή Τσίπρα, αναγνώρισαν, τώρα, τον Μωυσή που θα τους οδηγήσει από τα HOT SPOT της… προσφυγιάς τους, ξανά, στη γη Χαναάν!

Κάποιοι πιο… ανοιχτομάτηδες είδαν (ή το φαντάστηκαν), από το πρώτο, κιόλας, Μνημόνιο, ότι πρόκειται για την …ενσάρκωση του Αντρέα. Και άλλοι, με κάποια καθυστέρηση… «ενορατικοί», πίστεψαν πως η κάμπια του λαϊκισμού θα μεταμορφωνόταν σε… μεταξοσκώληκα και, στη συνέχεια, μπορούσε να γίνει και… πεταλούδα!

Ο Τσίπρας μεταλλάχθηκε, λένε, σε μεγάλο κεντροαριστερό, σοσιαλδημοκράτη ηγέτη!

Και δεν το λένε αστειευόμενοι. Βασίζουν την άποψή τους σε οφθαλμοφανείς …αποδείξεις: απεκδύθηκε, λένε, το επαναστατικό «αμπέχονο» του επαναστάτη «αντισυστημικού» και του «αντιμνημονιακού» και φόρεσε…το «φράγκικο» κουστούμι (και θα φορέσει και γραβάτα, εάν του δοθεί και το βραβείο Νόμπελ)!

Αντικατέστησε το επαναστατικό «go back madam Merkel» με το μελιστάλαχτο welcome, dear Merkel και το «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» με το «φίλοι μας καλοί και λατρεμένοι μας Αμερικάνοι»!

Διέλυσε την «κολεγιά» με τον ακροδεξιό «σύντροφο» Καμμένο και κράτησε από την ΑΝΕΛ μόνο εκείνους που «είδαν το φως το αληθινόν» του Συριζαίικου σοσιαλισμού του … Γ΄ Μνημονίου ή επέλεξαν το «Καλόν εντάφιον η βασιλεία»!

Τόλμησε να κλείσει το «Μακεδονικό ζήτημα», το οποίο επί 27 χρόνια έμενε ανοιχτό, γιατί όλοι οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί δεν είχαν το… θάρρος να πάνε αντίθετα στη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού!

Και για να μην τα πολυλογάμε: μετά τον θρίαμβο της διάσωσης του ονόματος της ελληνικής Μακεδονίας με τον… γεωγραφικό προσδιορισμό: «Βόρεια περιοχή του Πρώτου Μέρους», ο θριαμβευτής Αλέξιος Τσίπρας ο Α΄ είναι, πλέον, ένας «ιστορικός ηγέτης»- σύμφωνα και με την γνώμη των απανταχού ανιστόρητων, ημεδαπών και αλλοδαπών. Είναι ο πρώτος, σήμερα, μεγάλος «Ευρωπαίος ηγέτης» που τόλμησε να «σχίσει» -επιτέλους- όλα τα «Εθνικά Ιστορικά Μνημόνια»…« για το ΝΑΤΟ και την… Μέρκελ, ρε, γαμώ το»!

Το μέγεθος αυτού του «ιστορικού γεγονότος» που συνετελέσθη το αντελήφθησαν, ευθύς εξαρχής-πριν καλά καλά σφραγιστεί η νέα «ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟΣ ΣΥΝΘΗΚΗ» με την μεγάλη σφραγίδα του κράτους και πριν καταφθάσουν τα διάπυρα «congratulation» από την Μέρκελ και τον Τράμπ- οι πλέον λαμπροί «πλανήτες» του ελληνικού πολιτικού στερεώματος, άνδρες και γυναίκες (του δια- μετρήματος ενός Τζουμάκα, μιας Ρεπούση, ενός Ραγκούση, ενός Δανέλλη κι ενός Μπίστη), οι οποίοι συνέρευσαν στο Μέγαρο Μουσικής, για να εκδηλώσουν την πίστη τους στην Ιστορία που γράφει, εδώ και τέσσερα χρόνια, ο Αλ. Τσίπρας και για να υποδηλώσουν την φλογερή τους επιθυμία να συνενώσουν τις δυνάμεις τους- με την ευκαιρία του επικείμενου κυβερνητικού ανασχηματισμού- προκειμένου να συμβάλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη του… «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς» και για να αποκτήσει καινούργια ορμή η συριζαίικη εξόρμηση για την πραγμάτωση του …σοσιαλιστικού ιδεώδους!

Όμως, ας μην μας καταπάρει και όλους εμάς ο ενθουσιασμός για όσα «ιστορικά» συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μας. Η γονιδιακή «μετάλλαξη» που έχει υποστεί ο Τσίπρας -και δι’ αυτού και η χώρα- καθόσον, μάλιστα, οι αλλαγές που λαμβάνουν χώρα συνδυάζονται και με… παρά φύσιν (ιδεολογικές;) συναλλαγές, καθιστά αναγκαία την τακτική ιατρική παρακολούθηση του «φαινομένου», διότι υπάρχει -πάντοτε- ο κίνδυνος από μια..απλή «αλλαγή» ή «μετάλλαξη» να εξελιχθεί το φαινόμενο σε «εξάλλαξη του καλοήθους όγκου σε κακοήθη»!

Διαβάζοντας το βιβλίο «Πώς πεθαίνουν οι δημοκρατίες», που έγραψαν δυο καθηγητές του Χάρβαρντ οι Steven Levitsky και Daniel Ziblatt, συνειδητοποιείς τους κινδύνους που αντιμετώπισε και η ελληνική δημοκρατία κατά την περίοδο των Μνημονίων και συνεχίζει να αντιμετωπίζει και κατά την μεταμνημονιακή περίοδο· κίνδυνοι που μπορεί να μην φθάνουν μέχρι του σημείου ανατροπής του δημοκρατικού καθεστώτος ( και λόγω της ένταξής μας στην ΕΕ), οι οποίοι, όμως, επιφέρουν σοβαρή αλλοίωση και αποδυνάμωση της λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών.

«Ο εκλογικός δρόμος προς την κατάλυση της δημοκρατίας είναι, ίσως, ο πιο ύπουλος. Και το τραγικό παράδοξο στην περίπτωση του εκλογικού δρόμου προς τον αυταρχισμό είναι ότι αυτοί που επιδιώκουν την κατάλυση της δημοκρατίας χρησιμοποιούν, συχνά, τους ίδιους τους δημοκρατικούς θεσμούς, ώστε σταδιακά, ανεπαισθήτως, ακόμα και νομιμοφρόνως, να επιτύχουν τον σκοπό τους», γράφουν οι συγγραφείς του βιβλίου. Και επισημαίνουν ότι στα παραδείγματα της Ιταλίας (Μουσολίνι) και Γερμανίας (Χίτλερ) οι επίδοξοι δικτάτορες ήρθαν στην εξουσία από τον δρόμο των εκλογών αλλά και με την βοήθεια «μοιραίων συμμαχιών».

Σε περιόδους οικονομικής κρίσης, αυξημένης λαϊκής δυσαρέσκειας και εκλογικής παρακμής των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και παρατάξεων, εμφανίζεται κάποιος χαρισματικός «αντισυστημικός» ηγέτης, ο οποίος γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής καταγγέλλοντας, μεταξύ άλλων, το υφιστάμενο πολιτικό πλαίσιο και σύστημα. Τότε κάποιοι από τους εκπροσώπους της πολιτικής ελίτ σπεύδουν να αγκαλιάσουν τον «αντισυστημικό» ηγέτη φιλοδοξώντας να τον «φέρουν στα νερά τους». (βασιλιάς Βίκτωρ Εμμανουήλ, παλαιοί κομματάρχες Τζολίτι και Σαλάντρα στην Ιταλία, Πρόεδρος Χίντενμπουρκ και Καγκελάριος φον Πάπεν στην Γερμανία).

Και, βέβαια, φυσικό είναι οι πολίτες της χώρας που βιώνουν την βίαιη ανατροπή των συνθηκών της ζωής τους να « τείνουν ευήκοον ους» στα κηρύγματα των «αντισυστημικών» ηγετών· όμως τα πιστοποιητικά κύρους και την πολιτική νομιμοποίηση σ’ αυτούς τους τυχάρπαστους δημαγωγούς τα παρέχει η πολιτική, οικονομική και η πνευματική ελίτ με τη στάση που τηρεί απέναντι στους εξτρεμιστές και επίδοξους «καταληψίες» της εξουσίας.

Κατά τη γνώμη των δυο παραπάνω συγγραφέων υπάρχουν 4 ενδείξεις που μας επιτρέπουν να ανιχνεύσουμε ενδεχόμενες αυταρχικές προθέσεις κάποιου πολιτικού:

1. Απορρίπτει λεκτικά ή έμπρακτα τους κανόνες του «δημοκρατικού παιχνιδιού».
2. Αρνείται ότι οι πολιτικοί αντίπαλοί του είναι ισότιμοι παίκτες, τους οποίους οφείλει να σέβεται.

3.Ανέχεται ή και ενθαρρύνει πράξεις βίας.

4.Δείχνει τάσεις να περιορίσει την ελευθερία της έκφρασης των αντιπάλων του, καθώς και των ΜΜΕ

Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομικής και πολιτικής κρίσης οι παραπάνω επισημάνσεις επιβεβαιώνονται, τόσον όσον αφορά τους πολίτες, όσον και τον ρόλο των ελίτ. Και, επίσης, ανιχνεύονται όλες οι παραπάνω-καθώς και άλλες-ανησυχητικές ενδείξεις ότι η Δημοκρατία μας υφίσταται σοβαρά τραύματα και αλλοιώσεις κατά την διακυβέρνηση της χώρας από τους «αντισυστημικούς» λαϊκιστές δημαγωγούς.

Η Νέα Δημοκρατία με την αντιμνημονιακή ρητορική της το 2010-11 άνοιξε το δρόμο στο μικρό, μέχρι τότε, κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και του προσέδωσε το ηθικό και πολιτικό κύρος που χρειάζονταν, για να πρωτοστατήσει, στη συνέχεια, στον «αντιμνημονιακό αγώνα», ενώ ένα μέρος της πανεπιστημιακής και οικονομικής ελίτ ενίσχυσε την αντιμνημονιακή ρητορεία και συνέβαλε στην αναγόρευση του Τσίπρα ως του κύριου εκφραστή της λαϊκής αντίδρασης.

Η περίοδος που ακολούθησε σημαδεύτηκε από ένα πλήθος αντιδημοκρατικές ενέργειες: απαξιώθηκε το Κοινοβούλιο, που ταυτίστηκε με… Οίκον Ανοχής. Υποστηρίχθηκε ως συνταγματικά δικαιολογημένη η άσκηση βίας εκ μέρους των «αγανακτισμένων» πολιτών. Χρησιμοποιήθηκε το ψεύδος, η διαστρέβλωση της πραγματικής κατάστασης και των αιτίων που προκάλεσαν την κρίση ως μέθοδος παραπλάνησης και χειραγώγησης των πολιτών. Η θεσμοθετημένη διαδικασία για την συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας εκφυλίστηκε σε μηχανισμό ανατροπής της εκλεγμένης κυβέρνησης και πρόκλησης πρόωρων εκλογών. Κατηγορήθηκαν ως πράκτορες των ξένων «Αποικιοκρατών» οι πολιτικοί αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και ενοχοποιήθηκαν για διαφθορά με ανυπόστατα, χαλκευμένα «σκάνδαλα». Επιχειρήθηκε, επανειλημμένως, να παραβιαστεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και να υποταχθούν οι Ανεξάρτητες Αρχές στην θέληση της κυβερνώσας συμπαράταξης. Αυτοαναγορεύτηκαν ως «αντισυστημικοί» και, δήθεν, πολέμιοι του «παλιού», ενώ υιοθέτησαν και εφάρμοσαν τις πιο φαύλες πρακτικές των προκατόχων τους στην διακυβέρνηση της χώρας.

Μετέτρεψαν την ΕΡΤ σε Κέντρο Κυβερνητικής Προπαγάνδας και μέσον κατασυκοφάντησης των πολιτικών αντιπάλων τους, κατηγορώντας τους ως «Νεοφιλελεύθερους», «Ακροδεξιούς» και ακόμα, και ως εμφορούμενους από φασιστικές ιδέες· παράλληλα επιχείρησαν να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τα ιδιωτικά ΜΜΕ, πράγμα που, τελικά, αποφεύχθηκε, χάρις στην αποφασιστική στάση της Δικαιοσύνης. Επέβαλαν την μονοκομματική επιψήφιση του εκλογικού συστήματος της απλής αναλογικής, προκειμένου να ελέγξουν τις μετεκλογικές εξελίξεις, μέσα σε συνθήκες αδυναμίας συγκρότησης κυβερνητικής πλειοψηφίας και προχωρούν στην μονοκοματική αναθεώρηση του Συντάγματος. Επέδειξαν και συνεχίζουν να επιδεικνύουν ευνοϊκή μεταχείριση σε καταδικασμένους για εγκληματικές πράξεις, ακόμα και σε τρομοκράτες της «17ης Νοέμβρη» και, επίσης, ακολουθούν πολιτική ανοχής απέναντι σε πράξεις βίας και ειδικότερα, στην προκλητική δράση αντιεξουσιαστών που επιδίδονται σε «Αντάρτικο Πόλης» και έχουν μετατρέψει σε «άβατο» την περιοχή των Εξαρχείων.

Και ο έσχατος εξευτελισμός της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας: παρατείνουν την παραμονή τους στην εξουσία «μπαλώνοντας» με κομματικά «ράκη», την πολιτική απογύμνωση της κυβερνητικής τους πλειοψηφίας!

Ποια πρέπει να είναι η στάση των πραγματικά υπεύθυνων κομμάτων και των πραγματικά δημοκρατικών πολιτικών απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και τους υπεύθυνους για αυτές τις πολιτικές, οι οποίες παραβιάζουν και φθείρουν τους δημοκρατικούς θεσμούς;

Σύμφωνα με τους συγγραφείς του παραπάνω βιβλίου, στο μέτρο που απειλείται η Δημοκρατία, τα πραγματικά υπεύθυνα κόμματα και οι πραγματικά δημοκρατικοί πολιτικοί οφείλουν να θέσουν σε πρώτη μοίρα την προστασία της Δημοκρατίας: να συμμαχήσουν, ακόμα και με πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες έχουν σημαντικές ιδεολογικές διαφορές, προκειμένου να υπερασπιστούν το δημοκρατικό πολίτευμα. Οφείλουν να δώσουν στους ψηφοφόρου τους να καταλάβουν ποιο είναι το μείζον διακύβευμα. Να απομονώσουν, σε πρώτη φάση, τις ακραίες πολιτικές δυνάμεις που επιδιώκουν την κατάληψη της εξουσίας. Και, στην περίπτωση, που οι εξτρεμιστές έχουν αρκετές πιθανότητες να κερδίσουν μια εκλογική αναμέτρηση, οφείλουν να τους αντιμετωπίσουν ενωμένοι σε κοινό μέτωπο.

Το βιβλίο «Πώς πεθαίνουν οι Δημοκρατίες» αξίζει να το διαβάσουν όσοι έδωσαν την μικρή ή μεγάλη μάχη τους για τη στερέωση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Όσοι έχουν κάτι διδαχθεί από τον αδελφοκτόνο Εμφύλιο. Όσοι βίωσαν τις παλατιανές συνωμοσίες και την εγκληματική δράση της Χούντας.

Όσοι πιστεύουν σε μια πραγματική Δημοκρατία, χωρίς «ταξικά πρόσημα» και «αριστερές» υποσημειώσεις.

Και, ειδικότερα, όσοι νοιάζονται, πραγματικά, να μεταλαμπαδεύσουν στη νέα γενιά το ιδεώδες του ελεύθερου και υπεύθυνου ανθρώπου και πολίτη.