Το ΚΙΝΑΛ τηρεί, όπως δηλώνει, ίσες αποστάσεις ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την ΝΔ, καθότι ο πρώτος είναι «στρατηγικός» αντίπαλος, λόγω της κακής πολιτικής που άσκησε, τόσο ως αντιπολίτευση, όσο και ως κυβέρνηση κατά την περίοδο των Μνημονίων, η δε ΝΔ είναι ο «ιδεολογικός» αντίπαλος, λόγω διαφορετικής κομματικής ταμπέλας και λόγω της κακής πολιτικής που άσκησε επί Κώστα Καραμανλή, καθώς και επί Σαμαρά με την πολιτική των Ζαππείων.

Είναι φανερό ότι η μεν «κακότητα» του ΣΥΡΙΖΑ προσδιορίζεται με τα στοιχεία της πρόσφατης και της σημερινής συγκυρίας, η δε «κακότητα» της ΝΔ με τα στοιχεία του παρελθόντος. Αλλά όσον αφορά το προ-Μνημονιακό παρελθόν ο «αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Εκείνο που έχει σημασία είναι η υπευθυνότητα που επέδειξαν τα κόμματα, μετά την οικονομική κατάρρευση της χώρας και την είσοδό της στο καθεστώς των Μνημονίων, στην περίοδο 2010-2019.Και όσον αφορά την περίοδο 2010-2014, παρά τα αρχικά λάθη της πολιτικής Γιώργου Παπανδρέου και της πολιτικής των «Ζαππείων» του Αντ. Σαμαρά, τα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στη συνέχεια, ανέλαβαν, από κοινού, την ευθύνη για την ανάταξη της χώρας και συνεργάστηκαν αποδοτικά, θέτοντας στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» τις ιδεολογικές διαφορές και την παλαιά εχθρότητά τους. Και η συνεργασία τους αυτή, όπως έδειχναν τα πρόδρομα σημάδια της οικονομικής ανάκαμψης του 2014,θα οδηγούσε τη χώρα, ήδη από το 2015,στην έξοδο από τα Μνημόνια, εάν δεν παρεμβαλλόταν η τυχοδιωκτική εκμετάλλευση από τον ΣΥΡΙΖΑ της προεδρικής εκλογής και η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου.

Η δοκιμασία, λοιπόν, που υπέστησαν τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, κατά την περίοδο των μνημονίων απέδειξε ότι δεν τα χωρίζουν αγεφύρωτες ιδεολογικές διαφορές, αλλά, αντιθέτως, ότι διαπνέονται από την ίδια πατριωτική διάθεση και κατευθύνονται από την ίδια πίστη για την ανάγκη εξάλειψης των παθογενειών του κράτους και των γενεσιουργών αιτίων της διαχρονικής οικονομικής υστέρησης της χώρας και, επίσης, ότι συμπίπτουν στην σταθερή απόφασή τους να βγάλουν τη χώρα από την κρίση και να ελευθερώσουν τον ελληνικό λαό από την μέγγενη των Μνημονίων.

Προς τι, λοιπόν, οι διακηρύξεις της ηγεσίας και των εκπροσώπων του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ περί «αβύσσου που μας χωρίζει» και τα περί « ίσων αποστάσεων»;

Προς τι ο φόβος τους να δεχθούν ως πιθανή μια μελλοντική συμπόρευση με το κόμμα της ΝΔ, προκειμένου να εξασφαλιστεί η κυβερνησιμότητα της χώρας και η μεγιστοποίηση της κυβερνητικής προσπάθειας για την ανασυγκρότηση της χώρας, την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο;

Εκτιμούν, λανθασμένα, κατά την γνώμη μου, ότι για την συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ φταίει η εγκατάλειψη της αντιδεξιάς συνθηματολογίας του παρελθόντος και η συγκυβέρνηση με την… «επάρατη Δεξιά» της περιόδου 2012-14.

Τα αίτια της κακοδαιμονίας του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ότι εξέλιπε ο… «ζωτικός εχθρός» της Δεξιάς. Τα αίτια πρέπει να αναζητηθούν, πρωτίστως, στην αδυναμία εκσυγχρονισμού και επικαιροποίησης της πολιτικής πρότασης του ΠΑΣΟΚ και, ευρύτερα, της Σοσιαλδημοκρατίας. Και δευτερευόντως, στις συγκρουόμενες, στο εσωτερικό του, ιδεολογικές τάσεις (λαϊκίστικη και εκσυγχρονιστική), στην αδυναμία ανάδειξης ικανής και σταθερής ηγεσίας και στην συνεχιζόμενη εσωστρέφειά του. Και, βεβαίως, σοβαρό πλήγμα στην αξιοπιστία του ΠΑΣΟΚ κατάφεραν οι καταδικασθέντες από την Δικαιοσύνη πρώην-επίορκοι-υπουργοί του.

Όσον αφορά, τώρα, στην παρούσα συγκυρία: Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ πρέπει να ξεκαθαρίσει -προεκλογικά- και να πείσει τους παλιούς φίλους του και τους σημερινούς συμπαθώς διακείμενους για την μετεκλογική χρησιμότητά του.

Τι θα κάνει μετεκλογικά; Με ποιον θα συνεργαστεί και με ποιόν όχι. Με ποιους όρους-συγκεκριμένα- διατίθεται να συμμετάσχει σε ένα κυβερνητικό σχήμα υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Οι αφορισμοί του τύπου η ΝΔ είναι συντηρητικό κόμμα ή νεοφιλελεύθερο, όπως συνηθίζει να υποστηρίζει ο Τσίπρας και να επαναλαμβάνουν κάποιοι από το ΚΙΝΑΛ, και πως ο Μητσοτάκης δεν είναι τόσο προοδευτικός, όσο είναι η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, δεν πείθουν πια κανέναν.

Πρέπει ο κόσμος να γνωρίζει, προεκλογικά, τι θα ζητήσει το ΚΙΝΑΛ από τον Μητσοτάκη. Σε ποια σημεία συμφωνεί με το πρόγραμμα της ΝΔ και σε ποια διαφωνεί και ποια είναι η minimum προγραμματική βάση για την επίτευξη της μετεκλογικής συνεργασίας των δύο κομμάτων.

Τα περί «Τρίτης Εντολής» είναι γελοίοι «μικρομεγαλισμοί». Τα «θα δούμε, όταν και εφόσον» και τα γενικά και αόριστα «έχουμε διαφορετικές θέσεις» κάνουν τον κόσμο να υποπτεύεται ότι λέγονται «εκ του πονηρού» και υποκρύπτουν ύποπτα σχέδια. Ο κόσμος σήμερα απαιτεί -απ’ όλους- καθαρές και συγκεκριμένες θέσεις. Η ανάγκη για πολιτική σταθερότητα και αποτελεσματική διακυβέρνηση, για την θεσμική ανασυγκρότηση του κράτους και την είσοδο της χώρας στην κανονικότητα είναι τόσο επιτακτική και επείγουσα που δεν επιτρέπει κανένα εφησυχασμό και πολύ περισσότερο κανένα καιροσκοπισμό. Ο κόσμος δεν είναι διατεθειμένος, πλέον, να χαραμίσει την ψήφο του και να στείλει απλούς θεατές στο Κοινοβούλιο και πολύ περισσότερο δεν θέλει να μισθοδοτεί βουλευτές που θα έχουν ως μοναδικό έργο να πετροβολούν από τα έδρανα της Αντιπολίτευσης τους κυβερνώντες (άλλωστε, γι’ αυτό είναι ασυναγώνιστος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, κατά πάσαν πιθανότητα, θα συνεχίσει να διαπρέπει σε αυτό το… σπόρ και μετεκλογικά, ως αντιπολίτευση).

Και ένα σχόλιο για το «απονενοημένο διάβημα» της Φ. Γεννηματά με το οποίο, αποδεχόμενη την περί «βαριδίων» στο ΠΑΣΟΚ θεωρία του ΣΥΡΙΖΑ, εξώθησε στην έξοδο από το ΚΙΝΑΛ τον Ευάγγελο Βενιζέλο, πιστεύοντας πως έτσι -κάνοντας το θέλημα του Τσίπρα- θα ξανακάνει ελκυστικό το ΠΑΣΟΚ για τους καιροσκόπους φυγάδες, παλιούς Πασόκους, που αλλαξοπίστησαν και ακολούθησαν τον… «νέο προφήτη» του σοσιαλισμού Αλ. Τσίπρα!

Δεν κατάλαβε η κ. Γεννηματά ότι έτσι ακυρώνει την ιστορική πατριωτική συνεισφορά του ΠΑΣΟΚ στα δύσκολα χρόνια 2010-2014, όταν ο Ε. Βενιζέλος πήρε πάνω του, με αυτοθυσιαστική διάθεση, μεγάλο μέρος της ευθύνης για την αποτροπή της ανεξέλεγκτης κατάρρευσης της χώρας και της εκδίωξής της από την ΕΕ;

Δεν κατάλαβε ότι ένα σημαντικό ποσοστό από όσους παρέμειναν, μέχρι σήμερα, στο ΠΑΣΟΚ, παρέμειναν γιατί τιμούσαν την προσωπικότητα του Βενιζέλου και την μεγάλη προσφορά του στο κόμμα, στην πολιτική ζωή και στην πατρίδα;

Δεν κατάλαβε ότι όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ επιστρέψουν στο ΚΙΝΑΛ, επειδή αυτό απαλλάχθηκε, πλέον, από το «βαρίδι» Βενιζέλος, θα είναι αυτοί τα επικίνδυνα «βαρίδια» για την μελλοντική πορεία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ;

Φοβάμαι ότι, δυστυχώς, με μεγάλη χρονοκαθυστέρηση θα τα καταλάβει η κ. Γεννηματά, στις 8 Ιουλίου.

Υ.Γ. Ο Αλ. Τσίπρας, τώρα, μας υπόσχεται ότι «Θα αλλάξει την Ελλάδα», μετά από 4,5 χρόνια που «μας άλλαξε τα φώτα»!

Και, τώρα, αφού ο ίδιος «βγήκε από την κρυψώνα του», όταν, πλέον, ο ελληνικός λαός βαρέθηκε τα παιδιάστικα παραμύθια με τα οποία τον βαυκάλιζε επί 4,5 χρόνια, μας υπόσχεται πως «θα βγάλει την Δεξιά από την κρυψώνα της»!

Αν πετύχει και στις εθνικές εκλογές, να βγάλει τη ΝΔ… «από την κρυψώνα της» -με μεγαλύτερη διαφορά, από εκείνη των ευροεκλογών- και να την στείλει αυτοδύναμη στη Βουλή, τότε, πιστεύω πως -από τις 8 Ιουλίου- θα ψάχνει ο ίδιος για πραγματική, αυτή τη φορά, κρυψώνα!

Επάνω στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος

(Κ. Καβάφης. Τρώες)

«Όλα έχουν ένα τέλος, εκτός από τα λουκάνικα που έχουν δύο», απεφάνθη ο θυμόσοφος Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ αποχαιρετώντας την προεδρία της ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το ίδιο, ασφαλώς, ισχύει και για την «καρέκλα» στου Μαξίμου, η οποία δεν είναι… λουκάνικο ή δεν πρέπει να έχει σχέση με τα λουκάνικα!

Την ίδια θέση για το «μη μόνιμον» της εξουσίας υποστήριξαν, αρχαιόθεν, οι φιλοσοφούντες Έλληνες, όπως ο Αγάθων ο Τεισαμενού, στου οποίου την ρήση, επανειλημμένως, σε προηγούμενα άρθρα μου έχω αναφερθεί: «Τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι: πρώτον ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει. Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει».

Τώρα που φθάνει στο τέλος της η επί 4,5 χρόνια άσκηση της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε, πλέον, να αποφανθούμε για το τι έπραξε, τι δεν έπραξε και πώς τα έπραξε αυτά που έπραξε το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο ηγέτης του κόμματος Αλ. Τσίπρας.

Και όσον αφορά στη ρήση του Αγάθωνα του Τεισαμενού, μπορούμε να πούμε, γενικά, ότι τα «έργα και οι ημέρες» στην εξουσία του Τσίπρα-ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν την πλήρη περιφρόνηση και καταπάτηση των παραπάνω αρχών που επισημαίνει ο αρχαίος τραγικός ποιητής, διότι:

Πρώτον, ο τρόπος άσκησης της εξουσίας, το ύφος και το ήθος των κυβερνώντων, η οίηση και η αλαζονεία τους, η κομματοκρατική και αυταρχική διαχείριση και νομή του κράτους, η ιταμή συμπεριφορά τους προς τους πολιτικούς αντιπάλους τους, η διάκριση των Ελλήνων στους «δικούς» μας και τους «άλλους», η υποτίμηση της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειας των πολιτών αποδεικνύουν στην πράξη την πλήρη περιφρόνησή τους προς την Δημοκρατία και τον λαό.

Παρά τα ηχηρά συνθήματα για την αγάπη τους προς τον λαό και την κοινωνική δικαιοσύνη παραβίασαν, κατάφωρα, την πρώτη αρχή ότι πρέπει να ενθυμούνται πως «κυβερνούν ανθρώπους», σκεπτόμενους πολίτες και όχι άβουλο κοπάδι.

Δεύτερον, ενώ διακήρυσσαν πως «θα μας ταράξουν στην νομιμότητα» και πως «είναι κάθε λέξη του Συντάγματος», στην πράξη, και το Σύνταγμα ερμήνευαν και εφάρμοζαν κατά το δοκούν και όπως τους συνέφερε κομματικά (τελευταίο δείγμα ασέβειας προς το πνεύμα του Συντάγματος ο διορισμός προέδρου και εισαγγελέα του Αρείου Πάγου μετά την εξαγγελία των εθνικών εκλογών). Και όχι μόνον πρωτοστάτησαν, ως Αντιπολίτευση, και δίδαξαν την ανυπακοή και την περιφρόνηση προς τους νόμους της δημοκρατικής πολιτείας, αλλά και, ως κυβέρνηση, επέδειξαν προκλητική ανοχή στην ανομία και την παραβατικότητα, ακόμα και με την αποφυλάκιση επικίνδυνων βαρυποινιτών και αμετανόητων τρομοκρατών δολοφόνων.

Αλλά «κυβερνώ κατά νόμον» σημαίνει ότι ο νόμος είναι υπεράνω όλων και ισχύει τόσο για τους κυβερνώμενους, όσο και τους κυβερνώντες. Και αυτήν, όμως, την αρχή την παραβίασαν προκλητικά, διότι, οσάκις μέλη της συγκυβέρνησης βρέθηκαν κατηγορούμενοι -σε αντίθεση με τους πολιτικούς τους αντιπάλους- καλύφθηκαν πίσω από την «βουλευτική ασυλία», προκειμένου να αποφύγουν την εκδίκαση της κατηγορίας που τους βάρυνε ενώπιον της Δικαιοσύνης!

Τρίτον, μεθυσμένοι από τα μεγαλεία και τα παραισθησιογόνα της εξουσίας πίστεψαν ότι θα είναι ισόβιοι νομείς της εξουσίας. Στα δημοκρατικά, όμως, καθεστώτα οι αιρετοί άρχοντες είναι «επί θητεία» και άρα προσωρινοί, υποκείμενοι στην κρίση του λαού, από τον οποίον εκλέγονται, επανεκλέγονται ή αποπέμπονται. Ακόμα και οι μονάρχες και οι δικτάτορες, οι οποίοι κατέλαβαν την εξουσία ερήμην του λαού και κυβέρνησαν παρά την θέλησή του συνειδητοποίησαν, κάποτε, με οικτρό τρόπο, ότι καμιά εξουσία δεν είναι διαρκής. Αυτή την αβεβαιότητα και ιδιαίτερα την σαθρότητα της εξουσίας που βρίσκεται σε αντίθεση με την θέληση του λαού επισήμανε και ο σοφός Σόλων -με την γνωστή ρήση του «Μηδένα προ του τέλους μακάριζε»- προς τον πάμπλουτο και παντοδύναμο βασιλιά της Λυδίας Κροίσο, ο οποίος είχε οικτρό τέλος «επί της πυράς».

Τις παραπάνω σοφές πολιτικές υποθήκες αγνόησαν παντελώς, ως ανιστόρητοι και τυχάρπαστοι, οι κυβερνώντες των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Ως ιδεοληπτικοί και αμετανόητα εμφυλιοπολεμικοί, αντί να ενώσουν σε ένα ενιαίο μέτωπο ολόκληρον τον λαό στην αντιμετώπιση των κρίσιμων προβλημάτων της κοινής πατρίδας, τον διέκριναν σε τάξεις αλληλομαχόμενες και αλληλομισούμενες και κατάφεραν, συκοφαντώντας και διαστρεβλώνοντας τις θέσεις των κομμάτων της Αντιπολίτευσης, να δηλητηριάσουν και να εξαχρειώσουν ολόκληρη την πολιτική μας ζωή.

Ακόμα και με τον τρόπο που πολιτεύτηκαν στον χειρισμό σοβαρών πολιτικών και εθνικών ζητημάτων, όπως ήταν ο εκλογικός νόμος, η αναθεώρηση του Συντάγματος, η αδειοδότηση των τηλεοπτικών Σταθμών, η συμφωνία για το Σλαβομακεδονικό, επιδίωξαν να διαβάλουν και να διχάσουν του πολιτικούς τους αντιπάλους και συγχρόνως να δημιουργήσουν -ειδικότερα με την «Συμφωνία των Πρεσπών»- τεράστιο χάσμα ανάμεσα στον ελληνικό λαό.

Γι αυτό και η πτώση τους από την «καρέκλα» της εξουσίας είναι βέβαιη και θα είναι εκκωφαντική!

Υ.Γ. «Βαρίδι» στο ΠΑΣΟΚ, για τους Συριζαίους, ήταν ο Βενιζέλος· αλλά, ως φαίνεται και «βάρος» ασήκωτο και μέγεθος δυσθεώρητο ήταν και για την Φ. Γεννηματά, η οποία αποφάσισε να …ελαφρύνει ακόμα περισσότερο το ΚΙΝΑΛ.

Δεν φοβάται όμως, τόσο ελαφρύ που έγινε, πια, το ΚΙΝΑΛ, μήπως το πάρει και το σηκώσει ο… άνεμος;

Παρά τα προεκλογικά δώρα (δολώματα) προς τους συνταξιούχους, τα «περήφανα γηρατειά», στην πλειοψηφία τους, υπερασπίστηκαν την αξιοπρέπειά τους: στις εκλογές της 26^ης Μαΐου ψήφισαν υπέρ της ΝΔ 40,4%,υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ 26,8%, υπέρ του ΚΙΝΑΛ 10,5% και υπέρ του ΚΚΕ 6,6%.

Εκείνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς και το οποίο έχει επιβεβαιωθεί ιστορικά είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι ένας υπερήφανος λαός. Και αυτός ο χαρακτηρισμός δεν αναιρείται, παρ’ όλον ότι αυτή η υπερηφάνεια σε ορισμένες περιπτώσεις πηγάζει από πίστεις εξωπραγματικές. Και, επίσης, δεν αναιρείται, ακόμα και εάν, πολλές φορές, αυτή η υπερηφάνεια εκδηλώνεται ως «στραβοκεφαλιά» και έχει οδηγήσει σε αντιδράσεις παράλογες, οι οποίες είχαν καταστροφικές εθνικές συνέπειες.

Αυτή η υπερηφάνεια του ελληνικού λαού χαρακτηρίζει ολόκληρη την ιστορική του πορεία. Ήταν αυτή που απαντούσε με ένα ηρωικό ΟΧΙ, οσάκις εξωτερικές δυνάμεις απειλούσαν την ανεξαρτησία του, απαιτώντας «γην και ύδωρ», αλλά και οσάκις εσωτερικές δυνάμεις υποτίμησαν την νοημοσύνη του, του έθιξαν το φιλότιμο και προσέβαλαν την αξιοπρέπειά του.

Και ήταν αυτή η υπερηφάνεια που εκδηλώθηκε ως οργή κατά της βίαιης επιβολής των μνημονιακών μέτρων, την περίοδο 2010-2014. Ήταν η περίπτωση κατά την οποίαν, υπό το κράτος της οργής, η υπερηφάνειά του οδήγησε τον ελληνικό λαό σε τυφλές αντιδράσεις και λανθασμένες επιλογές ηγετών, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του λαού για την δεινή θέση στην οποία βρίσκονταν η χώρα, καθώς και την συναισθηματική του φόρτιση, τον παγίδευσαν σε αδιέξοδες και επικίνδυνες πολιτικές.

Και ήταν η ίδια υπερηφάνεια που εκπήγαζε από την παρανόηση του διακυβεύματος -τόσον όσον αφορά στους κυβερνώντες, όσον και στους κυβερνώμενους- η οποία εκδηλώθηκε με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015.

Από το Ιούλιο του 2015 με την μετατροπή του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος στο ΝΑΙ, παρά το «τσαλάκωμα» που υπέστη η υπερηφάνειά του, ο ελληνικός λαός εισήλθε σε μια περίοδο συνειδητοποίησης της υπαρκτής πραγματικότητας -σε ελληνικό, ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο- με συνέπεια να ισχυροποιηθεί ο λογικός έλεγχος των συναισθημάτων υπερηφάνειάς του.

Γι’ αυτό, παρά την προσβολή που υπέστη η υπερηφάνειά του από την πρωτοφανή ανακολουθία των κυβερνώντων (κυβίστηση Τσίπρα), ο ελληνικός λαός, εκτιμώντας, πιθανώς, τους κινδύνους -σε εκείνη τη συγκυρία- μιας ριζικής πολιτικής αλλαγής, αποφάσισε να αναθέσει, τον Σεπτέμβριο του 2015,την εφαρμογή του Γ’ Μνημονίου στους ίδιους που το είχαν προκαλέσει με τις ομολογημένες «αυταπάτες» τους, εφαρμόζοντας την αρχαία ρήση «ο τρώσας και ιάσεται» (αυτός που προκάλεσε το τραύμα να το θεραπεύσει).

Σε αντίθεση, όμως, με τον λαό και τα δημοκρατικά κόμματα της Αντιπολίτευσης που έδειξαν να αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα της κατάστασης, οι συγκυβερνώντες ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, αντί να ζητήσουν μια τεράστια και ειλικρινή συγγνώμη από τον ελληνικό λαό και τους πολιτικούς τους αντιπάλους, τους οποίους εξύβριζαν, μέχρι τότε, ως «πράκτορες του εχθρού», διότι είχαν αποδεχθεί τα μέτρα των προηγούμενων μνημονίων (για τους ίδιους λόγους, που επικαλούνταν και οι ίδιοι αποδεχόμενοι τους επαχθέστερους όρους του Γ’ Μνημονίου), συνέχισαν να καλλιεργούν το μίσος και τον διχασμό του λαού επιρρίπτοντας στους πολιτικούς τους αντιπάλους τις αρνητικές συνέπειες που είχε προκαλέσει η δική τους πολιτική, ακόμα και για τα capital control και την κατάρρευση των τραπεζών.

Και έτσι παραποιώντας την αλήθεια και διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, συκοφαντώντας και κατασκευάζοντας σκευωρίες κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και υποτιμώντας, διαρκώς, τη νοημοσύνη του λαού συνέχισαν να κυβερνούν τη χώρα, προσκολλημένοι με παράφορο πάθος στην καρέκλα της εξουσίας και ενδίδοντας, συνεχώς, σε κάθε απαίτηση των δανειστών, χωρίς κανένα σχέδιο και με θαυμαστή ανικανότητα διαχείρισης, ακόμα και των κοινών θεμάτων της καθημερινότητας.

Οι αντιφάσεις της πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και η αδιαφορία τους για την πραγματική ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας·

ο υπερβάλλων ζήλος τους, προκειμένου να επιτύχουν με την δυσβάστακτη φορολογία δημοσιονομικά πλεονάσματα, πολύ περισσότερα από αυτά που επέβαλλαν οι δανειστές μας αδιαφορώντας για την αφαίμαξη και την καταστροφή της Μεσαίας Τάξης

η υποκρισία και η αναισχυντία που επέδειξαν απέναντι σε συμπτώματα σήψης του λεγόμενου «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς»

η ασέβειά τους προς τους δημοκρατικούς θεσμούς και η παράδοση του κρατικού μηχανισμού στην κομματική αναξιοκρατία

η ιδεοληπτική και αναχρονιστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της Παιδείας

η περίεργη -έως ύποπτη- ανοχή τους στα φαινόμενα έξαρσης της βίας και της εγκληματικότητας·

ο εκχυδαϊσμός της πολιτικής αντιπαράθεσης και η προκλητική τακτική τους να επιρρίπτουν στο «παλιό κατεστημένο» όλες τις ευθύνες - ακόμα και για την απώλεια ανθρώπινων ζωών από τις καταστροφικές πλημμύρες και τις πυρκαγιές

η κοροϊδία της «καθαρής εξόδου» και η διάψευση της προσδοκίας για τη δημιουργία μιας κανονικής χώρας

τα αντικοινοβουλευτικά «κοντραμπάντα» με τους «γυρολόγους» της πολιτικής, για την διάσωση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας τους -μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ- είχαν ως αποτέλεσμα να συσσωρεύεται, ολοένα, μια βουβή λαϊκή οργή, η οποία ανέμενε την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση για να ξεσπάσει εναντίον των κυβερνώντων.

Και όταν οι κυβερνώντες προσέβαλαν, παραμονές εκλογών, με βάναυσο τρόπο την υπερηφάνεια και την αξιοπρέπεια των πολιτών, αντιμετωπίζοντας τον υπερήφανο λαό μας ως έναν επαίτη λαό, η οργή του λαού απέκτησε, πλέον, εκρηκτικές διαστάσεις.

Τα τέσσερα χρόνια που παρέμειναν στην εξουσία ο Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του, ήρκεσαν για να χάσουν εντελώς την επαφή τους με τον λαό και να πιστέψουν πως πετώντας μερικά προεκλογικά «ξεροκόμματα» στα θύματα των μνημονιακών πολιτικών (και στα θύματα της δικής τους πολιτικής που συνεχίστηκε οδυνηρά επαυξημένη) θα κατάφερναν, για άλλη μια φορά, να αποσπάσουν την ψήφο του.

Όμως το «τρις εξαμαρτείν, ουκ ανδρός (ουδέ γυναικός) σοφού». Και όπως απέδειξε η κάλπη της 26^ης Μαΐου -επιβεβαιώνοντας όλες τις δημοσκοπήσεις (αυτές που με περισσή οίηση ο Τσίπρας περιγελούσε λέγοντας την… εξυπνάδα «είμαι συνηθισμένος να χάνω στις δημοσκοπήσεις και να κερδίζω στις εκλογές»)- οι αφελείς και οι ευκολόπιστοι -προς απογοήτευση των Τσιπροπολάκηδων και των Παππα-Σκουρλέτηδων- τείνουν, σήμερα, να περιοριστούν στα… φυσιολογικά ποσοστά τους!

Και, τελικά, οι προσελθόντες στην κάλπη της 26^ης Μαΐου απέδειξαν με την ψήφο τους σε ποια πλευρά βρίσκονται, πραγματικά, οι «πολλοί» και ποιός κινδυνεύει να αυτογελοιοποιηθεί αυτοαναγορευόμενος ως «εκπρόσωπος και προστάτης των πολλών»!

Μέχρι τώρα ξέραμε ότι «η εξουσία φθείρει και διαφθείρει»· το φαινόμενο Τσίπρα μας έπεισε ότι η εξουσία, σε κάποιο στάδιο, ξετρελαίνει και αποτρελαίνει!

«Η δικιά μας ιδεολογία είναι πιο κοντά σε όσα είπε ο Χριστός», απεφάνθη ο αρχηγός της «νέας θρησκείας» Αλέξιος Τσίπρας -ο «ισαπόστολος» με τους ομοϊδεάτες του, Λένιν, Τσάβες και Μαδούρο- στην ομιλία του, κατά τα εγκαίνια του νοσοκομείου Λευκάδας, στις12/5/2019!

Και αν παραμείνει μερικές μέρες, ακόμα, στην καρέκλα του Μαξίμου, μπορεί να ισχυριστεί πως αποτελεί και την σύγχρονη… «ενανθρώπιση» του Χριστού! Έτσι εξηγείται πώς σαν άλλος Μωυσής δια-σχίζει την Ερυθρά θάλασσα των Μνημονίων και μας οδηγεί στον επίγειο παράδεισο της «Γης Χαναάν»!

Πώς επαναλαμβάνεται το θαύμα του πολλαπλασιασμού «των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων» και του χορτασμού χιλιάδων ανθρώπων με την μετονομασία του προεκλογικού «αντίδωρου» σε «13^η σύνταξη»!

Και πώς ο ψηφοθηρεύων ανά την Ελλάδα Τσίπρας -κατά το παράδειγμα της «Επί του Όρους Ομιλίας» του Χριστού- υπόσχεται στους «πτωχούς τω πνεύματι», «ότι αυτοί θα κληρονομήσουν την επίγειον βασιλείαν»: «Αμήν λέγω υμίν ότι οι πλενόμενοι, σήμερον, εις την σκάφην θα πλέουσι, αύριον, μετ΄ εμού επί των σκαφών της ελίτ»!

Τα « κάλπικα» δώρα της κάλπης

Όσοι έζησαν την δεκαετία του 50 θα θυμούνται την φράση «έχω να φάω από τις εκλογές», την οποίαν χρησιμοποιούσαν αυτοί που ήθελαν να εκδηλώσουν -σοβαρολογώντας ή αστειευόμενοι- την μεγάλη πείνα τους. Η παραπάνω φράση παραπέμπει στην μετακατοχική περίοδο και έχει σχέση με τα γνωστά προεκλογικά «ήθη και έθιμα» εκείνης της περιόδου, σύμφωνα με τα οποία οι «πολιτικάντηδες» εκείνης της εποχής -ως άλλοι Ρωμαίοι Πατρίκιοι που εξαγόραζαν την ψήφο της ψωμοζητούσας πλεμπάγιας με «διανομές άρτου»- …ενθυμούνταν τους λιμοκτονούντες και ξεχασμένους επί 360 μέρες συμπολίτες τους (τον «Πειναλέοντα» και την «Ανεργίτσα» κατά τον Μπόστ) και έσπευδαν να τους απαλλάξουν -μέχρι την ημέρα που θα προσέρχονταν, για να τους ψηφίσουν στην κάλπη- από την βασανιστική πείνα τους με τα «κάλπικα» προεκλογικά δώρα τους!

Αυτά τα «ήθη και έθιμα», που επικρατούσαν κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου και τα οποία αλλοίωναν, μαζί με την ασκούμενη «βία και νοθεία», το φρόνημα και την ελεύθερη βούληση του λαού, είχαν ατονήσει, μετά την εγκαθίδρυση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας, κατά την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Αυτό που επιβίωσε από τα εκφυλιστικά φαινόμενα της πολιτικής μας ζωής ήταν οι ρουσφετολογικοί διορισμοί στο Δημόσιο, οι οποίοι συνεχίστηκαν ακάθεκτοι, μέχρις ότου χρεοκόπησε η χώρα, πιστοί στην τήρηση της… ένδοξης παράδοσης, από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους.

Η παραπάνω ψηφοθηρική προεκλογική «κακοήθεια», φάνηκε να εκλείπει στα πρώτα χρόνια της επιβολής των μνημονιακών μέτρων, 2010-2014.

Δυστυχώς, όμως, με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ -παρά τις προγραμματικές δηλώσεις και παρά τις διακηρύξεις «περί του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος»- μας ξαναγύρισαν, και πάλιν, (ειδικότερα, με τις λατινοαμερικάνικες προεκλογικές μεθοδεύσεις που μετέρχονται, σήμερα), στην «ένδοξη» περίοδο της δεκαετίας του 50 και ακόμα… ενδοξότερα στo «l’ etat c’ est moi» του Λουδοβίκου 14^ου!

Οι αθρόοι, αναξιοκρατικοί, άχρηστοι και ζημιογόνοι για τον κρατικό προϋπολογισμό διορισμοί στο Δημόσιο, ο εξευτελισμός του Κοινοβουλίου με την εισαγωγή και επιψήφιση μαζικών ρουσφετολογικών τροπολογιών, καθώς και τα εικονικά εγκαίνια έργων (όπως αυτό του ΜΕΤΡΟ της Θεσσαλονίκης) παραπέμπουν στις χειρότερες περιόδους της κομματοκρατίας και φαυλοκρατίας της Νεότερης Ελλάδας!

Εκείνο, όμως, που πλήττει στην καρδιά τους θεσμούς και ντροπιάζει την Δημοκρατία μας είναι η εξαπολυθείσα επιχείρηση -λίγες μέρες πριν από τις εκλογές της 26^ης Μαΐου- της κυνικής εκμετάλλευσης της ανάγκης των πτωχοποιημένων στρωμάτων της κοινωνίας μας και της εξαγοράς των συνειδήσεων, με το δέλεαρ της «διανομής του ρωμαϊκού άρτου». Το «αιματηρό», όπως κατήγγελλε, παλιότερα, ο Τσίπρας, «υπερπλεόνασμα» μοιράστηκε σε «δεματάκια», με φανταχτερό περιτύλιγμα και παραπλανητικές ετικέτες, όπως «13^η ΣΥΝΤΑΞΗ» (των 500-300 ευρώ!), και αποστέλλεται, την παραμονή των εκλογών, στους… υπερτυχερούς συριζόπληκτους, οι οποίοι έχουν χάσει χιλιάδες ευρώ από την υπερφορολόγηση και τις περικοπές (μόνο από την περικοπή -επί ΣΥΡΙΖΑ- του ΕΚΑΣ οι χαμηλοσυνταξιούχοι έχουν χάσει 5.000 ευρώ ετησίως!).

Αλλά για να είμαστε δίκαιοι. Υπάρχει μια σημαντική διαφορά από τα προεκλογικά «ήθη και έθιμα» που ελάμβαναν χώρα κατά την δεκαετία του 50: στα «δεματάκια» με τα «προεκλογικά δώρα» η επιταγή δεν θα συνοδεύεται με το «σημαδεμένο ψηφοδέλτιο» των «δωρητών»!

Όμως, ακόμα και εάν έφταναν οι κυβερνώντες σε αυτό το κατάντημα, οι αποδέκτες των «προεκλογικών δώρων» θα ρίξουν στην κάλπη το ψηφοδέλτιο της δικής τους επιλογής… σημαδεμένο με την τιμή και την αξιοπρέπεια του ελεύθερου και υπεύθυνου ψηφοφόρου-ΠΟΛΙΤΗ!

«Η Ελλάδα των πολλών και η Ελλάδα των ελίτ είναι δυο κόσμοι ανειρήνευτοι, δεν συμβιβάζονται» (ομιλία Τσίπρα στην Βουλή 10/5/2019)

Ο «ανειρήνευτος» πόλεμος του Αλ. Τσίπρα εναντίον των ελίτ διακόπτεται μόνον, για να «ξεκουραστεί» λίγες μέρες στην θαλαμηγό της κυρίας Αικ. Παναγοπούλου, συζύγου μεγαλοεφοπλιστού, καθώς και για να ανακηρυχτεί υποψήφιος για την Ευρωβουλή ο γιος του μεγαλοεπιχειρηματία Κόκκαλη και, επίσης, για να ζητήσει ο «υπασπιστής» του Τσίπρα, Ν. Παππάς, από τον μεγαλοεφοπλιστή Μαρινάκη να δανείσει 20 εκατομμύρια στον μεγαλοεργολάβο Καλογρίτσα (αναμένουμε, ακόμα, να διαψεύσει τη σχετική δήλωση Μαρινάκη)!

Σε ένα παλιότερο άρθρο μου της 10/10/2018, με τίτλο «Οι ελίτ της προόδου», έγραφα: «οι προοδευτικές ελίτ (οι εξέχοντες και οι εκλεκτότεροι εκπρόσωποι της πνευματικής, της οικονομικής και κοινωνικής ζωής) υπήρξαν, πάντοτε, οι προωθητικές δυνάμεις για την πρόοδο της κοινωνίας.

Ο ρόλος της ελίτ έχει συνδεθεί ιστορικά με επαναστατικά κινήματα, με εφευρέσεις και ανακαλύψεις, με τολμηρές θεωρίες και μεταρρυθμίσεις, με γόνιμες παρεμβάσεις στην οικονομία, στην κοινωνία και το κράτος και με καινοτόμες δράσεις για την αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων».

Οι «αριστεροί» του ΣΥΡΙΖΑ, με προεξάρχοντα τον Αλ. Τσίπρα, από άγνοια της παραπάνω ιστορικής αλήθειας και τυφλωμένοι από τις ταξικές ιδεοληψίες τους, εμφανίζονται ως πολέμιοι των ελίτ και κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους συνθηματολογώντας «εσείς με την ελίτ, εμείς με τον λαό».

Με αυτή τη συνθηματολογία, καλλιεργώντας το μίσος -γενικά- προς την ελίτ και προς τους πολιτικούς αντιπάλους τους -οι οποίοι αναγνωρίζουν τον σημαντικό ρόλο της ελίτ και της αριστείας- απαξιώνουν τον ιστορικό και κοινωνικό ρόλο των αρίστων και των προκομμένων ανθρώπων και, στην ουσία, αντιμάχονται την πρόοδο της χώρας και του λαού· και, συγχρόνως, αυτοαναιρούνται ως «προοδευτικό κόμμα» και «Προοδευτική Συμμαχία» και -εν τη μωρία τους- χαρίζουν την ιδιότητα του προοδευτικού στους πολιτικούς αντιπάλους τους, οι οποίοι ενσωματώνουν στις τάξεις τους αυτούς που διακρίνονται για την «άριστη» επίδοσή τους στον πνευματικό, οικονομικό και κοινωνικό χώρο στον οποίον δραστηριοποιούνται.

Καθώς είναι ανιστόρητοι, παραγνωρίζουν ότι ο λαός χρειάζεται «μπροστάρηδες», όπως ήταν αυτοί που μπήκαν μπροστά και οδήγησαν την ανθρωπότητα και την Ελλάδα στον δρόμο της ελευθερίας και του ανθρωπισμού: Θεμιστοκλής και Περικλής, Πλάτων και Αριστοτέλης, Ουάσινγκτον και Λίνκολν, Μοντεσκιέ και Βολταίρος, Μαρξ και Λένιν, οι τρεις ιδρυτές της Φιλικής Εταιρείας, Ξάνθος, Σκουφάς και Τσακάλωφ (προκομμένοι έμποροι και λόγιοι), ο Ρήγας Φεραίος και οι Υψηλάντηδες, ο Καποδίστριας και ο Βενιζέλος. Όσοι από την ελίτ συνέβαλαν στην ανάπτυξη του πολιτισμού και την κοινωνική πρόοδο ήταν προσωπικότητες που διέθεταν την γνώση και την εμπειρία, την φαντασία και την τόλμη, οι οποίοι, προτού αναλάβουν ηγετικό πολιτικό ρόλο, είχαν επιδείξει ευδόκιμη θητεία στην πράξη, είναι αυτοί που σε κάθε κρίσιμη εποχή μπορούν να εμπνεύσουν, να συνεγείρουν και να καθοδηγήσουν τον λαό.

Η παραπάνω συνθηματολογία του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ για την …«λαομίσητη» ελίτ τροποποιήθηκε -εσπευσμένως- όταν αποκαλύφθηκε ότι, ενώ μάχονταν την ελίτ και τους πολιτικούς συνοδοιπόρους της, ο «φοβερός πολέμιός» της Αλ. Τσίπρας απολάμβανε χλιδάτες διακοπές σε δωρεάν παραχωρηθείσα θαλαμηγό εκ μέρους… ευγενεστάτης «ελίτισσας», συζύγου αποθανόντος μεγαλοεφοπλιστού, η οποία, στη συνέχεια,… κατά σύμπτωση, διορίστηκε (προσφάτως, στις 9 Απριλίου 2019) «πρέσβειρα επί τιμή», για να εκπροσωπεί την Ελλάδα στο εξωτερικό, καθώς και στην Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή!

Και τι να πει και πώς να δικαιολογηθεί ο «κατσικοκλέφτης» που τον έπιασαν «με την γίδα στην πλάτη»;

Απολογούμενος στη Βουλή,…« λανσάρισε» τη θεωρία ότι παράλληλα προς τον «ταξικό εχθρό», την «κακή» ελίτ, υπάρχει και η «καλή» ελίτ, η ηθική και έντιμη ελίτ, στα σκάφη της οποίας είναι «νόμιμο και ηθικό» να κάνει -δωρεάν και κρυφίως- τις διακοπές του ο «επαναστάτης» Τσε Γκεβάρα της Ελλάδας, ο «αντισυστημικός» πολιτικός, ο «εκπρόσωπος του ΝΕΟΥ στην πολιτική», ο «ανένδοτος εχθρός της πλουτοκρατίας», ο μοναδικός «φίλος του λαού», «ο Πρωθυπουργός των Πολλών και της Φτωχολογιάς», ο διαθέτων το υπερπλεόνασμα του «ηθικού πλεονεκτήματος», ο ανερυθρίαστος υπερασπιστής της … «αριστερής ελίτ» των Πολάκηδων!

Υ.Γ. Την απάντηση στον υβριστή Τσίπρα για τον στίχο του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν», που χρησιμοποίησε, κατά την συζήτηση στη Βουλή, προκειμένου να μειώσει τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Κυριάκο Μητσοτάκη, την έδωσε ο γιος του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη, Ανέστης Αναγνωστάκης, ο οποίος διευκρίνισε: ο στίχος «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν» προορίζεται γι’ αυτόν που τον χρησιμοποίησε. Πολλές φορές αυτοί που τον χρησιμοποιούν δεν ξέρουν ότι ο στίχος αυτός προορίζεται για αυτούς που τον χρησιμοποιούν. Όπως και ο Αλ. Τσίπρας δεν κατάλαβε ότι ο στίχος του πατέρα μου ισχύει για τον ίδιον.

Και ο Ανέστης Αναγνωστάκης κατέληξε (μιλώντας στο «Κανάλι Ένα» του Πειραιά): «είμαι Κεντρώος και θα ψηφίσω Κυριάκο Μητσοτάκη».

Δεν πίστευα πως θα ξαναζήσω την αθλιότητα της προεκλογικής εκστρατείας των αρχών της δεκαετίας του 50, τότε που κυβερνούσε η παράταξη των «Εθνικοφρόνων»!

Η προεκλογική εκστρατεία με την κυνική εκμετάλλευση των εξαθλιωμένων θυμάτων της μνημονιακής περιόδου, τον εκμαυλισμό και την εξαγορά συνειδήσεων, που επιχειρεί η «αριστερόφρων» παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ μοιράζοντας… «πινάκια φακής» με ξαναγύρισε στην «κατάντια» της Δημοκρατίας μας, εκείνης της αλήστου μνήμης περιόδου.

Θυμήθηκα, την κ. Προέδρου, τη γυναίκα του «εθνικόφρονα» κομματάρχη, Κοινοτάρχη και μεγαλομπακάλη του χωριού μου, η οποία, κάθε φορά που διεξάγονταν εκλογές, κοινοτικές ή βουλευτικές, αφού γέμιζε μερικά καλάθια με ληγμένα, από χρόνια, τρόφιμα, φασόλια, μακαρόνια και καμιά κονσέρβα από την εποχή της ΟΥΝΡΑΣ (UNRRA), τα έστελνε, μόλις βράδιαζε -μαζί με το σημαδεμένο ψηφοδέλτιο της «εθνικοφρόνου» παρατάξεως- με τον «παραγιό» της στα σπίτια των τοτινών «ταπεινών και καταφρονεμένων»!

Ξαναζούμε, λοιπόν, όσοι είμαστε, ακόμα, ζωντανοί από εκείνη την «κατοχική» γενιά, τον εξευτελισμό της δημοκρατικής διαδικασίας των εκλογών: την αλλαγή εκλογικών διατάξεων, ένα μήνα πριν από τις εκλογές, την προκλητική εισαγωγή στη Βουλή και επιψήφιση ενός πλήθους ρουσφετολογικών τροπολογιών, τους διορισμούς ή την υπόσχεση για μαζικούς διορισμούς στο Δημόσιο και τους ΟΤΑ. Και το πιο εξευτελιστικό για Έλληνες πολίτες -που μας ξαναγυρίζει στις πιο φαύλες περιόδους του ιστορικού μας παρελθόντος- τη διανομή (με το… «καλάθι της κ. Προέδρου») των ίδιων «ληγμένων προϊόντων» στους Πληβείους της κατεστραμμένης τάξης των μικρομεσαίων, που άξιζαν περισσότερο σεβασμό!

Φαίνεται πως η παράταξη των «αριστεροφρόνων» που μας κυβερνά σήμερα πάσχει από ένα ιδιότυπο «Σύνδρομο της Στοκχόλμης», όπου «τα θύματα αγάπησαν τους θύτες τους»: οι επίγονοι των ηττημένων του ελληνικού εμφυλίου δεν αγάπησαν, βέβαια, τους νικητές τους, αλλά μόνον τις πρακτικές που εφάρμοσε η «εθνικόφρων» παράταξη, εκείνης της περιόδου: τον διαχωρισμό -τότε- των Ελλήνων σε κακούς: «Εαμοβούλγαρους» και «μιάσματα». Και σε καλούς: «εθνικόφρονες»·και στην εποχή των Τσιπροπολάκηδων, σε κακούς: «φασίστες», «ακροδεξιούς». Και καλούς: «προοδευτικούς», «αριστερούς»!

Και όπως τότε με τους προεκλογικούς διορισμούς στο Δημόσιο (αποκλειστικά των εθνικοφρόνων), καθώς και με την μοιρασιά από το «Σχέδιο Μάρσαλ» (το «μπονφιλέ» στους ημετέρους και τα…« κόκαλα» στους πεινασμένους) επιτυγχάνονταν η χειραγώγηση του εκλογικού σώματος και η εκλογική επικράτηση των «Εθνικοφρόνων», με τον ίδιο τρόπο πιστεύουν και οι «αριστερόφρονες» πως θα διαβουκολήσουν, για άλλη μια φορά, το «προλεταριάτο» και πως θα αποτρέψουν την εκλογική τους πανωλεθρία ή, τουλάχιστον, θα αποκλείσουν την εκλογική αυτοδυναμία της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης!

Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα πολιτικό… «βρικολάκιασμα»! Ο ΣΥΡΙΖΑ των Τσιπροπολάκηδων, με την «αναπαλαιωμένη» μορφή του, εκπροσωπεί και εκφράζει τόσο πολύ το «ΝΕΟ» στην πολιτική μας ζωή, όσο εκείνοι οι «εθνικόφρονες» κομματάρχες των αρχών της δεκαετίας του 50!

«Πάρε κι εσύ Μπάρμπα»!

Μπορεί να σου έκοψαν το Ε.Κ.Α.Σ. Μπορεί να σου πετσόκοψαν την συνταξούλα και το Επικουρικό. Μπορεί να σου κατάσχεσε η Εφορία τον κοινό λογαριασμό -κουμπαρά που είχες ανοίξει στην τράπεζα για τον εγγονό σου. Μπορεί οι τράπεζες να σου προκάλεσαν το έμφραγμα με τις καθημερινές απειλές πως θα πλειστηριάσουν το πατρογονικό σου σπίτι στο χωριό. Μπορεί τα άνεργα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου να μετανάστευσαν στις ξένες χώρες, γιατί βαρέθηκαν να περιμένουν τον Παράδεισο που τους έταξε η «πρώτη φορά Αριστερά Κυβέρνηση». Μπορεί να έβαλες λουκέτο στο μαγαζί που σου άφησε ο πατέρας σου, γιατί σε «γονάτισαν» τα capital control και δεν άντεξες τη φορολογία με… το «αριστερό πρόσημο»!

Μπορεί να κατέληξες να κοιμάσαι στο ύπαιθρο και να τρως στα συσσίτια της Εκκλησίας.

Πρέπει, όμως, σήμερα να είσαι υπερήφανος, γιατί ο Αλέξης σου -που τον πίστεψες και τον ψήφισες ή που δεν τον ψήφισες, γιατί το κατάλαβες νωρίς πως σε «δούλευε ψιλό γαζί»- έκανε τον μέγα… άθλο: από μια «ψόφια» οικονομία έβγαλε, αντί για 3,5% πλεόνασμα, υπερπλεόνασμα, περίπου 5%! Και έτσι έχει διαθέσιμα αρκετά εκατομμύρια, για να μοιράσει προεκλογικά γλειφιτζούρια σε κάθε… πικραμένο!

Εμείς, όμως, όλοι όσοι ζήσαμε τον εφιάλτη του εμφυλίου και το μετεμφυλιακό… «έπος της ντροπής», στις επερχόμενες εκλογές, θα ξαποστείλουμε τους πολιτικούς βρικόλακες, από κει που βγήκαν, στην σκοτεινή υπόνομο της Ιστορίας!

Για να πάψει το δίδυμο της… «αψιάς… λεβεντιάς» και της αλαζονικής αμορφωσιάς, του αμοραλισμού και της δημαγωγίας να ευτελίζει τις αξίες του κοινοβουλευτικού μας πολιτεύματος και να κρατά τη χώρα παγιδευμένη στην υπανάπτυξη και στην ντροπή της επαιτείας!

Υ.Γ. Στην Κύπρο, ο υπουργός Δικαιοσύνης παραιτήθηκε, διότι επί υπουργίας του συνέβη να δολοφονηθούν 7 αλλοδαπές γυναίκες από ένα διεστραμμένο Ελληνοκύπριο!

Στην Ελλάδα, αντίθετα, η ευθιξία των κυβερνώντων εκδηλώθηκε με …«προοδευτικό πρόσημο»: για τις περιπτώσεις στην ΜΑΝΔΡΑ Αττικής -όπου πνίγηκαν στην πλημμύρα του χειμώνα 24 άνθρωποι και στο ΜΑΤΙ, όπου κάηκαν 102 κάτοικοι από την πυρκαγιά του καλοκαιριού- οι κυβερνώντες του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησαν για «τυμβωρυχία» (η «τυμβωθηρία» στα …«τσιπραίικα») την Αντιπολίτευση και τα Μ.Μ.Ε. και απαίτησαν να… ΠΑΡΑΙΤΗΘΟΎΝ από την άσκηση κριτικής για τις συνθήκες υπό τις οποίες συνέβησαν οι θάνατοι, καθώς και για τις ευθύνες που υπέχουν οι αρμόδιοι κυβερνητικοί και υπηρεσιακοί παράγοντες!

Πολλοί είναι εκείνοι, οι οποίοι γνωρίζοντας την ιδιότητά μου ως φιλολόγου, με ερωτάν πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος , ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει βασικές έννοιες της ελληνικής Γλώσσας: ότι «διάτρητος» σημαίνει κατατρυπημένος και όχι διαφανής. Ότι δεν υπάρχει λέξη «απεύθυνση» ως παράγωγο του απευθύνω. Ότι η τυμβωρυχία δεν λέγεται «τυμβοθηρία». Και ο νεποτισμός δεν έχει σχέση με τα… ποτά, για να λέγεται «νεο-ποτισμός»(!).

Ο οποίος κάνει χονδροειδή εκφραστικά λάθη: «θρέφει τους καρπούς», αντί δρέπει τους καρπούς, «ακατάληπτοι δεσμοί», αντί ακατάλυτοι δεσμοί.

Ο οποίος αγνοεί βασικά στοιχεία της ελληνικής Ιστορίας και της Μυθολογίας: ότι ο Μεσαίωνας δεν ήταν «ένας αιώνας», αλλά 10 αιώνες, 5^ος αι. μ. Χ- 15^ος,ότι η «Κόπρος» ήταν του Αυγεία και όχι του «Αυγέα», ότι η «δαμόκλειος σπάθη» δεν σημαίνει «οικογενειακό βάρος και φιλοδοξία» αλλά επαπειλούμενος κίνδυνος, ότι ο ποταμός «Νείλος» δεν έχει καμιά σχέση με τον ήλον = καρφί, γι’ αυτό η φράση είναι «θέτω τον δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» και όχι «επί τον… Νείλον».

Ο οποίος αγνοεί την Γεωγραφία ης Ελλάδας: ότι η Μυτιλήνη και η Λέσβος είναι ένα και το αυτό νησί.

Ο οποίος αγνοεί, ακόμα και απλές έννοιες της Γεωμετρίας: ότι κάνοντας στροφή 360^ο, επανέρχεσαι στο ίδιο σημείο (!). Αυτός ο άνθρωπος εισήχθη στο Πολυτεχνείο, πήρε το πτυχίο του μηχανικού(!), έγινε αρχηγός κόμματος, στο οποίο προηγήθηκαν ηγέτες με εξαιρετική παιδεία και γνώση της ελληνικής Ιστορίας και της διεθνούς πραγματικότητας, όπως ο Λ. Κύρκος, ο Ν. Κωνσταντόπουλος κ. ά. και το πλέον ανιστόρητον, ανήλθε στο ανώτερο πολιτικό αξίωμα του πρωθυπουργού της Ελλάδας, το οποίο τίμησαν διεθνούς εμβέλειας και αναγνώρισης προσωπικότητες, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης.

Όσον αφορά, πρώτον, το πολιτικό ερώτημα, σχετικά με την άνοδο στην εξουσία του Τσίπρα, θεωρώ ότι η σωστή -πολιτικά και ιστορικά- ερμηνεία είναι ότι αυτή ήταν το αποτέλεσμα της «σύγχυσης και ακρισίας», της «παραζάλης» που επικράτησε, λόγω της βίαιης επιβολής των μνημονιακών μέτρων.

Και δεύτερον, όσον αφορά την απαιδευσία του, η απάντηση είναι ότι αποτελεί κλασικό παράδειγμα… «μορφώματος» του «κομματικού σωλήνα». Με «μέντορα» ,όπως λέγεται, τον… Φλαμπουράρη, αποστράφηκε, παιδιόθεν, την… «συστημική Παιδεία», και ως «κατηχούμενος επαναστάτης» επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στις «καταλήψεις» του Γυμνασίου και αργότερα, ως φοιτητής στο Πολυτεχνείο, αφοσιώθηκε στην δράση του «Εγκέλαδου», με την οποίον παρεμπόδιζε την διδασκαλία και την ομαλή λειτουργία του Πολυτεχνείου. Με τέτοιο, λοιπόν, «επαναστατικό φορτίο», που… σήκωνε, παιδιόθεν, στις πλάτες του, πού καιρός, για να διαβάσει Ελληνικά και Ιστορία και να μάθει να μιλάει Αγγλικά;

Ακόμα και τα «Άπαντα» του Λένιν, που μας είπε πως τα «διάβασε ως παιδί», φαίνεται ότι , αυτό που, τελικά, κατάφερε να κάνει ήταν, απλώς, να τα… φυλλομετρήσει, γι’ αυτό και λίγα και «στραβά» κατάλαβε και απ’ αυτά που έλεγε ο Λένιν!

Έτσι εξηγείται και το πώς ο ελλογιμότατος- επαναστάτης πρωθυπουργός μας τρέφει τέτοια περιφρόνηση προς την «αριστεία» και στην αξιοκρατία και το πώς κατάφερε να συγκεντρώσει πέριξ του, ως συνεργάτες του, τόσους … «διάτρητους» ως προς την «ελλογιμότητά» τους, άνδρες και γυναίκες, του διαμετρήματος ενός Καρανίκα («των ειδήμων»), μιας Νοτοπούλου («τον διευθύνων σύμβουλο»), ενός Πολάκη («κόπι πάστε»), μιας Αχτσιόγλου («δεν μου διέσχισε το μυαλό», ενός Πετρόπουλου («φακ νιουζ»)!

Έτσι εξηγείται η απέχθεια και το μίσος του προς το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Όχι τόσο γιατί το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ εξέθρεψαν το «πελατειακό» κράτος και προκάλεσαν την χρεοκοπία της χώρας -αφού ο ίδιος το «κανάκεψε» ακόμα περισσότερο το κομματικό και πελατειακό κράτος και έκανε ό,τι μπορούσε, για να αποκλείσει την ανάταξη της οικονομίας με τα θηριώδη υπερπλεονάσματα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια- αλλά διότι οι περισσότεροι ηγέτες της Μεταπολίτευσης είχαν «μάθει γράμματα», είχαν σπουδάσει στα καλύτερα… «ιμπεριαλιστικά» πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Ο ημιμαθής- σε αντίθεση με τον αμαθή που έχει συναίσθηση της αμάθειάς του, καθώς και με τον σοφό που έχει συνειδητοποιήσει «το άπειρον της γνώσης» και αποφαίνεται « εν οίδα ότι ουδέν οίδα»-δεν έχει επίγνωση της απόστασης που τον χωρίζει από την καλή και επαρκή γνώση, αλλά, αντιθέτως, διακατέχεται από την οίηση του δοκησίσοφου ( ή του « ξερόλα», που λέει ο λαός) και νομίζει ότι κατέχει το «άπαν της γνώσης».

Έτσι εξηγείται και η γελοιοποίηση που υφίσταται η «αγγλοφωνία» του Έλληνα πρωθυπουργού, ο οποίος δεν έχει καταλάβει ότι η καλή γνώση μιας ξένης Γλώσσας αποκτάται με βιωματικό τρόπο, όταν ο διδασκόμενος έρθει σε επαφή με τη ζωή, την κουλτούρα και τον πολιτισμό ενός αγγλόφωνου λαού. Κι αυτό επιτυγχάνεται, όχι, μόνον, με την «κατ’ οίκον διδασκαλία», αλλά, όταν φιλοδοξείς να κυβερνήσεις ένα λαό και να εκπροσωπείς την χώρα σου στο εξωτερικό, χρειάζεται και να φοιτήσεις σε κάποιο πανεπιστήμιο αγγλόφωνης χώρας ή -έστω- σε κάποιο «θερινό σχολείο» για την εκμάθηση της ξένης Γλώσσας, από αυτά που λειτουργούν στην έδρα των πανεπιστημίων του εξωτερικού.

Ο Έλληνας, όμως, πρωθυπουργός -σε αντίθεση με τους προκατόχους του πρωθυπουργούς, που ομιλούσαν άπταιστα την Αγγλική Γλώσσα (και όχι μόνον) και σε αντίθεση με κάποιους άλλους που προτιμούσαν, σωφρόνως ποιούντες, να επικοινωνούν με διερμηνέα- έχει το «θράσος της άγνοιας» και παρουσιάζεται στα διεθνή «φόρα», να διαβάζει -με τον τρόπο που διαβάζει- κάποιο κείμενο γραμμένο στα Αγγλικά· όταν, όμως, ομιλεί «εκτός κειμένου», συμβαίνει να μην καταλαβαίνει τι λέει και τι του λένε! Όσοι παρακολούθησαν την σκηνή, όπου συνομιλεί με τον Κλίντον για θέματα οικονομίας και επενδύσεων, θα θυμούνται τα γέλια του Κλίντον, όταν ο Τσίπρας μετέφερε στα αγγλικά την ελληνική παροιμία «φάγαμε το βόδι και μας έμεινε η ουρά», λέγοντας «φάγαμε την καμήλα και μας έμεινε η ουρά». Η πρωθυπουργική άγνοια ήταν διπλή: πρώτον, διότι αγνοούσε ότι οι παροιμίες έχουν αλληγορικό νόημα, το οποίο δεν γίνεται αντιληπτό από ξένους με διαφορετική κουλτούρα (και διαφορετικές παροιμίες).

Και δεύτερον, διότι η ουρά του ζώου στα αγγλικά αποδίδεται με την λέξη tail (τέιλ), ενώ με την λέξη queue (κιού), που χρησιμοποίησε ο Τσίπρας, οι αγγλόφωνοι εννοούν την «ουρά» που σχηματίζουν οι άνθρωποι, όταν μπαίνουν στη σειρά αναμονής, σε κάποια Υπηρεσία!

Γι’ αυτό -εκτός των άλλων ευεργετικών αποτελεσμάτων που θα έχει για τη χώρα η απαλλαγή του Αλ. Τσίπρα από τις κυβερνητικές του «ευθύνες»- θα «ευεργετηθεί» και ο ίδιος, διότι θα του δοθεί ο απαραίτητος χρόνος, για να μάθει τα «Γράμματα», που δεν έμαθε -έστω και τώρα- σε κάποιο πανεπιστήμιο, απαλλαγμένο από τα «άσυλα», τους «Εγκέλαδους» και τις «καταλήψεις». Και ίσως τότε καταλάβει τι σημαίνει ουσιαστική μόρφωση και «αριστεία» και γιατί δεν πρέπει να περιφρονεί και να υποτιμά αυτούς που σπούδασαν στο… Χάρβαρντ!

«Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος εστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου, οκρυόεντος»

(«εχθρός της κοινωνίας, του νόμου και της πατρίδας είναι αυτός που επιδιώκει τον τρομακτικό εμφύλιο πόλεμο») Ομήρου Ιλ.Ι,63.

«Είμαι συνηθισμένος να χάνω στις δημοσκοπήσεις και να κερδίζω στις εκλογές», δήλωσε αλαζονικά και ολίγον μάγκικα ο πρωθυπουργεύων Αλ. Τσίπρας στην συνέντευξη που έδωσε στον ΑΝΤ1 στις 16/4/19, ψευδόμενος για πολλοστή φορά, αφού -σε αντίθεση με τις σημερινές δημοσκοπήσεις- και στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις, του 2015, που κέρδισε τις εκλογές, όλες οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν να προηγείται έναντι των αντιπάλων του!

Αλλά ο Αλ. Τσίπρας πιστός στην αρχή του «εάν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί μαζί σου, αλίμονο στην πραγματικότητα», φτιάχνει μια εικονική πραγματικότητα στα μέτρα του και την προβάλει στη θέση της… πραγματικής πραγματικότητας!

Σήμερα, λοιπόν, που οι δημοσκοπήσεις, εδώ και δυο χρόνια, σταθερά, δείχνουν ότι στις επόμενες εκλογές θα χάσει την πολυθρόνα στου Μαξίμου, που τόσο παράφορα αγάπησε, άρχισε, πάλι, τα… «κουτσαβάκικα», πως, δήθεν, αυτός τις … «σκίζει» τις δημοσκοπήσεις και πως είναι αήττητος, κάτι σαν «εκ φύσεως» πρωθυπουργός!

Ο λαός που «ψήθηκε» στο καμίνι των μνημονίων και… απόλαυσε τα «πλεονεκτήματα» του «αριστερού» Γ΄ Μνημονίου, στις εθνικές εκλογές του 2019 -όποτε κι αν γίνουν- θα τους ξαναστείλει πίσω στα έδρανα της Αντιπολίτευσης.

Γιατί ξύπνησαν τους βρικόλακες του αλήστου μνήμης εμφυλίου και δίχασαν τον λαό.

Γιατί ανέκοψαν την προσπάθεια της προηγούμενης κυβέρνησης, την ώρα που άρχισε να αποδίδει καρπούς.

Γιατί δεν σεβάστηκαν τις θυσίες του λαού και με τα βαρουφάκεια παίγνια παρέτειναν, για πέντε, ακόμα, χρόνια, το μαρτύριο των Μνημονίων.

Γιατί με τις «γενναίες διαπραγματεύσεις» και τις «κωλοτούμπες» τους απαξίωσαν τις τράπεζες, προκάλεσαν ζημία 100 δις, χρέωσαν το λαό με 15 δις επιπλέον και αποδέχτηκαν τους επαχθέστερους όρους του Γ΄ Μνημονίου, την υποθήκευση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας και τη συνέχιση μέχρι το 2060 του «ασφυξιογόνου» πλεονάσματος 2,5 %.

Γιατί με την υπερφορολόγηση και τα δημοσιονομικά υπερπλεονάσματά τους κατέστρεψαν τη ραχοκοκαλιά της Δημοκρατίας, που είναι η Μεσαία Τάξη.

Γιατί με τους κομματικούς διορισμούς στο Δημόσιο και τις προεκλογικές παροχές ξαναγύρισαν τη χώρα -επί το αθλιότερον-στην περίοδο του πελατειακού κράτους και της φαυλοκρατίας.

Γιατί εξευτέλισαν θεσμούς και ανεξάρτητες Αρχές στην προσπάθειά τους να πλήξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.

Γιατί με τις ιδεοληπτικές παρεμβάσεις τους στην Εκπαίδευση υπονόμευσαν το μέλλον των παιδιών μας.

Γιατί παραμένουν θεατές μπροστά στην ασύδοτη δράση αντικοινωνικών και παντός είδους κακοποιών και εγκληματικών στοιχείων και εμπαίζουν τους δεινοπαθούντες κατοίκους της Αθήνας, χαρακτηρίζοντας τα Εξάρχεια ως την… Μονμάρτη της Αθήνας.

Γιατί ανατροφοδότησαν την διαπλοκή στην προσπάθειά τους να ελέγξουν τα ΜΜΕ.

Γιατί με την εξαγορά βουλευτών, προκειμένου να διατηρήσουν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εξευτέλισαν το πολιτικό σύστημα.

Γιατί με την… περισυλλογή από τα αζήτητα των «αδρανών υλικών» του «βαθέος» ΠΑΣΟΚ, γελοιοποίησαν κάθε έννοια προοδευτικότητας και πολιτικής αξιοπρέπειας.

Γιατί με την «κολεγιά» του Παππά-Τσίπρα με τους Πετσίτη και Αρτεμίου και με τα «δανεικά» στον Καλογρίτσα από τον Μαρινάκη, το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της συριζαίικης Αριστεράς κατάντησε για τα «γιούχα».

Γιατί, ενώ χαρακτήριζαν «κατάπτυστο» το άρθρο 86 του Συντάγματος, «Περί ευθύνης των Υπουργών», το χρησιμοποιούν, για να μην άρουν την ασυλία των κατηγορούμενων για συκοφαντία Πολάκη και Καμμένου.

Γιατί οι αλληλοκατηγορίες Καμμένου-Κοτζιά αναδίδουν… ευωδία βόθρου!

Γιατί η ανάπτυξη της χώρας, όχι μόνον παραμένει, μετά από δέκα χρόνια, αναιμική, αλλά προβάλλει, και πάλι, ο κίνδυνος μιας νέας ύφεσης. Και, βέβαια, με τις προεκλογικές ελεημοσύνης προς τα πτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα, η χώρα δεν «εισέρχεται στην κανονικότητα», όπως πιστεύει, εν τη αφελεία του, ο πρωθυπουργεύων Αλ. Τσίπρας.

Γιατί, εκτός από τις παραπάνω οικονομικές, πολιτικές και ηθικές βλάβες που έχει προκαλέσει ως πρωθυπουργός της χώρας ο Τσίπρας, κακοποιεί βάναυσα -εκτός από τα Αγγλικά- και την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ (αλλά γι’ αυτό, εκτενέστερα σε ένα επόμενο άρθρο μας).

Είναι, λοιπόν, καιρός να αφιππεύσει από το «καλάμι», όπου ανέβηκε υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες, ψευδόμενος για τα πάντα και εξαπατώντας τους πάντες· δυστυχώς, όμως, για αυτόν, όχι για πάντα. Ο κόσμος κατάλαβε, πια, τι «ψευτοφυλλάδα» είναι. Κατάλαβε ότι με την παρέα των «σκιτζήδων» που κυβερνά και με όλους τους αποτυχημένους της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, που έχει συμμαζέψει, δεν πρόκειται να δει προκοπή η χώρα.

Η χώρα χρειάζεται ένα καινούριο ξεκίνημα. Μια νέα κυβέρνηση που θα μπορέσει με γνώση και σχέδιο, με αποφασιστικότητα και με ικανά στελέχη να κινητοποιήσει όλες τις υγιείς δυνάμεις που διαθέτουμε ως λαός και ως έθνος. Μια κυβέρνηση που θα εργαστεί για την πρόοδο, χωρίς ιδεοληψίες και ταξικά πρόσημα. Μια κυβέρνηση που σε αντίθεση με την ολέθρια συριζαίικη πολιτική τού «ή αυτοί ή εμείς» και του «τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν» θα ξαναενώσει όλους τους Έλληνες σε μια κοινή προσπάθεια, όπου ο καθένας θα έχει τη θέση και το ρόλο που του αξίζει, καθώς και το μερίδιο της ευτυχίας που δικαιούται, ως άνθρωπος και πολίτης της ελληνικής Πολιτείας.

«Η συμφωνία των Πρεσπών είναι σαν το Άγιο Δισκοπότηρο για το σύνολο των προοδευτικών δυνάμεων»!!! (Δανέλλης στα ΝΕΑ, 19/01/2019).

Η φράση «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποδίδεται στον Λένιν, παρ’ όλον ότι δεν υπάρχει καμιά απόδειξη γι’ αυτό. Ανεξάρτητα, πάντως, από το ζήτημα της πατρότητας της παραπάνω φράσης, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» χαρακτηρίζονταν -κατά την λενινιστική εκδοχή- οι αριστεροί (διανοούμενοι), οι οποίοι γίνονταν αντικείμενα εκμετάλλευσης από την «Αντίδραση», προκειμένου να πλήξουν το κομμουνιστικό κίνημα· ή, κατ’ άλλους, εκείνοι οι αριστεροί, οι οποίοι, παρ’ όλον ότι δεν ήταν μέλη του κομμουνιστικού κινήματος, γίνονταν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους κομμουνιστές και εξυπηρετούσαν τους σκοπούς των Μπολσεβίκων.

Στην πολιτική μας Ιστορία οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» ήταν, ανέκαθεν, οι γελοίες μαριονέτες του πολιτικού μας συστήματος, οι πρόθυμοι «νεροκουβαλητές» στην υπηρεσία πολιτικών που απέβλεπαν στην εξαπάτηση του λαού. Εξουσιομανείς και αρχολίπαροι και, συνήθως, πολιτικοί σκερβελέδες, αποτυχημένοι στην άσκηση οποιασδήποτε πολιτικής εξουσίας, ανεμοδούρες και τυχοδιώκτες, πρόσωπα με μειωμένο αίσθημα αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού, «όμορφα και ταπεινά πηγαίνουν με όποιον κι αν νικά», με όποιον τους υπόσχεται μια ευκαιρία δημόσιας προβολής, μια πιθανότητα αναρρίχησης σε κάποιο θώκο της εξουσίας.

Τους γνωρίσαμε στο παρελθόν, στην περίοδο της «Βασιλευόμενης Δημοκρατίας», να μεταμορφώνονται σε πολιτικούς… χοίρους από την παλατιανή εξουσία, την Κίρκη (όπως προσφυώς την είχε χαρακτηρίσει ο Γεώργιος Παπανδρέου), σε ασπόνδυλα πολιτικά όντα υποταγμένα πλήρως στη θέληση του Παλατιού.

Τους γνωρίσαμε, στην περίοδο της Χούντας της 21^ης Απριλίου, να μεταμορφώνονται σε «υπο-χοίρεια» των ημιπαραφρόνων Παπαδόπουλου-Παττακού-Ιωαννίδη, ως διορισμένα μέλη της «Συμβουλευτικής» και ως υπουργοί της αξιοθρήνητης κυβέρνησης της «Εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως»!

Τους «θαυμάσαμε» κατά την περίοδο των Μνημονίων να αποκηρύσσουν την μνημονιακή πολιτική των κομμάτων, στα οποία ανήκαν μέχρι τότε, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, και να μεταπηδούν στον «αντιμνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ, για να εφαρμόσουν -υπό την ηγεσία του… «αντιστασιακού» Αλ. Τσίπρα και ως … «Νέο-Γερμανοτσολιάδες»- το επαχθέστερο Γ’ Μνημόνιο!

Τους… «καμαρώσαμε» και μετά την αποχώρηση των ΑΝΕΛ από τον κυβερνητικό συνασπισμό και την απώλεια από τον ΣΥΡΙΖΑ της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, να «υποθηκεύουν» την συνείδησή τους και την πολιτική τους αξιοπρέπεια -προκαταβολικά και για οποιαδήποτε πολιτική πράξη- δεσμευόμενοι εγγράφως ότι θα στηρίζουν κοινοβουλευτικά -στο εξής και για όσο διάστημα χρειαστεί- την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μη χάσει την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία!

Και το τελευταίο, το πιο πρόσφατο δείγμα ιδεολογικού ευτελισμού, πολιτικού τυχοδιωκτισμού και παρακμής: η κατασκευή των «Γεφυρών», του «ΔΟΎΡΕΙΟΥ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΥ…ΠΩΛΟΥ» με τις στυμμένες λεμονόκουπες της πολιτικής μας ιστορίας, τους οποίους ο Τσίπρας, υποτιμώντας την νοημοσύνη των πολιτών, … «μοστράρει» στην ΛΑΪΚΉ ΑΓΟΡΑ, ως φρέσκα και χυμώδη… λεμόνια!

Ξανασυναντάμε, στις μέρες μας, στην δικιά μας «Ακυβέρνητη Πολιτεία», έναν από τους βασικούς ήρωες του Στρατή Τσίρκα, στην μυθιστορηματική τριλογία του ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ, το «Ανθρωπάκι». Είναι ο ινστρούχτορας της Αριστεράς, στέλεχος του παράνομου κομματικού μηχανισμού της Μέσης Ανατολής, που καθοδηγεί, που συνωμοτεί, που συκοφαντεί και που συμβιβάζεται με την αγγλική εξουσία, προσπαθώντας να ανέλθει στην κομματική εξουσία.

Ακούστε τα γενναία και βαρύγδουπα που λέει αναφερόμενος στον εαυτό του και στους «επαγγελματίες επαναστάτες»: «Αυτό που μας θρέφει είναι η επίγνωση πως είμαστε, σε όλη τη γη, 500, το πολύ1.000, που με την αφοσίωση, την αυτοθυσία, την ατσάλινη θέλησή μας κατευθύνουμε, βασικά, την πορεία του κόσμου, την μοίρα της ανθρωπότητας, για ένα πολύ καλύτερο αύριο».

«Οπουρτουνιστής, στυγνός, δραστήριος στο παρασκήνιο. Έτοιμος να θυσιάσει συντρόφους και συναγωνιστές για τη δική του επικράτηση, με περιορισμένες, συνήθως, πνευματικές ικανότητες, αλλά αποφασιστικός και με ισχυρή θέληση να πετύχει αυτό που επιδιώκει. Λέγει πράγματα κούφια και ψεύτικα, που ξέρει να τα υπερασπιστεί, αλλά τις περισσότερες φορές δεν τα πιστεύει. Τον βλέπουμε να ελίσσεται και να αλλάζει χρώματα ως χαμαιλέοντας. Έχει, άλλωστε, προ πολλού, πάρει διαζύγιο από την ηθική», γράφει για το διαχρονικό, ιστορικά, «Ανθρωπάκι» ο καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης.

Το «ανθρωπάκι», λοιπόν, μερικές φορές, καταφέρνει και γίνεται αρχηγός στο κόμμα και, μέσα στην «αναμπουμπούλα», καταφέρνει να πάρει και την κυβερνητική εξουσία. Δεν είναι αυτό το πρωτοφανές ούτε και το περίεργο στην ανθρώπινη Ιστορία (συμβαίνει, ακόμα, και στην Αμερική!). Το περίεργο είναι πώς, στις μέρες μας, μετά από τόσες «αυταπάτες», μετά από τόσες κούφιες υποσχέσεις και διαψεύσεις, μετά από τόση συσσωρευμένη επώδυνη εμπειρία, εμφανίζεται να ευδοκιμεί το είδος των «χρήσιμων ηλιθίων», σε μια χώρα, όπου κατά την ελληνική… μυθολογία «κατοικεί ο εξυπνότερος λαός του κόσμου»!

Έγραφα σε προηγούμενο άρθρο μου για τις επικίνδυνες αυταπάτες από τις οποίες διακατέχεται ο Αλ. Τσίπρας και η κυβερνώσα παρέα του. Πέρα, όμως, από τις επί μέρους αυταπάτες, στις οποίες αναφέρθηκα, υπάρχει η «ολιστική» αυταπάτη, η οποία αφορά συνολικά την συριζαίικη «αριστερή» διακυβέρνηση, κι αυτή είναι η απατηλή άποψη που έχουν για το τι είναι «κράτος» και τι σημαίνει «κυβερνώ το κράτος».

Το πρώτο σοβαρό σύμπτωμα της «ολιστικής» αυταπάτης είναι ότι πιστεύουν πως, από τη στιγμή που κέρδισαν, όπως κέρδισαν, τις εκλογές, το κράτος ανήκει, ως λάφυρο, εξολοκλήρου στο κόμμα τους και ότι μπορούν να σιτίζονται όλοι -διοριζόμενοι οικογενειακώς- από το Δημόσιο Ταμείο. Και ότι οι «παιδιόθεν» φίλοι τους, ως ερυθροφρουροί» του κράτους και… προπομποί της «αριστερής προόδου», δικαιούνται, από απλοί σερβιτόροι, να ανελίσσονται σε μεγαλοσερβιτόρους της διαπλοκής, των οποίων τα… «μπουρμπουάρ» ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ!

Το δεύτερο σοβαρό σύμπτωμα είναι ότι διαπνέονται από μία «παιδιόθεν» εχθρότητα προς το κράτος, αντιπάθεια προς κάθε μορφή κρατικής εξουσίας και, αντίθετα, συμπάθεια προς εκείνες τις δυνάμεις που αντιμάχονται την άσκηση της κρατικής εξουσίας. Αυτή η ιδεοληπτική άποψη περί κράτους με την οποίαν γαλουχήθηκαν και με την οποίαν τροφοδοτούνταν, επί πολλά χρόνια, οι «επαναστατικές» τους φαντασιώσεις, δύσκολα θα μπορούσε να ξεριζωθεί από μέσα τους, ακόμα και στην περίπτωση που -για κακή τύχη του κράτους- ανελάμβαναν, όπως την ανάλαβαν, την «διακυβέρνησή» του. Απόδειξη της παραπάνω ιδεοληπτικής άποψής τους περί κράτους ήταν οι διακηρύξεις τους περί αφοπλισμού των ΜΑΤ, η κατάργηση του νόμου για τις κουκούλες (αποποινικοποίηση της κουκούλας), η κατάργηση της Φυλακής Υψίστης Ασφάλειας Δομοκού, η επαναφορά του «Ασύλου» στις πανεπιστημιακές σχολές, η ανοχή στις καταλήψεις πανεπιστημιακών σχολών (ακόμα και Πρυτανειών), καθώς και δημοσίων και ιδιωτικών κτηρίων, η ψήφιση νόμου για την αποφυλάκιση βαρυποινιτών, η… «υιοθέτηση» ως «δικά τους παιδιά» των αναρχικών του «Ρουβίκωνα» και -το πλέον προκλητικό και εξευτελιστικό για μια ευρωπαϊκή χώρα- η ανοχή στην «κραταίωση» του «αναρχικού άβατου» των Εξαρχείων!

Παρά το ότι οι εκπρόσωποι των αστυνομικών δηλώνουν έτοιμοι και ικανοί να εκκαθαρίσουν το «Άβατο» των Εξαρχείων από τα αναρχικά και τα παντός είδους και προέλευσης κακοποιά στοιχεία και να αποδώσουν την περιοχή καθαρή στους ειρηνικούς και δεινοπαθούντες κατοίκους της, έχει απαγορευτεί από την κυβερνώσα «Αριστερά», η αποφασιστική και δυναμική επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων. Έτσι, είμαστε, καθημερινά, θεατές και μάρτυρες των φλεγόμενων αστυνομικών από τις μολότοφ των αντιεξουσιαστών (προς τέρψιν της εκλεκτής του Τσίπρα Μυρσίνης και -παρ’ ολίγον- Ευρωβουλευτίνας!).

Η έσχατη πράξη του εξευτελισμού του κράτους από τους συμμορίτες των Εξαρχείων παίχθηκε στις 4 Απριλίου, όταν ομάδα του Λιμενικού Σώματος -παρουσία εισαγγελέα- τόλμησε να εισέλθει στην κατεχόμενη περιοχή των Εξαρχείων, προκειμένου να διενεργήσει έρευνα σε κατοικία που τελούσε υπό παράνομη κατάληψη, για υπόθεση διακίνησης ναρκωτικών. Το αποτέλεσμα ήταν να δεχθούν επίθεση από 50 κουκουλοφόρους, οι οποίοι ήσαν αρματωμένοι με βαρύ οπλισμό (καλάσνικωφ), να τραυματιστούν 2 λιμενικοί (ο ένας με μαχαίρι), να περιέλθει ο οπλισμός τους στους επιτιθέμενους, να αποδράσει η μία συλληφθείσα γυναίκα, διακινητής ναρκωτικών, και, τελικά, να διασωθούν ο… εισαγγελέας και οι λιμενικοί διά της …ηρωικής φυγής τους!

Για τον «άθλο» που… κατήγαγαν οι Λιμενικοί απέσπασαν και την … «εύφημον μνείαν» από τον… κραταιό πολιτικό τους προϊστάμενο Φ. Κουβέλη: «Τα στελέχη του Λιμενικού επέδειξαν ψυχραιμίαν και αυτοσυγκράτηση, χωρίς να χρησιμοποιήσουν τον φέροντα οπλισμό τους και να αποφευχθεί γενικευμένη σύρραξη με απρόβλεπτα αποτελέσματα»!

Την άλλη φορά, λοιπόν, κ. Κουβέλη, που θα … «επιχειρήσει» το Λιμενικό Σώμα, υπό την γενναία καθοδήγησή σας, να μην σέρνει τον οπλισμό μαζί του. Καλύτερα να τον αφήσει να τον φυλάσσετε στο Γραφείο σας. Έτσι μπορεί να μην «τους πάρουν και τα παντελόνια» οι «φρουροί του αναρχικού Εξαρχάτου»!

Η συνέχεια είναι περισσότερο ηρωική και… δοξαστική για το κράτος της «Αριστεράς και της Προόδου»(!): Ο «κραταιός» ηγέτης Αλ. Τσίπρας αφού «κραταίωσε» -εντοπίως- την κυριαρχία του εφαρμόζοντας την «Ακροδεξιά» και «νεοφιλελεύθερη» πολιτική του Γ΄ Μνημονίου, αναλαμβάνει -και με την συστράτευση των ενδόξων για τα σοσιαλιστικά… κλέη τους Τζουμάκα, Δανέλλη, Ραγγούση κ.ά - να κατατροπώσει τους Ακροδεξιούς και τους Νεοφιλελεύθερους, στην Ευρώπη!

Μια, ακόμα, επί το «αριστερότερον» και επί το «προοδευτικότερον»… μεταποίηση του κράτους είναι η δημιουργία και η χρήση- στη θέση του κράτους όλων των ελλήνων -ενός μονοταξικού- και άκρως τοξικού- κράτους της μιας κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής τάξης: παρά πάσαν έννοιαν δικαίου και λογικής, αντί να επιδιώκουν την αύξηση του συνολικού εθνικού προϊόντος, ώστε να μεγαλώσει η «πίτα», απ’ όπου θα σιτίζονται πλούσιοι και φτωχοί, το συριζαίικο κράτος, ως άλλος Γιαγκούλας, καταληστεύει την Μεσαία Τάξη, για να μοιράζει ελεημοσύνες στους προλετάριους-στα θύματα και της δικής τους μνημονιακής πολιτικής.

Η «ταξική τους πολιτική» εφαρμόζεται, ακόμα και σε θέματα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών: όταν πρόκειται να φυλάξουν τους δικούς τους ανθρώπους, τα δικά τους σπίτια και γραφεία, τις δικές τους εκδηλώσεις -όταν οι « συλλαλούντες» και οι αποδοκιμάζοντες τα δικά τους στελέχη ανήκουν στην… επάρατη «Εθνικιστική Ακροδεξιά»- τότε ανακηρύσσεται αθώα η «κρατική βία», δίνεται άφεση αμαρτιών στην «αστυνομοκρατία» και, ακόμα, και οι «προληπτικές συλλήψεις» δικαιώνονται ως « νόμιμες και ηθικές»!

Η «ακράτεια», όμως, που παρατηρείται στο ελληνικό κράτος, κατά την «ένδοξη πολιτεία» του ΣΥΡΙΖΑ, έχει και «θεωρητική τεκμηρίωση»: όπως γράφει ο από Λονδίνου κατερχόμενος καθηγητής και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Δουζίνας, αποτελεί «στρατηγική επιλογή»: «Στρατηγική μας είναι η συνεχής μεταφορά πόρων από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους και της ισχύος του κράτους από το κράτος στον πολίτη, που σταδιακά αλλάζουν τον συσχετισμό δύναμης σε κοινωνία και κράτος»!

Εάν δεν το καταλάβατε ακόμα, οι επαναστάτες εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, έχουν ξεκινήσει την… ανατροπή του Καπιταλισμού! «Μεταφέροντας πόρους» από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους, -εάν συνεχίσουν να μας κυβερνάν- θα την πάθουμε σαν τον γάιδαρο του Χότζα. Σε λίγο δεν θα υπάρχει ούτε κεφάλαιο ούτε κεφαλαιούχοι, ούτε Μεσαία Τάξη, αλλά ούτε και εργαζόμενοι, αφού δεν θα υπάρχουν -ούτε για δείγμα- επιχειρήσεις.

Και, εάν συνεχιστεί «η μεταφορά της ισχύος του κράτους στους πολίτες» μπορεί να μην υπάρχει ελληνικό κράτος, αλλά, σίγουρα, θα υπάρχει το… κράτος των Εξαρχείων.

Και δεν ξέρω, υπ’ αυτές τις συνθήκες, πόσοι Έλληνες θα επιβιώσουν στην ημεδαπήν· ο καθηγητής, πάντως, κ. Δουζίνας, μάλλον θα επιβιώσει επανακάμπτοντας στην αλλοδαπήν, για να συνεχίσει να διδάσκει, από την πανεπιστημιακή του έδρα στα Λονδίνα, την επαναστατική μέθοδο αναβίωσης του... σοβιετικού παραδείσου!

Μια σοβαρή χώρα, ένα σοβαρό κόμμα ποιους ευρωβουλευτές πρέπει να στείλει στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;

Η απάντηση στην οποίαν, νομίζω, συμφωνούμε όλοι είναι: πρέπει να επιλέξουμε και να στείλουμε προσωπικότητες που διαθέτουν καλή γνώση των ευρωπαϊκών πραγμάτων, επιστήμονες με άρτια επιστημονική κατάρτιση σε θέματα που απασχολούν ή θα απασχολήσουν τόσο τη χώρα μας, όσο και την Ευρώπη, άτομα που έχουν διακριθεί για την κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική τους δράση και τα οποία θα μπορέσουν, από τη θέση τους στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να συμβάλουν στην παραπέρα προαγωγή της ευρωπαϊκής ιδέας και του πολιτισμού, αλλά και πρόσωπα που έχουν διακριθεί για τις καινοτόμες ιδέες και προτάσεις τους, οι οποίες μπορεί να φανούν χρήσιμες για την μετεξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών.

Τι μπορεί να προσφέρει από τη θέση της στο ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μια τραγουδίστρια, όσο καλλικέλαδη και δημοφιλής κι αν είναι- και, ειδικότερα, η κόρη κάποιου πολύ καλού τραγουδοποιού, με μοναδικό προσόν ότι η ίδια ήταν θαυμάστρια των… «πυρομανών» με τις μολότοφ;

Τι μπορεί να προσφέρει ένας στεφανηφόρος ολυμπιονίκης, ένας γνωστός ηθοποιός ή ένας ποδοσφαιριστής;

Τους περιλαμβάνουν στα ψηφοδέλτια των κομμάτων για να τους τιμήσουν για τον άθλο που κατήγαγαν, για την καλλιτεχνική τους προσφορά ή τους χρησιμοποιούν ως «κράχτες», προκειμένου να πιάσουν τα… «χαζοπούλια» στις κομματικές «ξόβεργές» τους;

Και τι επιτυγχάνουν με αυτό τον τρόπο; Μαζεύουν, πιθανώς, τις ψήφους των αφελών θαυμαστών τους και τελικά, στέλνουν, για να «σιτίζονται δωρεάν στο Πρυτανείο» της Ευρώπης, κάποιους αχρείαστους -και γι’ αυτό άχρηστους σε σχέση με τις ανάγκες του Ευρωκοινοβουλίου- και, παράλληλα, εκτοπίζουν και στερούν τη δυνατότητα στους άξιους και χρήσιμους να υπηρετήσουν -ως εκπρόσωποι της χώρας τους- στα Ευρωπαϊκά Όργανα.

Αυτή, βέβαια, η τακτική στην επιλογή των υποψήφιων βουλευτών δεν περιορίζεται μόνον σε σχέση με το Ευρωκοινοβούλιο· είναι η συνήθης πρακτική και για τις εθνικές εκλογές: παγώνια με φανταχτερά φτερά, τηβεννοφόροι… σε τιμή ευκαιρίας, σιτεμένες σταρ της πασαρέλας και της θεατρικής σκηνής, ινδάλματα του γηπέδου και τηλεπερσόνες, ανεπάγγελτοι απόγονοι ευκλεών προγόνων και καφενόβιοι «αγωνιστές», εκτίθενται, ως …ζαρζαβατικά στην Λαϊκή Αγορά.

Πόσοι από τους ψηφοφόρους των κομμάτων εκδηλώνουν το ενδιαφέρον να γνωρίσουν τα ουσιαστικά προσόντα των υποψήφιων και ύστερα από την εκτίμηση αυτών των προσόντων να επιλέξουν τους καταλληλότερους από τους κομματικούς υποψήφιους;

Και βέβαια δεν συζητάμε για το ανώτερο στάδιο της πολιτικής ανεξαρτησίας και ωριμότητας να επιλέγει ο πολίτης τους ικανότερους και καταλληλότερους υποψήφιους, ανεξάρτητα από το κόμμα στο οποίο ανήκουν. Δυστυχώς η ισχύουσα πολιτική οργάνωση και η πολιτική κουλτούρα που έχει επικρατήσει προτάσσει την επιλογή του κόμματος και ακολουθεί, στη συνέχεια, η επιλογή των υποψήφιων, αναγκαστικά από τον κατάλογο που προτείνει το κόμμα. Έτσι, εάν το κόμμα προτείνει... «αόμματους» και «μονόφθαλμους», το καλύτερο που έχει να κάνει ο πολίτης είναι να επιλέξει τον «μονόφθαλμο»!

Και έτσι εξηγείται το άθλιο επίπεδο του εθνικού μας Κοινοβουλίου και το οικτρό θέαμα που παρουσιάζουν κατά τις αντιπαραθέσεις τους τα κόμματα.

Ακούσατε ποτέ καμιά σοβαρή πρόταση στη Βουλή των Ελλήνων από κανέναν για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας;

Προβλήθηκε ποτέ καμιά ιδέα για την αξιοποίηση του εθνικού πνευματικού κεφαλαίου που ζει και μεγαλουργεί σε χώρες του εξωτερικού;

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση συνεργασίας των πολιτικών δυνάμεων για την εκπόνηση ενός σχεδίου για την αξιοποίηση του φυσικού και πολιτισμικού μας πλούτου; (Νοιάστηκε π.χ. ποτέ κανείς εκπρόσωπος του έθνους για τις χιλιάδες αρχαιολογικούς τόπους και τα μνημεία που κείτονται εγκαταλειμμένοι, πνιγμένα στην τσουκνίδα και στο αγριόχορτο, απροσπέλαστοι από τους τουρίστες που έρχονται από την άκρη του κόσμου, για να θαυμάσουν τα μνημεία του ελληνικού πολιτισμού!).

Ακούσατε ποτέ καμιά πρόταση για να αντιμετωπιστεί -διακομματικά- η ντροπή του αναρχικού «Εξαρχάτου» των Εξαρχείων και για το καθημερινό… πάρτι των «πυρομανών» με τις μολότοφ, που εξευτελίζουν κάθε έννοια ευνομούμενου κράτους και κάνουν αβίωτη τη ζωή των κατοίκων μιας ολόκληρης κεντρικής συνοικίας της Αθήνας;

Αντίθετα, σαν να έχουν μετακομίσει στην ελληνική Βουλή οι «πυρομανείς» των Εξαρχείων, οι «βουλευόμενοι» κομματάνθρωποι εκτοξεύουν εναντίον αλλήλων ύβρεις και απειλές, αλαλάζουν, αλληλοκατηγορούνται και σκευωρούν, πουλάν «ηθικό πλεονέκτημα», αυταπατώνται και εξαπατούν, διαστρέφουν την πραγματικότητα και παραμυθιάζουν εαυτούς και αλλήλους.

Συνελόντι ειπείν, ό,τι ελαφρό επιπλέει στο νερό ή στον… αφρό της δημοσιότητας -είτε είναι φελλός, κοπριά ή ψόφια σκνίπα- τον επιλέγουμε να μας εκπροσωπήσει, χωρίς να σκεπτόμαστε σε ποιους, τελικά, εμπιστευόμαστε το… πορτοφόλι μας και την αξιοπρέπειά μας.

Σε τέτοιους «σκιτζήδες», «μαστόρους της συμφοράς» αναθέτουμε να οικοδομήσουν το μέλλον της χώρας και των παιδιών μας!

Και ενώ «στραβά αρμενίζουμε», μας φταίει ο γιαλός που… «είναι στραβός»!

Γι όλα φταίει ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Φταίει ο Κίσινγκερ και οι Εβραίοι. Φταίει ο Σόιμπλε και η Μέρκελ. Φταίει κι ο… Χατζηπετρής.

Και ποτέ δεν φταίμε εμείς!

Με την… «ιστορική» Συμφωνία των Πρεσπών έπεσε ο σπόρος για να …φυτρώσει και η Σλαβομακεδονική «μειονότητα» εντός της ελληνικής Μακεδονίας!

Και υπάρχει κίνδυνος, εάν συνεχίσουν να κυβερνάν οι… «Προοδευτικοί, Δούρειοι Πώλοι» και να διαχειρίζονται με την ίδια αφέλεια και επιπολαιότητα τα εθνικά θέματα, να μας προκύψει και η αναγνώριση της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής μειονότητας και να ανοίξει η όρεξη της Τουρκίας για περαιτέρω διεκδικήσεις.

Οι ανιστόρητοι και κοντόθωροι διαπραγματευτές του «Μακεδονικού ζητήματος» αγνόησαν την βασική αρχή: Ότι η Γλώσσα αποτελεί βασικό συστατικό στοιχείο για την δημιουργία και την αναγνώριση ενός εθνικού συνόλου, ακόμα και μιας εθνικής μειονότητας. Και διέπραξαν το εθνικό ανοσιούργημα με την επίσημη αναγνώριση της Ελλάδας να μονοπωλήσουν οι προς βορράν γείτονές μας τους όρους «Μακεδονική Γλώσσα» και «Μακεδονικόν Έθνος».

Παρά την αλήθεια του ισχυρισμού ότι, και πριν από τη συμφωνία των Πρεσπών, το πρώην Γιουγκοσλαβικό κρατίδιο ονομάζονταν, διεθνώς, «Μακεδονία» (FYROM), κανείς, στο παρελθόν, δεν είχε αναγνωρίσει «Μακεδονική Γλώσσα» και «Μακεδονικό Έθνος». Αυτό το κατόρθωμα και η… δόξα πιστώνεται εξολοκλήρου στον Τσίπρα και στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

ΟΙ « νταραβεριτζήδες» των εθνικών θεμάτων και πρόθυμοι «νεροκουβαλητές» του ΝΑΤΟ, όχι μόνον δεν θέλησαν να ακούσουν κανέναν εμπειρότερο στην διαχείριση εθνικών θεμάτων, αλλά βάφτισαν ως εθνικιστές και ακροδεξιούς όλους όσοι έβλεπαν λίγο μακρύτερα από την μύτη τους!

Και υπήρξαν πολλοί εχέφρονες, οι οποίοι, έγκαιρα, είχαν προειδοποιήσει, ότι η αναγνώριση «Μακεδονικής Γλώσσας» και «Μακεδονικού Έθνους», αργά ή γρήγορα, θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από αυτά που έλυνε, όπως την εμφάνιση -και στην ελληνική επικράτεια- κάποιων ομιλούντων την «Μακεδονική Γλώσσα», οι οποίοι θα διεκδικήσουν -κατά τα ισχύοντα διεθνώς- και την αναγνώρισή τους ως μειονότητα που ανήκει στο Σλαβοβουλγαρικό… «Μακεδονικόν Έθνος».

Και όπως η ιστορία διδάσκει, μετά την ύπαρξη και αναγνώριση εθνικής μειονότητας, ακολουθεί -ευκαιρίας δοθείσης- η επιχείρηση «ενσωμάτωσης» των «αλύτρωτων αδελφών» με την «Μητέρα Πατρίδα»!

Ένα, ακόμα, δυσμενές για την ελληνική Μακεδονία αποτέλεσμα είναι ότι το επίθετο «Μακεδονικός», στο εξής, θα αναγνωρίζεται διεθνώς ως παράγωγο του κράτους της «Βόρειας Μακεδονίας» και θα καθιερωθεί -με αυτή την έννοια- ως εμπορική ονομασία διαφόρων προϊόντων εκτοπίζοντας( ή και απαγορεύοντας) την παρόμοια ονομασία που αναφέρεται σε προϊόντα από την περιοχή της ελληνικής Μακεδονίας.

Ακόμα πιο επικίνδυνα θα είναι τα προβλήματα, εάν οι δοκησίσοφοι διαπραγματευτές των εθνικών μας θεμάτων, με την απειρία και την ανευθυνότητα που τους διακρίνει, επιχειρήσουν -για το… καλό του ΝΑΤΟ και τα «μπράβο» της Μέρκελ και του Τραμπ- να «λύσουν» και τα ελληνοτουρκικά ζητήματα.

Μπορεί και πάλι να εμφανιστεί ο Τσίπρας ως ο… Μέγας Αλέξης που λύνει τον «Γόρδιο Δεσμό»! Να δηλώσει και πάλι υπερηφάνως ότι προβλήματα που δεν τόλμησαν «οι άλλοι» -οι δειλοί- να λύσουν, επί 50 χρόνια, τα λύνει αυτός με την ίδια… επιτυχία που σημείωσε και στο «Μακεδονικό»!

Από την «ίωση της αυταπάτης» πάσχει παιδιόθεν ο Αλ. Τσίπρας.

Από την εποχή που ως μαθητής έκανε «κατάληψη» στο σχολείο του, πίστευε πως ήταν κάτι σαν τον Τσε Γκεβάρα και πως με την «κατάληψη» που έκανε θα… ανέτρεπε τον υπουργό της Παιδείας και την Ελληνική κυβέρνηση.

Στη συνέχεια, όταν φοιτούσε στο Πολυτεχνείο, ως Κνίτης και αρχηγός του «Εγκέλαδου», πίστεψε πως θα ανέτρεπε τον… καπιταλισμό. Κι όταν ξεγέλασε τον Αλαβάνο κι έγινε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια αρχηγός της Αντιπολίτευσης, τότε πια οι «αυταπάτες» του άρχισαν να καλπάζουν ασυγκράτητες στο αντιμνημονιακό πεδίο: Θα τους τάξω την επάνοδο στον «απολεσθέντα παράδεισο» και αποπλανώντας ανηλίκους και ενηλίκους και εκμεταλλευόμενος την προεδρική εκλογή θα καταλάβω την εξουσία. Στη συνέχεια, θα τρομοκρατήσω τους Ευρωπαίους πως θα διαλύσω την Ε.Ε. Έτσι θα καταργήσω τα μνημόνια και θα με παρακαλούν να με δανείζουν με τους δικούς μου όρους!

Και τότε πια, θα εγκαθιδρύσω τη «Δημοκρατία» που ονειρευόμασταν στις «καταλήψεις» κι όταν τα …πίναμε παρέα με την Περιστέρα, τον Τζανακόπουλο και τον Καρανίκα!

Κι όταν οι αυταπάτες του προσέκρουσαν στον τοίχο της πραγματικότητας, αφήνοντας πίσω «στάχτες και θρύψαλα», capital controls, ζημιά 100 δις και ένα, ακόμα, αχρείαστο Μνημόνιο, ούτε τότε θεραπεύτηκε από τις αυταπάτες του. Ακολούθησαν: η αυταπάτη «καθαρή έξοδος από τα μνημόνια». Η αυταπάτη «κάνω πλιάτσικο» στη Μεσαία τάξη και από τα « λάφυρα» μοιράζω επιδόματα στο προλεταριάτο και κερδίζω τις επόμενες εκλογές. Η αυταπάτη διχάζω τη Ν.Δ. προχωρώντας σε συμφωνία με τα Σκόπια και «αποψιλώνω» το ΚΙΝΑΛ από τα… «σοσιαλδημοκρατικά θαμνώδη», του είδους: Μωραΐτη, Τόλκα, Μπίστη, Ραγκούση...

Και η τελευταία αυταπάτη του… Καραγκιόζη: «θα με βαράν, θα με βαράν, στο τέλος, θα κουραστούν και θα με αφήσουν ήσυχο»! Έτσι πιστεύει και ο Τσίπρας: Θα με βρίζουν, θα με βρίζουν, αλλά ως τον Οκτώβριο θα ξεχάσουν γιατί με έβριζαν και θα με ξαναψηφίσουν!