Μετά την διαίρεση της Ελλάδας, το 1916,στο κράτος της Θεσσαλονίκης και στο κράτος των Αθηνών, ενώ οι στρατιωτικές δυνάμεις που διέθετε κράτος της Θεσσαλονίκης μαζί με τις δυνάμεις της «Αντάντ» μάχονταν στο Βαλκανικό Μέτωπο, εναντίον των Γερμανοβουλγαρικών στρατευμάτων, στο κράτος των Αθηνών ο Κωνσταντίνος στην απαίτηση που είχαν προβάλει οι Αγγλογάλλοι- μετά την παράδοση του Ρούπελ και της Αν. Μακεδονίας στους Γερμανοβουλγάρους- να παραδώσει στην «Αντάντ» τον στρατιωτικό εξοπλισμό που διέθετε, προσπαθούσε με συχνές αλλαγές πρωθυπουργών και προσχηματικές συμφωνίες με τους Γάλλους διπλωμάτες (Μπεναζέ), με υπαναχωρήσεις και παλινωδίες, να κερδίσει χρόνο πιστεύοντας στην νίκη των Γερμανών∙ και, συγχρόνως, ικέτευε τον Κάιζερ της Γερμανίας να επισπεύσει την επίθεση κατά των Αγγλογάλλων στο Βαλκανικό μέτωπο (και, μάλιστα, υποσχόταν και την βοήθεια από την πλευρά της… «ουδέτερης» Ελλάδας με την δράση ανταρτικών σωμάτων στα νώτα της «Αντάντ»).

Εντωμεταξύ, ο «Ηρακλής του Στέμματος», υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Ι. Μεταξάς (ο κατοπινός δικτάτορας) είχε αναλάβει την οργάνωση του Σώματος των «Πραιτωριανών» στον «Σύνδεσμο Αποστράτων» που ίδρυσε, όπου εντάχθηκαν και εξοπλίστηκαν φιλομοναρχικοί- αντιβενιζελικοί πολίτες, οι οποίοι επιδόθηκαν στην δίωξη των Βενιζελικών, καθώς και στην οργάνωση διαδηλώσεων εναντίον της Αντάντ.

Οι Σύμμαχοι μετά την κατάρρευση της Ρουμανίας και τον κίνδυνο οι δυνάμεις των Γερμανοβουλγάρων απερίσπαστες, πλέον, να εντείνουν την πίεσή τους στο Μακεδονικό Μέτωπο, απαίτησαν από τον Κωνσταντίνο να αποδείξει την «ουδετερότητά» του παραδίδοντας τον στρατιωτικό οπλισμό που διέθετε∙ και μετά την άρνηση του Κωνσταντίνου, γαλλικά θωρηκτά υπό τον ναύαρχο Φουρνέ έφθασαν στον Πειραιά, όπου αποβίβασαν 3.000 άνδρες και από τα πλοία βομβάρδισαν τις περιοχές γύρω από το Στάδιο και τα Ανάκτορα.

Η κατάσταση, στη συνέχεια, έγινε εκρηκτική. Στο «Συμβούλιο του Στέμματος» επικράτησαν οι φιλοπόλεμοι που απέρριψαν την «νότα» του Γάλλου ναυάρχου Φουρνέ. Πολλοί πολίτες και «επίστρατοι» εξοπλίστηκαν για να αντισταθούν στο γαλλικό άγημα. Στην εικοσιτετράωρη «Μάχη των Αθηνών», που δόθηκε, στις 18-19Νοεμβρίου 1916, μεταξύ Γάλλων στρατιωτών και Ελλήνων πολιτών, στον λόφο του Φιλοπάππου, στον Αρδηττό και το Ζάππειο, με τους «επίστρατους» στην πρώτη γραμμή, σκοτώθηκαν μερικές δεκάδες μαχητών, εκατέρωθεν.

(αντί να αντιταχθούν εναντίον των Γερμανοβουλγάρων που κατέλαβαν το Ρούπελ και την Αν. Μακεδονία και αιχμαλώτισαν το Δ΄ Σώμα του στρατού μας, επέλεξαν να πολεμήσουν την Αντάντ, έγραφε το Βενιζελικό «ΕΘΝΟΣ», προτού το κλείσουν οι «επίστρατοι»)

Μετά την απώθηση του Γαλλικού αγήματος, εντελώς ασύδοτοι, πλέον, οι «επίστρατοι», με την ανοχή -αν όχι και τις ευλογίες- της φιλομοναρχικής και Γερμανόφιλης κυβέρνηση Σπ. Λάμπρου, εξαπέλυσαν ένα κύμα βίας και τρομοκρατίας κατά των … «προδοτών» Βενιζελικών, με διαπομπεύσεις, ξυλοδαρμούς, φυλακίσεις, ακόμα και εκτελέσεις (35 φονευθέντες, κλείσιμο 31 Εφημερίδων και 503 λεηλασίες καταστημάτων Βενιζελικών, που είχαν…σταμπαριστεί με κόκκινη μπογιά!).

Από τα όσα επονείδιστα και θλιβερά «Νοεμβριανά» έλαβαν χώραν «εις την μικράν αλλά έντιμον Ελλάδα» ή «εις την χώραν της φαιδράς πορτοκαλέας» των «Κωνσταντινικών», εκείνο που ξεχώρισε ήταν η… «Θεάρεστη», κατά του «ένσαρκου Σατανά»- Βενιζέλου, πρωτοβουλία της Εκκλησίας της Ελλάδας, με το…απείρου κάλους, ιστορικό «Ανάθεμα» της 14^ης Δεκεμβρίου του «σωτηρίου έτους» 1916! Η αυτοαποκαλούμενη «Ιερά Σύνοδος» των Μητροπολιτάδων κατά το παράδειγμα της Ιεράς Εξέτασης του Μεσαίωνα, που έκαιγε επί της πυράς τις σατανικές μάγισσες και τους σατανικούς επιστήμονες, και εφαρμόζοντας από την ανάποδη το «Ευαγγελικόν» «αγαπάτε και τους εχθρούς υμών», οργάνωσε την…«Ιεράν λειτουργίαν» του «Αφορισμού»-«Αναθέματος» κατά του ασεβούντος προς τον Βασιλέα των Ελλήνων και εχθρού της Πατρίδος «Εωσφόρου»- Βενιζέλου, στο Πεδίον του Άρεως, όπου (κατά διαταγήν της Χωροφυλακής) προσήλθαν χιλιάδες πολιτών κρατώντας πέτραν με την επιγραφήν «προδότης». Εκεί, όπου αργότερα στήθηκε το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, ο καθένας έριχνε την πέτρα του και επαναλάμβανε την κατάρα που εκφώνησε ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος κατά του «καταραμένου» Βενιζέλου: «Ελευθερίω Βενιζέλω επιβουλευθέντι την Βασιλείαν και την πατρίδα και καταδιώξαντι και φυλακίσαντι Αρχιερείς ανάθεμα έστω»!

«Αφορισμοί και αναθέματα εναντίον του Βενιζέλου δεν γινόντουσαν μόνο στην Αθήνα, αλλά και σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Έναν τέτοιο ανάθεμα-αφορισμό διαβάζουμε στα «Κρητικά Νέα», Εφημερίδα της ίδιας εποχής, συντάκτης του οποίου είναι ο Μητροπολίτης Φωκίδος Αμβρόσιος και ο αρχιεπίσκοπος Νικηφόρος: «Ημείς οι υπογεγραμμένοι Μητροπολίταιε ντολήνε λάβομεν παρά χιλιάδων εφέδρων και πολιτών να αναγνώσωμεν βαρύτατον αφορισμόν κατά του ενόχου εσχάτης προδοσίας Ελ. Βενιζέλου, του προδώσαντος το έθνος μας εις τους Αγγλογάλλους του ατίμως συνεννοηθέντος μετ’ αυτών ίνα στείλωσι την προχθεσινήν νόταν είς την Ελλάδα, μόνον και μόνον διά να πικρανθεί ο λατρευτός μας Βασιλεύς και εκβιασθή όπως καλέση επί την αρχήν τον πουλημένον σενεγαλέζον τράγον Βενιζελον, τον ηθικόν αυτουργόν της πυρπολήσεως του Τατοΐου , τον ηθικόν αυτουργόν των βασάνων ας υπέστησαν οι ανδραγαθήσαντες αξιωματικοί μας εις χείρας του ανάνδρου Σαράιγ.
Κατ’ αυτού όθεν του προδότου Βενιζέλου ανεγνώσαμεν αφορισμόν, όπως ενσκήψωσι:
• Τα εξανθήματα του Ιώβ
• Το κύτος του Ιωνά
• Η λέπρα του Ιεχωβά
• Ο μαρασμός των νεκρών
• Το τρεμούλιασμα των ψυχορραγούντων
• Οι κεραυνοί της κολάσεως
• Και αι κατάραι και τα αναθέματα των ανθρώπων.
Τας ιδίας αράς θα αναγνώσωμεν και κατ’ εκείνων οίτινες κατά τας προσεχείς εκλογάς θέλουσι δώσει λευκήν ψήφον προς τον κατάπτυστον προδότην Βενιζέλον και θα παρακαλέσωμεν, συν τοις άλλοις, όπως μαραθώσιν αι χέραι, τυφλωθώσιν οι οφθαλμοί και κωφαθώσι τα ώτα. Γένοιτο».

Ο Βενιζέλος, μετά τη νίκη του, τον Ιούνιο του 1917, ζήτησε οι πέτρες να παραμείνουν στο ίδιο σημείο. Όπως έγραφε η Πηνελόπη Δέλτα, ήθελε «να μείνουν όχι ως μνημείο του καταντήματος των αντιπάλων του αλλά για να ξέρει και να θυμάται ο κόσμος πως είμαι αναθεματισμένος και όμως η νίκη θα είναι δική μας». (Αρχείο της Π. Σ. Δέλτα, Α΄, "Ελευθέριος Βενιζέλος", Ημερολόγιο-Αναμνήσεις, επιμέλεια Π. Α. Ζάννας, Ερμής, Αθήνα 1978, σ. 279-280).

Ο σωρός από τις πέτρες του «αναθέματος».

Στις 24 Νοεμβρίου 1916, η «Αντάντ» κήρυξε γενικό ναυτικό αποκλεισμό του «Κωνσταντινικού» κράτους των Αθηνών, που διήρκεσε από τον Δεκέμβριο του 1916 έως τον Μάιο του 1917. Ήδη, από τις 25 Νοεμβρίου 1916, η κυβέρνηση Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη είχε κηρύξει έκπτωτο το βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄.

Τελικά, παρά τις φιλοπόλεμες κραυγές των Γερμανόφιλων Μεταξάδων, για « πόλεμο μέχρις εσχάτων», ο Κωνσταντίνος Γλύξμπουργκ, δέχθηκε να εγκαταλείψει τον θρόνο του, υπέρ του δευτερότοκου γιού του Αλέξανδρου (αντί του πρωτότοκου Γεώργιου), προς μεγάλην λύπην της Σοφίας που έγραφε δακρύβρεκτα γράμματα στον αδελφό της Κάιζερ της Γερμανίας: «Δυστυχώς ευρέθημεν υποχρεωμένοι να δεχθώμεν το τελεσίγραφο της Αντάντ, αν και επιθυμούμεν τον πόλεμον παρά το πλευρόν της Γερμανίας…Η μοναχή και λυπημένη αδελφή σου, Σοφία»!

Και στις 13 Ιουνίου του 1917, ο Βενιζέλος επέστρεψε στην Αθήνα, ως κυβερνήτης της όλης Ελλάδας, με το όραμα της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών!