Μετά την τιμωρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή που του επιφύλαξαν τα Ανάκτορα , διότι «σήκωσε κεφάλι» σχεδιάζοντας συνταγματικές αλλαγές, το 1963, που θα περιόριζαν την βασιλική εξουσία και ο οποίος επέδειξε υπερήφανη στάση (κατά τους Αυλικούς, «αυθάδη» συμπεριφορά) απέναντι στον «Μεγαλειότατο» και την Φρειδερίκη αρνούμενος να ανταποκριθεί στην απαίτησή τους για αύξηση της βασιλικής χορηγίας και να εγκρίνει το ταξίδι της Φρειδερίκης στο Λονδίνο∙ μετά και την επικράτηση της Ένωσης Κέντρου, το 1964, και την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον Γεώργιο Παπανδρέου, ο οποίος αποκάλυψε τον ρόλο της ΚΥΠ και του παρακράτους και άρχισε να θεσπίζει τα πρώτα μέτρα για την εξυγίανση και τον εκδημοκρατισμό της λειτουργίας του κράτους, έληξε και το ειδύλλιο των πρώτων μηνών μεταξύ Φρειδερίκης- Παπανδρέου (μετά και την αύξηση της βασιλικής χορηγίας, που είχε αρνηθεί ο Καραμανλής) και οι «μπιστικοί» του Παλατιού και της Φρειδερίκης, καθώς και οι παρακρατικοί του ΙΔΕΑ που ήλεγχαν προηγουμένως την ΚΥΠ και το στράτευμα, άρχισαν να ανησυχούν φοβούμενοι πως ο πονηρός Γέρων πολιτικός (50 χρόνια στην ενεργό πολιτική και παθιασμένος Δημοκράτης) προχωρώντας , βήμα, βήμα, και αθόρυβα στην εφαρμογή της πολιτικής του θα άλωνε, ένα, ένα, τα βασιλικά κάστρα, τον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας , καθώς και τις Μυστικές Υπηρεσίες !

Την ίδια και μεγαλύτερη ανησυχία είχε και ο μεγαλοΙΔΕΑτης Γ. Παπαδόπουλος και στέλεχος της ΚΥΠ, του οποίου ο πρωταγωνιστικός ρόλος στις εκλογές «βίας και νοθείας» του 1961 αποκαλύφτηκε στις ανακρίσεις που έγιναν κατ΄ εντολήν της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου. Ο «γενναίος», λοιπόν, Αντισυνταγματάρχης Γ. Παπαδόπουλος που υπηρετούσε, τώρα, στη ακριτική Θράκη, έπρεπε- για άλλη μια φορά- να προτάξει τα στήθη του για τη σωτηρία του ελληνικού έθνους από τον «εσωτερικό εχθρό», αποκαλύπτοντας «την υπονομευτική δράση μέσα στο στράτευμα των «κομμουνιστών», οι οποίοι είχαν αναθαρρήσει, μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Παπανδρέου και την…«φιλοαριστερή» και «αντεθνική» πολιτική που ακολουθούσε»!

Στις αρχές του Ιουνίου του 1965, ο Παπαδόπουλος βρισκόταν υπό πίεση λόγω των ανακρίσεων της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης για την υπόθεση του "Σχεδίου Περικλής". Στις 11 Ιουνίου, δύο ημέρες μετά την άσκηση δίωξης για την υπόθεση αυτή, ξέσπασε η υπόθεση του «σαμποτάζ του Έβρου». Συγκεκριμένα, οχήματα της 117ης ΜΠΠ (Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού), η οποία έδρευε στην Ορεστιάδα και είχε διοικητή τον αντισυνταγματάρχη Γ. Παπαδόπουλο, είχαν ακινητοποιηθεί λόγω βλάβης από κακή συντήρηση. Ο Παπαδόπουλος βρέθηκε υπό την πίεση των προϊσταμένων του στρατηγών Τσολάκα, Μανέτα και Βαρδουλάκη, οι οποίο του ζητούσαν εξηγήσεις για τις βλάβες. Απολογούμενος, ο Παπαδόπουλος απέδωσε τα προβλήματα στην εντατική χρήση των φορτηγών, αλλά και σε ενδεχόμενη δολιοφθορά (σαμποτάζ) για την οποία θα προχωρούσε σε έρευνες. Στη συνέχεια, έστησε «προβοκάτσια» σε συνεργασία με το τμήμα Α2: ένας αξιωματικός της παραπάνω μονάδας παρακίνησε έναν στρατιώτη με γονείς αριστερών φρονημάτων να προκαλέσει βραχυκύκλωμα σε ένα όχημα. Ο στρατιώτης συνελήφθη την ώρα της δολιοφθοράς, ενώ την επόμενη μέρα συνελήφθησαν και άλλοι φαντάροι, στα οχήματα των οποίων είχαν παρουσιαστεί βλάβες. Μετά από σειρά βίαιων ανακρίσεων με χρήση βασανιστηρίων, ο Παπαδόπουλος πρόβαλε τη θεωρία της κομμουνιστικής συνωμοσίας, η οποία, τάχα, οργανώθηκε από παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ.Την ίδια ημέρα που ο Παπαδόπουλος έστειλε το πόρισμα στο ΓΕΣ και πριν καν αυτό φτάσει στον προορισμό του, τρεις εφημερίδες του δεξιού πολιτικού χώρου (Ακρόπολις, Εθνικός Κήρυξ, Ελλη­νικός Βορράς) δημοσίευσαν με μεγάλους τίτλους την είδηση. Στην τρίτη μόνο από αυτές, το ρεπορτάζ ανέφερε εσφαλμένα ότι, σύμφωνα με το πόρισμα, χρησιμοποιήθηκε ζάχαρη για το σαμποτάρισμα τεθωρακισμένων. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου δημοσιεύματος ήταν να δημιουργηθεί ένας αρκετά διαδεδομένος σχετικός μύθος, παρ' όλο που το ίδιο το Υπουργείο Άμυνας επίσημα διέψευσε τα περί ζάχαρης και τεθωρακισμένων.

Στις επόμενες ημέρες ένα όργιο φημών κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και ακολούθησαν συλλήψεις συγγενών των στρατιωτών που φέρονταν αναμεμειγμένοι στη δολιοφθορά. Όμως σύντομα οι τακτικοί ανακριτές της στρατιωτικής δικαιοσύνης (ο λοχαγός Νικόλαος Νικολαΐδης και ο βασιλικός επίτροπος αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Γκόπης) θεώρησαν ότι οι ομολογίες των στρατιωτών ήταν προϊόν βασανισμών, απαλλάσσοντας τελικά τους περισσότερους από τους συλληφθέντες. Στις 20 Ιουλίου, ασκήθηκε δίωξη κατά των αξιωματικών που ήταν φυσικοί αυτουργοί των βασανισμών, καθώς και εναντίον του Παπαδόπουλου για ηθική αυτουργία. Τελικά ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε από τον αντισυνταγματάρχη στρατιωτικής δικαιοσύνης Θεμιστοκλή Δηματάτη με απαλλακτικό βούλευμα στις 29 Νοεμβρίου 1965, δύο ημέρες πριν από την έναρξη της δίκης του. Η απαλλαγή αυτή συνέβη την περίοδο που αρχηγός ΓΕΣ είχε αναλάβει ο μετέπειτα πραξικοπηματίας Γρηγόριος Σπαντιδάκης, ενώ το πολιτικό σκηνικό χαρακτηριζόταν από την αστάθεια που ακολούθησε μετά την Αποστασία τον Ιούλιο του 1965.

Το 1966, ο Γ. Παπαδόπουλος ( πιθανώς, για τις υπηρεσίες που πρόσφερε στο έθνος με την έγκαιρη αποκάλυψη του «σαμποτάζ» στον Έβρο!) διορίστηκε από το ΓΕΣ ( επί Γρ.Σπαντιδάκη) τμηματάρχης στο 4ο Επιτελικό γραφείο του ΓΕΣ. Και έκτοτε άρχισε την προπαρασκευή και οργάνωση του πραξικοπήματος, μαζί με τους Παττακό, Μακαρέζο και άλλους 26 αξιωματικούς.

( Πηγή:Wikipedia)

Το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου 1967 και το Σχέδιο «Προμηθεύς»

Οι κινήσεις του Παπαδόπουλου και της οργάνωσης ΕΕΝΑ ήταν εν γνώσει των προϊσταμένων του και μετά την άνοδο της Ένωσης Κέντρου στην εξουσία, το 1964∙ Αρχικά, τέθηκε θέμα αποστρατείας του, ωστόσο τα στοιχεία εναντίον του διαψεύσθηκαν και απλά μετατέθηκε στον Έβρο, όπου ανέλαβε τη διοίκηση της 117 ΜΠΠ, στην Ορεστιάδα, όπου έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο από το «Σαμποτάζ του Έβρου», που αναφέραμε παραπάνω.

Το φθινόπωρο του 1966, ο συνταγματάρχης, πλέον, Γεώργιος Παπαδόπουλος επωφελείται από την πολιτική κρίση, εξαιτίας της Αποστασίας και μετατίθεται στην Αθήνα μαζί με τον ομόβαθμό του Νικόλαο Μακαρέζο και τοποθετείται στη θέση - κλειδί του διευθυντή του 3ου Επιτελικού Γραφείου του ΓΕΣ, έχοντας την ευθύνη των επιχειρήσεων. Από την θέση του αυτή φροντίζει και μεταθέτει στην Αθήνα φίλους και συνεργάτες του, τους οποίους τοποθετεί σε καίριες θέσεις για να ετοιμάσουν όλοι μαζί το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967.

Στρατηγοί και Παλάτι έκαναν το μοιραίο λάθος (;) και ανέθεσαν στους Παπαδόπουλο και Μακαρέζο την επικαιροποίηση του Νατοϊκού σχεδίου «Προμηθεύς», που προέβλεπε την επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση «ερυθράς» απειλής. Βάσει αυτού του σχεδίου θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει τις πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Απριλίου το στρατιωτικό πραξικόπημα, με επικεφαλής δύο συνταγματάρχες ( τον Παπαδόπουλο και Μακαρέζο κι έναν ταξίαρχο, τον Παττακό), λόγω της απειλής- δήθεν- από τους κομμουνιστές που συνωμοτούσαν, για να… ανακαταλάβουν την εξουσία της Ελλάδος!

Το σχέδιο προέβλεπε την κατάληψη νευραλγικών κτιρίων και εγκαταστάσεων από τον στρατό και την σύλληψη στελεχών της Αριστεράς∙ και με την παραλλαγή του σχεδίου «Προμηθεύς» που εφάρμοσε ο Παπαδόπουλος, το σχέδιο Ιέραξ ΙΙ, προέβλεπε επίσης την σύλληψη του Ανδρέα Παπανδρέου, του πρώην υφυπουργού Άμυνας Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, δημοσιογράφων και άλλων.

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, της 21^ης Απριλίου 1967, και όταν οι τελευταίοι ενδοιασμοί του βασιλιά Κωνσταντίνου έχουν ξεπεραστεί, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ορκίζεται Υπουργός Προεδρίας, με πρωθυπουργό τον φιλοβασιλικό δικαστικό Κωνσταντίνο Κόλλια. Ουσιαστικά, όμως, ο Παπαδόπουλος θα είναι ο ισχυρός ανήρ της εξουσίας που… δικαίωσε τους πόθους του ΙΔΕΑ και ο οποίος ως ειδικός «Γυψαδόρος» έβαλε στον γύψο για εφτά χρόνια τον ελληνικό λαό!

Αιωνία η μνήμη του!

Να τον θυμόμαστε τον Δικτάτορα και την Μαύρη Επταετία του, γιατί η Ιστορία τιμωρεί όσους ξεχνάν, όπως τιμώρησε- μετά από 31 χρόνια (1936-1967) εκείνους ( και δυστυχώς και τα παιδιά τους, κατά το «αμαρτίες (ή και βλακείες) παιδεύουσι τέκνα») που ξέχασαν την δικτατορία του Μεταξά και του Γεώργιου Β΄ και ξαναψήφισαν, το 1946, την Βασιλευομένη «Δημοκρατία» και επανενθρόνισαν τον Γεώργιο Β΄!