Όταν ένας λαός μετατρέπεται σε «πλέμπα», σε ένα κοπάδι απελπισμένο, φοβισμένο και πεινασμένο είναι πολύ πιο εύκολο να οδηγηθεί από τον δημαγωγό-τσομπάνο στο «μαντρί» ή στον «πάγκο του χασάπη».

Στην αρχαία Ρώμη, μετά την καταστροφή της μεσαίας τάξης, η οποία συνέβη τον 2^ο αι. π. Χ., λόγω των μακροχρόνιων κατακτητικών πολέμων, επακολούθησαν τεκτονικές μεταβολές στο μέχρι τότε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα: α. στην ύπαιθρο χώρα στη θέση της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας αναπτύχθηκαν τα latifundia, μεγάλα κτήματα που ανήκαν, τώρα, στους ευγενείς και στα οποία δούλευαν ακτήμονες χωρικοί και σκλάβοι που προέρχονταν από τις κατακτημένες χώρες. β. στη θέση των μικρών επαγγελματικών εργαστηρίων και των μικρών βιοτεχνιών, ιδρύθηκαν μεγάλα εργοστάσια που χρησιμοποιούσαν το φτηνό εργατικό δυναμικό των δούλων. γ. οι εξαθλιωμένοι χωρικοί, πρώην μικροϊδιοκτήτες γης, καθώς και οι βιοτέχνες και επαγγελματίες που έκλεισαν τα εργαστήριά τους, αφού αναγκάστηκαν να πωλήσουν ό, τι τους είχε απομείνει από τα υπάρχοντά τους, κατέφυγαν για να επιβιώσουν στη Ρώμη. δ. όσοι παλιότερα ανήκαν στη μεσαία τάξη και συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη απετέλεσαν, τώρα, την πολυάριθμη τάξη των πληβείων (πλέμπα),η οποία τρέφονταν από την ελεημοσύνη του κράτους, (διανομή τροφίμων, άρτου) και πουλώντας την ψήφο τους στην άρχουσα τάξη, των Συγκλητικών. ε. ο αστικός όχλος (πλεμπάγια) με την εξαγορά της ψήφου του από τους εκάστοτε ισχυρούς, οι οποίοι ως αντίτιμο του παρείχαν «άρτον και θεάματα», συνέβαλε στην αλλοίωση της λειτουργίας του μέχρι τότε δημοκρατικού πολιτεύματος , στην συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια δικτατόρων και στην υποκατάστασή της Δημοκρατίας από την Αρχή του ιμπεράτορος (αυτοκράτορα), με την οποία επήλθε και η τελική κατάλυση της δημοκρατίας.

Η πνευματική και ηθική εξαχρείωση του ρωμαϊκού λαού, που επήλθε ως αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής του εξαθλίωσης, έφτασε στο έσχατο όριο στα χρόνια όπου έκανε την εμφάνισή της η χριστιανική θρησκεία, η οποία εκτός από τα στοιχεία της νέας θρησκείας εμπεριείχε σημαντικά, για εκείνη την εποχή, κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Με αυτά τα καινούρια μηνύματα αφυπνίστηκε η εκφυλισμένη και παρακμασμένη ρωμαϊκή κοινωνία και αφού πίστεψε στην αλήθεια και τη δύναμη του « καινούριου», βρήκε την ηθική και πνευματική δύναμη να αγωνιστεί για την «κραταίωσή» του (η συνέχεια είναι γνωστή: αφού υποβαθμίστηκαν τα κοινωνικοπολιτικά στοιχεία που εμπεριείχε η νέα θρησκεία, αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους).

Οι αναλογίες της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας με εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι πολλές. Ειδικότερα, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική- και θα έλεγα, ακόμα, η ηθική και πνευματική-κατάσταση της Ελλάδας παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες με εκείνην των ρωμαϊκών χρόνων: η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας πραγματοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς. Η κυβερνώσα «Αριστερά» ψηφοθηρεί «σιτίζοντας» τα εξαθλιωμένα θύματά της με άφθονο «κόκκινο σανό» (κοινωνικά μερίσματα και επιδοματικές ελεημοσύνες, διορισμοί στο Δημόσιο, υποσχέσεις για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και ολική επαναφορά στην εποχή των « παχιών αγελάδων»).

Ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αποστασιοποιείται από την πολιτική, ενώ πολλοί από την τάξη των νεόπτωχων και προλεταρίων αρκούνται στην παροχή του « άρτου και των θεαμάτων» και παραιτούνται από το δικαίωμα να διεκδικήσουν από τους κυβερνώντες περισσότερο σεβασμό στην τραγική αλήθεια που βιώνουν. Έτσι, τόσο με την αδιαφορία και την αποχή, όσο και με την εξάρτηση από την… ελεήμονα διάθεση των κυβερνητών «στρώνεται το χαλί» για να περάσει ο λαοπλάνος αρχηγός.

Ο δημαγωγός, όμως, δεν αρκείται στο να κερδίσει άπαξ τις εκλογές και να καταλάβει την εξουσία. Θέλει να κατασκευάσει μια «δημοκρατία στα μέτρα του» , που να εξυπηρετεί τα σχέδιά του για μια μακροπρόθεσμη διατήρηση της εξουσίας.

Γι’ αυτό η πιο ανησυχητική ομοιότητα της σημερινής κατάστασης με εκείνην της Ρώμης του τελευταίου π. Χ. αιώνα είναι ορισμένες αποφάσεις και συμπεριφορές των κυβερνώντων , που προσβάλλουν και απαξιώνουν βασικούς θεσμούς του δημοκρατικού μας πολιτεύματος .

Έτσι οδηγούμαστε στην υπολειτουργία και την αναξιοπιστία των θεσμών και στις αξίες της Δημοκρατίας, στην δυσαρμονία των σχέσεων ανάμεσα στις διακεκριμένες εξουσίες της Πολιτείας, στην όξυνση των κομματικών αντιθέσεων και στον διχασμό της κοινωνίας, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου απαιτείται η μεγιστοποίηση της ενότητας του λαού και της εθνικής προσπάθειας για την επιτυχή αντιμετώπιση της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία συνεχίζεται για ένατο χρόνο.

Τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα που υπονομεύουν, σήμερα, τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος είναι: η μετατροπή του Κοινοβουλίου σε… «φάμπρικα» νυχτερινών τροπολογιών και αναγκαστικής επιψήφισης των κυβερνητικών νομοσχεδίων, με την υπαγωγή των βουλευτών σε «διατεταγμένη υπηρεσία», οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως απλοί «γραμματοκομιστές» ή αποδέκτες των κυβερνητικών εντολών.

Οι συνεχείς κατηγορίες που εκτοξεύονται κατά της ανεξάρτητης εξουσίας της Δικαιοσύνης, οσάκις οι αποφάσεις της είναι αντίθετες προς τις κυβερνητικές πολιτικές. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, εκδηλώνεται η ολοκληρωτική αντίληψη των κυβερνώντων ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να εγκαταλείψει, ως ανεξάρτητος κριτής, τον έλεγχο για την συνταγματικότητα και την νομιμότητα των κυβερνητικών πράξεων και να υπηρετεί ως υπάκουη θεραπαινίδα την εκτελεστική εξουσία.

Η πολύτροπη και περιπαθής - και συχνά σκανδαλώδης- προσπάθεια των υπευθύνων της κυβερνητικής προπαγάνδας να εγκαταστήσουν στη θέση της «παλιάς διαπλοκής» την «νέα διαπλοκή» με τους δικούς τους ευνοούμενους επιχειρηματίες- άρχοντες των Μ.Μ.Ε.

Η δυσανεξία στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης και η επιθετικότητα με την οποία οι σημερινοί κυβερνήτες αντιμετωπίζουν την δημοκρατική κατάκτηση της πολυφωνικής ενημέρωσης: όσοι ασκούν κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αντιπολιτευόμενα κόμματα, Μ.Μ.Ε., δημοσιογράφοι, επιστήμονες, άνθρωποι των Γραμμάτων και διανοούμενοι κατηγορούνται ως φερέφωνα της «διαπλοκής», ως «σύμμαχοι των εχθρών της πατρίδας» και ως υπονομευτές της «νικηφόρας πορείας» και των « κατορθωμάτων» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Ενώ, αντιθέτως, οι καίοντες άφθονον τον λίβανον του θαυμασμού και της κολακείας- με πρωτοστάτη την ΕΡΤ- αναγορεύονται ως πρότυπα της… αντικειμενικής ενημέρωσης!

Η ανοχή -έως και συνενοχή- που επιδεικνύουν στα «πρώην δικά τους παιδιά;», τα οποία ανενόχλητα «διαβαίνουν» καθημερινά τον… Ρουβίκωνα της έννομης τάξης, εισβάλλουν, καταλαμβάνουν, καταστρέφουν, στέλνοντας τον λογαριασμό στους φορολογούμενους πολίτες· και η αμέριστη κατανόηση με την οποία αντιμετωπίζει ο υπουργός της Δημόσιας Τάξης (κατ’ ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη!) τα «παιδιά των Εξαρχείων» που φλέγονται από την… ευγενή φιλοδοξία (και φλέγουν , κάθε τόσο, το κέντρο της πρωτεύουσας), προκειμένου να οικοδομήσουν το δικό τους… αναρχικό κράτος!

Έτσι, λοιπόν, διορθώνεται… επί το αριστερότερον η Δημοκρατία μας.

Και όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας: «ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ»!

Σκέφτομαι συχνά τα ιδεολογικά αδιέξοδα στα οποία έχει εγκλωβιστεί ένα σημαντικό κομμάτι της νεολαίας μας. Νέα παιδιά, με εξαιρετικές, συνήθως, πνευματικές ικανότητες και ψυχικά προσόντα, που θα μπορούσαν με την κατάλληλη καλλιέργεια να αναδειχθούν σε σημαντικούς συντελεστές προόδου της χώρας μας, προσηλυτίζονται στην ιδέα μιας ιστορικά και νομοτελειακά χαμένης επανάστασης. Παιδιά τα οποία, προτού αποκτήσουν την επαρκή γνώση της Ιστορίας και της σύγχρονης πραγματικότητας, που είναι απαραίτητη, προκειμένου να σχηματίσουν και μια υπεύθυνη γνώμη για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία μας, υιοθετούν μια απόλυτα αρνητική στάση για την μέχρι σήμερα εξέλιξη και για ό, τι συμβάλλει, έστω σε κάποιο βαθμό, στη βελτίωση της ανθρώπινης ζωής. Και με περισσή έπαρση, που πηγάζει από την άγνοια και τη νεανική τους ορμή, φαντασιώνονται πως μπορούν με τη βία να ανατρέψουν συθέμελα το υπάρχον οικονομικοκοινωνικό και πολιτικό σύστημα και μέσα από το χάος να δημιουργήσουν ένα νέο κόσμο «αγγελικά πλασμένο». Είναι οι νέοι που έχουν στρατευτεί στην υπηρεσία τρομοκρατικών, αντιεξουσιαστικών και άλλων « επαναστατικών» και ακραίων «κομματικών» οργανώσεων, οι οποίοι επιδίδονται σε πράξεις βίας, που πολλές φορές προκαλούν, όχι μόνον σοβαρές καταστροφές στην δημόσια και την ιδιωτική περιουσία, αλλά και την απώλεια της σωματικής ακεραιότητας, και, ακόμα, της ζωής συνανθρώπων μας.

Τι επιτυγχάνουν και ποια είναι η κατάληξη αυτών των παιδιών;

Το « κατεστημένο» που λιθοβολείται από τα «επαναστατημένα» νιάτα όχι μόνον δεν «πέφτει», αλλά ενδυναμώνεται και τα « σπασμένα» τα πληρώνουν πάντα οι φορολογούμενοι πολίτες και, κυρίως, οι αδύναμοι, οικονομικά και κοινωνικά.

Και όσον αφορά στους « επαναστάτες», οι περισσότεροι εγκαταλείπουν τις σπουδές τους και ως… «επαγγελματίες επαναστάτες» ζουν τα ωραιότερα και δημιουργικότερα χρόνια της ζωής τους στην παρανομία. Πολλοί συλλαμβάνονται και περνούν τα χρόνια της νιότης τους στη φυλακή και όσοι αποφύγουν τη σύλληψη, την καταδίκη και τη φυλάκισή τους ζουν στο κοινωνικό περιθώριο μέχρι την… ενηλικίωσή τους, η οποία επέρχεται, πολλές φορές, με τα πρώτα συμπτώματα της βιολογικής τους εξασθένισης.

Τότε, μοιραία, έρχεται και η ώρα του οδυνηρού απολογισμού με την πικρή γεύση της ήττας, μιας «χαμένης» ζωής, που ξοδεύτηκε σε ένα πόλεμο για την Ωραία Ελένη- η οποία, τελικά, δεν βρέθηκε στην Τροία- για ένα « αδειανό πουκάμισο», για μια άπιαστη χίμαιρα.

Και είναι τραγικό για τον άνθρωπο, που έτσι ξόδεψε τα καλύτερά του χρόνια, να συνειδητοποιήσει- κάποια στιγμή στη ζωή του ,όταν πια θα είναι πολύ αργά- ότι άδικα θυσίασε τη δικιά του ζωή και τις ζωές των συνανθρώπων του. Είναι η τραγωδία των παραπλανημένων αγωνιστών που περιγράφει ο συγγραφέας Άρης Αλεξάνδρου στο βιβλίο του το «Κιβώτιο» : « Οι αγωνιστές που με κόπους και θυσίες μετέφεραν το βαρύ κιβώτιο μέσα από ανέμους και θύελλες, είχαν πέσει θύματα παραπλάνησης και απάτης. Το κιβώτιο που κουβαλούσαν στα αιματηρά μονοπάτια ήταν άδειο, χωρίς προορισμό, χωρίς νόημα, χωρίς αξία. Ήταν μια παγίδα. Άλλοι το ξεπέρασαν αυτό. Άλλοι εγκλωβίστηκαν και χάθηκαν».

Την ίδια άγονη διαδρομή θα πει κανείς και με την ίδια θλιβερή κατάληξη-πολλές φορές- διάνυσαν και διανύουν και άλλοι πολλοί νέοι που πίστεψαν στις ιδέες των νόμιμων κομμάτων και οργανώσεων, που λειτουργούν μέσα στα πλαίσια του ισχύοντος δημοκρατικού Συντάγματος, και οι οποίοι στρατεύτηκαν και αγωνίστηκαν- μάταια- για την επίτευξη του στόχου της εφαρμογής στην πράξη των ιδεών που διακήρυσσε ο πολιτικός οργανισμός στον οποίον ανήκαν. Μήπως, λοιπόν, πρέπει και αυτούς τους νέους να τους συμβουλέψει κανείς να απέχουν από την πολιτική, όπως τους « συμβούλευε» κάποτε ο δικτάτορας Πατακός « να μην ασχολούνται με την πολιτική» και να « κοιτάν τα μαθήματά τους»;

Ασφαλώς και Όχι. Δεν πρέπει και ούτε μπορούμε να αλλάξουμε την « φύση» του ανθρώπου ως «πολιτικού όντος», όπως λέγει ο Αριστοτέλης. Άλλωστε, το πολιτικό ον- πολίτης που ενδιαφέρεται και μετέχει ενεργά στην πολιτική ζωή αποτελεί τον βασικό συντελεστή που εγγυάται την ομαλή λειτουργία της δημοκρατικής Πολιτείας. Αντίθετα, ο αδιάφορος, αυτός που απέχει από τα «κοινά», όπως λέγει ο Θουκυδίδης, είναι « αχρείος»( άχρηστος) και κατά τους Γάλλους είναι idiot,που σημαίνει ανόητος ( από την ελληνική λέξη « ιδιώτης»: αυτός που δεν ενδιαφέρεται για τα «κοινά»).

Υπάρχει, όμως, η « πολιτική» της βίας και η πολιτική της ελεύθερης διαπάλης των ιδεών και του διαλόγου. Η πολιτική που διεξάγεται σύμφωνα με το Σύνταγμα και τις αρχές του δημοκρατικού πολιτεύματος και η « πολιτική» της αυθαιρεσίας , της βίαιης επιβολής των απόψεων και της τρομοκρατίας που χρησιμοποιεί ακόμα και το έγκλημα ως τρόπο εκφοβισμού και χειραγώγησης των ανθρώπων και ως μέσο κατίσχυσης της «πολιτικής» που πρεσβεύουν οι θιασώτες της.

Αλλά και όσον αφορά στην πολιτική που ασκείται από τα κοινοβουλευτικά κόμματα μπορούμε να διακρίνουμε, επίσης, την πολιτική που σέβεται τον πολίτη ως ηθικοπνευματική οντότητα, που τον αναγνωρίζει ως έλλογο όν και επικοινωνεί μαζί του με τρόπους που προάγουν την πολιτική του σκέψη και ενθαρρύνουν την ενεργότερη και γονιμότερη συμμετοχή του στα κοινά. Την πολιτική της ελεύθερης και πολιτισμένης αντιπαράθεσης των ιδεών και των απόψεων και, αντίθετα, την « πολιτική» των ύβρεων, της μισαλλοδοξίας, των αναπόδεικτων και συκοφαντικών κατηγοριών. Την πολιτική που δογματίζει, συνθηματολογεί, διεγείρει τα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων, εξάπτει τα πάθη, παραπλανεί και φανατίζει τους πολίτες.

Με την πολιτική της ελεύθερης και ειρηνικής αντιπαράθεσης των ιδεών, ακόμα κι αν αποτύχει ο πολιτευόμενος να πραγματοποιήσει όσα πίστεψε και οραματίστηκε, θα έχει «σοδιάσει» στο μυαλό και στην ψυχή του τα πλούτη και την ομορφιά που συνάντησε στο «δρόμο του για την Ιθάκη». Και θα έχει- τουλάχιστον- την υπερηφάνεια ότι συνέβαλε- ή απλώς έριξε τον σπόρο- με την ευγένεια των ιδεών και του αγώνα του στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.

Αντίθετα, με την πολιτική των « αλάθητων» δογμάτων, της βίας και της μισαλλοδοξίας, της διέγερσης των παθών και του φανατισμού, είναι βέβαιο- και ιστορικά αποδεδειγμένο- ότι ο απολογισμός στο τέλος της πορείας θα είναι θλιβερός: το «κιβώτιο» που κουβάλαγαν οι υπηρέτες της, τόσα χρόνια, θα αποδειχθεί κ ε ν ό!

Και, τότε, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κληροδοτήσεις την πικρή σου πείρα στους νέους « επαναστάτες» που ακολουθούν τα βήματά σου και είναι έτοιμοι να επαναλάβουν την δική σου πορεία. Στάσου με την γενναιότητα του Λεωνίδα Κύρκου απέναντι στην Ιστορία και ομολόγησε: ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ! Γιατί είδα ότι όλοι αυτοί( τους ηγέτες που πιστέψαμε) ήταν περιτρίμματα. Κι όμως, εκείνη την εποχή, τους έβλεπα σαν γίγαντες! Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο, που είδα από κοντά και κατάλαβα πόσο γελοίος ήταν!

«Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες…» (τελευταία συνέντευξή του Λ.Κ., δυο μήνες πριν από τον θάνατό του).

Πρέπει να είναι κανείς θεόστραβος ή αφελής για να μην βλέπει ότι είναι αδύνατον να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την οικονομική και κοινωνική κρίση σε μια χώρα, όπου ολόκληρη η δημόσια περιουσία , καθώς και ένα μεγάλο μέρος της ιδιωτικής περιουσίας είναι υποθηκευμένη, όπου η πλειονότητα, σχεδόν, των πολιτών βρίσκεται παγιδευμένη στις Τράπεζες και στην Εφορεία, όπου, καθημερινά, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ο ελληνικός λαός βιώνει τον φόβο της κατάσχεσης οποιουδήποτε τραπεζικού λογαριασμού του- και με οποιοδήποτε ποσό- διατηρεί στην τράπεζα( ακόμα κι αν ήταν ένα πρόγραμμα για το εγγόνι του) και του πλειστηριασμού οποιουδήποτε περιουσιακού του στοιχείου ( ανεξάρτητα εάν αποκτήθηκε με τραπεζικό δάνειο ή προέρχεται από γονική κληρονομιά), όπου τα δυσβάσταχτα « χαράτσια» επί της ακίνητης περιουσίας, όχι μόνον αναστέλλουν κάθε αγοραπωλησία και επέκταση της οικονομικής δραστηριότητάς του, αλλά και εξαναγκάζουν πολλούς Έλληνες πολίτες να μην αποδέχονται την κληρονομία και να εγκαταλείπουν περιουσίες, οι οποίες θα μπορούσαν, υπό διαφορετικές συνθήκες, να αξιοποιηθούν οικονομικά και να συμβάλουν, τόσο στην ατομική, όσο και γενικότερα, στην ανάπτυξη της χώρας.

Και εθελοτυφλούν, αυταπατώνται ή εν γνώσει τους εξαπατούν τον ελληνικό λαό οι κυβερνώντες, οι οποίοι θριαμβολογούν για τα «υπερπλεονάσματά» τους- τα οποία δίνουν τη «χαριστική βολή» στην ημιθανή οικονομία-και για την, δήθεν, « καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια» - με την οποία παρηγορούν το ρακένδυτο, ιδεολογικά, αριστερό τους « τσούρμο».

Ποια ανάπτυξη- με ποιους και με πόσους- θα επιτύχουν, μέχρι τον Αύγουστο του επόμενου έτους (2018), ώστε να μπορεί η χώρα να βαδίσει πάνω στα δικά της πόδια, χωρίς τα δεκανίκια των δανειστών της;

Με τις χιλιάδες χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που έβαλαν λουκέτο ή με τις χιλιάδες επιχειρήσεις που έδιωξε η δυσβάσταχτη φορολογία στην Βουλγαρία και την Κύπρο;

Και με ποιους επενδυτές θα έρθουν εκείνα τα κεφάλαια, με τα οποία θα ανοικοδομηθεί, εξαρχής και πάνω σε υγιείς βάσεις, η ελληνική οικονομία; Από τους επενδυτές που έχουν «σκυλομετανιώσει», διότι εμπιστεύτηκαν τα λεφτά τους σε μια χώρα της ανομίας, που πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό και καίγεται κάθε βράδυ από τα « επαναστατημένα νιάτα», σε μια χώρα, όπου έχει επιβληθεί το φορολογικό σύστημα… Γιαγκούλα, όπου μειώνεται συνεχώς το εισόδημα των νοικοκυριών και η κατανάλωση, ακόμα, και των βασικών αγαθών, όπου επικρατεί το κυβερνητικό «αλαλούμ» με πρωθυπουργεύοντες και υπουργεύοντες που η παιδεία τους περιορίζεται σε μερικά μαρξιστικά «τσιτάτα» και η διαχειριστική τους ικανότητά στο επίπεδο Δεκαπενταμελούς Μαθητικού Συμβουλίου;

Ή από τους επενδυτές της Αμερικής και της Ευρώπης, οι οποίοι κατά τις παλαιότερες… προφητείες των υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών- μόλις θα ηχούσαν τα τύμπανα του Τσίπρα και «οι αγορές θα χόρευαν πεντοζάλη»- θα έκαναν «ουρά» μπροστά στα υπουργεία τους, διαγκωνιζόμενοι για το ποιος θα πρωτοεπενδύσει;

Και με ποια «μπροστάρισσα» νεολαία θα πραγματοποιηθεί το «αναπτυξιακό θαύμα»; Με τη «σαλεμένη» νεολαία που έχει εξειδικευτεί και επιδίδεται στο «αντάρτικο πόλης», με τη «χρυσή νεολαία» του Γαβρόγλου, η οποία « διακινείται» στα πανεπιστημιακά άσυλα των αναρχικών, των κομματικών τοποτηρητών και των αιώνιων φοιτητών, με τη νεολαία που αχρηστεύεται, καταδικασμένη στην αχρησία της ανεργίας και γηράσκει στις καφετέριες «μες σε καπνούς και σε βρισιές» ή με τη νεολαία που μπούχτισε από τα μεγάλα λόγια και τις κούφιες υποσχέσεις και ξενιτεύτηκε για να δουλέψει σε ξένα αφεντικά;

Μπορεί ένας λαός που εκτίει την ποινή της ισόβιας κάθειρξης στις τράπεζες και στις εφορείες να πάρει, ποτέ, στα δικά του χέρια την τύχη του και την τύχη της χώρας του;

Μπορεί να ανθίσει και να καρποφορήσει κανενός είδους δημοκρατία με το λαιμό ενός ολόκληρου λαού στην καρμανιόλα;

Αυτοί που φιλοδοξούν να εξαντλήσουν, μέχρι το 2019, την κυβερνητική τους θητεία «Ας ανοίξουν κανένα βιβλίο», όπως θα έλεγε και ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, ο «ειδημονέστατος» Καρανίκας, και ας διαβάσουν πώς ο σοφός νομοθέτης και μεταρρυθμιστής Σόλων ο Αθηναίος απέτρεψε την εμφύλια διαμάχη και την διάλυση της Αθηναϊκής Πολιτείας και πώς έβαλε τις βάσεις για την ανάπτυξη της πατρίδας του; Πώς απάλλαξε από τα δεσμά της δουλείας τους Αθηναίους πολίτες που είχαν χάσει, λόγω χρεών, τη γη τους , καθώς και την προσωπική τους ελευθερία και είχαν καταντήσει «ανδράποδα» των δανειστών τους;

Πώς ο Σόλων αποκατέστησε την ανθρώπινη υπόστασή τους και τους επανέφερε στη θέση του ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη, ο οποίος συμμετέχει στη δημοκρατική λειτουργία της Πολιτείας και με την δημιουργική του δράση αναδεικνύεται σε συντελεστή προόδου.

Ας ξεχωρίσουν, λοιπόν, με νόμο τους λεγόμενους «στρατηγικούς κακοπληρωτές» από τα πραγματικά θύματα της κρίσης. Και ας καθορίσουν με σαφήνεια τα συγκεκριμένα κριτήρια: ποιος πρέπει να πληρώσει, πώς θα πληρώσει και ποιος απαλλάσσεται.

Και, επιτέλους, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και οι τράπεζες που εκμαύλιζαν τους αφελείς , προκειμένου να τους κάνουν πελάτες τους, για τα ανεξέλεγκτα δάνεια που χορηγούσαν παραβλέποντας τη δυνατότητα αποπληρωμής τους από τον δανειολήπτη, καθώς και για τα τοκογλυφικά επιτόκια που δεκαπλασίασαν τις οφειλές σε λίγα χρόνια. Και ας ελεγχθεί, ειδικότερα, η ενοχή αυτών, οι οποίοι- εν γνώσει τους ότι δεν θα αποπληρώνονταν ποτέ- χορηγούσαν τα εκατομμύρια των γνωστών «θαλασσοδανείων».

Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και όσοι είχαν την υπηρεσιακή, καθώς και την πολιτική ευθύνη των ελεγκτικών μηχανισμών του Δημοσίου και επέτρεψαν ή αδιαφόρησαν για την συσσώρευση οφειλών προς το κράτος που έφθασαν στο ύψος πολλών εκατομμυρίων. Καθώς και εκείνοι που ενδιαφέρθηκαν όψιμα, μετά την καταστροφική κρίση, να «συλλάβουν» την προκλητική και «βοώσα», επί χρόνια, φοροδιαφυγή»!

Και, βέβαια, δεν είναι «στρατηγικοί κακοπληρωτές» όσοι μισθοσυντήρητοι δανειοδοτήθηκαν, στο παρελθόν, με βάση το εισόδημα που δηλώνονταν στην προσκομιζόμενη Φορολογική τους Δήλωση και οι οποίοι, σήμερα, εμφανίζουν στη Δήλωση τους μηδενικό εισόδημα, λόγω ανεργίας, ή μειωμένο κατά 30% έως και 50% εισόδημα, λόγω περικοπών.

Μπορεί, λοιπόν, κάθε πολίτης να έχει την ατομική του ευθύνη για τα σφάλματα και τις παραλείψεις που προκάλεσαν την κρίση σε ατομικό ή και συλλογικό επίπεδο. Είναι όμως λογικό και δίκαιο η ευθύνη να μοιράζεται ανάλογα με το μέγεθος και τη δύναμη που είχε ο καθένας από τη θέση του να επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων προς την θετική ή την αρνητική κατεύθυνση. Και γι΄ αυτό η λογική και το δίκιο επιβάλλουν Τράπεζες και Εφορείες να μην μετακυλύουν τη ζημιά που προκάλεσε η κρίση στις πλάτες των θυμάτων που είχαν το μικρότερο μερίδιο της ευθύνης.

Άλλωστε, εάν υπάρχει μια ελπίδα να σωθεί, κάποτε, η χώρα, θα σωθεί με το λαό της όρθιο και δυνατό. Αλλιώς, όποια σωτηρία μας τάζουν, με δήθεν ισχυρές τράπεζες και γενναία πλεονάσματα αλλά με το λαό γονατισμένο και εξουθενωμένο, θα είναι κοροϊδία και όχι σωτηρία.

«Είναι σημαντικό να έχουμε επιτυχημένα, αλλά αριστερόστροφα επιτυχημένα παραδείγματα, όπως η Πορτογαλία και η Ελλάδα», διακήρυξε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας από την Πορτογαλία, όπου βρέθηκε, ως παρατηρητής στη συνάντηση των ηγετών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Κατά πρώτον, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι υπάρχουν συνετές αλλά και ανόητες ή παλαβές «αριστεροσύνες» και «αριστερόστροφες» πολιτικές. Αριστερόστροφες πολιτικές που πάνω από τις ιδεολογικές διαφορές βάζουν το συμφέρον του λαού και την σωτηρία της χώρας, σε περιόδους κρίσεων, και οι οποίες συμβάλουν στην κοινή προσπάθεια -ή τουλάχιστον δεν την υπονομεύουν- για την έξοδο από την κρίση· και αριστερές πολιτικές που εκμεταλλεύονται τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός και η χώρα, προκειμένου να αναρριχηθούν στην εξουσία. Πολιτικές ΣΥΡΙΖΑ, με τις οποίες παραπλάνησαν το λαό με ψεύτικες υποσχέσεις, που όξυναν τα πάθη με ανυπόστατες κατηγορίες και σενάρια συνωμοσίας, που φανάτισαν και δίχασαν το λαό με συνθήματα του τύπου «ή αυτοί ή εμείς» και «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Και πολιτικές που ακολούθησε το Πορτογαλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, τόσο κατά την περίοδο που η Πορτογαλία βρισκόταν υπό το καθεστώς των Μνημονίων, όσο και αφότου ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας.

Είναι χαρακτηριστική η υπευθυνότητα που επέδειξε ο σοσιαλιστής Αντόνιο Κόστα, όταν, αναλαμβάνοντας την εντολή σχηματισμού της κυβέρνησής του, δεσμεύτηκε με επιστολή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Καβάκο Σίλβα, ότι δεν θα επηρεαστεί από τις θέσεις των αριστερών κομμάτων που τον στηρίζουν και ειδικότερα ότι: 1. Η κυβέρνησή του θα σεβαστεί τις διεθνείς υποχρεώσεις της, τόσο απέναντι στην Ευρωζώνη, όσο και στο ΝΑΤΟ. 2. Θα εξασφαλίσει τη σταθερότητα του τραπεζικού συστήματος και 3. Θα διατηρήσει τη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικού Διαλόγου, παρά την υπόσχεση που έδωσε στο Κομμουνιστικό Κόμμα ότι θα ενισχύσει το ρόλο των συνδικάτων.

Εάν είχε επιδείξει την ανάλογη υπευθυνότητα και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, όταν αναλάμβανε το 2015 την διακυβέρνηση της Ελλάδας, δηλώνοντας ότι σέβεται τις υποχρεώσεις που είχε αναλάβει η χώρα (αυτό που τελικά έκανε με καθυστέρηση ενός χρόνου και με τεράστιο κόστος) και εάν είχαμε αποφύγει τα «επαναστατικά» παιχνίδια στην «Παιδική Χαρά» του Μαξίμου, δεν θα είχαν «πάει στράφι» οι θυσίες του ελληνικού λαού, των πέντε προηγούμενων χρόνων, και, σήμερα, θα είχαμε απαλλαγεί από τις δυσβάστακτες μνημονιακές υποχρεώσεις μας· θα είμαστε, ήδη μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, όπως η Πορτογαλία, η οποία προχωρεί με σταθερούς ρυθμούς στην ανάπτυξη, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, η οποία δανείζεται με χαμηλά επιτόκια από τις αγορές και η οποία μπορεί να εγγυηθεί, βάσιμα, «καλύτερες μέρες» για τον λαό της.

Αλλά ο Αλ. Τσίπρας - και μέσω Πορτογαλίας- προσπάθησε να μας πείσει ότι χάρη στην «επιτυχημένη» διακυβέρνηση Τσίπρα/Καμένου, έχουμε και στην Ελλάδα -όπως και στην Πορτογαλία- ένα «επιτυχημένο, αριστερόστροφο παράδειγμα»!

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας παραμένει, όπου κι αν βρίσκεται, ένας επικίνδυνος -για την Ελλάδα και τον λαό της- φορέας του «ιού» της «αυταπάτης» και της απάτης.

Ασφαλώς οι Πορτογάλοι Σοσιαλιστές θα τον πληροφόρησαν ότι αυτοί δεν υποθήκευσαν για 99 χρόνια ολόκληρη την δημόσια περιουσία τους, ότι δεν επέβαλλαν ποτέ στις τράπεζές τους capital control και ότι δεν τις ξεπούλησαν για 5 δις, ότι μετά το Γ΄ Μνημόνιο, δεν υπέγραψαν και ένα Δ΄ για το 2019-20, με μείωση του αφορολογήτου στα 5.700 και περικοπές κατά 30% στις συντάξεις.

Και ασφαλώς θα πληροφορήθηκε ότι το «αριστερόστροφο» πορτογαλικό πρόγραμμα δεν «ληστεύει» τη Μεσαία Τάξη για να… ελεήσει το προλεταριάτο! Και ότι δεν επιδίδεται, όπως κάνει αυτός με τον Καμένο, στις… «επιτυχημένες εξαγωγές βλημάτων» στη Σαουδική Αραβία, ούτε και στους «επιτυχημένους» ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, οι οποίοι, κατά τα λεγόμενα Τσακαλώτου, θα αποτελέσουν την κινητήρια δύναμη για την… ανάπτυξη (οι οποίοι πλειστηριασμοί, και κατά τα λεγόμενα του «τετραπέρατου» Μάρδα, εάν δεν αναστέλλονταν, κατά το παρελθόν, από την… «κοινωνικά ανάλγητη» Ν.Δ, θα είχαν… εκτινάξει πολύ ενωρίτερα την ανάπτυξη!).

Παρόλα τα χρήσιμα διδάγματα που μπορεί κανείς να αποκομίσει επισκεπτόμενος μια άλλη χώρα, κανείς δημαγωγός δεν επιστρέφει θεραπευμένος από τις αυταπάτες του. Δεν αρνείται τον εαυτό του και δεν αλλάζει πολιτική.

Γι’ αυτό και ο Αλ. Τσίπρας θα συνεχίσει να ταλαιπωρεί τη λογική και την αλήθεια. Θα δέχεται και θα επιβάλλει συνεχώς νέα μέτρα που θα τα βαφτίζει… «αριστερόστροφα». Και με τη μέθοδο του Καραγκιόζη θα μοιράζει φόρους και πλεονάσματα: «ένα μένα, ένα σένα. Ένα μένα, ένα το μάνα μου, ένα το αδερφό μου το ζαβό, ένα μένα, ένα σένα».

Θα παίρνει από τη δεξιά μας τσέπη 100 και θα μας επιστρέφει δέκα στην …αριστερή μας τσέπη!

 Για όσα στραβά και κακά συμβαίνουν (πυρκαγιές, λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί) θα φταίνε οι «πρώην» και οι… «επόμενοι» και ποτέ οι παρόντες. Θα φταίνε οι «διαπλεκόμενοι», οι αντιπολιτευόμενοι -ακόμα και η γυναίκα του Μητσοτάκη!

Και θα συνεχίζει να ομιλεί… «την αλήθεια και μόνον την αλήθεια», πως τον Αύγουστο του 2018 βγαίνουμε ΟΡΙΣΤΙΚΑ από τα Μνημόνια!

Και όσον αφορά τα μέτρα που βρίσκονται καθ’ οδόν και αυτά που, ήδη, έχει ψηφίσει για το 2019 (βαρύτερη φορολογία και νέες περικοπές στις συντάξεις);

Ε, για αυτά, υπεύθυνοι είναι οι… επόμενοι!

«Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι»!

Ελληνική παροιμία

Μας κάνουν « πλάκα» οι Γάλλοι απονέμοντας στον Αλ. Τσίπρα το «Βραβείο Πόλιτικού Σθένους» ( από το περιοδικό Politique International) και το «Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες» (από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισίων);

Κατά μίαν έννοια μας κάνουν «πλάκα», διότι και η «βράβευση» εντάσσεται στα πλαίσια της τακτικής της «μαλαγανιάς» των Ευρωπαίων εταίρων μας, η οποία εφαρμόστηκε εναλλάξ με την τακτική «του μαστιγίου και του καρότου» και είχε απόλυτη επιτυχία στην περίπτωση του Τσίπρα και της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης».

Ποια είναι η ετυμολογία και η σημασία της λέξης «μαλαγάνα» και της εξ αυτής παραγόμενης «μαλαγανιάς»;

Η προέλευση της λέξης «μαλαγάνα» δεν είναι εξακριβωμένη. Η λέξη συναντάται στα Ισπανικά ως malagana με τη σημασία της λιποθυμίας, η οποία, όμως, δεν έχει σχέση με την ελληνική σημασία της λέξης «μαλαγάνα» (αρσενικού ή θηλυκού γένους), που είναι συνώνυμη με τον κόλακα ή τον γαλίφη, δηλαδή, αυτόν ή αυτήν που με υποκρισία, με πονηριές, παινέματα και «καλοπιάσματα» προσπαθεί να πετύχει τους σκοπούς του. Και όσον αφορά τη λέξη «μαλαγανιά», είναι ο τρόπος και η τακτική που χρησιμοποιεί ο, η «μαλαγάνα» προκειμένου να «τουμπάρει» εκείνον από τον οποίον αναμένει την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του.

Η «βράβευση», λοιπόν, αποτελεί το επιστέγασμα μιας σειράς από μαλαγανιές, στις οποίες επιδόθηκαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας προς τον Αλ. Τσίπρα, μετά τη συμφωνία του Γ΄ Μνημονίου, στην οποία συμφωνία σύρθηκε, μετά το… « ηρωικό» Δημοψήφισμα ο μέχρι τότε «άτακτος» αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ με την μέθοδο του «μαστιγίου και του καρότου» (η οποία υπό τις συνθήκες εκείνες του Α΄ εξαμήνου του 2015, κρίθηκε ως η πλέον πρόσφορη και αποτελεσματική μέθοδος).

Αφού, όμως, υπογράφηκε το Γ΄ Μνημόνιο και ο Τσίπρας, νικητής, για δεύτερη φορά, των εκλογών, ανέλαβε την υλοποίησή του, άλλαξε άρδην η τακτική των Ευρωπαίων ηγετών. Τώρα, πια, έπρεπε να εφαρμοστεί το… «αριστερό» Μνημόνιο χωρίς ταλαντεύσεις και χωρίς αναταράξεις. Πρώτοι οι «Ολαντρέου» και Γιουνγκέρ έδειξαν, με αγκαλιές και φιλιά, την «αμέριστη συμπάθειά» τους προς το «καημένο το παιδί» που βγήκε «ξυπόλητο στ’ αγκάθια», που έκανε τόση προσπάθεια να μιλήσει τα Αγγλικά, που το είχαν παρεξηγήσει, τότε που ο Βαρουφάκης έκανε του κεφαλιού του! Αλλά και η Μέρκελ έδειξε όλη τη… μητρική της στοργή προς το άπειρο «παιδί» που έδειχνε, όμως, τόσο ζήλο να μάθει πώς σκέπτονται και πώς συμπεριφέρονται στα μεγάλα «σαλόνια της εξουσίας»!

Και το «παιδί» γρήγορα απόκτησε τον αέρα του Ευρωπαίου ηγέτη, που έχει πλέον αποκηρύξει όλες τις παλιές σαχλαμάρες της «Αριστεράς» περί «αποικίας χρέους» και περί Ευρωπαίων τοκογλύφων» και δεν χαλάει κανένα χατίρι στους «ευεργέτες» της χρεοκοπημένης Ελλάδας, ακόμα και μπροστά στην απαίτησή τους, για την εξασφάλιση των δανεικών που «απλόχερα» μας έδωσαν, να υποθηκευτεί όλη η δημόσια περιουσία της Ελλάδας για 99 χρόνια!

Και, επιτέλους, μπροστά στο «ευρωπαϊκό ήθος» του Έλληνα πρωθυπουργού λύγισε και ο σκληρόκαρδος Σόιμπλε, ο οποίος αναγνώρισε δημόσια ότι χωρίς τον Αλέξη δεν θα ήταν δυνατόν να περάσουν στην Ελλάδα τα μέτρα του Γ΄ Μνημονίου!

Ακόμα και ο στριφνός Ντάισελμπλουμ δεν φειδωλεύτηκε τους επαίνους προς τον Έλληνα πρωθυπουργό και εξέφρασε τον θαυμασμό του, γιατί επί Τσίπρα εξαφανίστηκαν οι «αγανακτισμένοι» και δεν καίγεται τώρα η Αθήνα!

Έτσι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, για να δρέψει (ή να θρέψει κατά την τσίπρια έκφραση) τους καρπούς της προσπάθειάς του ο πρώτος «επαναστάτης» Ευρωπαίος πρωθυπουργός! Σήμερα πια μπορεί να στέκεται… ισοϋψής και ισότιμος με τους μεγάλους ηγέτες που υπήρξαν οι στυλοβάτες της Ευρωπαϊκής ιδέας!

Σήμερα, χάρη στην αγάπη και τον θαυμασμό που του δείχνουν όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες (Εντάξει. Ιδιαιτέρως ο Μακρόν!) και χάρη στις φιλότιμες προσπάθειες της, επίσης… γοητευμένης, Τρόικας, αποκτήθηκε το μέγα φοροεισπρακτικό πλεόνασμα, το οποίο θα διατεθεί για να σταματήσει η γκρίνια του ελληνικού προλεταριάτου και για την άσκηση, βεβαίως,… « αριστερής» πολιτικής!

Σήμερα μπορούμε να είμαστε απένταροι, αλλά περήφανοι: ο πρωθυπουργός μας, ο Αλέξιος ο Α΄ επέστρεψε από τη Γαλλία κουβαλώντας δυο ολόκληρα βραβεία:

1. «Βραβείο Πολιτικού Σθένους», «διότι είχε το κουράγιο να πάει… κόντρα στην Τρόικα ( πιο χοντρή «πλάκα» δεν γίνεται!) και στους υποστηρικτές της λιτότητας»!

Και 2. «Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες»!

Κι αυτά τα βραβεία ο γενναιόδωρος πρωθυπουργός μας τα ΑΦΙΕΡΩΝΕΙ, όπως είπε, ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ, για τις θυσίες, λέει, που έχει κάνει (Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ)!

Τόση δόξα πώς θα την αντέξουμε, μέχρι να γίνουν οι εκλογές!

«Ο Έλλην δύο δίκαια ασκεί πανελευθέρως,

 συνέρχεσθαί τε και ουρείν εις όποιο θέλει μέρος»!

Γ. Σουρής.

Πυκνή η εβδομάδα που πέρασε από ακραία και προκλητικά παραδείγματα πολιτικής αυθαιρεσίας: προηγήθηκε η κυνική ομολογία των κυβερνώντων ότι διαπράττουν το πολιτικό έγκλημα «προλεταριοποίησης» της ελληνικής κοινωνίας με την « συνειδητή» καταστροφή της μεσαίας τάξης, ώστε ελεημονούντες τα εξαθλιωμένα θύματά τους με το «κοινωνικό μέρισμα», το οποίο προήλθε από την « αφαίμαξη» της Μεσαίας Τάξης , να χρηματοδοτήσουν την δημοσκοπική ανάκαμψη του κόμματός τους.

 Ακολούθησαν οι φονικές πλημμύρες στη Δυτική Αττική, όπου η διαχρονική αυθαίρετη δόμηση προκάλεσε την κατακλυσμιαία οργή της Φύσης, η οποία, μέσα σε λίγες ώρες, αφάνισε μέσα στη λάσπη τις ζωές και τις περιουσίες των κατοίκων.

Και ήρθε μέσα στο πένθος και την απόγνωση των ανθρώπων να προστεθεί και η οργή τους για τους θεατρινισμούς και την υποκριτική στάση της εκλεκτής του κυβερνώντος κόμματος Περιφερειάρχη, η οποία πριν από τρία χρόνια, με νικητήρια έπαρση δήλωνε ότι «θα πάει στο σπίτι της, εάν δεν ολοκληρώσει τα αντιπλημμυρικά έργα στη Δυτική Αττική» και η οποία, σήμερα, μετά την καταστροφή, αντί να « πάει στο σπίτι της» να κρύψει την ανικανότητά της, διότι επί τρία χρόνια ουδέν έπραξε, επιρρίπτει τις ευθύνες στην… γραφειοκρατία!

Και, βέβαια, με τον «στρατηγό της απραξίας» στο Υπουργείο… «Προστασίας του Πολίτη» συνεχίζεται και εντείνεται η ασύδοτη δράση των «αντιεξουσιαστών» ( ημεδαπών συνεπικουρούμενων και από αλλοδαπούς), οι οποίοι έχουν εγκαθιδρύσει αυτόνομο κράτος στα Εξάρχεια και οι οποίοι με την περίεργη ανοχή των κυβερνώντων καταλαμβάνουν δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, εισβάλλουν σε υπουργεία και οργανισμούς- και εσχάτως, στο… «απόρθητο οχυρό» του Υπουργείου της Εθνικής Άμυνας- πυροβολούν αστυνομικούς, πυρπολούν Μέσα Μεταφοράς, καταστρέφουν τις περιουσίες πολιτών( εσχάτως και κρεοπωλεία), εκτοξεύουν βόμβες Μολότοφ και ναυτικές φωτοβολίδες, αδιακρίτως, εναντίον αστυνομικών και πολιτών, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο τραυματισμού τους ή και της απώλειας ανθρώπινης ζωής ( ένα από τα θύματά τους, μια γυναίκα βρίσκεται στην Εντατική χτυπημένη από φωτοβολίδα κατά τα επεισόδια της 17^ης Νοεμβρίου).

Είμαστε, λοιπόν, μια χώρα, όπου η αυθαιρεσία βασιλεύει, πλέον, σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. Μια χώρα , όπου ο καθένας, εκπρόσωπος του κράτους ή ιδιώτης, απλός πολίτης ή πολιτικός αποφασίζει και ενεργεί κατά το δοκούν και επί το λαϊκότερον, « κάνει ό, τι του γουστάρει» γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του Αρχές, Κανόνες και Νόμους.

Θα αντέλεγε, ίσως, κανείς ότι αυθαίρετες πράξεις συμβαίνουν και σε άλλες χώρες. Και βέβαια συμβαίνουν, διότι πουθενά, σε καμιά χώρα δεν κατοικούν Άγγελοι ούτε διοικούνται οι χώρες από Αγίους· σε καμιά, όμως, πολιτισμένη χώρα οι αυθαίρετες πράξεις δεν έχουν τις διαστάσεις και τα χαρακτηριστικά της εν Ελλάδι αυθαιρεσίας, την καθολικότητα, το εύρος και την μονιμότητα · και το σημαντικότερο: δεν υπάρχει καμιά χώρα όπου η αυθαιρεσία όχι μόνον παραμένει- διαχρονικά- ατιμώρητη, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις επιβραβεύεται κιόλας.

Η αυθαιρεσία, κατά κανόνα, ξεκινάει από το «κεφάλι» και καταλήγει στην « ουρά», όπως συμβαίνει και με « το ψάρι που βρωμάει από το κεφάλι». Είναι, δηλαδή, πρωτίστως πολιτική και κρατική και από εκεί επεκτείνεται σε ολόκληρη την κοινωνία.

Παραπλανεί το λαό με ψεύδη και υφαρπάζει την εξουσία ένα κόμμα; Αλίς στους πεπλανημένους! Επί μια ολόκληρη τετραετία οι κυβερνώντες , ανενόχλητοι, μπορούν να καταστρέφουν τη χώρα και να υποθηκεύουν το μέλλον των επιγιγνομένων, χωρίς να υπάρχει καμιά δύναμη, η οποία θα ανέκοπτε την καταστροφική τους δράση( Συνταγματική πρόβλεψη, προνομία Προέδρου, Συνταγματικό Δικαστήριο)!

Τιμωρήθηκε ποτέ κανένας υπουργός ή πρωθυπουργός για τις ολέθριες αποφάσεις, για τις βλακώδεις πολιτικές που εφάρμοσε και τις ζημίες που προκάλεσε στη χώρα;

Τιμωρήθηκε η σημερινή κυβέρνηση για την Βαρουφάκεια πολιτική που πισωγύρισε τη χώρα στο 2010, που επιβάρυνε το λαό με τα πρόσθετα βάρη των 100 δις, που προκάλεσε την κατάρρευση των τραπεζών και επέβαλε τα capital control , για να οδηγήσει, τελικά, τις μεγαλύτερες τράπεζες στο ξεπούλημα και στον αφελληνισμό τους;

Τιμωρήθηκε ο Α. Τσίπρας για τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιέργησε, για το διχασμό του λαού που προκάλεσε, για τη μετατροπή του δημοψηφισματικού ΟΧΙ στο ταπεινωτικό για το λαό ΝΑΙ και τον εξευτελισμό της χώρας με την διεθνώς, πλέον, γνωστή kolotuba του;

Η απάντηση είναι ιστορικά πρωτοφανής: επιβραβεύτηκε με την πανηγυρική επανεκλογή του, δύο μήνες, μετά το φιάσκο του Δημοψηφίσματος!

Τιμωρήθηκε ο υπουργός του για τις εκατοντάδες νέων θυμάτων που προκάλεσε αποφυλακίζοντας με τον Νόμο του φονιάδες και ληστάρχους;

Τιμωρήθηκε ο ψευτονταής, ο συκοφάντης και υβριστής υπουργός του για τη σπίλωση της υπόληψης των πολιτικών αντιπάλων του;

Αντίθετα αύξησε τα ποσοστά του στην εκτίμηση του κομματικού κοπαδιού του!

Τιμωρήθηκε ποτέ ο ψευτοεπαναστάτης κομματάρχης για το πνεύμα απείθειας και ανομίας που καλλιέργησε στον αφελή λαό πρωτοστατώντας στο κίνημα « Δεν πληρώνω»;

Σήμερα, αφού έγιναν πια κυβέρνηση, υποχρεώνουν τους τέως, αφελείς οπαδούς τού «Δεν πληρώνω» να πληρώσουν και με τόκο τα… απλήρωτα!

Και το ελληνικό κράτος «κατ΄ εικόνα και ομοίωσιν» των κυβερνώντων! Όταν το κράτος χρωστά στους πολίτες δεν πληρώνει, αλλά όταν χρωστά ο πολίτης στο κράτος οδηγείται στη φυλακή ή του κατάσχονται τα υπάρχοντα!

Και οι δημόσιοι υπάλληλοι, που γαλουχήθηκαν με τα προεκλογικά συνθήματα των σημερινών κυβερνητών ότι «η αξιολόγηση είναι τιμωρία» συνεχίζουν να απορρίπτουν κάθε ιδέα για την αξιολόγησή τους, και τώρα που η …μετανοούσα παρέα των κυβερνώντων ανακάλυψε- όψιμα- ότι «η αξιολόγηση δεν αποσκοπεί στην τιμωρία αλλά στην επιβράβευση των άξιων υπαλλήλων»!

Και ο λαός, που βλέπει και ακούει τα « υψηλά» παραδείγματα από τους ιδεολόγους της αυθαιρεσίας πολιτικούς ηγέτες του και εκλαμβάνει την δημοκρατία ως ανομία και την ελευθερία ως ασυδοσία αυθαιρετεί « πανελευθέρως», όπως λέγει ο Γ. Σουρής! Καταπατεί δημόσιες εκτάσεις ,καίει και αποψιλώνει τα δάση, μπαζώνει ρέματα και χτίζει τείχη προκαλώντας την οργή της φύσης, ρίχνει τοξικά απόβλητα στα ποτάμια και μολύνει με παράνομες χωματερές τον υδάτινο ορίζοντα .

 Εν τη μωρία του ο άνθρωπος πριονίζει το κλαδί, όπου κάθεται, απεργαζόμενος την καταστροφή του!

Γι΄ αυτό και η μεταρρύθμιση που πρέπει να πραγματοποιηθεί κατ΄ απόλυτη προτεραιότητα είναι να αποκατασταθεί ο σεβασμός προς τη φύση· ειδικότερα, όμως, για την Ελλάδα επείγει να αποκατασταθεί η λογική και η υπευθυνότητα στο επίπεδο της πολιτικής ηγεσίας. Να σταματήσει, πρωτίστως, η αυθαιρεσία των κυβερνώντων, κεντρικά και τοπικά (και όσον αφορά τους περιφερειακούς και δημοτικούς άρχοντες). Να σταματήσει η ανοχή στην ανομία. Η γελοιοποίηση των νόμων που ψηφίζονται στη Βουλή και ουδέποτε εφαρμόζονται. Η παρότρυνση των πολιτών στην αυθαίρετη δόμηση με τις διαχρονικές και αλλεπάλληλες «νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων» (για τις οποίες επιδεικνύουν ιδιαίτερο ζήλο και οι « αριστεροί κυβερνώντες).

Έτσι θα γίνουν σεβαστοί οι Νόμοι και εκ μέρους των πολιτών.

Και οι Έλληνες, που ευτύχησαν να κατοικούν σε μια χώρα με τόση φυσική ομορφιά, ίσως, κάποτε, μάθουν να ζουν, « ομολογουμένως τη φύσει», όπως έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι.

Όσες φορές ακούω για τρομοκράτες και για την τρομοκρατική τους δράση, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι, όταν συλλαμβάνονται και αποκαλύπτονται, με έκπληξή μας διαπιστώνουμε ότι είναι κοινοί και καθημερινοί άνθρωποι, «συγκάτοικοι» στην… ίδια πολυκατοικία, άνθρωποι που δεν παρουσίασαν, ποτέ, καμιά… υπεράνθρωπη, υπερφυσική ιδιότητα ούτε κάποιο δείγμα μεγαλοφυούς δημιουργίας.

Αισθάνονται, άραγε, ότι αποτελούν ένα ανώτερο είδος ανθρώπου, κάτι σαν …άγγελοι με την ρομφαία που τους εμπιστεύτηκε ο θεός; Ότι αποτελούν την ενσάρκωση του πνεύματος της Δικαιοσύνης ή ότι εκπροσωπούν κάποια ανώτατη Αρχή; Ότι έχουν « εν λευκώ» εξουσιοδοτηθεί από το λαό ή το… «Υπερπέραν» να δικάζουν και να καταδικάζουν, κατά το δοκούν, τους συνανθρώπους τους; Πιστεύουν ότι- «ελέω Θεού» ή « ελέω» Διαβόλου- έχουν την υπέρτατη εξουσία να αποφασίζουν για τον θάνατο ανθρώπων ή την εξαφάνιση ανθρώπινων περιουσιών και δημιουργημάτων;

Απονέμουν, λένε, «επαναστατικώ δικαίω», την δικαιοσύνη, την οποία δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απονείμουν τα θεσμικά όργανα της συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας.

Αλλά για να επικαλούνται το «επαναστατικό δίκαιο», πρέπει, προηγουμένως, να πραγματοποιήσουν κάποια επανάσταση και η επανάστασή τους να έχει την αποδοχή και την στήριξη του λαού. Και εφόσον καταλύσουν το παλιό καθεστώς, τότε μπορούν να θέσουν σε ισχύ το «επαναστατικό δίκαιό» τους. Σε αντίθετη περίπτωση οι πράξεις τους, οι οποίες, δήθεν, στηρίζονται στο «επαναστατικό δίκαιο» αποτελούν εγκληματικές ενέργειες που στρέφονται κατά της κοινωνίας.

Και η οποιαδήποτε θεωρητική στήριξη τέτοιων εγκληματικών πράξεων ανήκει ιδεολογικά στον φασισμό.

Διότι μόνον κατά την φασιστική ιδεολογία δικαιολογείται το άτομο ή μια μειοψηφία ατόμων να τίθεται uber alles , να αυτοανακηρύσσεται κάποιος- ως εάν είναι ο μοναδικός αναμάρτητος και αλάθητος- σε υπέρτατο κριτή, ο οποίος απονέμει ή αφαιρεί το δικαίωμα της ζωής στους άλλους ανθρώπους. Και είναι φασισμός- ακόμα κι αν είναι προφανής η ενοχή κάποιου- να του στερείς το δικαίωμα της απολογίας, όταν και για τα πλέον στυγερά εγκλήματα- στις περισσότερες χώρες- έχει καταργηθεί η ποινή του θανάτου και ο κατηγορούμενος εγκληματίας-σε κάθε περίπτωση- διατηρεί το δικαίωμα της απολογίας.

Αλλά με αυτόν τον τρόπο, λένε, εκριζώνοντας το σάπιο, το άδικο, το ανήθικο ή το προδοτικό , σταματούν την απάνθρωπη δράση των εκμεταλλευτών και των αδικητών και τρομοκρατώντας και τους άλλους επίδοξους αδικητές, περιστέλλουν την εκμετάλλευση και την αδικία και έτσι εξυγιαίνεται η κοινωνική ζωή.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ρωτήσω τον «αρχιεκτελεστή» της 17^ης Νοέμβρη, κ. Κουφοντίνα, μετά από τις δολοφονίες 11 ανθρώπων που διέπραξε ( και τις οποίες υπερηφάνως, ακόμα και σήμερα, προβάλλει ως γενναία επαναστατικά κατορθώματα, άξια να απαθανατιστούν και με το βιβλίο που εξέδωσε, για να τα διαβάζουν οι νεότεροι τρομοκράτες και να τον μιμούνται ) εάν θεωρεί ότι άλλαξε τίποτε· εάν με την τρομοκρατική δράση του διόρθωσε- έστω κατά ένα χιλιοστό- την κοινωνία μας, το κράτος , το καπιταλιστικό σύστημα· εάν θεωρεί ότι με την αφαίρεση της ζωής ένδεκα ανθρώπων, τους οποίους δολοφόνησε πισώπλατα και αναπολόγητα, μείωσε την αδικία και την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», έστω, κατά ένδεκα εκατομμυριοστά;

Ή, αντίθετα, η βία της τρομοκρατίας, ενθάρρυνε και συνέβαλε στην αύξηση και εξάπλωση της ανομίας και της εγκληματικότητας και ενίσχυσε- ακόμα περισσότερο- την κρατική βία και θωράκισε καλύτερα το καπιταλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να περιοριστούν, ακόμα περισσότερο, οι ελευθερίες των πολιτών και να επιδεινωθούν οι συνθήκες της ζωής των αδυνάτων;

Πιστεύει ότι οι θαυμαστές και οι μιμητές του, οι οποίοι τον υποδέχτηκαν δοξαστικά, κατά την έξοδό του από τις φυλακές Κορυδαλλού, εάν συνεχίσουν να ακολουθούν το παράδειγμά του, να πυροβολούν αστυνομικούς, να πυρπολούν μαζικά μέσα μεταφοράς και να ρημάζουν, κάθε τόσο τα καταστήματα στο κέντρο της πρωτεύουσας ή να στέλνουν «τρομοδέματα» σε ανύποπτους ανθρώπους, ότι συμβάλλουν στην … « απελευθέρωση των σκλάβων του καπιταλιστικού συστήματος», την οποίαν επαγγέλλονται ή, τελικά, αυτοί που πλήττονται από την γενικευμένη ανομία και την ανασφάλεια είναι οι μη προνομιούχες τάξεις των πολιτών;

Μήπως, λοιπόν, κύριε Κουφοντίνα, η 48ωρη άδεια που σου έδωσε με τόση γενναιοδωρία η Δημοκρατία μας σε βοήθησε να συνειδητοποιήσεις πόσο πολύτιμο δώρο είναι η ανθρώπινη ζωή( και, ιδιαίτερα, η θαλπωρή στην αγκαλιά της οικογένειάς σου, που απόλαυσες εσύ, κατά την 48ωρη άδειά σου- σε αντίθεση με τις οικογένειες των θυμάτων σου) και ότι κανείς άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να την στερεί από τον συνάνθρωπό του- κάτι που αλόγιστα και απάνθρωπα έκανες εσύ;

Και μήπως, κύριε Κουφοντίνα, είναι πια η στιγμή να σκεφτείς- και στην ηλικία που βρίσκεσαι, πιθανώς μπορείς, πια, να σκέφτεσαι- και να αποφασίσεις να εκδώσεις ένα ακόμα βιβλίο, με το οποίο θα ομολογείς στα ανώριμα παιδιά που σε θαυμάζουν ότι η τυφλή άρνηση και η αντίδραση, η τυφλή βία και οι σκοτωμοί, με τους οποίους επιδιώκουν την ανατροπή του «κατεστημένου», όχι μόνον δεν ανατρέπουν κανέναν και τίποτε, αλλά, αντίθετα ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο το « κατεστημένο» και τους στυλοβάτες του· ότι η «επανάσταση» με τις μολότοφ είναι μια ξεπερασμένη και αναποτελεσματική μορφή επανάστασης· και ότι η ανατροπή του οποιουδήποτε σάπιου και αναχρονιστικού « κατεστημένου» θα προέλθει «από μέσα» και από αυτούς που διαθέτουν τη δύναμη της γνώσης, από αυτούς που και θέλουν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα και τους τρόπους της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας, από αυτούς που μπορούν να διαμορφώσουν και να παρουσιάσουν στο λαό ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο και στη συνέχεια να εμπνεύσουν και να συναγείρουν το λαό σε ένα ειρηνικό αγώνα για την υλοποίησή του;

«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε τον Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. “Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του”.

Και ευτύς, χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλον. Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος.

“Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο. Πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω”.

Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: “Βρήκα, βρήκα”, φώναζε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμιό και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα… Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνονταν, πάλευαν πάλι, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν.

Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!».

Με αυτόν τον μύθο στο βιβλίο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο Νίκος Καζαντζάκης, με πολύ παραστατικό και γλαφυρό τρόπο, προβάλλει ένα στοιχείο της εθνικής μας ψυχοσυστασίας, το οποίο εκδηλώνεται με την ολέθρια αδελφοκτόνα διαμάχη.

Η διχόνοια και η άγρια διαμάχη για την εξουσία, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής ζωής των Ελλήνων, που παραμένει αναλλοίωτο στην τρισχιλιετή διαδρομή του ελληνικού έθνους, από την ομηρική «μήνιν» του Αχιλλέα, «η μυρία Αχαιοίς άλγεα έθηκε», ως τη σημερινή διαμάχη των «παλαιο-Μνημονιακών» και «νέο-Μνημονιακών» και του «ή αυτοί ή εμείς» του Τσίπρα. Είναι η διαχρονική αδυναμία των Ελλήνων να ομονοήσουν και να ακολουθήσουν μια κοινή γραμμή, στα πιο απλά, έως και τα πιο σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα και το λαό. Κι αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί την πιο… τρανή απόδειξη της -δια μέσου των αιώνων- εθνικής μας συνέχειας!

Παρά το ότι συμπληρώνουμε τρεις χιλιετίες ιστορικής ζωής, παραμένουμε σταθερά εμφυλιοπολεμικοί: για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση του εσωτερικού «εχθρού», επιδεικνύουμε αβυσσαλέο πάθος και επιστρατεύουμε, πολλές φορές, πολύ περισσότερες δυνάμεις απ’ ό,τι για την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού.

Η Αρχαία Ιστορία του ελληνισμού, στο μεγαλύτερο μέρος της, καλύπτεται από συνεχείς συγκρούσεις και εμφύλιους πολέμους: ολιγαρχικοί και φιλολάκωνες εναντίον δημοκρατικών και φιλαθηναίων, αντι-Μακεδόνες εναντίον φιλομακεδόνων, διάδοχοι και επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον των άλλων διαδόχων και επιγόνων. Και το θλιβερότερο: το εμφύλιο πάθος προκαλεί τέτοια εθνική τύφλωση στους αντιμαχόμενους, ώστε να προσφεύγουν - πολλές φορές- στη βοήθεια του εξωτερικού εχθρού, προκειμένου να υπερισχύσουν του… εσωτερικού «εχθρού» τους. (Σπαρτιάτες και Αθηναίοι προσφεύγουν στον Πέρση βασιλιά, με τον οποίον συνάπτουν την επαίσχυντη Ανταλκίδειο Ειρήνη. Η Αχαϊκή και Αιτωλική Συμπολιτεία συμμαχούν με τους Ρωμαίους εναντίον των αντιπάλων τους).

Στην περίοδο του Βυζαντίου, στάσεις και επαναστάσεις, ενθρονίσεις και εκθρονίσεις, συγκρούσεις διεκδικητών - σφετεριστών του αυτοκρατορικού θρόνου. Διχασμός του λαού σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς, λίγο πριν από την άλωση της Πόλης. Συμμαχίες με ξένους, ακόμα και με τους Τούρκους, προκειμένου να επιτύχουν οι αντιμαχόμενοι την ανάρρησή τους στον θρόνο.

Στην ένδοξη περίοδο της Επανάστασης του 1821, παραλίγο να καταλήξει άδοξα η νικηφόρα -στα δύο πρώτα χρόνια- έκβαση του αγώνα, εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου, την περίοδο 1823-25, όταν άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται στρατιωτικοί και πολιτικοί, οι Καραβοκυραίοι με τους Κοτζαμπάσηδες, οι Μωραΐτες με τους Ρουμελιώτες, όταν ο Κολοκοτρώνης είχε κλειστεί στη φυλακή από τους αντιπάλους του, την ώρα που ο Ιμπραήμ με τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο ετοιμαζόταν να αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο. Αποτέλεσμα: η ελευθερία των Ελλήνων, που είχε κατακτηθεί με τη θυσία χιλιάδων αγωνιστών, να ξεπέσει στη «δανεικιά» ελευθερία, η οποία παραχωρήθηκε στους Έλληνες από τις τρεις «Προστάτιδες» δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, οι οποίες, όταν είχε σβήσει, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, η επαναστατική φλόγα, κατεναυμάχησαν -ευτυχώς- τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναβαρίνο.

Και στην περίοδο του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους, για τους μεγάλους διχασμούς του 1914-17 (φιλο-Βασιλικών και Βενιζελικών) και του 1946-49 («Βασιλοφρόνων» - «Εθνικοφρόνων» και Αντιβασιλικών - Κομμουνιστών), μπορεί οι κύριοι αίτιοι να είναι οι βασιλιάδες και οι αυλόδουλοι σύμβουλοί τους, η ευθύνη όμως βαρύνει και τους πολίτες και ιδιαίτερα για τον τελευταίο εμφύλιο, τους «ανεγκέφαλους» ηγέτες των αντίπαλων παρατάξεων, οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους τον ελληνικό λαό και κατάφεραν τη χαριστική βολή στην αιμάσσουσα από τη γερμανική κατοχή, χώρα.

Και θα πίστευε κανείς, αφού έσπασε το «κακό σπυρί» της «βασιλευόμενης Δημοκρατίας» (με τους βασιλιάδες που ήθελαν και «να βασιλεύουν και να κυβερνάν» και οι οποίοι ευθύνονται για την ύπαρξη και τη δράση του «παρακράτους», για τις συνωμοσίες και τα νόθα δημοψηφίσματα, τις «αποστασίες» και τα πραξικοπήματα) ότι, μετά την εγκαθίδρυση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας και την κατάργηση των υπολειμμάτων της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, η πολιτική μας ζωή θα πορευόταν στο δρόμο των ευνομούμενων και πολιτισμένων ευρωπαϊκών λαών, ότι θα αφήναμε πίσω -κλεισμένες στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας- τις διχαστικές πρακτικές, την κατάκτηση με κάθε τρόπο και μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, της κυβερνητικής εξουσίας και την χρησιμοποίησή της για την εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, για τη νομή και τη διάθεση των λαφύρων της εξουσίας υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.

Και θα πίστευε κανείς ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στην ανιστόρητη απόφαση να καταστρέψουμε -«ενσυνείδητα», όπως ομολογήθηκε από τους σημερινούς κυβερνώντες- τη Μεσαία Τάξη με την εξοντωτική φορολογία της, προκειμένου να συγκεντρωθεί το «περίσσευμα», που θα διατεθεί για τον εκμαυλισμό -με κρατικές «ελεημοσύνες»- των εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων!

Η Ιστορία μας, όμως, παλιά και πρόσφατη, μας διαψεύδει.

Είναι, λοιπόν, στο εθνικό μας DNA ο θηριώδης ατομικισμός, η αδυναμία μας να συνθέσουμε και να λειτουργήσουμε συλλογικά, η εγωπάθεια και η οίηση της δικής μας, «μοναδικής αλήθειας», που εκδηλώνεται ως δυσανεξία και επιθετικότητα προς την διαφορετική άποψη και την ιδεολογία των άλλων;

Ή αυτή η εθνική μας «ψυχασθένεια» που εκδηλώνεται ως διχόνοια και αδυναμία αναζήτησης της «χρυσής τομής» και της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων είναι επίκτητη, ως αποτέλεσμα κοινωνικοπολιτικών συνθηκών υπό τις οποίες ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε και ειδικότερα, γιατί ποτέ δεν είχαμε μια παιδεία ικανή να κερδίσει την ψυχή των εκπαιδευόμενων;

Μήπως, τελικά, είμαστε τα δημιουργήματα μιας α-ν-ούσιας παιδείας των «κολυβογραμμάτων», η οποία δεν άγγιξε ποτέ την ψυχή των Ελλήνων και δεν μπόρεσε να διευρύνει το βάθος και το πλάτος της ψυχής τους, έτσι ώστε να χαίρονται την ομορφιά της διαφορετικότητας των ανθρώπων και να πλουτίζουν τη σκέψη τους από τον πλουραλισμό των ιδεών και των απόψεων;

Κι αν ισχύει η δεύτερη άποψη, μήπως είναι πια καιρός να χτίσουμε τα σχολεία και τις Σχολές του μέλλοντός μας και να ανοίξουμε τις πόρτες της εκπαίδευσής μας να περάσει μέσα το πνεύμα εκείνο που ενέπνευσε τους μεγάλους δασκάλους: τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Κοραή, τον Δελμούζο, τον Κουντουρά, τον Κακριδή, τον Παπανούτσο;

Η ευτυχία ξαναγύρισε στην Ελλάδα!. « Οι Έλληνες δεν τρώνε πια από τα σκουπίδια» !

Ποιοι διαπίστωσαν την ολική επαναφορά των Ελλήνων στον… «απολεσθέντα παράδεισο»;

Πρώτα ο Φλαμπουράρης και στη συνέχεια η Κουντουρά! Και η… δόξα για το μεγάλο κατόρθωμα ανήκει ολόκληρη στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!

Τι κι αν χιλιάδες νεόπτωχοι Έλληνες (τους οποίους η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τους έσπρωξε ακόμα πιο βαθιά στη φτώχια) τρώνε στα συσσίτια ( της Εκκλησίας 250.000 γεύματα σε όλη την Ελλάδα, στα συσσίτια των Δήμων, οργανώσεων, ιδρυμάτων, κοινωνικών δικτύων και δομών), οι οποίοι, εάν δεν υπήρχε η κοινωνική αλληλεγγύη, θα κατέφευγαν στους κάδους των σκουπιδιών.

Τι κι αν χιλιάδες συμπολίτες μας( από τους οποίους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τους έκοψε ακόμα και το ΕΚΑΣ) συντηρούνται από τα τρόφιμα που συγκεντρώνουν εθελοντικές οργανώσεις- κινήματα αλληλεγγύης- κοινωνικά παντοπωλεία, όπως το «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ»(5.394.600 κιλά τρόφιμα).

Τι κι αν σε κάθε γωνιά της Αθήνας σου απλώνει το χέρι ένας ζητιάνος κι αν σε κάθε τετράγωνο του κέντρου της Αθήνας κείτεται τυλιγμένος στα κουρέλια του ένας άστεγος.

Τι κι αν χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να επιβιώσουν με 400 ευρώ τον μήνα..

Τι κι αν χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν την ΔΕΗ.

Τι κι αν χιλιάδες Έλληνες ζουν με την καθημερινή αγωνία ότι θα χάσουν το σπίτι τους ή τη δουλειά τους.

Το SUCCESS STORY - που λοιδορούσε ο Τσίπρας και ο Καμένος, όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς- είναι, σήμερα, το καύχημα των δυο «συντρόφων», οι οποίοι συνεχίζουν τα «θαύματα» της …«Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω» εξαφανίζοντας «πάσαν λύπην και στεναγμόν»!

Η « αυταπάτη» αποδεικνύεται ανίατη νόσος για την κυβερνώσα παρέα των «συντρόφων» Τσίπρα/Καμένου.

Τι κι αν χιλιάδες επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν και άλλες να εγκαθίστανται στη Βουλγαρία (15.000) και στην Κύπρο (5.200).

Η ανάπτυξη « επέστρεψε στην Ελλάδα», διακήρυξε « per terra, per mare» ο πρωθυπουργός μας, κατά την επίσκεψή του στην πρώην «μητρόπολη του ιμπεριαλισμού» και τώρα …στοργική μητέρα των αξιολάτρευτων επενδυτών μας.!

Και οι υποψήφιοι επενδυτές, αυτοί που έμαθαν την διεθνή, πλέον, έκφραση kolotumba- την οποίαν καθιέρωσαν ως πολιτική μέθοδο διατήρησής τους στην εξουσία οι σημερινοί όψιμοι λάτρεις των επενδύσεων- αναμένουν (προτού αποφασίσουν να επενδύσουν στη χώρα της… «Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω») να ακούσουν, πρώτα (…από την επόμενη, πιθανώς, κυβέρνηση) ότι στο Ελληνικό άρχισαν να σκάβουν, επιτέλους, όχι για να βρουν κάποιο θαμμένο αρχαίο πολιτισμό, αλλά για να υλοποιήσουν την μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα.

Το ταξίδι, όμως, Τσίπρα-Καμένου δεν υπήρξε, απλώς, ταξίδι δημοσίων σχέσεων ή τουριστικού ενδιαφέροντος. Το ταξίδι τους στέφθηκε με τη μεγάλη επιτυχία της «επενδυτικής μπίσνας», διότι η συμφωνία των 2,4 δις που υπέγραψαν για την αναβάθμιση των παλιών F-16 της Πολεμικής μας Αεροπορίας, όπως δήλωσε ο Τράμπ, « θα ενισχύσει τις θέσεις εργασίας στις… Η.Π.Α.»! Έτσι η μικρή, αλλά ευτυχής, σήμερα, Ελλάς-χάρη στην « αριστερή» πολιτική Τσίπρα/ Καμένου-εγγράφεται στην Αμερικάνικη Ιστορία, ως η πρώτη χώρα που συνεισφέρει στην επιτυχία του προεκλογικού προγράμματος Τραμπ: «Δουλειές, δουλειές για τους Αμερικανούς πολίτες»!

Έτσι εξιλεώθηκε «έργοις και λόγοις» ο Έλληνας πρωθυπουργός και για τα « κακά λόγια» που είχε εκστομίσει για τον Τράμπ, κατά την προεκλογική περίοδο των προεδρικών εκλογών στις Η.Π.Α, όταν τον είχε αποκαλέσει «διαβολικό». Από «πνεύμα του κακού» ο Τραμπ… αναβαθμίστηκε, μόλις τον είδε από κοντά ο Τσίπρας, σε «πνεύμα του καλού»!

Δεν μας εκπλήσσει πια τίποτα από όσα λέγει και πράττει ο Τσίπρας (και ο Καμένος που τον ακολουθεί, για να μη χαλάσει ο «γάμος» και απενδυθεί τη λατρεμένη στολή του… «Αρχιστρατήγου»). Αυτοί που χρησιμοποίησαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα, για να πάρουν την εξουσία είναι, πλέον, «ικανοί για όλα»: θα μας προκαλούν, κάθε μέρα, με τον κυνισμό και με το θράσος τους. Θα συνεχίσουν να βαυκαλίζουν τους αφελείς με τα παραμύθια τους- τα οποία είναι η μόνη «πολιτική» που γνωρίζουν καλά. Θα συνεχίσουν στη Ρωσία να «γλείφουν» τον Πούτιν, στο Βερολίνο την Μέρκελ, στη Γαλλία τον Μακρόν, στην Αμερική τον Τραμπ και συγχρόνως θα εξυμνούν στην Βενεζουέλα τον Μαδούρο και στην Κούβα τον Φιντέλ Κάστρο!

Και όπως λέγει και ένα τραγουδάκι «Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.

Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα!

Ο τόπος μου ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με».

( Γαλάτεια Καζαντζάκη)

Υ.Γ. Ο Γιαν. Τσιρώνης, Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, μετά την « νομιμοποίηση της καλλιέργειας της κάνναβης», προτείνει: « να γίνει νόμιμη η φαρμακευτική χρήση και της ηρωίνης».

Εάν το δούμε κι αυτό, τότε δεν πρέπει να τους… χάσουμε και την επόμενη τετραετία, διότι πού θα ξαναβρούμε τόση… παραισθησιογόνα ευτυχία: αντί για τα « σκουπίδια» θα τρώμε, πλέον, άφθονο « κόκκινο σανό» και θα… «φουμάρουμε» όσο τραβάει ο οργανισμός μας!

Ένα εμβληματικό κτίριο της παλιάς Βρίσας, στο κέντρο του χωριού, το οποίο, εδώ και κάποια χρόνια, παρέμενε εγκαταλειμμένο στη φθορά του χρόνου και το οποίο αποτέλειωσε ο σεισμός της 12^ης Ιουνίου μετατρέποντάς το σε ένα σωρό από πέτρες και ξύλα, ήταν η γνωστή για τους παλαιότερους Βρισαγώτες «ΛΕΣΧΗ Η ΟΜΟΝΟΙΑ».

Η ΛΕΣΧΗ ιδρύθηκε το 1925 ως εντευκτήριο, ως τόπος, δηλαδή, συνάντησης και συζήτησης για πνευματικά θέματα μεταξύ των μελών του Σωματείου «Η ΟΜΟΝΟΙΑ», του οποίου το Καταστατικό της ίδρυσής του όριζε ως σκοπό του «την πνευματικήν και ηθικήν διάπλασιν των μελών του».

Ιδρυτές του Σωματείου -που αποτέλεσαν και την πρώτη Διοικούσα Επιτροπή- ήταν η τότε «ελίτ» της Βρίσας, λόγιοι και επιφανή μέλη της βρισαγώτικης κοινωνίας: Ιωάννης Γ. Νικολαΐδης, ιατρός, ως Πρόεδρος. Παναγιώτης Παπάνης, δάσκαλος, ως Γραμματέας. Γεώργιος Πολυχρόνης, έμπορος, ως ταμίας. Και οι Δ. Βόμβας, Ι.Κ. Ιατρέλλης, Μαργαρίτης Νικέλλης, Ε.Κ. Ζερβός, ως σύμβουλοι.

Τα πρώτα τέσσερα χρόνια από την ίδρυση του Σωματείου η «ΟΜΟΝΟΙΑ», χρησιμοποιήθηκε ως εντευκτήριό του ο χώρος πάνω από το Παντοπωλείο Ιωάννη και Θεοχάρη Ιατρέλλη, όπως μας πληροφορεί ο Κώστας Τσέλεκας στο βιβλίο του «Το χωριό μου η Βρίσα Λέσβου». Και από το 1929-30 το εντευκτήριο του Σωματείου μεταστεγάστηκε στο οίκημα των αδελφών Κώστα και Γιώργου Χατζηαντωνίου, όπου και λειτούργησε μέχρι το 1964.

Η ΛΕΣΧΗ γνώρισε ημέρες δόξας στην περίοδο 1930-1940. Ήταν μια περίοδος σημαντικών πολιτικών και πνευματικών γεγονότων και εξελίξεων στην Ελλάδα και τη Λέσβο, των οποίων ο αντίκτυπος, όπως ήταν επόμενο, κέντριζε το ενδιαφέρον των κατοίκων του νησιού μας, καθώς και του χωριού μας (Λεσβιακή Άνοιξη). Τότε ήταν που άφησαν εποχή οι διαλέξεις του ιατροφιλόσοφου Παναγιώτη Περρή, του γνωστού ως «Παναγάρα», και οι συζητήσεις που γίνονταν ανάμεσα στα μέλη του Σωματείου για φιλοσοφικά και κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Στην διάρκεια του Αλβανικού Μετώπου η ΛΕΣΧΗ -που διέθετε το μοναδικό ραδιόφωνο- μεταμορφωνόταν, κάθε βράδυ, σε κέντρο συγκέντρωσης και ενημέρωσης όλων των χωριανών, ανδρών και γυναικών που αγωνιούσαν να μάθουν τα νέα από το Μέτωπο, όπου πολεμούσαν τα παιδιά τους, τα αδέρφια και οι σύζυγοί τους.

Με την πάροδο του χρόνου η ΛΕΣΧΗ έχασε τον κύριο, πνευματικό ,χαρακτήρα της και μετεξελίχθηκε σε ένα καφενείο, όπου σύχναζε το «αρχοντολόγι» της Βρίσας, που το αποτελούσαν μερικοί έμποροι και μεγαλοκτηματίες, κάποιοι δάσκαλοι, γιατροί, κρατικοί και κοινοτικοί υπάλληλοι, αξιωματούχοι και κοινοτικοί άρχοντες.

Ειδικότερα, στην εμφυλιοπολεμική περίοδο και την δεκαετία του 50, στους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ προσδόθηκαν ταξικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στη ΛΕΣΧΗ σύχναζε η «Άρχουσα τάξη», σε αντίθεση με τα καφενεία στον Πλάτανο, όπου σύχναζε η «φτωχολογιά. Η ιδεολογική αυτή αντίθεση εκφράστηκε και με το προσωνύμιο «Φασκομηλίτες», το οποίο προσέδωσαν στους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ, και με το οποίο εκφράζονταν η ιδεολογική αντίθεση (και αντιπάθεια) των «παρακατιανών» στον «καθωσπρεπισμό» που διέκρινε τους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου -που έπιναν το ρακί τους στον καφενέ, για «να πάνε κάτω τα φαρμάκια» της τυραγνισμένης ζωής τους- αυτοί, ως «καλοζωισμένα αφεντικά», προτιμούσαν το υγιεινότερο αφέψημα του φασκόμηλου.

Με το πέρασμα του χρόνου, που «επουλώνει τα τραύματα», καταπραΰνει τα πάθη και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, και, βέβαια, εξαιτίας των οικονομικών και κοινωνικών μεταβολών της δεκαετίας του 60 και του 70 (και περισσότερο του 80), κατά τις οποίες αμβλύνθηκαν οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και οι ιδεολογικές αντιθέσεις (φτωχοί φαμελίτες έγιναν κτηματίες αγοράζοντας τα κτήματα των «αρχόντων»), οι θαμώνες της Λέσχης, ο ένας μετά τον άλλον, διαβαίνουν την απόσταση που τους χώριζε από τον Πλάτανο και αντικαθιστούν το «φασκόμηλο» που έπιναν στη ΛΕΣΧΗ με τον καφέ ή το ρακί, που τους σέρβιραν, τώρα, οι καφετζήδες στον Πλάτανο.

Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 60, κλείνει οριστικά τον ιστορικό της κύκλο η «ΛΕΣΧΗ».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, άλλαξε η χρήση του κτιρίου, καθώς και οι ιδιοκτήτες της· το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος μέχρι το 2008, οπότε αγοράστηκε από τον ενιαίο, τότε, Δήμο Πολιχνίτου-Βρίσας, με την προοπτική να ανακαινισθεί και να χρησιμοποιηθεί ως Πολιτιστικό Κέντρο Βρίσας, σύμφωνα με το αίτημα που είχε υποβάλει, από παλιά, και ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Αθήνας.

Έκτοτε, παρά τα επανειλημμένα διαβήματα του Συλλόγου της Αθήνας στον Δήμο Λέσβου για την ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα της ανακαίνισης της παλιάς ΛΕΣΧΗΣ και της δημιουργίας ενός Πολιτιστικού Κέντρου, το οποίο στερούνταν και χρειάζονταν το χωριό, οι διατελέσαντες Δήμαρχοι Λέσβου και Αντιδήμαρχοι Πολιχνίτου δεν επέδειξαν κανένα ενδιαφέρον, παρά το ότι σε αρκετά άλλα χωριά χρηματοδοτούσαν -γενναιόδωρα- έργα για την κατασκευή Πολιτιστικών Κέντρων.

Ο μόνος, τελικά, που «ενδιαφέρθηκε» για την παλιά ΛΕΣΧΗ ήταν… ο Εγκέλαδος! Κατεδαφίζοντας το ερειπωμένο κτίριο, θέτει, σήμερα, επιτακτικά το δίλημμα στο Δήμο Λέσβου: θα αφήσει, στο κέντρο του χωριού, το ιστορικό εντευκτήριο του Συλλόγου η «ΟΜΟΝΟΙΑ» να παραμένει ένα θλιβερό «χάλασμα» ή θα αναλάβει να εντάξει στο γενικότερο σχέδιο ανοικοδόμησης της σεισμόπληκτης Βρίσας -ως έχει υποχρέωση- και το δημοτικό έργο της ανέγερσης ενός Πολιτιστικού Κέντρου, όπου οι κάτοικοι της Νέας Βρίσας θα ανταμώνουν, για να συζητήσουν, να θυμηθούν τα παλιά και να γιορτάσουν ό,τι καλό απόμεινε στη ζωή τους;

Και δεν είμαστε μόνο οι εν ζωή -ακόμα- Βρισαγώτες που ζητάμε στο «χάλασμα» της παλιάς ΛΕΣΧΗΣ να χτιστεί ένα έργο πολιτισμού, είναι και οι παλιοί ΦΑΣΚΟΜΗΛΙΤΕΣ που το φωνάζουν μέσα από τον σωρό τις πέτρες και τα χώματα που τους σκεπάζει.

Ακούστε τους!

Επανειλημμένα, σε προηγούμενα άρθρα μου, έχω αναφερθεί στην ανάγκη συγκρότησης μιας ενιαίας και μεγάλης παράταξης που θα καλύπτει όλον τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να εκπροσωπηθεί πολιτικά ένα μεγάλο μέρος του λαού που απεχθάνεται τα «αριστερά» καμώματα και τις πομφόλυγες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τις προλήψεις και τις αναχρονιστικές ιδέες, στις οποίες εμμένουν- ακόμα και σήμερα- πολλοί που συγκροτούν την Κεντροδεξιά παράταξη.

Και επανειλημμένα έχω αναφερθεί στην ανάγκη μιας ευρύτερης κυβερνητικής συμπαράταξης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κρίσιμο πρόβλημα του εκσυγχρονισμού του κράτους και της εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η χώρα και η οποία, σήμερα, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξή μας ως ανεξάρτητου κράτους, μέσα στην οικογένεια των πολιτισμένων ευρωπαϊκών κρατών.

Με το παραπάνω σκεπτικό, σε πρόσφατο άρθρο μου, χαιρέτησα ως « ένα παράθυρο αισιοδοξίας» την έναρξη της διαδικασίας για την ανάδειξη του προέδρου της Ενιαίας Δημοκρατικής ή Κεντρώας Προοδευτικής Παράταξης ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί τελικά.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, με αυξημένο ενδιαφέρον( όπως, πιστεύω, και πολλοί συμπολίτες μας) παρακολούθησα το πρώτο debate που πραγματοποιήθηκε, την προηγούμενη Πέμπτη, με πρωτοβουλία του τηλεοπτικού Σταθμού ACTION,ανάμεσα σε πέντε υποψήφιους για την προεδρία της παραπάνω παράταξης.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ανάμεσα στους παραπάνω υποψήφιους ανακάλυψα εκείνον τον «χαρισματικό» ηγέτη, ο οποίος ως άλλος Ελευθέριος Βενιζέλος θα ταράξει με το όραμά του το πολιτικό μας τέλμα και θα εμφυσήσει στον λαό την πίστη στην αναγέννηση της χώρας . Και δεν νομίζω ότι θα είχα διαφορετική άποψη, εάν θα ήταν παρούσα στο debate και η σημερινή προεδρεύουσα της ΔΗΣΥ, η οποία αντί για το debate επέλεξε τον… διάλογο με τον λαό!

Η μελέτη, άλλωστε, της Ιστορίας μάς έχει διδάξει ότι οι χαρισματικοί ηγέτες εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια και αλίμονο στους λαούς που αναμένουν τον «ενανθρωπισμό» κάποιου Μεσσία , για να τους απαλλάξει από την κακή τους μοίρα.

Προσωπικά, περισσότερο πιστεύω στην αποτελεσματικότητα των «Φιλικών Εταιρειών», στη συλλογική προσπάθεια, στο σχεδιασμό, την οργάνωση και στη συντονισμένη δράση, παρά στα ηγετικά «χαρίσματα» ενός αρχηγού, τα οποία από την εποχή, ακόμα, του χαρισματικού Αλκιβιάδη, δεν είναι βέβαιο ότι αξιοποιούνται πάντα προς όφελος του λαού και της πατρίδας.

Και όσον αφορά στη σημερινή συγκυρία και στην ανάγκη ανάταξης της χώρας μας, δεν περιμένω ούτε Ηρακλείς ούτε Μεγαλέξανδρους, για να καθαρίσουν- αυθωρεί και παραχρήμα- με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις την «Κόπρο του Αυγεία»( ή του Αυγέα κατά Τσίπρα) ούτε να λύσουν τον «Γόρδιο Δεσμό» της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές μας και συγχρόνως το πρόβλημα της πολιτικής μας ανεπάρκειας, της παραλυσίας και της πλήρους ανικανότητας του κράτους . Αυτό που, νομίζω, περιμένουν οι σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες και το οποίο μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα και κοινή προσπάθεια, βήμα, βήμα , προς την έξοδο από την κρίση που βιώνουμε, με μέτρα επεξεργασμένα και σχεδιασμένα σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, με μέτρα που θα έχει κατανοήσει και αποδεχθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και τα οποία μέτρα θα μπορεί να υποστηρίζει μια οργανωμένη και αξιοκρατικά στελεχωμένη Δημόσια Διοίκηση.

Σε αυτή, λοιπόν, την προσπάθεια είναι μάταιο να ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τους μεγαλοφυείς και τους ιδανικούς ηγέτες. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να βρούμε ηγέτες ορθολογούντες και ορθοτομούντες. Προσωπικότητες με γνώση και λογική που διαθέτουν και την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να εφαρμόσουν τα « δέοντα», υπερβαίνοντας το φόβητρο του πολιτικού κόστους ή τα μικροκομματικά συμφέροντά τους. Προσωπικότητες που μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά, να επιστρατεύσουν και να αξιοποιήσουν το επιστημονικό δυναμικό που διαθέτουμε σε πανεθνική κλίμακα.

Σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια οι περισσότεροι από τους υποψήφιους για την προεδρία της Δημοκρατικής Παράταξης φάνηκε να διαθέτουν- κατ΄ αρχήν- τα παραπάνω βασικά προσόντα. Αυτό, όμως, που θα αποτελέσει το συγκριτικό στοιχείο με βάση το οποίο θα επιλεγεί ο ένας, ο καταλληλότερος, για να αναλάβει την ηγεσία της παράταξης, είναι το κατά πόσον αυτός διαβάζει και ερμηνεύει σωστά τα σημάδια των καιρών: ποιες είναι οι αξιολογήσεις και οι ιεραρχήσεις που κάνει, σε ποιες υπερβάσεις από ιδεολογικές προλήψεις και προκαταλήψεις μπορεί να προχωρήσει, πόσον βαθειά και ευρεία αντίληψη διαθέτει, όσον αφορά στις ανάγκες, την ιδεολογική ωρίμανση και τη βούληση της κοινωνίας μας.

Και με βάση αυτό το κριτήριο, κάποιοι από τους υποψήφιους φάνηκαν να έχουν απεξαρτηθεί από την προσκόλλησή τους σε ξεθωριασμένες κομματικές και ιδεολογικές ταμπέλλες και να αντιλαμβάνονται την ανάγκη να προσελκύσουν σε ένα Μεγάλο Κέντρο της Λογικής και της Ευθύνης όλους εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι αποστρέφονται τα «δεξιά» ή «αντιδεξιά», τα κούφια «αριστερά» ή «σοσιαλιστικά» συνθήματα . Και, οι οποίοι- έστω και έμμεσα-άφησαν να εννοηθεί ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία όλων εκείνων των σκεπτόμενων και υπεύθυνων πολιτών που προσδοκούν, επιτέλους, μια πανεθνική συστράτευση των δημοκρατικών και φιλευρωπαϊκών δυνάμεων για την απαλλαγή της χώρας από τα εθνικολαϊκιστικά μορφώματα , τα οποία με την πολιτική τους αποθαρρύνουν κάθε πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και την πρόοδο, υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και αδιαφορούν για την κυριαρχία στη χώρα μας της ανομίας , της αναρχίας και της εγκληματικότητας.

Και ήταν απογοητευτικό, μετά από τόσα παθήματα και μαθήματα, τα οποία διδαχτήκαμε με τον πιο επώδυνο τρόπο την τελευταία οκταετία, επίδοξος υποψήφιος για την προεδρία της Δ.Π. να προβάλλει ως βασικό στόχο της πολιτικής του-στην περίπτωση που εκλεγόταν πρόεδρος- όχι την μετεκλογική συμπόρευση όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων σε μια πατριωτική και πανεθνική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά το πώς η Δημοκρατική Παράταξη θα επιτύχει τον… «εθνικό στόχο», να μην αναδειχθεί αυτοδύναμη η Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές και πώς-στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ.- η Δημοκρατική Παράταξη, απορρίπτοντας κάθε πρόταση για συνεργασία που θα εξασφάλιζε τη σταθερή και αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας, θα επιτύχει την… «παραίτηση και από την αρχηγία της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη.»!

Ε, όχι, κύριε υποψήφιε Πρόεδρε. Ο δημοκρατικός κόσμος είναι, πια, αρκετά ώριμος και αποφασισμένος να βάλει στο… «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» τέτοια θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος!

«Μη δίδου παιδίω μάχαιραν και απαιδεύτω δυναστείαν». Πλούταρχος.

Ήρθαν με τα παιδιάστικα παραμύθια τους, τις αυταπάτες και τις φαντασιώσεις τους, τις ιδεοληψίες τους, τα νεοσταλινικά και τα λατινοαμερικάνικα πρότυπά τους, με τις υψωμένες γροθιές και τις επαναστατικές φιγούρες τους, ξέθαψαν τους βρικόλακες του διχασμού με τα «ή αυτοί ή εμείς» και με τους « Γερανοτσολιάδες» και τους « Μερκελιστές», πέταξαν στη θάλασσα ό, τι είχε- μέχρι το Γενάρη του 2015- επιτευχθεί με τις οδυνηρές στερήσεις του λαού και οδήγησαν τη χώρα στο έσχατο σημείο του εξευτελισμού και της αναξιοπιστίας. Και μόνο με το φόβο ότι θα οδηγηθούν στο « Γουδί», γύρισαν, την τελευταία στιγμή, το « τιμόνι» όλο «δεξιά» (360 μοίρες κατά την τσίπρια έκφραση!) και η χώρα γλύτωσε την καταβαράθρωσή της στα Τάρταρα της χρεοκοπίας και του Grexit.

-Πόσο μας κόστισαν οι επαναστατικές φιγούρες της « μαθητοπαρέας» του Τσίπρα» και της κολεγιάς τους με τους «Ψεκασμένους» του… «ανεξάρτητου» Καμένου;

86 -100 δις- πρόσθετα βάρη στις πλάτες του ελληνικού λαού- και επιπλέον: υποθήκευση ολόκληρης της δημόσιας περιουσία για 99 χρόνια στους δανειστές μας!

Και ο « σοφός» λαός τους …αντάμειψε με την επανεκλογή τους το Σεπτέμβρη του 2015, μαγεμένος-και πάλι- από ένα, ακόμα, παραμύθι, εκείνο του «παράλληλου προγράμματος»!

Ο «σοφός» λαός, λένε, τιμώρησε κι αυτή τη φορά το «Παλιό» και έδωσε « άλλη μια ευκαιρία» στο «Νέο», για να βγάλει τη χώρα από την κρίση, την οποίαν προκάλεσαν με την πολιτική τους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ!

Για δεύτερη φορά,δυστυχώς, ο «σοφός» λαός έμεινε ανεξεταστέος στην… προπαίδεια: οι «Παλιοί» που κυβερνούσαν 40 χρόνια συσσώρευσαν χρέη- ας πούμε χονδρικά- 300 δις. Και όλα αυτά τα δις δεν ήταν, βεβαίως, ό λ α ούτε «πεταμένα» ούτε «κλεμμένα» λεφτά. Με αυτά έγιναν χιλιάδες δρόμοι και γέφυρες, νοσοκομεία, σχολεία και μουσεία, Μετρό και Ολυμπιακοί Αγώνες, έργα πολιτισμού και έργα που εξυπηρέτησαν κοινωνικές ανάγκες και άλλαξαν τη ζωή των κατοίκων και την εικόνα της χώρας.

 Οι «Νέοι» του ΣΥΡΙΖΑ( συμπεριλαμβανομένων και των… «Νέων» που μετακόμισαν από το «Παλιό» ΠΑΣΟΚ και των «Νέων» των ΑΝΕΛ που αποχώρησαν από την «Παλιά» Ν.Δ.), μέσα σε δυο χρόνια επιβάρυναν τη χώρα και τον ελληνικό λαό με 100 δις και- ποιος μπορεί να λογαριάσει- πόσα δις προστίθενται επιπλέον από το «ξεπούλημα» της ιδιωτικής και της Δημόσιας Περιουσίας. Και όλα αυτά τα δις είναι σκέτη… φύρα από την «Πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Τσάμπα Χρέος από «τσάμπα μάγκες»!

Η μεγαλύτερη, όμως, ζημιά που έχουν προκαλέσει οι ντόπιοι «Μαδούροι» είναι η αλλοίωση που επέφεραν στα ηθικά χαρακτηριστικά του λαού μας. Με τα «παραμύθια» τους υπνώτισαν ένα μεγάλο μέρος του λαού και κατάφεραν να μετατρέψουν Έλληνες πολίτες από έλλογα όντα, σε μια «μάζα» οπαδών με αδρανοποιημένη λογική, που φαντασιώνονταν εξωπραγματικούς παραδείσους και αφιονίζονταν εναντίον των «εχθρών»-ντόπιων και ξένων- που τους στερούσαν, δήθεν, την παραδείσια ευτυχία τους.

Και μετά το πολιτικό «ρεσάλτο» τους στην κυβερνητική εξουσία, με τις «γενναίες διαπραγματεύσεις» και τα δημοψηφίσματά τους και στη συνέχεια, από τα «μολών λαβέ» στο « πάρτα όλα», με τα νεοφιλελεύθερα καμώματά τους, τη διακωμώδηση των « κόκκινων γραμμών» και την γελοιοποίηση της «αριστερής» πολιτικής κατέστρεψαν και το τελευταίο απόθεμα πίστης του λαού στους δημοκρατικούς θεσμούς και την όποια αισιοδοξία του για την ανάταξη της χώρας. Κανείς, πλέον, δεν πιστεύει κανέναν και κανείς δεν ελπίζει ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα. Και εάν τολμήσει κανείς να προβάλει κάποιο όραμα για την αναγέννηση της χώρας αντιμετωπίζεται και αυτός ως ένας, ακόμα, λαοπλάνος ή -στην καλύτερη περίπτωση- ως γραφικός!

Μέσα στην «κοσμοχαλασιά», τη σύγχυση και την ιδεολογική θολούρα, στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια που βιώνει ο κόσμος, ο αμοραλισμός και ο ατομικισμός κυριαρχεί στην πιο θηριώδη μορφή του: και « ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

 Και ο πατριωτισμός, σημαία από πλαστικό, όπως και τα « τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα»! Για ποιο δημόσιο αγαθό να νοιαστεί κανείς και για ποιο δημόσιο συμφέρον; Ποιο νόμο και θεσμό της Πολιτείας να σεβαστεί, όταν κινδυνεύει να βρεθεί στους πέντε δρόμους « ανέστιος και πένης» αυτός και τα παιδιά του, περιφρονημένος ή και κυνηγημένος από την ίδια την Πολιτεία;

Έτσι φτάσαμε να βιώνουμε καταστάσεις γενικευμένης ανομίας. Να απαξιώνεται η δημοκρατική μας οργάνωση και λειτουργία. Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας να έχει αποστασιοποιηθεί από την πολιτική ζωή. Και ένα ποσοστό της νεολαίας μας να περιθωριοποιείται ή να « παίρνει των ομματιών του» και να μεταναστεύει.

Στον τόπο όπου κάποτε το «μέτρο» και ο « λόγος» μεγαλούργησαν με τα θαυμαστά έργα της Τέχνης και του λογισμού, όπου το «αιέν αριστεύειν» ανέβαζε τους ανθρώπους στο βάθρο του ήρωα και του ημίθεου, σήμερα « μεγαλουργεί» η ασυναρτησία και ο παραλογισμός.

Σήμερα, επισήμως, « στιγματίζεται» η «ΑΡΙΣΤΕΙΑ» και δοξάζεται η απαιδευσία!

Ως πότε, όμως, αυτός ο λαός θα σέρνεται σ΄ αυτή τη «χαμοζωή»;