Σε μια συνέντευξή του( 3/7/2016 ) ο Σταμάτης Κριμιζής, ο διεθνούς φήμης διαστημικός επιστήμονας αστροφυσικής, διευθυντής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο ZOHNS HOPKINS και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αναφερόμενος στη σημασία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και την καθολική ισχύ της στα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε πει: « από την κατώτερη υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή εργαστηρίου όλοι αξιολογούμαστε. Κάθε χρόνο. Τι έκανες, τι σκόπευες να κάνεις και δεν έκανες. Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα».

Και ο Δημήτρης Νανόπουλος, επίσης διεθνούς φήμης θεωρητικός Φυσικός, Καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τέξας, Διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Χιούστον, ερευνητής του Harvard, μέλος της ομάδας που εντόπισε στο CERN (Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης) το μποζόνιο Higgs και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών σε συνέντευξή του (11/3/2018) αναφέρει: «Κάθε χρόνο, τα 50 χρόνια που είμαι στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στο CERN, κ.λπ., έχουμε αξιολόγηση. Γράφω εκθέσεις, αναλυτικά, τι έχω παραγάγει, τι ομιλίες έκανα, πώς πήγαν τα εργαστήρια και τα πειράματα. Κάθε χρόνο. Μέχρι 31 Ιανουαρίου θα πρέπει να γράψω τι έγινε τον προηγούμενο χρόνο και να το υποβάλω στο πανεπιστήμιο ή στα αντίστοιχα ερευνητικά Κέντρα, με τα οποία συνεργάζομαι».

Και καταλήγει στη συνέντευξή του διαπορών: «εδώ δεν δέχονται την αξιολόγηση. Αν είναι δυνατόν! Μιλάμε σοβαρά»;

Έτσι, λοιπόν, προόδευσαν και συνεχίζουν να προοδεύουν οι λαοί που χρησιμοποιούν την αξιολόγηση ως εργαλείο καλύτερης οργάνωσης και απόδοσης της εργασίας, ως μέσο συνεχούς αυτοβελτίωσης, καλύτερης αξιοποίησης και επιβράβευσης αυτών που διακρίνονται στον τομέα της επιστημονικής και γενικότερα της επαγγελματικής δραστηριότητάς τους.

Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, στην Ελλάδα η αξιολόγηση έχει εξοστρακιστεί από τον δημόσιο τομέα και ειδικότερα από την εκπαίδευση. Εκεί ακριβώς που οι εργαζόμενοι είναι υπόλογοι για το έργο τους απέναντι στο κράτος και στους φορολογούμενους πολίτες, από τους φόρους των οποίων μισθοδοτούνται, αρνούνται κάθε έλεγχο για το κατά πόσον τηρούν τον όρκο που έδωσαν στο Σύνταγμα και αποκρούουν κάθε διαδικασία για την βελτίωση της εργασίας τους ή και την αποτροπή βλάβης του δημοσίου συμφέροντος, λόγω ανεπάρκειας ή σκοπιμότητας. Έτσι ο δημόσιος τομέας, εδώ και 40 χρόνια, αποτελεί μια κακή παραλλαγή του αρχαίου Πρυτανείου, όπου οι διορισθέντες δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν την δωρεάν και δια βίου σίτιση, για προσφερόμενη εργασία που επαφίεται… «εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων»!

Και όσον αφορά το ποιοτικό επίπεδο της Δημόσιας Διοίκησης και τον ρόλο που αδυνατεί αυτή να παίξει αναφορικά με την ανάπτυξη της χώρας και την έξοδο από την κρίση, οι κομματάνθρωποι που μας κυβερνούν θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι τον βασικό ρόλο εξόδου από την κρίση (ή επί το ακριβέστερον για την διατήρηση της «καρέκλας» τους) έχουν επωμιστεί τα «σαΐνια» των μετακλητών κομματικών στελεχών τους που κατά χιλιάδες έχουν διοριστεί στα Γραφεία των υπουργών, καθώς και οι… γίγαντες της επιστήμης που πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό και κρατούν στα στιβαρά τους χέρια το πηδάλιο της χώρας. Οπότε «ου φροντίς Ιπποκλείδη»! Ποίαν χρείαν έχομεν μιας αξιολογούμενης και αξιοκρατούμενης Δημόσιας Διοίκησης;

Τι γίνεται, όμως, με το ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών του ελληνικού λαού- και μάλιστα των πτωχότερων στρωμάτων, αυτών που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία; Ποιος ελέγχει τον εκπαιδευτικό, μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, εάν μορφώνει ή παραμορφώνει τα παιδιά μας, εάν διαπλάθει σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος «ελεύθερους και υπεύθυνους ανθρώπους» και αυριανούς πολίτες; Ποιος αξιολογεί την επάρκεια και την καταλληλότητά του παιδαγωγού, προκειμένου να εμφυσήσει στα ανήλικα παιδιά την πίστη στις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας;

Στην ελληνική εκπαίδευση εδώ και 35 χρόνια διορίστηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν δάσκαλοι και καθηγητές, χωρίς ποτέ κανείς να τους αξιολογήσει. Χωρίς, ποτέ, κανείς Σχολικός Σύμβουλος να παρακολουθήσει τη διδασκαλία τους και χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να εκφέρει γραπτώς μια αξιολογική κρίση γι’ αυτούς!

Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τόσα νέα παιδιά παγιδεύονται από τους προπαγανδιστές της βίας και του μίσους, γιατί τόσα νέα παιδιά ξοδεύουν τόσο μάταια τη ζωή τους μέσα στον παραλογισμό της καταστροφικής μανίας, της αναρχίας και της τρομοκρατίας; Γιατί τόσος εκφασισμός στην καθημερινότητα της ζωής μας;

 Και γιατί τόσα παιδιά χάνονται στους εφιαλτικούς «παραδείσους» των ναρκωτικών, χωρίς κανένα στόχο και ιδανικό;

«Οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε παρατάξεις, διακρίνονται σε ποιότητες», γράφει ο Άγγελος Τερζάκης. Και η ρήση του αυτή επιβεβαιώνεται διαχρονικά, από την πολιτική μας ιστορία. Οποιαδήποτε απόπειρα έγινε να παρουσιαστεί κάποια πολιτική παράταξη ως διαθέτουσα το αγγελικό… πρόσημο του «ηθικού πλεονεκτήματος», οδηγήθηκε στην αυτογελοιοποίηση, διότι σύντομα αποκαλύφθηκε ότι οι φανταχτερές ταμπέλες των κομμάτων με τις οποίες διαφημίζεται το «κατάστημά» τους πως, τάχα, διαθέτει το πιο σπάνιο και καθαρό« υλικό», δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο της ηθικής αλλά ούτε και της δημοκρατικότητας των στελεχών τους -και πολύ περισσότερο των οπαδών τους- κι ας αυτοπροβάλλονται ως οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της ηθικής και της Δημοκρατίας (Τσίπρας: «Eίμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας»!).

Ο κάθε πολίτης που έχει μελετήσει τη νεοελληνική μας Ιστορία ή έχει βιώσει κάποια κεφάλαια της σύγχρονης πολιτικής μας Ιστορίας, έχει συναντήσει πρόσωπα που διαδραμάτισαν θετικό ή αρνητικό ρόλο στην Ιστορία, πρόσωπα που ανήκαν στη δεξιά παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την πίστη τους στις αξίες της Δημοκρατίας και τις αρχές της ηθικής και πρόσωπα που προέρχονταν από την ίδια παράταξη, τα οποία, αντίθετα, στιγματίστηκαν στην ιστορική διαδρομή τους για τις αντιδημοκρατικές και ανήθικες πράξεις τους.

Και κατά τον ίδιο τρόπο, έχουμε συναντήσει πρόσωπα από την αριστερή παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την ειλικρινή πίστη τους στη Δημοκρατία και τα οποία επέδειξαν, ως πολιτευόμενοι, άμεμπτη ηθική. Και, αντίθετα, πρόσωπα από την ίδια παράταξη που βίασαν βάναυσα τη δημοκρατία και την ηθική.

Και, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην πολιτική ηθική δεν αρκεί να ρίχνεις το μεγαλύτερο νόμισμα στον δίσκο της εκκλησίας ούτε είναι δημοκρατία το «μπάτε σκύλοι κι αλέσετε κι αλεστικά μη δώσετε». Ηθική είναι και ο σεβασμός στην αξιοκρατία και το να βάζεις πάνω από το κομματικό σου συμφέρον ό,τι ωφελεί την κοινωνία -χωρίς αποκλεισμούς και ανόητα «πρόσημα».

Και η δημοκρατικότητα των πολιτευόμενων, τόσο των πολιτικών ηγετών, όσο και των απλών πολιτών -εκτός από την πιστή τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων- αποδεικνύεται και από τον σεβασμό στην αντίθετη γνώμη, την αναγνώριση ότι άξιοι, έντιμοι και πολύ χρήσιμοι άνθρωποι δεν είναι μόνον αυτοί που συμφωνούν μαζί μας.

Η παράταξη, λοιπόν, δεν προσδιορίζει την ανθρώπινη ποιότητα. Γιατί, απλούστατα, το ποιόν του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικός άθλος, προϋποθέτει εσωτερική καλλιέργεια, αυτογνωσία και αυτοπειθαρχία, προσωπικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αποκτώνται στα «κατηχητικά» των κομμάτων (και φοβάμαι ούτε και της Εκκλησίας).

Αλλά η μελέτη της Ιστορίας οδηγεί και σε ένα ακόμα συμπέρασμα: η ανωτερότητα μιας πολιτικής παράταξης και η θετική της συμβολή στην βελτίωση της κοινωνικής ζωής και την πρόοδο της χώρας, δεν έχει σχέση με το πώς αυτοπροσδιορίζεται μια παράταξη ως Δεξιά ή Αριστερά, ως Συντηρητική ή Προοδευτική, Δημοκρατική ή Πατριωτική. Υπήρξαν παρατάξεις που υποσχέθηκαν την πρόοδο και έφεραν την οπισθοδρόμηση, και παρατάξεις που χαρακτηρίστηκαν ως συντηρητικές, οι οποίες με βαθιές και χρήσιμες τομές απάλλαξαν τη χώρα από χρόνιες παθογένειες που την κρατούσαν καθηλωμένη στην υπανάπτυξη.

Και υπήρξαν διάφοροι «…ισμοί» που εισέβαλαν στην πολιτική κραδαίνοντας την ρομφαία της μεγάλης ανατροπής και της κάθαρσης, που υποσχέθηκαν ένα νέο κόσμο «αγγελικά πλασμένο» και οι οποίοι επέβαλαν στους λαούς τα πιο απάνθρωπα, φασιστικά καθεστώτα.

Και για το «ποιόν», λοιπόν, ή κατά την «αριστερή» ορολογία για το «ηθικό πλεονέκτημα» των πολιτικών παρατάξεων, ισχύει η λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παππά», «ο εστί μεθερμηνευόμενον»: εάν η ηγεσία και τα στελέχη του κόμματος είναι απαίδευτοι κι ανίκανοι, λαοπλάνοι και τυχοδιώκτες, αρχολίπαροι και θεσιθήρες, κανένα ιδεολογικό «ένδυμα» δεν μπορεί να κρύψει την ηθική γύμνια και καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ηθική υπεροχή του κομματικού οργανισμού.

Και ούτε μπορούν να πείσουν -για πολύ- τους πολίτες για το «ηθικό πλεονέκτημα» της παράταξης.

Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί ότι είναι «γυμνός ο βασιλιάς» και θα φυσήξει ο άνεμος της λαϊκής οργής που θα γκρεμίσει τις ψεύτικες ταμπέλες.

Υ.Γ. Στη γειτονιά μας, έβαλε λουκέτο και το μοναδικό ΠΡΟΠΟτζίδικο που είχε απομείνει. Σημάδι πως κι η τελευταία ελπίδα πεθαίνει!

Μπορεί να διαθέτει ηθικό πλεονέκτημα ο ψεύτης; Αυτός που εξαπάτησε και συνεχίζει και σήμερα να εξαπατά τον λαό;

Είναι κλέφτης ο παπατζής;

- Μα τι λέτε τώρα; Παίχτης είναι ο άνθρωπος! Σε προσκαλεί να παίξεις, να βρεις τον παπά και να κερδίσεις -κι εσύ ποντάρεις και χάνεις!

Τι περισσότερο ή τι λιγότερο σού είπε ο Τσίπρας; «Εδώ παπάς, εκεί παπάς. Πού είναι ο παπάς»; Ποντάρισε σε μένα, για να κερδίσεις. Τον ψήφισες κι έχασες κι αυτά που σου είχαν απομείνει από τους προηγούμενους διαχειριστές της τύχης σου!

«Μπορεί να είμαι ψεύτης αλλά δεν είμαι κλέφτης», ομολόγησε ο πρωθυπουργός μας! Και… υπερηφανεύτηκε ότι όλοι αυτοί που αποτελούν την παρέα του «είναι από άλλο… υλικό», πιθανώς από ατόφιο χρυσάφι ή διαμάντι! Μπορούμε, λοιπόν, να καμαρώνουμε κι εμείς που έχουμε ένα σπάνιο είδος αδαμάντινου πρωθυπουργού που μας αδειάζει την τσέπη όχι σαν κλέφτης αλλά σαν ψεύτης!

Θυμάστε τις Προγραμματικές Δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Μπορούν να αποτελέσουν -διαχρονικά- το… Σύμβολο Πίστεως των απανταχού της γης παπατζήδων!

- «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ από το 2015»»

- «Θέσπιση αφορολόγητου στις 12.000»

- «Επαναφορά βασικού μισθού στα 751 ευρώ»

- «Όσοι συνταξιούχοι έχουν σύνταξη κάτω των 700 ευρώ θα λάβουν 13^η -ως δώρο Χριστουγέννων- στο τέλος του 2015».

Όσοι ποντάρισαν κι όσοι δεν ποντάρισαν στον «πάγκο» του Τσίπρα είδαν τον ΕΝΦΙΑ να αυξάνεται, το αφορολόγητο να κατεβαίνει αντί να ανεβαίνει, τις κύριες συντάξεις να σφαγιάζονται και τις επικουρικές να κατακρεουργούνται, ο κατώτερος μισθός, επισήμως στα 400 και ανεπισήμως στα 200. Όσο για το δώρο των Χριστουγέννων, «εδώ το δώρο, εκεί το δώρο. Πού είναι το δώρο»; Χάσαμε και το ΕΚΑΣ!

Αλλά για αυτά υπάρχει η δικαιολογία ότι άλλα πίστευε «λόγω αυταπάτης» και άλλα αναγκάστηκε από την Τρόικα να πράξει.

Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι όσον αφορά την εξαπάτηση του λαού στα οικονομικής φύσεως ζητήματα, το «ηθικό πλεονέκτημα»… ασθένησε λόγω «ανωτέρας βίας» και για την σωτηρία της… «καρέκλας». Οι προγραμματικές, όμως, δηλώσεις του πρωθυπουργού με το αδαμάντινο ηθικό πλεονέκτημα δεν περιορίστηκαν στα οικονομικής φύσεως ζητήματα που θα επιβάρυναν τον προϋπολογισμό και θα αύξαναν το δημοσιονομικό έλλειμμα. Υποσχέθηκε ότι «το παράδειγμα του λιτού βίου θα ξεκινήσει από την ίδια την κυβέρνηση. Είμαστε αποφασισμένοι να επιβάλουμε νέο ύφος και ήθος»! «Θα μειώσουμε τον στρατό των συμβούλων στου Μαξίμου, θα μειώσουμε τον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων στα Υπουργεία, με στόχο τον αποφασιστικό περιορισμό της σπατάλης στον δημόσιο τομέα»! «Θα πωληθεί το 50% του στόλου των κυβερνητικών αυτοκινήτων, που κοστίζουν πάνω από 700.000 ευρώ. Θα πωληθεί το ένα από τα τρία κυβερνητικά αεροσκάφη. Θα καταργηθεί το προνόμιο των βουλευτικών αυτοκινήτων. Θα περιοριστεί κατά 30% το προσωπικό του μεγάρου Μαξίμου και κατά 40% η αστυνομική φρουρά του πρωθυπουργού».

Και η πιο… γενναία υπόσχεση: «θα διεκδικήσουμε από τη Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου»!

Και ακολούθησε μια πραγματική… «κοσμογονία» στο Δημόσιο και στα Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου: όλος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ «έκανε γιούργια» και κατέλαβε τα… θερινά ανάκτορα του Δημοσίου (μια και τα «χειμερινά» δεν είχαν… καλή θέρμανση!): σύζυγοι και σύντροφοι, αδέρφια και νύφες, μαμάδες και μπαμπάδες, γιοι και θυγατέρες, ακόμα και η κουμπάρα της κουμπάρας, μέχρι και ο… ελλογιμότατος Καρανίκας (σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού!) βρήκαν -επιτέλους- και απολαμβάνουν τη θαλπωρή σε μια αναπαυτική πολυθρόνα στου Μαξίμου και στο Δημόσιο.

Όλα τα «αδαμάντινα» στελέχη είχαν να… διαθέσουν υπέρ του Δημοσίου κάποιον συγγενή τους, ώστε να… αξιοποιηθούν οι φόροι που πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες και να αυγατίσει το… «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ: ο πρωθυπουργός μας... διέθεσε τον ξάδερφό του και τη γυναίκα του ξαδέρφου του, καθώς και τη γυναίκα του αδερφού του. Ο «Αρχάγγελος της κάθαρσης» και φοβερός διώκτης των «διεφθαρμένων» υπουργός Δικαιοσύνης, Παπαγγελόπουλος, την κόρη του και τον γιο του (με 56.000 στα ΕΛ.ΠΕ.). Ο πρόεδρος της Βουλής τους ανεψιούς του. Ο υπουργός Παππάς τον …μπαμπά του. Και ο πρόεδρος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ (που είχε πάππο δικαστή του ΕΑΜ και αντάρτη του Δημοκρατικού στρατού και γιαγιά «περήφανη» Επονίτισσα) διέθεσε ολόκληρη την οικογένεια: μητέρα, αδελφό και …φιλενάδα!

Και αυτές, λοιπόν, οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μας ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΑΞΗ!

1.200 συμβούλους διόρισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ [Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς υπουργείων από εκλεκτούς (αποτυχόντες) του κόμματος, παρά την προεκλογική υπόσχεση ότι θα προέρχονταν από την υπαλληλική ιεραρχία].

Αύξησαν κατά 24% τις Επιχειρήσεις του Δημοσίου και κατά 11% τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, προκειμένου να αυγατίσουν οι θέσεις για το βόλεμα κάποιων συζύγων και αδελφών. Στα «Ελληνικά Πετρέλαια» διορίστηκε η μισή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ Οκτωβρίου 2015 και Οκτωβρίου 2017, οι υπηρετούντες στο Δημόσιο, μόνιμοι και συμβασιούχοι, αυξήθηκαν στις 714.170 (Αύξηση 23.751).

Και το μεγαλείο του «ηθικού πλεονεκτήματος» του πρωθυπουργού μας φτάνει στην κορύφωσή του με την αποκάλυψη της περίφημης «επιδότησης ενοικίου» των υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Άγνωστος παραμένει, ακόμα, ο αριθμός των υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, οι οποίοι, εκτός από τους εκατομμυριούχους υπουργούς Αντωνοπούλου - Παπαδημητρίου, έπαιρναν και παίρνουν -επιπλέον της υπουργικής αποζημίωσης- και την επιδότηση ενοικίου, όταν κάποιες εκατοντάδες συμπολίτες μας κοιμούνται στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια!

Ο πρωθυπουργός μας, όμως, βρήκε και πάλι την ευκαιρία να υπερηφανευτεί για την… «ευαισθησία» των εκατομμυριούχων υπουργών του, που παραιτήθηκαν μπροστά στην κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, και κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους πως, ενώ χαλούν τον κόσμο για τις 23... ψωροχιλιάδες του ενοικίου της Αντωνοπούλου, «κάνουν τον Κινέζο» μπροστά στα 23 δις της «Novartis», τα οποία -κατά την… τελεσίδικη απόφαση του αρχιδικαστή Τσίπρα- «έκλεψαν» οι δέκα κατηγορούμενοι, πολιτικοί του αντίπαλοι. Κι εδώ ισχύει η λαϊκή παροιμία «είπε και ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»! Αν για τα 23 δις της «Novartis» δεν έχει αποδειχθεί ακόμα ποιος είναι αυτός που…«κάνει τον Κινέζο», για τα 100 δις (και κατά τον Τόμας Βίζερ 200 δις) που «κλάπηκαν» από τις τσέπες του ελληνικού λαού την περίοδο της «γενναίας διαπραγμάτευσης» Τσίπρα / Βαρουφάκη, είναι αποδεδειγμένο και γνωστό ποιος ευθύνεται και ποιος «κάνει τον Κινέζο»!

Τελικά, πληρώσαμε πολύ ακριβά το «ηθικό πλεονέκτημα της πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» και πρέπει να σκεφτούμε πώς θα απαλλαγούμε από αυτό το ακριβό… «υλικό» των «πλεονεκτών» κυβερνητών μας, προτού χάσουμε και ό,τι μας έχει απομείνει στον «παπά» που μας παίζουν.

Μέχρι χθες πιστεύαμε ότι πάνω στο υπαρκτό σκάνδαλο της εκτίναξης της φαρμακευτικής δαπάνης, κατά την περίοδο 2004- 2009, στήθηκε το colpo grosso, για να κρεμαστούν στα μανταλάκια των περιπτέρων και να καταδικαστούν ισόβια στα «λαοδικεία» των καφενείων, οι πολιτικοί αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, με την κατηγορία ότι μέρα μεσημέρι (όχι για την περίοδο 2004-2009 αλλά για την περίοδο 2010-2014, με την παρουσία ή και τη συνενοχή της Τρόικας) «τσέπωναν» κάποια εκατομμύρια για να αβαντάρουν τις πωλήσεις των φαρμάκων της «Novartis».

Πιστεύαμε ότι μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή για την άνευ όρων παράδοση των κυβερνώντων στους… «αποικιοκράτες» δανειστές μας, τη γελοιοποίησή τους ως φοβερών αντιμνημονιακών και τη δημοσκοπική τους κατρακύλα, αναγκάστηκαν να δανειστούν από το… «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» έναν δοκιμασμένο τρόπο να «ξεμπερδεύουν με το παλιό», για να ξαναγυαλίσει το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», που είχε πιάσει… «σαπρόφυτα», και να καταδείξουν πόσο …στερημένοι από τέτοια «πλεονεκτήματα» είναι οι αντιπολιτευόμενοι την «πρώτη φορά Αριστερά».

Και για να… «αγιάσουν τον σκοπό τους», εμπνεύστηκαν τα «μέσα» από παράσταση του Καραγκιόζη, ο οποίος «δίδασκε» πώς κατασκευάζεται ένα οπλοπολυβόλο λέγοντας: «Λαμβάνομεν μίαν οπήν και πέριξ αυτής χύνομεν σίδηρον»! Κι αυτοί, όπως μας …δίδαξε το «καμάρι» του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πολάκης, «έλαβαν μίαν οπήν», για να κατασκευάσουν το «οπλοπολυβόλο», με το οποίο θα …«ντουφέκιζαν» τους πολιτικούς τους εχθρούς: τρεις πράκτορες της «Novartis», οι οποίοι -κατά τον Πολάκη πάντα- πιάστηκαν με τη «γίδα στον ώμο» και άρχισαν -οι καημένοι- να «κελαηδούν»… «ομολόγησαν» ότι τη… «γίδα» δεν την ήθελαν για την πάρτη τους, αλλά την πήγαιναν στο Μαξίμου, πεσκέσι από τη «Novartis», για τον Σαμαρά!

Σε αυτά, όμως, που πιστεύαμε μέχρι χθες, ήρθε σήμερα ο προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Θανάσης Κοφτερός -με αναγραφή του στις 23/2/2018 στο Facebook- να αποκαλύψει και το ιστορικό βάθος που υποκρύπτει η επιχείρηση της πολιτικής δίωξης των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται, γράφει, για μια ιστορική αντιστροφή των ρόλων: οι κυνηγημένοι του Εμφυλίου Πολέμου γίνονται σήμερα κυνηγοί και κυνηγούν τους πρώην κυνηγούς τους! «Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιον τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί… άλλοι έλιωναν παντελόνια στο Χάρβαρντ κι εμείς τα λιώναμε στα εδώλια των δικαστηρίων…». «Και τώρα (οι πρώην κυνηγημένοι) κυνηγούν» τους σπουδαγμένους στο Χάρβαρντ!

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για να πάρουν την εκδίκησή τους οι επίγονοι των «κυνηγημένων» (αθώων, όσο και οι «άλλοι») του Εμφυλίου! Οι χαϊδεμένοι από όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης «αριστεροί», δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διορίστηκαν «κατά χιλιάδες και χιλιάδες» στην ΕΡΤ, στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, και άλλοι, οι οποίοι, επειδή είχαν… «κυνηγημένο» πατέρα (και μπάρμπα Φλαμπουράρη) -εργολάβους των δημοσίων έργων της Μεταπολίτευσης- «έλιωναν τα παντελόνια τους», όχι στο Χάρβαρντ (όπως ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και ο Σαμαράς), αλλά -τα καημένα παιδιά των «κυνηγημένων»- στις καταλήψεις σχολείων και επί δώδεκα χρόνια στον «Εγκέλαδο» του Πολυτεχνείου πουλώντας με το καντάρι «αριστεριλίκι», σήμερα, χάρη στην Αστική Δημοκρατία, που κάποτε πολέμησαν οι «κυνηγημένοι» προπάτορές τους, καμαρώνουν στους υπουργικούς τους θώκους.!

Και αφού δεν έμεινε καμιά ιδέα της Αριστεράς να μην την εξευτελίσουν, προσπαθούν, τώρα, να ξυπνήσουν τους βρικόλακες από το σκοτεινό κατώγι της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, όπου από τη μια οι «μοναρχοφασίστες» (κατά την Αριστερά) και από την άλλη μεριά τα ανεγκέφαλα «ανθρωπάκια» της Αριστεράς (όπως τους χαρακτήρισε ο Λεωνίδας Κύρκος), κατάφεραν την χαριστική βολή στην, ακόμα, αιμάσσουσα ,από την γερμανική κατοχή, πατρίδα.

Πιστεύουν πως με την θυματοποίηση και αγιοποίηση της Αριστεράς της τραγικής περιόδου 1946-49, θα εξασφαλίσουν το άλλοθι για την παραπλάνηση του λαού και την αποπλάνηση της νεολαίας. Και σε ένα βαθμό το έχουν επιτύχει: τα νέα παιδιά μέσα στην άγνοιά τους για το ιστορικό παρελθόν, τις πραγματικές συνθήκες, τις ελληνικές και τις διεθνείς, υπό τις οποίες διαδραματίστηκαν εκείνα τα γεγονότα, και με την ρομαντική διάθεση που τα διακρίνει για «ηρωικούς αγώνες και θυσίες», υιοθετούν άκριτα τη μονομερή θεώρηση της ιστορίας και, έτσι, αυτοπαγιδεύονται ως φανατικοί οπαδοί της «Αριστεράς».

Θα μου επιτρέψεις, όμως, κύριε προϊστάμενε του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, μια παρατήρηση (από έναν -χωρίς κουκούλα- αυτόπτη μάρτυρα) για το «Δίκιο» που επικαλείσαι των Αριστερών «κυνηγημένων»: κυνηγημένοι υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Θύματα υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Ήρωες αδικοχαμένοι υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Ιδεολόγοι αλλά και λαοπλάνοι που εμπορεύτηκαν τα ιερά και τα όσια της Δημοκρατίας και το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνικού λαού, υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Γι’ αυτό και κανένας εμφύλιος δεν μπορεί να αποτελεί, για κανέναν, πηγή υπερηφάνειας αλλά μονάχα μάθημα εθνικής αυτογνωσίας και παράδειγμα προς αποφυγήν.

Αλλά, ακόμα κι αν δεχτούμε πως ήταν άδικη η ήττα της Αριστεράς κατά τον Εμφύλιο και πως χάσαμε μια… ευκαιρία να έχουμε την τύχη των χωρών του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» (κάτι σαν Ρουμανία του Τσαουσέσκου, Βουλγαρία του Ζίφκωφ, Αλβανία του Χότζα), αυτό μπορεί να δικαιολογήσει την άσκηση και διατήρηση της εξουσίας, στον σημερινό κόσμο, με στημένες δίκες κατά των πολιτικών αντιπάλων της «Αριστεράς»; Μπορεί η εκδίκηση, ετεροχρονισμένα, να κατευθύνεται εναντίον των παιδιών και τα εγγονιών των παλιών πολέμιων της Αριστεράς, γιατί αυτοί «δεν πάλιωσαν τα παντελόνια τους στα εδώλια των κατηγορουμένων αλλά στα θρανία του… Χάρβαρντ»;

Προσέχετε, λοιπόν, τι λέτε, κύριε Θανάση Κοφτερέ, γιατί κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησής σας είναι και ο εγγονός του στρατηγού του «Εθνικού Στρατού», Θρασύβουλου Τσακαλώτου, που… ευθύνεται για το «κυνηγητό» του «Δημοκρατικού Στρατού»!

Υ.Γ. Χάρη στο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, το ζευγάρι των εκατομμυριούχων υπουργών Ράνια Αντωνοπούλου και Δημ. Παπαδημητρίου λαμβάνουν -οι καημένοι- ετησίως 12.000 ευρώ, ως επιδότηση του ενοικίου για το σπίτι που νοικιάζουν στο Κολωνάκι!

Είχαμε ένα γείτονα στο χωριό, τον Μπάρμπα Χαράλαμπο. Κόντευε τα ενενήντα, αλλά ήταν καλοστεκούμενος και στα πόδια και στο μυαλό. Είχε έρθει από τη Σμύρνη και γι’ αυτό, εκτός από την ιδιαίτερη προφορά και το ανοιχτό μυαλό, ξεχώριζε και ως προς την εμφάνισή του από τους ανθρώπους του χωριού. Φορώντας πάντα κουστούμι και κρατώντας ένα μπαστούνι με φιλντισένια λαβή, έπαιρνε το δρόμο, κάθε πρωί, για το Παντοπωλείο, στο οποίο, ενώ από χρόνια το είχε αναλάβει ο γιος του, ο Μπάρμπα Χαράλαμπος δεν έπαψε, ούτε στιγμή, να έχει την υψηλή εποπτεία.

Κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιο επιστημονικό επίτευγμα, θυμάμαι τον Μπάρμπα Χαράλαμπο. Μέχρι που πέθανε δεν έπαψε να θαυμάζει και να συζητά για ό,τι καινούργιο έβλεπε και άκουγε που είχε σχέση με επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Πολλές φορές σταματούσε στη μέση του δρόμου, όταν συναντούσε κάποιο διερχόμενο χωριανό και έπιανε συζήτηση μαζί του. Και δεν τον άκουγες ποτέ να συζητά για τα μαξούλια ή για τον καιρό, που είναι το συνηθισμένο θέμα συζήτησης μεταξύ των χωριανών. Το θέμα συζήτησης ήταν πάντα η επιστήμη και τα καινούργια θαύματά της! Και πάντα η επωδός σε κάθε τέτοια συζήτηση ήταν: «Θέλω να ζήσω, για να δω μέχρι πού θα φτάσει η επιστήμη»!

Ο Μπάρμπα Χαράλαμπος έζησε και θαύμασε τα πρώτα βήματα του ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος. Και, επί μέρες, μιλούσε για τον πρώτο κοσμοναύτη που ταξίδεψε στο Διάστημα, τον Ρώσο Γιούρι Γκαγκάριν. Πέθανε, προτού ο Αμερικανός Νηλ Άρμστρονγκ περπατήσει στο φεγγάρι. Τον φαντάζομαι τι θα έλεγε σήμερα για την εξερεύνηση του Διαστήματος -όταν ο άνθρωπος επιχειρεί να «αποικίσει» τον Άρη- για την εξερεύνηση του DNA και τα επιτεύγματα της Ιατρικής, για την τεχνική νοημοσύνη και τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, αλλά και για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, η ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας.

Τον ξαναθυμήθηκα, όταν διάβασα στο Ίντερνετ ένα δημοσίευμα που αναφερόταν στον φιλόδοξο οραματιστή Μπιλ Γκέιτς και την επανάσταση που επιχειρεί στον τομέα της παραγωγής καυσίμων, φιλικών προς το περιβάλλον. Το καύσιμο που άρχισε να παράγει η εταιρεία «Carbon Engineering», στην επαρχία British Columbia του Καναδά, στην οποία συμμετέχει ως επενδυτής ο Μπιλ Γκέιτς, είναι ένα συνθετικό ντήζελ που παράγεται με την τεχνολογία αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα και αναμένεται να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Διαβάζοντας κάτι τέτοια νέα, ανοίγει μια χαραμάδα στον ζόφο των ημερών μας και αναζωπυρώνεται μέσα σου η ελπίδα ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί -προτού να είναι αργά για τον πλανήτη γη και την ανθρωπότητα- η μεγάλη ειρηνική επανάσταση της επιστήμης, η οποία θα αποτινάξει τον ζυγό που τής έχουν επιβάλει τα ασύδοτα αφεντικά του κόσμου, τα οποία χωρίς κανένα φρένο εμπορεύονται για το κέρδος τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα, αδιαφορώντας για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την «απανθρωποποίηση» της ανθρώπινης φύσης.

Αισιοδοξείς ότι οι επιστήμονες θα αποφασίσουν, κάποια μέρα, να χρησιμοποιήσουν την επιστημονική γνώση που τους εμπιστεύτηκε η ανθρώπινη κοινωνία, για να σταματήσει η άλογη εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου, για την εξάλειψη του φόβου και της δυστυχίας, για τη δόξα του ανθρώπινου πνεύματος.

«Η επανάσταση», λέγει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, «δεν σημαίνει χειμάρρους αίματος, την κατάληψη των “χειμερινών ανακτόρων”. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά, είμαι επαναστάτης». Και σε ένα τέτοιο ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας, η επιστήμη πρέπει να αποτελέσει μια θεσμοθετημένη, παράλληλη ανεξάρτητη εξουσία, για να μπορεί να υψώνει τη φωνή της απέναντι στους …Νεάντερνταλ της πολιτικής εξουσίας (λέγε με Τραμπ) και της οικονομικής υπερεξουσίας (λέγε με πολυεθνικό κεφάλαιο) και να εναρμονίζεται με την θέληση της κοινωνίας, στην υπηρεσία της ανθρωπιάς και μιας ανθρωπινότερης ζωής.

Με κάτι τέτοια νέα και τέτοιες σκέψεις μπορείς να νιώσεις τη λαχτάρα για τη ζωή τού Μπάρμπα Χαράλαμπου και να επαναλάβεις τα λόγια του «Θέλω να ζήσω, για να δω πού θα φτάσει η επιστήμη»!

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Μα είναι τόσο ατζαμήδες, ώστε δεν μπορούν να στήσουν μια σκευωρία που να μην προκαλεί τα γέλια; Αλήθεια από πού δανείστηκαν την « πατέντα» για το « σκάνδαλο» NΟVARTIS; Από την υπόθεση Κοσκωτά, όπου ο «μάρτυρας» Μαμανέας κουβαλούσε τα εκατομμύρια μέσα σε «πάμπερς» στον Αντρέα;

Και η « αριστερή» φαντασία τους φτάνει μόνο μέχρι το σημείο να αντικαθιστούν τα «πάμπερς» με… «βαλίτσες»;

Και ακόμα, μια λεπτομέρεια που αποκαλύπτει την καταπληκτική « εξυπνάδα» των μαστόρων της σκευωρίας και την… παρατηρητικότητα των « μαρτύρων»: τα χαρτονομίσματα στη βαλίτσα ήταν διαφόρων χρωμάτων, ήτοι πεντακοσάρικα, κατοστάρικα και πενηντάρικα! Τέτοιες «πειστικές» λεπτομέρειες μόνο η… «στρατηγική ιδιοφυία» ενός Καρανίκα και το « αστυνομικό δαιμόνιο» ενός Πολάκη θα μπορούσαν να συλλάβουν!

Εδώ και πολύ καιρό υποψιαζόμαστε πως στα υπόγεια του Μαξίμου μαστόρευαν οι «μαραγγοί» τον «Δούρειο Ίππο» για να «αλώσουν» την Αντιπολίτευση και για να φρενάρουν τη δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τα « κοκόρια» του διαπλεκόμενου φιλοσυριζαίικου Τύπου από καιρό διαλαλούσαν «έρχεται το σκάνδαλο της NOVARTIS και θα δείτε τι θα πάθετε εκεί στη Ν.Δ»!

Ακόμα και ο αρχηγός του… « κοτετσιού» το είχε προαναγγείλει στη Βουλή, απευθυνόμενος στη Ν.Δ: περιμένετε και θα δείτε τι βουνό ( από λάσπη) θα σας πλακώσει!

Κι όταν πια ο Τόσκας μέτρησε έναν ,έναν όσους είχαν πάρει μέρος στο « αντικυβερνητικό» συλλαλητήριο της Αθήνας και τους βρήκε… μόνον 140.000 ( ακριβώς!), αποφάσισαν να βγάλουν από τα υπόγεια του Μαξίμου, όπως, όπως, έστω και… σπρώχνοντας, τον «Δούρειο Ίππο».

Και συνέβη το…« σημαδιακό»: ενώ ο Τόσκας μετρούσε ακόμα, έναν, έναν τους… «ακροδεξιούς» που είχαν συγκεντρωθεί στο Σύνταγμα, ένας από τους « προστατευόμενους μάρτυρες» θυμήθηκε πως είχε ξεχάσει να καταθέσει το σημαντικότερο: ότι τα «αργύρια της προδοσίας» του Σαμαρά τα πήγε στου Μαξίμου ο εκπρόσωπος της NOVARTIS ( όπου, μάλιστα, στάθμευσε σε… ανύπαρκτο πάρκινγκ του Μαξίμου) με βαλίτσα, η οποία είχε ροδάκια, για να πηγαίνει κυλώντας, μέρα μεσημέρι, στον Σαμαρά που περίμενε να παραλάβει τη βαλίτσα, αυτοπροσώπως!

-Γιατί εντιμότατοι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, αφού μέχρι στον Πικραμένο στείλατε τα «δώρα της NOVARTIS,αδικήσατε τον Κώστα Καραμανλή και δεν του στείλατε κι αυτουνού μια βαλίτσα με… «ροδάκια»;( Σημ. σε αντίθεση με την… «τιμή» που επιφύλαξαν οι « προστατευόμενοι» μάρτυρες στον Α. Σαμαρά, απαλάσσουν από κάθε ευθύνη τον Κώστα Καραμανλή για την περίοδο που η φαρμακευτική δαπάνη είχε φτάσει στο ζενίθ καταθέτοντας ότι ό, τι έγινε γινόταν ¨εν αγνοία του Κώστα Καραμανλή»!)

Και τότε πια, βγήκαν από την κοιλιά του « Δούρειου Ίππου» οι « κεκράχτες» Υπουργοί, οι οποίοι- σαν τις κότες που μόλις κάνουν το αυγό στη φωλιά κακαρίζουν πως « έκαναν το αυγό»- διαλαλούν: «είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους», « το γλέντι τώρα αρχίζει »!

Και το «πρωτοπαλίκαρο» του Μαξίμου, ο Πολάκης που δεν μπορεί να συγκρατήσει την υπερηφάνεια για το κατόρθωμά του, ομολογεί: « εγώ ξέρω και ποιοι είναι οι ανώνυμοι και προστατευόμενοι μάρτυρες»!

Φως φανάρι λοιπόν, ότι τις καταθέσεις» τους οι μάρτυρες τις έκαναν πρώτα ενώπιον του Πολάκη και στη συνέχεια στην εισαγγελέα Διαφθοράς, την οποία είχε τοποθετήσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Και εδώ, προκύπτει ακόμα ένα ερώτημα: πώς το περιεχόμενο του πορίσματος της εισαγγελέως Διαφθοράς, η οποία, εννοείται, διενήργησε την ανάκριση με κάθε εχεμύθεια, όπως επιβάλλει ο Νόμος, το γνώριζαν, με κάθε λεπτομέρεια, οι παραπάνω « κεκράχτες» Υπουργοί, πολύ προτού σταλεί στη Βουλή; Μήπως το πόρισμα, αντί να σταλεί « αμελλητί», στη Βουλή, στάλθηκε… « αμελλητί», πρώτα, στον Κοντονή, τον Παπαγγελόπουλο και στον Πολάκη, όπως το… απαγορεύει ο Νόμος;

Και για να ανακάμψει το « μαραμένο» φρόνημα των Συριζαίων, το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου εφοδίασε όλα τα στελέχη του με ένα ¨καρδιοτονωτικό σκονάκι» να το διαβάζουν στα τηλεοπτικά παράθυρα : «το μισό υπουργικό Συμβούλιο της Ν.Δ. θα πάει στη φυλακή», οπότε και να κερδίσει τις εκλογές ο Μητσοτάκης, με ποιους θα κυβερνήσει;

Η συνέχεια της παράστασης « Ο Καραγκιόζης και ο Δούρειος Ίππος της NOVARTIS» θα δοθεί στη Βουλή, όπου όταν ξεσκεπαστούν οι « προστατευόμενοι μάρτυρες», «θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι»!

Μέχρι τότε, ο πρωθυπουργός μας μπορεί να μας « κοιτάζει στα μάτια» και να μας λέγει « το σχέδιο ΝOVARTIS, που το δουλεύαμε εδώ και μήνες ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ. Άντε, τώρα, οι αντιπολιτευόμενοι τον ΣΥΡΙΖΑ, κομματικοί αντίπαλοί μας να βγάλουν από πάνω τους τη λάσπη»!

-Τι είπατε εάν αυτό που ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ είναι και ΔΙΚΑΙΟ; Την απάντηση μπορείτε να την βρείτε στο βιβλίο « Ο Ηγεμόνας» του Μακιαβέλι και στο ΜEIN KAMPF του Αδόλφου Χίτλερ!

Υ.Γ. Διαβάζοντας τα αποσπάσματα του πορίσματος για την εμπλοκή των πολιτικών προσώπων στο « σκάνδαλο» NOVARTIS, μου γεννήθηκε η απλοϊκή-ίσως- απορία: εάν, ας πούμε, ένας φανατικός αντι-ΣΥΡΙΖΑ παρουσιαζόταν ενώπιον της εισαγγελέως Διαφθοράς και ενδυόμενος το ένδυμα του « προστατευόμενου μάρτυρα» κατέθετε εις βάρος του νυν πρωθυπουργού: «πιθανολογώ», «με βάση τη λογική των πραγμάτων», « είναι αναμενόμενο τα ποσά που δόθηκαν να είναι ιδιαίτερα υψηλά», », «θεωρώ αδύνατο να δόθηκε μίζα κάτω του ποσού των 40 εκ. ευρώ», θα συντασσόταν- « αμελητί»- πόρισμα με τα ανωτέρω καφενόβια «πιθανολογήματα» και θα στελλόταν το πόρισμα « αμελλητί» στη Βουλή;

Γράφει ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΨΑΡΙΑΝΟΣ

Ο πρωθυπουργός μας είναι πανευτυχής. Ο αγώνας που ξεκίνησε με τον Βαρουφάκη και συνεχίστηκε με νέα… ορμή από τον Τσακαλώτο «τώρα δικαιώνεται»! «Τον Αύγουστο του 2018, βγαίνει, οριστικά, από τα μνημόνια» ο πρωθυπουργός μας. Και όπως μας διαβεβαιώνει και ο εμβριθέστατος Μπάρμπα-Φλαμπουράρης «Θα ανοίξουν οι κάνουλες» και θα ρέουν σε …παραδείσια αφθονία « γάλα και μέλι», να φάνε όσο θέλουν οι πεινασμένοι προλετάριοι ( Και έτσι η πλεμπάγια, ευγνωμονούσα , θα ξαναψηφίσει τον «ταϊστή» της! ).

Ακόμα και η σύντροφος του πρωθυπουργού μας, η Περιστέρα (Μπέτυ), κατά τον γελοιογράφο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Ανδρέα Πετρουλάκη, φαίνεται να σταματά « να κλαίει από οργή κάθε 5η Ιουλίου» και να απολαμβάνει, ολόχαρη, την οικογενειακή της ευτυχία. Με φόντο την ιστορική ρήση του Αλέξη της «ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ», δηλώνει υπερηφάνως: «ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΟΛΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ! Ο ΑΝΤΡΑΣ ΜΟΥ ΒΡΗΚΕ ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ. ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΝΕ ΣΕ ΚΑΛΟ ΣΧΟΛΕΙΟ. ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΜΑΣ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΘΗΚΑΝ. ΕΓΩ ΠΡΟΚΟΨΑ…».

Και ενώ όλα αυτά τα χαρωπά λαμβάνουν χώρα στην… εξωτική χώρα του Μαξίμου, στα πλαίσια της οικογένειας και της φιλικής παρέας του πρωθυπουργού μας, έρχονται κάποιοι που… φθόνησαν την μέλλουσα… ευτυχία μας, να διακόψουν τα αναστάσιμα τροπάρια των «αριστερών ψαλτών» και να μας επαναφέρουν στη χώρα της παρατεινόμενης, επ΄ αόριστον, «Ζωής εν τάφω»!

Ο Τόμας Βίζερ, τέως επικεφαλής του Euro Working Group, επισημαίνει: «Τα προγράμματα διάσωσης μπορούν να πετύχουν επιδιορθώσεις του υπάρχοντος συστήματος, όχι όμως και να προχωρήσουν σε πραγματικά βαθιές τομές στην κοινωνία. Αυτή είναι δουλειά των πολιτικών και των πολιτών της κάθε χώρας».

Ακόμα πιο… ασεβής απέναντι στην «ευτυχία» του πρωθυπουργού μας είναι ο εκπρόσωπος της Κομισιόν Ντέκλαν Κοστέλο, που… καθαρίζει -οριστικά-τα περί «καθαρής εξόδου»: «Ισχυρό πλαίσιο εποπτείας για αρκετά χρόνια και μεταρρυθμίσεις για ακόμα δέκα χρόνια θα χρειαστεί η Ελλάδα, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι η χώρα θα ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Υπάρχουν πραγματικές προκλήσεις σχετικά με το εάν η Ελλάδα καταφέρει να διασφαλίσει βιώσιμη ανάπτυξη μακροπρόθεσμα. Υπάρχουν σοβαρά προβλήματα».

Δεν είναι, όμως, μόνο οι « κακοί ξένοι» που …φθόνησαν την ευτυχία του πρωθυπουργού μας. Ο αναπληρωτής Υπουργός Γιώργος Χουλιαράκης, από τις 18 Ιανουαρίου, μιλώντας στην παρουσίαση βιβλίου έκοψε την… όρεξη όσων ονειρεύονται «μελίρρυτες κάνουλες» και μελλοντικά φαγοπότια. Αφού ομολόγησε ότι «δεν φταίνε τα προγράμματα και οι Θεσμοί για την κρίση, διότι χωρίς αυτά η έξοδος από το ευρώ θα ήταν βέβαιη», συμπλήρωσε ότι «πρέπει να αποφύγουμε τον κίνδυνο να επιστρέψουμε στις παλιές συνήθειες». «Το ρίσκο ενός νέου δημοσιονομικού παραστρατήματος δεν είναι μικρό».

Μετά ταύτα, είναι κρίσιμο για την πορεία της χώρας ,στους επόμενους μήνες, να σοβαρευτούμε ως πολιτική ηγεσία και λαός και, κυρίως, οι κυβερνώντες να σταματήσουν την συνεχιζόμενη κοροϊδία του λαού. Θα είναι «πολιτικό κακούργημα» να πάνε στράφι, για άλλη μια φορά οι θυσίες του λαού και η χώρα να ξανακυλήσει στην κατάσταση που βρέθηκε το 2009, εξαιτίας και πάλι της ευήθειας, της « αυταπάτης» ή των μικροπολιτικών μεθοδεύσεων των «καρεκλολάγνων» του Μαξίμου.

Πρέπει, επιτέλους, να πούμε ολάκερη την αλήθεια στον λαό: ότι μετά τη « λήξη» των ευρωπαϊκών Μνημονίων είναι επιτακτική ανάγκη να συμφωνήσουμε, να σχεδιάσουμε και να εφαρμόσουμε το δικό μας, το ελληνικό Μνημόνιο, με το οποίο θα πραγματοποιήσουμε εκείνες τις βαθιές τομές στο Κράτος, στην Παιδεία, την Δικαιοσύνη, ην Υγεία, στο παραγωγικό σύστημα της χώρας, οι οποίες είναι αναγκαίες, για να γίνουμε μια κανονική χώρα, για να μπορέσουμε να συνυπάρξουμε μέσα σε ένα κόσμο που αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

 Και επειδή είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχει κανείς Έλληνας πολίτης που είναι ευχαριστημένος από την κατάσταση, τον τρόπο που λειτουργεί και εξυπηρετεί τις ανάγκες των πολιτών η Δημόσια Διοίκηση, το Εκπαιδευτικό μας σύστημα, το σύστημα απονομής της Δικαιοσύνης, το Εθνικό Σύστημα Υγείας, το σύστημα της Εθνικής Οικονομίας, ας κληθεί ο ελληνικός λαός να αποφανθεί με ένα Δημοψήφισμα -εδώ θα είναι χρήσιμο- για τις προτεινόμενες (ή και αντιπροτεινόμενες) βαθιές τομές στον βαρέως πάσχοντα οργανισμό της χώρας μας.

Ιδού, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν, για πολιτευόμενους και Έλληνες πολίτες, αν θέλουμε πραγματικά, όχι μόνον η Μακεδονία αλλά και ολόκληρη η Ελλάδα να παραμείνει ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

 Υ.Γ. Η κυβέρνηση Τσίπρα/Καμμένου, αφού βρήκε τη λύση για το «Μακεδονικό», προχωρεί, ακάθεκτη, στην ανάπτυξη της… «αριστερής οικονομίας» ιδρύοντας μεγάλη βιομηχανική μονάδα «λάσπης» , κατά των πολιτικών της αντιπάλων, με την ονομασία NOVARTIS.

Στη συνέχεια προηγούμενου άρθρου μου, στο οποίο αναφερόμουν στη σημασία των επιλογών που κάνει ο άνθρωπος, ως άτομο και πολίτης, αναφορικά με το περιεχόμενο και την ποιότητα της ατομικής και συλλογικής του ζωής, θα εξετάσουμε τις προϋποθέσεις που εξασφαλίζουν την πραγματική ελευθερία των επιλογών του.

Οι επιλογές που κάνει ο άνθρωπος αποβλέπουν στην απόκτηση της ευτυχίας, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, και η επίτευξη αυτού του στόχου προϋποθέτει και συναρτάται με το βαθμό της ελευθερίας που έχει κατακτήσει το άτομο και η κοινωνία. Η ελευθερία αποτελεί προϋπόθεση της ευτυχίας και προϋπόθεση για την κατάκτηση της ελευθερίας είναι η ευψυχία, λέγει ο Θουκυδίδης (« το εύδαιμον το ελεύθερον, το δε ελεύθερον το εύψυχον»).

Στα δημοκρατικά καθεστώτα κατοχυρώνονται συνταγματικά οι ατομικές και πολιτικές ελευθερίες των πολιτών και παρέχονται ίσες ευκαιρίες, στο πλαίσιο της ισοπολιτείας και της ισονομίας για την άσκηση αυτών των ελευθεριών, καθώς και για την απόκτηση των άλλων μορφών της «εξωτερικής ελευθερίας», που είναι η οικονομική και κοινωνική ελευθερία. Παρέχονται, επίσης, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, ευκαιρίες για την καλλιέργεια και ανάπτυξη της λεγόμενης «εσωτερικής ελευθερίας», ήτοι της πνευματικής, της ηθικής και της ψυχικής ελευθερίας, που συνδέονται και βρίσκονται σε αλληλεπίδραση με τις παραπάνω μορφές της «εξωτερικής ελευθερίας».

Ενώ, λοιπόν, η βούληση του πολίτη στα δημοκρατικά καθεστώτα -εφόσον κινείται και δρα μέσα στα όρια της έννομης ελευθερίας- δεν δεσμεύεται «έξωθεν» από καμιά άλλη -εκτός του Νόμου- υπέρτερη δύναμη, δεσμεύεται και κατευθύνεται «έσωθεν» από τη δύναμη της «εσωτερικής ελευθερίας» του, με την καθοδήγηση της οποίας κάθε άνθρωπος πραγματοποιεί εκείνες τις επιλογές, τις οποίες κρίνει ορθές και συμφέρουσες για τον ίδιον και την κοινωνία.

Η εσωτερική ελευθερία, όπως αναφέραμε παραπάνω, διακρίνεται σε πνευματική, ηθική και ψυχική ελευθερία: 1. η πνευματική ελευθερία αποκτάται με την καταπολέμηση της άγνοιας και την κατάκτηση της γνώσης, με την κυριαρχία της λογικής πάνω στις άλλες ψυχικές δυνάμεις και την ενδυνάμωση της κριτικής ικανότητας του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να αξιολογεί τις πληροφορίες που δέχεται και να απορρίπτει τα άλογα και εξωπραγματικά στοιχεία, τις προλήψεις και προκαταλήψεις.

2. Η ηθική ελευθερία επιτυγχάνεται με την τιθάσευση των παθών και των κατώτερων ορμών και με τον σταθερό προσανατολισμό της ανθρώπινης συνείδησης προς το «καλό», σε τρόπους, δηλαδή, συμπεριφοράς που προάγουν τον αμοιβαίο σεβασμό στις διανθρώπινες σχέσεις.
3. Η ψυχική ελευθερία ταυτίζεται με το « εύψυχον» του Θουκυδίδη. Είναι η ψυχική εκείνη κατάσταση από την οποίαν έχει εξοβελιστεί ο φόβος και η ανασφάλεια. Είναι η εσωτερική δύναμη που πηγάζει από την πίστη στην ηθική υπεροχή του ανθρώπου και η οποία τον κάνει να αψηφά αντίρροπες ή εχθρικές δυνάμεις και να διεκδικεί, με όλες τις δυνάμεις του τη διατήρηση ή την κατάκτηση των ιδανικών, που θεωρεί πολύτιμα για τη ζωή του.

Αφού, λοιπόν, διευκρινίσαμε τις έννοιες, όσον αφορά στην εξωτερική και την εσωτερική ελευθερία, θα προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε πώς δημιουργούνται εκείνες οι συνθήκες ανελευθερίας, οι οποίες ευθύνονται για τις διαχρονικές -και ιδιαίτερα τις σύγχρονες- λανθασμένες επιλογές που διαπράττουν οι πολίτες στο πολιτικό επίπεδο, εμπιστευόμενοι την τύχη της χώρας και την προσωπική τους ευτυχία σε ηγέτες και πολιτικά κόμματα, των οποίων η ανικανότητα και ακαταλληλότητα είναι, πολλάκις, ορατή «δια γυμνού οφθαλμού»;

Μια πρώτη εξήγηση είναι ότι δεν υπάρχουν εκείνοι οι θεσμοί στην πολιτειακή οργάνωση του κράτους και στη λειτουργία των πολιτικών κομμάτων -και όσοι υπάρχουν είναι αδύναμοι και αναποτελεσματικοί- οι οποίοι θα υπέβαλλαν στη διαδικασία της «δοκιμασίας» τους υποψήφιους άρχοντες, κατ’ ανάλογον τρόπο που εφαρμόζονταν ο θεσμός της «δοκιμασίας» στην Αρχαία Αθηναϊκή Δημοκρατία, και οι οποίοι θεσμοί θα απέκλειαν από τις ηγετικές θέσεις της πολιτικής ζωής τους πολιτευόμενους που βρίσκονται σε… διάσταση με την Ηθική (κατά το Αττικό Δίκαιο ελέγχονταν από την Βουλή και τα Δικαστήρια το ήθος των υποψήφιων αρχόντων, τόσο κατά τη δημόσια, όσο και κατά την ιδιωτική τους ζωή: «εν δε ταις δοκιμασίαις δίκαιον είναι παντός του βίου λόγον διδόναι»).

Και όσον αφορά τον τρόπο στελέχωσης των κομμάτων και της ανάδειξης των ηγετών, έχει αποφανθεί σχετικά ο Καστοριάδης: «Για όλα τα κόμματα ισχύει, λίγο - πολύ, ο απόλυτος κανόνας του σύγχρονου γραφειοκρατικού κόμματος: η ικανότητα αναρρίχησης μέσα στον μηχανισμό δεν έχει κατ’ αρχήν καμία σχέση με την ικανότητα διεύθυνσης των υποθέσεων με τις οποίες ο μηχανισμός είναι επιφορτισμένος». Και η επιλογή των καταλληλότερων γίνεται, συνήθως, από τους «καταλληλότερους προς επιλογήν»!

Ο σημαντικότερος, όμως, λόγος του ανορθολογισμού που χαρακτηρίζει πολλές φορές τις επιλογές στο πολιτικό επίπεδο, είναι η αδυναμία του θεσμοθετημένου εκπαιδευτικού συστήματος να καλλιεργήσει και να ισχυροποιήσει τις δυνάμεις της εσωτερικής ελευθερίας: την κριτική ικανότητα και την ορθοκρισία, την πίστη στις ηθικές αρχές και τις αξίες και το αγωνιστικό φρόνημα, στοιχεία που αποτελούν τις αναγκαίες προϋποθέσεις για την ορθή χρήση των δημοκρατικών ελευθεριών, για την επικράτηση της λογικής και του δικαίου στις σχέσεις μεταξύ των πολιτών, καθώς και στις σχέσεις των πολιτών με το κράτος, για την διακρίβωση της πραγματικής αξίας των προσώπων και των πραγμάτων, για την αναγνώριση της αλήθειας ή του ψεύδους που εμπεριέχουν οι λόγοι και τα έργα των πολιτευομένων.

Το θεσμοθετημένο εκπαιδευτικό σύστημα, παγιδευμένο σε μικρόνοες κομματικές πολιτικές, παράγει ελάχιστα έως μηδενικά αποτελέσματα αναφορικά με την διαμόρφωση του «καλού και αγαθού πολίτη», του ελεύθερου και «αυτοκαθοριζόμενου» ανθρώπου και πολίτη, που σκέπτεται και τολμά να πράττει ακολουθώντας τη φωνή της λογικής και της ηθικής συνείδησής του.

Αντίθετα η διαμόρφωση της ανθρώπινης προσωπικότητας έχει αφεθεί σε ένα ανεπίσημο και ανεξέλεγκτο σύστημα παιδείας που ασκείται από τα Μ.Μ.Ε., από οικονομικές, πολιτικές, κοινωνικές και άλλες δυνάμεις, που δρουν αλλοτριωτικά πάνω στους ανθρώπους. Χειραγωγούν τους πολίτες και επιβάλλουν -και με τη βοήθεια της εικόνας- τα δικά τους πρότυπα ζωής. Και έτσι οι «πολίτες» μεταμορφώνονται σε «οπαδούς» και η ανθρώπινη κοινωνία σε ένα άβουλο κοπάδι που ακολουθεί τη «μόδα» ή τον «τσομπάνο - αρχηγό» βελάζοντας συνθήματα.

Κι έτσι από τα «ωσσανά» καταλήγουμε, σήμερα, στα «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν». Και από τις υψωμένες γροθιές των «γενναίων», στις ανοιχτές παλάμες των επαιτών και τις ικεσίες των μετανοημένων. Έτσι εγκαταβιώνουμε, επί οχτώ χρόνια, ως αρουραίοι, στις υπονόμους της Ιστορίας μας.

Ώσπου νάρθει κείνη η μέρα, που θα ανοίξουμε τα μάτια μας και θα αντικρύσουμε -χωρίς παραισθησιογόνα- την υπαρκτή πραγματικότητα και θα ξαναβάλουμε σε λειτουργία -ως έλλογα όντα- τη λογική μας.

«Ζωή είναι το άθροισμα των επιλογών μας», λέγει ο Γάλλος συγγραφέας, Αλμπέρ Καμύ. Η ελευθερία της βούλησης του ανθρώπου επιβεβαιώνεται με τις επιλογές που κάνει. Τόσο στην ατομική, όσο και στη συλλογική μας ζωή, με τις επιλογές που κάνουμε καθορίζουμε το περιεχόμενο και την ποιότητα της ζωής μας: θέτουμε στόχους και χαράσσουμε κατευθύνσεις, αναλαμβάνουμε ή αναθέτουμε ευθύνες, διαμορφώνουμε τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας και την κοινωνία. Από το άθροισμα των επιλογών που κάνουμε ως άτομα είτε για προσωπικά είτε για ζητήματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο εξαρτάται η προσωπική μας θέση μέσα στην κοινωνία και η πορεία μας στον κόσμο. Αλλά από το άθροισμα και τη συνισταμένη των ατομικών επιλογών , που κάνουμε ως πολίτες, εξαρτάται και η κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η κοινωνία μας, η θέση της και η πορεία της μέσα στον κόσμο.

Παρόμοια θέση προς την παραπάνω άποψη του Αλμπέρ Καμύ έχει διατυπώσει και ο Υπαρξιστής, Γάλλος φιλόσοφος, Ζαν Πωλ Σαρτρ, στα βιβλία του « Το είναι και το μηδέν» και στο « Ο Υπαρξισμός είναι ανθρωπισμός». Ξεκινώντας ο Σαρτρ από την άποψη ότι δεν υπάρχει καμιά άνωθεν δύναμη που να περιορίζει την ανθρώπινη βούληση, καταλήγει στο ότι «Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος» και ως ελεύθερος κάνει τις επιλογές του, γι΄ αυτό «ο άνθρωπος είναι οι επιλογές του».

Σε μια ιδανική κοινωνία υπάρχει η ελευθερία της επιλογής για οτιδήποτε, λέγει ο Σαρτρ· όμως ο καθένας παίρνει την ευθύνη που του αναλογεί. Ο άνθρωπος που είναι ικανός να παίρνει αποφάσεις ελεύθερα δεν σημαίνει ότι μπορεί να αδιαφορεί για τις επιπτώσεις που θα έχουν οι αποφάσεις του πάνω στην κοινωνία, «αφού ο δρόμος προς την αλήθεια μπορεί να επιτευχθεί μόνον μέσω των άλλων».

Και κατά τον υπαρξιστή φιλόσοφο, λοιπόν, η ελευθερία του ανθρώπου δεν είναι απεριόριστη και ασύδοτη, αλλά είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την κοινωνική ευθύνη, γι’ αυτό και συστήνει: «Πράξε, όπως θα ήθελες όλη η ανθρωπότητα να πράττει».

Ας δούμε, όμως, κατά πόσον στην πράξη και υπό ποιες προϋποθέσεις οι επιλογές των ανθρώπων και ειδικότερα, οι επιλογές των πολιτών μπορούν να εναρμονίζονται με το «κοινωνικό καλό».

Στη ζωή του ο άνθρωπος υπόκειται, ισοβίως, σε ένα πλήθος αναγκών, οι οποίες έχουν σχέση με την υλική και κοινωνική του επιβίωση. Η υπέρβαση αυτών των αναγκών είναι αδύνατη με άλλον τρόπο, παρά μόνον με την ικανοποίησή τους ή την υποταγή και τη συμβίωση του ανθρώπου με αυτές, καθότι «ανάγκα και θεοί πείθονται». Η εξυπηρέτηση, λοιπόν, αυτών των αναγκών δεσμεύει την ελευθερία της βούλησής του ανθρώπου και επιβάλλει δουλείες και εξαρτήσεις.

Εάν, όμως ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει παγιδευμένος μέσα σε ένα πλέγμα από διαρκείς ανάγκες, τότε πού βρίσκεται η αλήθεια στη σκέψη του Σαρτρ ότι « ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ζει ελεύθερος»; Η απάντηση, νομίζω, είναι ότι η ελευθερία του ανθρώπου συνίσταται στο ότι αυτός θα επιλέξει ποιες από τις ανάγκες του θα ικανοποιήσει, ποιον τρόπο θα επιλέξει να τις ικανοποιήσει, καθώς και με ποιες ανάγκες θα συμβιβαστεί και θα συμβιώσει. Και στο σημείο αυτό ενεργοποιείται και δοκιμάζεται το πνευματικό και ηθικό έρμα που διαθέτει, η πίστη σε αρχές και αξίες που αποτελούν το θεμελιακό στοιχείο της ανθρώπινης προσωπικότητας και οι οποίες κατευθύνουν στην κοινωνική ζωή τον κάθε άνθρωπο- μέλος του κοινωνικού συνόλου. «Πράξε, όπως θα ήθελες να πράττει όλη η ανθρωπότητα», συμβουλεύει ο Γάλλος φιλόσοφος. Πράττε, δηλαδή, σύμφωνα με την συνείδηση της κοινωνικής ευθύνης που έχεις ως μέλος της κοινωνίας και ικανοποίησε τις προσωπικές σου ανάγκες, μέσα στα όρια της έννομης ελευθερίας.

Το ζήτημα της επιλογής γίνεται περισσότερο σύνθετο και δύσκολο στην αποσαφήνιση και οριοθέτησή του, όταν αυτό αφορά στις πολιτικές επιλογές.

Η επιλογή των αρχόντων από τους πολίτες- και εννοούμε, βέβαια, τους ελεύθερους πολίτες της δημοκρατικής Πολιτείας- απασχόλησε από την αρχαία εποχή τους φιλοσόφους και συνεχίζει να απασχολεί και τη σύγχρονη πολιτική σκέψη, από τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη ως τον Καστοριάδη.

Κατά τον Πλάτωνα ο «ηγέτης» πρέπει να διαθέτει τις βασικές αρετές, οι οποίες πρέπει να κοσμούν τον κάθε άνθρωπο: φρόνηση ,σωφροσύνη, δικαιοσύνη, ανδρεία και επιπλέον ορθογνωμία και επιστημονική γνώση. « Αυτός που θα κληθεί να εφαρμόσει το πρότυπο του « αγαθού» στην πολιτειακή πραγματικότητα, λέγει ο Πλάτων, πρέπει να ενεργεί με βάση την φρόνηση και τη γνώση, να ξέρει να διακρίνει το καλό από το κακό, την αλήθεια από την πλάνη, το πραγματικό από το απατηλό». Γι’ αυτό ο Πλάτων θεωρεί ως καταλληλότερο άρχοντα τον φιλόσοφο, τον κάτοχο της σοφίας, αυτόν που συγκεντρώνει ως προσωπικότητα το σύνολο των παραπάνω αρετών. Και καταλήγει στην πρόταση: ή οι φιλόσοφοι πρέπει να γίνονται άρχοντες ή οι άρχοντες να φιλοσοφήσουν, να αποκτήσουν, δηλαδή, την τέλεια γνώση, τη σοφία.

Κατά τον Αριστοτέλη σκοπός της πολιτικής οργάνωσης της κοινωνίας είναι η ευδαιμονία των πολιτών. Και για την απόκτηση της ευδαιμονίας απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ηθική αρετή, την οποίαν ο Αριστοτέλης ορίζει ως « έξη» της ψυχής, η οποία έχει σχέση με τις επιλογές που κάνουμε τηρώντας τη « μεσότητα», το μέσον ανάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη. Στην πολιτική ζωή η ηθική αρετή που διαθέτει το άτομο ταυτίζεται με την πολιτική αρετή, η οποία εκδηλώνεται στην πράξη, στους λόγους και τα έργα των « πολιτών», τόσο των αρχόντων, όσο και των αρχομένων.

 Για να λειτουργεί, λοιπόν, ορθά και να ευδαιμονεί μια κοινωνία, είναι απαραίτητο οι άρχοντες να επιλέγονται με κριτήριο την πολιτική αρετή που έχουν, μέχρι τότε, επιδείξει ως πολίτες.

Ο Καστοριάδης θεωρεί ως δεδομένο ότι «δεν γνωρίζουμε πάντοτε ποιο είναι το καλό και ποιο είναι το κακό, ούτε στο ατομικό ούτε στο συλλογικό επίπεδο, αλλά δεν είμαστε καταδικασμένοι στο κακό ούτε στο καλό, γιατί μπορούμε, τις περισσότερες φορές, να επιστρέφουμε στον εαυτό μας, ατομικά και συλλογικά, να στοχαζόμαστε πάνω στις πράξεις μας, να τις επανεξετάζουμε, να τις διορθώνουμε και να τις επανορθώνουμε». Και αυτή η διαδικασία του συνεχούς αναστοχασμού των επιλογών μας, έχει ιδιαίτερη σημασία, όταν αφορά την επιλογή του ηγέτη, στον οποίον εμπιστευτήκαμε ή πρόκειται να εμπιστευτούμε την τύχη της χώρας μας και το μέλλον των παιδιών μας.

(Σε ένα επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε εάν στην πράξη επιβεβαιώνεται η ελευθερία των πολιτικών επιλογών μας και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να εξασφαλιστεί αυτή η ελευθερία).

«Όλα έγιναν πιο εύκολα με την Ελλάδα επί πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα, με υπουργό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο», αποκάλυψε ο απερχόμενος πρόεδρος του Συμβουλίου των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης Γερούν Ντάισεμπλουμ, στην τελευταία συνέντευξή που έδωσε στους FINANCIAL TIMES.

Και ήρθε η ομολογία του Ντάισεμπλουμ να «δέσει» με τη δήλωση του Προέδρου της Βουλής Βούτση ότι την κυβέρνηση Σαμαρά δεν την έριξαν οι τότε αντιπολιτευόμενοι, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν το ζήτημα της προεδρικής εκλογής, αλλά, όπως ισχυρίστηκε, «την ανέτρεψαν οι ευρωπαϊκοί Θεσμοί, οποίοι για τους δικούς τους λόγους στηρίζουν, σήμερα, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ», υπονοώντας, βεβαίως, ότι οι Ευρωπαίοι δανειστές μας δεν «διευκόλυναν» την τότε κυβέρνηση Σαμαρά, προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση, διότι προέβλεπαν ότι οι επερχόμενοι του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι περισσότερο… βολικοί διαπραγματευτές!

Έτσι επιβεβαιώνονται πολλά απ’ αυτά που μέχρι τώρα ήταν υποθέσεις ή αναπόδεικτες αντιπολιτευτικές απόψεις: α. ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είχε… δυσαρεστήσει τους εταίρους μας, διότι δεν δεχόταν την περαιτέρω μείωση των συντάξεων και δεν συζητούσε καν την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια. β. οι δανειστές μας, που έβλεπαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού θα προκαλούσε την πρόωρη πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά, θα επικρατούσε στις επερχόμενες εκλογές, είχαν πλέον καταλήξει ότι η λύση του ελληνικού προβλήματος θα ήταν ευκολότερη και περισσότερο συμφέρουσα γι’ αυτούς με μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, διότι, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, είχαν επεξεργαστεί σχέδιο πλήρους υποταγής του υπερφίαλου και άπειρου Τσίπρα και εναλλακτικά- στην περίπτωση που αποτύγχανε η… «εξημέρωσή» του- σχέδιο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Και έτσι φτάσαμε μετά το « φιάσκο» του Δημοψηφίσματος στο ευρωπαϊκό τελεσίγραφο: « η δέχεστε τους όρους μας ή αποχαιρετάτε και την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση».

 Και τότε, όπως, εξομολογήθηκε ο Βαρουφάκης, από το φόβο για ένα « νέο Γουδί» άρχισε η… «μεταμόρφωση του σωτήρα» Τσίπρα: ό, τι θέλετε, φτάνει να μην μετακομίσω από του Μαξίμου στην… Κουμουνδούρου!

Και οι Ευρωπαίοι δανειστές μας που με τα « βαρουφάκεια παίγνια» είχαν φοβηθεί πως δύσκολα θα έπαιρναν τα λεφτά τους πίσω, έβγαλαν τώρα όλα τα απωθημένα τους: « πάρε και τούτην, πάρε και κείνην». Τώρα που βρήκαμε τον παππά ( μάλλον τον « μάπα»), ας θάψουμε καμιά δεκαριά! Έτσι μας έδεσαν πισθάγκωνα μέχρι το 2060. Μέχρι, λέει, να αποπληρώσουμε το 75% από τα δανεικά, θα είμαστε υπό κηδεμονία !

Έτσι υπογράφηκαν και ψηφίστηκαν από τους πρώην «μνημονιοσχίστες» όσα ούτε καν είχαν δεχτεί να συζητήσουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις: και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια και 3,5% πλεόνασμα μέχρι το 2023- και βλέπουμε- και αυτόματη περικοπή(« κόφτη») συντάξεων, όταν δεν επιτυγχάνεται το συμφωνημένο πλεόνασμα, και περικοπή μέχρι 30% των συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου στα 5.600 ευρώ, από το 2019!

Με τέτοιους, λοιπόν, «γενναίους» και… γενναιόδωρους διαπραγματευτές πώς να μην είναι κατευχαριστημένοι οι δανειστές μας!

Η κατάσταση, όμως, στην οποία βρίσκεται και θα βρίσκεται για πολλά ακόμα χρόνια η Ελλάδα δεν είναι αποτέλεσμα μόνον της πολιτικής των συγκυβερνώντων Τσίπρα/Καμμένου, αλλά και της πολιτικής που ακολούθησαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Οι δανειστές μας, αφού μας έδεσαν χειροπόδαρα και έτσι πίστεψαν ότι διασφαλίζουν την αποπληρωμή των δανεικών που μας έδωσαν, αδιαφόρησαν για την εφαρμογή όλων εκείνων των μέτρων με τα οποία θα ξεκινούσε η οικονομική ανάπτυξη, η οποία-εκτός των άλλων- θα καθιστούσε ευκολότερη την εκπλήρωση των δανειακών υποχρεώσεών μας. Ενώ γνωρίζουν πολύ καλά ότι με τόσο βαριά φορολογική αφαίμαξη είναι αδύνατον να αντέξουν, ακόμα κι αυτές οι επιχειρήσεις που κατόρθωσαν να επιβιώσουν μέχρι τώρα, υποχώρησαν μπροστά στην επιμονή των… «μαρξιστών» οικονομολόγων της «Αριστερής» κυβέρνησης, οι οποίοι προτίμησαν την βαριά φορολογία και την καταστροφή της Μεσαίας Τάξης, από την περικοπή του μεγάλου και δαπανηρού-κομματικού- κράτους, το οποίο, μάλιστα, επαυξάνουν διορίζοντας, κατά χιλιάδες τα « δικά τους παιδιά».

Αδιαφόρησαν για την άμεση και πιστή εφαρμογή όλων εκείνων των μεταρρυθμίσεων με τις οποίες θα δημιουργηθεί το ευνοϊκό έδαφος και το κλίμα για να αρχίσει, κάποτε, η οικονομική ανάπτυξη.

Ειδικότερα αδιαφόρησαν-πιθανώς και να κουράστηκαν, πλέον, να μας… νταντεύουν- για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κράτους που είναι αναγκαίο ως μηχανισμός προώθησης κάθε αναπτυξιακής προσπάθειας.

Και, τέλος, αδιαφόρησαν- έστω παρεμβαίνοντας συμβουλευτικά- για την αναδιοργάνωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, έτσι ώστε να συνδεθεί η έρευνα και η επιστημονική γνώση με την επιχειρηματική δραστηριότητα και την παραγωγή. Και παραμένουν θεατές μιας εκπαίδευσης που… απορρυθμίζεται, επί το αριστερότερον, από τους Μπαλτάδες, τους Κουράκηδες και τους Γαβρόγλου, οπισθοδρομώντας στην εποχή των «Ερυθρών Χμερ»!

Μετά ταύτα, νομίζω, ότι έχουν εξασφαλιστεί όλες οι προϋποθέσεις και οι… εγγυήσεις, για να «σέρνεται» η χώρα για πολλά, πολλά, ακόμα, χρόνια!

Θυμάστε τι κουρνιαχτός «εθνικοφροσύνης» σηκώθηκε, όταν στη Βουλή ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, μετά το θερμό επεισόδιο στα Ίμια είπε το αυτονόητο « ευχαριστώ τους Αμερικανούς», για την παρέμβαση που έκαναν οι Αμερικανοί, με την οποίαν αποφεύχθηκε η ελληνοτουρκική στρατιωτική σύρραξη;

Θυμάστε πόσοι «άκαπνοι» θεατρίνοι βγήκαν, τότε, στα κανάλια, με τα γεγονότα στα Ίμια, για να παίξουν τον Παπαφλέσσα και πόσοι «αριστερούληδες»- αρνητές της στράτευσης- ξιφούλκησαν εναντίον των « φονιάδων των λαών» Αμερικάνων και του « μειοδότη» Σημίτη, που ντρόπιασε με το « ευχαριστώ» του την «υπερήφανη» Ελλάδα και τους γενναίους πολέμαρχους του… καναπέ;

Πολλοί από τους τότε « αντιστασιακούς» και τους «επαναστάτες», οι οποίοι κάθονται, σήμερα, στην ηλεκτρική καρέκλα της εξουσίας, εγκατέλειψαν εκείνη τη συνθηματολογία και από το φόβο, πιθανώς, για ένα νέο « Γουδί», σταμάτησαν να παίζουν με τα εθνικά θέματα και με την τύχη της χώρας, σε μια συγκυρία όπου η οικονομική κρίση αποδυναμώνει και την αμυντική ικανότητα της χώρας και αποθρασύνει τους εξωτερικούς εχθρούς της. Και, πιθανώς, αντιλήφθηκαν ότι η άμυνα της χώρας δεν εξασφαλίζεται μόνον με τους δαπανηρούς εξοπλισμούς αλλά και με την ένταξη και την παραμονή της χώρας στις ισχυρές στρατιωτικές συμμαχίες( Ναι, στο… επικατάρατο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε.!).

Και μάλλον κατάλαβαν ότι η οικονομική ανάκαμψη της χώρας δεν μπορεί να επιτευχθεί- δυστυχώς- χωρίς την βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων μας ( και ας διαφωνεί από τον «αριστερότερο» καναπέ της η πρωθυπουργική σύντροφος κ. Μπαζιάνα!).

Και αφού από τον Μαδούρο αντί για τσάμπα πετρέλαιο έλαβαν μόνο τους «συντροφικούς του χαιρετισμούς» και από τον Πούτιν μόνο λόγια της παρηγοριάς, άφησαν κατά μέρος τις ντροπές και ζήτησαν την μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Ομπάμα ( και ,τελευταία, και του «διαβολικού» Τραμπ) και την συνηγορία του υπέρ των ελληνικών θέσεων, ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών.

Γι΄ αυτό, σήμερα-σεμνά και ταπεινά- πηγαίνουν, κάθε τόσο και λιγάκι, για « προσκύνημα» στη μητρόπολη του καπιταλισμού και όταν ανταλλάσσουν μια χειραψία με τον Αμερικανό πρόεδρο, το πανηγυρίζουν ως διπλωματική επιτυχία. Γι΄ αυτό, αντί για τις κραυγές εναντίον των «ιμπεριαλιστών» ακούγονται, σήμερα, πολλά, πάρα πολλά «ευχαριστώ στους Αμερικανούς»!

-Ε, μην περιμένετε να ζητήσουν και συγγνώμη από τον Σημίτη για όσα του « έσυραν» τότε. Αρκεί που οι τότε « τσάμπα» υπερπατριώτες και οι ορκισμένοι εχθροί των « καπιταλιστών και ιμπεριαλιστών» από την «Νεφελοκοκκυγία» τους προσγειώθηκαν στην γήινη σφαίρα, όπου τα πάντα παίζονται και κερδίζονται στις διεθνείς σχέσεις, όχι σύμφωνα με τις φαντασιώσεις και τους «ευσεβείς πόθους» των λαών αλλά σύμφωνα με τη θέληση των ισχυρών και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους.

Δυστυχώς, όμως, στην Ελλάδα, παρά τα παθήματα και τις διαψεύσεις και παρά την γελοιοποίηση που επιφύλαξε- διαχρονικά- η Ιστορία στους εθνοκάπηλους και πατριδοκάπηλους, δεν σταματά- αρχαιόθεν και νυν- να θάλλει η ψευτοπατριωτική φιγούρα, η αλαζονεία ότι είμαστε ο « ομφαλός της γης», ότι όλα τα δίκαια είναι δικά μας και ότι όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να τα αναγνωρίζουν.

Και το χειρότερο: κάθε φορά που ανακύπτει ένα εθνικό πρόβλημα, κάποιοι καταγγέλλουν για εθνική μειοδοσία αυτούς που επιχειρούν να το λύσουν με κάποιο συμβιβασμό, προτού κακοφορμίσει και καταστεί δυσκολότερη και οδυνηρότερη η λύση του.

Έτσι και οι πραγματιστές και ορθολογούντες πολιτικοί, από τον φόβο μην χαρακτηριστούν ως μειοδότες, αποφεύγουν τον συμβιβασμό που θα δώσει τη λύση στο πρόβλημα, και αναγκάζονται να συμβιβαστούν με την αδιάλλακτη θέση των… ακραιφνών « εθνικοφρόνων», με αποτέλεσμα να διαιωνίζονται τα προβλήματα και τα εθνικά αδιέξοδα, με τα γνωστά, ζημιογόνα αποτελέσματα της μυωπικής πολιτικής που ακολουθείται στα σημαντικά εθνικά μας θέματα.

Έτσι απορρίφτηκαν , διαχρονικά, συμβιβαστικές προτάσεις για τη λύση του Κυπριακού προβλήματος και η Κύπρος παραμένει διαιρεμένη και ο κυπριακός λαός διχασμένος επί 44 χρόνια και κάθε νεότερη πρόταση, που έρχεται για συζήτηση, είναι χειρότερη από την προηγούμενη.

Έτσι απορρίφτηκε η πρόταση με το «Πακέτο Πινέιρο», το 1992, για το « Μακεδονικό» ζήτημα, με την επικράτηση της άποψης των… « ονοματολάγνων», που απαιτούσαν την εξάλειψη του όρου Μακεδονία από την εθνική ονομασία των Σκοπίων. Και έτσι, σήμερα, φτάσαμε να ευχόμαστε να κλείσει το θέμα με μια σύνθετη ονομασία που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία με γεωγραφικό προσδιορισμό.

Μετά από τόσα χρόνια και τόσα χαμένα οφέλη (τα οποία θα είχαμε-αμοιβαία- και οι δυο γειτονικοί λαοί, εάν είχε φύγει από τη μέση το « αγκάθι» της ονομασίας) και μετά από την αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με το όνομα «Μακεδονία» από την πλειονότητα των άλλων κρατών-ακόμα και από τις Η.Π.Α.- το ερώτημα που τίθεται σήμερα, επιτακτικότερα από κάθε άλλη φορά, είναι εάν θα απαλλαγούμε από τους… βαρβάτους « υπερπατριώτες», τους διάφορους Καμένους και τους άλλους «εθνικόφρονες» που ψηφοθηρούν φιγουράροντας με την στολή του «μακεδονομάχου».

Και ο μεν Καμένος έχει πια πείσει τους πάντες ότι μπερδεύει την πολιτική με το θέατρο, άλλοτε μιμούμενος τον Χατζηχρήστο, στο ρόλο του Ζήκου, « κρατάτε Τούρκοι τ΄ άλογα, γιατί θα σκοτωθούμε», άλλοτε φαντασιωνόμενος τον καλόγερο Σαμουήλ που ετοιμάζεται να ανατινάξει το Κούγκι κι άλλοτε …προτάσσοντας τα ηρωικά του στήθη στις «Θερμοπύλες» και ως άλλος Λεωνίδας αναφωνώντας το ιστορικό « μολών, λαβέ». Πάντα, όμως, επανέρχεται στη θαλπωρή του υπουργικού του θώκου, ξαναφορά τη στρατιωτική στολή παραλλαγής και συνεχίζει να παριστάνει τον πιο αγαπημένο του ρόλο, του υπουργού Άμυνας, στην συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Και, βέβαια, ακόμα κι αν η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ κατορθώσει να διαμορφώσει κοινή πρόταση για τη λύση του «Μακεδονικού» ζητήματος- όπως ορθά απαιτούν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης- δεν είναι βέβαιο ότι τελικά θα υπάρξει ομογνωμία ολόκληρου του πολιτικού κόσμου και ότι δεν θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία κάποιοι-πολιτευόμενοι ή δεσποτάδες- να ενδυθούν τη στολή του Παύλου Μελά ή και του… Παλαιών Πατρών Γερμανού και να σηκώσουν στις « λαοσυνάξεις» τα λάβαρα της « μιας και μόνον ελληνικής Μακεδονίας»!( ο Μίκης, ήδη, σήκωσε το δικό του Λάβαρο!).

Και ούτε, βέβαια, είναι δεδομένο ότι από την πλευρά των Σκοπίων θα γίνει αποδεκτή, οπωσδήποτε, μια λύση συμβατή με τις ελληνικές θέσεις. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε θετικά στα νέα δεδομένα που εμφανίζονται στην πολιτική των Σκοπίων.

Και ότι πρέπει να διατυπώσουμε μια ενιαία εθνική πρόταση, χωρίς τις υπερβολές κα τα παράλογα στοιχεία του παρελθόντος και να πάψουμε , επιτέλους, με αδέσποτες «μπαλωθιές» να πυροβολούμε τα πόδια μας!

Όταν ένας λαός μετατρέπεται σε «πλέμπα», σε ένα κοπάδι απελπισμένο, φοβισμένο και πεινασμένο είναι πολύ πιο εύκολο να οδηγηθεί από τον δημαγωγό-τσομπάνο στο «μαντρί» ή στον «πάγκο του χασάπη».

Στην αρχαία Ρώμη, μετά την καταστροφή της μεσαίας τάξης, η οποία συνέβη τον 2^ο αι. π. Χ., λόγω των μακροχρόνιων κατακτητικών πολέμων, επακολούθησαν τεκτονικές μεταβολές στο μέχρι τότε οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό σύστημα: α. στην ύπαιθρο χώρα στη θέση της μικρομεσαίας ιδιοκτησίας αναπτύχθηκαν τα latifundia, μεγάλα κτήματα που ανήκαν, τώρα, στους ευγενείς και στα οποία δούλευαν ακτήμονες χωρικοί και σκλάβοι που προέρχονταν από τις κατακτημένες χώρες. β. στη θέση των μικρών επαγγελματικών εργαστηρίων και των μικρών βιοτεχνιών, ιδρύθηκαν μεγάλα εργοστάσια που χρησιμοποιούσαν το φτηνό εργατικό δυναμικό των δούλων. γ. οι εξαθλιωμένοι χωρικοί, πρώην μικροϊδιοκτήτες γης, καθώς και οι βιοτέχνες και επαγγελματίες που έκλεισαν τα εργαστήριά τους, αφού αναγκάστηκαν να πωλήσουν ό, τι τους είχε απομείνει από τα υπάρχοντά τους, κατέφυγαν για να επιβιώσουν στη Ρώμη. δ. όσοι παλιότερα ανήκαν στη μεσαία τάξη και συγκεντρώθηκαν στη Ρώμη απετέλεσαν, τώρα, την πολυάριθμη τάξη των πληβείων (πλέμπα),η οποία τρέφονταν από την ελεημοσύνη του κράτους, (διανομή τροφίμων, άρτου) και πουλώντας την ψήφο τους στην άρχουσα τάξη, των Συγκλητικών. ε. ο αστικός όχλος (πλεμπάγια) με την εξαγορά της ψήφου του από τους εκάστοτε ισχυρούς, οι οποίοι ως αντίτιμο του παρείχαν «άρτον και θεάματα», συνέβαλε στην αλλοίωση της λειτουργίας του μέχρι τότε δημοκρατικού πολιτεύματος , στην συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια δικτατόρων και στην υποκατάστασή της Δημοκρατίας από την Αρχή του ιμπεράτορος (αυτοκράτορα), με την οποία επήλθε και η τελική κατάλυση της δημοκρατίας.

Η πνευματική και ηθική εξαχρείωση του ρωμαϊκού λαού, που επήλθε ως αποτέλεσμα της οικονομικής και κοινωνικής του εξαθλίωσης, έφτασε στο έσχατο όριο στα χρόνια όπου έκανε την εμφάνισή της η χριστιανική θρησκεία, η οποία εκτός από τα στοιχεία της νέας θρησκείας εμπεριείχε σημαντικά, για εκείνη την εποχή, κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα. Με αυτά τα καινούρια μηνύματα αφυπνίστηκε η εκφυλισμένη και παρακμασμένη ρωμαϊκή κοινωνία και αφού πίστεψε στην αλήθεια και τη δύναμη του « καινούριου», βρήκε την ηθική και πνευματική δύναμη να αγωνιστεί για την «κραταίωσή» του (η συνέχεια είναι γνωστή: αφού υποβαθμίστηκαν τα κοινωνικοπολιτικά στοιχεία που εμπεριείχε η νέα θρησκεία, αναγνωρίστηκε ως επίσημη θρησκεία του ρωμαϊκού κράτους).

Οι αναλογίες της σημερινής παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας με εκείνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας είναι πολλές. Ειδικότερα, η οικονομική, κοινωνική και πολιτική- και θα έλεγα, ακόμα, η ηθική και πνευματική-κατάσταση της Ελλάδας παρουσιάζει ανησυχητικές ομοιότητες με εκείνην των ρωμαϊκών χρόνων: η καταστροφή της μεσαίας τάξης και η προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας πραγματοποιείται με ραγδαίους ρυθμούς. Η κυβερνώσα «Αριστερά» ψηφοθηρεί «σιτίζοντας» τα εξαθλιωμένα θύματά της με άφθονο «κόκκινο σανό» (κοινωνικά μερίσματα και επιδοματικές ελεημοσύνες, διορισμοί στο Δημόσιο, υποσχέσεις για καθαρή έξοδο από τα μνημόνια και ολική επαναφορά στην εποχή των « παχιών αγελάδων»).

Ένα σημαντικό μέρος των πολιτών αποστασιοποιείται από την πολιτική, ενώ πολλοί από την τάξη των νεόπτωχων και προλεταρίων αρκούνται στην παροχή του « άρτου και των θεαμάτων» και παραιτούνται από το δικαίωμα να διεκδικήσουν από τους κυβερνώντες περισσότερο σεβασμό στην τραγική αλήθεια που βιώνουν. Έτσι, τόσο με την αδιαφορία και την αποχή, όσο και με την εξάρτηση από την… ελεήμονα διάθεση των κυβερνητών «στρώνεται το χαλί» για να περάσει ο λαοπλάνος αρχηγός.

Ο δημαγωγός, όμως, δεν αρκείται στο να κερδίσει άπαξ τις εκλογές και να καταλάβει την εξουσία. Θέλει να κατασκευάσει μια «δημοκρατία στα μέτρα του» , που να εξυπηρετεί τα σχέδιά του για μια μακροπρόθεσμη διατήρηση της εξουσίας.

Γι’ αυτό η πιο ανησυχητική ομοιότητα της σημερινής κατάστασης με εκείνην της Ρώμης του τελευταίου π. Χ. αιώνα είναι ορισμένες αποφάσεις και συμπεριφορές των κυβερνώντων , που προσβάλλουν και απαξιώνουν βασικούς θεσμούς του δημοκρατικού μας πολιτεύματος .

Έτσι οδηγούμαστε στην υπολειτουργία και την αναξιοπιστία των θεσμών και στις αξίες της Δημοκρατίας, στην δυσαρμονία των σχέσεων ανάμεσα στις διακεκριμένες εξουσίες της Πολιτείας, στην όξυνση των κομματικών αντιθέσεων και στον διχασμό της κοινωνίας, σε μια κρίσιμη περίοδο, όπου απαιτείται η μεγιστοποίηση της ενότητας του λαού και της εθνικής προσπάθειας για την επιτυχή αντιμετώπιση της βαθιάς και πολυεπίπεδης κρίσης, η οποία συνεχίζεται για ένατο χρόνο.

Τα πιο ανησυχητικά φαινόμενα που υπονομεύουν, σήμερα, τη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος είναι: η μετατροπή του Κοινοβουλίου σε… «φάμπρικα» νυχτερινών τροπολογιών και αναγκαστικής επιψήφισης των κυβερνητικών νομοσχεδίων, με την υπαγωγή των βουλευτών σε «διατεταγμένη υπηρεσία», οι οποίοι χρησιμοποιούνται ως απλοί «γραμματοκομιστές» ή αποδέκτες των κυβερνητικών εντολών.

Οι συνεχείς κατηγορίες που εκτοξεύονται κατά της ανεξάρτητης εξουσίας της Δικαιοσύνης, οσάκις οι αποφάσεις της είναι αντίθετες προς τις κυβερνητικές πολιτικές. Έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, εκδηλώνεται η ολοκληρωτική αντίληψη των κυβερνώντων ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να εγκαταλείψει, ως ανεξάρτητος κριτής, τον έλεγχο για την συνταγματικότητα και την νομιμότητα των κυβερνητικών πράξεων και να υπηρετεί ως υπάκουη θεραπαινίδα την εκτελεστική εξουσία.

Η πολύτροπη και περιπαθής - και συχνά σκανδαλώδης- προσπάθεια των υπευθύνων της κυβερνητικής προπαγάνδας να εγκαταστήσουν στη θέση της «παλιάς διαπλοκής» την «νέα διαπλοκή» με τους δικούς τους ευνοούμενους επιχειρηματίες- άρχοντες των Μ.Μ.Ε.

Η δυσανεξία στην ελεύθερη έκφραση της γνώμης και η επιθετικότητα με την οποία οι σημερινοί κυβερνήτες αντιμετωπίζουν την δημοκρατική κατάκτηση της πολυφωνικής ενημέρωσης: όσοι ασκούν κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα, αντιπολιτευόμενα κόμματα, Μ.Μ.Ε., δημοσιογράφοι, επιστήμονες, άνθρωποι των Γραμμάτων και διανοούμενοι κατηγορούνται ως φερέφωνα της «διαπλοκής», ως «σύμμαχοι των εχθρών της πατρίδας» και ως υπονομευτές της «νικηφόρας πορείας» και των « κατορθωμάτων» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Ενώ, αντιθέτως, οι καίοντες άφθονον τον λίβανον του θαυμασμού και της κολακείας- με πρωτοστάτη την ΕΡΤ- αναγορεύονται ως πρότυπα της… αντικειμενικής ενημέρωσης!

Η ανοχή -έως και συνενοχή- που επιδεικνύουν στα «πρώην δικά τους παιδιά;», τα οποία ανενόχλητα «διαβαίνουν» καθημερινά τον… Ρουβίκωνα της έννομης τάξης, εισβάλλουν, καταλαμβάνουν, καταστρέφουν, στέλνοντας τον λογαριασμό στους φορολογούμενους πολίτες· και η αμέριστη κατανόηση με την οποία αντιμετωπίζει ο υπουργός της Δημόσιας Τάξης (κατ’ ευφημισμόν Προστασίας του Πολίτη!) τα «παιδιά των Εξαρχείων» που φλέγονται από την… ευγενή φιλοδοξία (και φλέγουν , κάθε τόσο, το κέντρο της πρωτεύουσας), προκειμένου να οικοδομήσουν το δικό τους… αναρχικό κράτος!

Έτσι, λοιπόν, διορθώνεται… επί το αριστερότερον η Δημοκρατία μας.

Και όπως θα έλεγε και ο πρωθυπουργός μας: «ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ»!