Όσες φορές ακούω για τρομοκράτες και για την τρομοκρατική τους δράση, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει μέσα στον εγκέφαλό αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι, όταν συλλαμβάνονται και αποκαλύπτονται, με έκπληξή μας διαπιστώνουμε ότι είναι κοινοί και καθημερινοί άνθρωποι, «συγκάτοικοι» στην… ίδια πολυκατοικία, άνθρωποι που δεν παρουσίασαν, ποτέ, καμιά… υπεράνθρωπη, υπερφυσική ιδιότητα ούτε κάποιο δείγμα μεγαλοφυούς δημιουργίας.

Αισθάνονται, άραγε, ότι αποτελούν ένα ανώτερο είδος ανθρώπου, κάτι σαν …άγγελοι με την ρομφαία που τους εμπιστεύτηκε ο θεός; Ότι αποτελούν την ενσάρκωση του πνεύματος της Δικαιοσύνης ή ότι εκπροσωπούν κάποια ανώτατη Αρχή; Ότι έχουν « εν λευκώ» εξουσιοδοτηθεί από το λαό ή το… «Υπερπέραν» να δικάζουν και να καταδικάζουν, κατά το δοκούν, τους συνανθρώπους τους; Πιστεύουν ότι- «ελέω Θεού» ή « ελέω» Διαβόλου- έχουν την υπέρτατη εξουσία να αποφασίζουν για τον θάνατο ανθρώπων ή την εξαφάνιση ανθρώπινων περιουσιών και δημιουργημάτων;

Απονέμουν, λένε, «επαναστατικώ δικαίω», την δικαιοσύνη, την οποία δεν θέλουν ή δεν μπορούν να απονείμουν τα θεσμικά όργανα της συντεταγμένης δημοκρατικής πολιτείας.

Αλλά για να επικαλούνται το «επαναστατικό δίκαιο», πρέπει, προηγουμένως, να πραγματοποιήσουν κάποια επανάσταση και η επανάστασή τους να έχει την αποδοχή και την στήριξη του λαού. Και εφόσον καταλύσουν το παλιό καθεστώς, τότε μπορούν να θέσουν σε ισχύ το «επαναστατικό δίκαιό» τους. Σε αντίθετη περίπτωση οι πράξεις τους, οι οποίες, δήθεν, στηρίζονται στο «επαναστατικό δίκαιο» αποτελούν εγκληματικές ενέργειες που στρέφονται κατά της κοινωνίας.

Και η οποιαδήποτε θεωρητική στήριξη τέτοιων εγκληματικών πράξεων ανήκει ιδεολογικά στον φασισμό.

Διότι μόνον κατά την φασιστική ιδεολογία δικαιολογείται το άτομο ή μια μειοψηφία ατόμων να τίθεται uber alles , να αυτοανακηρύσσεται κάποιος- ως εάν είναι ο μοναδικός αναμάρτητος και αλάθητος- σε υπέρτατο κριτή, ο οποίος απονέμει ή αφαιρεί το δικαίωμα της ζωής στους άλλους ανθρώπους. Και είναι φασισμός- ακόμα κι αν είναι προφανής η ενοχή κάποιου- να του στερείς το δικαίωμα της απολογίας, όταν και για τα πλέον στυγερά εγκλήματα- στις περισσότερες χώρες- έχει καταργηθεί η ποινή του θανάτου και ο κατηγορούμενος εγκληματίας-σε κάθε περίπτωση- διατηρεί το δικαίωμα της απολογίας.

Αλλά με αυτόν τον τρόπο, λένε, εκριζώνοντας το σάπιο, το άδικο, το ανήθικο ή το προδοτικό , σταματούν την απάνθρωπη δράση των εκμεταλλευτών και των αδικητών και τρομοκρατώντας και τους άλλους επίδοξους αδικητές, περιστέλλουν την εκμετάλλευση και την αδικία και έτσι εξυγιαίνεται η κοινωνική ζωή.

Θα ήθελα, λοιπόν, να ρωτήσω τον «αρχιεκτελεστή» της 17^ης Νοέμβρη, κ. Κουφοντίνα, μετά από τις δολοφονίες 11 ανθρώπων που διέπραξε ( και τις οποίες υπερηφάνως, ακόμα και σήμερα, προβάλλει ως γενναία επαναστατικά κατορθώματα, άξια να απαθανατιστούν και με το βιβλίο που εξέδωσε, για να τα διαβάζουν οι νεότεροι τρομοκράτες και να τον μιμούνται ) εάν θεωρεί ότι άλλαξε τίποτε· εάν με την τρομοκρατική δράση του διόρθωσε- έστω κατά ένα χιλιοστό- την κοινωνία μας, το κράτος , το καπιταλιστικό σύστημα· εάν θεωρεί ότι με την αφαίρεση της ζωής ένδεκα ανθρώπων, τους οποίους δολοφόνησε πισώπλατα και αναπολόγητα, μείωσε την αδικία και την «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», έστω, κατά ένδεκα εκατομμυριοστά;

Ή, αντίθετα, η βία της τρομοκρατίας, ενθάρρυνε και συνέβαλε στην αύξηση και εξάπλωση της ανομίας και της εγκληματικότητας και ενίσχυσε- ακόμα περισσότερο- την κρατική βία και θωράκισε καλύτερα το καπιταλιστικό σύστημα, με αποτέλεσμα να περιοριστούν, ακόμα περισσότερο, οι ελευθερίες των πολιτών και να επιδεινωθούν οι συνθήκες της ζωής των αδυνάτων;

Πιστεύει ότι οι θαυμαστές και οι μιμητές του, οι οποίοι τον υποδέχτηκαν δοξαστικά, κατά την έξοδό του από τις φυλακές Κορυδαλλού, εάν συνεχίσουν να ακολουθούν το παράδειγμά του, να πυροβολούν αστυνομικούς, να πυρπολούν μαζικά μέσα μεταφοράς και να ρημάζουν, κάθε τόσο τα καταστήματα στο κέντρο της πρωτεύουσας ή να στέλνουν «τρομοδέματα» σε ανύποπτους ανθρώπους, ότι συμβάλλουν στην … « απελευθέρωση των σκλάβων του καπιταλιστικού συστήματος», την οποίαν επαγγέλλονται ή, τελικά, αυτοί που πλήττονται από την γενικευμένη ανομία και την ανασφάλεια είναι οι μη προνομιούχες τάξεις των πολιτών;

Μήπως, λοιπόν, κύριε Κουφοντίνα, η 48ωρη άδεια που σου έδωσε με τόση γενναιοδωρία η Δημοκρατία μας σε βοήθησε να συνειδητοποιήσεις πόσο πολύτιμο δώρο είναι η ανθρώπινη ζωή( και, ιδιαίτερα, η θαλπωρή στην αγκαλιά της οικογένειάς σου, που απόλαυσες εσύ, κατά την 48ωρη άδειά σου- σε αντίθεση με τις οικογένειες των θυμάτων σου) και ότι κανείς άνθρωπος δεν έχει το δικαίωμα να την στερεί από τον συνάνθρωπό του- κάτι που αλόγιστα και απάνθρωπα έκανες εσύ;

Και μήπως, κύριε Κουφοντίνα, είναι πια η στιγμή να σκεφτείς- και στην ηλικία που βρίσκεσαι, πιθανώς μπορείς, πια, να σκέφτεσαι- και να αποφασίσεις να εκδώσεις ένα ακόμα βιβλίο, με το οποίο θα ομολογείς στα ανώριμα παιδιά που σε θαυμάζουν ότι η τυφλή άρνηση και η αντίδραση, η τυφλή βία και οι σκοτωμοί, με τους οποίους επιδιώκουν την ανατροπή του «κατεστημένου», όχι μόνον δεν ανατρέπουν κανέναν και τίποτε, αλλά, αντίθετα ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο το « κατεστημένο» και τους στυλοβάτες του· ότι η «επανάσταση» με τις μολότοφ είναι μια ξεπερασμένη και αναποτελεσματική μορφή επανάστασης· και ότι η ανατροπή του οποιουδήποτε σάπιου και αναχρονιστικού « κατεστημένου» θα προέλθει «από μέσα» και από αυτούς που διαθέτουν τη δύναμη της γνώσης, από αυτούς που και θέλουν και μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα μέσα και τους τρόπους της επιστήμης και της σύγχρονης τεχνολογίας, από αυτούς που μπορούν να διαμορφώσουν και να παρουσιάσουν στο λαό ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο και στη συνέχεια να εμπνεύσουν και να συναγείρουν το λαό σε ένα ειρηνικό αγώνα για την υλοποίησή του;

«Μια μέρα ο Αλλάχ βρέθηκε μπόσικος, έπιασε φωτιά και κοπριά κι έπλασε τον Ρωμιό. Μα ευτύς, ως τον είδε, το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος που τρυπούσε ατσάλι. “Τι να γίνει τώρα, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα. Ας πιάσω να κάμω τώρα τον Τούρκο, να σφάξει το Ρωμιό, να βρει ο κόσμος την ησυχία του”.

Και ευτύς, χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμιό να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν ως το βράδυ, κανένας δεν έριχνε κάτω τον άλλον. Μα ευτύς, ως σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος.

“Ο διάολος θα με πάρει, μουρμούρισε ο Αλλάχ, την έπαθα πάλι. Τούτοι οι Ρωμιοί θα φάνε τον κόσμο. Πάνε οι κόποι μου χαμένοι… Τι να κάμω”.

Ολονύχτα δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε απάνω και χτύπησε τις χερούκλες του: “Βρήκα, βρήκα”, φώναζε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμιό και τους έβαλε στο ταψί να παλέψουν. Άρχισε το πάλεμα… Τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος. Μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Μπαμπεσιά ο ένας, μπαμπεσιά κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν, σηκώνονταν, πάλευαν πάλι, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν.

Κι έτσι ο κόσμος βρήκε την ησυχία του…!».

Με αυτόν τον μύθο στο βιβλίο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», ο Νίκος Καζαντζάκης, με πολύ παραστατικό και γλαφυρό τρόπο, προβάλλει ένα στοιχείο της εθνικής μας ψυχοσυστασίας, το οποίο εκδηλώνεται με την ολέθρια αδελφοκτόνα διαμάχη.

Η διχόνοια και η άγρια διαμάχη για την εξουσία, είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής ζωής των Ελλήνων, που παραμένει αναλλοίωτο στην τρισχιλιετή διαδρομή του ελληνικού έθνους, από την ομηρική «μήνιν» του Αχιλλέα, «η μυρία Αχαιοίς άλγεα έθηκε», ως τη σημερινή διαμάχη των «παλαιο-Μνημονιακών» και «νέο-Μνημονιακών» και του «ή αυτοί ή εμείς» του Τσίπρα. Είναι η διαχρονική αδυναμία των Ελλήνων να ομονοήσουν και να ακολουθήσουν μια κοινή γραμμή, στα πιο απλά, έως και τα πιο σοβαρά ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα και το λαό. Κι αυτό το χαρακτηριστικό αποτελεί την πιο… τρανή απόδειξη της -δια μέσου των αιώνων- εθνικής μας συνέχειας!

Παρά το ότι συμπληρώνουμε τρεις χιλιετίες ιστορικής ζωής, παραμένουμε σταθερά εμφυλιοπολεμικοί: για την αντιμετώπιση και την εξουδετέρωση του εσωτερικού «εχθρού», επιδεικνύουμε αβυσσαλέο πάθος και επιστρατεύουμε, πολλές φορές, πολύ περισσότερες δυνάμεις απ’ ό,τι για την αντιμετώπιση του εξωτερικού εχθρού.

Η Αρχαία Ιστορία του ελληνισμού, στο μεγαλύτερο μέρος της, καλύπτεται από συνεχείς συγκρούσεις και εμφύλιους πολέμους: ολιγαρχικοί και φιλολάκωνες εναντίον δημοκρατικών και φιλαθηναίων, αντι-Μακεδόνες εναντίον φιλομακεδόνων, διάδοχοι και επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου εναντίον των άλλων διαδόχων και επιγόνων. Και το θλιβερότερο: το εμφύλιο πάθος προκαλεί τέτοια εθνική τύφλωση στους αντιμαχόμενους, ώστε να προσφεύγουν - πολλές φορές- στη βοήθεια του εξωτερικού εχθρού, προκειμένου να υπερισχύσουν του… εσωτερικού «εχθρού» τους. (Σπαρτιάτες και Αθηναίοι προσφεύγουν στον Πέρση βασιλιά, με τον οποίον συνάπτουν την επαίσχυντη Ανταλκίδειο Ειρήνη. Η Αχαϊκή και Αιτωλική Συμπολιτεία συμμαχούν με τους Ρωμαίους εναντίον των αντιπάλων τους).

Στην περίοδο του Βυζαντίου, στάσεις και επαναστάσεις, ενθρονίσεις και εκθρονίσεις, συγκρούσεις διεκδικητών - σφετεριστών του αυτοκρατορικού θρόνου. Διχασμός του λαού σε Ενωτικούς και Ανθενωτικούς, λίγο πριν από την άλωση της Πόλης. Συμμαχίες με ξένους, ακόμα και με τους Τούρκους, προκειμένου να επιτύχουν οι αντιμαχόμενοι την ανάρρησή τους στον θρόνο.

Στην ένδοξη περίοδο της Επανάστασης του 1821, παραλίγο να καταλήξει άδοξα η νικηφόρα -στα δύο πρώτα χρόνια- έκβαση του αγώνα, εξαιτίας του εμφύλιου πολέμου, την περίοδο 1823-25, όταν άρχισαν να αλληλοσκοτώνονται στρατιωτικοί και πολιτικοί, οι Καραβοκυραίοι με τους Κοτζαμπάσηδες, οι Μωραΐτες με τους Ρουμελιώτες, όταν ο Κολοκοτρώνης είχε κλειστεί στη φυλακή από τους αντιπάλους του, την ώρα που ο Ιμπραήμ με τον ενωμένο τουρκοαιγυπτιακό στόλο ετοιμαζόταν να αποβιβαστεί στην Πελοπόννησο. Αποτέλεσμα: η ελευθερία των Ελλήνων, που είχε κατακτηθεί με τη θυσία χιλιάδων αγωνιστών, να ξεπέσει στη «δανεικιά» ελευθερία, η οποία παραχωρήθηκε στους Έλληνες από τις τρεις «Προστάτιδες» δυνάμεις, Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία, οι οποίες, όταν είχε σβήσει, σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, η επαναστατική φλόγα, κατεναυμάχησαν -ευτυχώς- τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναβαρίνο.

Και στην περίοδο του ανεξάρτητου νεοελληνικού κράτους, για τους μεγάλους διχασμούς του 1914-17 (φιλο-Βασιλικών και Βενιζελικών) και του 1946-49 («Βασιλοφρόνων» - «Εθνικοφρόνων» και Αντιβασιλικών - Κομμουνιστών), μπορεί οι κύριοι αίτιοι να είναι οι βασιλιάδες και οι αυλόδουλοι σύμβουλοί τους, η ευθύνη όμως βαρύνει και τους πολίτες και ιδιαίτερα για τον τελευταίο εμφύλιο, τους «ανεγκέφαλους» ηγέτες των αντίπαλων παρατάξεων, οι οποίοι πήραν στο λαιμό τους τον ελληνικό λαό και κατάφεραν τη χαριστική βολή στην αιμάσσουσα από τη γερμανική κατοχή, χώρα.

Και θα πίστευε κανείς, αφού έσπασε το «κακό σπυρί» της «βασιλευόμενης Δημοκρατίας» (με τους βασιλιάδες που ήθελαν και «να βασιλεύουν και να κυβερνάν» και οι οποίοι ευθύνονται για την ύπαρξη και τη δράση του «παρακράτους», για τις συνωμοσίες και τα νόθα δημοψηφίσματα, τις «αποστασίες» και τα πραξικοπήματα) ότι, μετά την εγκαθίδρυση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας και την κατάργηση των υπολειμμάτων της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, η πολιτική μας ζωή θα πορευόταν στο δρόμο των ευνομούμενων και πολιτισμένων ευρωπαϊκών λαών, ότι θα αφήναμε πίσω -κλεισμένες στις μαύρες σελίδες της Ιστορίας- τις διχαστικές πρακτικές, την κατάκτηση με κάθε τρόπο και μέσο, θεμιτό ή αθέμιτο, της κυβερνητικής εξουσίας και την χρησιμοποίησή της για την εξουδετέρωση των πολιτικών αντιπάλων, για τη νομή και τη διάθεση των λαφύρων της εξουσίας υπέρ του κυβερνώντος κόμματος.

Και θα πίστευε κανείς ότι δεν θα φτάναμε ποτέ στην ανιστόρητη απόφαση να καταστρέψουμε -«ενσυνείδητα», όπως ομολογήθηκε από τους σημερινούς κυβερνώντες- τη Μεσαία Τάξη με την εξοντωτική φορολογία της, προκειμένου να συγκεντρωθεί το «περίσσευμα», που θα διατεθεί για τον εκμαυλισμό -με κρατικές «ελεημοσύνες»- των εξαθλιωμένων κοινωνικών στρωμάτων!

Η Ιστορία μας, όμως, παλιά και πρόσφατη, μας διαψεύδει.

Είναι, λοιπόν, στο εθνικό μας DNA ο θηριώδης ατομικισμός, η αδυναμία μας να συνθέσουμε και να λειτουργήσουμε συλλογικά, η εγωπάθεια και η οίηση της δικής μας, «μοναδικής αλήθειας», που εκδηλώνεται ως δυσανεξία και επιθετικότητα προς την διαφορετική άποψη και την ιδεολογία των άλλων;

Ή αυτή η εθνική μας «ψυχασθένεια» που εκδηλώνεται ως διχόνοια και αδυναμία αναζήτησης της «χρυσής τομής» και της σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων είναι επίκτητη, ως αποτέλεσμα κοινωνικοπολιτικών συνθηκών υπό τις οποίες ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε και ειδικότερα, γιατί ποτέ δεν είχαμε μια παιδεία ικανή να κερδίσει την ψυχή των εκπαιδευόμενων;

Μήπως, τελικά, είμαστε τα δημιουργήματα μιας α-ν-ούσιας παιδείας των «κολυβογραμμάτων», η οποία δεν άγγιξε ποτέ την ψυχή των Ελλήνων και δεν μπόρεσε να διευρύνει το βάθος και το πλάτος της ψυχής τους, έτσι ώστε να χαίρονται την ομορφιά της διαφορετικότητας των ανθρώπων και να πλουτίζουν τη σκέψη τους από τον πλουραλισμό των ιδεών και των απόψεων;

Κι αν ισχύει η δεύτερη άποψη, μήπως είναι πια καιρός να χτίσουμε τα σχολεία και τις Σχολές του μέλλοντός μας και να ανοίξουμε τις πόρτες της εκπαίδευσής μας να περάσει μέσα το πνεύμα εκείνο που ενέπνευσε τους μεγάλους δασκάλους: τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, τον Κοραή, τον Δελμούζο, τον Κουντουρά, τον Κακριδή, τον Παπανούτσο;

Η ευτυχία ξαναγύρισε στην Ελλάδα!. « Οι Έλληνες δεν τρώνε πια από τα σκουπίδια» !

Ποιοι διαπίστωσαν την ολική επαναφορά των Ελλήνων στον… «απολεσθέντα παράδεισο»;

Πρώτα ο Φλαμπουράρης και στη συνέχεια η Κουντουρά! Και η… δόξα για το μεγάλο κατόρθωμα ανήκει ολόκληρη στην κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ!

Τι κι αν χιλιάδες νεόπτωχοι Έλληνες (τους οποίους η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τους έσπρωξε ακόμα πιο βαθιά στη φτώχια) τρώνε στα συσσίτια ( της Εκκλησίας 250.000 γεύματα σε όλη την Ελλάδα, στα συσσίτια των Δήμων, οργανώσεων, ιδρυμάτων, κοινωνικών δικτύων και δομών), οι οποίοι, εάν δεν υπήρχε η κοινωνική αλληλεγγύη, θα κατέφευγαν στους κάδους των σκουπιδιών.

Τι κι αν χιλιάδες συμπολίτες μας( από τους οποίους η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ τους έκοψε ακόμα και το ΕΚΑΣ) συντηρούνται από τα τρόφιμα που συγκεντρώνουν εθελοντικές οργανώσεις- κινήματα αλληλεγγύης- κοινωνικά παντοπωλεία, όπως το «ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ»(5.394.600 κιλά τρόφιμα).

Τι κι αν σε κάθε γωνιά της Αθήνας σου απλώνει το χέρι ένας ζητιάνος κι αν σε κάθε τετράγωνο του κέντρου της Αθήνας κείτεται τυλιγμένος στα κουρέλια του ένας άστεγος.

Τι κι αν χιλιάδες Έλληνες προσπαθούν να επιβιώσουν με 400 ευρώ τον μήνα..

Τι κι αν χιλιάδες ελληνικά νοικοκυριά αδυνατούν να πληρώσουν την ΔΕΗ.

Τι κι αν χιλιάδες Έλληνες ζουν με την καθημερινή αγωνία ότι θα χάσουν το σπίτι τους ή τη δουλειά τους.

Το SUCCESS STORY - που λοιδορούσε ο Τσίπρας και ο Καμένος, όταν κυβερνούσε ο Σαμαράς- είναι, σήμερα, το καύχημα των δυο «συντρόφων», οι οποίοι συνεχίζουν τα «θαύματα» της …«Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω» εξαφανίζοντας «πάσαν λύπην και στεναγμόν»!

Η « αυταπάτη» αποδεικνύεται ανίατη νόσος για την κυβερνώσα παρέα των «συντρόφων» Τσίπρα/Καμένου.

Τι κι αν χιλιάδες επιχειρήσεις συνεχίζουν να κλείνουν και άλλες να εγκαθίστανται στη Βουλγαρία (15.000) και στην Κύπρο (5.200).

Η ανάπτυξη « επέστρεψε στην Ελλάδα», διακήρυξε « per terra, per mare» ο πρωθυπουργός μας, κατά την επίσκεψή του στην πρώην «μητρόπολη του ιμπεριαλισμού» και τώρα …στοργική μητέρα των αξιολάτρευτων επενδυτών μας.!

Και οι υποψήφιοι επενδυτές, αυτοί που έμαθαν την διεθνή, πλέον, έκφραση kolotumba- την οποίαν καθιέρωσαν ως πολιτική μέθοδο διατήρησής τους στην εξουσία οι σημερινοί όψιμοι λάτρεις των επενδύσεων- αναμένουν (προτού αποφασίσουν να επενδύσουν στη χώρα της… «Αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω») να ακούσουν, πρώτα (…από την επόμενη, πιθανώς, κυβέρνηση) ότι στο Ελληνικό άρχισαν να σκάβουν, επιτέλους, όχι για να βρουν κάποιο θαμμένο αρχαίο πολιτισμό, αλλά για να υλοποιήσουν την μεγαλύτερη επένδυση στην Ελλάδα.

Το ταξίδι, όμως, Τσίπρα-Καμένου δεν υπήρξε, απλώς, ταξίδι δημοσίων σχέσεων ή τουριστικού ενδιαφέροντος. Το ταξίδι τους στέφθηκε με τη μεγάλη επιτυχία της «επενδυτικής μπίσνας», διότι η συμφωνία των 2,4 δις που υπέγραψαν για την αναβάθμιση των παλιών F-16 της Πολεμικής μας Αεροπορίας, όπως δήλωσε ο Τράμπ, « θα ενισχύσει τις θέσεις εργασίας στις… Η.Π.Α.»! Έτσι η μικρή, αλλά ευτυχής, σήμερα, Ελλάς-χάρη στην « αριστερή» πολιτική Τσίπρα/ Καμένου-εγγράφεται στην Αμερικάνικη Ιστορία, ως η πρώτη χώρα που συνεισφέρει στην επιτυχία του προεκλογικού προγράμματος Τραμπ: «Δουλειές, δουλειές για τους Αμερικανούς πολίτες»!

Έτσι εξιλεώθηκε «έργοις και λόγοις» ο Έλληνας πρωθυπουργός και για τα « κακά λόγια» που είχε εκστομίσει για τον Τράμπ, κατά την προεκλογική περίοδο των προεδρικών εκλογών στις Η.Π.Α, όταν τον είχε αποκαλέσει «διαβολικό». Από «πνεύμα του κακού» ο Τραμπ… αναβαθμίστηκε, μόλις τον είδε από κοντά ο Τσίπρας, σε «πνεύμα του καλού»!

Δεν μας εκπλήσσει πια τίποτα από όσα λέγει και πράττει ο Τσίπρας (και ο Καμένος που τον ακολουθεί, για να μη χαλάσει ο «γάμος» και απενδυθεί τη λατρεμένη στολή του… «Αρχιστρατήγου»). Αυτοί που χρησιμοποίησαν θεμιτά και αθέμιτα μέσα, για να πάρουν την εξουσία είναι, πλέον, «ικανοί για όλα»: θα μας προκαλούν, κάθε μέρα, με τον κυνισμό και με το θράσος τους. Θα συνεχίσουν να βαυκαλίζουν τους αφελείς με τα παραμύθια τους- τα οποία είναι η μόνη «πολιτική» που γνωρίζουν καλά. Θα συνεχίσουν στη Ρωσία να «γλείφουν» τον Πούτιν, στο Βερολίνο την Μέρκελ, στη Γαλλία τον Μακρόν, στην Αμερική τον Τραμπ και συγχρόνως θα εξυμνούν στην Βενεζουέλα τον Μαδούρο και στην Κούβα τον Φιντέλ Κάστρο!

Και όπως λέγει και ένα τραγουδάκι «Στη Σμύρνη, Μέλπω. Ηρώ, στη Σαλονίκη.

Στο Βόλο, Κατινίτσα, έναν καιρό.

Τώρα στα Βούρλα με φωνάζουν Λέλα!

Ο τόπος μου ποιος ήταν; Ποιοι οι δικοί μου;

Αν ξέρω, ανάθεμά με».

( Γαλάτεια Καζαντζάκη)

Υ.Γ. Ο Γιαν. Τσιρώνης, Αναπληρωτής Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, μετά την « νομιμοποίηση της καλλιέργειας της κάνναβης», προτείνει: « να γίνει νόμιμη η φαρμακευτική χρήση και της ηρωίνης».

Εάν το δούμε κι αυτό, τότε δεν πρέπει να τους… χάσουμε και την επόμενη τετραετία, διότι πού θα ξαναβρούμε τόση… παραισθησιογόνα ευτυχία: αντί για τα « σκουπίδια» θα τρώμε, πλέον, άφθονο « κόκκινο σανό» και θα… «φουμάρουμε» όσο τραβάει ο οργανισμός μας!

Ένα εμβληματικό κτίριο της παλιάς Βρίσας, στο κέντρο του χωριού, το οποίο, εδώ και κάποια χρόνια, παρέμενε εγκαταλειμμένο στη φθορά του χρόνου και το οποίο αποτέλειωσε ο σεισμός της 12^ης Ιουνίου μετατρέποντάς το σε ένα σωρό από πέτρες και ξύλα, ήταν η γνωστή για τους παλαιότερους Βρισαγώτες «ΛΕΣΧΗ Η ΟΜΟΝΟΙΑ».

Η ΛΕΣΧΗ ιδρύθηκε το 1925 ως εντευκτήριο, ως τόπος, δηλαδή, συνάντησης και συζήτησης για πνευματικά θέματα μεταξύ των μελών του Σωματείου «Η ΟΜΟΝΟΙΑ», του οποίου το Καταστατικό της ίδρυσής του όριζε ως σκοπό του «την πνευματικήν και ηθικήν διάπλασιν των μελών του».

Ιδρυτές του Σωματείου -που αποτέλεσαν και την πρώτη Διοικούσα Επιτροπή- ήταν η τότε «ελίτ» της Βρίσας, λόγιοι και επιφανή μέλη της βρισαγώτικης κοινωνίας: Ιωάννης Γ. Νικολαΐδης, ιατρός, ως Πρόεδρος. Παναγιώτης Παπάνης, δάσκαλος, ως Γραμματέας. Γεώργιος Πολυχρόνης, έμπορος, ως ταμίας. Και οι Δ. Βόμβας, Ι.Κ. Ιατρέλλης, Μαργαρίτης Νικέλλης, Ε.Κ. Ζερβός, ως σύμβουλοι.

Τα πρώτα τέσσερα χρόνια από την ίδρυση του Σωματείου η «ΟΜΟΝΟΙΑ», χρησιμοποιήθηκε ως εντευκτήριό του ο χώρος πάνω από το Παντοπωλείο Ιωάννη και Θεοχάρη Ιατρέλλη, όπως μας πληροφορεί ο Κώστας Τσέλεκας στο βιβλίο του «Το χωριό μου η Βρίσα Λέσβου». Και από το 1929-30 το εντευκτήριο του Σωματείου μεταστεγάστηκε στο οίκημα των αδελφών Κώστα και Γιώργου Χατζηαντωνίου, όπου και λειτούργησε μέχρι το 1964.

Η ΛΕΣΧΗ γνώρισε ημέρες δόξας στην περίοδο 1930-1940. Ήταν μια περίοδος σημαντικών πολιτικών και πνευματικών γεγονότων και εξελίξεων στην Ελλάδα και τη Λέσβο, των οποίων ο αντίκτυπος, όπως ήταν επόμενο, κέντριζε το ενδιαφέρον των κατοίκων του νησιού μας, καθώς και του χωριού μας (Λεσβιακή Άνοιξη). Τότε ήταν που άφησαν εποχή οι διαλέξεις του ιατροφιλόσοφου Παναγιώτη Περρή, του γνωστού ως «Παναγάρα», και οι συζητήσεις που γίνονταν ανάμεσα στα μέλη του Σωματείου για φιλοσοφικά και κοινωνικοπολιτικά θέματα.

Στην διάρκεια του Αλβανικού Μετώπου η ΛΕΣΧΗ -που διέθετε το μοναδικό ραδιόφωνο- μεταμορφωνόταν, κάθε βράδυ, σε κέντρο συγκέντρωσης και ενημέρωσης όλων των χωριανών, ανδρών και γυναικών που αγωνιούσαν να μάθουν τα νέα από το Μέτωπο, όπου πολεμούσαν τα παιδιά τους, τα αδέρφια και οι σύζυγοί τους.

Με την πάροδο του χρόνου η ΛΕΣΧΗ έχασε τον κύριο, πνευματικό ,χαρακτήρα της και μετεξελίχθηκε σε ένα καφενείο, όπου σύχναζε το «αρχοντολόγι» της Βρίσας, που το αποτελούσαν μερικοί έμποροι και μεγαλοκτηματίες, κάποιοι δάσκαλοι, γιατροί, κρατικοί και κοινοτικοί υπάλληλοι, αξιωματούχοι και κοινοτικοί άρχοντες.

Ειδικότερα, στην εμφυλιοπολεμική περίοδο και την δεκαετία του 50, στους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ προσδόθηκαν ταξικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Στη ΛΕΣΧΗ σύχναζε η «Άρχουσα τάξη», σε αντίθεση με τα καφενεία στον Πλάτανο, όπου σύχναζε η «φτωχολογιά. Η ιδεολογική αυτή αντίθεση εκφράστηκε και με το προσωνύμιο «Φασκομηλίτες», το οποίο προσέδωσαν στους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ, και με το οποίο εκφράζονταν η ιδεολογική αντίθεση (και αντιπάθεια) των «παρακατιανών» στον «καθωσπρεπισμό» που διέκρινε τους θαμώνες της ΛΕΣΧΗΣ, οι οποίοι, σε αντίθεση με τους ανθρώπους του καθημερινού μόχθου -που έπιναν το ρακί τους στον καφενέ, για «να πάνε κάτω τα φαρμάκια» της τυραγνισμένης ζωής τους- αυτοί, ως «καλοζωισμένα αφεντικά», προτιμούσαν το υγιεινότερο αφέψημα του φασκόμηλου.

Με το πέρασμα του χρόνου, που «επουλώνει τα τραύματα», καταπραΰνει τα πάθη και συμφιλιώνει τους ανθρώπους, και, βέβαια, εξαιτίας των οικονομικών και κοινωνικών μεταβολών της δεκαετίας του 60 και του 70 (και περισσότερο του 80), κατά τις οποίες αμβλύνθηκαν οι μεγάλες κοινωνικές ανισότητες και οι ιδεολογικές αντιθέσεις (φτωχοί φαμελίτες έγιναν κτηματίες αγοράζοντας τα κτήματα των «αρχόντων»), οι θαμώνες της Λέσχης, ο ένας μετά τον άλλον, διαβαίνουν την απόσταση που τους χώριζε από τον Πλάτανο και αντικαθιστούν το «φασκόμηλο» που έπιναν στη ΛΕΣΧΗ με τον καφέ ή το ρακί, που τους σέρβιραν, τώρα, οι καφετζήδες στον Πλάτανο.

Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 60, κλείνει οριστικά τον ιστορικό της κύκλο η «ΛΕΣΧΗ».

Στα χρόνια που ακολούθησαν, άλλαξε η χρήση του κτιρίου, καθώς και οι ιδιοκτήτες της· το κτίριο χρησιμοποιήθηκε ως αποθηκευτικός χώρος μέχρι το 2008, οπότε αγοράστηκε από τον ενιαίο, τότε, Δήμο Πολιχνίτου-Βρίσας, με την προοπτική να ανακαινισθεί και να χρησιμοποιηθεί ως Πολιτιστικό Κέντρο Βρίσας, σύμφωνα με το αίτημα που είχε υποβάλει, από παλιά, και ο Πολιτιστικός Σύλλογος της Αθήνας.

Έκτοτε, παρά τα επανειλημμένα διαβήματα του Συλλόγου της Αθήνας στον Δήμο Λέσβου για την ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα της ανακαίνισης της παλιάς ΛΕΣΧΗΣ και της δημιουργίας ενός Πολιτιστικού Κέντρου, το οποίο στερούνταν και χρειάζονταν το χωριό, οι διατελέσαντες Δήμαρχοι Λέσβου και Αντιδήμαρχοι Πολιχνίτου δεν επέδειξαν κανένα ενδιαφέρον, παρά το ότι σε αρκετά άλλα χωριά χρηματοδοτούσαν -γενναιόδωρα- έργα για την κατασκευή Πολιτιστικών Κέντρων.

Ο μόνος, τελικά, που «ενδιαφέρθηκε» για την παλιά ΛΕΣΧΗ ήταν… ο Εγκέλαδος! Κατεδαφίζοντας το ερειπωμένο κτίριο, θέτει, σήμερα, επιτακτικά το δίλημμα στο Δήμο Λέσβου: θα αφήσει, στο κέντρο του χωριού, το ιστορικό εντευκτήριο του Συλλόγου η «ΟΜΟΝΟΙΑ» να παραμένει ένα θλιβερό «χάλασμα» ή θα αναλάβει να εντάξει στο γενικότερο σχέδιο ανοικοδόμησης της σεισμόπληκτης Βρίσας -ως έχει υποχρέωση- και το δημοτικό έργο της ανέγερσης ενός Πολιτιστικού Κέντρου, όπου οι κάτοικοι της Νέας Βρίσας θα ανταμώνουν, για να συζητήσουν, να θυμηθούν τα παλιά και να γιορτάσουν ό,τι καλό απόμεινε στη ζωή τους;

Και δεν είμαστε μόνο οι εν ζωή -ακόμα- Βρισαγώτες που ζητάμε στο «χάλασμα» της παλιάς ΛΕΣΧΗΣ να χτιστεί ένα έργο πολιτισμού, είναι και οι παλιοί ΦΑΣΚΟΜΗΛΙΤΕΣ που το φωνάζουν μέσα από τον σωρό τις πέτρες και τα χώματα που τους σκεπάζει.

Ακούστε τους!

Επανειλημμένα, σε προηγούμενα άρθρα μου, έχω αναφερθεί στην ανάγκη συγκρότησης μιας ενιαίας και μεγάλης παράταξης που θα καλύπτει όλον τον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία, προκειμένου να εκπροσωπηθεί πολιτικά ένα μεγάλο μέρος του λαού που απεχθάνεται τα «αριστερά» καμώματα και τις πομφόλυγες του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τις προλήψεις και τις αναχρονιστικές ιδέες, στις οποίες εμμένουν- ακόμα και σήμερα- πολλοί που συγκροτούν την Κεντροδεξιά παράταξη.

Και επανειλημμένα έχω αναφερθεί στην ανάγκη μιας ευρύτερης κυβερνητικής συμπαράταξης, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το κρίσιμο πρόβλημα του εκσυγχρονισμού του κράτους και της εξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η χώρα και η οποία, σήμερα, έχει οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τίθεται σε κίνδυνο η ύπαρξή μας ως ανεξάρτητου κράτους, μέσα στην οικογένεια των πολιτισμένων ευρωπαϊκών κρατών.

Με το παραπάνω σκεπτικό, σε πρόσφατο άρθρο μου, χαιρέτησα ως « ένα παράθυρο αισιοδοξίας» την έναρξη της διαδικασίας για την ανάδειξη του προέδρου της Ενιαίας Δημοκρατικής ή Κεντρώας Προοδευτικής Παράταξης ή όπως αλλιώς θα ονομαστεί τελικά.

Δικαιολογημένα, λοιπόν, με αυξημένο ενδιαφέρον( όπως, πιστεύω, και πολλοί συμπολίτες μας) παρακολούθησα το πρώτο debate που πραγματοποιήθηκε, την προηγούμενη Πέμπτη, με πρωτοβουλία του τηλεοπτικού Σταθμού ACTION,ανάμεσα σε πέντε υποψήφιους για την προεδρία της παραπάνω παράταξης.

Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι ανάμεσα στους παραπάνω υποψήφιους ανακάλυψα εκείνον τον «χαρισματικό» ηγέτη, ο οποίος ως άλλος Ελευθέριος Βενιζέλος θα ταράξει με το όραμά του το πολιτικό μας τέλμα και θα εμφυσήσει στον λαό την πίστη στην αναγέννηση της χώρας . Και δεν νομίζω ότι θα είχα διαφορετική άποψη, εάν θα ήταν παρούσα στο debate και η σημερινή προεδρεύουσα της ΔΗΣΥ, η οποία αντί για το debate επέλεξε τον… διάλογο με τον λαό!

Η μελέτη, άλλωστε, της Ιστορίας μάς έχει διδάξει ότι οι χαρισματικοί ηγέτες εμφανίζονται μια φορά στα εκατό χρόνια και αλίμονο στους λαούς που αναμένουν τον «ενανθρωπισμό» κάποιου Μεσσία , για να τους απαλλάξει από την κακή τους μοίρα.

Προσωπικά, περισσότερο πιστεύω στην αποτελεσματικότητα των «Φιλικών Εταιρειών», στη συλλογική προσπάθεια, στο σχεδιασμό, την οργάνωση και στη συντονισμένη δράση, παρά στα ηγετικά «χαρίσματα» ενός αρχηγού, τα οποία από την εποχή, ακόμα, του χαρισματικού Αλκιβιάδη, δεν είναι βέβαιο ότι αξιοποιούνται πάντα προς όφελος του λαού και της πατρίδας.

Και όσον αφορά στη σημερινή συγκυρία και στην ανάγκη ανάταξης της χώρας μας, δεν περιμένω ούτε Ηρακλείς ούτε Μεγαλέξανδρους, για να καθαρίσουν- αυθωρεί και παραχρήμα- με τις υπερφυσικές τους δυνάμεις την «Κόπρο του Αυγεία»( ή του Αυγέα κατά Τσίπρα) ούτε να λύσουν τον «Γόρδιο Δεσμό» της οικονομικής εξάρτησης της χώρας από τους δανειστές μας και συγχρόνως το πρόβλημα της πολιτικής μας ανεπάρκειας, της παραλυσίας και της πλήρους ανικανότητας του κράτους . Αυτό που, νομίζω, περιμένουν οι σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες και το οποίο μπορεί να γίνει πραγματικότητα είναι να προχωρήσουμε με αποφασιστικότητα και κοινή προσπάθεια, βήμα, βήμα , προς την έξοδο από την κρίση που βιώνουμε, με μέτρα επεξεργασμένα και σχεδιασμένα σύμφωνα με τα σύγχρονα επιστημονικά δεδομένα, με μέτρα που θα έχει κατανοήσει και αποδεχθεί η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, και τα οποία μέτρα θα μπορεί να υποστηρίζει μια οργανωμένη και αξιοκρατικά στελεχωμένη Δημόσια Διοίκηση.

Σε αυτή, λοιπόν, την προσπάθεια είναι μάταιο να ψάχνουμε να ανακαλύψουμε τους μεγαλοφυείς και τους ιδανικούς ηγέτες. Αυτό που μας χρειάζεται είναι να βρούμε ηγέτες ορθολογούντες και ορθοτομούντες. Προσωπικότητες με γνώση και λογική που διαθέτουν και την απαιτούμενη αποφασιστικότητα να εφαρμόσουν τα « δέοντα», υπερβαίνοντας το φόβητρο του πολιτικού κόστους ή τα μικροκομματικά συμφέροντά τους. Προσωπικότητες που μπορούν να λειτουργήσουν συλλογικά, να επιστρατεύσουν και να αξιοποιήσουν το επιστημονικό δυναμικό που διαθέτουμε σε πανεθνική κλίμακα.

Σύμφωνα με τα παραπάνω κριτήρια οι περισσότεροι από τους υποψήφιους για την προεδρία της Δημοκρατικής Παράταξης φάνηκε να διαθέτουν- κατ΄ αρχήν- τα παραπάνω βασικά προσόντα. Αυτό, όμως, που θα αποτελέσει το συγκριτικό στοιχείο με βάση το οποίο θα επιλεγεί ο ένας, ο καταλληλότερος, για να αναλάβει την ηγεσία της παράταξης, είναι το κατά πόσον αυτός διαβάζει και ερμηνεύει σωστά τα σημάδια των καιρών: ποιες είναι οι αξιολογήσεις και οι ιεραρχήσεις που κάνει, σε ποιες υπερβάσεις από ιδεολογικές προλήψεις και προκαταλήψεις μπορεί να προχωρήσει, πόσον βαθειά και ευρεία αντίληψη διαθέτει, όσον αφορά στις ανάγκες, την ιδεολογική ωρίμανση και τη βούληση της κοινωνίας μας.

Και με βάση αυτό το κριτήριο, κάποιοι από τους υποψήφιους φάνηκαν να έχουν απεξαρτηθεί από την προσκόλλησή τους σε ξεθωριασμένες κομματικές και ιδεολογικές ταμπέλλες και να αντιλαμβάνονται την ανάγκη να προσελκύσουν σε ένα Μεγάλο Κέντρο της Λογικής και της Ευθύνης όλους εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι αποστρέφονται τα «δεξιά» ή «αντιδεξιά», τα κούφια «αριστερά» ή «σοσιαλιστικά» συνθήματα . Και, οι οποίοι- έστω και έμμεσα-άφησαν να εννοηθεί ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία όλων εκείνων των σκεπτόμενων και υπεύθυνων πολιτών που προσδοκούν, επιτέλους, μια πανεθνική συστράτευση των δημοκρατικών και φιλευρωπαϊκών δυνάμεων για την απαλλαγή της χώρας από τα εθνικολαϊκιστικά μορφώματα , τα οποία με την πολιτική τους αποθαρρύνουν κάθε πρωτοβουλία για την ανάπτυξη και την πρόοδο, υπονομεύουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και αδιαφορούν για την κυριαρχία στη χώρα μας της ανομίας , της αναρχίας και της εγκληματικότητας.

Και ήταν απογοητευτικό, μετά από τόσα παθήματα και μαθήματα, τα οποία διδαχτήκαμε με τον πιο επώδυνο τρόπο την τελευταία οκταετία, επίδοξος υποψήφιος για την προεδρία της Δ.Π. να προβάλλει ως βασικό στόχο της πολιτικής του-στην περίπτωση που εκλεγόταν πρόεδρος- όχι την μετεκλογική συμπόρευση όλων των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων σε μια πατριωτική και πανεθνική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση, αλλά το πώς η Δημοκρατική Παράταξη θα επιτύχει τον… «εθνικό στόχο», να μην αναδειχθεί αυτοδύναμη η Ν.Δ. στις ερχόμενες εκλογές και πώς-στην περίπτωση μη αυτοδυναμίας της Ν.Δ.- η Δημοκρατική Παράταξη, απορρίπτοντας κάθε πρόταση για συνεργασία που θα εξασφάλιζε τη σταθερή και αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας, θα επιτύχει την… «παραίτηση και από την αρχηγία της Ν.Δ. του Κ. Μητσοτάκη.»!

Ε, όχι, κύριε υποψήφιε Πρόεδρε. Ο δημοκρατικός κόσμος είναι, πια, αρκετά ώριμος και αποφασισμένος να βάλει στο… «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» τέτοια θλιβερά κατάλοιπα του παρελθόντος!

«Μη δίδου παιδίω μάχαιραν και απαιδεύτω δυναστείαν». Πλούταρχος.

Ήρθαν με τα παιδιάστικα παραμύθια τους, τις αυταπάτες και τις φαντασιώσεις τους, τις ιδεοληψίες τους, τα νεοσταλινικά και τα λατινοαμερικάνικα πρότυπά τους, με τις υψωμένες γροθιές και τις επαναστατικές φιγούρες τους, ξέθαψαν τους βρικόλακες του διχασμού με τα «ή αυτοί ή εμείς» και με τους « Γερανοτσολιάδες» και τους « Μερκελιστές», πέταξαν στη θάλασσα ό, τι είχε- μέχρι το Γενάρη του 2015- επιτευχθεί με τις οδυνηρές στερήσεις του λαού και οδήγησαν τη χώρα στο έσχατο σημείο του εξευτελισμού και της αναξιοπιστίας. Και μόνο με το φόβο ότι θα οδηγηθούν στο « Γουδί», γύρισαν, την τελευταία στιγμή, το « τιμόνι» όλο «δεξιά» (360 μοίρες κατά την τσίπρια έκφραση!) και η χώρα γλύτωσε την καταβαράθρωσή της στα Τάρταρα της χρεοκοπίας και του Grexit.

-Πόσο μας κόστισαν οι επαναστατικές φιγούρες της « μαθητοπαρέας» του Τσίπρα» και της κολεγιάς τους με τους «Ψεκασμένους» του… «ανεξάρτητου» Καμένου;

86 -100 δις- πρόσθετα βάρη στις πλάτες του ελληνικού λαού- και επιπλέον: υποθήκευση ολόκληρης της δημόσιας περιουσία για 99 χρόνια στους δανειστές μας!

Και ο « σοφός» λαός τους …αντάμειψε με την επανεκλογή τους το Σεπτέμβρη του 2015, μαγεμένος-και πάλι- από ένα, ακόμα, παραμύθι, εκείνο του «παράλληλου προγράμματος»!

Ο «σοφός» λαός, λένε, τιμώρησε κι αυτή τη φορά το «Παλιό» και έδωσε « άλλη μια ευκαιρία» στο «Νέο», για να βγάλει τη χώρα από την κρίση, την οποίαν προκάλεσαν με την πολιτική τους Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ!

Για δεύτερη φορά,δυστυχώς, ο «σοφός» λαός έμεινε ανεξεταστέος στην… προπαίδεια: οι «Παλιοί» που κυβερνούσαν 40 χρόνια συσσώρευσαν χρέη- ας πούμε χονδρικά- 300 δις. Και όλα αυτά τα δις δεν ήταν, βεβαίως, ό λ α ούτε «πεταμένα» ούτε «κλεμμένα» λεφτά. Με αυτά έγιναν χιλιάδες δρόμοι και γέφυρες, νοσοκομεία, σχολεία και μουσεία, Μετρό και Ολυμπιακοί Αγώνες, έργα πολιτισμού και έργα που εξυπηρέτησαν κοινωνικές ανάγκες και άλλαξαν τη ζωή των κατοίκων και την εικόνα της χώρας.

 Οι «Νέοι» του ΣΥΡΙΖΑ( συμπεριλαμβανομένων και των… «Νέων» που μετακόμισαν από το «Παλιό» ΠΑΣΟΚ και των «Νέων» των ΑΝΕΛ που αποχώρησαν από την «Παλιά» Ν.Δ.), μέσα σε δυο χρόνια επιβάρυναν τη χώρα και τον ελληνικό λαό με 100 δις και- ποιος μπορεί να λογαριάσει- πόσα δις προστίθενται επιπλέον από το «ξεπούλημα» της ιδιωτικής και της Δημόσιας Περιουσίας. Και όλα αυτά τα δις είναι σκέτη… φύρα από την «Πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση». Τσάμπα Χρέος από «τσάμπα μάγκες»!

Η μεγαλύτερη, όμως, ζημιά που έχουν προκαλέσει οι ντόπιοι «Μαδούροι» είναι η αλλοίωση που επέφεραν στα ηθικά χαρακτηριστικά του λαού μας. Με τα «παραμύθια» τους υπνώτισαν ένα μεγάλο μέρος του λαού και κατάφεραν να μετατρέψουν Έλληνες πολίτες από έλλογα όντα, σε μια «μάζα» οπαδών με αδρανοποιημένη λογική, που φαντασιώνονταν εξωπραγματικούς παραδείσους και αφιονίζονταν εναντίον των «εχθρών»-ντόπιων και ξένων- που τους στερούσαν, δήθεν, την παραδείσια ευτυχία τους.

Και μετά το πολιτικό «ρεσάλτο» τους στην κυβερνητική εξουσία, με τις «γενναίες διαπραγματεύσεις» και τα δημοψηφίσματά τους και στη συνέχεια, από τα «μολών λαβέ» στο « πάρτα όλα», με τα νεοφιλελεύθερα καμώματά τους, τη διακωμώδηση των « κόκκινων γραμμών» και την γελοιοποίηση της «αριστερής» πολιτικής κατέστρεψαν και το τελευταίο απόθεμα πίστης του λαού στους δημοκρατικούς θεσμούς και την όποια αισιοδοξία του για την ανάταξη της χώρας. Κανείς, πλέον, δεν πιστεύει κανέναν και κανείς δεν ελπίζει ότι μπορεί να αλλάξει τίποτα. Και εάν τολμήσει κανείς να προβάλει κάποιο όραμα για την αναγέννηση της χώρας αντιμετωπίζεται και αυτός ως ένας, ακόμα, λαοπλάνος ή -στην καλύτερη περίπτωση- ως γραφικός!

Μέσα στην «κοσμοχαλασιά», τη σύγχυση και την ιδεολογική θολούρα, στην αβεβαιότητα και στην ανασφάλεια που βιώνει ο κόσμος, ο αμοραλισμός και ο ατομικισμός κυριαρχεί στην πιο θηριώδη μορφή του: και « ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

 Και ο πατριωτισμός, σημαία από πλαστικό, όπως και τα « τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα»! Για ποιο δημόσιο αγαθό να νοιαστεί κανείς και για ποιο δημόσιο συμφέρον; Ποιο νόμο και θεσμό της Πολιτείας να σεβαστεί, όταν κινδυνεύει να βρεθεί στους πέντε δρόμους « ανέστιος και πένης» αυτός και τα παιδιά του, περιφρονημένος ή και κυνηγημένος από την ίδια την Πολιτεία;

Έτσι φτάσαμε να βιώνουμε καταστάσεις γενικευμένης ανομίας. Να απαξιώνεται η δημοκρατική μας οργάνωση και λειτουργία. Ένα μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας να έχει αποστασιοποιηθεί από την πολιτική ζωή. Και ένα ποσοστό της νεολαίας μας να περιθωριοποιείται ή να « παίρνει των ομματιών του» και να μεταναστεύει.

Στον τόπο όπου κάποτε το «μέτρο» και ο « λόγος» μεγαλούργησαν με τα θαυμαστά έργα της Τέχνης και του λογισμού, όπου το «αιέν αριστεύειν» ανέβαζε τους ανθρώπους στο βάθρο του ήρωα και του ημίθεου, σήμερα « μεγαλουργεί» η ασυναρτησία και ο παραλογισμός.

Σήμερα, επισήμως, « στιγματίζεται» η «ΑΡΙΣΤΕΙΑ» και δοξάζεται η απαιδευσία!

Ως πότε, όμως, αυτός ο λαός θα σέρνεται σ΄ αυτή τη «χαμοζωή»;

Επειδή, πλέον, ούτε οι δικοί τους, οι «ιδεολόγοι της κουτάλας και της καρέκλας», πιστεύουν, πως η χώρα και ο λαός -που έχει καταντήσει μια άδεια, στυμμένη λεμονόκουπα- μπορεί να συγκινηθεί και να ζωντανέψει με το νέο παραμύθι της… Χαλιμάς, «πως τον Αύγουστο του 2018 βγαίνουμε, οριστικά, από τα Μνημόνια», καταφεύγουν στον «μπαμπούλα» του «νέο-φιλελευθερισμού», τον οποίον, τάχατες, θα εξαπολύσει ο «νέο-φιλελεύθερος» Κυριάκος Μητσοτάκης- και όσοι συνοδοιπορήσουν, μελλοντικά, μαζί του -για να κατασπαράξει τον λαό, που ζει ημέρες… ευτυχίας απολαμβάνοντας τα «αριστερά» μέτρα, που υπέγραψαν οι «αντι-νεοφιλελεύθεροι» Τσίπρας/Καμμένος !

Και μην θεωρηθεί ότι από αδυναμία άσκησης και έλλειψη πολιτικής καταφεύγουν στην εύκολη και προσφιλή τους αντιπολίτευση κατά της Αντιπολίτευσης. Η τρανταχτή απόδειξη του… τερατώδους «νέο-φιλελευθερισμού» του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι εδώ· αποκαλύφτηκε στη Συνέντευξη Τύπου που έδωσε, κατά την επίσκεψή του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης!

-Τι είπε ο άνθρωπος; Μια αλήθεια που την γνωρίζουν και τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου: ότι οι άνθρωποι από τη φύση γεννιούνται ά ν ι σ ο ι, ότι ο καθένας κουβαλά τη δική του φυσική «προίκα», άλλος λίγη κι άλλος πολλή, άλλος γεννιέται με τα γονίδια του Μπετόβεν ή του Αϊνστάιν και άλλος με πνευματικά και ψυχοσωματικά προσόντα, με τα οποία μπορεί να σταδιοδρομήσει ως τεχνίτης ή… ποδοσφαιριστής!

Και, βέβαια, με την παραπάνω παραδοχή της «εκ γενετής» ανισότητας των ανθρώπων δεν αρνήθηκε κανείς ότι είναι χρέος της Πολιτείας να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλα τα μέλη της, προκειμένου να καλλιεργήσουν τα ιδιαίτερα πνευματικά και ψυχοσωματικά προσόντα που διαθέτουν και να εξελιχθούν, ως άνθρωποι και πολίτες, μέσα σε καθεστώς ισονομίας και ισοπολιτείας, και με την βοήθεια της παιδείας και της συνολικής καλλιέργειας των φυσικών προσόντων τους και των ταλέντων τους.

Και, βέβαια, είναι αλήθεια ότι εκτός από τις παραπάνω υποχρεώσεις των δημοκρατικών πολιτικών καθεστώτων και τους τρόπους με τους οποίους ενισχύονται τα άτομα με την πτωχή φυσική «προίκα», ώστε να αποφύγουν την κοινωνική μειονεξία τους, καμιά κοινωνία και καμιά πολιτική οργάνωση, που σέβεται τον άνθρωπο ως ηθική και πνευματική οντότητα, δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να εξαλείφει την «διαφορετικότητα» των ανθρώπων και δεν πρέπει να απαγορεύει τη διαφορετική παρουσία και κοινωνική καταξίωση του κάθε ατόμου με μέτρα ισοπεδωτικά, μέτρα που καταργούν την διάκριση και την αναγνώριση της «Αριστείας» και τα οποία εξισώνουν τον οκνό και τον ανίκανο με τον ικανότερο, τον φιλόπονο και δημιουργικό.

Ο σεβασμός στην ελευθερία του ανθρώπου, η αναγνώριση και η ανταμοιβή της ιδιαίτερης αξίας και προσφοράς στην κοινωνία του κάθε ατόμου- πολίτη αποτελεί την πεμπτουσία της οργάνωσης και της λειτουργίας των δημοκρατικών καθεστώτων, ενώ, αντίθετα, η ισοπέδωση και η ομοιομορφία του… «σοσιαλιστικού αμπέχονου» χαρακτηρίζει τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Στα δημοκρατικά καθεστώτα, ο άνθρωπος-πολίτης είναι ελεύθερος να ζήσει, να δημιουργήσει και να ευτυχήσει «κατά φύσιν» και, βεβαίως, σύμφωνα με τια αρχές και τις αξίες ενός κοινωνικού συμβολαίου που εκφράζει τη βούληση της πλειονότητας των πολιτών· ενώ, αντίθετα, στα ανελεύθερα, ολοκληρωτικά καθεστώτα ο άνθρωπος καταδικάζεται να ζήσει «παρά φύσιν», ως «στρατιώτης», υποταγμένος στον Νόμο του ενός -του ατόμου δικτάτορα ή του κόμματος δικτάτορα- χωρίς το δικαίωμα και τη χαρά της ελεύθερης έκφρασης και της αξιοποίησης των όποιων -μέτριων ή άριστων- ψυχοσωματικών δυνάμεων διαθέτει.

«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση. Όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν, τελικά, την ίδια τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα», είπε, επί λέξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Κάποιοι έσπευσαν να αντιπαραθέσουν σε αυτά που είπε ο Κ. Μ. την «Οικουμενική Διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα»: «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης».

Πολύ ωραία αυτά που λέγονται στη Διακήρυξη, αλλά είναι άσχετα με αυτό που συζητούμε! Και, όπως έγραψε ένας ακόμη από αυτούς που εκπροσωπούν την κοινή λογική και «δεν τρέφουν αυταπάτες», ο μεγάλος ιστορικός και φιλόσοφος Will Durant, «η φύση δεν διάβασε ποτέ την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Συνεχίζει να μας κάνει ά ν ι σ ο υ ς»!

Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι όλοι οι άνθρωποι από τη φύση γεννιούνται ελεύθεροι, με λογική και συνείδηση, ότι ως μέλη μιας πολιτισμένης (δημοκρατικής Πολιτείας) πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα και να είναι σεβαστή η ελευθερία και η αξιοπρέπειά τους ως ανθρώπινα όντα· αυτό όμως που συζητείται είναι εάν όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με την ίδια λογική και την ίδια -τέλεια ή ατελή- συνείδηση και εάν είναι δυνατό να εξαλειφθεί η «εκ γενετής» «γονιδιακή» διαφορά ανάμεσα στην λίγη ή την πολλή λογική, την τέλεια ή ατελή συνείδηση των ανθρώπων; Εάν όλοι οι άνθρωποι θα είναι άξιοι (και πώς) να κερδίσουν στη ζωή τους τον σεβασμό στο πρόσωπό τους εκ μέρους των συνανθρώπων και συμπολιτών τους.

Εάν οι διαφορές στους χαρακτήρες και τις συμπεριφορές μπορούν, οι μεν κακές να εξαλειφθούν ή να περιορισθούν, οι δε καλές να αναπτυχθούν περαιτέρω, μέσα σε συνθήκες ελευθερίας, με την πειθώ, το παράδειγμα και την διαπαιδαγώγηση ή να «απαγορευτούν» με άνωθεν διαταγές, με την ισοπέδωση προς τα κάτω και την στρατιωτική πειθαρχία!

Ας μην ψάχνουν, λοιπόν, οι αντιπολιτευόμενοι να αποκαλύψουν το τέρας του Νέο-φιλελευθερισμού, μέσα στα όσα είπε ο Κ. Μ. Το νέο-φιλελεύθερο τέρας έχει προ πολλού λημεριάσει σε πολλά μέτρα που επέλεξε και δέχτηκε να υπογράψει η λεγόμενη αριστερή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.: στην εξαφάνιση του «κοινωνικού κράτους», στα πετσοκομμένα επιδόματα των αναπήρων, στην άθλια κατάσταση των νοσοκομείων και των σχολείων, στην υποθήκευση για 99 χρόνια ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας, στην καταστροφή, λόγω υπερφορολόγησης των επιχειρήσεων, στην περικοπή, για πολλοστή φορά, των συντάξεων των απομάχων της ζωής, στα εξευτελιστικά μεροκάματα του μόχθου των νέων ανθρώπων, στη δήμευση της περιουσίας των θυμάτων της οικονομικής κρίσης.

Η δόξα της εφαρμογής στην πράξη του νέο- φιλελευθερισμού, στο μεγαλύτερο μέρος της, ανήκει στη συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Όσο γι’ αυτούς που θα τους διαδεχτούν ευελπιστούμε να επιδείξουν λιγότερο ζήλο και πάθος για την απόκτηση μιας τέτοιας δόξας.

«Κι αλευρωμένος να ’ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει» (ελληνική παροιμία)

Όλα τα παιδιά γνωρίζουν το παραμύθι του Πινόκιο, την ξύλινη μαριονέτα που την είχε κατασκευάσει ο ξυλογλύπτης Μαστροτζεπέτο.

Κατά την παιδική ιστορία, που είχε γράψει ο Ιταλός Κάρλο Κολόνι, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, ο γέρο Τζεπέτο που δεν είχε παιδιά θέλησε να φτιάξει μια ξύλινη μαριονέτα για να του κάνει παρέα. Η μαριονέτα, όμως, ενώ την έφτιαχνε, ζωντάνεψε και όταν την ολοκλήρωσε, ξέφυγε από τον έλεγχο του Τζεπέτο και άρχισε τις αταξίες. Μετά από πολλές περιπέτειες, πολλά ψέματα, ανοησίες και παλαβομάρες, βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα, σε ένα δέντρο. Για καλή του, όμως, τύχη, εμφανίστηκε η Γαλάζια Νεράιδα και τον έσωσε. Ο Πινόκιο υποσχέθηκε να γίνει φρόνιμο παιδί, αλλά δεν τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε, συνέχισε τα ψέματα και με κάθε ψέμα που έλεγε, μεγάλωνε η μύτη του.

Συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις του, μεταμορφώνεται σε γάιδαρο που δουλεύει σε τσίρκο. Εκεί, κάποτε, σπάζει το πόδι του και τα αφεντικά του τον πετάνε στη θάλασσα, όπου καταλήγει στην κοιλιά ενός σκυλόψαρου.

Τελικά, μετά από ένα φτάρνισμα του σκυλόψαρου, βγαίνει στη στεριά και μετανιωμένος για τις απερισκεψίες και τα λάθη, που έκανε, μέχρι τότε, υπόσχεται να είναι στο εξής καλό παιδί. Και η καλή Νεράιδα τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι, που έζησε, από κει και πέρα ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του.

Τέτοια χαριτωμένα, κωμικά και θαυμαστά συμβαίνουν στα παραμύθια, όπου ευφάνταστοι συγγραφείς, για να διασκεδάσουν τα παιδιά, ζωντανεύουν τις ξύλινες μαριονέτες, οι οποίες μπορούν να μιλούν και να κάνουν διάφορες τρέλες και κατεργαριές.

Τι γίνεται, όμως, με τις πολιτικές μαριονέτες, όταν κάποιος Μαστροτζεπέτο (στα ελληνικά μπορεί να λέγεται και Μαστροαλαβάνος) ή ο Μάστρο λαός κατασκευάζουν μια μαριονέτα και της δίνουν φωνή και εξουσία, είτε γιατί, έτσι, νομίζουν πως θα εκδικηθούν τους «παλιούς» πολιτικούς που σταμάτησαν να ταΐζουν τις «παχιές αγελάδες» -με αποτέλεσμα να στερηθεί ο λαός το «κόντρα φιλέτο» του- είτε γιατί πιστεύουν πως, επειδή θα κρατάν στα χέρια τους τούς σπάγκους που κινούν τη μαριονέτα, θα είναι αυτοί -για πάντα- και οι πραγματικοί κυβερνήτες;

Με τις πολιτικές μαριονέτες, τα πράγματα από κωμικά γίνονται κωμικοτραγικά.

Στην πολιτική, η μαριονέτα γρήγορα ξεφεύγει από τον έλεγχο του γέρο Τζεπέτο (ή του αφελή Γέρου λαού), όπως έγινε με τον Πινόκιο του παραμυθιού, και ο κάθε Πινόκιο αρχίζει να πολιτεύεται ανάλογα με τα μυαλά που κουβαλά στο ξύλινο κεφάλι του, με αποτέλεσμα -τελικά- να βουλιάξει ολάκερη τη χώρα!

Με τις πολιτικές μαριονέτες επαναλαμβάνεται, μέχρι ενός σημείου, το σενάριο του παιδικού παραμυθιού. Ο Πινόκιο μπορεί να λέει τερατώδη ψέματα, να μεγαλώνει η μύτη του και να γίνεται σαν την προβοσκίδα του ελέφαντα και, παρόλα αυτά, να βρίσκονται άνθρωποι που τον πιστεύουν. Και όχι μόνον τον πιστεύουν, αλλά τον εκλέγουν και πρωθυπουργό!

Κι όταν, μετά από τα τόσα ψέματα που έχει σπείρει, ο λαός θερίζει θύελλες και κάποιοι σκέπτονται να τον στείλουν για… «ανακύκλωση», για να γλυτώσει η χώρα από την καταστροφική του πολιτική, να την η Γαλάζια Νεράιδα (μπορείτε να την πείτε και Ν.Δ., Ιούλιος του 2015), η οποία αφήνει τον Πινόκιο να συνεχίσει τον «ξύλινο» ρόλο του!

Ο πολιτικός Πινόκιο, όμως, ξεγελά και τον σωτήρα του, τη Γαλάζια Νεράιδα (κρίμα στην «νεραϊδοσύνη» της!), υποσχόμενος πως θα είναι, από δω και πέρα, φρόνιμο παιδί και συνεχίζει, αμετανόητος, τα ίδια και χειρότερα. Έτσι, μετά από πολλές μεταμορφώσεις και νέες παλαβομάρες, καταλήγει -τελικά- στο βυθό της θάλασσας, αλλά δεν πνίγεται, γιατί τον καταπίνει ένα σκυλόψαρο που τον… «φιλοξενεί» στην κοιλιά του (αν θέλετε, μπορείτε να του δώσετε και το όνομα… Σόιμπλε).

Από δω και πέρα, ο πολιτικός Πινόκιο γράφει το δικό του σενάριο, που διαφέρει -τραγικά- από το σενάριο του παραμυθιού: κερδίζει την εμπιστοσύνη του «σκυλόψαρου» -γιατί, λέει, τα «σκυλόψαρα» τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση στις μαριονέτες. Και το «σκυλόψαρο» τον αφήνει να κάτσει όσο τραβάει η όρεξή του μέσα στην κοιλιά του. Έτσι ο Πινόκιο συνεχίζει, μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου», να κυβερνά τη χώρα, διότι, κατά το ισχύον σύνταγμα, το πολίτευμα είναι πρωθυπουργοκεντρικό κι ό,τι θέλει κάνει ο πρωθυπουργός, ακόμα και να κυβερνά μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου»!

Ο Πινόκιο, ως πρωθυπουργός, κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο, με την άδεια του… «σκυλόψαρου», επισκέπτεται την ΔΕΘ, όπου -κατά τα ισχύοντα πολιτικά έθιμα- εκφωνεί ένα λόγο με εκατό ψέματα και καμιά αλήθεια· και ενώ χειροκροτείται από ένα ενθουσιώδες, εντός αιθούσης, ακροατήριο (αποτελούμενο από άλλες «μαριονέτες», διάφορους παρακεντέδες και «τσανακογλείφτες»), έξω από την ΔΕΘ, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης -και εδώ, πάλι, κατά το έθιμο- ένα εξαγριωμένο πλήθος από ανθρώπους εξαπατημένους και μετανοημένους, από όψιμους «εραστές της αλήθειας» ή «εραστές των άλλων ψεμάτων» ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει πως ο Πινόκιο με την τεράστια μύτη, ήρθε, για να τους ξεγελάσει, αυτή τη φορά, με καινούρια ψέματα για Grinvest και άλλα τέτοια αγγλόγλωσσα, από αυτά που έμαθε, προσφάτως, να απαγγέλλει!

Μόνο κάποιοι -συνεπείς προς στις αρχές του «πολιτικού πολιτισμού» του ΣΥΡΙΖΑ- ξεχωρίζουν, ανάμεσα στο εξαγριωμένο πλήθος, επαναλαμβάνοντας ρυθμικά, το γνωστό πολιτικό σύνθημα του Καρανίκα (Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό Γραφείο): «Στα τσακίδια, στα τσακίδια…».

Οι Έλληνες πολίτες προεξοφλώντας το τέλος της καταστροφικής «Αριστερής παρένθεσης», που θα επέλθει στις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν), παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις διεργασίες που συντελούνται στο χώρο του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κέντρου, καθώς και όσα λαμβάνουν χώρα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Εναποθέτοντας πολλοί τις ελπίδες τους, άλλοι στη Ν.Δ. και άλλοι στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, προβληματίζονται και αναρωτιούνται: Α. όσον αφορά στα κόμματα και τις κινήσεις του ενδιάμεσου χώρου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., κατά πόσον -υπερβαίνοντας προσωπικές και κομματικές εγωπάθειες- θα κατορθώσουν να βρουν την ιδεολογική και πολιτική συνισταμένη με την οποία θα προχωρήσουν στη δημιουργία ενός ενιαίου και ομογενοποιημένου πολιτικά φορέα που θα εκφράζει το μεγάλο τμήμα του λαού, όλων εκείνων που αποστρέφονται τις ακραίες εκφάνσεις -αριστερόθεν και δεξιόθεν- των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών.

Και Β. Όσον αφορά το κόμμα της Ν.Δ. -το οποίο ως Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει πολλές πιθανότητες να αναλάβει, σύντομα, κυβερνητικές ευθύνες- οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που προβάλλονται έχουν ιδιαίτερη σημασία: 1. Κατά πόσον το κόμμα της Ν.Δ. θα μπορέσει να αποβάλει υπερσυντηρητικές και αντιδραστικές απόψεις, οι οποίες στο παρελθόν αποτέλεσαν τροχοπέδη σε κάποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του κράτους και των θεσμών.

2. Εάν θα εκλείψουν οι «Βαρωνίες» κα οι «υπόγειες» ομαδοποιήσεις που μπορεί να αμφισβητήσουν -στο μέλλον- κρίσιμες επιλογές του προέδρου Κυριάκου Μητσοτάκη και να δημιουργήσουν ρήγμα στην ενότητα του κόμματος.
3. Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος του κόμματος, θα μπορέσει, όπως υποσχέθηκε, να αλλάξει τη Ν.Δ., να ανανεώσει το δυναμικό του κόμματος, να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του και να ακολουθήσει, χωρίς αναταράξεις, τη φιλελεύθερη πολιτική που επαγγέλλεται.

Σε απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων -και στις δυο παρατάξεις- έχουμε, στον μεν κεντρώο χώρο, τη θετική εξέλιξη με την δρομολόγηση της διαδικασίας ανάδειξης αρχηγού, ενώ στο χώρο της φιλελεύθερης παράταξης, της Ν.Δ., ορισμένα θετικά δείγματα γραφής του προέδρου της Ν.Δ., τα οποία ανοίγουν ένα -προς το παρόν- παράθυρο αισιοδοξίας:

1. Κατά την περίοδο που ο Κ.Μ. ήταν βουλευτής στη Ν.Δ., με πρόεδρο τον Αντώνη Σαμαρά, έδειξε την ανεξάρτητη θέλησή του παραμένοντας στο κόμμα, με το οποίο εξελέγη, διαφωνώντας με την ανεξαρτοποίηση της αδερφής του Ντόρας Μπακογιάννη.
2. Κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία επιψήφισης ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Προκόπη Παυλόπουλου, διαχώρισε τη θέση του από ολόκληρη τη Ν.Δ., δηλώνοντας τη διαφωνία του για το πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου, εξαιτίας του τρόπου που εκείνος, ως υπουργός, πολιτεύτηκε στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
3. Ως υπουργός της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου ο Κ.Μ. διακρίθηκε για την αποφασιστικότητά του να πραγματοποιήσει τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, εφαρμόζοντας στην πράξη την επί 40 χρόνια συζητούμενη και διαρκώς απορριπτόμενη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
4. Όταν προκηρύχτηκαν οι εσωκομματικές προεδρικές εκλογές, διεκδίκησε ως υποψήφιος την προεδρία της Ν.Δ., σε αντίθεση με την κυρίαρχη ομάδα εντός του κόμματος, η οποία έπαιζε, ανέκαθεν, καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη των προέδρων του κόμματος και η οποία υποστήριζε άλλον υποψήφιο. Και, κόντρα στα προγνωστικά, εξελέγη πρόεδρος από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που αγνόησαν την «νομενκλατούρα» του κόμματος και επέλεξαν τον Κ.Μ., ο οποίος -κατά την εκτίμησή τους- διέθετε την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να αλλάξει τη Ν.Δ., σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των καιρών, και να κυβερνήσει τη χώρα.
5. Προχώρησε στην κατάρτιση -ύστερα από εξέταση-αξιολόγηση- επετηρίδας νέων υποψήφιων βουλευτών και στελεχών για την ανανέωση του πολιτικού δυναμικού του κόμματος.
6. Και η τελευταία απόδειξη ότι ο Κ.Μ. εννοεί αυτά που λέγει: απέκλεισε από τον κατάλογο των υποψήφιων βουλευτών -των επόμενων εκλογών- και τον πατέρα και τον υιόν Τραγάκη, μετά την δήλωση αυθαίρετης «μεταβίβασης» από τον πατέρα Τραγάκη της βουλευτικής υποψηφιότητας στον γιο του.
7. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι ο πρώτος και μοναδικός αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος επιδιώκει την εκλογική επικράτηση του κόμματός του, όπως δηλώνει, βασιζόμενος στη λογική και την αλήθεια και δεν βαυκαλίζει τον λαό υποσχόμενος την αυτόματη επανάκτηση του «Απωλεσθέντος Παραδείσου», όταν ο λαός του εμπιστευτεί την διακυβέρνηση της χώρας!

Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί ότι τα συσσωρευμένα και δυσεπίλυτα προβλήματα που κατατρύχουν τη χώρα και τα οποία θα κληθεί να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση δεν μπορούν να επιλυθούν από μια μονοκομματική κυβέρνηση, ακόμα κι αν διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και ότι θα χρειαστεί μια ευρύτερη πολιτική και κομματική συστράτευση, για να υπάρξει και η αντίστοιχη λαϊκή αποδοχή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που θα ψηφιστούν από τη Βουλή, καθώς και η υποστήριξή τους από την, όσο το δυνατόν, ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι παραπάνω διεργασίες στο χώρο της Μείζονος και Ελάσσονος Αντιπολίτευσης και τα θετικά δείγματα γραφής μας επιτρέπουν να ευελπιστούμε ότι το παράθυρο αισιοδοξίας που ανοίγουν, θα μετατραπεί -μετά τις επερχόμενες εκλογές- σε μια πραγματική πόρτα εξόδου από την θλιβερή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, στην οποία περιέπεσε η χώρα από τις μικρόνοες πολιτικές ηγεσίες και τις ιδεοληπτικές-διχαστικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν, εξαιτίας των οποίων παρατάθηκε, επί οκτώ μαρτυρικά χρόνια, η οικονομική εξαθλίωση του λαού μας και η εθνική ταπείνωσή του.

Πώς εξηγείται η εκδήλωση του ξαφνικού και παθιασμένου… έρωτα του Τσίπρα για τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, τον Αντρέα Παπανδρέου, τις Παραμονές της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ και -το σημαντικότερο- ενώ κορυφώνεται η διαδικασία ανάδειξης του αρχηγού της Κεντρώας Δημοκρατικής Παράταξης;

Μετά από τα μύρια όσα καταλόγιζε -από το 2009 και μέχρι χθες- στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ για τις πολιτικές του, οι οποίες -κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- «επέφεραν την οικονομική κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας και τα Μνημόνια»· και μετά από το κρυφό φλερτ -όλα αυτά τα χρόνια- με τον… σιωπηλό «πυργοδεσπότη» της Ραφήνας, Κώστα Καραμανλή, και τη συστηματική αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς για τις τεράστιες ευθύνες της εξάχρονης διακυβέρνησής του, σπεύδει, σήμερα, με άρθρο του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει τον απέραντο θαυμασμό του για τον «χαρισματικό» ηγέτη, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με «ένα μικρό κόμμα, με το στίγμα, μάλιστα, του εξτρεμιστή, σε ελάχιστα χρόνια, το μεταμόρφωσε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης» (λίγο, ακόμα, και θα μας έλεγε ότι ο Αντρέας… ακολούθησε το παράδειγμα Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ)!

Η σκοπιμότητα του συντάκτη του άρθρου -και όσον αφορά το περιεχόμενό του, αλλά -κυρίως- όσον αφορά το χρόνο που επιλέχθηκε για τη δημοσίευσή του- είναι προφανής.

Κατά πρώτον ισχύει το θυμόσοφον απόφθεγμα του λαού «Και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραγματευτάδες». Ο πλέον απαίδευτος από όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας, ο πλέον τυχάρπαστος, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την πρωτοφανή κρίση, εξεβίασε πρόωρες εκλογές, παραπλάνησε και «αποπλάνησε» ανηλίκους και ενηλίκους με τα πιο χονδροειδή ψέματα, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, ο περισσότερο αναξιόπιστος και γελοιοποιημένος «γκαφατζής» και «ψευτόμαγκας» πρωθυπουργός, ο οποίος έχει πάρει πίσω όλες τις «κόκκινες γραμμές» που κατά καιρούς προέβαλλε και διεκήρυσσε, ο οποίος έχει διαψευσθεί σε όλα και έχει ομολογήσει ως «αυταπάτες» όσα διεκήρυσσε και υποσχόταν προεκλογικά, ο οποίος έχει αποδεχθεί τους πιο ταπεινωτικούς όρους των δανειστών μας, προσπαθεί, τώρα, (παράλληλα με τα «αριστερά» ινδάλματά του, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και… Ούγκο Τσάβες), να «πλασσαριστεί» σαν διάδοχος και συνεχιστής της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα γέννημα-θρέμμα του «κομματικού σωλήνα», του οποίου η προσφορά στην κοινωνία και την πολιτική ζωή -κατά την περίοδο της «κομματικής επώασής του»- ήταν μηδενική, προτού ηγηθεί του κινήματος των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος και των «γενναίων» του αντιμνημονιακού αγώνα (αυτή και η μόνη της ζωής του δόξα, μετά τις καταλήψεις στο Γυμνάσιο που φοιτούσε και μετά τον φοιτητικό-αναρχικό Εγκέλαδο που είχε συστήσει, ως φοιτητής -επί 12 χρόνια- στο Πολυτεχνείο), με τον αναγνωρισμένου κύρους -διεθνώς- ακαδημαϊκό Ανδρέα Παπανδρέου, με την εμπειρία και τη βαθειά γνώση που διέθετε ο Αντρέας της διεθνούς πραγματικότητας, του ρόλου των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων και των διαμορφωμένων διεθνών ισορροπιών;

Και ποια σχέση έχει με τον Αντρέα -ιδιαίτερα της τελευταίας περιόδου- κατά την οποία -παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του- διείδε τον κίνδυνο «αφανισμού του έθνους» από το διογκούμενο δημόσιο χρέος και συγχρόνως τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η χώρα στα ασφυκτικά πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, μέσα σε μια Ευρώπη αναπτυξιακά διακεκριμένη σε αναπτυγμένο Βορρά και «προβληματικό» Νότο;

Ποια σχέση μπορεί να έχει με εκείνον τον Αντρέα που ανέθεσε στον Γιώργο Γεννηματά την κρίσιμη για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας αποστολή της τιθάσευσης των ελλειμμάτων και του χρέους, ώστε η χώρα να μπορέσει να ενταχθεί στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ο.Ν.Ε. (πολιτική που συνέχισε επιτυχώς -μετά τον θάνατο του Αντρέα- ο Κ. Σημίτης);

Η οποιαδήποτε συσχέτιση όχι μόνο προσβάλλει τη μνήμη του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελεί και ιστορική «ύβριν», διότι εξισώνει τα κυπαρίσσια με τα… μπρόκολα!

Περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η συγκυρία την οποία επέλεξε ο Αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσίευση του παραπάνω άρθρου του (από κοντά και σε απόλυτο συγχρονισμό και το alter ego του Τσίπρα, ο «ψευτονταής των Σφακίων» Πολλάκης με τις εμετικές μαντινάδες του κατά του Σταύρου Θεοδωράκη).

Είναι ολοφάνερος ο πανικός τους μπροστά στην προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού ΚΕΝΤΡΟΥ, στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ν.Δ., και έτσι εξηγούνται οι παιδιάστικες κουτοπονηριές Τσίπρα και οι ιταμές ύβρεις Πολλάκη, προκειμένου να παρουσιαστούν αυτοί ως οι αυθεντικοί εκφραστές της εγχώριας παράδοσης του… «Υπαρκτού» ελληνικού σοσιαλισμού και συνεχιστές της πολιτικής του Ανδρέα (κατά προτίμηση αυτής που βαρύνονταν -δυστυχώς- με τα πιο έντονα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά). Πιστεύουν οι ανιστόρητοι ότι με τέτοιες ιστορικές παραχαράξεις και με προσβολές κατά των πρωταγωνιστών της δημιουργίας αυτού του σύγχρονου ΚΕΝΤΡΟΥ θα αποδυναμώσουν την προσπάθεια και θα αποφύγουν την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή και τον πολιτικό υποβιβασμό τους στην τρίτη θέση, ως προς την κοινοβουλευτική τους δύναμη, ο οποίος -πιθανότατα- θα σημάνει και την επαναφορά τους στο -προ Μνημονίων- 3 με 4% (κι αυτή θα είναι η κατάληξή τους όσες χιλιάδες, άχρηστους, καφενόβιους κι αν διορίσουν στο Δημόσιο)!

Αυτή τη φορά -όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας- το «καραβάνι» των προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων ξεκίνησε και -ευτυχώς- προχωρά και ας «γαυγίζουν τα σκυλιά» και ας ουρλιάζουν οι ύαινες!

Και ευτυχώς για τη χώρα μας, μια καινούρια μέρα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα να ξημερώνει. Μια μέρα όπου οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες πραγματικά πιστεύουν στην Ενωμένη Ευρώπη και στην Ευρώπη των λαών, που σέβονται τη δημοκρατική τάξη και λειτουργία, που πιστεύουν ειλικρινά στην πρόοδο θα πολιτεύονται στη βάση της αλήθειας και της λογικής και θα ασκούν την εξουσία στο όνομα, όχι της «Αριστεράς» ή της «Δεξιάς», αλλά στο όνομα του λαού και για την προκοπή όλων των Ελλήνων, χωρίς «αριστερά πρόσημα» και άλλες τέτοιες, χρωματιστές, αριστερές πομφόλυγες!

«Αν θέλεις να κερδίσεις τη συμπάθεια των μαζών, πρέπει να τους λες τα πιο ηλίθια και τα πιο χυδαία πράγματα». Αδόλφος Χίτλερ.

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος και ψυχολόγος Γουστάβος Λεμπόν, στο περίφημο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών», εξηγεί πώς ο άνθρωπος- πολίτης μπορεί να μεταμορφωθεί σε «μαζάνθρωπο», να συμπεριφέρεται, δηλαδή, και να αντιδρά ως αγέλη: «Το μέλος του πλήθους είναι ένας κόκκος άμμου, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που το παρασέρνει ο άνεμος. Τα συναισθήματα και τα βαθύτερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια με την βοήθεια της ανωνυμίας αλλά και την καθοδήγηση των ηγετών της μάζας».

Μέσα στη μάζα εξαφανίζεται η ατομική συνείδηση και αναστέλλεται η λειτουργία της κρίσης. Ο άνθρωπος λειτουργεί σύμφωνα με την κυρίαρχη συνείδηση του πλήθους, στο οποίο συμμετέχει, και παραδίδεται, εξολοκλήρου, στη ορμή των συναισθημάτων και των ενστίκτων του. Έτσι μπορεί να εκστομίσει λόγους και συνθήματα και να προβεί σε ενέργειες, τις οποίες, κατά μόνας, ουδέποτε θα διανοούνταν να πράξει (όπως ήταν, π.χ., το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», καθώς και οι χειροδικίες εναντίον πολιτικών).

Στη διαμόρφωση της μαζικής συνείδησης πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο ηγέτης, ο οποίος εκφράζοντας τα κυρίαρχα συναισθήματα του πλήθους -όσα η μάζα αρέσκεται να ακούει, αυτά που ορέγεται, μισεί ή φοβάται- γοητεύει με τη ρητορική του ικανότητα και χειραγωγεί τη μάζα προς τον στόχο, όπου οι προσωπικές του φιλοδοξίες αποβλέπουν.

Ο δημεγέρτης και δημαγωγός, άριστος χειριστής της τεχνικής της υποβολής, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει -καθ’ υπερβολήν- τα ψεύδη, προκειμένου να ερεθίσει περισσότερο τα κατώτερα ένστικτα του πλήθους ή να τους υποσχεθεί έναν κόσμο φαντασιακό, όπου οι «κακοί» θα τιμωρηθούν (με κρεμάλα… στο Σύνταγμα) και οι πιστοί οπαδοί θα απολαμβάνουν «τα πιλάφια και τα ουρί» του παραδείσου!

Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη: «Εάν επαναλαμβάνεται ένα ψέμα, αρκετά συχνά, στο τέλος γίνεται αλήθεια» (Γκαίμπελς). «Η απλή αλήθεια δεν γίνεται πιστευτή από τις μάζες, ενώ την υπερβολή, επειδή εντυπωσιάζει περισσότερο, την πιστεύουν».

Και όποιος ξέρει να καλλιεργεί αυταπάτες επικρατεί στη πολιτική διαμάχη, ενώ, αντίθετα, όποιος προσπαθεί να λυτρώσει τον λαό από τις αυταπάτες συντρίβεται (π.χ. «σχίζουμε τα Μνημόνια» και «κάνουμε τις αγορές και χορεύουν πεντοζάλη» κ.ά.).

Για το ασφαλές «ντοπάρισμα» της μάζας χρειάζεται, πάντα, η κατασκευή ενός εχθρού {ο Χίτλερ (καθώς και κάποιοι σημερινοί μιμητές του) βρήκε τους Εβραίους. Οι εγχώριοι «υπνωτιστές των μαζών» επινόησαν τους «τοκογλύφους» Ευρωπαίους (που μας δανείζουν με τόκο… 1%) και τους ντόπιους «πράκτορές» τους, τους αποκαλούμενους και «νέο-φιλελέδες»}!

Ο ηγέτης των «μαζών», εκτός από δεινός ρήτορας (κάτι σαν Αντρέας των μπαλκονιών) πρέπει να είναι και «γενναίος» (ηρωικός -επί 17 συνεχείς ώρες- διαπραγματευτής), να διαθέτει (κατ’ απονομήν, από τον ίδιον στον εαυτό του), στον μέγιστο βαθμό, το «ηθικό πλεονέκτημα», να είναι ο αυθεντικός συνεχιστής των «ηρωικών αγώνων του λαού», αυτός που εκπροσωπεί το «ΝΕΟΝ» και συντρίβει το «Παλιό» (βλ. «ή αυτοί ή εμείς»).

Η σχέση λατρείας της μάζας με τον ηγέτη (σχέση υπνωτιστή-υπνωτιζόμενου) δεν διαταράσσεται παρά τις διαψεύσεις των επαγγελιών, παρά τις κυβιστήσεις, παρά τις μεταμορφώσεις του αρχηγού και τις ιδεολογικές… «προσαρμογές», ακόμα και τις προδοσίες και τις «εκτελέσεις» των συντρόφων του (ο «πατερούλης» παραμένει, σεβαστός και τιμημένος, μέχρι τέλους, στο υψηλότερο βάθρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή στην αρχηγία της «Πρώτη φορά Αριστεράς!).

Οι μαζάνθρωποι είναι ικανοί να συγχωρήσουν τα πάντα στον… Φύρερ και να αποκρούσουν, ως ανυπόστατη, ακόμα και την εξόντωση των Εβραίων. Άλλωστε για όλα φταίνε οι «κακοί» ξένοι και οι «πράκτορες του εχθρού»!

Όταν οι πολίτες, από ελεύθερες και υπεύθυνες προσωπικότητες, μετατρέπονται σε «μάζα», όταν παύουν να λειτουργούν ως έλλογα όντα και αντιδρούν ως όχλος, τότε η δημοκρατία -έστω κι αν διατηρεί τους εξωτερικούς τύπους- στην ουσία της, μεταπίπτει σε ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου οι αλλοτριωμένες προσωπικότητες με την «υπνώττουσα» συνείδηση άγονται και φέρονται από τον ποιμένα της «αγέλης».

Αυτή η καθεστωτική μετάλλαξη -ιστορικά- έχει αποδειχτεί μοιραία για τους λαούς που έπαψαν να σκέπτονται και οι οποίοι εμπιστεύτηκαν το μέλλον τους σε ηγέτες που αναδείχτηκαν εκμεταλλευόμενοι την ψυχολογία του όχλου.

Ας ευχηθούμε -όσοι επιμένουμε να σκεπτόμαστε και να πορευόμαστε κόντρα στην «μαζοποίηση» του λαού μας- η βλάβη που προξενήθηκε, τα τελευταία χρόνια με την επικράτηση του λαϊκισμού, της παραπλάνησης και της χειραγώγησης των Ελλήνων πολιτών, να μην καταλήξει σε «ανήκεστον βλάβην».

Και ας ευχηθούμε ο λαός μας να ανακτήσει, σύντομα, τη διαύγειά του και να κατακτήσει την πολύτιμη εθνική αυτογνωσία του, η οποία θα τον βοηθήσει, στο εξής, να πορεύεται στη ζωή του με τη σοφία του ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη και να οικοδομεί το μέλλον του με τα στέρεα υλικά που εγγυάται η λογική και η αλήθεια.

ΥΓ. Στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης παίχτηκε, πριν από δυο χρόνια, η Πρώτη Πράξη και, τις επόμενες μέρες, θα παρακολουθήσουμε την τελευταία Πράξη της παράστασης ο «Καραγκιόζης-Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι» (των Μνημονίων). Και όπως λέει ο Καραγκιόζης: «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Κατά την κοινήν αντίληψη τα φαινόμενα και οι καταστάσεις που βιώνουμε στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή είτε είναι αποτελέσματα της φυσικής αιτιοκρατίας και της κοινωνικής νομοτέλειας είτε προκαλούνται από καθαρή τύχη.

Ο Αριστοτέλης ταξινόμησε αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας σε βέβαια, σε πιθανά και απίθανα. «Βέβαια» θεωρούνται αυτά που συμβαίνουν αναγκαστικά, είναι, δηλαδή, αποτέλεσμα της σταθερής σχέσης αιτίας-αιτιατού (αποτελέσματος). «Πιθανά», αυτά που συμβαίνουν, συνήθως, τις περισσότερες φορές και «Απίθανα» και μη προβλέψιμα, αυτά που συμβαίνουν από καθαρή τύχη.

Ο Πλάτων θεωρεί ότι «παν το γιγνόμενον υπ΄ αιτίου ανάγκη γίγνεσθαι· παντί γαρ αδύνατον χωρίς αιτίου γένεσιν σχειν» (όλα όσα συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα, αναγκαστικά, κάποιας αιτίας, διότι είναι αδύνατο οτιδήποτε να υπάρξει χωρίς κάποια αιτία), γι’ αυτό και η γνώση των αιτίων βοηθά τον άνθρωπο να πορεύεται στη ζωή του με τέχνη (μεθοδικά), ενώ η άγνοια τον καθιστά έρμαιο της τύχης («Εμπειρία μεν ποιεί τον αιώνα ημών πορεύεσθαι κατά τέχνην, απειρία δε κατά τύχην»).

Την ίδια άποψη με τον Πλάτωνα, αναφορικά με το ρόλο της τύχης στη ζωή των ανθρώπων, έχει και ο Δημόκριτος: «Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο πρόφασιν ιδίης αβουλίης. Βαιά γαρ φρονήσει τύχη μάχεται, τα δε πλείστα εν βίω εξύνετος οξυδερκείη κατιθύνει» (οι άνθρωποι έπλασαν το είδωλο της τύχης ως πρόφαση και δικαιολογία για τη δική τους αβουλία. Γιατί σπάνια μάχεται η τύχη με την φρόνηση, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις, η συνετή διορατικότητα κατευθύνει τη ζωή).

Και κατά την κρατούσα άποψη των περισσότερων συγχρόνων φιλοσόφων, «η αναγκαιότητα και η τυχαιότητα, η νομοτέλεια και η κανονικότητα, η απροσδιοριστία και η εδεχομενικότητα λειτουργούν αμοιβαία και συμπληρωματικά μέσα στο χρόνο» και διαμορφώνουν την ιστορική πραγματικότητα.

Από την παραπάνω φιλοσοφική θεώρηση της αναγκαιότητας και της τυχαιότητας στην ανθρώπινη ζωή συνάγεται ότι για να εξασφαλίσει ο άνθρωπος μια σταθερή, ομαλή και ασφαλή πορεία στη ζωή του, πρέπει, κατά πρώτον, να συνειδητοποιήσει τις αρχές που διέπουν τη φυσική και κοινωνική νομοτέλεια και συγχρόνως να προβλέψει και να υπολογίσει την πιθανή επενέργεια αστάθμητων παραγόντων που μπορεί να εκτρέψουν την κανονική πορεία της ζωής του. Στη συνέχεια, εξαντλώντας τη δύναμη της λογικής και της θέλησής του, μπορεί να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα περιορίσουν ή θα αυξήσουν -αντίστοιχα- τα αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα της «αμοιβαίας και συμπληρωματικής λειτουργίας» της αναγκαιότητας και τυχαιότητας.

Στη βάση αυτού του φιλοσοφικού υπόβαθρου, πόσο βέβαια (αναπότρεπτα), πιθανά ή απίθανα, τυχαία ή νομοτελειακά ήσαν αυτά που συνέβησαν στη χώρα μας και στη ζωή μας τα τελευταία οκτώ χρόνια; Γιατί οδηγηθήκαμε στο υπέρογκο δημόσιο χρέος, στα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, στη άρνηση των αγορών να μας δανείσουν και, τελικά, στην αναγκαστική υπαγωγή μας στα «Μνημόνια»;

Και τέλος, γιατί χρησιμοποιήσαμε το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου μας χωρίς κανένα λογικό έλεγχο, τυφλωμένοι από την οργή και τον φανατισμό, χωρίς καμιά εκτίμηση των πραγματικών συνθηκών και της αντιστοίχισης που είχαν με αυτήν την πραγματικότητα οι λόγοι λαοπλάνων πολιτικών;

Ήταν τόσο οφθαλμοφανές και νομοτελειακά βέβαιο ότι μια χώρα η οποία, προ πολλού, έπαψε να παράγει, που αύξανε συνεχώς τις εισαγωγές αγαθών, που αντί να περιορίζει, πολλαπλασίαζε, συνεχώς, τα έξοδα, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Και, όμως, παρά το ότι κάποιοι -ακόμα και μερικοί πολιτικοί- επισήμαιναν τον επερχόμενο κίνδυνο, στην πράξη κανένα σοβαρό σχέδιο αποτροπής αυτού του ενδεχομένου δεν εφαρμόστηκε. Και κάποια αποσπασματικά μέτρα που ελήφθησαν -και κατ’ ευφημισμόν «Αναπτυξιακοί Νόμοι»- για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της οικονομίας, περισσότερο εξυπηρέτησαν τις πελατειακές σχέσεις της πολιτικής και ενίσχυσαν την φαυλότητα στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, παρά συνέβαλαν στην ενίσχυση της παραγωγής.

Ακόμα και οι περίφημες επιδοτήσεις, αντί να χρησιμοποιηθούν για τον εκσυγχρονισμό της αγροτικής οικονομίας, όσες δεν ξοδεύτηκαν στα γνωστά «σκυλάδικα» ή στην αγορά πολυτελών… «καγιέν», διετέθησαν για την αγορά αστικών διαμερισμάτων. Και όταν -νομοτελειακά- ενέσκηψε η κρίση, αντί να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, άλλοι παρίσταναν τους αναμάρτητους και άλλοι επέρριπταν ολόκληρη την ευθύνη στους προηγούμενους διαχειριστές της εξουσίας. Και ο ευκολόπιστος λαός -ακόμα και σήμερα σε ένα μεγάλο μέρος του- συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι το θύμα μιας ανθελληνικής συνωμοσίας που στήθηκε για την άλωση της χώρας!

Έτσι μέσα σε συνθήκες συσκότισης, αναφορικά με τα πραγματικά αίτια της κρίσης, διαστρέβλωσης της αλήθειας, πυροδότησης του μίσους και του φανατισμού, ο λαός οδηγήθηκε σε αυτοκτονικές επιλογές αναθέτοντας -στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της Ελλάδας- την αντιμετώπιση της κρίσης στους πρωταγωνιστές του διχασμού του λαού, σε μειράκια της πολιτικής που είχαν πλήρη άγνοια της σύγχρονης πραγματικότητας, τόσο της ελληνικής και πολύ περισσότερο της διεθνούς.

Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της αδυναμίας που επιδείξαμε ως λαός να συλλάβουμε την ισχύ της αναγκαιότητας και της τυχαιότητας, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο για την ασφαλή πορεία μας στη ζωή; Εγκαταλείψαμε το δρόμο, τον οποίο με αιματηρές θυσίες είχαμε ανοίξει την περίοδο 2012-2014, και αφού περιπλανηθήκαμε, επί δυόμισι χρόνια, άλλοτε ως μαθητευόμενοι μάγοι και άλλοτε ως αξιοθρήνητοι επαίτες στις Αυλές αυτών που κατηγορούσαμε, μέχρι χθες, ως αρχισυνωμότες, επιστρέψαμε ξανά στο 2014, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε -η επώδυνη για τη χώρα- μαθητεία στην πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Μια, ακόμα, στα τυφλά και μάταιη «Αργοναυτική Εκστρατεία», η οποία, αντί να φέρει, όπως μας υποσχέθηκαν -ως έπαθλο της «γενναίας διαπραγμάτευσης»- το «χρυσόμαλλο δέρας», μας κουβάλησαν και εγκατέστησαν στη χώρα το αποτρόπαιο τέρας της «Λερναίας Ύδρας», των επάλληλων «Μνημονίων», τα οποία θα μας συνοδεύουν -ζωή να ’χουμε- ως το 2060!

Μετά ταύτα μένει να δούμε εάν θα επαληθευτεί η ρήση του Δημόκριτου: «Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίγνεται διδάσκαλος» (οι ανόητοι δεν διδάσκονται από τη λογική αλλά από τις συμφορές).