«Κι αλευρωμένος να ’ναι ο ποντικός, η γάτα τον γνωρίζει» (ελληνική παροιμία)

Όλα τα παιδιά γνωρίζουν το παραμύθι του Πινόκιο, την ξύλινη μαριονέτα που την είχε κατασκευάσει ο ξυλογλύπτης Μαστροτζεπέτο.

Κατά την παιδική ιστορία, που είχε γράψει ο Ιταλός Κάρλο Κολόνι, στα τέλη του προπερασμένου αιώνα, ο γέρο Τζεπέτο που δεν είχε παιδιά θέλησε να φτιάξει μια ξύλινη μαριονέτα για να του κάνει παρέα. Η μαριονέτα, όμως, ενώ την έφτιαχνε, ζωντάνεψε και όταν την ολοκλήρωσε, ξέφυγε από τον έλεγχο του Τζεπέτο και άρχισε τις αταξίες. Μετά από πολλές περιπέτειες, πολλά ψέματα, ανοησίες και παλαβομάρες, βρέθηκε κρεμασμένος ανάποδα, σε ένα δέντρο. Για καλή του, όμως, τύχη, εμφανίστηκε η Γαλάζια Νεράιδα και τον έσωσε. Ο Πινόκιο υποσχέθηκε να γίνει φρόνιμο παιδί, αλλά δεν τήρησε τις υποσχέσεις που έδωσε, συνέχισε τα ψέματα και με κάθε ψέμα που έλεγε, μεγάλωνε η μύτη του.

Συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις του, μεταμορφώνεται σε γάιδαρο που δουλεύει σε τσίρκο. Εκεί, κάποτε, σπάζει το πόδι του και τα αφεντικά του τον πετάνε στη θάλασσα, όπου καταλήγει στην κοιλιά ενός σκυλόψαρου.

Τελικά, μετά από ένα φτάρνισμα του σκυλόψαρου, βγαίνει στη στεριά και μετανιωμένος για τις απερισκεψίες και τα λάθη, που έκανε, μέχρι τότε, υπόσχεται να είναι στο εξής καλό παιδί. Και η καλή Νεράιδα τον μεταμορφώνει σε πραγματικό αγόρι, που έζησε, από κει και πέρα ευτυχισμένος με τον γέρο πατέρα του.

Τέτοια χαριτωμένα, κωμικά και θαυμαστά συμβαίνουν στα παραμύθια, όπου ευφάνταστοι συγγραφείς, για να διασκεδάσουν τα παιδιά, ζωντανεύουν τις ξύλινες μαριονέτες, οι οποίες μπορούν να μιλούν και να κάνουν διάφορες τρέλες και κατεργαριές.

Τι γίνεται, όμως, με τις πολιτικές μαριονέτες, όταν κάποιος Μαστροτζεπέτο (στα ελληνικά μπορεί να λέγεται και Μαστροαλαβάνος) ή ο Μάστρο λαός κατασκευάζουν μια μαριονέτα και της δίνουν φωνή και εξουσία, είτε γιατί, έτσι, νομίζουν πως θα εκδικηθούν τους «παλιούς» πολιτικούς που σταμάτησαν να ταΐζουν τις «παχιές αγελάδες» -με αποτέλεσμα να στερηθεί ο λαός το «κόντρα φιλέτο» του- είτε γιατί πιστεύουν πως, επειδή θα κρατάν στα χέρια τους τούς σπάγκους που κινούν τη μαριονέτα, θα είναι αυτοί -για πάντα- και οι πραγματικοί κυβερνήτες;

Με τις πολιτικές μαριονέτες, τα πράγματα από κωμικά γίνονται κωμικοτραγικά.

Στην πολιτική, η μαριονέτα γρήγορα ξεφεύγει από τον έλεγχο του γέρο Τζεπέτο (ή του αφελή Γέρου λαού), όπως έγινε με τον Πινόκιο του παραμυθιού, και ο κάθε Πινόκιο αρχίζει να πολιτεύεται ανάλογα με τα μυαλά που κουβαλά στο ξύλινο κεφάλι του, με αποτέλεσμα -τελικά- να βουλιάξει ολάκερη τη χώρα!

Με τις πολιτικές μαριονέτες επαναλαμβάνεται, μέχρι ενός σημείου, το σενάριο του παιδικού παραμυθιού. Ο Πινόκιο μπορεί να λέει τερατώδη ψέματα, να μεγαλώνει η μύτη του και να γίνεται σαν την προβοσκίδα του ελέφαντα και, παρόλα αυτά, να βρίσκονται άνθρωποι που τον πιστεύουν. Και όχι μόνον τον πιστεύουν, αλλά τον εκλέγουν και πρωθυπουργό!

Κι όταν, μετά από τα τόσα ψέματα που έχει σπείρει, ο λαός θερίζει θύελλες και κάποιοι σκέπτονται να τον στείλουν για… «ανακύκλωση», για να γλυτώσει η χώρα από την καταστροφική του πολιτική, να την η Γαλάζια Νεράιδα (μπορείτε να την πείτε και Ν.Δ., Ιούλιος του 2015), η οποία αφήνει τον Πινόκιο να συνεχίσει τον «ξύλινο» ρόλο του!

Ο πολιτικός Πινόκιο, όμως, ξεγελά και τον σωτήρα του, τη Γαλάζια Νεράιδα (κρίμα στην «νεραϊδοσύνη» της!), υποσχόμενος πως θα είναι, από δω και πέρα, φρόνιμο παιδί και συνεχίζει, αμετανόητος, τα ίδια και χειρότερα. Έτσι, μετά από πολλές μεταμορφώσεις και νέες παλαβομάρες, καταλήγει -τελικά- στο βυθό της θάλασσας, αλλά δεν πνίγεται, γιατί τον καταπίνει ένα σκυλόψαρο που τον… «φιλοξενεί» στην κοιλιά του (αν θέλετε, μπορείτε να του δώσετε και το όνομα… Σόιμπλε).

Από δω και πέρα, ο πολιτικός Πινόκιο γράφει το δικό του σενάριο, που διαφέρει -τραγικά- από το σενάριο του παραμυθιού: κερδίζει την εμπιστοσύνη του «σκυλόψαρου» -γιατί, λέει, τα «σκυλόψαρα» τρέφουν ιδιαίτερη εκτίμηση στις μαριονέτες. Και το «σκυλόψαρο» τον αφήνει να κάτσει όσο τραβάει η όρεξή του μέσα στην κοιλιά του. Έτσι ο Πινόκιο συνεχίζει, μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου», να κυβερνά τη χώρα, διότι, κατά το ισχύον σύνταγμα, το πολίτευμα είναι πρωθυπουργοκεντρικό κι ό,τι θέλει κάνει ο πρωθυπουργός, ακόμα και να κυβερνά μέσα από την κοιλιά του «σκυλόψαρου»!

Ο Πινόκιο, ως πρωθυπουργός, κάθε χρόνο το Σεπτέμβριο, με την άδεια του… «σκυλόψαρου», επισκέπτεται την ΔΕΘ, όπου -κατά τα ισχύοντα πολιτικά έθιμα- εκφωνεί ένα λόγο με εκατό ψέματα και καμιά αλήθεια· και ενώ χειροκροτείται από ένα ενθουσιώδες, εντός αιθούσης, ακροατήριο (αποτελούμενο από άλλες «μαριονέτες», διάφορους παρακεντέδες και «τσανακογλείφτες»), έξω από την ΔΕΘ, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης -και εδώ, πάλι, κατά το έθιμο- ένα εξαγριωμένο πλήθος από ανθρώπους εξαπατημένους και μετανοημένους, από όψιμους «εραστές της αλήθειας» ή «εραστές των άλλων ψεμάτων» ξελαρυγγιάζεται να φωνάζει πως ο Πινόκιο με την τεράστια μύτη, ήρθε, για να τους ξεγελάσει, αυτή τη φορά, με καινούρια ψέματα για Grinvest και άλλα τέτοια αγγλόγλωσσα, από αυτά που έμαθε, προσφάτως, να απαγγέλλει!

Μόνο κάποιοι -συνεπείς προς στις αρχές του «πολιτικού πολιτισμού» του ΣΥΡΙΖΑ- ξεχωρίζουν, ανάμεσα στο εξαγριωμένο πλήθος, επαναλαμβάνοντας ρυθμικά, το γνωστό πολιτικό σύνθημα του Καρανίκα (Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού στο πρωθυπουργικό Γραφείο): «Στα τσακίδια, στα τσακίδια…».

Οι Έλληνες πολίτες προεξοφλώντας το τέλος της καταστροφικής «Αριστερής παρένθεσης», που θα επέλθει στις επόμενες εκλογές (όποτε κι αν γίνουν), παρακολουθούν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις διεργασίες που συντελούνται στο χώρο του Δημοκρατικού Προοδευτικού Κέντρου, καθώς και όσα λαμβάνουν χώρα στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας.

Εναποθέτοντας πολλοί τις ελπίδες τους, άλλοι στη Ν.Δ. και άλλοι στη Δημοκρατική Συμπαράταξη, προβληματίζονται και αναρωτιούνται: Α. όσον αφορά στα κόμματα και τις κινήσεις του ενδιάμεσου χώρου ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Ν.Δ., κατά πόσον -υπερβαίνοντας προσωπικές και κομματικές εγωπάθειες- θα κατορθώσουν να βρουν την ιδεολογική και πολιτική συνισταμένη με την οποία θα προχωρήσουν στη δημιουργία ενός ενιαίου και ομογενοποιημένου πολιτικά φορέα που θα εκφράζει το μεγάλο τμήμα του λαού, όλων εκείνων που αποστρέφονται τις ακραίες εκφάνσεις -αριστερόθεν και δεξιόθεν- των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών.

Και Β. Όσον αφορά το κόμμα της Ν.Δ. -το οποίο ως Αξιωματική Αντιπολίτευση έχει πολλές πιθανότητες να αναλάβει, σύντομα, κυβερνητικές ευθύνες- οι προβληματισμοί και τα ερωτήματα που προβάλλονται έχουν ιδιαίτερη σημασία: 1. Κατά πόσον το κόμμα της Ν.Δ. θα μπορέσει να αποβάλει υπερσυντηρητικές και αντιδραστικές απόψεις, οι οποίες στο παρελθόν αποτέλεσαν τροχοπέδη σε κάποιες προσπάθειες εκσυγχρονισμού της λειτουργίας του κράτους και των θεσμών.

2. Εάν θα εκλείψουν οι «Βαρωνίες» κα οι «υπόγειες» ομαδοποιήσεις που μπορεί να αμφισβητήσουν -στο μέλλον- κρίσιμες επιλογές του προέδρου Κυριάκου Μητσοτάκη και να δημιουργήσουν ρήγμα στην ενότητα του κόμματος.
3. Εάν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρόεδρος του κόμματος, θα μπορέσει, όπως υποσχέθηκε, να αλλάξει τη Ν.Δ., να ανανεώσει το δυναμικό του κόμματος, να εκσυγχρονίσει τη λειτουργία του και να ακολουθήσει, χωρίς αναταράξεις, τη φιλελεύθερη πολιτική που επαγγέλλεται.

Σε απάντηση των παραπάνω ερωτημάτων -και στις δυο παρατάξεις- έχουμε, στον μεν κεντρώο χώρο, τη θετική εξέλιξη με την δρομολόγηση της διαδικασίας ανάδειξης αρχηγού, ενώ στο χώρο της φιλελεύθερης παράταξης, της Ν.Δ., ορισμένα θετικά δείγματα γραφής του προέδρου της Ν.Δ., τα οποία ανοίγουν ένα -προς το παρόν- παράθυρο αισιοδοξίας:

1. Κατά την περίοδο που ο Κ.Μ. ήταν βουλευτής στη Ν.Δ., με πρόεδρο τον Αντώνη Σαμαρά, έδειξε την ανεξάρτητη θέλησή του παραμένοντας στο κόμμα, με το οποίο εξελέγη, διαφωνώντας με την ανεξαρτοποίηση της αδερφής του Ντόρας Μπακογιάννη.
2. Κατά την κοινοβουλευτική διαδικασία επιψήφισης ως Προέδρου της Δημοκρατίας του Προκόπη Παυλόπουλου, διαχώρισε τη θέση του από ολόκληρη τη Ν.Δ., δηλώνοντας τη διαφωνία του για το πρόσωπο του Προκόπη Παυλόπουλου, εξαιτίας του τρόπου που εκείνος, ως υπουργός, πολιτεύτηκε στην κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
3. Ως υπουργός της συγκυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου ο Κ.Μ. διακρίθηκε για την αποφασιστικότητά του να πραγματοποιήσει τη μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους, εφαρμόζοντας στην πράξη την επί 40 χρόνια συζητούμενη και διαρκώς απορριπτόμενη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.
4. Όταν προκηρύχτηκαν οι εσωκομματικές προεδρικές εκλογές, διεκδίκησε ως υποψήφιος την προεδρία της Ν.Δ., σε αντίθεση με την κυρίαρχη ομάδα εντός του κόμματος, η οποία έπαιζε, ανέκαθεν, καθοριστικό ρόλο στην ανάδειξη των προέδρων του κόμματος και η οποία υποστήριζε άλλον υποψήφιο. Και, κόντρα στα προγνωστικά, εξελέγη πρόεδρος από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών που αγνόησαν την «νομενκλατούρα» του κόμματος και επέλεξαν τον Κ.Μ., ο οποίος -κατά την εκτίμησή τους- διέθετε την αποφασιστικότητα και την ικανότητα να αλλάξει τη Ν.Δ., σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις των καιρών, και να κυβερνήσει τη χώρα.
5. Προχώρησε στην κατάρτιση -ύστερα από εξέταση-αξιολόγηση- επετηρίδας νέων υποψήφιων βουλευτών και στελεχών για την ανανέωση του πολιτικού δυναμικού του κόμματος.
6. Και η τελευταία απόδειξη ότι ο Κ.Μ. εννοεί αυτά που λέγει: απέκλεισε από τον κατάλογο των υποψήφιων βουλευτών -των επόμενων εκλογών- και τον πατέρα και τον υιόν Τραγάκη, μετά την δήλωση αυθαίρετης «μεταβίβασης» από τον πατέρα Τραγάκη της βουλευτικής υποψηφιότητας στον γιο του.
7. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι είναι ο πρώτος και μοναδικός αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος επιδιώκει την εκλογική επικράτηση του κόμματός του, όπως δηλώνει, βασιζόμενος στη λογική και την αλήθεια και δεν βαυκαλίζει τον λαό υποσχόμενος την αυτόματη επανάκτηση του «Απωλεσθέντος Παραδείσου», όταν ο λαός του εμπιστευτεί την διακυβέρνηση της χώρας!

Πολύ σημαντικό είναι επίσης ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αντιληφθεί ότι τα συσσωρευμένα και δυσεπίλυτα προβλήματα που κατατρύχουν τη χώρα και τα οποία θα κληθεί να αντιμετωπίσει η επόμενη κυβέρνηση δεν μπορούν να επιλυθούν από μια μονοκομματική κυβέρνηση, ακόμα κι αν διαθέτει την απαραίτητη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και ότι θα χρειαστεί μια ευρύτερη πολιτική και κομματική συστράτευση, για να υπάρξει και η αντίστοιχη λαϊκή αποδοχή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων, που θα ψηφιστούν από τη Βουλή, καθώς και η υποστήριξή τους από την, όσο το δυνατόν, ευρύτερη κοινωνική πλειοψηφία.

Οι παραπάνω διεργασίες στο χώρο της Μείζονος και Ελάσσονος Αντιπολίτευσης και τα θετικά δείγματα γραφής μας επιτρέπουν να ευελπιστούμε ότι το παράθυρο αισιοδοξίας που ανοίγουν, θα μετατραπεί -μετά τις επερχόμενες εκλογές- σε μια πραγματική πόρτα εξόδου από την θλιβερή πολιτική και κοινωνική κατάσταση, στην οποία περιέπεσε η χώρα από τις μικρόνοες πολιτικές ηγεσίες και τις ιδεοληπτικές-διχαστικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν, εξαιτίας των οποίων παρατάθηκε, επί οκτώ μαρτυρικά χρόνια, η οικονομική εξαθλίωση του λαού μας και η εθνική ταπείνωσή του.

Πώς εξηγείται η εκδήλωση του ξαφνικού και παθιασμένου… έρωτα του Τσίπρα για τον ιστορικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, τον Αντρέα Παπανδρέου, τις Παραμονές της επετείου ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ και -το σημαντικότερο- ενώ κορυφώνεται η διαδικασία ανάδειξης του αρχηγού της Κεντρώας Δημοκρατικής Παράταξης;

Μετά από τα μύρια όσα καταλόγιζε -από το 2009 και μέχρι χθες- στο κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ για τις πολιτικές του, οι οποίες -κατά τον ΣΥΡΙΖΑ- «επέφεραν την οικονομική κρίση, τη χρεοκοπία της χώρας και τα Μνημόνια»· και μετά από το κρυφό φλερτ -όλα αυτά τα χρόνια- με τον… σιωπηλό «πυργοδεσπότη» της Ραφήνας, Κώστα Καραμανλή, και τη συστηματική αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς για τις τεράστιες ευθύνες της εξάχρονης διακυβέρνησής του, σπεύδει, σήμερα, με άρθρο του ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ να δηλώσει τον απέραντο θαυμασμό του για τον «χαρισματικό» ηγέτη, Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με «ένα μικρό κόμμα, με το στίγμα, μάλιστα, του εξτρεμιστή, σε ελάχιστα χρόνια, το μεταμόρφωσε σε μεγάλο κόμμα εξουσίας που έβαλε τη σφραγίδα του στη διαμόρφωση της Μεταπολίτευσης» (λίγο, ακόμα, και θα μας έλεγε ότι ο Αντρέας… ακολούθησε το παράδειγμα Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ)!

Η σκοπιμότητα του συντάκτη του άρθρου -και όσον αφορά το περιεχόμενό του, αλλά -κυρίως- όσον αφορά το χρόνο που επιλέχθηκε για τη δημοσίευσή του- είναι προφανής.

Κατά πρώτον ισχύει το θυμόσοφον απόφθεγμα του λαού «Και η μυλωνού τον άντρα της με τους πραγματευτάδες». Ο πλέον απαίδευτος από όσους διετέλεσαν πρωθυπουργοί της Ελλάδας, ο πλέον τυχάρπαστος, ο οποίος, εκμεταλλευόμενος την πρωτοφανή κρίση, εξεβίασε πρόωρες εκλογές, παραπλάνησε και «αποπλάνησε» ανηλίκους και ενηλίκους με τα πιο χονδροειδή ψέματα, προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, ο περισσότερο αναξιόπιστος και γελοιοποιημένος «γκαφατζής» και «ψευτόμαγκας» πρωθυπουργός, ο οποίος έχει πάρει πίσω όλες τις «κόκκινες γραμμές» που κατά καιρούς προέβαλλε και διεκήρυσσε, ο οποίος έχει διαψευσθεί σε όλα και έχει ομολογήσει ως «αυταπάτες» όσα διεκήρυσσε και υποσχόταν προεκλογικά, ο οποίος έχει αποδεχθεί τους πιο ταπεινωτικούς όρους των δανειστών μας, προσπαθεί, τώρα, (παράλληλα με τα «αριστερά» ινδάλματά του, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και… Ούγκο Τσάβες), να «πλασσαριστεί» σαν διάδοχος και συνεχιστής της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου!

Ποια σχέση μπορεί να έχει ένα γέννημα-θρέμμα του «κομματικού σωλήνα», του οποίου η προσφορά στην κοινωνία και την πολιτική ζωή -κατά την περίοδο της «κομματικής επώασής του»- ήταν μηδενική, προτού ηγηθεί του κινήματος των αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος και των «γενναίων» του αντιμνημονιακού αγώνα (αυτή και η μόνη της ζωής του δόξα, μετά τις καταλήψεις στο Γυμνάσιο που φοιτούσε και μετά τον φοιτητικό-αναρχικό Εγκέλαδο που είχε συστήσει, ως φοιτητής -επί 12 χρόνια- στο Πολυτεχνείο), με τον αναγνωρισμένου κύρους -διεθνώς- ακαδημαϊκό Ανδρέα Παπανδρέου, με την εμπειρία και τη βαθειά γνώση που διέθετε ο Αντρέας της διεθνούς πραγματικότητας, του ρόλου των κυρίαρχων οικονομικών και πολιτικοστρατιωτικών δυνάμεων και των διαμορφωμένων διεθνών ισορροπιών;

Και ποια σχέση έχει με τον Αντρέα -ιδιαίτερα της τελευταίας περιόδου- κατά την οποία -παρά τα σοβαρά προβλήματα υγείας του- διείδε τον κίνδυνο «αφανισμού του έθνους» από το διογκούμενο δημόσιο χρέος και συγχρόνως τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η χώρα στα ασφυκτικά πλαίσια της Συνθήκης του Μάαστριχτ, μέσα σε μια Ευρώπη αναπτυξιακά διακεκριμένη σε αναπτυγμένο Βορρά και «προβληματικό» Νότο;

Ποια σχέση μπορεί να έχει με εκείνον τον Αντρέα που ανέθεσε στον Γιώργο Γεννηματά την κρίσιμη για το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας αποστολή της τιθάσευσης των ελλειμμάτων και του χρέους, ώστε η χώρα να μπορέσει να ενταχθεί στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ο.Ν.Ε. (πολιτική που συνέχισε επιτυχώς -μετά τον θάνατο του Αντρέα- ο Κ. Σημίτης);

Η οποιαδήποτε συσχέτιση όχι μόνο προσβάλλει τη μνήμη του ιστορικού ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, αλλά αποτελεί και ιστορική «ύβριν», διότι εξισώνει τα κυπαρίσσια με τα… μπρόκολα!

Περισσότερο ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζει η συγκυρία την οποία επέλεξε ο Αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ για τη δημοσίευση του παραπάνω άρθρου του (από κοντά και σε απόλυτο συγχρονισμό και το alter ego του Τσίπρα, ο «ψευτονταής των Σφακίων» Πολλάκης με τις εμετικές μαντινάδες του κατά του Σταύρου Θεοδωράκη).

Είναι ολοφάνερος ο πανικός τους μπροστά στην προοπτική δημιουργίας ενός ισχυρού ΚΕΝΤΡΟΥ, στον ενδιάμεσο χώρο ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την Ν.Δ., και έτσι εξηγούνται οι παιδιάστικες κουτοπονηριές Τσίπρα και οι ιταμές ύβρεις Πολλάκη, προκειμένου να παρουσιαστούν αυτοί ως οι αυθεντικοί εκφραστές της εγχώριας παράδοσης του… «Υπαρκτού» ελληνικού σοσιαλισμού και συνεχιστές της πολιτικής του Ανδρέα (κατά προτίμηση αυτής που βαρύνονταν -δυστυχώς- με τα πιο έντονα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά). Πιστεύουν οι ανιστόρητοι ότι με τέτοιες ιστορικές παραχαράξεις και με προσβολές κατά των πρωταγωνιστών της δημιουργίας αυτού του σύγχρονου ΚΕΝΤΡΟΥ θα αποδυναμώσουν την προσπάθεια και θα αποφύγουν την επερχόμενη εκλογική τους συντριβή και τον πολιτικό υποβιβασμό τους στην τρίτη θέση, ως προς την κοινοβουλευτική τους δύναμη, ο οποίος -πιθανότατα- θα σημάνει και την επαναφορά τους στο -προ Μνημονίων- 3 με 4% (κι αυτή θα είναι η κατάληξή τους όσες χιλιάδες, άχρηστους, καφενόβιους κι αν διορίσουν στο Δημόσιο)!

Αυτή τη φορά -όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας- το «καραβάνι» των προοδευτικών, δημοκρατικών δυνάμεων ξεκίνησε και -ευτυχώς- προχωρά και ας «γαυγίζουν τα σκυλιά» και ας ουρλιάζουν οι ύαινες!

Και ευτυχώς για τη χώρα μας, μια καινούρια μέρα αχνοφαίνεται στον ορίζοντα να ξημερώνει. Μια μέρα όπου οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες πραγματικά πιστεύουν στην Ενωμένη Ευρώπη και στην Ευρώπη των λαών, που σέβονται τη δημοκρατική τάξη και λειτουργία, που πιστεύουν ειλικρινά στην πρόοδο θα πολιτεύονται στη βάση της αλήθειας και της λογικής και θα ασκούν την εξουσία στο όνομα, όχι της «Αριστεράς» ή της «Δεξιάς», αλλά στο όνομα του λαού και για την προκοπή όλων των Ελλήνων, χωρίς «αριστερά πρόσημα» και άλλες τέτοιες, χρωματιστές, αριστερές πομφόλυγες!

«Αν θέλεις να κερδίσεις τη συμπάθεια των μαζών, πρέπει να τους λες τα πιο ηλίθια και τα πιο χυδαία πράγματα». Αδόλφος Χίτλερ.

Ο Γάλλος κοινωνιολόγος και ψυχολόγος Γουστάβος Λεμπόν, στο περίφημο βιβλίο του «Η ψυχολογία των μαζών», εξηγεί πώς ο άνθρωπος- πολίτης μπορεί να μεταμορφωθεί σε «μαζάνθρωπο», να συμπεριφέρεται, δηλαδή, και να αντιδρά ως αγέλη: «Το μέλος του πλήθους είναι ένας κόκκος άμμου, ανάμεσα σε πολλούς άλλους, που το παρασέρνει ο άνεμος. Τα συναισθήματα και τα βαθύτερα ένστικτα βγαίνουν στην επιφάνεια με την βοήθεια της ανωνυμίας αλλά και την καθοδήγηση των ηγετών της μάζας».

Μέσα στη μάζα εξαφανίζεται η ατομική συνείδηση και αναστέλλεται η λειτουργία της κρίσης. Ο άνθρωπος λειτουργεί σύμφωνα με την κυρίαρχη συνείδηση του πλήθους, στο οποίο συμμετέχει, και παραδίδεται, εξολοκλήρου, στη ορμή των συναισθημάτων και των ενστίκτων του. Έτσι μπορεί να εκστομίσει λόγους και συνθήματα και να προβεί σε ενέργειες, τις οποίες, κατά μόνας, ουδέποτε θα διανοούνταν να πράξει (όπως ήταν, π.χ., το σύνθημα «να καεί, να καεί το μπ… η Βουλή», καθώς και οι χειροδικίες εναντίον πολιτικών).

Στη διαμόρφωση της μαζικής συνείδησης πρωταγωνιστικό ρόλο παίζει ο ηγέτης, ο οποίος εκφράζοντας τα κυρίαρχα συναισθήματα του πλήθους -όσα η μάζα αρέσκεται να ακούει, αυτά που ορέγεται, μισεί ή φοβάται- γοητεύει με τη ρητορική του ικανότητα και χειραγωγεί τη μάζα προς τον στόχο, όπου οι προσωπικές του φιλοδοξίες αποβλέπουν.

Ο δημεγέρτης και δημαγωγός, άριστος χειριστής της τεχνικής της υποβολής, δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει -καθ’ υπερβολήν- τα ψεύδη, προκειμένου να ερεθίσει περισσότερο τα κατώτερα ένστικτα του πλήθους ή να τους υποσχεθεί έναν κόσμο φαντασιακό, όπου οι «κακοί» θα τιμωρηθούν (με κρεμάλα… στο Σύνταγμα) και οι πιστοί οπαδοί θα απολαμβάνουν «τα πιλάφια και τα ουρί» του παραδείσου!

Η συνταγή είναι παλιά και δοκιμασμένη: «Εάν επαναλαμβάνεται ένα ψέμα, αρκετά συχνά, στο τέλος γίνεται αλήθεια» (Γκαίμπελς). «Η απλή αλήθεια δεν γίνεται πιστευτή από τις μάζες, ενώ την υπερβολή, επειδή εντυπωσιάζει περισσότερο, την πιστεύουν».

Και όποιος ξέρει να καλλιεργεί αυταπάτες επικρατεί στη πολιτική διαμάχη, ενώ, αντίθετα, όποιος προσπαθεί να λυτρώσει τον λαό από τις αυταπάτες συντρίβεται (π.χ. «σχίζουμε τα Μνημόνια» και «κάνουμε τις αγορές και χορεύουν πεντοζάλη» κ.ά.).

Για το ασφαλές «ντοπάρισμα» της μάζας χρειάζεται, πάντα, η κατασκευή ενός εχθρού {ο Χίτλερ (καθώς και κάποιοι σημερινοί μιμητές του) βρήκε τους Εβραίους. Οι εγχώριοι «υπνωτιστές των μαζών» επινόησαν τους «τοκογλύφους» Ευρωπαίους (που μας δανείζουν με τόκο… 1%) και τους ντόπιους «πράκτορές» τους, τους αποκαλούμενους και «νέο-φιλελέδες»}!

Ο ηγέτης των «μαζών», εκτός από δεινός ρήτορας (κάτι σαν Αντρέας των μπαλκονιών) πρέπει να είναι και «γενναίος» (ηρωικός -επί 17 συνεχείς ώρες- διαπραγματευτής), να διαθέτει (κατ’ απονομήν, από τον ίδιον στον εαυτό του), στον μέγιστο βαθμό, το «ηθικό πλεονέκτημα», να είναι ο αυθεντικός συνεχιστής των «ηρωικών αγώνων του λαού», αυτός που εκπροσωπεί το «ΝΕΟΝ» και συντρίβει το «Παλιό» (βλ. «ή αυτοί ή εμείς»).

Η σχέση λατρείας της μάζας με τον ηγέτη (σχέση υπνωτιστή-υπνωτιζόμενου) δεν διαταράσσεται παρά τις διαψεύσεις των επαγγελιών, παρά τις κυβιστήσεις, παρά τις μεταμορφώσεις του αρχηγού και τις ιδεολογικές… «προσαρμογές», ακόμα και τις προδοσίες και τις «εκτελέσεις» των συντρόφων του (ο «πατερούλης» παραμένει, σεβαστός και τιμημένος, μέχρι τέλους, στο υψηλότερο βάθρο του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή στην αρχηγία της «Πρώτη φορά Αριστεράς!).

Οι μαζάνθρωποι είναι ικανοί να συγχωρήσουν τα πάντα στον… Φύρερ και να αποκρούσουν, ως ανυπόστατη, ακόμα και την εξόντωση των Εβραίων. Άλλωστε για όλα φταίνε οι «κακοί» ξένοι και οι «πράκτορες του εχθρού»!

Όταν οι πολίτες, από ελεύθερες και υπεύθυνες προσωπικότητες, μετατρέπονται σε «μάζα», όταν παύουν να λειτουργούν ως έλλογα όντα και αντιδρούν ως όχλος, τότε η δημοκρατία -έστω κι αν διατηρεί τους εξωτερικούς τύπους- στην ουσία της, μεταπίπτει σε ολοκληρωτικό καθεστώς, όπου οι αλλοτριωμένες προσωπικότητες με την «υπνώττουσα» συνείδηση άγονται και φέρονται από τον ποιμένα της «αγέλης».

Αυτή η καθεστωτική μετάλλαξη -ιστορικά- έχει αποδειχτεί μοιραία για τους λαούς που έπαψαν να σκέπτονται και οι οποίοι εμπιστεύτηκαν το μέλλον τους σε ηγέτες που αναδείχτηκαν εκμεταλλευόμενοι την ψυχολογία του όχλου.

Ας ευχηθούμε -όσοι επιμένουμε να σκεπτόμαστε και να πορευόμαστε κόντρα στην «μαζοποίηση» του λαού μας- η βλάβη που προξενήθηκε, τα τελευταία χρόνια με την επικράτηση του λαϊκισμού, της παραπλάνησης και της χειραγώγησης των Ελλήνων πολιτών, να μην καταλήξει σε «ανήκεστον βλάβην».

Και ας ευχηθούμε ο λαός μας να ανακτήσει, σύντομα, τη διαύγειά του και να κατακτήσει την πολύτιμη εθνική αυτογνωσία του, η οποία θα τον βοηθήσει, στο εξής, να πορεύεται στη ζωή του με τη σοφία του ελεύθερου και υπεύθυνου πολίτη και να οικοδομεί το μέλλον του με τα στέρεα υλικά που εγγυάται η λογική και η αλήθεια.

ΥΓ. Στην Έκθεση της Θεσσαλονίκης παίχτηκε, πριν από δυο χρόνια, η Πρώτη Πράξη και, τις επόμενες μέρες, θα παρακολουθήσουμε την τελευταία Πράξη της παράστασης ο «Καραγκιόζης-Μεγαλέξανδρος και το καταραμένο φίδι» (των Μνημονίων). Και όπως λέει ο Καραγκιόζης: «Θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Κατά την κοινήν αντίληψη τα φαινόμενα και οι καταστάσεις που βιώνουμε στην κοινωνική και πολιτική μας ζωή είτε είναι αποτελέσματα της φυσικής αιτιοκρατίας και της κοινωνικής νομοτέλειας είτε προκαλούνται από καθαρή τύχη.

Ο Αριστοτέλης ταξινόμησε αυτά που συμβαίνουν στη ζωή μας σε βέβαια, σε πιθανά και απίθανα. «Βέβαια» θεωρούνται αυτά που συμβαίνουν αναγκαστικά, είναι, δηλαδή, αποτέλεσμα της σταθερής σχέσης αιτίας-αιτιατού (αποτελέσματος). «Πιθανά», αυτά που συμβαίνουν, συνήθως, τις περισσότερες φορές και «Απίθανα» και μη προβλέψιμα, αυτά που συμβαίνουν από καθαρή τύχη.

Ο Πλάτων θεωρεί ότι «παν το γιγνόμενον υπ΄ αιτίου ανάγκη γίγνεσθαι· παντί γαρ αδύνατον χωρίς αιτίου γένεσιν σχειν» (όλα όσα συμβαίνουν είναι αποτέλεσμα, αναγκαστικά, κάποιας αιτίας, διότι είναι αδύνατο οτιδήποτε να υπάρξει χωρίς κάποια αιτία), γι’ αυτό και η γνώση των αιτίων βοηθά τον άνθρωπο να πορεύεται στη ζωή του με τέχνη (μεθοδικά), ενώ η άγνοια τον καθιστά έρμαιο της τύχης («Εμπειρία μεν ποιεί τον αιώνα ημών πορεύεσθαι κατά τέχνην, απειρία δε κατά τύχην»).

Την ίδια άποψη με τον Πλάτωνα, αναφορικά με το ρόλο της τύχης στη ζωή των ανθρώπων, έχει και ο Δημόκριτος: «Άνθρωποι τύχης είδωλον επλάσαντο πρόφασιν ιδίης αβουλίης. Βαιά γαρ φρονήσει τύχη μάχεται, τα δε πλείστα εν βίω εξύνετος οξυδερκείη κατιθύνει» (οι άνθρωποι έπλασαν το είδωλο της τύχης ως πρόφαση και δικαιολογία για τη δική τους αβουλία. Γιατί σπάνια μάχεται η τύχη με την φρόνηση, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις, η συνετή διορατικότητα κατευθύνει τη ζωή).

Και κατά την κρατούσα άποψη των περισσότερων συγχρόνων φιλοσόφων, «η αναγκαιότητα και η τυχαιότητα, η νομοτέλεια και η κανονικότητα, η απροσδιοριστία και η εδεχομενικότητα λειτουργούν αμοιβαία και συμπληρωματικά μέσα στο χρόνο» και διαμορφώνουν την ιστορική πραγματικότητα.

Από την παραπάνω φιλοσοφική θεώρηση της αναγκαιότητας και της τυχαιότητας στην ανθρώπινη ζωή συνάγεται ότι για να εξασφαλίσει ο άνθρωπος μια σταθερή, ομαλή και ασφαλή πορεία στη ζωή του, πρέπει, κατά πρώτον, να συνειδητοποιήσει τις αρχές που διέπουν τη φυσική και κοινωνική νομοτέλεια και συγχρόνως να προβλέψει και να υπολογίσει την πιθανή επενέργεια αστάθμητων παραγόντων που μπορεί να εκτρέψουν την κανονική πορεία της ζωής του. Στη συνέχεια, εξαντλώντας τη δύναμη της λογικής και της θέλησής του, μπορεί να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα περιορίσουν ή θα αυξήσουν -αντίστοιχα- τα αρνητικά ή θετικά αποτελέσματα της «αμοιβαίας και συμπληρωματικής λειτουργίας» της αναγκαιότητας και τυχαιότητας.

Στη βάση αυτού του φιλοσοφικού υπόβαθρου, πόσο βέβαια (αναπότρεπτα), πιθανά ή απίθανα, τυχαία ή νομοτελειακά ήσαν αυτά που συνέβησαν στη χώρα μας και στη ζωή μας τα τελευταία οκτώ χρόνια; Γιατί οδηγηθήκαμε στο υπέρογκο δημόσιο χρέος, στα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, στη άρνηση των αγορών να μας δανείσουν και, τελικά, στην αναγκαστική υπαγωγή μας στα «Μνημόνια»;

Και τέλος, γιατί χρησιμοποιήσαμε το ύψιστο δημοκρατικό δικαίωμα της ψήφου μας χωρίς κανένα λογικό έλεγχο, τυφλωμένοι από την οργή και τον φανατισμό, χωρίς καμιά εκτίμηση των πραγματικών συνθηκών και της αντιστοίχισης που είχαν με αυτήν την πραγματικότητα οι λόγοι λαοπλάνων πολιτικών;

Ήταν τόσο οφθαλμοφανές και νομοτελειακά βέβαιο ότι μια χώρα η οποία, προ πολλού, έπαψε να παράγει, που αύξανε συνεχώς τις εισαγωγές αγαθών, που αντί να περιορίζει, πολλαπλασίαζε, συνεχώς, τα έξοδα, τόσο στον δημόσιο, όσο και στον ιδιωτικό τομέα, οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία. Και, όμως, παρά το ότι κάποιοι -ακόμα και μερικοί πολιτικοί- επισήμαιναν τον επερχόμενο κίνδυνο, στην πράξη κανένα σοβαρό σχέδιο αποτροπής αυτού του ενδεχομένου δεν εφαρμόστηκε. Και κάποια αποσπασματικά μέτρα που ελήφθησαν -και κατ’ ευφημισμόν «Αναπτυξιακοί Νόμοι»- για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη της οικονομίας, περισσότερο εξυπηρέτησαν τις πελατειακές σχέσεις της πολιτικής και ενίσχυσαν την φαυλότητα στη διαχείριση του δημόσιου χρήματος, παρά συνέβαλαν στην ενίσχυση της παραγωγής.

Ακόμα και οι περίφημες επιδοτήσεις, αντί να χρησιμοποιηθούν για τον εκσυγχρονισμό της αγροτικής οικονομίας, όσες δεν ξοδεύτηκαν στα γνωστά «σκυλάδικα» ή στην αγορά πολυτελών… «καγιέν», διετέθησαν για την αγορά αστικών διαμερισμάτων. Και όταν -νομοτελειακά- ενέσκηψε η κρίση, αντί να αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, άλλοι παρίσταναν τους αναμάρτητους και άλλοι επέρριπταν ολόκληρη την ευθύνη στους προηγούμενους διαχειριστές της εξουσίας. Και ο ευκολόπιστος λαός -ακόμα και σήμερα σε ένα μεγάλο μέρος του- συνεχίζει να πιστεύει ότι είναι το θύμα μιας ανθελληνικής συνωμοσίας που στήθηκε για την άλωση της χώρας!

Έτσι μέσα σε συνθήκες συσκότισης, αναφορικά με τα πραγματικά αίτια της κρίσης, διαστρέβλωσης της αλήθειας, πυροδότησης του μίσους και του φανατισμού, ο λαός οδηγήθηκε σε αυτοκτονικές επιλογές αναθέτοντας -στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της Ελλάδας- την αντιμετώπιση της κρίσης στους πρωταγωνιστές του διχασμού του λαού, σε μειράκια της πολιτικής που είχαν πλήρη άγνοια της σύγχρονης πραγματικότητας, τόσο της ελληνικής και πολύ περισσότερο της διεθνούς.

Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα της αδυναμίας που επιδείξαμε ως λαός να συλλάβουμε την ισχύ της αναγκαιότητας και της τυχαιότητας, η οποία παίζει καθοριστικό ρόλο για την ασφαλή πορεία μας στη ζωή; Εγκαταλείψαμε το δρόμο, τον οποίο με αιματηρές θυσίες είχαμε ανοίξει την περίοδο 2012-2014, και αφού περιπλανηθήκαμε, επί δυόμισι χρόνια, άλλοτε ως μαθητευόμενοι μάγοι και άλλοτε ως αξιοθρήνητοι επαίτες στις Αυλές αυτών που κατηγορούσαμε, μέχρι χθες, ως αρχισυνωμότες, επιστρέψαμε ξανά στο 2014, εκεί απ’ όπου ξεκίνησε -η επώδυνη για τη χώρα- μαθητεία στην πολιτική των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!

Μια, ακόμα, στα τυφλά και μάταιη «Αργοναυτική Εκστρατεία», η οποία, αντί να φέρει, όπως μας υποσχέθηκαν -ως έπαθλο της «γενναίας διαπραγμάτευσης»- το «χρυσόμαλλο δέρας», μας κουβάλησαν και εγκατέστησαν στη χώρα το αποτρόπαιο τέρας της «Λερναίας Ύδρας», των επάλληλων «Μνημονίων», τα οποία θα μας συνοδεύουν -ζωή να ’χουμε- ως το 2060!

Μετά ταύτα μένει να δούμε εάν θα επαληθευτεί η ρήση του Δημόκριτου: «Νηπίοισιν ου λόγος, αλλά ξυμφορή γίγνεται διδάσκαλος» (οι ανόητοι δεν διδάσκονται από τη λογική αλλά από τις συμφορές).

Όλος ο κόσμος χαίρεται και χαμογελά, παππού, και μόνο εσύ και ο πατέρας μου, είστε σκεφτικοί κι αγέλαστοι.
- Γιατί όλα αυτά που ζούμε είναι στενάχωρα, παιδί μου.
- Οι άλλοι άνθρωποι, παππού, δεν αισθάνονται έτσι, διότι, όπως είπε ο πρωθυπουργός μας, «κυκλοφορεί στην Αθήνα και βλέπει χαρούμενα πρόσωπα»;
- Φαίνεται πως συναντά στο δρόμο του, όλους μαζί, αυτούς που κέρδισαν το Τζόκερ τα τελευταία χρόνια!
- Όχι, παππού, είναι γιατί, όπως δήλωσε ο πρωθυπουργός μας, προχθές, «βγήκαμε στις αγορές» και σε ένα χρόνο από σήμερα θα βγούμε και από τα «Μνημόνια»· οπότε, παππού, μπορείς να χαμογελάς κι εσύ, διότι δεν κινδυνεύει, πια, το σπίτι μας να το πάρει η τράπεζα ούτε θα χρωστάμε τον ΕΝΦΙΑ στη Εφορεία, για το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό.
- Γι’ αυτό είσαι χαρούμενος εσύ και χαμογελάς, παιδί μου;
- Εγώ έχω τις δικές μου χαρές: ο υπουργός της Παιδείας, που μας αγαπά, παππού, υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τις εξετάσεις, για να μπορούμε, όπως είπε στη Βουλή, να πίνουμε κι εμείς, τα παιδιά «ένα ποτό και να ερωτευτούμε», ενώ εσύ, παππού, γκρίνιαζες, πάντα, να αφήσουμε τα ποτά και τους έρωτες για αργότερα, όταν θα έχουμε μπει στο πανεπιστήμιο, και να κοιτάξουμε, τώρα, τα μαθήματά μας.
- Αυτά να τα λέει στα δικά του τα παιδιά ο υπουργός, που σας αγαπάει πολύ, αλλά τα δικά τους τα παιδιά τα στέλνουν να σπουδάσουν στο εξωτερικό, στις Αγγλίες και τις Αμερικές, απ’ όπου πήρε τα πτυχία του και ο υπουργός σας ο Γαβρόγλου, ο οποίος είναι 70 χρονών και μυαλό δεν έβαλε!
- Είναι και το άλλο, παππού, το μεγάλο καλό που θα μας κάνει ο υπουργός μας. Τώρα πια δεν χρειάζεται να είμαστε «σπασίκλες» και να είμαστε αριστούχοι, όπως μας έλεγες εσύ. Τα « Άριστα» είναι για τους κομπλεξικούς, που θέλουν να κρατάν τη σημαία στις παρελάσεις. Τώρα πια, με απόφαση του υπουργού μας, οι «σπασίκλες» δεν θα γίνονται σημαιοφόροι, γιατί θα βγαίνει με κλήρο αυτός που θα σηκώνει τη σημαία. Κι ούτε, πια, θα κρατά ο καλύτερος μαθητής το Απουσιολόγιο και θα γράφει τις απουσίες, γιατί ο καλός μας ο υπουργός θα καταργήσει και τις απουσίες και η παρακολούθηση των μαθημάτων δεν θα είναι, πια, υποχρεωτική. Έτσι, λένε, τα μεγαλύτερα παιδιά που είναι «γραμμένα» στον ΣΥΡΙΖΑ!
- Ναι αλλά οι «σπασίκλες», που λες εσύ, θα είναι, πάντα τα αφεντικά και θα έχουν το κουμάντο στη φάμπρικα, όπου εσύ που τους κοροϊδεύεις, θα τους παρακαλάς να σε προσλάβουν για εργάτη.
- Τελειώσανε αυτά, παππού, που ήξερες εσύ. Από δω και πέρα αυτό που μετράει δεν είναι τα «άριστα», αλλά ποιος είναι πρώτος στις καταλήψεις του σχολείου του. Το είπε και ο υπουργός ο Τσακαλώτος που έκανε, όπως είπε στη Βουλή, πολλές καταλήψεις και, ύστερα, έφτασε να γίνει και υπουργός των Οικονομικών. Με τις καταλήψεις έγινε πρωθυπουργός και ο Τσίπρας -και ας τον κοροϊδεύεις εσύ, παππού, πως δεν ξέρει Γεωγραφία και νομίζει ότι η Λέσβος και η Μυτιλήνη είναι δυο ξεχωριστά νησιά.
- Ναι αλλά ο Τσακαλώτος «είχε μπάρμπα στη Κορώνη» και ο Γαβρόγλου πλούσιο πατέρα που πλήρωναν για να σπουδάζουν αυτοί στα πανεπιστήμια του εξωτερικού. Όσο για τον Τσίπρα, που έκανε δώδεκα χρόνια στο Πολυτεχνείο, είχε πατέρα εργολάβο που έπαιρνε δημόσια έργα και είχε μπόλικο παρά για να ξοδεύει, ενώ εσένα που πατέρας σου είναι μεροκαματιάρης, αν εσύ δεν είσαι καλός μαθητής, κανείς Γαβρόγλου και κανείς Τσίπρας δεν πρόκειται να αναλάβει να σε σπουδάσει και να σου βρει δουλειά.
- Και ο Καρανίκας, παππού, είχε «μεροκαματιάρη» πατέρα και δεν έμαθε, ποτέ του, ορθογραφία, όπως τον κατηγορούν, ούτε πήρε ποτέ του «άριστα» αλλά, σήμερα, είναι Σύμβουλος Στρατηγικού Σχεδιασμού δίπλα στον Πρωθυπουργό!
- Θέλεις, παιδί μου, να γίνεις κάτι, σαν τον Καρανίκα; Αν αυτό είναι το όνειρό σου, ψάξε να βρεις κι εσύ έναν Τσίπρα, που ξέρει να λέει ωραία παραμύθια και να παραμυθιάζει τον κόσμο. Και πού ξέρεις, με τέτοια γράμματα που θα σας μαθαίνουν στο εξής στα σχολειά, μετά τον σημερινό Τσίπρα, μπορεί να ξεφυτρώσουν και πολλοί άλλοι Τσίπρες πρωθυπουργοί, που θα κάνουν όλη την παρέα τους από τις «καταλήψεις» υπουργούς, οπότε μπορεί να σε κάνει και σένα σύμβουλο Στρατηγικού Σχεδιασμού, στη θέση του Καρανίκα!
ΥΓ. Τέτοιο εξευτελισμό στην ελληνική σημαία μόνο η «πρώτη φορά Αριστερά» μπορούσε να κάνει παραδίδοντας τη σημαία σε όποιον βγάλει η κλήρωση!

Υπάρχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας, οι οποίοι από ευγενική φιλοδοξία που πηγάζει από κάποια ιδεολογική πίστη τους, διότι έχουν συνδέσει το υπαρξιακό τους νόημα με την ικανοποίηση που τους δίνει η προσφορά ή ακόμα και από τη συνείδηση κοινωνικής ευθύνης και παιδαγωγικού καθήκοντος συμμετέχουν σε πολιτικές ή κοινωνικές οργανώσεις και συλλογικές προσπάθειες, αναλαμβάνουν ευθύνες για την αντιμετώπιση κοινωνικών προβλημάτων ή περιορίζονται να προτείνουν -δημόσια και επώνυμα- λύσεις και να ασκούν κριτική στα τεκταινόμενα και -γενικώς- στα συμβαίνοντα στον κοινωνικό περίγυρό τους.

Και είναι αληθές ότι, ενίοτε, παρεισφρέουν ανάμεσά τους και κάποιοι που δεν διέπονται από τα παραπάνω ιδεολογικά κίνητρα ή απλώς υποκρίνονται ότι συν- κινούνται από αυτά. Είναι εκείνοι οι οποίοι, «οσμιζόμενοι παχείαν την λείαν» ή αποβλέποντας στην εξυπηρέτηση των προσωπικών τους βλέψεων και συμφερόντων -διά της προβολής τους και διά των γνωριμιών- «κατέρχονται στην πολιτική» ή «ανακατεύονται στα κοινά».

Υπάρχει, επίσης, και μια τρίτη κατηγορία, κατά την οποία, ενώ τα κίνητρα στην αφετηρία πολλών είναι ανυστερόβουλα και, γενικώς, αγαθά, μετά την επιβίβασή τους στο όχημα της εξουσίας, υφίστανται την «φθορά και διαφθορά της εξουσίας».

Και στην άλλη όχθη -συνήθως από την καρέκλα του καφενείου ή τον καναπέ του σπιτιού τους- υπάρχει το «κοινόν», το οποίο βλέπει, ακούει και κρίνει τα τεκταινόμενα ή τα πεπραγμένα, καθώς και εκείνο το «κοινόν» που, απλώς, υποψιάζεται, υιοθετεί φημολογίες, παραπληροφορείται και γίνεται υποχείριο για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων.

Έτσι πολλές φορές άκριτα, διατυπώνονται και κυκλοφορούν αόριστες, κακόβουλες φημολογίες και γενικεύσεις του τύπου «όλοι είναι κλέφτες», «για να “ανακατεύεται” κάποιο συμφέρον θα έχει» και άλλα τέτοια, τα οποία διαμορφώνουν και παγιώνουν την κοινή πεποίθηση πως πίσω από την όποια πρωτοβουλία, πίσω από οποιαδήποτε συμμετοχή ή πρόταση που γίνεται υπάρχει «ο λάκκος με τη φάβα» ή «η κουτάλα με το μέλι»!

Το… «λασπόλουτρο» δεν το αποφεύγουν ακόμα κι αυτοί που απλώς «γράφουν». Θυμάμαι, τότε που απεντάχθηκε και ακυρώθηκε η κατασκευή του Πανεπιστημιακού Κέντρου Βρίσας, κάποιοι αποφάνθηκαν: «Ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας φταίει γιατί δεν προχώρησε το έργο, διότι έγραφε συνέχεια επιμένοντας για την κατασκευή του Κέντρου» (κατ’ αυτούς η πολλή δημοσιότητα… προκάλεσε την αντίδραση των συνωμοτούντων κατά της κατασκευής του εν λόγω Κέντρου!).

Ενώ άλλοι, υπό την σκιάν του Πλατάνου, έδιναν τη δική τους εξήγηση για την μη κατασκευή του έργου: «τα έφαγε τα λεφτά ο Σύλλογος»! (και εννοούσαν τις πιστώσεις του Ε.Σ.Π.Α που ΘΑ διαχειριζόταν η Περιφερειακή Αρχή, στην περίπτωση που άρχιζε η κατασκευή του έργου!).

Τέτοια, φοβάμαι, πως θα ακουστούν και γι΄αυτούς που έχουν εμπλακεί στην αντιμετώπιση της δραματικής κατάστασης στην οποίαν περιήλθαν οι Βρισαγώτες, μετά τον καταστροφικό σεισμό της 12^ης Ιουνίου. Και ήδη φτάνουν στ’ αυτιά μου κάποια σχόλια… καχύποπτων: προτείνει κάποιος την Πευκιανή της Βρίσας ως κατάλληλο τόπο, σε περίπτωση αναγκαίας μετεγκατάστασης της σεισμόπληκτης Βρίσας; Ε, πρέπει -πιθανώς- να έχει… οικόπεδα για πούλημα στην Πευκιανή (κι ας μην έχει ούτε σπιθαμή γης)! Αρθρογραφεί και καταθέτει τις απόψεις του για τα κοινωνικά προβλήματα; Το κάνει γιατί πληρώνεται… αδρά από την εφημερίδα, ίσως και από… αλλού (κι ας μην έχει καταδεχτεί να ζητήσει, ποτέ, την παραμικρή αμοιβή)! Αλλά υπάρχει -ως ρεζέρβα- και το επιχείρημα: έτσι διαφημίζει και πουλάει τα βιβλία του (κι ας μην έχει εισπράξει, ποτέ, ούτε τα μισά από όσα ξόδεψε από την τσέπη του για να τα εκδώσει)!

Ίσως, όμως, αυτή η γενικευμένη καχυποψία και προκατάληψη είναι δικαιολογημένη για τον απλό λαό, του οποίου η πληροφόρηση είναι ελλιπής και η κριτική του ικανότητα περιορισμένη, λόγω παντελούς έλλειψης ή κακής παιδείας, και, βέβαια, λόγω του ότι η εμπειρία που έχει αποκομίσει από επίορκους, τσαρλατάνους και θεομπαίχτες της πολιτικής αλλά και της κοινωνικής δράσης έχει ως αποτέλεσμα «κοντά στο ξερά (και τα σάπια) να καίγονται και τα χλωρά»!

Πόση ζημιά κάνει η παγιωμένη αυτή -η επί δικαίων και αδίκων- αντίληψη του λαού; Τεράστια!

Έτσι διασύρεται και απαξιώνεται η πολιτική και κοινωνική δράση. Και έτσι εκλείπει κάθε διάθεση προσφοράς υπέρ του κοινωνικού συνόλου.

Υπάρχει θεραπεία; Υπάρχει. Αρκεί οι λεγόμενοι μορφωμένοι και οι περισσότερον νοήμονες από τον απλό λαό, να συνειδητοποιήσουν ότι την μόρφωση, την οποίαν απέκτησαν χάρη στην κοινωνική οργάνωση, δεν πρέπει να την αξιοποιούν -αποκλειστικά- «δι’ ιδίαν χρήσιν και όφελος»· ότι έχουν καθήκον να θέτουν -ες αεί και σε κάθε περίπτωση- τη μόρφωσή τους στην υπηρεσία του λαού, που σημαίνει να διαφωτίζουν και να παιδαγωγούν όχι μόνον τα ανήλικα παιδιά αλλά και τους αμαθείς και ημιμαθείς ενηλίκους. Να βοηθούν το λαό να διακρίνει την «ήρα από το σιτάρι», την αλήθεια από το ψέμα, το παράλογο από το λογικό, το πραγματικό από το εξωπραγματικό.

Και, βεβαίως, πολύ πιο σημαντικός για την έγκυρη πληροφόρηση και τον διαφωτισμό του λαού είναι ο ρόλος του Τύπου και γενικά των Μ.Μ.Ε. Αυτόν, όμως, το σκοπό μπορεί να τον υπηρετήσει μόνον ο ελεύθερος -και άρα υπεύθυνος- έντυπος και ηλεκτρονικός Τύπος. Και εδώ ισχύει το ρηθέν «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»! Και όχι μόνον για τον Τύπο, αλλά και για κάθε πολίτη που θέλει να είναι ελεύθερος.

Η «αρετή και τόλμη» είναι απαραίτητη και για καθέναν από εμάς που έχει τη γνώση, την ικανότητα και τη θέληση να προσφέρει για το κοινό καλό. Πρέπει να αδιαφορήσει για τα κρωξίματα των ορνέων που ψάχνουν να βρουν τη λεία τους στα «σεσηπώτα θνησιμαία».

Αλλά και η «αρετή» πρέπει να αποδεικνύεται διαρκώς στην πράξη. Και γι’ αυτό ο ασφαλέστερος τρόπος είναι η ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ ΠΑΝΤΟΥ.

Κλείνοντας το σημερινό μου άρθρο, θέλω να το αφιερώσω σε όλους εκείνους που έχουν αναλάβει ευθύνες και δραστηριοποιούνται για την ανακούφιση, την ενίσχυση και την αποκατάσταση των πληγέντων από τον σεισμό της 12^ης Ιουνίου στη νότια Λέσβο και ιδιαίτερα στη Βρίσα.

Ως Βρισαγώτης τους ευγνωμονώ και τους εύχομαι να αντέξουν στην «υγρασία των ανθρώπων» και να μην πάψουν να τολμούν, να μην χάσουν μέσα στους σκοτεινούς δαιδάλους των γραφειοκρατικών Λαβυρίνθων την πίστη και τον προσανατολισμό τους που είναι η υπεράσπιση των αδύναμων συνανθρώπων μας. Θαρρείτε!

Και όπως λέει ο Ν. Καζαντζάκης: «Μη ρωτάς θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!».

Μπορεί να μείνει ζωντανός ένας τόπος, όταν διατηρείται απαράλλαχτος μέσα στο χρόνο; Και στην περίπτωση που συμβαίνει από κάποια φυσική ή ανθρώπινη δύναμη να καταστραφούν τα σπίτια των κατοίκων του, αρκεί να ξαναστηθούν αυτά, όπως ήταν παλιά, για να συνεχιστεί η ζωή των κατοίκων τους;

Την απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μάς τη δίνει η Ιστορία. Πόλεις και χωριά που άκμαζαν κάποτε, με σπίτια πετρόχτιστα και με ωραία «κοντυλοπελεκητά» στολίδια -πολύ πιο θαυμαστά από αυτά της σεισμόπληκτης Βρίσας- παραμένουν, μέχρι σήμερα, έρημοι τόποι, με τα λαμπρά οικοδομήματά τους να κείτονται σε ερείπια, όπως π.χ. η Δήλος και η πλούσια ιωνική μεγαλούπολη, η Έφεσος.

Ποιο είναι αυτό που μπορεί να κρατήσει ζωντανό ένα τόπο; Την απάντηση μάς τη δίνει και πάλι η Ιστορία αλλά και η κοινή λογική: ένας τόπος παραμένει ζωντανός -κι όταν καταστρέφεται, ξαναχτίζεται και συνεχίζει την πορεία του μέσα στο χρόνο- όταν ικανοποιούνται, πρωτίστως, οι οικονομικοκοινωνικές ανάγκες των ανθρώπων, οι οποίες αναπτύσσονται και διαμορφώνονται σύμφωνα με τις εξελίξεις στον ευρύτερο περιβάλλοντα χώρο.

Φοβούμαι, λοιπόν, ότι εάν δεν ληφθούν υπόψη στο ξαναχτίσιμο της Βρίσας, που γκρέμισε ο σεισμός της 12ης Ιουνίου, οι σύγχρονες ανάγκες των Βρισαγωτών, που ζουν και δουλεύουν, επί δώδεκα μήνες το χρόνο, στην περιοχή του χωριού τους, η Βρίσα κινδυνεύει να μείνει στο μεγαλύτερο μέρος της ένας ερειπιώνας.

Να διατηρηθούν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, που γοήτευαν τους θερινούς επισκέπτες της προσεισμικής Βρίσας και κάποιους… «εικονολάτρες» αρχιτέκτονες (της ημεδαπής ή και της αλλοδαπής) που επιμένουν νοσταλγικά στην εικόνα της παλιάς Βρίσας· συγχρόνως, όμως, να γίνουν όλες εκείνες οι παρεμβάσεις που θα απαλλάξουν τον καινούριο οικισμό από τις δυσλειτουργίες και τις ελλείψεις που βίωναν οι Βρισαγώτες κάτοικοι των δώδεκα μηνών το χρόνο.

Εάν η Βρίσα «αναστυλωθεί» απλώς, για να μην αλλοιωθεί η εικόνα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της, αυτό δεν αρκεί για να προσελκύσει τους παλιούς κατοίκους της, οι οποίοι επί τρία, τέσσερα χρόνια (ίσως και περισσότερα) θα έχουν μετεγκατασταθεί στα Βατερά ή και σε άλλες περιοχές. Και, προ πάντων δεν αρκεί -ακόμα κι αν όλα αποκατασταθούν στην προτέρα τους μορφή- για να κρατηθεί ζωντανή η Βρίσα στα επόμενα χρόνια.

Η Βρίσα, καθώς και ολόκληρη η νότια Λέσβος, είναι μια περιοχή, διαχρονικά, εγκαταλειμμένη από την πολιτεία, η οποία μαραζώνει οικονομικά και συρρικνώνεται πληθυσμιακά. Κανένα αναπτυξιακό έργο δεν έγινε τα τελευταία 50 χρόνια. Οι θερμοπηγές Πολιχνίτου παραμένουν ανεκμετάλλευτες. Ο παραλιακός δρόμος Πλωμαρίου-Βατερών -που η διάνοιξή του άρχισε από τον… Πασά της Λέσβου επί Τουρκοκρατίας- δεν ευτύχησε ακόμη να βρει τον συνεχιστή… πασά του με το ελληνικό «κουβέρνο»! Όσο για το πολυθρύλητο Πανεπιστημιακό Κέντρο Βρίσας είναι γνωστό ότι, αν και είχε δημοπρατηθεί,… απεντάχθηκε από τους επανεμφανισθέντες, σήμερα,… «προστάτες» της παραδοσιακής Βρίσας! Έτσι η Βρίσα ( και σε μεγαλύτερο βαθμό ο Πολιχνίτος) από τους 2.000 κατοίκους έφτασε, σήμερα να κατοικείται από 600 υπερήλικες στην πλειονότητά τους. Και εάν τα Βατερά δεν διέσωζαν κάποια οικονομική ικμάδα, λόγω του τουρισμού, η Βρίσα θα είχε καταντήσει («παρά τα ωραία πελεκητά της») -και πριν από τον καταστροφικό σεισμό- «πληθυσμιακός ερειπιώνας».

Πρέπει, λοιπόν, όλοι οι Βρισαγώτες -τόσο οι μόνιμοι κάτοικοι, όσο και αυτοί της διασποράς- να δούμε το πρόβλημα της Βρίσας, όχι μόνο με τα μάτια του τουρίστα αλλά με τα μάτια του Βρισαγώτη, που ζει στο χωριό και τους 12 μήνες το χρόνο, και να καταλάβουμε ότι η Κυβέρνηση, όπως και όλες οι κυβερνήσεις, θα διαθέσουν -πιθανότατα- γύρω στα 30 εκατομμύρια, για να «ξεμπερδεύουν» με το πρόβλημα της Βρίσας (υπάρχουν, άλλωστε κι αλλού σεισμόπληκτοι)· από κει και πέρα, όμως, το ζήτημα είναι εάν εμείς, όσοι θέλουμε να μείνουμε στον τόπο μας και τον αγαπάμε, θα αντιμετωπίσουμε το γεγονός του σεισμού -πέρα από τις ανθρώπινες, οδυνηρές συνέπειές του- ως μια μοναδική ευκαιρία, για να χτίσουμε και να παραδώσουμε στις νεότερες γενιές μια Βρίσα γερά θεμελιωμένη ή, απλώς, θα πάρουμε μια παράταση ζωής ως τον επόμενο μεγάλο σεισμό.

Ειδικότερα, καλούμαστε να χειριστούμε με υπευθυνότητα και πνεύμα συλλογικότητας την υπάρχουσα κατάσταση και να διαχειριστούμε με σύνεση και σχέδιο τις πιστώσεις που θα διατεθούν από την πολιτεία ή αυτές που θα συγκεντρωθούν από προσφορές χορηγών.

Χρειάζεται, κατά τη γνώμη μου, οργάνωση και συντονισμός της κοινής προσπάθειας. Και, ακόμα, θα χρειαστεί φαντασία και τόλμη. Να ξεκινήσουμε από τη δημιουργία ενός οικοδομικού οργανισμού από Βρισαγώτες - κυρίως από αυτούς που ζουν στη Λέσβο-ο οποίος θα αναλάβει να εκπονήσει (με ανάθεση σε Μελετητικό Γραφείο) μια ολοκληρωμένη μελέτη ανοικοδόμησης της Βρίσας.

Η μετασεισμική Βρίσα πρέπει να διατηρήσει τα εξωτερικά παραδοσιακά στοιχεία της αρχιτεκτονικής της, όχι, όμως, εις βάρος της ασφάλειας των κατοίκων της και της λειτουργικότητας του οικισμού. Θα χρειαστεί να γίνουν εκείνες τις παρεμβάσεις στον οικιστικό ιστό και στα έργα υποδομής που θα καταστήσουν τη Νέα Βρίσα έναν πρότυπο, σύγχρονο και λειτουργικό οικισμό, ελκυστικό σε ντόπιους και ξένους, που θα παρέχει στους κατοίκους του όλες τις ευκολίες και τις άριστες συνθήκες υγιεινής που μπορεί να εξασφαλίσει, σήμερα, η σύγχρονη τεχνολογία, καθώς και η γνώση και η εμπειρία που έχει συγκεντρωθεί από την αντιμετώπιση ανάλογων περιπτώσεων (στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό).

Σε προηγούμενο άρθρο μου, αναφέρθηκα σε τέτοιες λειτουργικές παρεμβάσεις αναφορικά με το διάγραμμα των εσωτερικών δρόμων, καθώς και στις απαραίτητες υποδομές (χώροι στάθμευσης στις εισόδους του οικισμού, διεύρυνση-ανάπλαση πλατειών, χώροι πρασίνου, Παιδική Χαρά, δίκτυο αποχέτευσης και σύνδεσή του με τον Βιολογικό Καθαρισμό).

Σήμερα καταθέτω για προβληματισμό δυο ακόμα προτάσεις: την εγκατάσταση δικτύου κεντρικής θέρμανσης στη μετασεισμική Βρίσα, με την αξιοποίηση της θερμικής ενέργειας των θερμοπηγών Πολιχνίτου και την ενεργειακή αυτονομία του νέου οικισμού με την εγκατάσταση στις στέγες (δημόσιων κτιρίων και οικιών) συσσωρευτών ηλιακής ενέργειας (φωτοβολταϊκών).

Και μη σπεύσουν κάποιοι να χαρακτηρίσουν τις παραπάνω προτάσεις ουτοπικές. Ουτοπικά είναι όσα βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου· όμως, εδώ και αρκετά χρόνια, υπάρχει στην Ελλάδα ένας πρότυπος ορεινός οικισμός (πρώην «τσομπανοχώρι») που καλύπτει, εξολοκλήρου, τις ενεργειακές του ανάγκες από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Στην Ανάβρα της Μαγνησίας όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα, χάρη σε έναν άνθρωπο, τον δήμαρχο Ανάβρας!

Μέχρι τώρα, μας έλεγαν πρώτα η μείωση του χρέους και η ένταξή στο Πρόγραμμα της Ποσοτικής Χαλάρωσης και κατόπιν η έξοδος στις αγορές και η κατάργηση των Μνημονίων. Μετά το Γιούρογκρουπ της 15^ης Ιουνίου, αφού δεν πήραν τίποτα από αυτά που ζητούσαν, άλλαξαν τροπάρι: «Με την απόφαση του Γιούρογκρουπ έγινε μια πολύ σοβαρή μεταβολή. Η προτεραιότητα της οικονομικής πολιτικής μετατοπίστηκε. Στα δυο πρώτα Μνημόνια εφαρμόστηκαν δημοσιονομικές πολιτικές για να εξυπηρετηθεί το χρέος, ενώ με την απόφαση του Γιούρογκρουπ θα εξυπηρετείται το χρέος μόνο εάν έχουμε ανάπτυξη», απεφάνθη ο «παρα-πρωθυπουργεύων» Ν. Παππάς.

Να, λοιπόν, που τα παιδιά υπέστειλαν (και πάλι υπερηφάνως) τα φλάμπουρα της αντίστασης κατά των «τοκογλύφων» και μετά από 2,5 χρόνια, βάλε-βγάλε «κόκκινες γραμμές», γύρισαν από τις Βρυξέλες έχοντας αποστηθίσει το Αλφαβητάρι της Πολιτικής Οικονομίας: ότι το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν παράγει. Ότι εξάγει λίγα και εισάγει πολλά. Ότι εάν δεν αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας (Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν), μειώνονται συνεχώς οι θέσεις εργασίας και τα έσοδα του κράτους. Και ότι, τελικά, αφού δεν παράγουμε όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε και αφού τα έξοδά μας είναι περισσότερα από τα έσοδά μας, δημιουργούμε συνεχώς δημοσιονομικά ελλείμματα και αναγκαζόμαστε να καταφεύγουμε στα δανεικά, για να συντηρήσουμε το πολυδάπανο κράτος, το οποίο, αντί να το περιορίζουμε, επιμένουμε να το αυξάνουμε.

Μπράβο, λοιπόν, στα παιδιά που άργησαν… λίγο, αλλά, τελικά το κατάλαβαν(;) πως η «εξυπηρέτηση του χρέους θα γίνεται μόνον, εάν έχουμε ανάπτυξη»!

Από δω και πέρα, όμως πρέπει να καταλάβουν και μερικά άλλα που αποτελούν τις βασικές και απαραίτητες προϋποθέσεις για να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη.

1. Ότι δεν ψηφίζουμε, απλώς, τα μέτρα που μας ζητούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, αλλά και τα εφαρμόζουμε, χωρίς «κλαψουρίσματα» και χωρίς «εκπτώσεις».
2. Ότι με τέτοιο κράτος… «βοϊδόκαρο» -και μάλιστα υπέρβαρο από τη σαβούρα των διοριζόμενων (φίλων, συγγενών, κουμπάρων και «νεροκουβαλητάδων» του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ)- η ανάπτυξη που προσδοκάμε θα έρθει τον… άλλον αιώνα!
3. Ότι με τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο συνεχίζει να υπόκειται στη μικρόνοια της κομματοκρατίας και τις αναχρονιστικές αντιλήψεις της «Αριστεράς»· όπου η σύνδεση της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης με την επιχειρηματικότητα και την παραγωγή καταδικάζεται μετά βδελυγμίας από τους υπουργούς της «πρώτη φορά Αριστεράς»· όπου η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών τελεί υπό τον έλεγχο των ανεγκέφαλων «τροφίμων του πανεπιστημιακού Ασύλου»· με ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα που διώχνει στο εξωτερικό τα καλύτερα «μυαλά», κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια θα στηρίζεται σε «πήλινα πόδια».
4. Ότι εάν δεν σταματήσουν οι «κουτσαβακισμοί» των κυβερνώντων απέναντι στους δημοκρατικούς θεσμούς και δεν εφαρμοστούν οι νόμοι της Πολιτείας επί παντός «βατού» και «άβατου» της ελληνικής επικράτειας, το ελληνικό κράτος θα παραμένει αναξιόπιστο και η κυβέρνησή του αφερέγγυα, τόσο απέναντι στους Έλληνες πολίτες, όσο και απέναντι στους ξένους, των οποίων οι επενδύσεις αναμένεται να παίξουν βασικό ρόλο για την ανάπτυξη της χώρας.
5. Και το σημαντικότερο. Με τέτοιες κυβερνήσεις που αρμενίζουν στον ωκεανό της παγκοσμιοποίησης, με καπεταναίους που δεν είχαν «κουμαντάρει», μέχρι τώρα, ούτε βάρκα στη ζωή τους· με κυβερνήσεις, οι οποίες, λόγω της τεράστιας αποχής, εκπροσωπούν ένα μικρό ποσοστό από το σύνολο του λαού -με αποτέλεσμα όχι μόνον να μην έχουν τη στήριξη, αλλά και να αντιμετωπίζουν την ισχυρή αντίδραση από τη συντριπτική πλειονότητα του λαού- είναι βέβαιο ότι κάθε προσπάθεια για την ανάταξη της οικονομίας θα καταλήγει σε αποτυχία.
6. Ότι, εφόσον η οικονομική πολιτική παραμένει παγιδευμένη -εις το διηνεκές- στον στόχο των… «αιμοδιψών» πλεονασμάτων του 3,5% και ενόσω οι Έλληνες πολίτες ζουν υπό την απειλή της περαιτέρω φορολογικής τους «αφαίμαξης», της περικοπής των αποδοχών τους, της κατάσχεσης των εισοδημάτων τους και της δήμευσης της πατρογονικής περιουσίας τους, η κυβέρνηση θα πανηγυρίζει μόνη της για τα… «θαυμαστά επιτεύγματά» της και ο λαός -στην άλλη άκρη- θα τους «σιχτιρίζει» και θα καταριέται την κακή του μοίρα.

Συμπέρασμα: Ο πολιτικός κόσμος, μετά από τόσα πικρά μαθήματα, πρέπει, επιτέλους να συνειδητοποιήσει τη μεγάλη αλλά απλή αλήθεια: ότι για να κυβερνηθεί ο ελληνικός λαός και για να μπορέσει να εφαρμοστεί μια γενναία πολιτική οικονομικής ανάπτυξης, εντός Ευρωζώνης, είναι αδήριτη ανάγκη, όλες οι ειλικρινά φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις (έστω μετεκλογικά, διότι προς το παρόν οι «σύντροφοι» παραμένουν παθιασμένοι εραστές «της καρέκλας») να απαλλαγούν από μικρομεγαλισμούς και από τον κομματικό «πατριωτισμό» τους και να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων: να στηρίξουν ένα ενιαίο κυβερνητικό σχήμα, το οποίο θα κληθούν να στελεχώσουν προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στην πράξη για τις ικανότητες και την αξιοσύνη τους.

Ο ελληνικός λαός πρέπει να ξαναβρεί την πίστη του στην πολιτική του ηγεσία και γι’ αυτό χρειάζεται να γνωρίζει όλη την αλήθεια: και για το πώς και το γιατί φτάσαμε έως εδώ και για το πώς πρέπει να πορευτούμε από εδώ και πέρα.

Χρειάζεται μια καθαρή πρόταση για το μέλλον, απαλλαγμένη από τα «φτιασίδια» της κομματικής προπαγάνδας και των ψηφοθηρικών σκοπιμοτήτων. Μια πρόταση εθνική, συλλογικά επεξεργασμένη, που θα εμπνεύσει και θα συναγείρει το λαό σε μια προσπάθεια πατριωτική, χωρίς τις ανοησίες των «ταξικών προσήμων» και των «σκουριασμένων» κομματικών ιδεοληψιών.

Χωρίς μια τέτοια γενναία εθνική απόφαση η Ελλάδα θα συνεχίσει να σέρνεται και κάθε τόσο θα κατρακυλά, μαζί με το βράχο του Σισύφου, στον γνώριμο πια «πάτο» της επαιτείας, της εθνικής ταπείνωσης, της ανομίας και της εμφύλιας διαμάχης.

«Όχι Κολομβία, ΣΟΒΙΕΤΙΑ θα σας κάνουμε φιλελέδες και συνοδοιπόροι του Κυριάκου». (Π. Πολάκης, Facebook 2/7/2017).

Απαξιώνουν την Δικαιοσύνη, εξευτελίζουν την κοινοβουλευτική διαδικασία με τροπολογίες της ντροπής και συνεχείς Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αποφυλακίζουν ισοβίτες εγκληματίες, καταργούν τις ειδικές φυλακές για τους επικίνδυνους κακοποιούς, αφήνουν ανενόχλητες τις συμμορίες των Εξαρχείων να μετατρέπουν σε «σπηλιά του Νταβέλη» το ιστορικό Πολυτεχνείο, να καίνε και να ρημάζουν την δημόσια περιουσία, ακόμα και να στήνουν… « Κέντρο Πληροφόρησης Αντιεξουσιαστών» στην πλατεία Εξαρχείων. Παραμένουν αδιάφοροι στις διαμαρτυρίες δημάρχων και ιδιωτών, των οποίων τα κτίρια έχουν καταληφθεί από «Συλλογικότητες» Αναρχικών-Αντιεξουσιαστών, όπως αδιαφορούν για τις καταγγελίες των Πανεπιστημιακών Αρχών για τις εγκληματικές πράξεις που διαπράττονται στους χώρους των πανεπιστημίων.

Ο «λεβεντόμαγκας» των Σφακίων πρωτοστατεί στην επιστροφή της πολιτικής στην… «Νεαντερτάλια» περίοδο των «ανθρωπίδων»: εξυβρίζει το ανώτατο δικαστήριο της χώρας, γιατί υπερασπίζεται το Σύνταγμα και το δίκαιο των φορολογούμενων πολιτών και ως χειρούργος -και μάλιστα… «στοιχειωμένος»- επιχειρεί να λοβοτομήσει την δικαιοσύνη και απειλεί όποιον ασκεί κριτική για το ανύπαρκτο έργο του στον τομέα της Υγείας πως θα τον «χώσει τρία μέτρα στο χώμα»!

Και το τελευταίο: υπόσχεται, με αναγραφή του στο Facebook, να κάνει τη χώρα «όχι Κολομβία, αλλά ΣΟΒΙΕΤΙΑ»!

Ναι, ο Π. Πολάκης είναι υπουργός της Κυβέρνησης Τσίπρα και στον τομέα της Υγείας εργάστηκε -πράγματι- με «σοβιετική» πίστη και ζήλο, για να δημιουργήσει καταστάσεις «Υπαρκτού Σοσιαλισμού»!

Από τρελό, λοιπόν, κι από μικρόν μαθαίνεις την αλήθεια!

Και ο πρωθυπουργός, όχι μόνο καμαρώνει για τον υπουργό του και το τριτοκοσμικό επίπεδο στο οποίο έχει οδηγήσει τα νοσοκομεία της χώρας, αλλά υιοθετεί και το «πολάκειο» ύφος και ήθος που χαρακτηρίζει την άσκηση της εξουσίας, τον τρόπο επικοινωνίας του εκλεκτού του υπουργού με τα πολιτικά πρόσωπα και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Που σημαίνει «όμοιος ομοίω αεί πελάζει» ή νεοελληνιστί: «βρήκε ο γύφτος τη γενιά του κι αναγάλλιασε η καρδιά του»!

Μήπως, όμως, ο Πολάκης είναι ο μόνος… «χαρισματικός» στον κυβερνητικό θίασο;

Εάν ήταν ένας, θα λέγαμε δεν πειράζει· σε κάθε χωριό υπάρχει πάντα κι ένας ελαφρόμυαλος, για να «σπάζουν πλάκα» μαζί του οι χωριανοί· γιατί να μην υπάρχει και σε κάθε κυβέρνηση ένας τέτοιος;

Έλα, όμως, που δεν είναι ένας στην «πρώτη φορά Αριστερά», αλλά πολλοί που κυκλοφορούν… «αδέσποτοι»!

Π. Σκουρλέτης: ομολογεί ότι «ζούμε σε συνθήκες μιας διαρκούς πολιτικής ήττας. Είμαστε αναγκασμένοι διαρκώς να κάνουμε συμβιβασμούς»· όμως, «μπορεί να υποστήκαμε μια πολιτική ήττα, αλλά η μεγαλύτερη πολιτική ήττα είναι όταν υιοθετείς τις προτάσεις του αντιπάλου σου. Και αυτό δεν θα το κάνουμε ποτέ», εξομολογήθηκε στο αριστερό ακροατήριο της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ του Πειραιά.

Καταλάβατε, τώρα, γιατί συνεχίζουμε να βολοδέρνουμε ακόμα στα Μνημόνια, ενώ οι Κύπριοι, οι Πορτογάλοι και Ιρλανδοί βγήκαν από τα δικά τους Μνημόνια; Τι είναι αυτό που λέει ο Σκουρλέτης στους δανειστές μας; Εμείς θα ψηφίζουμε στη Βουλή τα μέτρα που μας αναγκάζετε να παίρνουμε, για να μας δίνετε τη «δόση», αλλά δεν πρόκειται να τα εφαρμόσουμε!

Καταλάβατε, τώρα, γιατί οι δανειστές μας μάς φορτώνουν, ολοένα, και με περισσότερα μέτρα;

Κ. Γαβρόγλου: Υπουργός Παιδείας, ειδικός επί των «καταργήσεων»! «Προλετάριοι του πνεύματος, ενωθείτε». Όσο λιγότερη «αριστεία» και περισσότερη αμορφωσιά, τόσο μεγαλύτερη η αριστερή πελατεία μας!

Ν. Παπάς: ο κομισάριος, καναλάρχης. Η πολυφωνική ενημέρωση είναι «αστική» ασθένεια. Όσο λιγότερα κανάλια, τόσο πιο εύκολα τους εκβιάζουμε και γίνονται δικά μας φερέφωνα.(Ευτυχώς που υπάρχει, ακόμα, όρθια η Δικαιοσύνη και του χάλασε τα νεοσταλινικά σχέδια).

Π. Καμμένος: θαυμαστής του «ανεψιού» Καραμανλή και «σύντροφος»… εξ αγχιστείας με τον Τσίπρα. Έχει παίξει όλους τους ρόλους και έχει φορέσει όλες τις «στολές»: του στρατηγού Μπαλαφάρα, του γενναίου ναυμάχου, του πιλότου, του καταδρομέα, του βατραχανθρώπου…

Αγαπημένος του ρόλος εκείνος του… Πουαρώ! Έχει… εξιχνιάσει και καταγγείλει όλες τις τρομερές συνωμοσίες που έγιναν εις βάρος της Ελλάδας: ήδη από τη δεκαετία του ’80 αποκάλυψε πως αρχηγός της 17ης Νοέμβρη ήταν ο… Ανδρέας Παπανδρέου και, αμέσως, με την επιβολή του πρώτου Μνημονίου… κατάλαβε (ο Σαΐνης) πως μας ψεκάζουν οι Γερμανοί με «αποβλακωτικό αέριο»!

Και, τελευταία, έχει αναλάβει δράση ανακριτή, εισαγγελέα, υπουργού Δικαιοσύνης και αρχιδικαστή, προκειμένου να αποκαλύψει τον «επιχειρηματία» που κρύβεται πίσω από την υπόθεση του ναρκοπλοίου NOOR 1.

Φαίνεται, μάλιστα, πως ο Καμμένος-Πουαρώ… «ακουμπά», ήδη, τον μεγάλο ναρκέμπορο-επιχειρηματία, γιατί και ο πρωθυπουργός κατηγόρησε -στη Βουλή- την Αξιωματική Αντιπολίτευση πως υπερασπίζεται γνωστό… επιχειρηματία! Και αυτό το συμπέρανε ο Πρωθυπουργός μας (!) από το ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση, όπως και τα άλλα κόμματα της Ελάσσονος Αντιπολίτευσης, διαμαρτυρήθηκαν για τον εξωθεσμικό ρόλο του υπουργού Άμυνας, ο οποίος συνομίλησε στο τηλέφωνο, όχι μία αλλά 12 φορές με ισοβίτη που βρίσκεται στη φυλακή για την υπόθεση NOOR 1, προκειμένου να τον πείσει να μαρτυρήσει την… «αλήθεια», να αποκαλύψει, δηλαδή, τον… «αρχηγό» του, ήτοι τον επιχειρηματία που υποψιάζεται ο… Πουαρώ!

- Τι είπατε; Μήπως βρισκόμαστε στην Ουγκάντα του Αμίν Νταντά;

- Όχι, όχι, αυτή ήταν στην Αφρική. Η Ελλάδα βρίσκεται, ακόμα, στην Ευρώπη!

Ασφαλώς ο νομοθέτης του διατάγματος ΦΕΚ. 208/19/3 /2002 που επιβάλλει την αυστηρή διατήρηση του αρχιτεκτονικού σχεδίου των παραδοσιακών οικισμών δεν είχε προβλέψει και την περίπτωση η Βρίσα να ισοπεδωθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της και να αποτελέσει «μοναδικό, παγκοσμίως, σεισμικό φαινόμενο» που χρήζει ιδιαίτερης μελέτης από τους σεισμολόγους και γεωλόγους.

Γι’ αυτό θεωρώ αναγκαίο, αντί να προτάσσουμε, ιεραρχώντας στην πρώτη θέση τα ζητήματα αισθητικής του οικισμού που ΘΑ ανοικοδομηθεί, ότι είναι περισσότερο χρήσιμο για τους σεισμόπληκτους Βρισαγώτες -που βρίσκονται σε απόγνωση, άστεγοι και με το βιος τους, ακόμα, κάτω από τόνους μπάζα στα γκρεμισμένα σπίτια τους- να ξεκινήσουμε την ιεράρχηση από την άμεση αντιμετώπιση των βασικών και επειγουσών ανθρώπινων αναγκών του κατεστραμμένου χωριού: Α.1. την εξασφάλιση της στέγασής των σεισμόπληκτων για μερικά χρόνια, που θα απαιτηθούν, μέχρι να ολοκληρωθεί η ανοικοδόμηση της Βρίσας. 2. τη διάσωση των υπαρχόντων τους που βρίσκονται θαμμένα στα ερείπια των σπιτιών τους. 3. τη διατροφή, την περίθαλψη και την οικονομική ανακούφισή τους από φόρους, ΕΝΦΙΑ, δανειακές υποχρεώσεις κ.λπ.

Β. Να προηγηθεί πριν από κάθε σχεδιασμό, που αφορά την αποκατάσταση του οικισμού «της Βρίσας που ξέραμε», η γνωμοδότηση των ειδικών επιστημόνων για τη χωροθέτηση και τις αντισεισμικές προδιαγραφές που θα εφαρμοστούν για την οικοδόμηση του νέου οικισμού.

Όπερ σημαίνει ότι πρέπει, το ταχύτερο δυνατόν, να προχωρήσουν και να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες γεωλογικές- τεκτονικές μελέτες, προκειμένου να ελεγχθεί η σταθερότητα του υπεδάφους και να ληφθούν υπόψη τα τυχόν «ανυπέρβλητα εμπόδια», που μπορεί να προκύψουν για κάποιες περιοχές, όπου είχε κτιστεί ο παλιός οικισμός. Και με βάση τα πορίσματα αυτών των ερευνών να καθοριστούν οι ειδικοί -για την περίπτωση της Βρίσας- κανόνες που θα αφορούν την ενισχυμένη θεμελίωση, την τοιχοποιία και τη χρήση των κατάλληλων δομικών υλικών.

Γ. Να εκπονηθεί ολοκληρωμένο σχέδιο για την χωροθέτηση του νέου οικισμού, που θα περιλαμβάνει και τις αναγκαίες ρυμοτομικές παρεμβάσεις και τα έργα υποδομής- εφόσον χωροθετηθεί στη θέση του παλιού οικισμού: είναι ευκαιρία, α. να γίνει διεύρυνση κάποιων εσωτερικών δρόμων (πρωτίστως του κεντρικού άξονα από το Τζαμί, στον Πλάτανο-Άγιο Κωνσταντίνο-Σανταλιώτη), καθώς και διαπλάτυνση και ανάπλαση πλατειών, προκειμένου να εξασφαλιστεί η λειτουργικότητα του οικισμού και ειδικότερα η προσπελασιμότητα από μεγάλα οχήματα σε κάποιους χώρους δημόσιου και τουριστικού ενδιαφέροντος, όπως είναι το Μουσείο Παλαιοντολογικών Ευρημάτων, οι Εκκλησίες και η Βιβλιοθήκη, αλλά ακόμα και η διέλευση, σε περίπτωση κινδύνου, οχημάτων πυροσβεστικής κ.λπ.

β. να προβλεφθούν χώροι στάθμευσης Ι.Χ. αυτοκινήτων, προκειμένου να αποσυμφορηθούν τα «σοκάκια» του χωριού.

γ. να πραγματοποιηθούν τα χρονίζοντα βασικά έργα υποδομής, π.χ. σύγχρονο δίκτυο ύδρευσης και αποχέτευσης και σύνδεσή του με τον βιολογικό καθαρισμό Πολιχνίτου-Βρίσας- Βατερών.

Παράλληλα, λοιπόν, με τον στόχο να ξαναχτίσουμε μια Βρίσα που «θα διατηρεί τα εξωτερικά παραδοσιακά χαρακτηριστικά» της, πρέπει να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές και μια Βρίσα σύγχρονη και λειτουργική. Με τα σπίτια της που θα υπακούουν μεν, σε ένα ενιαίο «αρχιτεκτονικό σχέδιο» και συγχρόνως, θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες απαιτήσεις της υγιεινής και της πολιτισμένης ζωής (π.χ.… η τουαλέτα «εντός», με τρεχούμενο νερό και όχι « ίσα όξου» , στην άκρη της αυλής!).

Δ. Να επισπευσθεί η μελέτη και να προταχθεί η ανοικοδόμηση των δημόσιων κτιρίων, ήτοι των εκκλησιών Ζωοδόχου Πηγής και Αγίου Κωνσταντίνου, του Μουσείου Παλαιοντολογικών Ευρημάτων, του Δημοτικού Σχολείου, του Πολιτιστικού Κέντρου (παλιά Λέσχη), του Καταστήματος της ιστορικής Κοινότητας Βρίσας. Η επίσπευση της ανοικοδόμησης των παραπάνω κτιρίων επιβάλλεται, προκειμένου να αρχίσει να λειτουργεί ο οικισμός -τουλάχιστον, όσον αφορά τις δημόσιες εκδηλώσεις των κατοίκων του- και με αυτό τον τρόπο, να αποφευχθεί η πλήρης αποξένωση του σεισμόπληκτου πληθυσμού από τον παλιό οικισμό, στα χρόνια της αναγκαστικής μετεγκατάστασής του. Άλλωστε η ανοικοδόμηση των παραπάνω κτιρίων, λόγω της γενναίας προσφοράς πολλών χορηγών, οι οποίοι δήλωσαν ότι θα αναλάβουν το κόστος της ανέγερσής τους, δεν θα επιβαρύνει το κράτος και γι’ αυτό μπορεί να απαλλαγεί η αποκατάστασή τους από χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Ε. Να προκριθεί η ανάθεση της ανοικοδόμησης του οικισμού της Βρίσας σε αξιόπιστη τεχνική εταιρία, η οποία, μετά από διεθνή διαγωνισμό, θα αναλάβει, να ανοικοδομήσει συνολικά τον οικισμό της Βρίσας, να εφαρμόσει τις ειδικές αντισεισμικές προδιαγραφές και να παραδώσει το έργο, εντός ορισμένου χρονικού διαστήματος. Με τον τρόπο αυτόν θα επιτευχθεί η ασφαλέστερη εφαρμογή των αντισεισμικών προδιαγραφών και η ταχύτερη πρόοδος των εργασιών. Και το κυριότερο, θα απαλλαγούν οι υπέργηροι μόνιμοι κάτοικοι αλλά και πολλοί ξενιτεμένοι Βρισαγώτες από τις επαχθείς διαδικασίες και τις ευθύνες, που συνεπάγεται η ατομική επιστασία της ανοικοδόμησης κάθε σπιτιού, από κάθε ιδιοκτήτη χωριστά, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει -τελικά- σε παραίτηση και εγκατάλειψη της προσπάθειας ανοικοδόμησης, με αποτέλεσμα την διαιώνιση της εικόνας- ερειπιώνα της Βρίσας. Κάτι που, νομίζω, όλοι απευχόμαστε.

«Η Ιστορία αποτελεί πεδίο κινδύνου και τραγωδίας».

Κορνήλιος Καστοριάδης

Η άμπωτη και η παλίρροια δεν είναι μόνο φυσικό φαινόμενο, είναι και κοινωνικό φαινόμενο. Οι ανθρώπινοι πληθυσμοί, από την εποχή της νομαδικής ζωής και μέχρι σήμερα, στη βιομηχανική και την ηλεκτρονική εποχή, πάνε κι έρχονται κινούμενοι άλλοτε από φυσικά και άλλοτε από οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά αίτια.

Στην ιστορία του ελληνισμού επιβεβαιώνεται απόλυτα η παραπάνω αλήθεια, αν αναλογιστούμε πόσες φορές -μέσα στους αιώνες που μετρά η Ιστορία- ελληνικοί πληθυσμοί από την ηπειρωτική Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου πέρασαν και εγκαταστάθηκαν στις Μικρασιατικές ακτές αλλά και στα ενδότερα της Μικράς Ασίας (κατά την ελληνιστική εποχή χιλιάδες Αθηναίων εγκαταστάθηκαν στην Αντιόχεια, την ακμάζουσα πρωτεύουσα του τότε Συριακού κράτους) και πόσες φορές αναγκάσθηκαν να ξεριζωθούν από την ασιατική ήπειρο και να επιστρέψουν στις αρχαιότερες πατρίδες τους. Ακόμα και το προσφυγικό κύμα των Σύρων που κατακλύζει, σήμερα, τα νησιά μας και αναζητά καταφύγιο στις ευρωπαϊκές χώρες, αποτελεί μια τραγική παλινδρομική κίνηση της Ιστορίας.

Και για να μεταφερθούμε από το μεγάλο θέατρο της Ιστορίας στην μικρή σκηνή, όπου παίζεται η ιστορική τραγωδία της Βρίσας, την οποία ισοπέδωσε ο καταστροφικός σεισμός της 12^ης Ιουνίου.

Σε ιστορική «μικροκλίμακα» επαναλαμβάνεται -και προβλέπω πως θα ενταθεί στα επόμενα χρόνια- η παλινδρομική μετακίνηση των κατοίκων της περιοχής από τα ενδότερα προς την παραλιακή ζώνη, την οποία, πριν από κάποιους αιώνες εγκατέλειψαν -λόγω της ανασφάλειας που είχαν προκαλέσει, κατά τον Μεσαίωνα, οι πειρατικές επιδρομές- για να μετακινηθούν στα ενδότερα και να εγκατασταθούν στη θέση που, σήμερα, κατέστρεψε ο «επιδρομέας» σεισμός.

Ήδη, εδώ και μερικά χρόνια, για λόγους που δεν είχαν σχέση με τον καταστροφικό σεισμό, τα Βατερά και ο Άγιος Φωκάς (σε μικρότερο βαθμό) είχαν αρχίσει να φιλοξενούν έναν αριθμό μόνιμων κατοίκων. Το ρεύμα αυτό θα διογκωθεί και θα απορροφήσει, συν τω χρόνω, μεγάλο μέρος του πληθυσμού της σεισμόπληκτης Βρίσας.

Η κίνηση αυτή από την ενδοχώρα προς την παραλιακή ζώνη θα ενισχυθεί λόγω του ότι πολλοί κάτοικοι της Βρίσας διαθέτουν, ήδη, δεύτερη θερινή κατοικία στα Βατερά ή τον Άγιο Φωκά, αλλά και λόγω του ότι η ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου οικισμού της Βρίσας, για να ολοκληρωθεί, θα χρειαστεί αρκετά χρόνια.

Και αυτή η νομοτελειακή, θα έλεγα, εξέλιξη, πολλαπλασιάζει τα προβλήματα που δημιουργούνται στην ευρύτερη περιοχή της Βρίσας. Πέραν των προβλημάτων που πρέπει να επιλυθούν σε σχέση με την ανοικοδόμηση του οικισμού της Βρίσας (επιστημονικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν οι σεισμολόγοι- γεωλόγοι: «μελέτες γεωλογικές - τεκτονικές». «Η Βρίσα θα αποτελέσει παγκόσμιο πεδίο εφαρμογής νέων τεχνολογιών και επιστημονικών ερευνών». Μετακινήσεις σπιτιών, «εάν διαπιστωθεί ότι υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια στο υπέδαφος». Και τα οικονομικά, γραφειοκρατικά και τεχνικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν κεντρικά και τοπικά οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες, π.χ. η ανοικοδόμηση και η εφαρμογή των αντισεισμικών προδιαγραφών θα πραγματοποιηθεί με την πρωτοβουλία και την ευθύνη του κάθε ιδιοκτήτη κατεστραμμένης οικίας και με εργολαβία της επιλογής του καθενός ή θα ανατεθεί η ανοικοδόμηση, κατά τρόπο ενιαίο και συνολικά, σε μία η περισσότερες τεχνικές εταιρίες;), θα δημιουργήσει και πρόσθετα, σύνθετα και δυσεπίλυτα προβλήματα στην περιοχή των Βατερών, τα οποία θα χρειαστεί να επιλυθούν έγκαιρα, προτού διογκωθούν και οξυνθούν περαιτέρω και καταστήσουν προβληματική τη λειτουργία και του οικισμού των Βατερών.

Επισημαίνω μερικά από τα χρονίζοντα προβλήματα των Βατερών, τα οποία, εάν δεν επιλυθούν, θα προκαλέσουν, υπό τις παρούσες συνθήκες, την ραγδαία υποβάθμιση της παραλίας, καθώς και των συνθηκών διαβίωσης του αυξανόμενου πληθυσμού των μόνιμων κατοίκων της.

1. Άμεση επανασύνδεση του δικτύου ύδρευσης από τις πηγές Αμπελικού που έχει διακοπεί λόγω φθοράς των αμιαντοσωλήνων. Νέα γεώτρηση, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το ενδεχόμενο υφαλμύρισης του νερού της παλιάς γεώτρησης στη θέση Λαγκάδι Βατερών.
2. Άμεση δημοπράτηση του έργου του Βιολογικού καθαρισμού της ευρύτερης περιοχής Πολιχνίτου - Βρίσας και σύνδεση με το δίκτυο του βιολογικού καθαρισμού του οικισμού Βατερών, του οποίου τα οικιακά λύματα και λόγω της αύξησης του μόνιμου πληθυσμού, όσο θα καταλήγουν σε… «βόθρους» θα αυξάνουν τον κίνδυνο μιας καταστροφικής ρύπανσης της θαλάσσιας ζώνης.
3. Ρυμοτόμηση της περιοχής Βατερών, καθορισμός οικιστικής ζώνης και χρήσεων γης. Δημιουργία ελεύθερων χώρων, κέντρων άθλησης, χώρων στάθμευσης, πεζοδρόμων.
4. Διάνοιξη και σήμανση του υπάρχοντος εσωτερικού περιφερειακού δρόμου των Βατερών, καθώς και επισκευή - στήριξη του γεφυριού στο Λαγκάδι των Βατερών, προκειμένου να αποσυμφορηθεί ο μοναδικός παραλιακός δρόμος από τη διέλευση των τροχοφόρων.
5. Ενίσχυση των δημοτικών υπηρεσιών για την περιοχή των Βατερών αναφορικά με θέματα καθαριότητας και υγιεινής.
6. Ταχύτερη εξυπηρέτηση εκ μέρους της Πολεοδομίας των κατοίκων της περιοχής των Βατερών που επιθυμούν να οικοδομήσουν ή να επεκτείνουν υπάρχουσες κατοικίες.
7. Καλύτερη αστυνόμευση της περιοχής για την αποτροπή της αυθαίρετης δόμησης, καθώς και άλλων παράνομων δράσεων, οι οποίες μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο την ομαλή λειτουργία του οικισμού και την αρμονική διαβίωση των κατοίκων.

Ας προχωρήσουμε, λοιπόν, το ταχύτερο δυνατόν, από τους λόγους στα έργα, προτού… «κακοφορμίσουν» και γίνουν ανίατες οι πληγές που άνοιξε ο καταστροφικός σεισμός της 12^ης Ιουνίου.