Μετά την «κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων», στην Πετρούπολη, και την πτώση της «αστικής, σοσιαλιστικής κυβέρνησης» του Κερένσκι, στις 26 Οκτωβρίου του 1917, η πολιτική κατάσταση εξελίχτηκε ως εξής: η «Εκτελεστική Επιτροπή των Σοβιέτ» εξέλεξε την Πρώτη Εργατική Κυβέρνηση, που ονομάστηκε «Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού», με επικεφαλής, τον Λένιν, ο οποίος, διακήρυξε: «ξεκινάει η οικοδόμηση μιας νέας σοσιαλιστικής τάξης πραγμάτων». Και σε αντίθεση προς την θεωρία του Μαρξ, που θεωρούσε ως βασική προϋπόθεση για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας την ύπαρξη «εργατικού προλεταριάτου», αριθμητικά, κοινωνικά και πολιτικά ισχυρού ( όπως στις βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, Γερμανίας, Αγγλίας, Γαλλίας), αρχίζει, άνωθεν και διά της βίας, η επιχείρηση μετασχηματισμού του υπάρχοντος οικονομικού και κοινωνικού συστήματος στην Ρωσία, η οποία, κατά βάσιν, ήταν μια χώρα αγροτική, με ημι- φεουδαρχικές δομές (100 εκ. αγρότες, έναντι 4 εκ. εργατών) και με πολλές καταπιεσμένες εθνότητες, που επιθυμούσαν την απελευθέρωσή τους από το τσαρικό καθεστώς.

Η κυβέρνηση των Μπολσεβίκων, με τα «Νοεμβριανά Διατάγματα» προχώρησε στην διανομή των κτημάτων των ευγενών στους χωρικούς, στην εθνικοποίηση των βιομηχανικών επιχειρήσεων και στην εξίσωση των διαφόρων εθνοτήτων του τσαρικού καθεστώτος, ενώ με την Συνθήκη του Μπρεστ- Λιτόφσκ (3 Μαρτίου 1918), συνήψε- με επαχθείς όρους για την Ρωσία-ειρήνη με τις Κεντρικές Δυνάμεις.

Με τα παραπάνω μέτρα, επιδεινώθηκε, ακόμη περισσότερο,η επικρατούσα, σε ολόκληρη την χώρα, χαώδης κατάσταση: ελλείψεις τροφίμων, πείνα, αναρχία, ληστείες, φόνοι και λεηλασίες, αντιδραστικές ενέργειες, εκ μέρους των Κουλάκων (πλούσιων αγροτών)∙ οι αντεπαναστατικές δυνάμεις οργανώνονται και επιβάλλουν την «Λευκή Τρομοκρατία» και ο εμφύλιος αρχίζει με την οργάνωση, από την πλευρά των Μπολσεβίκων, της «Κόκκινης Τρομοκρατίας». Η μυστική αστυνομία ΤΣΕΚΑ, που οργανώθηκε, από την επαναστατική κυβέρνηση στα πρότυπα της τσαρικής ΟΧΡΑΝΑ, προβαίνει σε μαζικές συλλήψεις, καταδίκες και εκτελέσεις- με συνοπτικές διαδικασίες (όπως και η εκτέλεση της αυτοκρατορικής οικογένειας των Ρομανώφ -κατά το πρότυπο… απονομής της Δικαιοσύνης στην Γαλλική Επανάσταση, με την καρμανιόλα ή γκιλοτίνα).

Και όπως, συνέβη και στην Γαλλική Επανάσταση, στον εμφύλιο πόλεμο, την αντεπαναστατική δράση των «Λευκών», εναντίον των «Κόκκινων» έσπευσαν να ενισχύσουν, από το εξωτερικό, και στρατιωτικές δυνάμεις από τους συμμάχους του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, της Αγγλίας, Γαλλίας και της Ιαπωνίας.

Στις αρχές του 1921, ο εμφύλιος έληξε με την νίκη του «Κόκκινου στρατού», του οποίου την καθοδήγηση είχε αναλάβει ο Λέων Τρότσκι. Την ίδια περίοδο, σύμφωνα με το « δόγμα» του Τρότσκι, για την συνεχή επανάσταση και την διεθνοποίησή της, στην « Τρίτη Διεθνή», του 1919, υιοθετήθηκε η ιδέα της «παγκόσμιας επανάστασης», με την εξαγωγή των επαναστατικών ιδεών του Μπολσεβικισμού, στις ευρωπαϊκές χώρες, οι οποίες, μετά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, με τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετώπιζαν, αποτελούσαν το πρόσφορο έδαφος για την καλλιέργεια του Μπολσεβικικού κομμουνισμού και την ανατροπή των αστικών καθεστώτων.

Η πολιτική της μετάδοσης και επέκτασης των «κομμουνιστικών ιδεών» -παρά την αποτυχημένη απόπειρα ανατροπής των αστικών καθεστώτων στην Γερμανία και την Ουγγαρία- είχε ως αποτέλεσμα την ίδρυση κομμουνιστικών κομμάτων ( αρχικά, στις ευρωπαϊκές χώρες και, στην συνέχεια, διεθνώς), τα οποία με την δράση τους έθεσαν σε αμφισβήτηση την ισχύ των αστικών καθεστώτων και την κυριαρχία του καπιταλιστικού συστήματος.

Την ίδια περίοδο 1919-1921 εμφανίζονται, στην ΕΣΣΔ τα αρνητικά αποτελέσματα από την βίαιη ανατροπή του οικονομικοκοινωνικού συστήματος και την χωρίς μελέτη και προετοιμασία επιβολή του νέου συστήματος: κατάρρευση της αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, ελλείψεις βασικών αγαθών, πείνα, εξαθλίωση, χιλιάδες θάνατοι* και λαϊκές αντιδράσεις.

*( στα 2,5 εκ, νεκρών του Παγκοσμίου πολέμου και στο 1 εκ. του εμφύλιου, προστίθενται 7 εκ. από την πείνα και 3 εκ. από τις επιδημίες).

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, ο Λένιν αναθεωρεί την πολιτική του «άλματος στο κενό» και αποφασίζει να προχωρήσει, «βήμα, βήμα», στον οικονομικό και κοινωνικό μετασχηματισμό θεσπίζοντας « ένα περιορισμένο καπιταλιστικό σύστημα, για μια περιορισμένη χρονική περίοδο».

Τα φιλελεύθερα ανοίγματα του Λένιν απέδωσαν καρπούς που βελτίωσαν το βιοτικό επίπεδο και αποκατέστησαν την κοινωνική ειρήνη, μέχρι το 1924 που ήταν ζωντανός ο Λένιν και κρατούσε στα χέρια του, το τιμόνι της ΕΣΣΔ ( Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών).

Μετά τον θάνατο του Λένιν, ανέλαβε το τιμόνι αυτός που δεν ήθελε και ήρθαν αυτά που φοβόταν: «Από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας ο Σύντροφος Στάλιν συγκέντρωσε στα χέρια του μια απεριόριστη δύναμη και δεν είμαι βέβαιος ότι γνωρίζει να την χρησιμοποιεί με σωφροσύνη… Ο Στάλιν είναι υπερβολικά απότομος και αυτό το ελάττωμα γίνεται επικίνδυνο για το αξίωμα του Γενικού Γραμματέα» ( Λένιν «Άπαντα», τόμος 36, σελ.606-607).

Η μετά τον θάνατο του Λένιν εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαίωσε τους φόβους του: μια τόσο «μεγάλη δύναμη, συγκεντρωμένη στα χέρια ενός προσώπου» και, μάλιστα, με αυτόν τον χαρακτήρα, που αναλαμβάνει την εξουσία του κράτους, με ένα, ανεξέλεγκτο, μονοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης, κατά κανόνα, γεννά δικτάτορες και οδηγεί στην Τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου της Γαλλικής Επανάστασης και στην τρομοκρατία του Στάλιν της Ρωσικής Επανάστασης!

Η περίοδος της Σταλινικής τρομοκρατίας που ακολούθησε με τις περίφημες «Δίκες της Μόσχας» και την εξόντωση όλων των πολιτικών αντιπάλων του Στάλιν και πρωτεργατών της επανάστασης (Καμένεφ, Ζηνόβιεφ, Τρότσκι κλπ.)∙ με την «Αγροτική Μεταρρύθμιση» (Κολεκτιβοποίηση) του 1932-33, που προκάλεσε εκατομμύρια θανάτους από την πείνα∙ την γενοκτονία, «Γολοντομόρ», των Ουκρανών ( 7 -10 εκ. θάνατοι από τον τεχνητό λιμό που προκάλεσε η κατάσχεση σιτηρών, καλαμποκιού της Ουκρανίας)∙ με τις εκκαθαρίσεις των εθνικών μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων και της Ελληνικής («Ελληνική Επιχείρηση» τον Δεκέμβριο του 1937)∙ με το «Σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ», που υπέγραψε ο Στάλιν με την ναζιστική Γερμανία, το 1939 και τον διαμελισμό της Πολωνίας, που πραγματοποίησαν οι δύο «προσωρινοί» σύμμαχοι∙ και με το ειδεχθέστερο έγκλημα της σταλινικής περιόδου, τη μαζική εκτέλεση, κατά διαταγήν του Στάλιν, μερικών χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών στο ΚΑΤΙΝ, το 1941,πρόβαλε μιαν εκτρωματική όψη του κομμουνιστικού κινήματος, που απογοήτευσε, διεθνώς, τους πιστούς της κομμουνιστικής ιδεολογίας και αντέστρεψε την φορά των πολιτικών πραγμάτων, με αποτέλεσμα πολλοί «Μαρξιστές» διανοούμενοι, θιασώτες και «Απόστολοι» του κομμουνισμού και πρωτοστάτες των κομμουνιστικών κινημάτων, αρχικά, να μεταστραφούν σε πολέμιους του εφαρμοσμένου Μπολσεβικικού Κομμουνισμού∙ και, βεβαίως, ο «Σταλινισμός» έδωσε νέα και ισχυρότερα όπλα στον καπιταλισμό για να περάσει από την θέση άμυνας, που είχε περιέλθει, στην επίθεση.

Μετά ταύτα- παρά την ηρωική αντίσταση του Σοβιετικού λαού, όταν οι Ναζιστές…πρώην «σύμμαχοι», το 1939, του Σταλινικού καθεστώτος, επιτέθηκαν, το 1941, εναντίον της ΕΣΣΔ∙ και παρά την ένταξη της Σοβιετικής Ένωσης στην Συμμαχία Αγγλίας και ΗΠΑ, εναντίον του Φασιστικού-Ναζιστικού Άξονα και την γενναία συμβολή του σοβιετικού στρατού στην νικηφόρα έκβαση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου,η πορεία και η κατάληξη της επανάστασης του Ρωσικού λαού ήταν νομοτελειακά και ιστορικά προδιαγεγραμμένη.

Η Επανάσταση των Μπολσεβίκων, τον Οκτώβριο του 1917, παρά το ό,τι- κατά τους πρωτεργάτες της- εμπνεόταν από την Γαλλική Επανάσταση και ειδικότερα, από την «Κομμούνα του Παρισιού»,του 1871, δεν απέφυγε τις παθογένειες και τα προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, τα οποία-όπως και στη Γαλλική Επανάσταση -εξέτρεψαν και την Ρωσική Επανάσταση από τις βασικές ιδεολογικές αρχές που πρέσβευε, με αποτέλεσμα- αντί της «αταξικής κοινωνίας» και της «Λαϊκής, Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας», να επιβληθεί στον Ρωσικό λαό η κομματική Δικτατορία, η οποία- μετά τον θάνατο του Λένιν- θα μεταλλαχθεί στην δικτατορία (τρομοκρατία) του ενός προσώπου, του Στάλιν.

Και μετά ταύτα, ακολούθησε-νομοτελειακά-η ανακοπή της αρχικής επαναστατικής ορμής και η αδρανοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων του Ρωσικού λαού, καθώς και ο πλήρης εκφυλισμός του κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

Ειδικότερα, το οικονομικό σύστημα, το οποίο διαμορφώθηκε ως ένα τεράστιο, συγκεντρωτικό, γραφειοκρατικό, περίπλοκο και δύσκαμπτο σύστημα, που σχεδιαζόταν κεντρικά, (πενταετή προγράμματα από την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΣΕ και το Πολιτικό Γραφείο), που ελεγχόταν, περιφερειακά, από την ελίτ του κόμματος (κομματική «νομενγκλατούρα») και διευθυνόταν, τοπικά, από χαμηλόβαθμα στελέχη, υποκείμενο- λόγω της δομής και της στελέχωσής του συστήματος- στην αδιαφορία, την ανικανότητα και την διαφθορά των εκλεκτών του κόμματος, αποδείχτηκε- παρά το «θαύμα» της εκβιομηχάνισης και τους διαστημικούς άθλους που επέτυχε το σοβιετικό καθεστώς- αντιπαραγωγικό και αναποτελεσματικό, αναφορικά, με την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών (η προτεραιότητα και η έμφαση που δόθηκε στην εκβιομηχάνιση είχε ως αποτέλεσμα να υποβαθμιστεί η παραγωγή των καταναλωτικών αγαθών και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών∙ ειδικότερα, η κολεκτιβοποίηση στην αγροτική οικονομία με την δημιουργία των συλλογικών αγροκτημάτων «κολχόζ» και κρατικών «σοφχόζ» διέψευσε κάθε προσδοκία των εμπνευστών τους, λόγω της χαμηλής παραγωγικότητας των εργαζομένων∙ σε αντίθεση με την παραγωγή αγροτικών προϊόντων στα μικρά χωράφια, που είχαν παραχωρηθεί σε ιδιώτες- το 1% της καλλιεργούμενης γης, που απέδιδε το 28% της όλης σοβιετικής παραγωγής).

Οι διάδοχοι του Στάλιν, μετά τον θάνατό του, το 1954, παρά την καταδίκη της «προσωπολατρίας» από τον Χρουστσόφ, δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από τα ιδεοληπτικά, σταλινικά σύνδρομα και συνέχισαν να υποστηρίζουν την διεθνική επέκταση της κομμουνιστικής ιδεολογίας, να ενισχύουν, διεθνώς, τα κομμουνιστικά κινήματα και να κρατούν σε υποταγή -παρά την θέληση των λαών τους- τις Ευρωπαϊκές χώρες του «Συμφώνου της Βαρσοβίας» (κατάπνιξη εξεγέρσεων Ουγγαρίας και Πολωνίας, το 1956, καταστολή της Άνοιξης της Πράγας, το 1968)∙ (τελευταίο μοιραίο λάθος η εισβολή στο Αφγανιστάν, που ενέπλεξε την ΕΣΣΔ σε έναν δεκαετή πόλεμο,1979-89, με βαριές ανθρώπινες απώλειες και τεράστιο οικονομικό κόστος).

Η παραπάνω ιδεοληπτική πολιτική, που απαιτούσε συνεχή αύξηση των στρατιωτικών εξοπλισμών και των αντίστοιχων δαπανών, προκαλούσε την τεράστια επιβάρυνση στον κρατικό προϋπολογισμό, η οποία, στην συνέχεια είχε πολύ βαριές αρνητικές επιπτώσεις στην άσκηση της αναγκαίας κοινωνικής πολιτικής και την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών της ΕΣΣΔ.

Παρά τις κάποιες μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις, στον τομέα της σοβιετικής οικονομίας από τους διαδόχους του Στάλιν (μεταρρυθμίσεις Χρουστσόφ και, κυρίως, από τον Μπρέζνιεφ 1965-1970), ο συνεχιζόμενος εκφυλισμός, του κοινωνικοοικονομικού συστήματος και η αδυναμία γενικότερα, του σοβιετικού καθεστώτος να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις, να εκσυγχρονίσει το οικονομικό σύστημα και να βελτιώσει την απόδοσή του, ώστε να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες, είχε ως αποτέλεσμα να περιέλθουν τα πράγματα σε αδιέξοδο την δεκαετία του 80, και μετά την αποτυχία της αργοπορημένης επιχείρησης εκσυγχρονισμού του οικονομικοπολιτικού συστήματος, από τον Γκορμπατσόφ, στην περίοδο 1985- 1991,να επέλθει- τελικά- η κατάρρευση του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» και η διάλυση της ΕΣΣΔ, το 1991.

(συνεχίζεται)