Γιατί πανηγυρίζουν; Μόνοι τους ψήφισαν και την ξαναψήφισαν, πριν από λίγους μήνες, την περικοπή των συντάξεων και τώρα θα την ξεψηφίσουν!

Πανηγυρίζουν, ακόμα, και για το υπερπλεόνασμα και τα κοινωνικά επιδόματα, που θα μοιράσουν σ’ αυτούς που τους αποτέλειωσαν με το Γ΄, αχρείαστο Μνημόνιό τους. Ενώ όλοι γνωρίζουν, και οι Ευρωπαίοι -οι πρώην « τοκογλύφοι», όπως παλιότερα τους αποκαλούσαν, οι οποίοι, τώρα, τους πλέκουν το εγκώμιο και τους «σέρνουν από τη μύτη»- ότι αυτά τα υπερπλεονάσματα δεν βγαίνουν από καμιά ανάπτυξη, από καμιά αύξηση του ΑΕΠ, αλλά από την αφαίμαξη όσων παραμένουν, ακόμα, ζωντανοί. Έτσι μοιράζουν προεκλογικά… «γλειφιτζούρια» γνωρίζοντας ότι τα υπερπλεονάσματα στερούν το αναγκαίο οξυγόνο από την οικονομία, για να ανασάνει.

Ποιος, όμως, πιστεύει ότι ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της οικονομίας; Εφάρμοσαν ποτέ ένα αναπτυξιακό μέτρο; Έφεραν στη χώρα, στην τριετία που κυβερνάν, κάποια σοβαρή επένδυση; Και όσες επενδύσεις βρήκαν από τους προηγούμενους ή τις πολέμησαν ή τις κρατούν κλεισμένες στα υπουργικά συρτάρια τους, όπως συμβαίνει με την τεράστια επένδυση του «Ελληνικού».

Αλλά μήπως τους νοιάζει να βγει η χώρα στις αγορές; Αντίθετα κάνουν τα πάντα για να πείσουν τις αγορές ότι η Ελλάδα παραμένει μια αμετανόητη και αναξιόπιστη χώρα που επιστρέφει ξανά στον επικίνδυνο δρόμο της μικροπολιτικής και του πελατειακού κράτους, των προεκλογικών παροχών, των αθρόων ρουσφετολογικών διορισμών στο δημόσιο, του ξηλώματος των διαρθρωτικών μέτρων και της απόρριψης κάθε ιδέας για την ουσιαστική μεταρρύθμιση και τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του εκπαιδευτικού συστήματος.

Μήπως τους ενδιαφέρει πραγματικά να περιορίσουν την διαφθορά και την «διαπλοκή»;

Χρησιμοποιούν κάθε μέσο και τρόπο- κιτρινόμαυρες φιλοκυβερνητικές φυλλάδες και κυβερνητικές-δήθεν «δικαστικές»- Αρχές, προκειμένου να πλήξουν το κύρος των πολιτικών τους αντιπάλων( ακόμα και του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη), για να τους παραδώσουν, μέχρι να γίνουν οι εκλογές, στα «λαϊκά δικαστήρια» των περιπτέρων και των καφενείων, ενώ προκλητικά αθωώνουν οι ίδιοι, υποκαθιστώντας την Δικαιοσύνη, πάσαν διαφθοράν και διαπλοκήν, που αναφύεται και ευδοκιμεί στο περιβόλι του «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς», ακόμα κι όταν, σύμφωνα με καταγγελία υπουργού της κυβέρνησης, και ο διαβόητος Σόρος «χρηματοδοτεί υπουργείο…» για «εξαγορά συνειδήσεων»!

Μήπως τους ενδιαφέρει πραγματικά η εθνική ενότητα και η αναθεώρηση του συντάγματος; Ούτε για αυτήν την κορυφαία δημοκρατική διαδικασία που προϋποθέτει την εθνική συναίνεση και την τελική σύγκλιση και σύνθεση των κατατιθέμενων προτάσεων δείχνουν στοιχειώδη, έστω, υπευθυνότητα και αξιοπιστία των προθέσεών τους, όταν προσπαθούν να επιβάλουν την δική τους μονοκομματική πρόταση και να αποκλείσουν κάθε άλλη θεώρηση για τον εκσυγχρονισμό του συντάγματος.

Μήπως τους ενδιαφέρει η παιδεία και το μέλλον της νέας γενιάς; Αν ενδιαφέρονταν για τα παιδιά των κατώτερων οικονομικά και κοινωνικά τάξεων που φοιτούν στα δημόσια σχολεία και στις πανεπιστημιακές σχολές, διότι δεν έχουν τη δυνατότητα -όπως τα παιδιά του πρωθυπουργού- να φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και στη συνέχεια να σπουδάσουν στα πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Αμερικής, δεν θα ξήλωναν την μόνη γενναία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση «Διαμαντοπούλου», η οποία για πρώτη φορά στην Ιστορία της ελληνικής εκπαίδευσης είχε επιτύχει την εθνική συναίνεση και ψηφίστηκε από το σύνολο , σχεδόν, των πολιτικών κομμάτων, από 253 βουλευτές, του ελληνικού Κοινοβουλίου!

Εάν ενδιαφέρονταν, πραγματικά, για την Εθνική Παιδεία δεν θα εξευτέλιζαν την ιδέα του πανεπιστημιακού ασύλου ως χώρου ελεύθερης διακίνησης των ιδεών και δεν θα άφηναν να καταντήσουν οι πανεπιστημιακοί χώροι άντρα, καταφύγια και ορμητήρια αναρχικών, ναρκομανών και εμπόρων και δεν θα ανέχονταν οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και σπουδαστές να διαβιούν σε καθεστώς ανασφάλειας και φόβου.

Πιστεύει, πλέον, κανείς ότι τους ενδιαφέρει πραγματικά η αποκατάσταση της κανονικότητας στη ζωή της χώρας, η κατίσχυση της νομιμότητας, της κοινωνικής ειρήνης και συνεργασίας, η αντιμετώπιση της αυξανόμενης βίας και της εγκληματικότητας, ο έλεγχος της ασύδοτης δράσης των καταληψιών, των κουκουλοφόρων, των «ταγμάτων εφόδου» και των κάθε είδους ανεγκέφαλων και ψυχοπαθών που εγκαταβιώνουν στο «άβατο» των Εξαρχείων, οι οποίοι παρεμποδίζουν την ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων και διαταράσσουν την κανονική ζωή των πόλεων; Με την απάθεια και την ανοχή που δείχνουν καθημερινά οι κυβερνώντες απέναντι στα παραπάνω φαινόμενα, επιβεβαιώνουν την άποψη της Αντιπολίτευσης ότι, ακόμα, διακατέχονται από τα «συντροφικά» αισθήματα προς τους παραπάνω «ψευτοεπαναστάτες» και ότι διατηρούν ακόμα ζωντανές τις παλιές ιδεολογικές τους «ρίζες»!

Συμπέρασμα: εκτός από την καρέκλα της εξουσίας που έγινε ένα με το σώμα και την ύπαρξή τους, η μόνη ιδεολογία και η μόνη φιλοδοξία της ζωής τους, τίποτα από όλα αυτά τα κρίσιμα ζητήματα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν τους ενδιαφέρει!

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει για την πορεία της χώρας ένας λογικός άνθρωπος βλέποντας μια ομάδα νεαρών παιδιών (μαθητών και φοιτητών, λένε) να εισβάλουν κλωτσώντας την πόρτα του υπουργικού γραφείου και στη συνέχεια -με απίστευτο θράσος- να υβρίζουν και να απειλούν τον υπουργό Παιδείας, ένα αποσβολωμένο γεροντάκι -καρικατούρα Αϊνστάιν- κρυμμένο πίσω από τις στοίβες εγγράφων στο γραφείο του;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας σκεπτόμενος πολίτης βλέποντας μερικά άτομα που δηλώνουν μέλη της αναρχικής οργάνωσης του «Ρουβίκωνα» να… ελέγχουν την ταυτότητα δυο αστυνομικών και να τους κάνουν αυστηρές συστάσεις για την παρουσία τους στην περιοχή;

Τι αισθάνεται και τι μπορεί να συμπεράνει ένας δημοκρατικός πολίτης ακούγοντας έναν υπουργό της κυβέρνησης να δηλώνει ότι για να εξασφαλιστεί η επανεκλογή του κόμματός τους, πρέπει να βάλουν στη φυλακή μερικούς από τους πολιτικούς αντιπάλους τους;

Και τον πρωθυπουργό να δηλώνει -σε μια έξαρση… δημοκρατικού ήθους και κοινοβουλευτικού πνεύματος- ότι θα εκδικηθεί την Αντιπολίτευση στη Βουλή «υποβάλλοντάς την στο μαρτύριο της σταγόνας» και μεταθέτοντας τις εκλογές έως τις 20 Οκτωβρίου του επόμενου έτους, ώστε εξαντλώντας την Συνταγματική προθεσμία να εξαντλήσει και την Αντιπολίτευση, αδιαφορώντας -ή καλύτερα γράφοντας στα παλιά του υποδήματα- εάν με μια τόσο έντονη και παρατεταμένη προεκλογική περίοδο «ξεχαρβαλώνεται» εντελώς το κράτος και «εξαντλείται» και η τελευταία οικονομική ικμάδα της χώρας;

Τι αισθάνεται και τι συμπεραίνει ένας υπεύθυνος πολίτης και γονιός που στέλνει, με χίλια βάσανα, το παιδί του να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο, όταν ακούει τον «υπεύθυνο» υπουργό της Παιδείας ότι αρμόδιο είναι -όχι το υπουργείο Παιδείας και η Αστυνομία- αλλά το… «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα», για να εκδιώξει και να καθαρίσει τον χώρο των πανεπιστημιακών Σχολών από τους εμπόρους των ναρκωτικών και τις ομάδες των αναρχικών που έχουν εισβάλει στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και διακινούν, ασύδοτοι, τα «εμπορεύματά» τους;

Και πώς αισθάνονται και σκέπτονται οι γονείς, όταν αναγκάζονται να εμπιστευτούν τη μόρφωση των παιδιών τους σε πανεπιστημιακούς δασκάλους και πρυτάνεις που εργάζονται απροστάτευτοι σε ένα χώρο, όπου δρουν ανεξέλεγκτα τα κυκλώματα της βίας και της εμπορίας των ναρκωτικών, και οι οποίοι ζουν με το άγχος και τον φόβο για τη σωματική τους ακεραιότητα και την ίδια τη ζωή, τη δική τους και των οικογενειών τους;

Τι αισθάνεται και σκέπτεται ένας επίδοξος επενδυτής, όταν, κάθε μέρα, ο «Ρουβίκωνας» εισβάλλει και ρυπαίνει υπουργεία, Οργανισμούς, εταιρείες και ξένες Πρεσβείες, όταν σπάζει, καταστρέφει και απειλεί ανενόχλητος; Όταν, κάθε μέρα, ομάδες εγχώριων Τζιχάντ καίνε και ρημάζουν περιουσίες και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές;

Όταν η παρανομία, η βία και η εγκληματικότητα θυμίζουν εποχές της ασύδοτης δράσης της Μαφίας, την περίοδο της Ποτοαπαγόρευσης και του Αλ Καπόνε, την «Άγρια Δύση» της Αμερικής, τη Βηρυτό του Λιβάνου ή την Βαγδάτη του Ιράκ!

Τι αισθάνεται και πώς να πιστέψει ο πολίτης -που δεν τον τυφλώνει ο κομματικός φανατισμός- ακούγοντας τον σημερινό πρωθυπουργό, να κατηγορεί τη σημερινή Αντιπολίτευση, διότι ζητάει εκλογές, και ο οποίος, τώρα, διακηρύσσει την ανάγκη αναθεώρησης του Συντάγματος στον τρόπο εκλογής του προέδρου της Δημοκρατίας «για να μην οδηγείται η χώρα σε πρόωρες εκλογές», όταν ο ίδιος, ως αρχηγός της Αντιπολίτευσης το 2012-2014, όχι μόνον ζητούσε επίμονα εκλογές, διότι κατά τη γνώμη του η τότε κυβέρνηση «δεν διέθετε την νομιμοποίηση από τον λαό», αλλά και εκμεταλλευόμενος την προεδρική εκλογή προκάλεσε, χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους και τα μέσα, πρόωρες εκλογές, με αποτέλεσμα να διακοπεί από την τότε Κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου η προσπάθεια ανάκαμψης της οικονομίας και της εξόδου της χώρας στις Αγορές χωρίς το αχρείαστο Γ΄ Μνημόνιο, 2015/18, των Τσίπρα/Καμμένου;

Και πώς να πιστέψει και ο πιο απλός πολίτης ότι οι κυβερνώντες διαθέτουν στοιχειώδη σοβαρότητα και ότι έχουν συνείδηση της ευθύνης που έχουν αναλάβει έναντι του λαού και της χώρας, όταν υπόσχονται ότι στη θέση των 10 χιλιάδων κληρικών που θα χάσουν την δημοσιοϋπαλληλική τους ιδιότητα, (οι οποίοι, όμως, θα συνεχίσουν να μισθοδοτούνται από το Κράτος) θα προσληφθούν 10 χιλιάδες πολιτικοί υπάλληλοι, εκτός από τις άλλες 24 χιλιάδες -ψηφοθηρικές- προσλήψεις στο Δημόσιο;

(Και πάλι, λοιπόν, «λεφτά υπάρχουν», όχι, όμως, για να επισκευαστούν τα χαλασμένα αυτοκίνητα της αστυνομίας ούτε για να μην πέφτουν οι σοβάδες από τα ταβάνια των νοσοκομείων στα κεφάλια των ασθενών! Υπάρχουν για την διατήρηση του -τελευταίου στην ΕΕ σοβιετικού τύπου- υπερτροφικού κράτους! Έτσι αποδεικνύεται πώς η προγραμματική δήλωση Τσίπρα για ένα «μικρό και σύγχρονο κράτος» ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΡΑΞΗ!)

Και πώς να μην γελάσει ή να… κλάψει ο «πάσα πικραμένος» για τον βαθμό γελοιότητας που έχουν κατακτήσει με την κυβερνητική τους πολιτική, όταν ο συγκυβερνών Καμμένος διακηρύσσει ότι, όχι μόνον θα καταψηφίσει -κόντρα στην «κυβερνητική του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ» συμφωνία των Πρεσπών- την επικύρωση της συμφωνίας στην Βουλή, που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και θα παραιτηθεί από την κυβέρνηση αποσύροντας τους υπουργούς του από την συγκυβέρνηση· αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα άρει και την εμπιστοσύνη του προς την κυβέρνηση, προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει να κυβερνά για την… πιστή εφαρμογή της παραπάνω συμφωνίας!

- Τι είπατε; Πως είναι για… «δέσιμο»;

- Στις δημοκρατίες τον ρόλο του ψυχιάτρου έχει αναλάβει ο λαός κι αυτός είναι που με την ψήφο του «δένει» τους επικίνδυνους διαχειριστές της εξουσίας και «λύνει» τα χέρια αυτών που έχουν τη λογική, τη γνώση, τη συνείδηση ευθύνης και την ειλικρινή διάθεση να εργαστούν για την οικοδόμηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τις νέες γενιές.

«Στις νεότερες γενιές κληροδοτούμε το θεόρατο χρέος, το χρεοκοπημένο ασφαλιστικό σύστημα, τις διχόνοιές μας και το κολοσσιαίο κόστος της κλιματικής αλλαγής. Στην ιστορία της χώρας είναι τα πιο μεγάλα βάρη που κληροδοτούμε οι παλιές γενιές στις νεότερες», γράφει ο καθηγητής Τάσος Γιαννίτσης.

Στην παραπάνω «κληρονομιά» που αφήνουμε στις νεότερες γενιές θα πρόσθετα ένα, σχεδόν, τριτοκοσμικό κράτος, την «μπαχαλοποίηση» και την διάλυση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, καθώς και την απώλεια μιας ολόκληρης γενιάς από νέους ανθρώπους, όπου άλλοι οδηγούνται στο κοινωνικό περιθώριο και άλλοι, λόγω ανεργίας, μεταναστεύουν σε ξένες χώρες. Και, ακόμα, την ορατή, πλέον, συρρίκνωση του ελληνικού πληθυσμού της χώρας μας, λόγω της αυξανόμενης υπογεννητικότητας, η οποία κατά τις δυσοίωνες προβλέψεις των επιστημόνων μέχρι το 2050 θα μειωθεί κατά 2 εκατομμύρια.

Μπροστά σ’ αυτό το ζοφερό μέλλον που έρχεται για τα παιδιά και τα εγγόνια μας, βλέπετε να «ιδρώνει το αυτί» κανενός απ΄ αυτούς που μας κυβερνάν και από αυτούς που φιλοδοξούν να μας κυβερνήσουν;

Η μόνη έγνοια των κυβερνώντων είναι πώς θα ξεγελάσουν, για άλλη μια φορά, τους ιθαγενείς με ψεύτικες υποσχέσεις και πως θα υφαρπάξουν ξανά την ψήφο τους πουλώντας τους… «χρωματιστά γυαλάκια».

Το μόνο που σκέπτονται, μέρα και νύχτα, είναι πώς θα διαβάλουν και θα εκθέσουν, και πώς θα διχάσουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους, πότε με την απλή αναλογική, πότε με τα σκάνδαλα α λα Πολάκη και τις « δίκες» για τα …περίπτερα και τα καφενεία, πότε με τα Σκοπιανά «κοντραμπάντα», πότε με την αναθεώρηση - επί το ιδεοληπτικότερον - του συντάγματος.

Και, ακόμα, σκηνοθετούν την παράσταση «το μαρτύριο της σταγόνας», όπου θα μοιράζουν, λέει, ένα-ένα τα επιδόματα, ψηφίζοντάς τα με ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή, προκειμένου να αναγκάσουν την Αντιπολίτευση να τα ψηφίζει - για να μην κατηγορηθεί σαν ανάλγητη απέναντι στη δυστυχία του λαού - και έτσι να δηλώνει, σε κάθε ψηφοφορία, την μετάνοιά της, γιατί αμφισβήτησε την… «Καθαρή Έξοδο» από τα μνημόνια και ότι παραδέχεται τον… θρίαμβο της οικονομικής πολιτικής των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, όπου αιμοδοτούνται οι ημιθανείς από την αφαίμαξη αυτών που περπατούν, ακόμη, …όρθιοι!

Τέτοιο το «σκηνοθετικό δαιμόνιο» και τόση η… «μαγκιά» του πρωθυπουργεύοντος Τσίπρα!

Μέσα στην παραζάλη που τους προκαλούν τα μεγαλεία της εξουσίας και τον φόβο να τα χάσουν, πώς να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες που έχουν ως κυβερνώντες και να σκεφτούν, πέρα από τις επόμενες εκλογές, το μέλλον της χώρας και των κατοίκων της;

Και οι αντιπολιτευόμενοι, οι επίδοξοι διεκδικητές της εξουσίας, μετά το κλείσιμο της «αριστερής παρένθεσης» τι θα κάνουν; Κατά πόσον έχουν συνειδητοποιήσει την οικτρή κατάσταση που θα αναλάβουν να διαχειρισθούν; Πώς σκέφτονται να αντιμετωπίσουν τα υπαρξιακά προβλήματα της χώρας και ποια κληρονομιά σχεδιάζουν να αφήσουν στις νέες γενιές;

Ομιλούν για μεταρρυθμίσεις και βαθιές τομές στον οργανισμό της Δημόσιας Διοίκησης, στο Εκπαιδευτικό Σύστημα, στο Ασφαλιστικό και φορολογικό Σύστημα. Για τον εκσυγχρονισμό του παραγωγικού μοντέλου, για την ανάπτυξη φιλοεπενδυτικού περιβάλλοντος, την προσέλκυση επενδύσεων και την ανάπτυξη.

Έχουν, όμως, αντιληφθεί το μέγεθος και την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα; Έχουν αντιληφθεί ότι η καταρράκωση που έχει υποστεί το ηθικό φρόνημα του λαού, εξαιτίας της κρίσης και της χρεοκοπίας της χώρας, καθώς και οι αλλοιώσεις στην δημοκρατική και ηθική συνείδηση ευρέων κοινωνικών ομάδων - εξαιτίας της απαξίωσης των θεσμών και της παρατεταμένης ανομίας - ότι καθιστούν ατελέσφορη -έως και αδύνατη- κάθε μονοκομματική προσπάθεια για την ανόρθωση της χώρας και την αποκατάσταση της κανονικότητας;

Εάν κρίνω με πόσο… πάθος αγωνίζονται κατά της ενότητας όλων των εθνικών δημοκρατικών δυνάμεων και υπέρ της μικρομέγαλης αυτοτέλειας και της αυτόνομης καθόδου τους στις επερχόμενες εκλογές, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι κανείς δεν έχει τη διάθεση και την ευψυχία να υπερβεί τον κομματικό του πατριωτισμό και να αρθεί πάνω από τις μικρόνοες μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Και φοβούμαι ότι θα ξαναζήσουμε τις μέρες του 2009 και για άλλη μια φορά θα υποστούμε το μαρτύριο του Σισύφου.

Για να σταματήσουμε ως έθνος να τρώμε τις σάρκες μας. Για να μην πάνε «στράφι», για άλλη μια φορά, οι θυσίες του ελληνικού λαού. Για να μην χρειαστεί να καταφύγουμε ξανά στην επαιτεία και σε ένα νέο Μνημόνιο ή -το πιθανότερο- σε αναγκαστική έξοδο από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι ένα Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας όλων των πατριωτικών, των δημοκρατικών και υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων - προεκλογικά ή μετεκλογικά·αυτών, έστω - που έχουν συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να «παίζουμε» με το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας, με την ύπαρξή μας ως χώρα και λαός.

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική.{…}
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου».
Οδυσσέας Ελύτης.

Σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΑΥΓΗ στις 6-10-2018, της Μαρίας Κόντη, σχετικά με τη «νέα αντίληψη» διδασκαλίας της Ιστορίας, διαβάζουμε: «Τέλος ήρθε και η στιγμή ο μύθος της τρισχιλιετούς και αδιατάρακτης συνέχειας του Ελληνισμού να κλονιστεί από τα ερευνητικά δεδομένα της Ιστοριογραφίας».

Δεν γνωρίζω ποια σχέση έχει η αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ με την επιστήμη της Ιστορίας και την επιστήμη της Παιδαγωγικής. Για να αρθρογραφεί, πάντως, στην Κυβερνητική Εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό θέμα για την εκπαίδευση των Ελληνοπαίδων -για το ιστορικό παρελθόν μας και την εθνική μας ταυτότητα- και για να αποφαίνεται τόσο κατηγορηματικά για τον επικείμενο, «βάσει των δεδομένων της ιστοριογραφίας κλονισμό του μύθου της τρισχιλιετούς και αδιατάρακτης συνέχειας του Ελληνισμού», οπωσδήποτε θα διαθέτει μερικά πτυχία ως Ιστορικός και θα εκφράζει -ασφαλώς- την κρατούσα άποψη της κυβερνητικής εφημερίδας και του κόμματος (πιθανώς και της κυβέρνησης) για το παραπάνω θέμα.

Και εάν κάτι τέτοιο ισχύει, επιβεβαιώνεται η υποψία που εκφράσαμε στο προηγούμενο άρθρο μας για την επιχειρούμενη «λοβοτομή της ιστορικής μνήμης» στην νεολαία μας.

Εάν η «τρισχιλιετής Ιστορία του ελληνικού έθνους» είναι «μύθος», όπως… ανακάλυψε η παραπάνω αρθρογράφος, τότε και ο ελληνικός πολιτισμός, που αποτελεί το κυριότερο χαρακτηριστικό στοιχείο της εθνικής μας υπόστασης -με σημαντικότερο στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού την ελληνική γλώσσα- δεν πρέπει να έχει καμιά σχέση με τη γλώσσα που γράφηκαν τα έπη του Ομήρου, τα έργα των αρχαίων ιστορικών, των φιλοσόφων, των ποιητών, των τραγωδών και κωμωδιογράφων, με την γλώσσα των Ευαγγελίων, τη γλώσσα της εκκλησίας που διαιωνίστηκε έως σήμερα, με τη γλώσσα που έγραψαν οι ιεράρχες, κληρικοί και μοναχοί, οι λόγιοι και διδάσκαλοι του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας, με την νεοελληνική γλώσσα που διατηρεί άρρηκτη τη σχέση της με την αρχαία ελληνική και την «Κοινή» γλώσσα της Ελληνιστικής εποχής.

Και είναι, βέβαια, αλήθεια ότι η πορεία του Ελληνισμού δεν ήταν ακύμαντη και «αδιατάρακτη»· ο ελληνικός πολιτισμός, όμως, παρά τις διακυμάνσεις της λάμψης του, δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί το βασικό συστατικό και το ιδιαίτερο γνώρισμα του ελληνισμού. Ακόμα και στα χρόνια της Ρωμαιοκρατίας, οι Ρωμαίοι αναγνώριζαν ότι η Ελλάδα, αν και κατακτήθηκε από τη Ρώμη, υπέταξε με τον πολιτισμό της τους Ρωμαίους. Και με την θαυματουργή δύναμη του Ελληνικού πολιτισμού το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος, μέσα σε δυο αιώνες, εξελληνίστηκε και συνέχισε, με κέντρο την Κωνσταντινούπολη, να αποτελεί τον θεματοφύλακα του ελληνικού πολιτισμού και να μεταλαμπαδεύει το ελληνικό πνεύμα σε Σλάβους, Γότθους, Ιταλούς και Φράγκους, ακόμα και στους Άραβες.

Και παρά την μετάλλαξη που υπέστη, στα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας, η εθνική ονομασία ΕΛΛΗΝ, η οποία ταυτίστηκε με τον ειδωλολάτρη, τον οπαδό της αρχαιοελληνικής θρησκείας, η ιστορική μνήμη και η σχέση των Βυζαντινών με το αρχαίο παρελθόν, διασώζονταν, όχι μόνον στο Πανδιδακτήριο της Κωνσταντινούπολης, στην «Μυριόβιβλο» του Φωτίου και στα χειρόγραφα των μοναστηριών, αλλά και στα ήθη και τα έθιμα, στις παραδόσεις, στην ακριτική και τη δημοτική ποίηση και γενικότερα τον λαϊκό πολιτισμό των Βυζαντινών.

Και στα χρόνια των Παλαιολόγων, ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός ή Πλήθων αποκαθιστά και την εθνική ονομασία των Ελλήνων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας διακηρύσσοντας: «Έλληνες εσμέν το γένος, ων ηγείσθε και βασιλεύετε, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»!

Στα τρεις χιλιάδες, λοιπόν, χρόνια, που ομιλούνταν η ελληνική γλώσσα «στις αμμουδιές του Ομήρου» ο Ελληνισμός ήταν ιστορικά ΠΑΡΩΝ. Και όσο παραμένει ζωντανή η ελληνική γλώσσα -φορέας πολιτισμού- θα παραμένει και αρραγής η σχέση μας με τον ελληνικό πολιτισμό, αρχαίο, βυζαντινό και νεότερο, ο οποίος αιμοδοτεί την εθνική μας συνείδηση. Και καμιά ανιστόρητη θεωρία και «αριστερόστροφη» εκπαιδευτική πολιτική δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη συνέχεια του Ελληνισμού.

Στην κυβερνητική εφημερίδα ΑΥΓΗ της 6/10/2018, δημοσιεύτηκε και το άρθρο ενός, ακόμα, μέλους της Επιτροπής που εισηγείται τις αλλαγές στο περιεχόμενο της σχολικής Ιστορίας, του κ. Άγγελου Παληκίδη, ο οποίος γράφει: «Η νέα αντίληψη για την διδασκαλία της Ιστορίας τη συνδέει με τη δημοκρατική συνείδηση».

Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι η διδασκαλία και η γνώση της Ιστορίας «συνδέεται» , πρωτίστως, με την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης, που αποτελεί και την συνταγματική σκόπευση της εθνικής Παιδείας (άρθρο 16,2 του Συντάγματος), παράλληλα, βεβαίως με την ανάπτυξη της δημοκρατικής συνείδησης των εκπαιδευόμενων ως «ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών»...

Να υποθέσουμε ότι η «νέα αντίληψη για τη διδασκαλία της Ιστορίας» θεωρεί περιττή την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης ή, μήπως, και εμπόδιο για την ανάπτυξη της δημοκρατικής συνείδησης; Μήπως το παραπάνω μέλος της επιτροπής συγχέει την «εθνικιστική» ιδεολογία με την εθνική συνείδηση; Ή, μήπως, κατά την γνώμη του, για να αποκτήσουν δημοκρατική συνείδηση τα Ελληνόπουλα, χρειάζεται αντί της εθνικής συνείδησης, να αναπτύξουν «διεθνιστική» συνείδηση;

Το κίνδυνο ιδεολογικοποίησης της Ιστορίας που εγκυμονεί το «Σχέδιο Γαβρόγλου» επισημαίνει με ανακοίνωσή της και η Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων: «Το προτεινόμενο σχέδιο δεν λαμβάνει υπόψη την επιστημονική αξιοποίηση των ιστορικών πηγών. Αρνείται την ιστορική συνέχεια. Υποβαθμίζει την ιστορική σημασία των παλαιότερων περιόδων (Αρχαιότητα-Βυζάντιο). Διογκώνοντας υπέρμετρα την προσέγγιση της νεότερης Ιστορίας, αποδομεί τον ελληνικό ιστορικό κορμό. Και δίνοντας ιδιαίτερο βάρος στο έλασσον έναντι του μείζονος και προβάλλοντας τα επιμέρους και τα περιφερειακά έναντι των βασικών ιστορικών ζητημάτων οδηγεί, εντέλει, στην ιδεολογικοποίηση της Ιστορίας».

«Φοβού», λοιπόν, τους συριζαίους Γαβρόγλου «και… δώρα φέροντας»!

Πολύς λόγος γίνεται, τελευταία, για τη «νέα αντίληψη» της «αριστερής» ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας που αφορά τη διδασκαλία της Ιστορίας στα ελληνικά σχολεία, η οποία επωάστηκε σε κάποια επιτροπή από πανεπιστημιακούς.

Ποια είναι αυτή η «νέα αντίληψη»;

Ας δούμε, πρώτα, τη σχετική άποψη της καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Χριστίνας Κουλούρη, μέλους της παραπάνω Επιτροπής: «η Ιστορία αλλάζει δύσκολα, διότι ιδεολογικοποιείται και πολιτικοποιείται. Και αυτό επειδή το μάθημα συνδέεται με την ταυτότητα κάθε λαού. Ωστόσο στην Ελλάδα δεν μπορεί συνεχώς να διαιωνίζονται ζητήματα που σε άλλες χώρες έχουν λυθεί. Για τη διδασκαλία της Ιστορίας υπάρχει επιστημονική δεοντολογία, ένας ηθικός κώδικας. Υπάρχουν αρχές που πρέπει να γίνονται σεβαστές. Ένας Ιστορικός δεν αποσιωπά. Δεν διαστρεβλώνει. Δεν αποκρύπτει».

Πολύ σωστή, κατ’ αρχήν, από θεωρητική άποψη, η θέση της καθηγήτριας. Να αλλάξουμε τη διδασκαλία της Ιστορίας, να πάψει να είναι μια ξερή απαρίθμηση γεγονότων του παρελθόντος, ασύνδετων και άσχετων με το παρόν και γι’ αυτό ανούσιων και αδιάφορων για τους διδασκόμενους. Να αναζητούνται οι αιτίες που προκαλούν τα ιστορικά φαινόμενα και να καταδεικνύονται τα αποτελέσματά τους σε σχέση με την εξέλιξη και την πορεία της κοινωνίας μας. Να μην αποσιωπώνται οι οδυνηρές ιστορικές αλήθειες, από τις οποίες μπορούν να συναχθούν χρήσιμα διδάγματα για την μελλοντική μας πορεία.

Ας δούμε, όμως, ποια μπορεί να είναι η εφαρμογή στην εκπαιδευτική πράξη αυτής της «νέας αντίληψης» για τη διδασκαλία της Ιστορίας, όπως την εκθέτει η κ. Χρ. Κουλούρη. Πώς θα διασφαλιστεί η μη «ιδεολογικοποίηση», καθώς και η μη «πολιτικοποίηση» της διδασκαλίας της Ιστορίας, που αποτελούν κίνδυνο με αρνητικές παιδαγωγικές συνέπειες, όπως επισημαίνονται και από την κ. Χρ. Κουλούρη; Πώς δεν θα μετατραπεί η αίθουσα διδασκαλίας σε αρένα ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Και συγκεκριμένα: πώς ο Χρυσαυγίτης εκπαιδευτικός δεν θα διδάσκει την χρυσαυγίτικη Ιστορία, ο Αναρχικός την αναρχική, ο Αριστερός την αριστερή και ο Δεξιός την δεξιά;

Πώς θα διασφαλιστεί για τη διδασκαλία της Ιστορίας «η επιστημονική δεοντολογία» και ο «ηθικός κώδικας», «οι αρχές που πρέπει να γίνονται σεβαστές», σύμφωνα με όσα, ορθά, παρατηρεί η καθηγήτρια Χρ. Κουλούρη; Και ποιος θα εγγυηθεί ότι ο διδάσκων εκπαιδευτικός δεν «θα αποσιωπά», «δεν θα διαστρεβλώνει», «δεν θα αποκρύπτει» κατά το δοκούν και σύμφωνα με την προσωπική ιδεολογική του τοποθέτηση; Ποιος θα ελέγχει και θα αξιολογεί την συμμόρφωση των διδασκόντων με τις αρχές της αντικειμενικής και απροκατάληπτης παρουσίασης και ερμηνείας των ιστορικών γεγονότων και φαινομένων, όταν τόσον οι εκπαιδευτικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, όσον και η σημερινή ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας απορρίπτουν κάθε έλεγχο και κάθε αξιολόγηση των διδασκόντων; Όταν επί 40 χρόνια είναι απαγορευμένη η είσοδος στην αίθουσα διδασκαλίας οποιουδήποτε «αξιολογητή» της παιδαγωγικής και διδακτικής επάρκειας των διδασκόντων;

Υπάρχει, βεβαίως, και η γνωστή απάντηση των υπερασπιστών της παγκόσμιας πρωτοτυπίας του μη ελέγχου και της μη αξιολόγησης των διδασκόντων: ότι οι διδάσκοντες εκπαιδευτικοί είναι… υπεράνω υποψίας πτυχιούχοι παιδαγωγοί, ορκισμένοι και ολόψυχα αφοσιωμένοι στο έργο τους για την μόρφωση των μαθητών τους και ως «λειτουργοί» διαφέρουν από τους άλλους εργαζόμενους στον δημόσιο ή τον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι υπάγονται σε καθεστώς συνεχούς ελέγχου και αξιολόγησης.

Δυστυχώς για τους υπερασπιστές -με αυτή την επιχειρηματολογία- αυτής της άποψης, υπάρχουν οι χιλιάδες των μαρτύρων, οι οποίοι υπήρξαν μαθητές ανεπαρκών, ακατάλληλων και, ακόμα, και προβληματικών (έως ψυχικά ανώμαλων) εκπαιδευτικών, οι οποίοι υπέστησαν -απροστάτευτοι από το ισχύον καθεστώς του… «άβατου» της σχολικής αίθουσας- την φθοροποιό επίδραση τέτοιων εκπαιδευτικών, με συνέπειες αρνητικές και καθοριστικές για την μετέπειτα ζωή τους.

Και υπάρχουν, ακόμα, και πολλοί άλλοι… «υπεράνω υποψίας», ορκισμένοι στο Σύνταγμα και τους νόμους «λειτουργοί» (εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, ακόμα και δικαστικοί), οι οποίοι κατέληξαν στη φυλακή για κακουργήματα που διέπραξαν κατά της κοινωνίας, των οποίων τα κακουργήματα, πιθανώς θα μπορούσαν -έγκαιρα- να προληφθούν ή, έστω, να περιοριστούν, εάν ίσχυαν και στη χώρα μας οι δεοντολογικοί κανόνες, καθώς και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί που εφαρμόζονται σε όλες τις κανονικές και πολιτισμένες χώρες.

Εκτός, όμως, από την τοποθέτηση του μέλους της Επιτροπής που αναφέραμε παραπάνω, είδαν το φως της δημοσιότητας ( ΑΥΓΗ 6/10/2018) και άλλες εκδοχές και στοχεύσεις σχετικά με την «νέα αντίληψη» που πρέπει να διέπει τη διδασκαλία της Ιστορίας. Και όσον αφορά το περιεχόμενο του μαθήματος, αποφασίζονται αδικαιολόγητες και παράλογες αλλαγές, ερήμην της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων. Κατά τον ίδιο τρόπο, ερήμην των αντίστοιχων Επιστημονικών Ενώσεων, επιβάλλονται αλλαγές στη διδασκαλία και την εξέταση και άλλων μαθημάτων, όπως στα Μαθηματικά, τη Φυσική, τη Χημεία, τη Βιολογία…

Και όλα αυτά, τα περίεργα, όπως αποφασίζονται και επιβάλλονται, μας κάνουν να υποψιαζόμαστε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα γενικότερο σχέδιο… «μπαχαλοποίησης» των σχολείων μας και γενικότερα του εκπαιδευτικού μας συστήματος, ένα σχέδιο που αποβάλλει την «αριστεία» από την εκπαίδευσή μας και με πρόσχημα τη μείωση του μαθητικού άγχους καθιερώνει την αρχή της «ήσσονος προσπάθειας».

Επίσης, ότι -με το πρόσχημα της καλλιέργειας της δημοκρατικής συνείδησης- επιχειρείται να λοβοτομηθεί η ιστορική μνήμη και να «πλασσαριστεί» η αριστερή ιδεολογία στη μαθητική νεολαία.

Αλλά για όλα αυτά και αναλυτικότερα για το περιεχόμενο της πρότασης που αφορά τη διδασκαλία της Ιστορίας θα επανέλθουμε σε επόμενο άρθρο μας.

Κάποιοι άτακτοι και αμελείς μαθητές, στο Δημοτικό Σχολείο, όταν τους τιμωρούσε ο δάσκαλος ή τους έβαζε κακό βαθμό είχαν πρόχειρη τη δικαιολογία προς τους γονείς τους: «δεν με χωνεύει ο δάσκαλος» ή « με έχει βάλει στο μάτι», έλεγαν, που σήμαινε πως εγώ είμαι φρόνιμος και επιμελής, αλλά ο δάσκαλος είναι κακός, έχει «προηγούμενα μαζί μου», «δεν του αρέσει η φάτσα μου» και γι’ αυτό, χωρίς να φταίω, με τιμωρεί.

Στο Γυμνάσιο ο καθηγητής «τους είχε στο μάτι», γιατί έκαναν «καταλήψεις» κι όταν, κάποτε, μεγάλωναν και φοιτούσαν σε κάποια Σχολή, οι σχετικές δικαιολογίες εμπλουτίζονταν και με μπόλικη πολιτική σάλτσα: ο καθηγητής είναι « ακροδεξιός» και κυνηγά τους « «αριστερούς» φοιτητές!

Προϊόν από αυτό το φύραμα είναι και ο Αλ. Τσίπρας. Δεν απέβαλε ποτέ το παιδικό του χούι να κατασκευάζει εχθρούς. Να δικαιολογείται ότι φταίει κάποιος εχθρός, φανερός ή αόρατος, για τις αυταπάτες του, για την άγνοιά του, την ανικανότητα, την ασχετοσύνη του, για κάθε γκάφα και βλακεία που διαπράττει. Για όλα τα κακά φταίνε οι προηγούμενοι που κυβερνούσαν κι ας συμπληρώνει σε λίγους μήνες 4 χρόνια που κυβερνά ο ίδιος τη χώρα.

Και για όλα τα προβλήματα που δημιουργεί η ασυνάρτητη πολιτική του και οι ιδεοληψίες του φταίει η Αξιωματική Αντιπολίτευση, ο Μητσοτάκης και η… γυναίκα του Μητσοτάκη!

Τελευταίο δείγμα των παιδιάστικων δικαιολογιών και της εύκολης μετάθεσης των ευθυνών σε κάποιους «εχθρούς», στον Μητσοτάκη και στον Στουρνάρα, η συνεχιζόμενη άνοδος της απόδοσης των ελληνικών ομολόγων (spread) (4,7% το 10ετές,4,1% το 7ετές), η κατρακύλα του Χρηματιστηρίου και ο επικρεμάμενος κίνδυνος κατάρρευσης των τραπεζών. Και μόνο από τον πανικό που τους προκάλεσε το γεγονός και από την σπουδή που επέδειξαν να ενοχοποιήσουν τον κεντρικό τραπεζίτη και τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αποδεικνύεται η επιπολαιότητά με την οποία πολιτεύονται και η βαθιά τους άγνοια για τις αιτίες που προκαλούν τις πιέσεις στην χρηματιστηριακή αγορά.

Ξένοι και ντόπιοι οικονομολόγοι και πολιτικοί, γνώστες των νόμων που διέπουν τις αγορές, εδώ και κάποιους μήνες, προειδοποιούσαν την παρέα του Μαξίμου να σταματήσουν τις παχιές κουβέντες περί «καθαρής εξόδου», τις διακηρύξεις για την κατάργηση των μέτρων, που διπλοψήφιζαν μέχρι χθες, τα «χουβαρνταλίκια» με τα δήθεν «υπερπλεονάσματα» και να μην παριστάνουν τον… Κουταλιανό απέναντι στις αγορές, γιατί από την «ΙΘΑΚΗ» μπορεί να βρεθούν πίσω στο «ΚΑΣΤΕΛΟΡΡΙΖΟ»!

Και άλλοι, όπως ο κεντρικός τραπεζίτης Ι. Στουρνάρας, τους συμβούλευαν να υπαγάγουν την χώρα στην Προληπτική Γραμμή Στήριξης, προκειμένου να εξασφαλίσουν ένα δίχτυ ασφαλείας έναντι των αγορών.

Όλοι, όμως, κατηγορήθηκαν ως… υπονομευτές του συριζαίικου… «οικονομικού θαύματος» και ως «εχθροί» της Ελλάδας!

Και, τελικά, εκτός από τους «κακούς δασκάλους» που έχουν «βάλει στο μάτι τα παιδιά» -που συνεχίζουν να πηγαίνουν «αδιάβαστοι» στις εξετάσεις των αγορών- τώρα φταίνε και κάποιοι «συνωμότες», που «υπονομεύουν», την… θριαμβευτική έξοδο της κυβέρνησης Τσίπρα στις αγορές!

Και ενώ η ανικανότητα και η γελοιότητά τους στο χειρισμό των σοβαρών και κρίσιμων ζητημάτων περιοριζόταν -μέχρι τινός- στα πλαίσια της εσωτερικής πολιτικής, τελευταία, η γελοιοποίησή τους επεκτάθηκε και στα άκρως επικίνδυνα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.

Όσο και αν ψάξουμε στο ιστορικό πολιτικό μας παρελθόν, δεν θα βρούμε παρόμοιο παράδειγμα κυβέρνησης… «Περιορισμένης Ευθύνης», να υπογράφει συμφωνία για σοβαρά εθνικά θέματα, χωρίς να διαθέτει τη σύμφωνη γνώμη όλων των μελών της κυβέρνησης, να ανέχεται τις δηλώσεις του κυβερνητικού εταίρου της ότι «θα κάνει το παν για να μην προχωρήσει η συμφωνία» και ο πρωθυπουργεύων της κυβέρνησης να δηλώνει… «υπερήφανος και ευτυχής» και να εξαρτά την επικείμενη επιψήφιση της συμφωνίας στη Βουλή από την… μεγαθυμία των κομμάτων της Αντιπολίτευσης!

Όσο και αν ψάξουμε δεν θα βρούμε παρόμοιο παράδειγμα κυβερνητικού εταίρου να ασκεί δική του, προσωπική, όπως δηλώνει, εξωτερική πολιτική, να εισηγείται ειδικότερες συμμαχίες εντός του… ΝΑΤΟ και να προτείνει, ερήμην του μεγαλύτερου κυβερνητικού εταίρου του, την μετατροπή της χώρας του σε ένα απέραντο… αμερικάνικο στρατόπεδο, που θα εκτείνεται από τη Σούδα της Κρήτης μέχρι την Αλεξανδρούπολη!

Και εδώ, πλέον, η γελοιοποίηση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις και εγκυμονεί κινδύνους για τη χώρα: ποιος θα εκτιμήσει και θα σεβαστεί ως αξιόπιστη τη χώρα που εκπροσωπείται από μια τέτοια κυβέρνηση; Ποιες αγορές και ποιοι επενδυτές θα εμπιστευτούν τα χρήματά τους σε μια χώρα, όπου στην κυβέρνησή της «δυο λαλούν και… πενήντα τρεις χορεύουν»;

Οι προοδευτικές ελίτ (οι εξέχοντες και εκλεκτότεροι εκπρόσωποι της πνευματικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής) υπήρξαν πάντοτε οι προωθητικές δυνάμεις για την πρόοδο των κοινωνιών.

Προσωπικότητες που έχουν διακριθεί στην κοινωνία για την πνευματική, οικονομική και κοινωνική δράση τους, που έχουν αναγνωριστεί και καταξιωθεί στο σύνολο της κοινωνίας για το έργο που έχουν πραγματοποιήσει στον τομέα τους, οσάκις πρωτοστάτησαν στην προσπάθεια βελτίωσης των δομών και της λειτουργίας της οργανωμένης κοινωνίας, τα αποτελέσματα ήταν θετικά.

Σε αντίθεση με τους αριβίστες, τους τυχάρπαστους και «επαγγελματίες» πολιτευόμενους, οι οποίοι, όπως λέγει ο λαός «δεν έχουν κολλήσει ένσημα στη ζωή τους», οι λεγόμενοι, πολλές φορές υποτιμητικά, ελίτ έχουν αποδείξει στην πράξη τις ικανότητές τους και την αξία τους και έχουν αξιολογηθεί από την κοινωνία ως «πρωταθλητές» στον στίβο της πραγματικής ζωής.

Ο ρόλος των ελίτ έχει συνδεθεί ιστορικά με επαναστατικά κινήματα, με εφευρέσεις και ανακαλύψεις, με τολμηρές θεωρίες και μεταρρυθμίσεις, με γόνιμες παρεμβάσεις στην οικονομία, την κοινωνία και το κράτος και με καινοτόμες δράσεις στην αντιμετώπιση κρίσιμων προβλημάτων.

Ιδιαίτερη σημασία για την ανάπτυξη και την πρόοδο μιας κοινωνίας έχει ο κοινωνικός ρόλος της πνευματικής ελίτ. Οι πνευματικοί άνθρωποι πρέπει να έχουν ανεπτυγμένη συνείδηση της ευθύνης και του χρέους τους έναντι της κοινωνίας, στην οποίαν οφείλουν την παιδεία που έλαβαν και χάρη στην οποία κέρδισαν την εξέχουσα θέση και την διάκριση μέσα στο κοινωνικό σύνολο.

Οφείλουν, όπως λέγει ο Αϊνστάιν, να επιστρέψουν ανταποδοτικά, τουλάχιστον, ένα μέρος των όσων έλαβαν ωφελώντας με τη σειρά τους την κοινωνία.

Οι άνθρωποι του πνεύματος, οι επιστήμονες και γενικά οι «γραμματιζούμενοι», δεν πρέπει να χρησιμοποιούν μόνον «δι’ ίδιον όφελος» τη γνώση που απέκτησαν, να αδιαφορούν για τα κακώς κείμενα στην κοινωνία, όπου ζουν, και για όσα ωφέλιμα μπορεί να προκύψουν για τους συνανθρώπους τους από την χρησιμοποίηση της γνώσης και των ικανοτήτων που εκείνοι διαθέτουν.

Η πνευματική ελίτ που αισθάνεται ως καθήκον της την κοινωνική προσφορά, μπορεί να γίνει το προζύμι που θα «ζυμώσει» ολόκληρη την κοινωνία, μπορεί να αφυπνίσει όλες τις υγιείς δυνάμεις της για την επίλυση δύσκολων προβλημάτων, για την επίτευξη υψηλών στόχων, καθώς και για την βελτίωση του μορφωτικού επιπέδου και την διάχυση των πολιτιστικών αγαθών σε ολόκληρη την κοινωνία.

Το χρέος του πνευματικού ανθρώπου προς την κοινωνία εξέθεσε με θαυμαστή ενάργεια και παρρησία μπροστά στους στρατοδίκες της Χούντας των Συνταγματαρχών ο καθηγητής Σάκης Καράγιωργας, όταν δικάζονταν ως μέλος της «Δημοκρατικής Άμυνας»: «αυτός ο λαός έκανεν πολλάς θυσίας και δαπάνας χάριν εμού. Με εσπούδασεν εις τα ελληνικά πανεπιστήμια, με έστειλεν με υποτροφίαν δι’ ανωτέρας σπουδάς εις το εξωτερικόν, με έκανεν καθηγητήν ανωτάτης σχολής και ανώτατον κρατικόν λειτουργόν. Τί ζητεί ως αντάλλαγμα από εμέ ο ελληνικός λαός και η πατρίς; Τί ζητεί από όλους τους πνευματικούς ανθρώπους; Δύο μόνον πράγματα. Να προσφέρουν τας επιστημονικάς των υπηρεσίας και να είναι οι θεματοφύλακες των ηθικών και πνευματικών αξιών του ελληνικού λαού. Είχα υποχρέωσιν, επομένως, κύριοι στρατοδίκαι, να εξοφλήσω αυτό το μεγάλο χρέος μου, ακόμη και εάν παρίστατο ανάγκη να δώσω την ζωήν μου…».

Εάν, όπως λέγει ο Θουκυδίδης, είναι « αχρείος» (άχρηστος) ο πολίτης που αδιαφορεί και απέχει από τα «κοινά», «αχρειότεροι» απάντων είναι όσοι αποτελούν την οικονομική, κοινωνική ή πνευματική ελίτ σε μια κοινωνία και συμπεριφέρονται ως αγνώμονες για όσα τους πρόσφερε και απόκτησαν χάρη στην κοινωνία, όπου γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μορφώθηκαν. «Αχρειότεροι» όσοι απολαύουν τα αγαθά του κοινωνικού ανθρώπου, τα αγαθά του ανθρώπινου πολιτισμού και δεν δίνουν… δεκάρα από τα πλούσια «κέρδη» τους για να περιοριστεί η οικονομική, κοινωνική και η πνευματική φτώχια των συνανθρώπων τους.

Η εσωτερική μετανάστευση και η αστυφιλία κατά την Μεταπολεμική περίοδο και η δημιουργία του υδροκέφαλου ελληνικού κράτους είχε ως αποτέλεσμα να συγκεντρωθεί η οικονομική, η πνευματική και γενικότερα η πολιτιστική ζωή στην Αθήνα και σε μερικά περιφερειακά αστικά κέντρα, με συνέπεια -εκτός των πολλών άλλων αρνητικών αποτελεσμάτων- να συρρικνωθούν ή και να εξαφανισθούν οι κατά τόπους ελίτ στην Περιφέρεια. Κι αυτό είναι μία από τις αιτίες που επέφεραν την οικονομική και πολιτιστική καχεξία σε ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής επαρχίας και την προϊούσα ερήμωση της υπαίθρου.

Για να ξαναζωντανέψει, λοιπόν, η ελληνική ύπαιθρος, η μόνη ελπίδα είναι να παλιννοστήσει ένα μέρος του αστικού πληθυσμού και ειδικότερα εκείνες οι προσωπικότητες που ανήκουν στην προοδευτική ελίτ, όσοι διαθέτουν τη δύναμη της γνώσης και τη θέληση, καθώς και τις ιδέες και τις προτάσεις, με τις οποίες θα αξιοποιήσουν τα φυσικά και πολιτισμικά πλεονεκτήματα του τόπου μας και θα αναζωογονήσουν την εγκαταλειμμένη ύπαιθρο χώρα.

Αλλά η παλιννόστηση δεν θα γίνει «εκ Θεού». Θα γίνει, εάν θεσμοθετηθούν ισχυρά κίνητρα και εφαρμοστούν οι κατάλληλες πολιτικές από τις κεντρικές κυβερνήσεις σε συνεργασία με τις Περιφερειακές Διοικήσεις!

Την έκφραση της εχθρότητας προς την αριστεία στην άσκηση της πολιτικής και -ειδικότερα στην άσκηση της εκπαιδευτικής πολιτικής- την είδαμε, ήδη, και την υποστήκαμε στην πράξη.

Κατά την διάρκεια που εθήτευσαν στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, καθώς και κατά την διακυβέρνηση της χώρας, καλλιέργησαν το μίσος κατά των σπουδαγμένων και έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίζουν ως «στίγμα» την αριστεία. Και, όσον αφορά στους πολιτικούς αντιπάλους τους, να θεωρούν ως αξιοκατάκριτο στοιχείο ότι σπούδασαν στο Χάρβαρντ!

Και κολάκεψαν τόσο πολύ την αλαζονεία της αγραμματοσύνης, την θρασύτητα και την αναίδεια του απαίδευτου, ώστε από στελέχη και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ να θεωρείται, πλέον, περιττή η γνώση και αντίθετη προς τα αριστερά ήθη η ευγένεια.

Έτσι εξηγείται γιατί η «Πολάκεια» χυδαιότητα -η οποία επιδοκιμάζεται ακόμα και από τον πρωθυπουργεύοντα- έχει κερδίσει το θαυμασμό των… «θρησκευομένω» του κόμματος ως… γενναία έκφραση του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Συριζαίικης «Αριστεράς».

Έτσι εξηγείται η ιταμότητα και το μίσος που επιδεικνύει η παρέα του Μαξίμου απέναντι σε προσωπικότητες που βρίσκονται στους αντίποδες του δικού τους πνευματικού και ηθικού «φυράματος», σε προσωπικότητες που έχουν να επιδείξουν απέναντι στη δική τους κενότητα και αποκρουστική «κομματίλα» ένα αξιόλογο και αναγνωρισμένο πνευματικό, επιστημονικό και πολιτικό έργο, όπως για παράδειγμα είναι ο Σημίτης, ο Παπαδήμος, ο Βενιζέλος, ο Στουρνάρας, ο αστροφυσικός και ακαδημαϊκός Α. Κριμιζής, ο καθηγητής Διαχείρισης Φυσικών Καταστροφών Κ. Συνολάκης, ο φιλόσοφος Στ. Ράμφος…

Τα πρώτα βήματα για την κατίσχυση της αγραμματοσύνης στην εκπαίδευση έγιναν: καταργούνται οι εξετάσεις για την εισαγωγή στα Πανεπιστήμια (Γαβρόγλου, Υπουργός Παιδείας). Διακηρύσσεται ως περιττή η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών από το Υπουργείο Παιδείας. Καταργήθηκε, ήδη, ο χαρακτηρισμός της διαγωγής των μαθητών. Αναγνωρίστηκαν οι «καταλήψεις» των σχολείων ως μέσον «πολιτικής διαπαιδαγώγησης» (Σκουρλέτης). Επιβραβεύονται οι «αιώνιοι φοιτητές», «ασυλοποιούνται» ξανά τα Πανεπιστήμια. Το κόμμα προτείνει την κατάργηση του απουσιολογίου και της βαθμολογίας. Ελεύθερη και δωρεάν η αμάθεια. Ανοχή στην θρασύτητα και την αναίδεια, την ασυδοσία και την αναρχία. Ατιμωρησία στην παραβατικότητα και την ανομία.

Έτσι δεν απέχουμε πολύ από το να δούμε να εμφανίζεται στην πολιτική σκηνή ένα καθαρόαιμο κόμμα που θα εκπροσωπεί τους αγράμματους και τους άξεστους, όλους όσοι αισθάνονται μειονεκτικά ανάμεσα στους μορφωμένους και τους νοήμονες. Που θα υπόσχεται την απελευθέρωση από τα δεσμά της υποχρεωτικής εκπαίδευσης, που θα καταργεί σε κάθε περίπτωση την αξιολόγηση και την αξιοκρατία. Ένα κόμμα που θα επιφέρει με την εξάλειψη της πνευματικής ανισότητας και την… κατάργηση της οικονομικής και κοινωνικής ανισότητας!

Οι Αριστεροί, παλιότερα, συμβούλευαν τα παιδιά τους να σπουδάσουν, για να πάψουν να είναι σκλάβοι σε κάποιο αφεντικό, στο τσιφλίκι ή στη φάμπρικα. Και υποβάλλονταν σε αιματηρές στερήσεις, προκειμένου να δουν τα παιδιά τους να σπάνε τους κοινωνικούς φράχτες και να μεταπηδούν στην ανώτερη κοινωνική τάξη, όπου ο αγώνας θα ήταν, πλέον, όχι μόνο για τον επιούσιο αλλά για μια ποιότητα ζωής.

Τώρα αυτό το όραμα της οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης θα γίνεται πραγματικότητα χωρίς προσπάθεια. Δεν θα χρειάζεται κανείς πια τα πνευματικά εφόδια, τη γνώση και την ανεπτυγμένη κριτική ικανότητα, για να κερδίσει μια καλύτερη θέση στη ζωή. Η καλύτερη ζωή θα του σερβίρεται στο… πιάτο, αρκεί να πιστεύει και να συντάσσεται με την «γραμμή του κόμματος». Το κόμμα «αφέντης και πατέρας» θα εξασφαλίζει για τους πιστούς του την «επίγειο βασιλεία» μοιράζοντας… επιδόματα και «οφίκια»!

Και για να γίνει αυτό το «όραμα» πραγματικότητα, πρέπει να εκλείψει από την πνευματική και πολιτική ζωή η «αριστεία», να ηττηθεί το... «λαομίσητο» «κόμμα των αρίστων».

Πώς θα γίνει αυτό;

Όταν κατασυκοφαντηθούν και σπιλωθούν όσοι μετά από συνεχή προσπάθεια κατακτούν τη γνώση και όσοι «μετά λόγου γνώσεως» εκφέρουν γνώμη. Όσοι επιχειρούν -παράλληλα με την βελτίωση της προσωπικής οικονομικής και κοινωνικής τους θέσης- να συμβάλουν στην πρόοδο και την ευημερία του τόπου τους. Όσοι προσπαθούν να απαλλάξουν την κοινωνία από τις παθογένειές της και να δώσουν λύσεις στα προβλήματά της.

Όταν απογοητευτούν και παραιτηθούν από κάθε προσπάθεια όσοι έχουν συνειδητοποιήσει την ευθύνη που έχουν απέναντι στο κοινωνικό σύνολο για τη βελτίωση της πνευματικής και της υλικής του θέσης.

Όταν εκλείψουν οι σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες, οι οποίοι αισθάνονται ως καθήκον τους την κοινωνική προσφορά.

Μόνο όταν «οι μάζες» επιστρέψουν στην αγελαία περίοδο του πολιτισμού τους!

Μόνο όταν η κοινωνία μας μετεξελιχθεί σε μια απέραντη «φάρμα των ζώων»!

Κάποτε, στα απαίσιας μνήμης χρόνια του Εμφυλίου, οι μισοί Έλληνες αποκαλούσαν τους άλλους μισούς «Μοναρχοφασίστες» και οι αποκαλούμενοι «Μοναρχοφασίστες» αποκαλούσαν τους άλλους μισούς «Εαμοβούλγαρους».

Έκτοτε, πολιτικοί ηγέτες με συνείδηση της ευθύνης που είχαν για την καταλλαγή των εμφύλιων παθών και την αποκατάσταση της εθνικής ενότητας προσπάθησαν να εξαλείψουν τα εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα και να γκρεμίσουν τα τείχη που χώριζαν τους Έλληνες σε «καθαρόαιμους» και «μιάσματα». Με νόμους και πολιτικές έκλεισαν το εθνικό χάσμα και επούλωσαν τις πληγές που είχε προκαλέσει ο αδελφοκτόνος πόλεμος στους Έλληνες που βρέθηκαν στη μια ή στην άλλην «όχθη».

Μερικές δεκαετίες μετά την κατάρρευση της απριλιανής χούντας και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, διανύοντας, πλέον, τον 21ο αιώνα, είχαμε πιστέψει ότι οι βρικόλακες του Εμφύλιου είχαν θαφτεί βαθιά στα σκοτεινά υπόγεια της Ιστορίας μας.

Ώσπου εμφανίστηκαν οι «αγανακτισμένοι» «αντιμνημονιακοί» και οι επίγονοι του Εμφυλίου, για να πάρουν εκδίκηση για τους «ηττημένους».

Και εκμεταλλευόμενοι την «κρίση και την ακρισία» της εποχής των Μνημονίων ανέσυραν, εν τη μωρία τους, από την… υπόνομο της Ιστορίας όλες τις ύβρεις που εκτόξευαν οι πρόγονοί τους κατά των αντιπάλων τους, την περίοδο 1944-49, όπως «Γερμανοτσολιάδες», «δωσίλογοι», «Τσολάκογλου», «Κουίσλινγκς»…

Και ώσπου να καταλάβουν την εξουσία πυροδοτούσαν τον φανατισμό και έσκαβαν βαθύ το χάσμα ανάμεσα στους «δικούς» τους και τους «άλλους» με συνθήματα… «εμπολέμων» «ή αυτοί ή εμείς», «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

Και αφού με χίλια ψέματα υπέκλεψαν την ψήφο του λαού και εκπλήρωσαν το απωθημένο όνειρό τους για μια «κυβέρνηση της Αριστεράς» και αφού ανέλαβαν, με υπερβάλλοντα ζήλο, να παίξουν το ρόλο αυτών που κατηγορούσαν ως «Μνημονιακούς» και «πράκτορες των τοκογλύφων και αποικιοκρατών της Ευρώπης», συνέχισαν, χωρίς ίχνος ντροπής και υπευθυνότητας, τη διχαστική πολιτική και την πόλωση, προκειμένου να ενοχοποιήσουν τους «άλλους» για τις επαχθέστερες συμφωνίες που υπέγραψαν με τους δανειστές και να συγκαλύψουν την κουρελιασμένη «τιμή της Αριστεράς».

Με την σπίλωση των πολιτικών τους αντιπάλων με χαλκευμένες κατηγορίες, με απόπειρες χειραγώγησης της Δικαιοσύνης και των ΜΜΕ, με την κομματική άλωση της Δημόσιας Διοίκησης και την εξαγορά συνειδήσεων και με την Πολάκεια χυδαιότητα αναδεικνύουν, καθημερινά, το... «ηθικό πλεονέκτημα» της Συριζαίικης Αριστεράς!

Και φτάσαμε σήμερα στην αυθεντικότερη έκφραση του Συριζαίικου πολιτικού πολιτισμού και της δημοσιογραφικής δεοντολογίας να επικροτείται από το Γραφείο Τύπου του Πρωθυπουργού (Θ. Καρτερός) η επίδειξη της δημοσιογραφικής… «κοπρολαγνείας» από δημοσιογράφο της «γκεμπελικής» ΕΡΤ (μισθοδοτούμενο από τους φορολογούμενους πολίτες), ο οποίος υπηρετώντας -εννοείται- την «ακομμάτιστη» λειτουργία της δημόσιας τηλεόρασης αποκάλεσε τον αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης «θεωρητικό του Φασισμού» (Καψώχας)!

Και είναι αυτή η πολιτική τους που εγγίζει τα όρια του εθνικού εγκλήματος, διότι ξανανοίγει τις πληγές του καταραμένου ελληνικού εμφύλιου, με τα ολέθρια αποτελέσματα που είχε για την πορεία της μετακατοχικής Ελλάδας, με τις χιλιάδες τα θύματα, τις ανυπολόγιστες υλικές καταστροφές, τα οδυνηρά ψυχικά τραύματα και τα εθνικά προβλήματα που κληροδότησε στις νεότερες γενιές.

Εγκληματούν κατά της χώρας υπονομεύοντας την κοινωνική συνοχή και την εθνική ενότητα και παρατείνουν το μαρτύριο του λαού αποθαρρύνοντας κάθε προσπάθεια συναίνεσης και συνεργασίας για την υπέρβαση της κρίσης.

Και δεν καταλαβαίνουν οι «νήπιοι» ότι ο πιο γνήσιος φασισμός είναι να χαρακτηρίζεις σαν «ακροδεξιούς», «νεοφιλελεύθερους» και «φασίστες» όσους -κατά την άσκηση του δημοκρατικού τους δικαιώματος- κρίνουν και ελέγχουν τα πεπραγμένα των κυβερνώντων!

Και δεν καταλαβαίνουν ότι ο πιο αποκρουστικός φασισμός είναι να εκτρέφεις αγέλες τυφλών οπαδών που βελάζουν συνθήματα και ύβρεις. Και ότι ο πιο επικίνδυνος φασισμός είναι να τροφοδοτείς τα πρωτόγονα ένστικτα του λαού με τη συκοφαντία και το μίσος κατά των πολιτικών σου αντιπάλων.

Διότι, όταν εκπαιδεύεις… «πυρομανείς», αυτοί, κάποια στιγμή, μπορεί να βάλουν φωτιά και στο δικό σου σπίτι!

Δεν προσφέρεται, κατά κανόνα, για εξιδανίκευση το παρελθόν της γενιάς μου και ειδικότερα το εκπαιδευτικό μας παρελθόν. Άθλιο ήταν! Ήταν απαγορευμένο για τα φτωχόπαιδα να σπουδάσουν, ακόμα κι αν ήταν άριστοι. Το είχε διακηρύξει και ένας υπουργός Οικονομίας, στη δεκαετία του ‘50, σε μια επιτροπή φοιτητών που είχε πάει να του ζητήσει κάποιες διευκολύνσεις για τους άπορους φοιτητές: «άμα είστε φτωχοί να μην σπουδάζετε»!

Τα «εκπαιδευτικά τέλη» άρχιζαν από την εγγραφή του μαθητή στο Γυμνάσιο και συνεχίζονταν, συνεχώς διογκούμενα, για την εγγραφή, κατ’ έτος, στο Πανεπιστήμιο, ως την λήψη του πτυχίου, όπου μόνο για να πάρεις το «χαρτί», έπρεπε να πουλήσει ο πατέρας σου ολόκληρο το «μαξούλι» της χρονιάς!

Κι όμως κάποιοι καταφέραμε σε εκείνη την ζοφερή Μετεμφυλιοπολεμική περίοδο να σπουδάσουμε, χάρη στην αυτοθυσία των γονιών μας, χάρη στην αντοχή στο «κουρμπέτι» που είχαμε αναπτύξει από την… νηπιακή ακόμα ηλικία μας και προπαντός χάρη στην στέρεα γνώση που είχαμε αποκτήσει με επίμονο, προσωπικό πνευματικό μόχθο, παρόλο που φοιτούσαμε σε, βαρέως προβληματικά σχολεία, χωρίς καμιά βοήθεια από φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, «εσωσχολική βοήθεια» και άλλα συναφή, τα οποία απολαύουν τα σημερινά παιδιά.

Παρά τα τόσα αρνητικά στοιχεία της εκπαιδευτικής κατάστασης εκείνων των χρόνων, οφείλω να επισημάνω ένα σημαντικό θετικό στοιχείο εκείνης της περιόδου: για να εισαχθείς σε κάποια πανεπιστημιακή Σχολή, έπρεπε να ξέρεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Εκείνο το σύστημα εξετάσεων, στην έδρα, τότε, της πανεπιστημιακής σχολής που επέλεγες, δεν άφηνε κανένα περιθώριο στην επιπόλαια γνώση και την «παπαγαλία».

Γιατί;

Α. Διότι εξεταζόσουν στο σύνολο της «διδακτέας ύλης». Για παράδειγμα στις εξετάσεις της Φιλοσοφικής Σχολής οι εξετάσεις για τα Αρχαία Ελληνικά γινόταν σε κείμενο -υπαγορευόμενο και όχι γραμμένο, όπως σήμερα- και προερχόταν από οποιονδήποτε αρχαίο Έλληνα συγγραφέα της Αττικής διαλέκτου. Το ίδιο και στα Λατινικά: κείμενο υπαγορευόμενο, από οποιονδήποτε Λατίνο συγγραφέα. Όσο για την Ιστορία, τα θέματα προέρχονταν από την «διδακτέα ύλη» όλων των χρόνων, από την Προϊστορική εποχή, μέχρι και την Νεότερη. Πώς να «παπαγαλίσεις» μια τόσο τεράστια ύλη;

Β. Στις Πανεπιστημιακές Σχολές εισάγονταν όσοι συγκέντρωναν την καθορισμένη «βάση» βαθμολογίας και πάνω και δεν εισάγονταν, όπως σήμερα, ανεξάρτητα από την συνολική βαθμολογία που επέτυχαν -ακόμα κι αν η βαθμολογία τους είναι κάτω από τη βάση- μέχρι να συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος αριθμός για κάθε Σχολή.

Και, βέβαια, με την παραπάνω αναφορά μου για το ισχύον, τότε, εξεταστικό σύστημα, δεν προτείνω την επαναφορά του και την εφαρμογή του σήμερα. Σε εκείνο, που επιμένω είναι ότι ένα σύστημα εισαγωγής δεν πρέπει να επιτρέπει την εισαγωγή σε υποψήφιους που δεν διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις, τις οποίες προϋποθέτει η πανεπιστημιακή σπουδή. Ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ δεν πρέπει να ευνοεί την ήσσονα προσπάθεια. Ένα σύστημα εισαγωγής εξυπηρετεί τους κοινωνικούς και εθνικούς του στόχους, εφόσον επιλέγει τους ικανούς υποψήφιους, για να αποκτήσουν την επάρκεια του επιστήμονα και να ασκήσουν με εγκυρότητα, αποτελεσματικότητα και υπευθυνότητα το λειτούργημά τους.

Ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ που παρουσιάζεται με το προσωπείο της, δήθεν, φιλολαϊκής πολιτικής εξασφαλίζοντας την εύκολη -ακόμα και την ελεύθερη- πρόσβαση σε Σχολές (ειδικά σε αυτές που παρουσιάζουν μικρή ή καθόλου ζήτηση) «πετά τα λεφτά» των φορολογούμενων πολιτών σε σπουδές ξεπερασμένες και άσχετες με τις σύγχρονες οικονομικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες. Μια τέτοια πολιτική αποτελεί ένα σύστημα «αποπλάνησης» ανηλίκων και ενηλίκων, το οποίο, παρά την οικονομική επιβάρυνση των οικογενειών και του κράτους και παρά την διάθεση πολύτιμου χρόνου, εκ μέρους των σπουδαστών, αποδίδει στην κοινωνία -τελικά- ανειδίκευτους εργάτες, υποψήφιους για το Ταμείο Ανεργίας.

Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει να εξαπατά τους νέους πως αποκτώντας μόνο ένα « χάρτινο» δίπλωμα από ΑΕΙ θα είναι χρήσιμοι για τον εαυτό τους και την κοινωνία.

Και, βεβαίως, ο δρόμος για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση πρέπει να είναι ανοικτός και χωρίς κοινωνικούς και οικονομικούς φραγμούς για όλους τους νέους, καθώς και για κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από την ηλικία του, ο οποίος διαθέτει τη θέληση και την απαραίτητη γνώση. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι η εκπαιδευτική πολιτική της χώρας -αγνοώντας τις σύγχρονες ανάγκες- πρέπει να συνεχίζει να συντηρεί τον «μονόδρομο επαγγελματικής αποκατάστασης» που οδηγεί -αποκλειστικά- σε κάποια πανεπιστημιακή Σχολή. Μια σύγχρονη εκπαιδευτική πολιτική αξιολογείται, κυρίως, για το τι πράττει για να ενισχύσει την βασική μορφωτική υποδομή που παρέχεται στην Α/θμια και Β/θμια Εκπαίδευση (εκεί όπου, κυρίως, μαθαίνονται τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ και διαμορφώνονται οι ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ). Και, επίσης, μια σύγχρονη εκπαιδευτική πολιτική κρίνεται για το κατά πόσον εξασφαλίζει μια χρήσιμη και ελκυστική, ορθολογικά δομημένη, άρτια οργανωμένη και επαρκώς χρηματοδοτούμενη Μεταλυκειακή Επαγγελματική - Τεχνική Εκπαίδευση.

Και είναι καιρός, πια, να απαλλαγεί η εκπαίδευση από τους ΟΛΕΤΗΡΕΣ της -που δεν είναι άλλοι από αυτούς που παρουσιάζονται -δήθεν- ως «μεταρρυθμιστές»- οι οποίοι, κάθε τόσο «ξεφουρνίζουν» και μια, δήθεν, προοδευτική, εκπαιδευτική «μπαρούφα», δημιουργώντας σύγχυση και αναστάτωση στα μυαλά των παιδιών και των γονιών τους.

Και είναι καιρός, να ανατεθεί σε ειδικούς επιστήμονες για τα θέματα της Εκπαίδευσης (τους πλέον σοβαρούς εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων) η εκπόνηση ενός συνολικού Εκπαιδευτικού Συστήματος, το οποίο, δια Νόμου, θα μένει αναλλοίωτο, τουλάχιστον για μια δεκαετία, ώστε να δοκιμαστεί στην πράξη και να αξιολογηθεί. Και, μετά την παρέλευση του χρόνου δοκιμασίας του, εάν κρίνεται αναγκαίο -και πάλι από τους ειδικούς και όχι από τον κάθε δοκησίσοφο υπουργίσκο- να πραγματοποιούνται οι προσαρμογές που επιβάλλονται από τις πραγματικές ανάγκες και όχι για την ψηφοθηρική παγίδευση των παιδιών και των γονιών τους, των αγωνιούντων και αγωνιζομένων για ένα καλύτερο μέλλον.

Το παιδί έχει φλέβα ηθοποιού. Εάν δεν τον είχαν οι κομματικοί ινστρούχτορες προσηλυτίσει στο ΚΟΜΜΑ -από τα γυμνασιακά του, ακόμα, χρόνια- θα μπορούσε να είχε σταδιοδρομήσει στο θέατρο και να είχε καλύτερα « στερνά» απ’ ό, τι, τώρα, ως πολιτικός.

Με τον πιο φυσικό τρόπο -που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Τσάρλυ Τσάπλιν- αλλάζει προσωπεία, από μήνα σε μήνα κι από μέρα σε μέρα: από αντιιμπεριαλιστής, αντικαπιταλιστής και αντιαμερικανός, σε φιλοαμερικανό. Από αντινατοϊκός, σε φιλονατοϊκό. Από το ΟΧΙ στην Ευρώπη, στο Ναι στην Ευρώπη. Από αντιμνημονιακός, αντιγερμανός και αντιμερκελιστής σε φιλογερμανό, Μερκελιστή και μνημονιακό. Από αντιδεξιός, «σύντροφος» με τον Καμένο. Από πολέμιος κάθε επένδυσης, ερωτευμένος με τους επενδυτές. Από το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», ακόμα και η πρώτη κατοικία «σε χέρια τραπεζίτη». Και από το «δεν ξεπουλάμε κανένα περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου», ξεπουλάμε τα πάντα (εκτός από την Ακρόπολη) για 99 χρόνια…

Γεννημένος θεατρίνος ο άνθρωπος! Από παιδί φαντασιωνόταν έναν ρόλο Τσε Γκεβάρα. Κι όταν η χώρα βρέθηκε στο χάλι της Αργεντινής, άρπαξε την ευκαιρία, για να πρωταγωνιστήσει στον… «Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» κατά των «κατοχικών δυνάμεων»! Θυμηθείτε εκείνες τις ηρωικές στιγμές, όταν ο «ωραίος ως Έλληνας» Τσε Γκεβάρα, μαζί με τον άλλον… «ωραίον», τον Κατρούγκαλον, σε ρόλο Ούγκο Τσάβες, κήρυσσαν τον «υπέρ πάντων αγώνα». Θυμηθείτε τον, με υψωμένη την αριστερή γροθιά του να κηρύσσει τον πόλεμο στους ντόπιους «Κουίσλινγκς» και τους Γερμανούς πάτρωνές τους, Σόιμπλε και Μέρκελ. Θυμηθείτε τον, πάνω στη σκηνή να οιστρηλατεί τα πλήθη των «Αγανακτισμένων» με την… φοβερή κραυγή « go back, madam Merkel».

Εάν νικούσε τότε, σήμερα θα ζούσαμε ευτυχισμένοι σαν τους… Αργεντινούς! Εάν δεν… υπονομευόταν, από ντόπιους και εξωτερικούς «εχθρούς», εκείνος ο αγώνας, σήμερα ο Έλληνας ΤΣΕ θα προέλαυνε ακάθεκτος, για να ελευθερώσει και τον Ευρωπαϊκό Νότο.

Και αφού απελευθέρωνε από τα δεσμά τους και τους λαούς της Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, θα συγκροτούσε, μαζί με την Ελλάδα, την «Ενωμένη Ευρώπη του Νότου», κατά το πρότυπο των «Δημοκρατιών» της Λατινικής Αμερικής και της Βενεζουέλας του σύντροφου Μαδούρο!

Για έναν, επίσης, ρόλο ο Αλ. Τσίπρας απέδειξε ότι διαθέτει τα… φωνητικά προσόντα, καθώς και την δύναμη της… «πειθούς», του Αντρέα Παπανδρέου. Ειδικά σε εκείνη την ιστορική σκηνή στην Ιθάκη, όταν κήρυσσε την «ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟ από τα μνημόνια», ήταν… «φτυστός» η μετενσάρκωση του Αντρέα, όταν, παλιότερα, εκείνος κήρυσσε την άλλη «καθαρή έξοδο» από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που ήταν «ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»!

Και εάν στην παράσταση του «νέου Αντρέα» έπαιζε και ο Καμμένος, ως υπουργός Άμυνας, επαναλαμβάνοντας εκείνη την ηρωική εντολή του Αντρέα «ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ», τότε θα λιποθυμούσανε από τα ρίγη εθνικής συγκίνησης, όχι μόνο οι Πασόκοι που φιλοξενούνται στα HOT SPOT του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, ακόμα, και όσοι έχουν απομείνει στο ΚΙΝΑΛ!

Με το ρόλο ΤΣΟΒΟΛΑ που υποδύθηκε στη ΔΕΘ και ολίγον από ΓΑΠ ,με τη γνωστή ατάκα του «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ» δεν ικανοποίησε τους θαυμαστές του που είχαν συρρεύσει στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης να παρακολουθήσουν την παράσταση. Η ηθοποιία, όπως πάντα ήταν άριστη, αλλά έφταιγε το… σενάριο: τα λεφτά έχουν αξία όταν τα λαμβάνεις «ντούκου», αλλά ο σημερινός «Τσοβόλας» μοίρασε μεταχρονολογημένες επιταγές σε βάθος τετραετίας, για το 2020, 2021, 22…! Μόνο που δεν έταξε στους φουκαράδες Έλληνες πως θα τους στείλει την επιταγή στο… Υπερπέραν!

Τελικά, από ό, τι αντιληφθήκαμε από το ανακαινισμένο «όραμα» του 2015, όπως το «έπαιξε» ο Αλ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, ο ρόλος που θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα της… θεατρικής του καριέρας -προτού πέσει η μετεκλογική αυλαία- είναι εκείνος του «Μεγάλου Μεταρρυθμιστή». Θα είναι κάτι σαν μετενσάρκωση του Κώστα Καραμανλή (ανεψιού), ο οποίος άφησε… ημιτελές το τιτάνιο έργο της «επανίδρυσης του κράτους» και της « δίκαιης ανάπτυξης» (ας όψεται ο ΓΑΠ που δεν τον άφησε να ολοκληρώσει τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, και τον ανάγκασε να αναχωρήσει για τη Ραφήνα αφήνοντας μόνο 16% δημοσιονομικό έλλειμμα!).

Ο Αλ. Τσίπρας, λοιπόν, αν τον αφήσουν οι ντόπιοι και ξένοι «εχθροί» της Ελλάδας, «ακροδεξιοί», «νεοφιλελεύθεροι», «διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και καναλάρχες», θα παίξει κι αυτόν τον ρόλο, του «μαρμαρωμένου βασιλιά» της… Ραφήνας, που ξυπνά από την νάρκη του μνημονιακού χειμώνα, για να ολοκληρώσει την «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»!

Και με την πολύτιμη συστράτευση των στελεχών που έγραψαν σελίδες… δόξας στην πολιτική ζωή της χώρας, Μαριλίζας Ξ., Κατερίνας Π, Κατερίνας Ν. η «παράσταση» θα τελειώσει με happy end και πολλά γέλια!

Ναι, εδώ τελειώνουν οι κωμικοί ρόλοι του Αλ. Τσίπρα. Αν επιμείνει να παίζει θέατρο, από δω και πέρα, υπάρχουν γι’ αυτόν μόνον τραγικοί ρόλοι στα σενάρια της Ιστορίας: «ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ της “πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης”».

Αβδηριτισμός, Συβαριτισμός, Μιθριδατισμός είναι κάποιες από τις παθογένειες που ενδημούσαν στην κοινωνία και την πολιτική ζωή της αρχαίας Ελλάδας και οι οποίες συνεχίζουν να ενδημούν και στην σύγχρονη Ελλάδα, παράλληλα προς την δημαγωγία, τις διχαστικές πολιτικές, την κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος.

Στα Άβδηρα της Θράκης οι κάτοικοι χαρακτηρίζονταν για την πνευματική τους… «αφασία», την επιπολαιότητα και τη μωρία τους, την έλλειψη κριτικής ικανότητας και την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τα δημόσια πράγματα. Παρ’ όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά στοιχεία των Αβδηριτών, εκεί γεννήθηκαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι της Αρχαίας Ελλάδας: ο Δημόκριτος, ο Λεύκιππος, ο Πρωταγόρας, ο Εκαταίος, ο Βίων, ο Ανάξαρχος. Κι αυτό ενισχύει την άποψη περί της- αρχαιόθεν- δισυπόστατης πνευματικής και κοινωνικής πραγματικότητας των Ελλήνων.

Ο Αβδηριτισμός χαρακτηρίζει, παρά τις κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, την πολιτική ζωή και της νεότερης Ελλάδας. Ειδικότερα την τελευταία περίοδο της «Μνημονιακής» περιόδου, βιώνουμε την πιο καταστροφική ανικανότητα διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων με τους αριστερούς «μαθητευόμενους» της πολιτικής, οι οποίοι, καθημερινά, αποδεικνύουν ότι είναι «ανεπίδεκτοι μαθήσεως».

Στη Σύβαρι της Ν. Ιταλίας οι κάτοικοι χαρακτηρίζονταν για τον τρυφηλό τρόπο της ζωής τους, την μαλθακότητα, την ηδυπάθεια, την υπερβολή και την πολυτέλεια της διαβίωσής τους.(λέγεται ότι είχαν εξαφανίσει τους πετεινούς για να μην τους… ξυπνούν).

Και όταν, κάποτε, «ήρθε η στραβή», που λέει και η Περιφερειάρχης Αττικής, και οι Συβαρίτες ήρθαν σε σύγκρουση με τους Κροτωνιάτες, νικήθηκαν κατά κράτος και η πόλη τους καταστράφηκε ολοσχερώς!

Έτσι την έπαθαν και οι Νεοέλληνες Συβαρίτες των «θαλασσοδανείων», των «εορτοδανείων» και «διακοποδανείων», οι νεόπλουτοι των « Καγιέν» και της «αστακομακαρονάδας». Όταν στέρεψαν οι κρουνοί των δανεικών και υποχρεώθηκαν να «σφίξουν το ζωνάρι» έκαναν «στρατηγό» έναν «υποδεκανέα» της πολιτικής και βγήκαν να κάνουν πόλεμο στα «μαρμαρένια αλώνια» της Ευρώπης και να…«σχίσουν τα μνημόνια»!

Και από τα «σχισμένα μνημόνια» φτάσαμε να πανηγυρίζουμε, στις 21 Αυγούστου, του σωτήριου έτους 2018, την έξοδό μας από το «αριστερό» Γ΄ Μνημόνιο και την είσοδό μας στο Δ΄ Μνημόνιο και στο καθεστώς αυστηρής… δίαιτας μέχρι το 2060!

Ο Μιθριδατισμός έχει σχέση με τον βασιλιά του Πόντου και της Μικράς Αρμενίας Μιθριδάτη τον ΣΤ΄, τον Ευπάτορα, ο οποίος για να αποφύγει τον κίνδυνο να δηλητηριαστεί από τους αντιπάλους του, εφήρμοσε ως μέσον αυτοπροστασίας την εξοικείωση τού οργανισμού του με το δηλητήριο παίρνοντας καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου. Μεταφορικά, ο Μιθριδατισμός, όπως ονομάστηκε η τακτική που ακολουθούσε ο Μιθριδάτης, σημαίνει την σταδιακή εξοικείωση της πολιτικής και της κοινωνίας με ιδιαίτερα επικίνδυνα πράγματα και την αποδοχή δυσάρεστων καταστάσεων.

Ειδικότερα στην πολιτική, ο Μιθριδατισμός εκδηλώνεται ως αναισθησία και κοινωνική αναλγησία, ως αβελτερία, απάθεια και αδιαφορία των πολιτικών για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα. Και όσον αφορά τους πολίτες, εκδηλώνεται ως «ανοσία» στην τοξικότητα της πολιτικής, ως «ωχαδερφισμός», ανοχή έναντι της ανίκανης ή φαύλης διακυβέρνησης, ως αδράνεια και έλλειψη αντίδρασης έναντι του ψεύδους και της δημαγωγικής πολιτικής.

Χαρακτηριστικό δείγμα σύγχρονου Μιθριδατισμού και Αβδηριτισμού αποτελεί η ανευθυνότητα, η επιπολαιότητα και ανικανότητα που επέδειξε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική.

Και δεν έχει ιστορικό προηγούμενο η προκλητική ασέβεια που επέδειξαν, την «επόμενη μέρα», οι «υπεύθυνοι», οι οποίοι εμφανίστηκαν ως «αλάθητοι» και « ανεύθυνοι» μπροστά στον θάνατο 98 (σήμερα) ανθρώπων, για να ακολουθήσει η θεατρική «ανάληψη ευθύνης» του πρωθυπουργού, μετά την παρέλευση ημερών από την εκ-τέλεση του ολοκαυτώματος στο ΜΑΤΙ της Αν. Αττικής με την εκατόμβη των θυμάτων.

Αλλά και στις επιδόσεις ως προς τον Συβαριτισμό δεν υστέρησε -ενώ συνεχιζόταν η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού- η Συγκυβέρνηση των «συντρόφων» ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: ταξίδια με τα πρωθυπουργικά αεροπλάνα στα Παρίσια, Λονδίνα, Μονακό και Αμερική, οικογενειακά και φιλικά «πάρτι» με διορισμούς στα υπουργεία και στους Οργανισμούς. Και «αβέρτα μπάνκα» στη νομή της εξουσίας!

Και η τελευταία επιβεβαίωση ότι οι αρχαίες παθογένειες ζουν και βασιλεύουν και στη σύγχρονη Ελλάδα της «αριστερής» διακυβέρνησης είναι ο τελευταίος «ανασχηματισμός - αναπαλαίωση»: δυο Κατερίνες και μια Μαριλίζα προσελήφθησαν ως guest star στην φαρσοκωμωδία «Μετά την “καθαρή έξοδο” από τα Μνημόνια»!

Συμπέρασμα: Με Αβδηρίτες, Συβαρίτες και Μιθριδάτηδες θα συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε στα κακοτράχαλα μονοπάτια της Ιστορίας. Χρειαζόμαστε «κανονικούς» πολιτικούς και «μυαλωμένους» ηγέτες, προκειμένου, κάποτε, να γίνουμε μια «κανονική χώρα».