Ακούω κάποιους να δηλώνουν ότι θα απόσχουν από την ψηφοφορία στις επερχόμενες εκλογές. Είναι, κυρίως, πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι της ΝΔ, οι οποίοι στις εκλογές του 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι έτσι θα έπαιρναν πίσω όσα τους έκοψαν οι Σαμαράς/Βενιζέλος από τη σύνταξη και όσα τους υποχρέωσαν να πληρώσουν για τον ΕNΦΙΑ.

Σήμερα, δηλώνουν απογοητευμένοι, διότι, όχι μόνον δεν πήραν πίσω τα «κομμένα», αλλά πλήρωσαν κι από πάνω κι άλλα περισσότερα, για να… προικίσουν το Γ΄ Μνημόνιο Τσίπρα/Καμμένου.

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να επιμένουν ότι δεν ήταν αναγκαία η επιβολή των προ του ΣΥΡΙΖΑ Μνημονίων και ότι οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος ενήργησαν ως «εχθροί του λαού» και διέκοψαν -από… σαδιστικά, πιθανώς, ένστικτα κινούμενοι- την ευτυχία των Ελλήνων.

Κάποιοι, μάλιστα, επιμένουν να βρίσκουν και ελαφρυντικά στην πολιτική Τσίπρα/Καμμένου, οι οποίοι, παρά τις διακηρύξεις και υποσχέσεις τους -αντί να επιστρέψουν στις κερκίδες της πολιτικής, απ’ όπου, διαχρονικά, επιδίδονταν στο ασφαλές πετροβόλημα των «αστικών κομμάτων»- δέχτηκαν να εφαρμόσουν ένα επαχθέστερο και μακρύτερης διάρκειας Μνημόνιο «θυσιάζοντας» την «αριστερή ιδεολογία» τους, προκειμένου να… σώσουν το λαό από τα Μνημόνια των Σαμαροβενιζέλων!

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που αλλαξοπίστησαν, αποβλέποντας στα «παχιά πιλάφια» και τα «ουρί» του αλλόθρησκου Παραδείσου, ντρέπονται να ομολογήσουν ότι πιάστηκαν κορόιδα από έναν τυχοδιώκτη πολιτικό που εκμεταλλεύτηκε το ναυάγιο της χώρας, που είχε προκαλέσει η οικονομική κρίση, για να κάνει το ρεσάλτο και να καταλάβει το ναυαγισμένο καράβι.

Δεν έχουν τη γενναιότητα να αναγνωρίσουν ότι η προσφυγή της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η υπαγωγή της στο καθεστώς του Α΄ και Β΄ Μνημονίου, ήταν -παρά τα λάθη και τις αστοχίες που διαπράχθηκαν και από τις ελληνικές κυβερνήσεις και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς- ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας και να εξασφαλιστεί η επιβίωση των κατοίκων της.

Και ότι αντίθετα, η παράταση -επί το επαχθέστερον- του μνημονιακού καθεστώτος για άλλα τέσσερα χρόνια, αλλά και η επιβολή της αποπνικτικής δημοσιονομικής πολιτικής των πλεονασμάτων 3,5% , μέχρι το 2022, και των 2,2% μέχρι το 2060 ότι είναι αποτελέσματα του τεράστιου ελλείμματος αξιοπιστίας, που προκάλεσε η αλλοπρόσαλλη πολιτική των Βαρουφάκειων παιγνίων, των επονείδιστων Δημοψηφισμάτων και της παγκοσμίως γνωστής colotumpa Τσίπρα!

Υπάρχει, όμως, και το επιχείρημα πολλών απογοητευμένων και μετανοιωμένων ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, εξίσου ανίκανοι, ψεύτες και φαύλοι. Και ότι όποιος κι αν εκλεγεί θα κάνει τα ίδια με τους σημερινούς τυχάρπαστους που μας κυβερνούν.

Κατ’ αρχάς πρέπει να επισημάνουμε ότι η καφενόβια «αξιολόγηση» που καταλήγει σε ατεκμηρίωτες και αναπόδεικτες γενικεύσεις αυτού του τύπου -σε όποιο πολιτικό ή κοινωνικό σύνολο και αν αναφέρεται- είναι άδικη, διότι πολλές φορές η Ιστορία και η εμπειρία μας έχει καταγράψει περιπτώσεις που διέψευσαν -και μπορεί να διαψεύσουν και στο μέλλον- τέτοιες αφοριστικές γενικεύσεις.

Ναι, υπήρξαν και πολιτικοί που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση και γνήσια πατριωτική πίστη, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.

Ναι, πολλές φορές οι πολιτικοί ηγέτες αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, υπήρξαν άθλιοι λαϊκιστές, κατευθυνόμενοι από ιδεοληψίες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίοι με την πολιτική τους παρεμπόδισαν την πρόοδο της χώρας, τα κακά όμως μιας κακής διακυβέρνησης, σε κάθε περίπτωση, δεν συγκρίνονται με τα κακά που μπορεί να επιφέρει ο εκφυλισμός των θεσμών της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και η ακυβερνησία της χώρας, στην οποία οδηγεί η αποχή των πολιτών από την εκλογική διαδικασία.

Στα δημοκρατικά καθεστώτα οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό κι αυτές οι εξουσίες ασκούνται με την ψήφο του λαού και την ανάδειξη των αντιπροσώπων του στο Κοινοβούλιο. Και εάν κάποιοι αδιαφορούν ή αρνούνται να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμά τους και να επιλέξουν αυτούς που νομοθετούν και κυβερνούν επ’ ονόματί τους, τότε το δικαίωμα αυτό -νομοτελειακά- από τους πολλούς θα περιέλθει στους ολίγους και, με ευθύνη των απεχόντων, η Δημοκρατία θα μετεξελιχθεί σε ολιγαρχία και σε φαυλοκρατία.

Αλλά και στην περίπτωση που όλοι οι πολιτικοί ηγέτες και όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί φαίνονται ίδιοι, κάποιοι θα υπάρχουν που εγγυώνται «το μη χείρον».

Μήπως, λοιπόν, πρέπει, ως πολίτες, με ευθυκρισία και τόλμη να θέτουμε στη δοκιμασία άσκησης εξουσίας εκείνους τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν, τουλάχιστον, αποδείξει στην διάρκεια της ζωή τους κάποιες αρετές;

Και μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και χωρίς το σπάνιο είδος των χαρισματικών ηγετών, έστω και με τα μικρότερα μεγέθη πολιτικών, πρέπει να πορευτούμε στην πολιτική μας ζωή, αναλαμβάνοντας ως πολίτες την ευθύνη της υποστήριξης κάθε προσπάθειας που -έστω βήμα, βήμα- αποβλέπει στην πρόοδο της χώρας και -χωρίς διχαστικά «πρόσημα»- στην βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας;

Ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε, εις τα Λονδίνα ευρισκόμενος, πως «είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει», εννοώντας, βέβαια, πως θα μείνει γαντζωμένος στην «καρέκλα» του Μαξίμου, ακόμα κι αν σηκωθούν και οι πέτρες να τον πετροβολούν!

Τον τύπο του «μάγκα», του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή έπαρση, καθώς και από εμφάνιση και συμπεριφορά διαφορετική από τη συνηθισμένη, μπορεί να τον συναντήσει κανείς -και σήμερα- στην «πιάτσα» της καθημερινής ζωής.

Και όσοι δεν είμαστε άνθρωποι της «πιάτσας» γνωρίσαμε τους «μάγκες» από τις παραστάσεις του Καραγκιόζη, στο ρόλο του «ψευτόμαγκα» Σταύρακα, καθώς και από τις παλιές ελληνικές ταινίες, όπου τον αυθεντικό τύπο του «μάγκα», στην πιο συμπαθητική έκδοσή του, ενσάρκωνε ο Φέρμας και, στην πιο γελοία του, ο «κοντός» Ρίζος, καθώς και πολλοί άλλοι.

Στην πολιτική το είδος του «μάγκα» δεν ευδοκιμούσε μέχρις ότου εμφανίστηκε ο μάγκας της πολιτικής Αλ. Τσίπρας. Στο μπόι, λίγο πιο ψηλός από τον Ρίζο, «παλικαράς» σαν τον Σταύρακα και στην εμφάνιση λίγο «Κουτσαβάκης» που επιδεικνύει τη φοβερή «αριστεροσύνη» του με το πάντα ξεγραβάτωτο πουκάμισό του.

Κέρδισε την εξουσία εφαρμόζοντας την «μάγκικη» συνταγή: «ένα ψέμα, είναι ένα ψέμα, δυο ψέματα είναι δυο ψέματα, πολλά ψέματα είναι π ο λ ι τ ι κ ή»!

Και εκεί που έβριζε τους πολιτικούς του αντιπάλους «Μερκελιστές» και «δωσίλογους» και φοβέριζε τους Γερμανούς με τα «go back, madam Merkel» και απειλούσε τους «Μένουμε Ευρωπαίους» -όταν πια έγινε πρωθυπουργός και είχε φέρει τη χώρα έξω από την πόρτα της Κολάσεως- «αφήνει τα κουτσαβάκικα» κι αρχίζει τις «κωλοτούμπες». Με γαλιφιές και «ψευτομετάνοιες» και παριστάνοντας το καλό παιδί που το… «αποπλάνησαν» οι «Βαρουφάκηδες», κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή της Αντιπολίτευσης για την ψήφιση των μέτρων που θα κρατούσαν τη χώρα στη ζώνη του Ευρώ.

Κι αφού σιγούρεψε, πια, πως γλύτωσε το… «κούρεμα με την ψιλή» από τον… Μπαϊρακτάρη, το ξαναπαίζει μάγκας και καραμπουζουκλής και κάνει εκλογές, δηλώνοντας φανατικός «Μένω Ευρωπαίος»!

Και ο… «σοφός» λαός τον επανεκλέγει ως τον πλέον… κατάλληλο για να εφαρμόσει το Γ΄ Μνημόνιο και, συγχρόνως, για να το… αναιρέσει με ένα «παράλληλο πρόγραμμα»!

Και αφού, όχι μόνο απέφυγε να μείνει στην Ιστορία σαν μια… μαύρη τελείτσα εντός παρενθέσεως, αλλά και κέρδισε την «καρέκλα» στου Μαξίμου για μια ολόκληρη τετραετία, το «ξαναπαίζει», τώρα, και «μάγκας και ντερβίσης και νταής», όπως αποφαίνεται και ο λαϊκός αοιδός.

Είναι χαρακτηριστικό του «μάγκα» να περιφρονεί τους «κυριλέδες» και κάθε άλλη ύπαρξη και εξουσία, εκτός από τη δική του, να εμφανίζεται τολμηρός και ριψοκίνδυνος, συνήθως εκ του ασφαλούς (μπορεί και να δείρει κάποιον άμα τον έχουν δεμένο χεροπόδαρα) ή να εκτοξεύει απειλές σαν τον Χατζηχρήστο «κρατάτε με γιατί θα γίνει σκοτωμός»!

Έτσι και ο… Σταύρακας πρωθυπουργός, αφού πήρε τα κλειδιά του Μαξίμου στο χέρι, αποφασίζει σαν Πασάς στο σαράι του, υπογράφει συμφωνίες και λόγο δεν δίνει σε κανέναν.

Κι όταν «βγάζει γλώσσα» η Αντιπολίτευση, φτιάχνει ένα «χαρμάνι από λάσπη και μπόλικη Novartis» και την πετάει, καταπρόσωπο, στα στελέχη της Αντιπολίτευσης και άντε, τώρα, αυτοί να τρέχουν να ξεπλυθούν!

Κι όταν «βγάζει γλώσσα» ο λαός και αντιδρά για την «δωρεά» στα Σκόπια της Μακεδονικής Εθνότητας και της Μακεδονικής Γλώσσας, τους πετά «κατάμουτρα» τη… «σβουνιά» του «Ακροδεξιού» και του « Εθνικιστή» και άντε εσύ να αποδείξεις πως είσαι… ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ!

Τη μεγαλειώδη, όμως, «μαγκιά» του Αλ. Τσίπρα, εξαιτίας της οποίας θα «ξαναφάμε ξύλο» συνολικά ως λαός, δεν την είδαμε ακόμα: θα είναι το «άνοιγμα της κάνουλας», που υπόσχονται μετά την «Καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» και την «νεκρανάσταση» της «Αριστερής ιδεολογίας».

Θυμάστε την παράσταση «Ο Καραγκιόζης Φούρναρης» που ο Καραγκιόζης έφαγε την ψητή γαλοπούλα του Πασά και το ξύλο που έφαγε στη συνέχεια; Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι για γέλια η παράσταση. Άμα μας δούνε να ξαναγυρνάμε στην «μαγκιά» της εποχής που «Οι ωραίοι έχουν χρέη», οι αγορές θα μας «χορέψουν στο ταψί», όπως έκαναν οι Γύφτοι με την αρκούδα! Και οι Ευρωπαίοι «τοκογλύφοι» που μας δάνειζαν με 1% επιτόκιο, θα μας πουν «εξοφλήστε πρώτα αυτά που χρωστάτε και αν δεν σας αρέσει, από εδώ είναι η πόρτα για το GREXIT»!

Και τότε, δεν μας γλυτώνει ο… Σταύρακας ούτε ο Μπάρμπα - Γιώργος. «Θα φάμε το ξύλο της αρκούδας» από τον… Βεληγκέκα και, όπως λέει ο Καραγκιόζης, «θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Τσίπρας: «Η Ελλάδα επιστρέφει στους Έλληνες», το… 2060!

Με ένα δέσιμο και λύσιμο της κόκκινης γραβάτας του, ο ζογκλέρ Αλ. Τσίπρας εξαφάνισε από τη συμφωνία που υπέγραψε με τους δανειστές μας ότι επί 40 χρόνια ο ελληνικός λαός θα στύβεται και θα νηστεύει προκειμένου να παρουσιάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα 2,2%!

Εξαφάνισε από τη συμφωνία ότι μέχρι το 2022 θα πρέπει κάθε χρόνο να έχουμε πλεονάσματα 3,5% και θα βρισκόμαστε κάτω από αυστηρή, ανά τρίμηνο, εποπτεία. Ότι το 2019 και 2020 θα επιβαρυνθούν με πρόσθετα 5 δις οι φορολογούμενοι ιθαγενείς από περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 5.600 ευρώ.

Εξαφάνισε την αλήθεια ότι η συμφωνία για την ρύθμιση του χρέους, που μας είχαν υποσχεθεί οι δανειστές μας και παρέμενε σε εκκρεμότητα από το 2012,ενώ περιορίστηκε τελικά σε μια 10ετή επιμήκυνση, μέχρι το 2033, συνοδεύτηκε με νέους δυσβάστακτους όρους, με ευθύνη της ανερμάτιστης πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Με την συνήθη τακτική του ο Αλ. Τσίπρας, όχι μόνο αποσιώπησε τα ολέθρια αποτελέσματα της δικής του «τυχοδιωκτικής» πολιτικής του 2015, αλλά και συνεχίζει να παραπλανά το λαό διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα: φορτώνει ολάκερο το χρέος στην πολιτική των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, παρά το « κούρεμα» των 106 δις που οι προηγούμενοι επέτυχαν και παρά το γεγονός ότι από το 2014 είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις εξόδου από τα μνημόνια  και ότι με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση της κυβέρνησης Σαμαρά/ Βενιζέλου και την ακύρωση εκείνων των προϋποθέσεων ενέσκηψε η «γενναία διαπραγμάτευση» Τσίπρα/Βαρουφάκη, εξαιτίας της οποίας επιβαρύνθηκε ο ελληνικός λαός με το πρόσθετο χρέος των 100 δις (και κατ’ άλλους με 200 δις).

Θα μπορούσε, βέβαια, να δει κανείς το τσίρκο του Ζαππείου και τις ταχυδακτυλουργικές επιδείξεις του πρώην «αριστερού» (και επίδοξου, τώρα, «Σοσιαλδημοκράτη») πρωθυπουργού από την φαιδρή και την διασκεδαστική πλευρά του. Ο Αλ. Τσίπρας αυτά τα πολιτικάντικα «κόλπα»… σπούδαζε και αυτά έμαθε στο κομματικό «Κατηχητικό» και με αυτά προσπαθεί να τονώσει το ηθικό φρόνημα των κομματικών στελεχών του, τα οποία αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, γιατί, όπου βρεθούν, τους «γιουχάρουν» οι πρώην πιστοί οπαδοί τους, οι οποίοι «μπούχτισαν», πια, να τρώνε, σκέτο, «κόκκινο σανό».

Θα μπορούσαμε -αν έπαυαν να προκαλούν τη νοημοσύνη μας- να δείξουμε και κάποια… κατανόηση και να πούμε «και μη χειρότερα»! Επιτέλους φάνηκε τι μπορούσαν να κάνουν με την εντολή, την οποίαν, εν τη ευπιστία και αφελεία του, τους έδωσε ο ελληνικός λαός. Επιτέλους ξεκαθάρισε ο ορίζοντας! Ό, τι ήταν να πάθουμε, το πάθαμε! Ας μάθουμε στο εξής να εμπιστευόμαστε περισσότερο τη λογική από τα συναισθήματά μας.

Είναι καιρός, πια, να αφήσουμε τα «αριστερά φούμαρα» και να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε ό, τι ζωντανό έμεινε μέσα μας και μέσα στην κοινωνία μας.

Ας κοιτάξουμε πώς θα κερδίσουμε τα χαμένα χρόνια της ανιστόρητης «παρένθεσης» των «θεατρίνων» κυβερνητών μας. Όπου να ‘ναι «η παράσταση θα λάβει τέλος». Και πρέπει, από τώρα, να σκεφτούμε πώς θα εξασφαλιστεί μια αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς διαχωρισμούς και ταξικά πρόσημα. Μια διακυβέρνηση που θα εκφράζει γνήσια την πλειοψηφία του λαού. Που θα συνενώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που σέβονται πραγματικά τους δημοκρατικούς θεσμούς και είναι αποφασισμένες να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες βαθιές τομές για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Για να βάλουμε τα θεμέλια για μια υγιή οικονομική ανάπτυξη, για την πολιτισμική αναγέννησή μας, για μια ευνομούμενη, κανονική χώρα.

Και ας ελπίσουμε ότι μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική ηγεσία θα ενδυναμώσει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, θα αποκαταστήσει την εθνική ενότητα, θα εμπνεύσει τον λαό και θα αφυπνίσει τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουμε ως έθνος. Και ίσως, τότε, μπορέσουμε να επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξε στον εθνικό κορμό η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: να απαλλαγούμε από τα συναισθήματα της εθνικής ταπείνωσης που προκάλεσε στον ελληνικό λαό η «Ανταλκίδειος» συμφωνία που συνήψαν οι Τσίπρας/Καμένος με το «ψευδομακεδονικό» κράτος  και να απαλλάξουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας από τα δεσμά της τεσσαρακονταετούς «κάθειρξης» της χώρας, την οποίαν συμφώνησαν με τους δανειστές μας και πανηγύρισαν στο Ζάππειο οι «σύντροφοι της συμφοράς», Τσίπρας

Μετά το «μπάχαλο» στο οποίο κατέληξε και η λύση του «Μακεδονικού» ζητήματος, πρέπει να συμφωνήσουμε με την άποψη Τόσκα (του Υπουργού που μας… «προστατεύει») ότι είναι αμελητέο το κακό που προξενούν οι «μπαχαλάκηδες» των Εξαρχείων, οι οποίοι καίνε και ρημάζουν την Αθήνα και τις άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας, μπροστά στο κακό που προξενούν στη χώρα οι «μπαχαλάκηδες» που μας κυβερνάν!

Μετά το «μπάχαλο» Βαρουφάκη, που μας χρέωσε με 100 δις (και κατ’ άλλους με 200) και μας φόρτωσε με ένα 3^ο, αχρείαστο και επαχθέστερο Μνημόνιο, επακολούθησε το «μπάχαλο» Κατρούγκαλου, με το οποίο -σύμφωνα με την μεγαλοφυή σύλληψη του εμπνευστή του- οι συντάξεις των απόμαχων Ελλήνων θα συνεχίσουν να περικόπτονται και το 2019 και -«Κύριος οίδεν»-  πού θα σταματήσουν!

 Και, αφού ο πρωθυπουργός μας κέρδισε το πρωτάθλημα στο… «στύψιμο της λεμονόκουπας» και κατήγαγε τον θρίαμβο του 4,5% πρωτογενούς πλεονάσματος (με μηδενική σχεδόν ανάπτυξη), απέδειξε περίτρανα ότι ούτε το «Πρόγραμμα Ποσοτικής Χαλάρωσης» χρειαζόμαστε, ούτε την «Προληπτική Γραμμή Στήριξης». Και γιατί να μην σκεφτούν οι δανειστές μας ότι ούτε και την απομείωση του χρέους χρειαζόμαστε, αφού και χωρίς ανάπτυξη είμαστε… « πλεονασματικοί»!

 Έτσι φτάσαμε και στο «μπάχαλο» της -α λα Τσίπρα- «καθαρής εξόδου από τα Μνημόνια» με… «καπάκι» ένα «τέταρτο μνημόνιο» (χωρίς λεφτά) και μεταμνημονιακή «αυστηρή εποπτεία» από τους δανειστές μας, οι οποίοι μας προειδοποιούν πως αν «ανοίξουμε τις κάνουλες» κι αρχίσουμε τα παλιά «αρχοντοχωριάτικα» καμώματά μας, όπως υποσχέθηκε ο Μπάρμπα - Φλαμπουράρης, τότε θα μας πλειστηριάσουν και το… Μέγαρο Μαξίμου!

Όμως εμείς, επειδή έχουμε… παλικάρι πρωθυπουργό, θα βγούμε… ξυπόλητοι να παλέψουμε στα « μαρμαρένια αλώνια» των αγορών!

Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά, σήμερα, που στήνεται η αψίδα του θριάμβου στις Πρέσπες, για να περάσει η δόξα αγκαζέ με τον πρωθυπουργό μας, ο οποίος ως άλλος Μ. Αλέξανδρος έλυσε τον Βαλκανικό Γόρδιο Δεσμό ή επί το « ποιητικότερον», πρόσφερε το «μήλον της Έριδος τη Καλλίστη», ήτοι την ονομασία «Μακεδονία», «Μακεδόνες» και «Μακεδονική Γλώσσα» στους Σλαβομακεδόνες, τους… γνήσιους απόγονους του Φιλίππου και του Μ. Αλέξανδρου!

Επί μισόν αιώνα ο… «ηρωικός» λαός των Σκοπίων αγωνίζονταν να πείσει τους «ελλιποβαρείς» (*χαρακτηρισμός Τσίπρα για τον υιόν Μητσοτάκη) Έλληνες κυβερνήτες της Ελλάδας να αναγνωρίσουν ότι το κράτος των Σκοπίων (κατοικούμενο από Σλάβους και Αλβανούς, Σλαβόγλωσσους και Αλβανόγλωσσους) δικαιούται να οικειοποιείται το όνομα της ευρύτερης περιοχής της αρχαίας Μακεδονίας και να το αναγάγει σε εθνική ονομασία. Και μετά την καπηλεία του ονόματος, με κεκτημένη (και αναγνωρισμένη, πλέον, και από την Ελλάδα) την ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ιθαγένεια και την ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ γλώσσα να συντηρούν… erga omnes, τα αλυτρωτικά τους όνειρα.

Όσον αφορά την Ελλάδα και τους υπηκόους της, διατηρούμε -ακόμα- το δικαίωμα να ομιλούμε με… «επιθετικό προσδιορισμό» την «ελληνική μακεδονική» γλώσσα, στην οποία δίδασκε τον Αλέξανδρο ο Αριστοτέλης!

 Στο εξής, λοιπόν, θα μοιραζόμαστε με τον Μεγάλο Αλέξη μας την εθνική υπερηφάνεια, ότι «πήραμε πίσω την Ιστορία μας», ότι η Βόρεια Ελλάδα θα συνεχίσει να ονομάζεται Μακεδονία και όποιος επιθυμεί μπορεί και να την τραγωδεί ως «τη γη του Μεγάλου Αλεξάνδρου »!

Έτσι αποφάσισε ο πρωθυπουργός μας, ως βαθύς γνώστης της νεότερης Ιστορίας των Βαλκανίων (και ιδιαιτέρως της Εξέγερσης του Ίλιντεν) και «εμβριθέστατος» κάτοχος της Γλωσσολογίας, μπροστά στον οποίον ωχριά ο Μπαμπινιώτης!

Όχι, δεν χρειάστηκε να συμβουλευτεί κανέναν από τους μεγάλους Ιστορικούς μας ή του Διεθνολόγους μας, πριν από τη διαπραγμάτευση με του Σκοπιανούς.

Ως θαυμαστής του «σοσιαλιστή» Μαδούρο και θιασώτης της… «πλέριας Δημοκρατίας» δεν χρειάστηκε να ζητήσει και τη γνώμη των άλλων κομμάτων της Βουλής. Ούτε ζήτησε καμιά «σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας». Προχώρησε στη μεγάλη μάχη, όπως ο στρατηλάτης Μέγας Αλέξανδρος: «ΠΛΗΝ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ» (όχι, δεν υπονοεί τον Καμένο που αρνήθηκε να τον ακολουθήσει στην ένδοξη εκστρατεία του. Το αρχαίο «πλην Λακεδαιμονίων» σημαίνει: «χωρίς τους... Έλληνες», γενικώς!).

Έτσι κάνουν οι «μεγάλοι ηγέτες». Μόνοι τους παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις (άντε, το πολύ, να συμβουλευτούν και την γυναίκα τους). Και μόνοι τους κερδίζουν το «αμάραντο στεφάνι της δόξας».

Γι’ αυτό, συνήθως, μόνοι τους κάθονται και στο εδώλιο του ΙΣΤΟΡΙΟΔΙΚΕΙΟΥ.

Υ.Γ. Είχα σε προηγούμενο άρθρο μου υποστηρίξει ότι πρέπει να αδράξουμε την ευκαιρία για τη λύση του «Μακεδονικού» ζητήματος. Πίστευα πως ένα ΕΘΝΙΚΟ ζήτημα θα αντιμετωπίζονταν και ΕΘΝΙΚΑ, με την συνεργασία όλων των πολιτικών και πνευματικών δυνάμεων της χώρας. Δεν υπολόγισα ότι θα αναλάμβανε να το λύσει μόνος του ο… Τσίπρας με τον Κοτζιά.

 Έτσι που έγινε, είναι σαν να εμπιστεύεσαι στον «ελλογιμότατο»… «ειδήμων» Καρανίκα να μάθει Γράμματα στα παιδιά σου!

Ο «αριστερός» υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου χαρακτήρισε «μελανό σημείο και άλλοθι για απολύσεις την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών», γι’ αυτό και κατάργησε το υπάρχον Διάταγμα για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών!

Δεν άκουσε ποτέ ο «αριστερός» υπουργός Παιδείας ότι μέσα στις χιλιάδες των εκπαιδευτικών που διδάσκουν στα ελληνικά σχολεία -ανάμεσα στους ευσυνείδητους και τους οσιομάρτυρες εκπαιδευτικούς- ότι υπάρχουν και πολλοί ακατάλληλοι εκπαιδευτικοί, έως και επικίνδυνοι για την ψυχική και πνευματική υγεία των μαθητών;

Δεν άκουσε ποτέ -από το Αστυνομικό Δελτίο, βέβαια, και όχι από τους ανύπαρκτους, δυστυχώς, ελεγκτικούς μηχανισμούς της εκπαίδευσης- για εκπαιδευτικούς που κακομεταχειρίζονται μαθητές τους, για εκπαιδευτικούς με προβλήματα ψυχικής υγείας, για ανώμαλους, παιδεραστές, πρεζάκηδες, Χρυσαυγίτες, αναρχικούς και άλλους κομματικούς ινστρούχτορες, οι οποίοι, αντί να «διαπλάθουν ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες» στρατολογούν «γενίτσαρους»;

Δεν γνωρίζει ο κ. Γαβρόγλου ότι για τα παιδιά των λαϊκών τάξεων που φοιτούν στα δημόσια σχολεία, εάν έχουν την ατυχία να πέσουν στα χέρια τέτοιων ακατάλληλων και ανάξιων εκπαιδευτικών, υπάρχει κίνδυνος να επηρεαστεί αρνητικά η ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους και να βρεθούν στη μελλοντική ζωή τους στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής;

Ασφαλώς και το γνωρίζει. Όπως το γνωρίζει και ο «αριστερός» Πρωθυπουργός μας, που φρόντισε να στείλει τα δικά του παιδιά σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία, όπου -αντίθετα με ό, τι επικρατεί στα δημόσια σχολεία- υπάρχει συστηματικός έλεγχος και συνεχής αξιολόγηση που οδηγεί σε άμεση απόλυση του εκπαιδευτικού, μόλις διαπιστωθεί οποιαδήποτε παρέκκλιση από την παιδαγωγική δεοντολογία.

Το «αριστερό πρόσημο», λοιπόν, στην εκπαιδευτική πολιτική της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ είναι η ασύδοτη λειτουργία της δημόσιας Εκπαίδευσης;

Κανένας έλεγχος στον πλέον ευαίσθητο τομέα της Πολιτείας, καμιά αξιολόγηση, καμιά διάκριση για τους άξιους εκπαιδευτικούς και καμιά θεραπεία σε ότι νοσηρό υπάρχει στη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος, προκειμένου να μην «χαλάσουν» τα ψηφοθηρικά κοντραμπάντα τους με τις εκπαιδευτικές συντεχνίες;

Και για να ικανοποιηθούν και οι «κουτόφραγκοι» της Τρόικας, που έχουν συμπεριλάβει στα «προαπαιτούμενα» και την αξιολόγηση στον Δημόσιο τομέα, προβλέπεται στον Νόμο Γαβρόγλου αξιολόγηση για τα στελέχη (μόνον) της εκπαίδευσης,  έτσι διασφαλίζεται και η επιλογή στελεχών που… εμφορούνται από τα εκπαιδευτικά… «ιδεώδη» του ΣΥΡΙΖΑ! Επίσης προβλέπεται και… «αυτοαξιολόγηση» των σχολικών μονάδων (κατά το λαϊκόν θυμόσοφον: «Γιάννης πίνει, Γιάννης κερνάει»)!

 Όσο για την «ψυχή της σχολικής μονάδας» που είναι ο εκπαιδευτικός, αυτήν, ως στοργικός «Προστάτης» ο «αριστερός» Υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου -εγγυώμενος την… αγγελική λευκότητά της- την «προστατεύει» από κάθε κίνδυνο… «μελανώματος»!

Παλιά λέγαμε: «Όταν ανοίγει ένα σχολειό, κλείνει μια φυλακή». Σήμερα, δυστυχώς, δεν αρκεί να ανοίγει ένα σχολειό. Πρέπει να λειτουργεί και καλά. Να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες. Με διευθυντές που επιλέγονται με πραγματικά αξιοκρατικά κριτήρια και είναι ικανοί να διευθύνουν το σχολειό τους. Και διδάσκοντες εκπαιδευτικούς που αξιολογούνται συνεχώς για την καταλληλότητα και ικανότητά τους να διαπλάθουν «ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Διαφορετικά, εάν λείπουν οι παραπάνω προϋποθέσεις, «όπου λειτουργεί ένα κακό σχολειό, ανοίγει μια φυλακή»!

Αν, λοιπόν, οι γονείς συνειδητοποιούσαν, κάποτε, γιατί, ενώ «χαρατσώνονται», για να λειτουργούν δημόσια σχολεία και για να μισθοδοτούνται από το Δημόσιο Ταμείο δάσκαλοι και καθηγητές, πληρώνουν, παράλληλα, «τα μαλλιά της κεφαλής τους» για να μαθαίνουν τα παιδιά τους γράμματα στα φροντιστήρια και, εάν συνειδητοποιούσαν, κάποτε, οι γονείς ότι, παράλληλα με τις δικές τους ευθύνες, ευθύνεται και ένας κακός ή αδιάφορος δάσκαλος, γιατί το παιδί τους, κάποια στιγμή, εγκατέλειψε τις σπουδές του και αποφάσισε να «σώσει τον κόσμο» πετώντας μολότοφ στους «μπάτσους» ή ακόμα, χειρότερα, γιατί αναζήτησε τον «παράδεισο» στη κόλαση των ναρκωτικών, τότε, φοβάμαι, ότι πολλοί Υπουργοί Παιδείας θα καταδικάζονταν «για κατά συρροήν εγκλήματα κατά του λαού»!

«Η Ιστορία διδάσκει ότι οι άνθρωποι δεν διδάσκονται από την Ιστορία» λέγει ο Έγελος. Για να διδαχθεί κανείς από την Ιστορία, πρέπει πρώτον, να την μελετήσει (όχι, απλώς, να την διαβάσει), να καταλάβει, δηλαδή, το γιατί και το πώς άρχισαν και εξελίχθηκαν τα ιστορικά γεγονότα, ποιες ήταν οι αιτίες που τα προκάλεσαν, ποιοι παράγοντες τα επηρέασαν και ποιες συνέπειες είχαν για την ζωή των ανθρώπων. Από κει και πέρα εξαρτάται από τη νοημοσύνη και τη θέλησή του «τα παθήματα να γίνουν μαθήματα».

Στην Ελλάδα, η γνώση της Ιστορίας, τόσο της Παγκόσμιας, όσο και της Ελληνικής, είναι λειψή έως μηδαμινή. Και το πιο χειρότερο: σε πολλές περιπτώσεις παραχαράσσεται η αλήθεια των ιστορικών γεγονότων από «ιστοριογράφους» που βλέπουν και εξιστορούν όσα συνέβησαν στην εποχή τους ή σε προγενέστερες εποχές μέσα από τον υποκειμενικό ιδεολογικό τους φακό. Έτσι κάποια ιστορικά «συγγράμματα» (ή Φυλλάδες), αντί να φωτίσουν την «αθέατη πλευρά» των γεγονότων, επιχειρούν - με τη χρήση του «παραμορφωτικού φακού» τους - να απενοχοποιήσουν ή να δικαιώσουν πολιτικές θεωρίες και θέσεις, να στιγματίσουν ή να ηρωοποιήσουν πρόσωπα και καταστάσεις, να εξιδανικεύσουν ή να καταδικάσουν ενέργειες και αποφάσεις, με αποτέλεσμα  αντί της διδαχής και του σωφρονισμού, να καλλιεργούν τον φανατισμό, τη μισαλλοδοξία, την προκατάληψη και την πίστη σε σκοτεινές και συνωμοτικές δυνάμεις.

Και, βέβαια, για την άγνοια ή την κατανόηση του «ιστορικού γίγνεσθαι» μεγάλη είναι η ευθύνη του εκπαιδευτικού μας συστήματος, όπου η διδασκαλία της Ιστορίας δεν διαφέρει από την διδασκαλία των… Θρησκευτικών.

Εάν, λοιπόν, διαθέταμε τη γνώση της Ιστορίας και αυτή η γνώση είχε «μεταβολιστεί» σε ικανότητα κριτικής ερμηνείας και αποτίμησης της σημασίας των ιστορικών γεγονότων, δεν θα είχαμε έναν πρωθυπουργό να αγνοεί ότι η «Εξέγερση του Ίλιντεν» αποτέλεσε την απαρχή του αλυτρωτικού κινήματος των Σλαβομακεδόνων για τη δημιουργία αυτόνομου Μακεδονικού κράτους, που θα περιλάμβανε και τη Θεσσαλονίκη.

Εάν γνωρίζαμε την ελληνική ιστορία και είχαμε αφομοιώσει τα διδάγματά της, δεν θα εμφανιζόμαστε στη διάρκεια της μεγαλύτερης Μεταπολεμικής κρίσης, αντί να ενώνουμε τον λαό και να ενδυναμώνουμε την εθνική προσπάθεια, να ανασύρουμε από τα σκοτεινά υπόγεια της Ιστορίας μας τους εμφυλιοπολεμικούς εφιάλτες των «Δοσίλογων» και των «Γερμανοτσολιάδων» και δεν θα κραδαίναμε τα αδελφοκτόνα «χαντζάρια» με το σύνθημα «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»!

 Εάν η νεολαία μας, αντί να επιδιώκει την… ηρωοποίησή της στις «καταλήψεις» των Σχολείων, στα Εξάρχεια των πυρομανών και στις «ερυθρές ταξιαρχίες» του «Ρουβίκωνα»,… συνομιλούσε με τον Θουκυδίδη και τον Πολύβιο, θα καταλάβαινε αυτό που λέγει ο Εμμανουήλ. Ροΐδης: «έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας».

Εάν γνωρίζαμε την ελληνική Ιστορία, ίσως να μην κυριαρχούσε στον λαό -και ιδιαίτερα στη νεολαία μας- το πνεύμα της απαισιοδοξίας και της παραίτησης, ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στο πρόβλημα της χώρας μας: ότι είναι αδύνατο να υπάρξει ανάπτυξη και έξοδος από την κρίση, ότι είναι αδύνατο να σταθούμε όρθιοι μέσα στη ζώνη του ευρώ, ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική ηγεσία και καμιά διαφορετική -από τη σημερινή- διακυβέρνηση της χώρας, ικανή να συνενώσει τον λαό σε μια αποτελεσματική εθνική προσπάθεια και να βάλει τις βάσεις για την υγιή οικονομική ανάπτυξη και την επαναφορά της χώρας στην κανονικότητα, σε ισότιμη σχέση με τα ευνομούμενα και πολιτισμένα κράτη.

Εάν άκουγαν από τον Ελευθέριο Βενιζέλο του 1910 - 1914 πώς μπόρεσε, μετά την πτώχευση του 1893, μετά την Εθνική Καταισχύνη του 1898 και μετά το κίνημα στο Γουδί, το 1909, να συνενώσει το λαό και να κυβερνήσει τη χώρα -που ήταν καταχρεωμένη και πισθάγκωνα δεμένη με τα δεσμά του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (Δ.Ο.Ε.)- και, τελικά, να πραγματοποιήσει το, μέχρι τότε, ακατόρθωτο εθνικό όνειρο, την εθνική ολοκλήρωση με την απελευθέρωση της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Κρήτης και των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, θα μάθαιναν ότι τα πάντα είναι δυνατά, εάν οι Έλληνες αποφασίσουν να εκλέγουν πολιτικούς ηγέτες, οι οποίοι διαθέτουν εθνική συνείδηση που δεν συμβιβάζεται με τα διχαστικά συνθήματα και τις σκοπιμότητες της μικροπολιτικής.

Και επειδή Ελευθέριος Βενιζέλος γεννιέται μια φορά στα εκατό χρόνια, ας κοιτάξουμε να βρούμε ηγέτες που λένε -τουλάχιστον- τα λιγότερα ψέματα, ηγέτες που μπορούν να πάνε μπροστά τη χώρα, έστω, δυο βήματα.

Ποιος ξέρει; Με δυο βήματα μπορεί να ανοιχτεί ένας μεγάλος δρόμος που θα χωρέσει τα όνειρα και τις προσδοκίες ολόκληρου του λαού!

«Θεούλη μου, όλα τα παιδιά έχουν μια μάνα κι έναν πατέρα, γιατί εγώ έχω δυο πατεράδες και καμιά μητέρα»;

Σύμφωνα με το άρθρο 8 του νομοσχεδίου, που προβλέπει τη δυνατότητα αναδοχής παιδιών από ζευγάρια που έχουν συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης, επιτρέπεται η αναδοχή των παιδιών, που βρίσκονται σε Ιδρύματα, και από ομόφυλα ζευγάρια που έχουν συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης.

Πολλά ακούστηκαν και γράφηκαν -από ειδικούς και μη- για τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει αυτό το μέτρο για την φυσιολογική ανάπτυξη, την ψυχική υγεία και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας των παιδιών και ειδικότερα, τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό.

Βαρύνουσα σημασία έχει η γνώμη που διατύπωσαν ειδικοί επιστήμονες για το θέμα: «ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μ ε τ ρ ή σ ι μ ε ς επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα - παιδιού, στην ψυχική υγεία του παιδιού και την κοινωνική του προσαρμογή».

«Η ε μ π ε ι ρ ι κ ή έ ρ ε υ ν α δεν υποστηρίζει την αντίληψη ότι η ανατροφή από ομόφυλο γονέα επηρεάζει την ανάπτυξη της ταυτότητας φύλου του παιδιού».

Και ακόμα, η θεωρία του «μικρότερου κακού»: «είναι προτιμότερο από το Ίδρυμα να βρεθούν τα παιδιά σε ένα οικογενειακό περιβάλλον».

Ως άνθρωπος που σέβομαι την επιστήμη και τον ορθό λόγο δεν μπορώ παρά να προσχωρήσω στη θέση που υποστηρίζουν οι ειδικότεροι εμού για το εν λόγω θέμα, παρά τις επιφυλάξεις που μπορεί να έχει κανείς ότι τα πορίσματα των επιστημόνων βασίζονται σε «εμπειρική έρευνα», η οποία καλύπτει μικρό, σχετικά, εύρος χρόνου (ειδικότερα, όσον αφορά την δύναμη και την αποτελεσματικότητα του οικογενειακού προτύπου στον σεξουαλικό προσανατολισμό του παιδιού).

Εκείνο, όμως, που με τρομάζει είναι τα αποτελέσματα που θα έχει η ανατροπή που συντελείται στη φυσική τάξη με την κατίσχυση των ανθρώπινων νόμων έναντι των νόμων της Φύσης.

Η κοινωνική εξέλιξη και η επιστημονική πρόοδος, με τον τρόπο που διαμορφώνει τη ζωή μας, θα κάνει, τελικά, ευτυχέστερους τους ανθρώπους;

Συμφωνώ ότι, πολλές φορές, συμβαίνει το οικογενειακό περιβάλλον ετερόφυλων γονέων να είναι περισσότερο νοσηρό και εχθρικό για την φυσιολογική ανάπτυξη του παιδιού από το περιβάλλον που μπορούν να εξασφαλίσουν δυο πολιτισμένοι ομοφυλόφιλοι, που έγιναν ανάδοχοι από πραγματική αγάπη για το παιδί. Όμως, ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι η φυσική και ενστικτώδης ανάγκη του παιδιού για τη μητρική αγκαλιά και τη μητρική στοργή μπορεί να αναπληρωθεί μέσα στην αγκαλιά ενός άντρα; Ποιος μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι αυτό το «κενό» στην ψυχή του παιδιού -μακροπρόθεσμα και με τον πολλαπλασιασμό των περιπτώσεων- δεν θα επηρεάσει αρνητικά την κοινωνική μας εξέλιξη;

Η συζήτηση που διεξήχθη σχετικά με το παραπάνω Νομοσχέδιο μου θύμισε το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο του Άλντους Χάξλεϋ, «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος», που είχα διαβάσει πριν από πολλά χρόνια.

Ο Άλντους Χάξλεϋ επηρεασμένος από τις επιστημονικές ανακαλύψεις της εποχής του (1932) -και ειδικότερα, από την πρόοδο στις Βιοεπιστήμες (Βιολογία, Γενετική)- προφητεύει ένα ζοφερό αύριο: τα ανθρώπινα όντα γεννιούνται με την μέθοδο της κλωνοποίησης σε κρατικά εργαστήρια και με τροποποίηση του DNA χωρίζονται, όπως τα προϊόντα, σε κοινωνικές τάξεις και ομάδες. Σε κάθε άτομο εμφυτεύονται ορισμένες σκέψεις και πιστεύω, ανάλογα με την τάξη που προορίζεται το άτομο, και του αφαιρείται κάθε στοιχείο αντίδρασης. Οι ικανότητες και η ευφυΐα προκαθορίζονται και ο καθένας κάνει τη δουλειά για την οποία είναι βιολογικά προορισμένος. Όλα είναι τυποποιημένα και αυτοματοποιημένα. Η απόλυτη τάξη και η ασφάλεια, η ειρήνη και οι αρμονικές σχέσεις επικρατούν σε ολόκληρη την παγκόσμια κοινωνία. Το κράτος φροντίζει για την γέννηση και την ανατροφή των παιδιών και έχει εξασφαλισμένη για όλους επάρκεια αγαθών και άνετη ζωή. Η καθαριότητα είναι τέλεια, η υγεία δεδομένη, η ψυχαγωγία παρέχεται αφθόνως και δωρεάν και το σεξ επιτρέπεται ελεύθερα, σύμφωνα με το σύνθημα της πολιτείας «οι πάντες ανήκουν στους πάντες».

Στον «θαυμαστό κόσμο» ο επίγειος παράδεισος της επιστήμης και του ορθολογισμού έχει πραγματοποιηθεί!

Κι όμως, μέσα σ’ αυτόν τον «θαυμαστό κόσμο», είναι φορές που χάσκει το κενό της ανθρώπινης ψυχής! Είναι κάποιες φορές όπου, παρά την αφαίρεση από το DNA των αρνητικών συναισθημάτων, τα ανθρώπινα όντα περιπίπτουν σε μελαγχολία.

Αλλά και για την περίπτωση αυτή έχει προνοήσει το κράτος: όλοι οι υπήκοοί του έχουν εφοδιαστεί με το «χάπι» που καταπολεμά κάθε αρνητικό συναίσθημα!

Plaudite cives, plaudite amici, finita est comedia! (χειροκροτήστε πολίτες, χειροκροτήστε φίλοι. Η κωμωδία τελείωσε!).

(τα τελευταία λόγια του αυτοκράτορα Οκταβιανού Αύγουστου).

Πιθανώς δεν το είχατε αντιληφθεί. «Η χώρα μας είναι πλέον ισότιμος συνομιλητής στην Ευρώπη. Τώρα πια μας ακούν, μας αναγνωρίζουν, μας σέβονται»! Αυτά μας είπε, καμαρωτός και ξεχειλίζοντας από εθνική περηφάνια, ο πρωθυπουργός μας, στο βίντεο που έδωσε πρόσφατα στα Μ.Μ.Ε.

Και για να τον πιστέψουμε, έστρωσε και το κόκκινο χαλί στην είσοδο του Μαξίμου και μας κατέπληξε με τους θαυμαστές του… κοσμοϊστορικού έργου του, που τον επισκέφτηκαν: τον Ομπάμα, τον Πούτιν, τον Μακρόν, τον Γκουρία, την Μέρκελ, τον Γιούνκερ, τον Ερντογάν (Λάθος. Αυτόν δεν τον έδειξε)…

Δεν αισθανθήκατε ένα εθνικό ρίγος στο άκουσμα του χαρμόσυνου αγγέλματος ότι «η κοινωνία σηκώνει το κεφάλι και βαδίζει πια σταθερά σε μια χώρα κανονική»;

Δεν μεταφερθήκατε νοερά σε εκείνη την άλλη, τη μεγαλειώδη ιστορική στιγμή, όπου ο Ελευθέριος Βενιζέλος ανακοίνωνε πως «έκανε την Ελλάδα μια χώρα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών»;

Όχι; Μα γιατί είστε τόσον αχάριστοι; Πόση δόξα, ακόμα, θέλετε να κουβαλήσει για τη χώρα του ένας πρωθυπουργός, όταν, μέσα σε τριάμισι χρόνια, κατήγαγε τόσες σπουδαίες νίκες:

- Την νομοθέτηση της περικοπής της 12^ης και πιθανώς και της 11ης σύνταξης από την 1/1/2019 και της φορολογίας των πολιτών το 2020, από τα πρώτα 5.500 ευρώ.

- Την αύξηση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών ακινήτων των οφειλετών (στην Εφορεία και στις τράπεζες) στις 10.000 για το 2018 και στις 40.000 από το 2019 και μετά.

- Τη διασφάλιση της «καθαρής εξόδου από το μνημόνιο» με την επιβολή, μετά τους πανηγυρισμούς της «εξόδου», του «εργαλείου της ενισχυμένης εποπτείας», ανά τρίμηνο και πιθανώς, μέχρι την αποπληρωμή του χρέους.

- Την υπέρβαση του στόχου για το δημοσιονομικό πλεόνασμα του 2017 από το 1,75% στο 4,2%, με την εφαρμογή της «ευφυούς» οικονομικής πολιτικής του φορολογικού στραγγαλισμού κάθε επιχειρηματικής αναπτυξιακής προσπάθειας, τη στάση πληρωμών του κράτους και τη συρρίκνωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

- Την ανάπτυξη του 1,4% για το 2017, έναντι του στόχου 2% (ανάπτυξη Κύπρου για το 2017 3,9%) και την αναμενόμενη για το 2018 «εκτίναξη του ελατηρίου της ανάπτυξης» (και σίγουρα, της παραίσθησης) με την καλλιέργεια της «φαρμακευτικής κάνναβης»!

- Την αύξηση του χρέους από τα 315 δις, το 2016, στα 317 δις, το 2017 (αύξηση 2,4 δις) και την παραπομπή της υπεσχημένης απομείωσης του συνολικού χρέους στις γερμανικές… Καλένδες!

- Την χρεοκοπία της ΔΕΗ και της επαπειλούμενης ενεργειακής κατάρρευσης της χώρας, μετά την επιβολή της «αριστερής» πολιτικής στη διαχείριση της εταιρείας από τους Σκουρλέτη - Σταθάκη.

- Την απόρριψη της Πιστοληπτικής Γραμμής Στήριξης και την ετοιμασία των αγορών να μας… υποδεχθούν με «νταούλια» και «ζουρνάδες» (για να μας χορέψουν στο… ταψί).

- Το στήσιμο της βλακωδέστερης «από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους» σκευωρίας -στη θέση ενός τεράστιου υπαρκτού σκανδάλου- για την πολιτική εξόντωση 10 πολιτικών αντιπάλων τους.

- Την άμεση… ανακάλυψη από τον ίδιο τον πρωθυπουργό (και χωρίς τη βοήθεια, αυτή τη φορά, Παπαγγελόπουλου - Πολάκη) του «ακραίου τμήματος της Ν.Δ.» (!) που… οργάνωσε και εκτέλεσε την επίθεση εναντίον του Μπουτάρη, δημάρχου Θεσσαλονίκης.

- Τον εξαναγκασμό σε παραίτηση, από τη θέση του Διευθύνοντος Συμβούλου στον Ελληνικό Διαστημικό Οργανισμό, του διευθυντή διαστημικών προγραμμάτων της NASA, Σταμάτη Κριμιζή και την ανάθεση της τύχης του Οργανισμού στον «θαυματόπληκτο» πιστό του «θαύματος της… “συστολής του χρόνου”» του «Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτου»!

- Τη «μείωση της ανεργίας» με την αύξηση των «εξαγωγών» νέων επιστημόνων (Brain drain) και τον διορισμό στο Δημόσιο όλων των «συντρόφων» που διακρίθηκαν στις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημιακών Σχολών, στις πλατείες των αγανακτισμένων, στα «γιαουρτώματα» και τους προπηλακισμούς των «Μερκελιστών» και των «Γερμανοτσολιάδων».

- Την τεράστια επιτυχία στις διαπραγματεύσεις για τη λύση του «Μακεδονικού», κατά τις οποίες «στριμώχτηκαν» σε τέτοιο βαθμό οι Σκοπιανοί, ώστε πρότειναν για την ονομασία, erga omnes, του κράτους τους το Σύμβολο του αλυτρωτισμού, την επανάσταση του Ίλιντεν!

Και τέλος, υπάρχει, σήμερα, ακόμα ένας λόγος για να αισθάνεται υπερήφανος ο πρωθυπουργός μας: ο «σύντροφος» Μαδούρο κατήγαγε… περιφανή νίκη στην Βενεζουέλα (κερδίζοντας το 68% των ψήφων, με την… αποχή της Αντιπολίτευσης) !

Μετά από τόση δόξα και ευτυχία που μας χάρισε ο πρωθυπουργός μας, του αξίζει να τον από-χαιρετίσουμε με την κραυγή των Ρωμαίων μονομάχων «Ave, Caesar, morituri te salutant» (Χαίρε, Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν)!

«Πρέπει αυτοί που κυβερνάν να έχουν πάντα στο νου τους: πρώτον, να κυβερνάν σύμφωνα με τον Νόμο.

Δεύτερον, ότι κυβερνάν ανθρώπους.

Και τρίτον, ότι δεν θα είναι για πάντα στην εξουσία».

Αγάθων ο Τεισαμενού

«… χρόνια κλεμμένα από το μέλλον των παιδιών μας, αυτή όμως είναι η πραγματικότητα της νεοελληνικής μας Ιστορίας: δημιουργικές περίοδοι που εναλλάσσονται με περιόδους αποδιοργάνωσης και τελμάτωσης ή οπισθοδρόμησης και ξανά προσπάθειες για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και μικρά ή μεγάλα άλματα για την πρόοδο της χώρας και τη βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής…

Το πελώριο και εναγώνιο ερώτημα που απασχολεί το λαό μας σήμερα είναι εάν μετά τις εκλογές και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, θα μπορέσει να ορθοποδήσει, να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει μπροστά η χώρα…

Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε και να κρίνουμε πώς η νέα κυβέρνηση θα περάσει από τα φιλόδοξα προγράμματα στην «εντατική θεραπεία» για την ανάταξη της χώρας, πώς θα καταφέρει να προχωρήσει μέσα από το ναρκοθετημένο πεδίο της οικονομίας στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ, πώς θα ελέγξει την ασύδοτη δράση των ανάξιων και ανεύθυνων διαχειριστών του δημοσίου χρήματος, των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου, των παντός είδους σεσημασμένων και μη κακοποιών και των ανεγκέφαλων ψευτοεπαναστατών…

Ελπίζουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει αρκούντως διδαχθεί από τα παθήματα του παρελθόντος, παλαιότερου και πρόσφατου, και ότι στη θέση του παντοκράτορα κόμματος και του αυτοκράτορα πρωθυπουργού θα λειτουργήσει μια κυβέρνηση αντιπροσωπευτική της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, που θα εκφράζει γνήσια τις πραγματικές ανάγκες της, τη βούληση και τις προσδοκίες της.

Οι αδέσμευτοι, σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες θα είναι εδώ, για να κρίνουν, να αντιδράσουν, όπου παρεκκλίνει από τις αρχές και τους στόχους, που η ίδια διακήρυξε, αλλά και να την συνδράμουν, όπου η πολιτική της συμπορεύεται με τη βούληση των δημιουργικών και υπεύθυνων δυνάμεων της κοινωνίας μας».

*Το άρθρο αυτό γράφηκε στις 14 Οκτωβρίου του 2009, την επαύριον της νίκης του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του γράφοντος «Για την Παιδεία και την Δημοκρατία».

Σήμερα που πλησιάζει η ώρα να βγούμε από την καταστροφικότερη περίοδο της «αριστερής» διακυβέρνησης των Τσίπρα / Καμμένου και έρχεται η ώρα -κατά πάσαν πιθανότητα- του Κυριάκου Μητσοτάκη (και πιθανώς -λαού θέλοντος- του Κινήματος Αλλαγής) το «πελώριο και εναγώνιο ερώτημα» που μας απασχολούσε τότε, μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009,τίθεται και πάλι με ακόμα μεγαλύτερη ένταση: θα μπορέσει, άραγε, να κυβερνηθεί η χώρα που επί τόσα χρόνια αρμενίζει χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο, χωρίς κανόνες, χωρίς στόχους και προορισμό;

Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται -και δεν είναι δυνατόν- να γίνει το θαύμα της αυτόματης και ολικής επαναφοράς στον «απολεσθέντα παράδεισο». Το ζήτημα είναι εάν θα γίνουν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα, για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί σε μια «κανονική» χώρα, σε μια χώρα όπου λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, σε μια χώρα ευνομούμενη, που θέτει στόχους και πορεύεται με σχέδιο στην ανάπτυξη του τόπου και την πρόοδο του λαού, μαζί με όλες τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτει.

Θα μπορέσουν, άραγε, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και να εγκαταλείψουν τις διχαστικές και εθνοκτόνες πολιτικές τους, όπως αυτές του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»;

Να απορρίψουν τις κοντόφθαλμες πολιτικές των «ίσων αποστάσεων», να απομονώσουν τους εθνοκάπηλους και τους λαϊκιστές, να αφυπνίσουν τις πατριωτικές συνειδήσεις και να συναγείρουν σε μια πανεθνική συστράτευση όλες τις υπεύθυνες και δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουμε ως ελληνικό έθνος;

Θα αντιληφθούμε κάποτε, λαός και πολιτική ηγεσία, ότι χωρίς γνήσια πατριωτική ηγεσία, που πιστεύει στην ενότητα του λαού και τη συνοχή της κοινωνίας, που αγωνίζεται πραγματικά για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο, ότι χωρίς οργανωμένο κράτος, αξιοκρατικά στελεχωμένο και με αξιολογούμενους, συνεχώς, δημόσιους υπαλλήλους, και ότι χωρίς σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, απαλλαγμένο από την βαρβαρότητα των ασύλων και της κομματοκρατίας, η Ελλάδα θα σέρνεται από χρεοκοπία σε χρεοκοπία και θα γεύεται την μία εθνική ταπείνωση μετά την άλλη;

Θα παραμείνουμε απαθείς και αδιάφοροι να κοάζουμε στο τέλμα που μας έριξαν οι αμετανόητοι του τραγικού εμφυλίου και οι θαυμαστές των λατινοαμερικάνικων καθεστώτων;

Ή θα αγωνιστούμε, συντονισμένα, όλες οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πολιτικές και πνευματικές, να αποφύγουμε ακόμα μια «μαύρη τρύπα» στην εθνική μας Ιστορία;

Στην πιο κρίσιμη περίοδο της ελληνικής ιστορίας, όταν η χώρα βούλιαζε στην κινούμενη άμμο της οικονομικής κρίσης και κάποιοι πολιτικοί, με τεράστιο προσωπικό και πολιτικό κόστος, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να φρενάρουν τον ξεχαρβαλωμένο αραμπά του ελληνικού κράτους που κατευθύνονταν με φόρα στο βάραθρο της άναρχης χρεοκοπίας, ένα μέρος του ελληνικού λαού τρομαγμένο από τα εξαγγελλόμενα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα, παραπλανημένο από την γοητεία των δημαγωγικών λόγων και αφιονισμένο από τα «ηρωικά» θούρια των «αγανακτισμένων» προέβη στο απονενοημένο διάβημα να εκλέξει ως κυβερνήτες του μια παρέα πρώην καταληψιών Γυμνασίων και «τροφίμων» των πανεπιστημιακών ασύλων, οι οποίοι διέθεταν τον χαμηλότερο μορφωτικό δείκτη, αλλά τον υψηλότερο δείκτη θράσους. Γεννήματα του κομματικού σωλήνα, οι περισσότεροι, αδούληδες και άπειροι, ήξεραν μόνο να «παραμυθιάζουν» το λαό και με υψωμένες τις γροθιές να απειλούν με διώξεις τους προκατόχους τους στην διακυβέρνηση της χώρας. Απειλούσαν ακόμα και την ίδια την Ευρώπη πως θα την… εκδικούνταν με την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε. Ε., εάν δεν τους έδινε, άνευ όρων, τα δανεικά που χρειάζονταν.
Εκτός από το ποσοστό των αφελών και των ευρισκομένων σε κατάσταση σύγχυσης, εκείνοι που έπαιξαν τον αποφασιστικό ρόλο με την ψήφο τους για την ανάδειξη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ήταν κάποιοι «πατριώτες της δεξιάς… τσέπης», που απαρνήθηκαν την δεξιά ιδεολογική τους μήτρα, επειδή υποχρεώθηκαν, με την επιβολή του ΕΝΦΙΑ, να πληρώσουν, για πρώτη φορά, κάποιο φόρο στο κράτος για τις σπιταρώνες που είχαν χτίσει στα ευγενή προάστια και στη… Μύκονο. Πίστεψαν πως ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ, θα εκδικούνταν τους… «ανάλγητους Σαμαροβενιζέλους» και πως θα παρέμεναν αφορολόγητοι «νοικοκυραίοι»!
Και ήταν και κάποιοι «ιδεολόγοι σοσιαλιστές της… αριστερής τσέπης», οι οποίοι στη φωνή του Τσίπρα αναγνώρισαν τον Αντρέα των «πακέτων Ντελόρ» που τους υπόσχονταν ότι θα ξαναβρεθούν ομοτράπεζοι, και πάλι, στο μεγάλο φαγοπότι, τώρα με τον «εν σοσιαλισμώ» διάδοχό του, τον Αλέξη.
Και έσπευσαν τα πλήθη των «σοσιαλμανών» να υποδεχθούν, «μετά βαΐων και κλάδων» τον νέο προφήτη του σοσιαλισμού, «εισερχόμενον επί πώλου όνου» στο Μαξίμου!
Και όταν, μετά τον ενθρονισμό Τσίπρα/Καμμένου, των «φοβερών εχθρών των Μνημονίων», ενέσκηψε δριμύτερος ο χειμώνας των «αριστερών Μνημονίων», πολλοί ανακάλυψαν πως είχαν μπερδέψει τον Ναζωραίο με τον Ισκαριώτη και τότε «εμουγκάθησαν κρυπτόμενοι στο κουμάσι του χοίρου», όπως λέει ο ποιητής.
Υπήρξαν, όμως, και εκείνοι, οι οποίοι ανταμείφθηκαν με υπουργικές ή βουλευτικές καρέκλες και παχουλούς μισθούς, για την συνέπεια και την αφοσίωση που επέδειξαν στα… «εθνικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη» και οι οποίοι συνεχίζουν να διακηρύσσουν, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ότι «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Και κάποιοι άλλοι, από το «λούμπεν» ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, παρ’ όλον ότι έλαβαν μικρόν κοχλιάριον ή ξεροκόκαλο και σιτίζονται με τα αποφάγια της εξουσίας, συνεχίζουν να ανεμίζουν, υπερηφάνως, την σημαία της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης».
Και πολλοί ήταν, βέβαια, εκείνοι που ομολόγησαν ότι «επλανήθησαν πλάνην οικτράν» ουδείς, όμως, «απελθών απήγξατο», ως έπραξε ο μετανοημένος Ισκαριώτης, διότι, εξαιτίας της ανεγκεφαλιάς τους ή του καιροσκοπισμού τους πήγαν στράφι οι θυσίες -στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός, στα πρώτα τέσσερα χρόνια του Μνημονίου- και διότι παρατάθηκε για τέσσερα ακόμα χρόνια, και με άγνωστη έκβαση, το μαρτύριο της σταύρωσης του ελληνικού λαού.
Και είναι και η μερίδα των εξαπατηθέντων, οι οποίοι, όμως, παραμένουν αμετανόητοι. Δηλώνουν, τώρα, οπαδοί της «αποχής» και συνεχίζουν να δικαιολογούνται υποτονθορύζοντες τα αναπόδεικτα «επιχειρήματα»: «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν ή και οι άλλοι τα ίδια θα κάνουν».
Για τους «Σαμαροβενιζέλους», όμως, αυτά τα «επιχειρήματα» αποκρούονται ως αυθαίρετες υποθέσεις, αφού Τσίπρας, Καμμένος και Κουβέλης, εκμεταλλευόμενοι την προεδρική εκλογή, τους «έριξαν» στο μέσον της κυβερνητικής τους θητείας, πριν προλάβουν να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους και να αποδείξουν τι μπορούσαν να κάνουν, ενώ το «πυώδες πολιτικό απόστημα» των «Τσιπροκαμμένων», αποτελεί, σήμερα, την υπαρκτή, θλιβερή πραγματικότητα, που βιώνουμε όλοι επί τρεισήμισι χρόνια, η οποία και έχει καταγραφεί στις μελανές σελίδες της μεταπολιτευτικής μας Ιστορίας.
Υ.Γ. Ο υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος δήλωσε, προσφάτως, στη Βουλή ότι «κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ουδεμία περικοπή έγινε στις συντάξεις». Μετά την επίσημη δήλωση του Συριζαίου υφυπουργού, συνταξιούχος αναγνώστης της στήλης μου υποβάλει το αίτημα να… ανταλλάξει τη σημερινή σύνταξή του, «που δεν… περικόπηκε», με εκείνη που περικόπηκε επί «Σαμαροβενιζέλων»!

Η τραγωδία της Ελλάδας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, ενόσω κάποιοι που «έπιασαν στασίδι» στου Μαξίμου νομίζουν πως κυβερνάν και ενόσω θα υπάρχουν κάποιοι ιθαγενείς που συνεχίζουν να τους πιστεύουν πως κυβερνάν.

Εξαθλιώνουν με την ασήκωτη φορολογία τους φορολογούμενους πολίτες και ύστερα με τα αιματοβαμμένα υπερπλεονάσματα χορηγούν επιδόματα πείνας στους ανέστιους και τους πένητες που δημιούργησαν! Έτσι οι «σταυρωτήδες» εμφανίζονται ως «φίλοι του λαού» και καλοί Σαμαρείτες, για να αλείψουν με λάδι τις πληγές αυτών που τους … «ζεμάτισαν»!

Και ενώ έχουν εγκαταλείψει ακόμα και την στρατιωτική άμυνα της χώρας, αφού ακόμα και για την εκπαίδευση των νέων πιλότων των πολεμικών αεροπλάνων δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες πιστώσεις. Και αφού δεν διαθέτουν τις πιστώσεις που χρειάζονται για να επισκευαστούν και να κινηθούν οι μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας, ξοδεύουν, αβέρτα μπάνκα, τα χρήματα των φορολογουμένων, για να διορίζουν στο Δημόσιο τον κομματικό «κόκκινο στρατό» τους, τους εκατοντάδες Γραμματείς και τις χιλιάδες Μετακλητούς και Συμβασιούχους, προσδοκώντας πως έτσι θα παγιδεύσουν -για άλλη μια φορά- μερικές χιλιάδες αφελών και θα εξαγοράσουν την ψήφο τους στις επερχόμενες εκλογές.

Και με την κατάσταση αυτή που έχουν δημιουργήσει στη χώρα με τα ιδεοληπτικά μυαλά τους, πώς να μην μας λοιδορούν οι «πασάδες» στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου και πώς να μην κάνουν πάρτι οι αποφυλακισμένοι ληστοσυμμορίτες του Παρασκευόπουλου; Και πώς να μην θρηνούμε, κάθε τόσο, νοικοκυραίους που έπεσαν, μέσα στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού τους, μαχόμενοι εναντίον αιμοσταγών δολοφόνων, οι οποίοι, χάρη στην στρατηγική βλακεία του Τόσκα έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Φαρ Ουέστ και τη ζωή μας σε εφιάλτη;

Και ενώ έχουν… «μαγαρίσει» και το παρόν και το μέλλον, το δικό μας και των επιγενομένων, ενώ έχουν υπογράψει σύμφωνα πλήρους υποταγής, που δεν διανοήθηκαν οι προηγούμενοι… «Γερμανοτσολιάδες», περικοπές και φορολογικές επιβαρύνσεις για το 2019 και 2020, λιτότητα μέχρι το 2060. Και ενώ έχουν εκχωρήσει στους ξένους τη διαχείριση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον λαό με την Τσιπρέικη μπαρούφα της «καθαρής εξόδου», τον Αύγουστο του 2018! (Ακόμα και ο Φίλης εξανέστη για την χονδροειδή κοροϊδία και κατήγγειλε την « λερωμένη» « καθαρή έξοδο» του Τσίπρα!).

Και εν τη μωρία τους, θριαμβολογούν επικαλούμενοι τους «επαίνους» των δανειστών Εταίρων μας, μη αντιλαμβανόμενοι ότι αυτοί οι έπαινοι στην πραγματικότητα αποτελούν την έκφραση βαριεστιμάρας και κόπωσης, γιατί επί τόσα χρόνια μας κουβαλάν στην… «καμπούρα» τους και ότι, επί το ειλικρινέστερον, οι έπαινοι μεταφράζονται σε «Άι σιχτίρ, πια» και «Από δω και πέρα, κόψτε τον λαιμό σας». «Και αφού δεν θέλετε την Πιστοληπτική Γραμμή που σας συμβουλεύει ο Στουρνάρας, γίνετε «Αναστενάρηδες» και μάθετε να χορεύετε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα των Αγορών»!

Παρά τα τόσα δυσοίωνα, όμως, για τη χώρα μας, αλλά και το άδοξο τέλος που προοιωνίζεται, στις επερχόμενες εκλογές, για την «Πρώτη φορά Αριστερά», δεν χάθηκαν εντελώς οι ελπίδες στον δυσχείμερο τόπο: μια αχτίδα φωτός έλαμψε στο σκοτεινό στερέωμα των επιστημών: η «κατάκτηση» της περιπόθητης (Ακαδημαϊκής) «εξουσίας» συνετελέσθη, επιτέλους, από την Περιστέρα, σύντροφο του πρωθυπουργού μας! Από καθηγήτρια Πληροφορικής στο Δημοτικό Σχολείο, στέφθηκε, μετά δόξης και τιμής, καθηγήτρια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο!

Της ευχόμαστε, γρήγορα, να «κατακτήσει» και την Ακαδημία Αθηνών!

- Γιατί όχι; Η μακαρίτισσα Έλενα Τσαουσέσκου που ανακηρύχτηκε «αντεπιστέλλον μέλος» της Ακαδημίας Αθηνών, στις 26 Μαρτίου του 1976, ήταν καλύτερη;

Η καταστροφή που προκάλεσε ο Εγκέλαδος στον παραδοσιακό οικισμό της Βρίσας θα μπορούσε να αποτελέσει -παρά τις τραγικές επιπτώσεις που είχε στη ζωή των κατοίκων της- μια ευκαιρία για τη δημιουργία ενός σύγχρονου και λειτουργικού οικισμού, από την άποψη της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των κατοίκων. Συγχρόνως, ο νέος οικισμός θα μπορούσε να διατηρήσει τα εξωτερικά παραδοσιακά χαρακτηριστικά του, στο βαθμό που διασφαλίζονταν η ασφάλεια των κτιρίων και η λειτουργικότητα του οικισμού.

Από την επομένη της καταστροφής κάποιοι επισημάναμε -προφορικά και γραπτά- τον δυσβάστακτο γραφειοκρατικό φόρτο που θα επωμίζονταν και την ταλαιπωρία που θα υφίσταντο οι «προσφυγοποιημένοι» σεισμόπληκτοι, υπερήλικες, ανήμποροι, κατεστραμμένοι επαγγελματίες, καθώς και οι απόδημοι Βρισαγώτες, στην περίπτωση που η ευθύνη της κατεδάφισης και της ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων κτιρίων ανετίθετο, ατομικά, σε έναν έκαστον των σεισμοπλήκτων. Γι’ αυτό προτείναμε και επιμείναμε να ζητηθεί από τους αρμόδιους του Υπουργείου Υποδομών να ανατεθεί η ανοικοδόμηση της Βρίσας σε κάποια τεχνική εταιρία, η οποία θα αναλάμβανε το έργο, ύστερα από διαγωνισμό.

Με τον τρόπο αυτόν η όποια ή οι όποιες τεχνικές εταιρίες (ντόπιες ή ξένες) θα αναλάμβαναν το έργο, θα επωμίζονταν -με μία απλή εξουσιοδότηση από τον κάθε σεισμόπληκτο και με την βοήθεια των νομικών τους συμβούλων- τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Στη συνέχεια, η εργολήπτρια εταιρία θα εκπονούσε, κατόπιν μελέτης, ένα συνολικό σχέδιο για την ανοικοδόμηση της Βρίσας -το οποίο θα περιλάμβανε και τις αναγκαίες εκσυγχρονιστικές και λειτουργικές παρεμβάσεις- και θα το έθετε σε εφαρμογή, αφού προηγουμένως εξηγούσε στους σεισμόπληκτους τη σημασία των παρεμβάσεων και ελάμβανε υπόψη και τις , τυχόν, ενστάσεις τους.

Η προοπτική αυτή για την ανάθεση σε τεχνική εταιρία της ανοικοδόμησης της Βρίσας, παρ’ όλο που δεν αποκλείστηκε από τον αρμόδιο Υπουργό, δεν ζητήθηκε από όσους εκπροσώπησαν τους σεισμόπληκτους την περίοδο των κρίσιμων αποφάσεων και της σύνταξης του σχετικού Διατάγματος. Έτσι για άλλη μια φορά επικράτησε η μικροπολιτική έναντι της πολιτικής. Οι μεν ντόπιοι μηχανικοί, τοπογράφοι και εργολάβοι αυγάτισαν τις δουλειές τους (κάτι που προέταξαν ως φαίνεται κάποιοι), οι δε δυστυχείς σεισμόπληκτοι συνωστίζονται για να κλείσουν τα ραντεβού τους με τον μηχανικό που επιλέγουν και πηγαινοέρχονται στη Μυτιλήνη (από Βατερά ή Αθήνα), για να υποβάλλουν την ατέλειωτη «χαρτούρα» και για να παραστούν αυτοπροσώπως στις κατεδαφίσεις. Ενώ κάποιοι άλλοι προτίμησαν να στείλουν τα… «χαιρετίσματά τους στην γραφειοκρατία» και να παραχωρήσουν τα «χαλάσματα» των σπιτιών τους στις… κουκουβάγιες!

Και ενώ με την ανάθεση της ανοικοδόμησης σε τεχνική εταιρία, οι σεισμόπληκτοι θα έμπαιναν στα σπίτια τους σε δυο-τρία χρόνια, τώρα ,με τον τρόπο που επιλέχθηκε, «Κύριος είδε» και… «αγάντα, Μπάρμπα Στρατή»!

Τελικά, όσο θα περνούν τα χρόνια και οι σεισμόπληκτοι θα βολεύονται και θα ριζώνουν στα Βατερά, θα καθίσταται λιγότερο επιθυμητή και περισσότερο ασύμφορη η επανεγκατάστασή τους στον παλιό οικισμό της Βρίσας. Γι’ αυτό, για να αποτραπεί η μερική ή και ολική εγκατάλειψη του παλιού οικισμού, είναι ανάγκη, έστω και καθυστερημένα, να εξασφαλιστούν οι παρακάτω δυο προϋποθέσεις.
Α. να ληφθεί πρόνοια, ώστε ο ανοικοδομηθείς οικισμός να γίνει περισσότερο ελκυστικός, για ντόπιους και ξένους, με την εξασφάλιση σύγχρονων υποδομών και ευκολιών που θα παρέχει στους κατοίκους του.

Και Β΄. να διατηρηθεί ζωντανή η σχέση με τον παλιό οικισμό, τουλάχιστον, μέσω των κοινών εκδηλώσεων που θα πραγματοποιούνται στα δημόσια κτίρια.

Είναι αυτονόητο, βεβαίως, ότι η πρώτη προϋπόθεση δεν θα εξασφαλιστεί μόνον με τα… «σοβιλίκια» (τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία δεν υπήρξαν, κατά το παρελθόν, ικανά από μόνα τους να αποτρέψουν τον οικονομικό μαρασμό και την πληθυσμιακή συρρίκνωση της Βρίσας και ούτε μπορούν να υποσχεθούν το αντίθετο αποτέλεσμα για το μέλλον).

Και όσον αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση, είναι επείγουσα ανάγκη να προταχθεί η ανοικοδόμηση και η λειτουργία των εκκλησιών, Ζωοδόχου Πηγής και Αγίου Κωνσταντίνου, του Κοινοτικού Γραφείου, του Πολιτιστικού Κέντρου (Παλιά Λέσχη), της Έκθεσης Φυσικής Ιστορίας, της Βιβλιοθήκης και του ιστορικού Δημοτικού Σχολείου.

Και είναι πλέον καιρός, ενώ σε λίγο συμπληρώνεται ένας χρόνος από την αποφράδα ημέρα της 12^ης Ιουνίου, να αναλάβει την πρωτοβουλία ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μυτιλήνης, υπεύθυνος πασών των εκκλησιών της Μητροπόλεώς, για την αποκατάσταση των δύο εκκλησιών της Βρίσας. Και όσον αφορά τα λοιπά δημόσια κτίρια, θα χρειαστεί το έμπρακτο ενδιαφέρον από τον αξιότιμο Δήμαρχο Λέσβου, υπεύθυνο πάντων των Δημοτικών Διαμερισμάτων και πασών των Κοινοτήτων της Λέσβου.