«Πρέπει αυτοί που κυβερνάν να έχουν πάντα στο νου τους: πρώτον, να κυβερνάν σύμφωνα με τον Νόμο.

Δεύτερον, ότι κυβερνάν ανθρώπους.

Και τρίτον, ότι δεν θα είναι για πάντα στην εξουσία».

Αγάθων ο Τεισαμενού

«… χρόνια κλεμμένα από το μέλλον των παιδιών μας, αυτή όμως είναι η πραγματικότητα της νεοελληνικής μας Ιστορίας: δημιουργικές περίοδοι που εναλλάσσονται με περιόδους αποδιοργάνωσης και τελμάτωσης ή οπισθοδρόμησης και ξανά προσπάθειες για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και μικρά ή μεγάλα άλματα για την πρόοδο της χώρας και τη βελτίωση της κοινωνικής και πολιτικής μας ζωής…

Το πελώριο και εναγώνιο ερώτημα που απασχολεί το λαό μας σήμερα είναι εάν μετά τις εκλογές και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, θα μπορέσει να ορθοποδήσει, να ανασυνταχθεί και να προχωρήσει μπροστά η χώρα…

Περιμένουμε, λοιπόν, να δούμε και να κρίνουμε πώς η νέα κυβέρνηση θα περάσει από τα φιλόδοξα προγράμματα στην «εντατική θεραπεία» για την ανάταξη της χώρας, πώς θα καταφέρει να προχωρήσει μέσα από το ναρκοθετημένο πεδίο της οικονομίας στην έξοδο από το σκοτεινό τούνελ, πώς θα ελέγξει την ασύδοτη δράση των ανάξιων και ανεύθυνων διαχειριστών του δημοσίου χρήματος, των εκμεταλλευτών του ανθρώπινου μόχθου, των παντός είδους σεσημασμένων και μη κακοποιών και των ανεγκέφαλων ψευτοεπαναστατών…

Ελπίζουμε ότι η νέα κυβέρνηση θα έχει αρκούντως διδαχθεί από τα παθήματα του παρελθόντος, παλαιότερου και πρόσφατου, και ότι στη θέση του παντοκράτορα κόμματος και του αυτοκράτορα πρωθυπουργού θα λειτουργήσει μια κυβέρνηση αντιπροσωπευτική της συλλογικής συνείδησης της κοινωνίας, που θα εκφράζει γνήσια τις πραγματικές ανάγκες της, τη βούληση και τις προσδοκίες της.

Οι αδέσμευτοι, σκεπτόμενοι και υπεύθυνοι πολίτες θα είναι εδώ, για να κρίνουν, να αντιδράσουν, όπου παρεκκλίνει από τις αρχές και τους στόχους, που η ίδια διακήρυξε, αλλά και να την συνδράμουν, όπου η πολιτική της συμπορεύεται με τη βούληση των δημιουργικών και υπεύθυνων δυνάμεων της κοινωνίας μας».

*Το άρθρο αυτό γράφηκε στις 14 Οκτωβρίου του 2009, την επαύριον της νίκης του ΠΑΣΟΚ στις εθνικές εκλογές, στην εφημερίδα «Εμπρός» της Μυτιλήνης και περιλαμβάνεται στο βιβλίο του γράφοντος «Για την Παιδεία και την Δημοκρατία».

Σήμερα που πλησιάζει η ώρα να βγούμε από την καταστροφικότερη περίοδο της «αριστερής» διακυβέρνησης των Τσίπρα / Καμμένου και έρχεται η ώρα -κατά πάσαν πιθανότητα- του Κυριάκου Μητσοτάκη (και πιθανώς -λαού θέλοντος- του Κινήματος Αλλαγής) το «πελώριο και εναγώνιο ερώτημα» που μας απασχολούσε τότε, μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου 2009,τίθεται και πάλι με ακόμα μεγαλύτερη ένταση: θα μπορέσει, άραγε, να κυβερνηθεί η χώρα που επί τόσα χρόνια αρμενίζει χωρίς πυξίδα, χωρίς καπετάνιο, χωρίς κανόνες, χωρίς στόχους και προορισμό;

Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται -και δεν είναι δυνατόν- να γίνει το θαύμα της αυτόματης και ολικής επαναφοράς στον «απολεσθέντα παράδεισο». Το ζήτημα είναι εάν θα γίνουν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα, για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί σε μια «κανονική» χώρα, σε μια χώρα όπου λειτουργούν οι δημοκρατικοί θεσμοί, σε μια χώρα ευνομούμενη, που θέτει στόχους και πορεύεται με σχέδιο στην ανάπτυξη του τόπου και την πρόοδο του λαού, μαζί με όλες τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτει.

Θα μπορέσουν, άραγε, οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να αρθούν στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων και να εγκαταλείψουν τις διχαστικές και εθνοκτόνες πολιτικές τους, όπως αυτές του «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»;

Να απορρίψουν τις κοντόφθαλμες πολιτικές των «ίσων αποστάσεων», να απομονώσουν τους εθνοκάπηλους και τους λαϊκιστές, να αφυπνίσουν τις πατριωτικές συνειδήσεις και να συναγείρουν σε μια πανεθνική συστράτευση όλες τις υπεύθυνες και δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουμε ως ελληνικό έθνος;

Θα αντιληφθούμε κάποτε, λαός και πολιτική ηγεσία, ότι χωρίς γνήσια πατριωτική ηγεσία, που πιστεύει στην ενότητα του λαού και τη συνοχή της κοινωνίας, που αγωνίζεται πραγματικά για την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο, ότι χωρίς οργανωμένο κράτος, αξιοκρατικά στελεχωμένο και με αξιολογούμενους, συνεχώς, δημόσιους υπαλλήλους, και ότι χωρίς σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα, απαλλαγμένο από την βαρβαρότητα των ασύλων και της κομματοκρατίας, η Ελλάδα θα σέρνεται από χρεοκοπία σε χρεοκοπία και θα γεύεται την μία εθνική ταπείνωση μετά την άλλη;

Θα παραμείνουμε απαθείς και αδιάφοροι να κοάζουμε στο τέλμα που μας έριξαν οι αμετανόητοι του τραγικού εμφυλίου και οι θαυμαστές των λατινοαμερικάνικων καθεστώτων;

Ή θα αγωνιστούμε, συντονισμένα, όλες οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πολιτικές και πνευματικές, να αποφύγουμε ακόμα μια «μαύρη τρύπα» στην εθνική μας Ιστορία;

Στην πιο κρίσιμη περίοδο της ελληνικής ιστορίας, όταν η χώρα βούλιαζε στην κινούμενη άμμο της οικονομικής κρίσης και κάποιοι πολιτικοί, με τεράστιο προσωπικό και πολιτικό κόστος, προσπαθούσαν απεγνωσμένα να φρενάρουν τον ξεχαρβαλωμένο αραμπά του ελληνικού κράτους που κατευθύνονταν με φόρα στο βάραθρο της άναρχης χρεοκοπίας, ένα μέρος του ελληνικού λαού τρομαγμένο από τα εξαγγελλόμενα περιοριστικά δημοσιονομικά μέτρα, παραπλανημένο από την γοητεία των δημαγωγικών λόγων και αφιονισμένο από τα «ηρωικά» θούρια των «αγανακτισμένων» προέβη στο απονενοημένο διάβημα να εκλέξει ως κυβερνήτες του μια παρέα πρώην καταληψιών Γυμνασίων και «τροφίμων» των πανεπιστημιακών ασύλων, οι οποίοι διέθεταν τον χαμηλότερο μορφωτικό δείκτη, αλλά τον υψηλότερο δείκτη θράσους. Γεννήματα του κομματικού σωλήνα, οι περισσότεροι, αδούληδες και άπειροι, ήξεραν μόνο να «παραμυθιάζουν» το λαό και με υψωμένες τις γροθιές να απειλούν με διώξεις τους προκατόχους τους στην διακυβέρνηση της χώρας. Απειλούσαν ακόμα και την ίδια την Ευρώπη πως θα την… εκδικούνταν με την αποχώρηση της Ελλάδας από την Ε. Ε., εάν δεν τους έδινε, άνευ όρων, τα δανεικά που χρειάζονταν.
Εκτός από το ποσοστό των αφελών και των ευρισκομένων σε κατάσταση σύγχυσης, εκείνοι που έπαιξαν τον αποφασιστικό ρόλο με την ψήφο τους για την ανάδειξη της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ ήταν κάποιοι «πατριώτες της δεξιάς… τσέπης», που απαρνήθηκαν την δεξιά ιδεολογική τους μήτρα, επειδή υποχρεώθηκαν, με την επιβολή του ΕΝΦΙΑ, να πληρώσουν, για πρώτη φορά, κάποιο φόρο στο κράτος για τις σπιταρώνες που είχαν χτίσει στα ευγενή προάστια και στη… Μύκονο. Πίστεψαν πως ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή ΑΝΕΛ, θα εκδικούνταν τους… «ανάλγητους Σαμαροβενιζέλους» και πως θα παρέμεναν αφορολόγητοι «νοικοκυραίοι»!
Και ήταν και κάποιοι «ιδεολόγοι σοσιαλιστές της… αριστερής τσέπης», οι οποίοι στη φωνή του Τσίπρα αναγνώρισαν τον Αντρέα των «πακέτων Ντελόρ» που τους υπόσχονταν ότι θα ξαναβρεθούν ομοτράπεζοι, και πάλι, στο μεγάλο φαγοπότι, τώρα με τον «εν σοσιαλισμώ» διάδοχό του, τον Αλέξη.
Και έσπευσαν τα πλήθη των «σοσιαλμανών» να υποδεχθούν, «μετά βαΐων και κλάδων» τον νέο προφήτη του σοσιαλισμού, «εισερχόμενον επί πώλου όνου» στο Μαξίμου!
Και όταν, μετά τον ενθρονισμό Τσίπρα/Καμμένου, των «φοβερών εχθρών των Μνημονίων», ενέσκηψε δριμύτερος ο χειμώνας των «αριστερών Μνημονίων», πολλοί ανακάλυψαν πως είχαν μπερδέψει τον Ναζωραίο με τον Ισκαριώτη και τότε «εμουγκάθησαν κρυπτόμενοι στο κουμάσι του χοίρου», όπως λέει ο ποιητής.
Υπήρξαν, όμως, και εκείνοι, οι οποίοι ανταμείφθηκαν με υπουργικές ή βουλευτικές καρέκλες και παχουλούς μισθούς, για την συνέπεια και την αφοσίωση που επέδειξαν στα… «εθνικά και σοσιαλιστικά ιδεώδη» και οι οποίοι συνεχίζουν να διακηρύσσουν, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, ότι «ο αγώνας τώρα δικαιώνεται».
Και κάποιοι άλλοι, από το «λούμπεν» ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι, παρ’ όλον ότι έλαβαν μικρόν κοχλιάριον ή ξεροκόκαλο και σιτίζονται με τα αποφάγια της εξουσίας, συνεχίζουν να ανεμίζουν, υπερηφάνως, την σημαία της «πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης».
Και πολλοί ήταν, βέβαια, εκείνοι που ομολόγησαν ότι «επλανήθησαν πλάνην οικτράν» ουδείς, όμως, «απελθών απήγξατο», ως έπραξε ο μετανοημένος Ισκαριώτης, διότι, εξαιτίας της ανεγκεφαλιάς τους ή του καιροσκοπισμού τους πήγαν στράφι οι θυσίες -στις οποίες υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός, στα πρώτα τέσσερα χρόνια του Μνημονίου- και διότι παρατάθηκε για τέσσερα ακόμα χρόνια, και με άγνωστη έκβαση, το μαρτύριο της σταύρωσης του ελληνικού λαού.
Και είναι και η μερίδα των εξαπατηθέντων, οι οποίοι, όμως, παραμένουν αμετανόητοι. Δηλώνουν, τώρα, οπαδοί της «αποχής» και συνεχίζουν να δικαιολογούνται υποτονθορύζοντες τα αναπόδεικτα «επιχειρήματα»: «και οι άλλοι τα ίδια έκαναν ή και οι άλλοι τα ίδια θα κάνουν».
Για τους «Σαμαροβενιζέλους», όμως, αυτά τα «επιχειρήματα» αποκρούονται ως αυθαίρετες υποθέσεις, αφού Τσίπρας, Καμμένος και Κουβέλης, εκμεταλλευόμενοι την προεδρική εκλογή, τους «έριξαν» στο μέσον της κυβερνητικής τους θητείας, πριν προλάβουν να υλοποιήσουν το πρόγραμμά τους και να αποδείξουν τι μπορούσαν να κάνουν, ενώ το «πυώδες πολιτικό απόστημα» των «Τσιπροκαμμένων», αποτελεί, σήμερα, την υπαρκτή, θλιβερή πραγματικότητα, που βιώνουμε όλοι επί τρεισήμισι χρόνια, η οποία και έχει καταγραφεί στις μελανές σελίδες της μεταπολιτευτικής μας Ιστορίας.
Υ.Γ. Ο υφυπουργός Εργασίας Τάσος Πετρόπουλος δήλωσε, προσφάτως, στη Βουλή ότι «κατά την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, ουδεμία περικοπή έγινε στις συντάξεις». Μετά την επίσημη δήλωση του Συριζαίου υφυπουργού, συνταξιούχος αναγνώστης της στήλης μου υποβάλει το αίτημα να… ανταλλάξει τη σημερινή σύνταξή του, «που δεν… περικόπηκε», με εκείνη που περικόπηκε επί «Σαμαροβενιζέλων»!

Η τραγωδία της Ελλάδας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται, ενόσω κάποιοι που «έπιασαν στασίδι» στου Μαξίμου νομίζουν πως κυβερνάν και ενόσω θα υπάρχουν κάποιοι ιθαγενείς που συνεχίζουν να τους πιστεύουν πως κυβερνάν.

Εξαθλιώνουν με την ασήκωτη φορολογία τους φορολογούμενους πολίτες και ύστερα με τα αιματοβαμμένα υπερπλεονάσματα χορηγούν επιδόματα πείνας στους ανέστιους και τους πένητες που δημιούργησαν! Έτσι οι «σταυρωτήδες» εμφανίζονται ως «φίλοι του λαού» και καλοί Σαμαρείτες, για να αλείψουν με λάδι τις πληγές αυτών που τους … «ζεμάτισαν»!

Και ενώ έχουν εγκαταλείψει ακόμα και την στρατιωτική άμυνα της χώρας, αφού ακόμα και για την εκπαίδευση των νέων πιλότων των πολεμικών αεροπλάνων δεν διαθέτουν τις απαιτούμενες πιστώσεις. Και αφού δεν διαθέτουν τις πιστώσεις που χρειάζονται για να επισκευαστούν και να κινηθούν οι μοτοσυκλέτες και τα αυτοκίνητα της Αστυνομίας, ξοδεύουν, αβέρτα μπάνκα, τα χρήματα των φορολογουμένων, για να διορίζουν στο Δημόσιο τον κομματικό «κόκκινο στρατό» τους, τους εκατοντάδες Γραμματείς και τις χιλιάδες Μετακλητούς και Συμβασιούχους, προσδοκώντας πως έτσι θα παγιδεύσουν -για άλλη μια φορά- μερικές χιλιάδες αφελών και θα εξαγοράσουν την ψήφο τους στις επερχόμενες εκλογές.

Και με την κατάσταση αυτή που έχουν δημιουργήσει στη χώρα με τα ιδεοληπτικά μυαλά τους, πώς να μην μας λοιδορούν οι «πασάδες» στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου και πώς να μην κάνουν πάρτι οι αποφυλακισμένοι ληστοσυμμορίτες του Παρασκευόπουλου; Και πώς να μην θρηνούμε, κάθε τόσο, νοικοκυραίους που έπεσαν, μέσα στο υπνοδωμάτιο του σπιτιού τους, μαχόμενοι εναντίον αιμοσταγών δολοφόνων, οι οποίοι, χάρη στην στρατηγική βλακεία του Τόσκα έχουν μετατρέψει τη χώρα σε Φαρ Ουέστ και τη ζωή μας σε εφιάλτη;

Και ενώ έχουν… «μαγαρίσει» και το παρόν και το μέλλον, το δικό μας και των επιγενομένων, ενώ έχουν υπογράψει σύμφωνα πλήρους υποταγής, που δεν διανοήθηκαν οι προηγούμενοι… «Γερμανοτσολιάδες», περικοπές και φορολογικές επιβαρύνσεις για το 2019 και 2020, λιτότητα μέχρι το 2060. Και ενώ έχουν εκχωρήσει στους ξένους τη διαχείριση ολόκληρης της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, συνεχίζουν να κοροϊδεύουν τον λαό με την Τσιπρέικη μπαρούφα της «καθαρής εξόδου», τον Αύγουστο του 2018! (Ακόμα και ο Φίλης εξανέστη για την χονδροειδή κοροϊδία και κατήγγειλε την « λερωμένη» « καθαρή έξοδο» του Τσίπρα!).

Και εν τη μωρία τους, θριαμβολογούν επικαλούμενοι τους «επαίνους» των δανειστών Εταίρων μας, μη αντιλαμβανόμενοι ότι αυτοί οι έπαινοι στην πραγματικότητα αποτελούν την έκφραση βαριεστιμάρας και κόπωσης, γιατί επί τόσα χρόνια μας κουβαλάν στην… «καμπούρα» τους και ότι, επί το ειλικρινέστερον, οι έπαινοι μεταφράζονται σε «Άι σιχτίρ, πια» και «Από δω και πέρα, κόψτε τον λαιμό σας». «Και αφού δεν θέλετε την Πιστοληπτική Γραμμή που σας συμβουλεύει ο Στουρνάρας, γίνετε «Αναστενάρηδες» και μάθετε να χορεύετε πάνω στα αναμμένα κάρβουνα των Αγορών»!

Παρά τα τόσα δυσοίωνα, όμως, για τη χώρα μας, αλλά και το άδοξο τέλος που προοιωνίζεται, στις επερχόμενες εκλογές, για την «Πρώτη φορά Αριστερά», δεν χάθηκαν εντελώς οι ελπίδες στον δυσχείμερο τόπο: μια αχτίδα φωτός έλαμψε στο σκοτεινό στερέωμα των επιστημών: η «κατάκτηση» της περιπόθητης (Ακαδημαϊκής) «εξουσίας» συνετελέσθη, επιτέλους, από την Περιστέρα, σύντροφο του πρωθυπουργού μας! Από καθηγήτρια Πληροφορικής στο Δημοτικό Σχολείο, στέφθηκε, μετά δόξης και τιμής, καθηγήτρια στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο!

Της ευχόμαστε, γρήγορα, να «κατακτήσει» και την Ακαδημία Αθηνών!

- Γιατί όχι; Η μακαρίτισσα Έλενα Τσαουσέσκου που ανακηρύχτηκε «αντεπιστέλλον μέλος» της Ακαδημίας Αθηνών, στις 26 Μαρτίου του 1976, ήταν καλύτερη;

Η καταστροφή που προκάλεσε ο Εγκέλαδος στον παραδοσιακό οικισμό της Βρίσας θα μπορούσε να αποτελέσει -παρά τις τραγικές επιπτώσεις που είχε στη ζωή των κατοίκων της- μια ευκαιρία για τη δημιουργία ενός σύγχρονου και λειτουργικού οικισμού, από την άποψη της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών των κατοίκων. Συγχρόνως, ο νέος οικισμός θα μπορούσε να διατηρήσει τα εξωτερικά παραδοσιακά χαρακτηριστικά του, στο βαθμό που διασφαλίζονταν η ασφάλεια των κτιρίων και η λειτουργικότητα του οικισμού.

Από την επομένη της καταστροφής κάποιοι επισημάναμε -προφορικά και γραπτά- τον δυσβάστακτο γραφειοκρατικό φόρτο που θα επωμίζονταν και την ταλαιπωρία που θα υφίσταντο οι «προσφυγοποιημένοι» σεισμόπληκτοι, υπερήλικες, ανήμποροι, κατεστραμμένοι επαγγελματίες, καθώς και οι απόδημοι Βρισαγώτες, στην περίπτωση που η ευθύνη της κατεδάφισης και της ανοικοδόμησης των κατεστραμμένων κτιρίων ανετίθετο, ατομικά, σε έναν έκαστον των σεισμοπλήκτων. Γι’ αυτό προτείναμε και επιμείναμε να ζητηθεί από τους αρμόδιους του Υπουργείου Υποδομών να ανατεθεί η ανοικοδόμηση της Βρίσας σε κάποια τεχνική εταιρία, η οποία θα αναλάμβανε το έργο, ύστερα από διαγωνισμό.

Με τον τρόπο αυτόν η όποια ή οι όποιες τεχνικές εταιρίες (ντόπιες ή ξένες) θα αναλάμβαναν το έργο, θα επωμίζονταν -με μία απλή εξουσιοδότηση από τον κάθε σεισμόπληκτο και με την βοήθεια των νομικών τους συμβούλων- τις χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες.

Στη συνέχεια, η εργολήπτρια εταιρία θα εκπονούσε, κατόπιν μελέτης, ένα συνολικό σχέδιο για την ανοικοδόμηση της Βρίσας -το οποίο θα περιλάμβανε και τις αναγκαίες εκσυγχρονιστικές και λειτουργικές παρεμβάσεις- και θα το έθετε σε εφαρμογή, αφού προηγουμένως εξηγούσε στους σεισμόπληκτους τη σημασία των παρεμβάσεων και ελάμβανε υπόψη και τις , τυχόν, ενστάσεις τους.

Η προοπτική αυτή για την ανάθεση σε τεχνική εταιρία της ανοικοδόμησης της Βρίσας, παρ’ όλο που δεν αποκλείστηκε από τον αρμόδιο Υπουργό, δεν ζητήθηκε από όσους εκπροσώπησαν τους σεισμόπληκτους την περίοδο των κρίσιμων αποφάσεων και της σύνταξης του σχετικού Διατάγματος. Έτσι για άλλη μια φορά επικράτησε η μικροπολιτική έναντι της πολιτικής. Οι μεν ντόπιοι μηχανικοί, τοπογράφοι και εργολάβοι αυγάτισαν τις δουλειές τους (κάτι που προέταξαν ως φαίνεται κάποιοι), οι δε δυστυχείς σεισμόπληκτοι συνωστίζονται για να κλείσουν τα ραντεβού τους με τον μηχανικό που επιλέγουν και πηγαινοέρχονται στη Μυτιλήνη (από Βατερά ή Αθήνα), για να υποβάλλουν την ατέλειωτη «χαρτούρα» και για να παραστούν αυτοπροσώπως στις κατεδαφίσεις. Ενώ κάποιοι άλλοι προτίμησαν να στείλουν τα… «χαιρετίσματά τους στην γραφειοκρατία» και να παραχωρήσουν τα «χαλάσματα» των σπιτιών τους στις… κουκουβάγιες!

Και ενώ με την ανάθεση της ανοικοδόμησης σε τεχνική εταιρία, οι σεισμόπληκτοι θα έμπαιναν στα σπίτια τους σε δυο-τρία χρόνια, τώρα ,με τον τρόπο που επιλέχθηκε, «Κύριος είδε» και… «αγάντα, Μπάρμπα Στρατή»!

Τελικά, όσο θα περνούν τα χρόνια και οι σεισμόπληκτοι θα βολεύονται και θα ριζώνουν στα Βατερά, θα καθίσταται λιγότερο επιθυμητή και περισσότερο ασύμφορη η επανεγκατάστασή τους στον παλιό οικισμό της Βρίσας. Γι’ αυτό, για να αποτραπεί η μερική ή και ολική εγκατάλειψη του παλιού οικισμού, είναι ανάγκη, έστω και καθυστερημένα, να εξασφαλιστούν οι παρακάτω δυο προϋποθέσεις.
Α. να ληφθεί πρόνοια, ώστε ο ανοικοδομηθείς οικισμός να γίνει περισσότερο ελκυστικός, για ντόπιους και ξένους, με την εξασφάλιση σύγχρονων υποδομών και ευκολιών που θα παρέχει στους κατοίκους του.

Και Β΄. να διατηρηθεί ζωντανή η σχέση με τον παλιό οικισμό, τουλάχιστον, μέσω των κοινών εκδηλώσεων που θα πραγματοποιούνται στα δημόσια κτίρια.

Είναι αυτονόητο, βεβαίως, ότι η πρώτη προϋπόθεση δεν θα εξασφαλιστεί μόνον με τα… «σοβιλίκια» (τα παραδοσιακά αρχιτεκτονικά στοιχεία δεν υπήρξαν, κατά το παρελθόν, ικανά από μόνα τους να αποτρέψουν τον οικονομικό μαρασμό και την πληθυσμιακή συρρίκνωση της Βρίσας και ούτε μπορούν να υποσχεθούν το αντίθετο αποτέλεσμα για το μέλλον).

Και όσον αφορά τη δεύτερη προϋπόθεση, είναι επείγουσα ανάγκη να προταχθεί η ανοικοδόμηση και η λειτουργία των εκκλησιών, Ζωοδόχου Πηγής και Αγίου Κωνσταντίνου, του Κοινοτικού Γραφείου, του Πολιτιστικού Κέντρου (Παλιά Λέσχη), της Έκθεσης Φυσικής Ιστορίας, της Βιβλιοθήκης και του ιστορικού Δημοτικού Σχολείου.

Και είναι πλέον καιρός, ενώ σε λίγο συμπληρώνεται ένας χρόνος από την αποφράδα ημέρα της 12^ης Ιουνίου, να αναλάβει την πρωτοβουλία ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μυτιλήνης, υπεύθυνος πασών των εκκλησιών της Μητροπόλεώς, για την αποκατάσταση των δύο εκκλησιών της Βρίσας. Και όσον αφορά τα λοιπά δημόσια κτίρια, θα χρειαστεί το έμπρακτο ενδιαφέρον από τον αξιότιμο Δήμαρχο Λέσβου, υπεύθυνο πάντων των Δημοτικών Διαμερισμάτων και πασών των Κοινοτήτων της Λέσβου.

«Κάθε λαός είναι υπεύθυνος για την ιστορία του».

Κορνήλιος Καστοριάδης.

Σε μια πρόσφατη έρευνα - δημοσκόπηση της MRB βρέθηκε ότι το 28,7% των Ελλήνων ( ο ένας, περίπου, από τους τρεις ερωτηθέντες) πιστεύει ότι κάποιοι (πιθανώς εχθροί της Ελλάδας) μας ψεκάζουν με αεροπλάνα (με άγνωστη αποβλακωτική ουσία).

- Είμαστε καλά από μυαλό;

- Όχι, βέβαια! Αλλά γιατί μας εκπλήσσει το φαινόμενο;

Πέρα από τα ηρωικά και αυτοκολακευτικά που ακούγονται στις εθνικές γιορτές και τα πανηγύρια, η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι ο ορθολογισμός και ο ανορθολογισμός κατέχουν ίσα μερίδια στην ιστορία του έθνους μας.

Η τρισχιλιετής ιστορία μας γεμάτη αντιφάσεις, μια του ύψους και μια του βάθους. Οι αρχαίοι Έλληνες που θεοποίησαν με την απαράμιλλη Τέχνη τους το «μέτρον», που θεμελίωσαν την Τυπική Λογική (Αριστοτέλης) και διατύπωσαν τις βασικές αρχές της, επανειλημμένα, τις παραβίασαν βάναυσα. Εξοστρακίσανε, ακόμα και τον Δίκαιο Αριστείδη, γιατί, λέει, παραήταν… δίκαιος! Την ίδια τύχη είχαν και οι δοξασμένοι στρατιωτικοί και πολιτικοί ηγέτες ο Μιλτιάδης και ο Θεμιστοκλής. Αλλά και στη νεότερη εποχή, δεν υπέστησαν τα ίδια και χειρότερα ο πρώτος άξιος Κυβερνήτης της Ελλάδας, Ι. Καποδίστριας, που δολοφονήθηκε, και ο δημιουργός της «Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών» Ελ. Βενιζέλος, με το περίφημο «Ανάθεμα» και τις δύο δολοφονικές απόπειρες εναντίον του;

Εμείς που φτάσαμε σε αξεπέραστα ύψη, μέχρι σήμερα, τον φιλοσοφικό στοχασμό, καταδικάσαμε σε θάνατο τον Σωκράτη και κατηγορήσαμε για… ασέβεια (Γραφή ασεβείας) τον Αναξαγόρα και τον Αριστοτέλη, αναγκάζοντάς τους, για να αποφύγουν το θάνατο, να αυτοεξοριστούν. Αλλά το πιο αλγεινό παράδειγμα που ντροπιάζει τον Ελληνισμό ως γεννήτορα της Φιλοσοφίας είναι ο οικτρός θάνατος της σπουδαίας γυναίκας, Νεοπλατωνικής φιλοσόφου, Υπατίας, την οποία λυντσάρισε, στην Αλεξάνδρεια το 415 μ. Χ, ο φανατισμένος χριστιανικός όχλος!

Η ιστορία μας έχει να επιδείξει θαυμαστά ηρωικά κατορθώματα και παράλληλα, εμφύλιους πολέμους και αδελφοκτόνους διχασμούς, που ντροπιάζουν το έθνος μας. Ακόμα και ο μεγάλος ξεσηκωμός του 1821 θα κατέληγε στον ολοκληρωτικό αφανισμό του γένους, εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου, 1823, 1824, εάν δεν παρενέβαιναν οι τρεις «Προστάτιδες Δυνάμεις» και δεν καταναυμαχούσαν τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο στο Ναυαρίνο.

Και μέσα σε μια πεντηκονταετία της πρόσφατης ιστορία μας έλαβαν χώρα ένας ολέθριος Διχασμός, 1914 - 1922, που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, τρεις δικτατορίες και ένας Εμφύλιος,1944 - 1949, του οποίου οι πληγές, φαίνεται, να μην έχουν κλείσει ακόμη.

Στον τόπο όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία, οι κάτοικοί του, άπειρες φορές, γνώρισαν τα πιο ειδεχθή δικτατορικά καθεστώτα: Μετά τον «Χρυσούν Αιώνα» της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, οι Τριάκοντα Τύραννοι. Μετά τον Μακεδόνα Αλέξανδρο οι αλαζόνες βασιλιάδες επίγονοί του, οι οποίοι με τις εμφύλιες διαμάχες τους άνοιξαν το δρόμο για την Ρωμαιοκρατία…

Ενάμισι αιώνα χρειάστηκε ο σύγχρονος Ελληνισμός, μετά την Επανάσταση του 1821, για να συναντηθεί και πάλι με τη Δημοκρατία. Αφού πορεύτηκε τους σκολιούς και εθνοφθόρους δρόμους της Μοναρχίας και της νόθας «Βασιλευόμενης» Δημοκρατίας και αφού έζησε περιόδους εμφύλιας έχθρας και εθνικής ντροπής, με παράφρονες δικτάτορες και απατηλά δημοψηφίσματα, μετά την κατάρρευση της Χούντας της 21^ης Απριλίου του 1967, ζει σε καθεστώς ελευθερίας και δημοκρατίας. Και πάλι, όμως, εμφανίζεται ένα μεγάλο μέρος του λαού να μην έχει διδαχθεί τίποτα από τις οδυνηρές περιόδους της Ιστορίας του. Επαναλαμβάνει και πάλι τις υπερβολές και τα λάθη του παρελθόντος. Συγχέει την ελευθερία με την ασυδοσία. Ταυτίζει το θάρρος με το θράσος. Τοποθετεί το ατομικό του συμφέρον υπεράνω του κοινωνικού συνόλου και της πατρίδας. Πολιτεύεται όχι για να προσφέρει, αλλά για το προσωπικό του όφελος. Και κυβερνά, όχι ως εντολοδόχος του λαού, αλλά ως μικρόψυχος εκπρόσωπος του κόμματός του.

Γι’ αυτό είναι ανάγκη να αφήσουμε κατά μέρος τις ηρωικές μεγαλαυχίες, την μονόπλευρη θέαση της Ιστορίας μας και τον εθνικό ναρκισσισμό μας και να ομολογήσουμε ολόκληρη την αλήθεια! Για τα λάθη, και τις εθνικές καταισχύνες, για τις ήττες και τις εθνικές συμφορές που επισωρεύσαμε στην πατρίδα με τις αλόγιστες πράξεις μας, με τους τυφλούς φανατισμούς, με την μικρονοϊκή φιλαρχία μας και τις εμφύλιες διαμάχες.

Ναι, θα ήταν αποτελεσματικότερο για την διαπαιδαγώγηση της νεολαίας μας, εάν αναδεικνύαμε τα εγκληματικά ιστορικά λάθη που διαπράξαμε στην μακρά διαδρομή της Ιστορίας μας.

Υ.Γ. Εάν υπάρχει πρωθυπουργός, να «μαζέψει» τον Καμμένο, προτού να είναι αργά.

Όσοι βιώναμε τον εφτάχρονο εφιάλτη της Χούντας από την «αντίπερα όχθη» υποδεχτήκαμε με ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς και θλίψης, το άγγελμα για την κατάρρευση της δικτατορίας, στις 23 Ιουλίου του 1974. Και αυτή η χαρμολύπη ήταν δικαιολογημένη, διότι το έθνος μας πλήρωνε την απαλλαγή του από το άθλιο και ολέθριο για τους Έλληνες καθεστώς, με ένα βαρύ τίμημα, τη θυσία -για άλλη μια φορά- της «Ιφιγένειας», την κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τα τουρκικά στρατεύματα του Αττίλα .

Ένας χιτλερίσκος που εκθρόνισε τον προκάτοχό του στην ηγεσία των ανεγκέφαλων «εθνοσωτήρων», με μια κυβέρνηση ανδρεικέλων υπό τον ανεκδιήγητο «Διαμαντή», ανέλαβε να λύσει τις Ελληνο-Τουρκικές διαφορές, οι οποίες είχαν οξυνθεί εξαιτίας του Κυπριακού προβλήματος και των αντιθέσεων ανάμεσα στους Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους, με την πραξικοπηματική ανατροπή του προέδρου της Κύπρου Μακάριου και τον διορισμό στη θέση του ενός ακόμα ανδρείκελου του… Σαμψών!

Και η Τουρκία που καραδοκούσε, από καιρό, την ευκαιρία να εισβάλει στο νησί, πραγματοποίησε, εκ του ασφαλούς, τον σκοπό της, να θέσει υπό τον στρατιωτικό της έλεγχο το βόρειο τμήμα του νησιού.

Έχω την αίσθηση ότι η σημερινή κατάσταση έχει πολλά στοιχεία που θυμίζουν μέρες του 1974.

Και εύχομαι να μην ξαναζήσουμε παρόμοια εθνική τραγωδία.

Το διαφορετικό στοιχείο, για να αναφερθούμε, καταρχάς, σε κάτι θετικό, είναι ότι σήμερα -ευτυχώς- δεν βρισκόμαστε σε καθεστώς δικτατορίας (η «δικτατορία του προλεταριάτου» αναβάλλεται για ευθετότερο χρόνο, όταν, κατά την Περιστέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από την κυβέρνηση, «θα έχει κατακτήσει και την εξουσία»).Υπάρχει Κοινοβούλιο και συνταγματικά κατοχυρωμένη «ελευθερία έκφρασης γνώμης», ακούγονται οι διαφορετικές απόψεις και ασκείται έλεγχος και κριτική στις αποφάσεις και τα πεπραγμένα της κυβέρνησης.

Αρκούν, όμως, αυτά, προκειμένου να αποτραπούν κυβερνητικές ενέργειες, οι οποίες μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο τα εθνικά μας συμφέροντα;

Η απάντηση είναι ότι, όταν οι κυβερνώντες έχουν απαξιώσει βασικούς θεσμούς της δημοκρατικής λειτουργίας, όταν θεωρούν ότι, συλλήβδην, οι πολιτικοί τους αντίπαλοι «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», όπως έλεγε ο Μένιος Κουτσόγιωργας, όταν το πρωθυπουργοκεντρικό πολίτευμα παρέχει απόλυτη εξουσία στην κυβερνώσα παράταξη -ακόμα και να κατασκευάζει σκευωρίες και να διώκει τους πολιτικούς της αντιπάλους- εκλείπουν όλες εκείνες οι ασφαλιστικές δικλείδες των δημοκρατικών καθεστώτων που αποτρέπουν αυταρχικές, επιπόλαιες και εθνικά επικίνδυνες εκδηλώσεις και ενέργειες, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν ανάφλεξη στην εύφλεκτη ύλη που έχει συσσωρευτεί στην γειτονιά μας.

Και είναι, ακόμα, ένα στοιχείο που παραπέμπει στις αλήστου μνήμης ημέρες του 1974: το διευρυνόμενο χάσμα ανάμεσα στην κυβερνώσα «συμπαράταξη» και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά και ευρύτερα την κοινωνία και τον ελληνικό λαό. Ο αδιαφανής χειρισμός των εθνικών θεμάτων και ο «υπερτροφικός λόγος» του -πάλαι ποτέ- φοβερού «Γερμανοφάγου» και, νυν, γενναίου «Τουρκοφάγου», κυβερνητικού εταίρου. Η επιδεικνυόμενη αδιαφορία για την σφυρηλάτηση της εθνικής ενότητας και η συνεχιζόμενη και εντεινόμενη πολοτική πολιτική. Η κομματοκρατική άλωση του κράτους και η συνεχής υποτίμηση και προσβολή της νοημοσύνης των πολιτών. Το αδυσώπητο κυνηγητό των ήδη καταστραμμένων νοικοκυριών και η απάνθρωπη (και βλακώδης, σε σχέση με την προοπτική της ανάπτυξης) αφαίμαξη των φορολογούμενων πολιτών αποδυναμώνουν, ακόμη περισσότερο, το εσωτερικό μέτωπο και -με δεδομένη την οικονομική καχεξία του κράτους- καθιστούν, ακόμα περισσότερο, ευάλωτη τη χώρα.

Και όλα τα παραπάνω αρνητικά στοιχεία θα μπορούσαμε να τα υπομείνουμε, για μια τετραετία, ως οδυνηρό μάθημα για το λαό μας, ο οποίος έδειξε αλόγιστη ευπιστία σε παιδαριώδη συνθήματα και εξωπραγματικές υποσχέσεις των εξουσιολάγνων της ιμιτασιόν «Αριστεράς», εάν στην άλλη όχθη του Αιγαίου δεν υπήρχε ο κίνδυνος οι Νέο-οθωμανικές «ονειρώξεις» του Ερντογάν να προκαλέσουν κάποιο απονενοημένο επεισόδιο εις βάρος της Ελλάδας, προκειμένου να συγκαλυφθούν τα προβλήματα και τα αδιέξοδα της Τουρκικής Δημοκρατίας, η οποία μετασχηματίζεται, οσημέραι, σε ένα καθεστώς αυταρχικό που παραβιάζει προκλητικά τις διεθνείς συνθήκες και τις αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης και της καλής γειτονίας.

«Οι καιροί ου μενετοί», όμως!

Ζητείται, επειγόντως, εθνική ενότητα και ηγεσία ικανή να εμπνεύσει, να συναγείρει τις εθνικές δυνάμεις και να τις παρατάξει σε ένα εθνικό μέτωπο για την αναγέννηση της χώρας και την υπεράσπιση της δημοκρατίας, την διασφάλιση της ανεξαρτησίας της χώρας, της ευημερίας και της υπερηφάνειας του ελληνικού λαού.

Το ελληνικό Σύνταγμα, και όσον αφορά τις διατάξεις για την εθνική παιδεία, υποδηλώνει ένα κράτος με ατελή εκκοσμίκευση, ένα κράτος του οποίου το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έχει αποκοπεί από την βυζαντινή παράδοση, όπου η Εκκλησία είχε τον έλεγχο της εκπαίδευσης και επέβαλλε την διδασκαλία των «Ιερών Γραμμάτων». Το ελληνικό Σύνταγμα, ενώ αναγνωρίζει ότι «Η παιδεία αποτελεί βασικήν αποστολήν του κράτους», εκχωρεί, εμμέσως, το δικαίωμα στην Εκκλησία να παρεμβαίνει στην αγωγή των Ελληνοπαίδων. Και αυτό συμβαίνει, διότι στους σκοπούς της εκπαίδευσης περιλαμβάνεται -μεταξύ των άλλων- και η ανάπτυξη -παράλληλα προς την «εθνική συνείδηση»- και της «θρησκευτικής συνειδήσεως», έργο που αφορά και ανήκει κανονικά στην δικαιοδοσία της Εκκλησίας.

Με την αναγνώριση από το Σύνταγμα ότι «επικρατούσα θρησκεία εν Ελλάδι είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας» και με την ανάληψη από το κράτος της ευθύνης για την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την έννοια των άλλων σχετικών διατάξεων του Συντάγματος, με τις οποίες αναγνωρίζεται ότι «Η ελευθερία της θρησκευτικής συνειδήσεως είναι απαραβίαστη» και ότι ο βασικός σκοπός της παιδείας είναι η διάπλαση των εκπαιδευόμενων «ως ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών». Και αυτή η δυσκολία να κατανοηθεί ο τρόπος συνύπαρξης των παραπάνω αντιφατικών διατάξεων προκαλεί και τα προβλήματα στη σχέση της Εκκλησίας με το κράτος, εξαιτίας της διαφορετικής άποψης που έχει η κάθε πλευρά για το περιεχόμενο που πρέπει να έχει το μάθημα των θρησκευτικών. Το μεν Υπουργείο Παιδείας επιδιώκει την «εκκοσμίκευση» των Θρησκευτικών, αντικαθιστώντας τα με το μάθημα της Θρησκειολογίας -πιστεύοντας ότι έτσι υπηρετεί το στόχο της ελευθερίας της θρησκευτικής συνείδησης- ενώ η Εκκλησία επιμένει στην παράδοση των «Ιερών Γραμμάτων» σκοπεύοντας στην ενδυνάμωση της πίστης στο δόγμα της «επικρατούσας θρησκείας».

Καταρχάς, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η στενή σχέση του ελληνικού κράτους με την Ορθόδοξη Εκκλησία και η ανάληψη από το κράτος της ευθύνης για την θρησκευτική αγωγή υπαγορεύτηκε -ιστορικά- από την ανάγκη της διαμόρφωσης και ισχυροποίησης της ελληνικής εθνικής συνείδησης, καθότι η διαμόρφωση και η συγκρότηση του νεοελληνικού Έθνους συντελέστηκε στη βάση -κυρίως- των δύο ιδιαίτερων χαρακτηριστικών: της ελληνικής γλώσσας και του ορθόδοξου δόγματος ( στις περιπτώσεις, μάλιστα, δίγλωσσων Σλαβόφωνων ή Βουλγαρόφωνων πληθυσμών, η εκκλησιαστική υπαγωγή και παραμονή τους στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης έπαιξε καθοριστικό ρόλο για την ελληνική συνείδησή τους και στη συνέχεια για τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό τους ).

Εφόσον, όμως, η ελληνική Πολιτεία αναγνώρισε ως εθνική ανάγκη την ανάληψη της ευθύνης για την θρησκευτική αγωγή των Ελληνοπαίδων, ως ήταν επόμενο, προέκυψε το πρόβλημα της ίσης μεταχείρισης και των άλλων θρησκευτικών δογμάτων. Και έτσι αναγκάστηκε κατά την συνταγματική τάξη, να νομοθετήσει την διδασκαλία των Θρησκευτικών και για τα άλλα θρησκευτικά δόγματα στα μειονοτικά σχολεία Μωαμεθανών, Καθολικών και Εβραίων. Σύμφωνα με τον Νόμο4386/2016, άρθρο 55 «Εφόσον στα δημόσια σχολεία δεν υπάρχει δάσκαλος του Καθολικού δόγματος για την κάλυψη των αναγκών των μαθητών του Καθολικού δόγματος ή της Εβραϊκής θρησκείας και Γλώσσας, προσλαμβάνονται εκπαιδευτικοί, εκτός των οικείων πινάκων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, για τη διδασκαλία του μαθήματος του Καθολικού δόγματος και για τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών και της γλώσσας της Εβραϊκής θρησκείας».

Στην ύπαρξη του παραπάνω νόμου στηρίζεται και ο σημερινός αντίλογος της Ελληνικής Εκκλησίας: είναι συνταγματικά ορθόν, ενώ μισθοδοτούνται από το ελληνικό δημόσιο δάσκαλοι για να διδάσκουν τα Θρησκευτικά των άλλων δογμάτων, τα ελληνόπουλα -που στην πλειονότητά τους ανήκουν στο Ορθόδοξο δόγμα- να διδάσκονται «Θρησκειολογικά» μαθήματα;

Εάν είμαστε μια «κανονική χώρα» και ένα κανονικό «κοσμικό κράτος», η ριζική λύση θα ήταν το κράτος να αποποιηθεί την ευθύνη της « θρησκευτικής Αγωγής» και να την μεταβιβάσει στην Εκκλησία. Οι λύσεις, όμως, των προβλημάτων στην Ελλάδα, όσο απλές κι αν φαίνονται, δεν είναι τόσο εύκολες, διότι είμαστε μια χώρα που αντιμετωπίζει σύνθετα και ιδιάζοντα προβλήματα, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε -και λόγω της γεωπολιτικής μας θέσης- συνεχώς, «εν κινδύνω» και να αισθανόμαστε ανασφαλείς, ως « έθνος ανάδελφον».

Λαμβάνοντας, λοιπόν, υπόψη τα ιστορικά δεδομένα και τις εθνικές ανάγκες, είναι, νομίζω, φρονιμότερο να αποβάλουμε την ψευδαίσθηση πως είμαστε μια κανονική και ασφαλής χώρα, σαν να βρισκόμαστε κάπου, σε μια ήσυχη γωνιά του πλανήτη, και να αναστοχαστούμε τις εθνικές μας προτεραιότητες.

Και να σταματήσουμε, επιτέλους, να τρώμε, ως έθνος -αλόγιστα- τις σάρκες μας, δημιουργώντας συνεχώς νέες εστίες διχασμού του λαού μας;

Σε μια συνέντευξή του( 3/7/2016 ) ο Σταμάτης Κριμιζής, ο διεθνούς φήμης διαστημικός επιστήμονας αστροφυσικής, διευθυντής διαστημικών προγραμμάτων της ΝΑΣΑ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο ZOHNS HOPKINS και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αναφερόμενος στη σημασία της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και την καθολική ισχύ της στα ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα είχε πει: « από την κατώτερη υπάλληλο μέχρι τον διευθυντή εργαστηρίου όλοι αξιολογούμαστε. Κάθε χρόνο. Τι έκανες, τι σκόπευες να κάνεις και δεν έκανες. Αξιολόγηση σε όλα τα επίπεδα».

Και ο Δημήτρης Νανόπουλος, επίσης διεθνούς φήμης θεωρητικός Φυσικός, Καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Τέξας, Διευθυντής του Κέντρου Αστροσωματιδιακής Φυσικής στο Χιούστον, ερευνητής του Harvard, μέλος της ομάδας που εντόπισε στο CERN (Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών Ευρώπης) το μποζόνιο Higgs και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών σε συνέντευξή του (11/3/2018) αναφέρει: «Κάθε χρόνο, τα 50 χρόνια που είμαι στο εξωτερικό, στα πανεπιστήμια, στο CERN, κ.λπ., έχουμε αξιολόγηση. Γράφω εκθέσεις, αναλυτικά, τι έχω παραγάγει, τι ομιλίες έκανα, πώς πήγαν τα εργαστήρια και τα πειράματα. Κάθε χρόνο. Μέχρι 31 Ιανουαρίου θα πρέπει να γράψω τι έγινε τον προηγούμενο χρόνο και να το υποβάλω στο πανεπιστήμιο ή στα αντίστοιχα ερευνητικά Κέντρα, με τα οποία συνεργάζομαι».

Και καταλήγει στη συνέντευξή του διαπορών: «εδώ δεν δέχονται την αξιολόγηση. Αν είναι δυνατόν! Μιλάμε σοβαρά»;

Έτσι, λοιπόν, προόδευσαν και συνεχίζουν να προοδεύουν οι λαοί που χρησιμοποιούν την αξιολόγηση ως εργαλείο καλύτερης οργάνωσης και απόδοσης της εργασίας, ως μέσο συνεχούς αυτοβελτίωσης, καλύτερης αξιοποίησης και επιβράβευσης αυτών που διακρίνονται στον τομέα της επιστημονικής και γενικότερα της επαγγελματικής δραστηριότητάς τους.

Κατά παγκόσμια πρωτοτυπία, στην Ελλάδα η αξιολόγηση έχει εξοστρακιστεί από τον δημόσιο τομέα και ειδικότερα από την εκπαίδευση. Εκεί ακριβώς που οι εργαζόμενοι είναι υπόλογοι για το έργο τους απέναντι στο κράτος και στους φορολογούμενους πολίτες, από τους φόρους των οποίων μισθοδοτούνται, αρνούνται κάθε έλεγχο για το κατά πόσον τηρούν τον όρκο που έδωσαν στο Σύνταγμα και αποκρούουν κάθε διαδικασία για την βελτίωση της εργασίας τους ή και την αποτροπή βλάβης του δημοσίου συμφέροντος, λόγω ανεπάρκειας ή σκοπιμότητας. Έτσι ο δημόσιος τομέας, εδώ και 40 χρόνια, αποτελεί μια κακή παραλλαγή του αρχαίου Πρυτανείου, όπου οι διορισθέντες δημόσιοι υπάλληλοι απολαμβάνουν την δωρεάν και δια βίου σίτιση, για προσφερόμενη εργασία που επαφίεται… «εις τον πατριωτισμόν των Ελλήνων»!

Και όσον αφορά το ποιοτικό επίπεδο της Δημόσιας Διοίκησης και τον ρόλο που αδυνατεί αυτή να παίξει αναφορικά με την ανάπτυξη της χώρας και την έξοδο από την κρίση, οι κομματάνθρωποι που μας κυβερνούν θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι τον βασικό ρόλο εξόδου από την κρίση (ή επί το ακριβέστερον για την διατήρηση της «καρέκλας» τους) έχουν επωμιστεί τα «σαΐνια» των μετακλητών κομματικών στελεχών τους που κατά χιλιάδες έχουν διοριστεί στα Γραφεία των υπουργών, καθώς και οι… γίγαντες της επιστήμης που πλαισιώνουν τον πρωθυπουργό και κρατούν στα στιβαρά τους χέρια το πηδάλιο της χώρας. Οπότε «ου φροντίς Ιπποκλείδη»! Ποίαν χρείαν έχομεν μιας αξιολογούμενης και αξιοκρατούμενης Δημόσιας Διοίκησης;

Τι γίνεται, όμως, με το ευαίσθητο χώρο της εκπαίδευσης των παιδιών του ελληνικού λαού- και μάλιστα των πτωχότερων στρωμάτων, αυτών που δεν έχουν τη δυνατότητα να στείλουν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία; Ποιος ελέγχει τον εκπαιδευτικό, μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας, εάν μορφώνει ή παραμορφώνει τα παιδιά μας, εάν διαπλάθει σύμφωνα με την επιταγή του Συντάγματος «ελεύθερους και υπεύθυνους ανθρώπους» και αυριανούς πολίτες; Ποιος αξιολογεί την επάρκεια και την καταλληλότητά του παιδαγωγού, προκειμένου να εμφυσήσει στα ανήλικα παιδιά την πίστη στις αρχές και τις αξίες της Δημοκρατίας;

Στην ελληνική εκπαίδευση εδώ και 35 χρόνια διορίστηκαν και συνταξιοδοτήθηκαν δάσκαλοι και καθηγητές, χωρίς ποτέ κανείς να τους αξιολογήσει. Χωρίς, ποτέ, κανείς Σχολικός Σύμβουλος να παρακολουθήσει τη διδασκαλία τους και χωρίς ποτέ κανείς να τολμήσει να εκφέρει γραπτώς μια αξιολογική κρίση γι’ αυτούς!

Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τόσα νέα παιδιά παγιδεύονται από τους προπαγανδιστές της βίας και του μίσους, γιατί τόσα νέα παιδιά ξοδεύουν τόσο μάταια τη ζωή τους μέσα στον παραλογισμό της καταστροφικής μανίας, της αναρχίας και της τρομοκρατίας; Γιατί τόσος εκφασισμός στην καθημερινότητα της ζωής μας;

 Και γιατί τόσα παιδιά χάνονται στους εφιαλτικούς «παραδείσους» των ναρκωτικών, χωρίς κανένα στόχο και ιδανικό;

«Οι άνθρωποι δεν διακρίνονται σε παρατάξεις, διακρίνονται σε ποιότητες», γράφει ο Άγγελος Τερζάκης. Και η ρήση του αυτή επιβεβαιώνεται διαχρονικά, από την πολιτική μας ιστορία. Οποιαδήποτε απόπειρα έγινε να παρουσιαστεί κάποια πολιτική παράταξη ως διαθέτουσα το αγγελικό… πρόσημο του «ηθικού πλεονεκτήματος», οδηγήθηκε στην αυτογελοιοποίηση, διότι σύντομα αποκαλύφθηκε ότι οι φανταχτερές ταμπέλες των κομμάτων με τις οποίες διαφημίζεται το «κατάστημά» τους πως, τάχα, διαθέτει το πιο σπάνιο και καθαρό« υλικό», δεν βρίσκονται σε αντιστοιχία με το περιεχόμενο της ηθικής αλλά ούτε και της δημοκρατικότητας των στελεχών τους -και πολύ περισσότερο των οπαδών τους- κι ας αυτοπροβάλλονται ως οι αυθεντικοί εκπρόσωποι της ηθικής και της Δημοκρατίας (Τσίπρας: «Eίμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας»!).

Ο κάθε πολίτης που έχει μελετήσει τη νεοελληνική μας Ιστορία ή έχει βιώσει κάποια κεφάλαια της σύγχρονης πολιτικής μας Ιστορίας, έχει συναντήσει πρόσωπα που διαδραμάτισαν θετικό ή αρνητικό ρόλο στην Ιστορία, πρόσωπα που ανήκαν στη δεξιά παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την πίστη τους στις αξίες της Δημοκρατίας και τις αρχές της ηθικής και πρόσωπα που προέρχονταν από την ίδια παράταξη, τα οποία, αντίθετα, στιγματίστηκαν στην ιστορική διαδρομή τους για τις αντιδημοκρατικές και ανήθικες πράξεις τους.

Και κατά τον ίδιο τρόπο, έχουμε συναντήσει πρόσωπα από την αριστερή παράταξη και τις διάφορες παραλλαγές της, τα οποία διακρίθηκαν για την ειλικρινή πίστη τους στη Δημοκρατία και τα οποία επέδειξαν, ως πολιτευόμενοι, άμεμπτη ηθική. Και, αντίθετα, πρόσωπα από την ίδια παράταξη που βίασαν βάναυσα τη δημοκρατία και την ηθική.

Και, βέβαια, πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην πολιτική ηθική δεν αρκεί να ρίχνεις το μεγαλύτερο νόμισμα στον δίσκο της εκκλησίας ούτε είναι δημοκρατία το «μπάτε σκύλοι κι αλέσετε κι αλεστικά μη δώσετε». Ηθική είναι και ο σεβασμός στην αξιοκρατία και το να βάζεις πάνω από το κομματικό σου συμφέρον ό,τι ωφελεί την κοινωνία -χωρίς αποκλεισμούς και ανόητα «πρόσημα».

Και η δημοκρατικότητα των πολιτευόμενων, τόσο των πολιτικών ηγετών, όσο και των απλών πολιτών -εκτός από την πιστή τήρηση του Συντάγματος και των Νόμων- αποδεικνύεται και από τον σεβασμό στην αντίθετη γνώμη, την αναγνώριση ότι άξιοι, έντιμοι και πολύ χρήσιμοι άνθρωποι δεν είναι μόνον αυτοί που συμφωνούν μαζί μας.

Η παράταξη, λοιπόν, δεν προσδιορίζει την ανθρώπινη ποιότητα. Γιατί, απλούστατα, το ποιόν του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικός άθλος, προϋποθέτει εσωτερική καλλιέργεια, αυτογνωσία και αυτοπειθαρχία, προσωπικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν αποκτώνται στα «κατηχητικά» των κομμάτων (και φοβάμαι ούτε και της Εκκλησίας).

Αλλά η μελέτη της Ιστορίας οδηγεί και σε ένα ακόμα συμπέρασμα: η ανωτερότητα μιας πολιτικής παράταξης και η θετική της συμβολή στην βελτίωση της κοινωνικής ζωής και την πρόοδο της χώρας, δεν έχει σχέση με το πώς αυτοπροσδιορίζεται μια παράταξη ως Δεξιά ή Αριστερά, ως Συντηρητική ή Προοδευτική, Δημοκρατική ή Πατριωτική. Υπήρξαν παρατάξεις που υποσχέθηκαν την πρόοδο και έφεραν την οπισθοδρόμηση, και παρατάξεις που χαρακτηρίστηκαν ως συντηρητικές, οι οποίες με βαθιές και χρήσιμες τομές απάλλαξαν τη χώρα από χρόνιες παθογένειες που την κρατούσαν καθηλωμένη στην υπανάπτυξη.

Και υπήρξαν διάφοροι «…ισμοί» που εισέβαλαν στην πολιτική κραδαίνοντας την ρομφαία της μεγάλης ανατροπής και της κάθαρσης, που υποσχέθηκαν ένα νέο κόσμο «αγγελικά πλασμένο» και οι οποίοι επέβαλαν στους λαούς τα πιο απάνθρωπα, φασιστικά καθεστώτα.

Και για το «ποιόν», λοιπόν, ή κατά την «αριστερή» ορολογία για το «ηθικό πλεονέκτημα» των πολιτικών παρατάξεων, ισχύει η λαϊκή ρήση «τα ράσα δεν κάνουν τον παππά», «ο εστί μεθερμηνευόμενον»: εάν η ηγεσία και τα στελέχη του κόμματος είναι απαίδευτοι κι ανίκανοι, λαοπλάνοι και τυχοδιώκτες, αρχολίπαροι και θεσιθήρες, κανένα ιδεολογικό «ένδυμα» δεν μπορεί να κρύψει την ηθική γύμνια και καμιά ταμπέλα δεν μπορεί να εγγυηθεί την ηθική υπεροχή του κομματικού οργανισμού.

Και ούτε μπορούν να πείσουν -για πολύ- τους πολίτες για το «ηθικό πλεονέκτημα» της παράταξης.

Αργά ή γρήγορα θα αποκαλυφθεί ότι είναι «γυμνός ο βασιλιάς» και θα φυσήξει ο άνεμος της λαϊκής οργής που θα γκρεμίσει τις ψεύτικες ταμπέλες.

Υ.Γ. Στη γειτονιά μας, έβαλε λουκέτο και το μοναδικό ΠΡΟΠΟτζίδικο που είχε απομείνει. Σημάδι πως κι η τελευταία ελπίδα πεθαίνει!

Μπορεί να διαθέτει ηθικό πλεονέκτημα ο ψεύτης; Αυτός που εξαπάτησε και συνεχίζει και σήμερα να εξαπατά τον λαό;

Είναι κλέφτης ο παπατζής;

- Μα τι λέτε τώρα; Παίχτης είναι ο άνθρωπος! Σε προσκαλεί να παίξεις, να βρεις τον παπά και να κερδίσεις -κι εσύ ποντάρεις και χάνεις!

Τι περισσότερο ή τι λιγότερο σού είπε ο Τσίπρας; «Εδώ παπάς, εκεί παπάς. Πού είναι ο παπάς»; Ποντάρισε σε μένα, για να κερδίσεις. Τον ψήφισες κι έχασες κι αυτά που σου είχαν απομείνει από τους προηγούμενους διαχειριστές της τύχης σου!

«Μπορεί να είμαι ψεύτης αλλά δεν είμαι κλέφτης», ομολόγησε ο πρωθυπουργός μας! Και… υπερηφανεύτηκε ότι όλοι αυτοί που αποτελούν την παρέα του «είναι από άλλο… υλικό», πιθανώς από ατόφιο χρυσάφι ή διαμάντι! Μπορούμε, λοιπόν, να καμαρώνουμε κι εμείς που έχουμε ένα σπάνιο είδος αδαμάντινου πρωθυπουργού που μας αδειάζει την τσέπη όχι σαν κλέφτης αλλά σαν ψεύτης!

Θυμάστε τις Προγραμματικές Δηλώσεις Τσίπρα στη Βουλή, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Μπορούν να αποτελέσουν -διαχρονικά- το… Σύμβολο Πίστεως των απανταχού της γης παπατζήδων!

- «Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ από το 2015»»

- «Θέσπιση αφορολόγητου στις 12.000»

- «Επαναφορά βασικού μισθού στα 751 ευρώ»

- «Όσοι συνταξιούχοι έχουν σύνταξη κάτω των 700 ευρώ θα λάβουν 13^η -ως δώρο Χριστουγέννων- στο τέλος του 2015».

Όσοι ποντάρισαν κι όσοι δεν ποντάρισαν στον «πάγκο» του Τσίπρα είδαν τον ΕΝΦΙΑ να αυξάνεται, το αφορολόγητο να κατεβαίνει αντί να ανεβαίνει, τις κύριες συντάξεις να σφαγιάζονται και τις επικουρικές να κατακρεουργούνται, ο κατώτερος μισθός, επισήμως στα 400 και ανεπισήμως στα 200. Όσο για το δώρο των Χριστουγέννων, «εδώ το δώρο, εκεί το δώρο. Πού είναι το δώρο»; Χάσαμε και το ΕΚΑΣ!

Αλλά για αυτά υπάρχει η δικαιολογία ότι άλλα πίστευε «λόγω αυταπάτης» και άλλα αναγκάστηκε από την Τρόικα να πράξει.

Ας δεχτούμε, λοιπόν, ότι όσον αφορά την εξαπάτηση του λαού στα οικονομικής φύσεως ζητήματα, το «ηθικό πλεονέκτημα»… ασθένησε λόγω «ανωτέρας βίας» και για την σωτηρία της… «καρέκλας». Οι προγραμματικές, όμως, δηλώσεις του πρωθυπουργού με το αδαμάντινο ηθικό πλεονέκτημα δεν περιορίστηκαν στα οικονομικής φύσεως ζητήματα που θα επιβάρυναν τον προϋπολογισμό και θα αύξαναν το δημοσιονομικό έλλειμμα. Υποσχέθηκε ότι «το παράδειγμα του λιτού βίου θα ξεκινήσει από την ίδια την κυβέρνηση. Είμαστε αποφασισμένοι να επιβάλουμε νέο ύφος και ήθος»! «Θα μειώσουμε τον στρατό των συμβούλων στου Μαξίμου, θα μειώσουμε τον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων στα Υπουργεία, με στόχο τον αποφασιστικό περιορισμό της σπατάλης στον δημόσιο τομέα»! «Θα πωληθεί το 50% του στόλου των κυβερνητικών αυτοκινήτων, που κοστίζουν πάνω από 700.000 ευρώ. Θα πωληθεί το ένα από τα τρία κυβερνητικά αεροσκάφη. Θα καταργηθεί το προνόμιο των βουλευτικών αυτοκινήτων. Θα περιοριστεί κατά 30% το προσωπικό του μεγάρου Μαξίμου και κατά 40% η αστυνομική φρουρά του πρωθυπουργού».

Και η πιο… γενναία υπόσχεση: «θα διεκδικήσουμε από τη Γερμανία την επιστροφή του κατοχικού δανείου»!

Και ακολούθησε μια πραγματική… «κοσμογονία» στο Δημόσιο και στα Νομικά πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου: όλος ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ «έκανε γιούργια» και κατέλαβε τα… θερινά ανάκτορα του Δημοσίου (μια και τα «χειμερινά» δεν είχαν… καλή θέρμανση!): σύζυγοι και σύντροφοι, αδέρφια και νύφες, μαμάδες και μπαμπάδες, γιοι και θυγατέρες, ακόμα και η κουμπάρα της κουμπάρας, μέχρι και ο… ελλογιμότατος Καρανίκας (σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού!) βρήκαν -επιτέλους- και απολαμβάνουν τη θαλπωρή σε μια αναπαυτική πολυθρόνα στου Μαξίμου και στο Δημόσιο.

Όλα τα «αδαμάντινα» στελέχη είχαν να… διαθέσουν υπέρ του Δημοσίου κάποιον συγγενή τους, ώστε να… αξιοποιηθούν οι φόροι που πληρώνουν οι φορολογούμενοι πολίτες και να αυγατίσει το… «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ: ο πρωθυπουργός μας... διέθεσε τον ξάδερφό του και τη γυναίκα του ξαδέρφου του, καθώς και τη γυναίκα του αδερφού του. Ο «Αρχάγγελος της κάθαρσης» και φοβερός διώκτης των «διεφθαρμένων» υπουργός Δικαιοσύνης, Παπαγγελόπουλος, την κόρη του και τον γιο του (με 56.000 στα ΕΛ.ΠΕ.). Ο πρόεδρος της Βουλής τους ανεψιούς του. Ο υπουργός Παππάς τον …μπαμπά του. Και ο πρόεδρος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ (που είχε πάππο δικαστή του ΕΑΜ και αντάρτη του Δημοκρατικού στρατού και γιαγιά «περήφανη» Επονίτισσα) διέθεσε ολόκληρη την οικογένεια: μητέρα, αδελφό και …φιλενάδα!

Και αυτές, λοιπόν, οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού μας ΗΤΑΝ ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΑΙ ΕΓΙΝΑΝ ΠΡΑΞΗ!

1.200 συμβούλους διόρισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ [Γενικοί και Ειδικοί Γραμματείς υπουργείων από εκλεκτούς (αποτυχόντες) του κόμματος, παρά την προεκλογική υπόσχεση ότι θα προέρχονταν από την υπαλληλική ιεραρχία].

Αύξησαν κατά 24% τις Επιχειρήσεις του Δημοσίου και κατά 11% τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, προκειμένου να αυγατίσουν οι θέσεις για το βόλεμα κάποιων συζύγων και αδελφών. Στα «Ελληνικά Πετρέλαια» διορίστηκε η μισή Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Μεταξύ Οκτωβρίου 2015 και Οκτωβρίου 2017, οι υπηρετούντες στο Δημόσιο, μόνιμοι και συμβασιούχοι, αυξήθηκαν στις 714.170 (Αύξηση 23.751).

Και το μεγαλείο του «ηθικού πλεονεκτήματος» του πρωθυπουργού μας φτάνει στην κορύφωσή του με την αποκάλυψη της περίφημης «επιδότησης ενοικίου» των υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ. Άγνωστος παραμένει, ακόμα, ο αριθμός των υπουργών της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, οι οποίοι, εκτός από τους εκατομμυριούχους υπουργούς Αντωνοπούλου - Παπαδημητρίου, έπαιρναν και παίρνουν -επιπλέον της υπουργικής αποζημίωσης- και την επιδότηση ενοικίου, όταν κάποιες εκατοντάδες συμπολίτες μας κοιμούνται στα πεζοδρόμια και τα παγκάκια!

Ο πρωθυπουργός μας, όμως, βρήκε και πάλι την ευκαιρία να υπερηφανευτεί για την… «ευαισθησία» των εκατομμυριούχων υπουργών του, που παραιτήθηκαν μπροστά στην κατακραυγή που ξεσηκώθηκε, και κατηγόρησε τους πολιτικούς του αντιπάλους πως, ενώ χαλούν τον κόσμο για τις 23... ψωροχιλιάδες του ενοικίου της Αντωνοπούλου, «κάνουν τον Κινέζο» μπροστά στα 23 δις της «Novartis», τα οποία -κατά την… τελεσίδικη απόφαση του αρχιδικαστή Τσίπρα- «έκλεψαν» οι δέκα κατηγορούμενοι, πολιτικοί του αντίπαλοι. Κι εδώ ισχύει η λαϊκή παροιμία «είπε και ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα»! Αν για τα 23 δις της «Novartis» δεν έχει αποδειχθεί ακόμα ποιος είναι αυτός που…«κάνει τον Κινέζο», για τα 100 δις (και κατά τον Τόμας Βίζερ 200 δις) που «κλάπηκαν» από τις τσέπες του ελληνικού λαού την περίοδο της «γενναίας διαπραγμάτευσης» Τσίπρα / Βαρουφάκη, είναι αποδεδειγμένο και γνωστό ποιος ευθύνεται και ποιος «κάνει τον Κινέζο»!

Τελικά, πληρώσαμε πολύ ακριβά το «ηθικό πλεονέκτημα της πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης» και πρέπει να σκεφτούμε πώς θα απαλλαγούμε από αυτό το ακριβό… «υλικό» των «πλεονεκτών» κυβερνητών μας, προτού χάσουμε και ό,τι μας έχει απομείνει στον «παπά» που μας παίζουν.

Μέχρι χθες πιστεύαμε ότι πάνω στο υπαρκτό σκάνδαλο της εκτίναξης της φαρμακευτικής δαπάνης, κατά την περίοδο 2004- 2009, στήθηκε το colpo grosso, για να κρεμαστούν στα μανταλάκια των περιπτέρων και να καταδικαστούν ισόβια στα «λαοδικεία» των καφενείων, οι πολιτικοί αντίπαλοι των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, με την κατηγορία ότι μέρα μεσημέρι (όχι για την περίοδο 2004-2009 αλλά για την περίοδο 2010-2014, με την παρουσία ή και τη συνενοχή της Τρόικας) «τσέπωναν» κάποια εκατομμύρια για να αβαντάρουν τις πωλήσεις των φαρμάκων της «Novartis».

Πιστεύαμε ότι μπροστά στην λαϊκή κατακραυγή για την άνευ όρων παράδοση των κυβερνώντων στους… «αποικιοκράτες» δανειστές μας, τη γελοιοποίησή τους ως φοβερών αντιμνημονιακών και τη δημοσκοπική τους κατρακύλα, αναγκάστηκαν να δανειστούν από το… «χρονοντούλαπο της Ιστορίας» έναν δοκιμασμένο τρόπο να «ξεμπερδεύουν με το παλιό», για να ξαναγυαλίσει το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς», που είχε πιάσει… «σαπρόφυτα», και να καταδείξουν πόσο …στερημένοι από τέτοια «πλεονεκτήματα» είναι οι αντιπολιτευόμενοι την «πρώτη φορά Αριστερά».

Και για να… «αγιάσουν τον σκοπό τους», εμπνεύστηκαν τα «μέσα» από παράσταση του Καραγκιόζη, ο οποίος «δίδασκε» πώς κατασκευάζεται ένα οπλοπολυβόλο λέγοντας: «Λαμβάνομεν μίαν οπήν και πέριξ αυτής χύνομεν σίδηρον»! Κι αυτοί, όπως μας …δίδαξε το «καμάρι» του ΣΥΡΙΖΑ, ο Πολάκης, «έλαβαν μίαν οπήν», για να κατασκευάσουν το «οπλοπολυβόλο», με το οποίο θα …«ντουφέκιζαν» τους πολιτικούς τους εχθρούς: τρεις πράκτορες της «Novartis», οι οποίοι -κατά τον Πολάκη πάντα- πιάστηκαν με τη «γίδα στον ώμο» και άρχισαν -οι καημένοι- να «κελαηδούν»… «ομολόγησαν» ότι τη… «γίδα» δεν την ήθελαν για την πάρτη τους, αλλά την πήγαιναν στο Μαξίμου, πεσκέσι από τη «Novartis», για τον Σαμαρά!

Σε αυτά, όμως, που πιστεύαμε μέχρι χθες, ήρθε σήμερα ο προϊστάμενος του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, Θανάσης Κοφτερός -με αναγραφή του στις 23/2/2018 στο Facebook- να αποκαλύψει και το ιστορικό βάθος που υποκρύπτει η επιχείρηση της πολιτικής δίωξης των πολιτικών αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται, γράφει, για μια ιστορική αντιστροφή των ρόλων: οι κυνηγημένοι του Εμφυλίου Πολέμου γίνονται σήμερα κυνηγοί και κυνηγούν τους πρώην κυνηγούς τους! «Στην Αριστερά είμαστε ανέκαθεν επαγγελματίες, κατά κάποιον τρόπο, κατηγορούμενοι. Χιλιάδες και χιλιάδες έχουμε κάτσει στο σκαμνί… άλλοι έλιωναν παντελόνια στο Χάρβαρντ κι εμείς τα λιώναμε στα εδώλια των δικαστηρίων…». «Και τώρα (οι πρώην κυνηγημένοι) κυνηγούν» τους σπουδαγμένους στο Χάρβαρντ!

Ήρθε, λοιπόν, η ώρα για να πάρουν την εκδίκησή τους οι επίγονοι των «κυνηγημένων» (αθώων, όσο και οι «άλλοι») του Εμφυλίου! Οι χαϊδεμένοι από όλες τις κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης «αριστεροί», δεύτερης και τρίτης γενιάς, που διορίστηκαν «κατά χιλιάδες και χιλιάδες» στην ΕΡΤ, στο Δημόσιο και στις ΔΕΚΟ, και άλλοι, οι οποίοι, επειδή είχαν… «κυνηγημένο» πατέρα (και μπάρμπα Φλαμπουράρη) -εργολάβους των δημοσίων έργων της Μεταπολίτευσης- «έλιωναν τα παντελόνια τους», όχι στο Χάρβαρντ (όπως ο Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης και ο Σαμαράς), αλλά -τα καημένα παιδιά των «κυνηγημένων»- στις καταλήψεις σχολείων και επί δώδεκα χρόνια στον «Εγκέλαδο» του Πολυτεχνείου πουλώντας με το καντάρι «αριστεριλίκι», σήμερα, χάρη στην Αστική Δημοκρατία, που κάποτε πολέμησαν οι «κυνηγημένοι» προπάτορές τους, καμαρώνουν στους υπουργικούς τους θώκους.!

Και αφού δεν έμεινε καμιά ιδέα της Αριστεράς να μην την εξευτελίσουν, προσπαθούν, τώρα, να ξυπνήσουν τους βρικόλακες από το σκοτεινό κατώγι της εμφυλιοπολεμικής περιόδου, όπου από τη μια οι «μοναρχοφασίστες» (κατά την Αριστερά) και από την άλλη μεριά τα ανεγκέφαλα «ανθρωπάκια» της Αριστεράς (όπως τους χαρακτήρισε ο Λεωνίδας Κύρκος), κατάφεραν την χαριστική βολή στην, ακόμα, αιμάσσουσα ,από την γερμανική κατοχή, πατρίδα.

Πιστεύουν πως με την θυματοποίηση και αγιοποίηση της Αριστεράς της τραγικής περιόδου 1946-49, θα εξασφαλίσουν το άλλοθι για την παραπλάνηση του λαού και την αποπλάνηση της νεολαίας. Και σε ένα βαθμό το έχουν επιτύχει: τα νέα παιδιά μέσα στην άγνοιά τους για το ιστορικό παρελθόν, τις πραγματικές συνθήκες, τις ελληνικές και τις διεθνείς, υπό τις οποίες διαδραματίστηκαν εκείνα τα γεγονότα, και με την ρομαντική διάθεση που τα διακρίνει για «ηρωικούς αγώνες και θυσίες», υιοθετούν άκριτα τη μονομερή θεώρηση της ιστορίας και, έτσι, αυτοπαγιδεύονται ως φανατικοί οπαδοί της «Αριστεράς».

Θα μου επιτρέψεις, όμως, κύριε προϊστάμενε του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού, μια παρατήρηση (από έναν -χωρίς κουκούλα- αυτόπτη μάρτυρα) για το «Δίκιο» που επικαλείσαι των Αριστερών «κυνηγημένων»: κυνηγημένοι υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Θύματα υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Ήρωες αδικοχαμένοι υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Ιδεολόγοι αλλά και λαοπλάνοι που εμπορεύτηκαν τα ιερά και τα όσια της Δημοκρατίας και το αντιστασιακό πνεύμα του ελληνικού λαού, υπήρξαν και από τις δυο πλευρές. Γι’ αυτό και κανένας εμφύλιος δεν μπορεί να αποτελεί, για κανέναν, πηγή υπερηφάνειας αλλά μονάχα μάθημα εθνικής αυτογνωσίας και παράδειγμα προς αποφυγήν.

Αλλά, ακόμα κι αν δεχτούμε πως ήταν άδικη η ήττα της Αριστεράς κατά τον Εμφύλιο και πως χάσαμε μια… ευκαιρία να έχουμε την τύχη των χωρών του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού» (κάτι σαν Ρουμανία του Τσαουσέσκου, Βουλγαρία του Ζίφκωφ, Αλβανία του Χότζα), αυτό μπορεί να δικαιολογήσει την άσκηση και διατήρηση της εξουσίας, στον σημερινό κόσμο, με στημένες δίκες κατά των πολιτικών αντιπάλων της «Αριστεράς»; Μπορεί η εκδίκηση, ετεροχρονισμένα, να κατευθύνεται εναντίον των παιδιών και τα εγγονιών των παλιών πολέμιων της Αριστεράς, γιατί αυτοί «δεν πάλιωσαν τα παντελόνια τους στα εδώλια των κατηγορουμένων αλλά στα θρανία του… Χάρβαρντ»;

Προσέχετε, λοιπόν, τι λέτε, κύριε Θανάση Κοφτερέ, γιατί κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησής σας είναι και ο εγγονός του στρατηγού του «Εθνικού Στρατού», Θρασύβουλου Τσακαλώτου, που… ευθύνεται για το «κυνηγητό» του «Δημοκρατικού Στρατού»!

Υ.Γ. Χάρη στο «ηθικό πλεονέκτημα» του ΣΥΡΙΖΑ, το ζευγάρι των εκατομμυριούχων υπουργών Ράνια Αντωνοπούλου και Δημ. Παπαδημητρίου λαμβάνουν -οι καημένοι- ετησίως 12.000 ευρώ, ως επιδότηση του ενοικίου για το σπίτι που νοικιάζουν στο Κολωνάκι!

Είχαμε ένα γείτονα στο χωριό, τον Μπάρμπα Χαράλαμπο. Κόντευε τα ενενήντα, αλλά ήταν καλοστεκούμενος και στα πόδια και στο μυαλό. Είχε έρθει από τη Σμύρνη και γι’ αυτό, εκτός από την ιδιαίτερη προφορά και το ανοιχτό μυαλό, ξεχώριζε και ως προς την εμφάνισή του από τους ανθρώπους του χωριού. Φορώντας πάντα κουστούμι και κρατώντας ένα μπαστούνι με φιλντισένια λαβή, έπαιρνε το δρόμο, κάθε πρωί, για το Παντοπωλείο, στο οποίο, ενώ από χρόνια το είχε αναλάβει ο γιος του, ο Μπάρμπα Χαράλαμπος δεν έπαψε, ούτε στιγμή, να έχει την υψηλή εποπτεία.

Κάθε φορά που μαθαίνω για κάποιο επιστημονικό επίτευγμα, θυμάμαι τον Μπάρμπα Χαράλαμπο. Μέχρι που πέθανε δεν έπαψε να θαυμάζει και να συζητά για ό,τι καινούργιο έβλεπε και άκουγε που είχε σχέση με επιστημονικές ανακαλύψεις και εφευρέσεις. Πολλές φορές σταματούσε στη μέση του δρόμου, όταν συναντούσε κάποιο διερχόμενο χωριανό και έπιανε συζήτηση μαζί του. Και δεν τον άκουγες ποτέ να συζητά για τα μαξούλια ή για τον καιρό, που είναι το συνηθισμένο θέμα συζήτησης μεταξύ των χωριανών. Το θέμα συζήτησης ήταν πάντα η επιστήμη και τα καινούργια θαύματά της! Και πάντα η επωδός σε κάθε τέτοια συζήτηση ήταν: «Θέλω να ζήσω, για να δω μέχρι πού θα φτάσει η επιστήμη»!

Ο Μπάρμπα Χαράλαμπος έζησε και θαύμασε τα πρώτα βήματα του ανθρώπου για την κατάκτηση του Διαστήματος. Και, επί μέρες, μιλούσε για τον πρώτο κοσμοναύτη που ταξίδεψε στο Διάστημα, τον Ρώσο Γιούρι Γκαγκάριν. Πέθανε, προτού ο Αμερικανός Νηλ Άρμστρονγκ περπατήσει στο φεγγάρι. Τον φαντάζομαι τι θα έλεγε σήμερα για την εξερεύνηση του Διαστήματος -όταν ο άνθρωπος επιχειρεί να «αποικίσει» τον Άρη- για την εξερεύνηση του DNA και τα επιτεύγματα της Ιατρικής, για την τεχνική νοημοσύνη και τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, αλλά και για τους κινδύνους που εγκυμονεί για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, η ανεξέλεγκτη χρήση της τεχνολογίας.

Τον ξαναθυμήθηκα, όταν διάβασα στο Ίντερνετ ένα δημοσίευμα που αναφερόταν στον φιλόδοξο οραματιστή Μπιλ Γκέιτς και την επανάσταση που επιχειρεί στον τομέα της παραγωγής καυσίμων, φιλικών προς το περιβάλλον. Το καύσιμο που άρχισε να παράγει η εταιρεία «Carbon Engineering», στην επαρχία British Columbia του Καναδά, στην οποία συμμετέχει ως επενδυτής ο Μπιλ Γκέιτς, είναι ένα συνθετικό ντήζελ που παράγεται με την τεχνολογία αφαίρεσης του διοξειδίου του άνθρακα και αναμένεται να αποτελέσει ένα ισχυρό όπλο κατά της υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Διαβάζοντας κάτι τέτοια νέα, ανοίγει μια χαραμάδα στον ζόφο των ημερών μας και αναζωπυρώνεται μέσα σου η ελπίδα ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί -προτού να είναι αργά για τον πλανήτη γη και την ανθρωπότητα- η μεγάλη ειρηνική επανάσταση της επιστήμης, η οποία θα αποτινάξει τον ζυγό που τής έχουν επιβάλει τα ασύδοτα αφεντικά του κόσμου, τα οποία χωρίς κανένα φρένο εμπορεύονται για το κέρδος τη γη, τον αέρα και τη θάλασσα, αδιαφορώντας για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος και την «απανθρωποποίηση» της ανθρώπινης φύσης.

Αισιοδοξείς ότι οι επιστήμονες θα αποφασίσουν, κάποια μέρα, να χρησιμοποιήσουν την επιστημονική γνώση που τους εμπιστεύτηκε η ανθρώπινη κοινωνία, για να σταματήσει η άλογη εκμετάλλευση της φύσης και του ανθρώπου, για την εξάλειψη του φόβου και της δυστυχίας, για τη δόξα του ανθρώπινου πνεύματος.

«Η επανάσταση», λέγει ο Κορνήλιος Καστοριάδης, «δεν σημαίνει χειμάρρους αίματος, την κατάληψη των “χειμερινών ανακτόρων”. Η επανάσταση σημαίνει τον ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά, είμαι επαναστάτης». Και σε ένα τέτοιο ριζικό μετασχηματισμό των θεσμών της κοινωνίας, η επιστήμη πρέπει να αποτελέσει μια θεσμοθετημένη, παράλληλη ανεξάρτητη εξουσία, για να μπορεί να υψώνει τη φωνή της απέναντι στους …Νεάντερνταλ της πολιτικής εξουσίας (λέγε με Τραμπ) και της οικονομικής υπερεξουσίας (λέγε με πολυεθνικό κεφάλαιο) και να εναρμονίζεται με την θέληση της κοινωνίας, στην υπηρεσία της ανθρωπιάς και μιας ανθρωπινότερης ζωής.

Με κάτι τέτοια νέα και τέτοιες σκέψεις μπορείς να νιώσεις τη λαχτάρα για τη ζωή τού Μπάρμπα Χαράλαμπου και να επαναλάβεις τα λόγια του «Θέλω να ζήσω, για να δω πού θα φτάσει η επιστήμη»!