Δεν προσφέρεται, κατά κανόνα, για εξιδανίκευση το παρελθόν της γενιάς μου και ειδικότερα το εκπαιδευτικό μας παρελθόν. Άθλιο ήταν! Ήταν απαγορευμένο για τα φτωχόπαιδα να σπουδάσουν, ακόμα κι αν ήταν άριστοι. Το είχε διακηρύξει και ένας υπουργός Οικονομίας, στη δεκαετία του ‘50, σε μια επιτροπή φοιτητών που είχε πάει να του ζητήσει κάποιες διευκολύνσεις για τους άπορους φοιτητές: «άμα είστε φτωχοί να μην σπουδάζετε»!

Τα «εκπαιδευτικά τέλη» άρχιζαν από την εγγραφή του μαθητή στο Γυμνάσιο και συνεχίζονταν, συνεχώς διογκούμενα, για την εγγραφή, κατ’ έτος, στο Πανεπιστήμιο, ως την λήψη του πτυχίου, όπου μόνο για να πάρεις το «χαρτί», έπρεπε να πουλήσει ο πατέρας σου ολόκληρο το «μαξούλι» της χρονιάς!

Κι όμως κάποιοι καταφέραμε σε εκείνη την ζοφερή Μετεμφυλιοπολεμική περίοδο να σπουδάσουμε, χάρη στην αυτοθυσία των γονιών μας, χάρη στην αντοχή στο «κουρμπέτι» που είχαμε αναπτύξει από την… νηπιακή ακόμα ηλικία μας και προπαντός χάρη στην στέρεα γνώση που είχαμε αποκτήσει με επίμονο, προσωπικό πνευματικό μόχθο, παρόλο που φοιτούσαμε σε, βαρέως προβληματικά σχολεία, χωρίς καμιά βοήθεια από φροντιστήρια, ιδιαίτερα μαθήματα, «εσωσχολική βοήθεια» και άλλα συναφή, τα οποία απολαύουν τα σημερινά παιδιά.

Παρά τα τόσα αρνητικά στοιχεία της εκπαιδευτικής κατάστασης εκείνων των χρόνων, οφείλω να επισημάνω ένα σημαντικό θετικό στοιχείο εκείνης της περιόδου: για να εισαχθείς σε κάποια πανεπιστημιακή Σχολή, έπρεπε να ξέρεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ. Εκείνο το σύστημα εξετάσεων, στην έδρα, τότε, της πανεπιστημιακής σχολής που επέλεγες, δεν άφηνε κανένα περιθώριο στην επιπόλαια γνώση και την «παπαγαλία».

Γιατί;

Α. Διότι εξεταζόσουν στο σύνολο της «διδακτέας ύλης». Για παράδειγμα στις εξετάσεις της Φιλοσοφικής Σχολής οι εξετάσεις για τα Αρχαία Ελληνικά γινόταν σε κείμενο -υπαγορευόμενο και όχι γραμμένο, όπως σήμερα- και προερχόταν από οποιονδήποτε αρχαίο Έλληνα συγγραφέα της Αττικής διαλέκτου. Το ίδιο και στα Λατινικά: κείμενο υπαγορευόμενο, από οποιονδήποτε Λατίνο συγγραφέα. Όσο για την Ιστορία, τα θέματα προέρχονταν από την «διδακτέα ύλη» όλων των χρόνων, από την Προϊστορική εποχή, μέχρι και την Νεότερη. Πώς να «παπαγαλίσεις» μια τόσο τεράστια ύλη;

Β. Στις Πανεπιστημιακές Σχολές εισάγονταν όσοι συγκέντρωναν την καθορισμένη «βάση» βαθμολογίας και πάνω και δεν εισάγονταν, όπως σήμερα, ανεξάρτητα από την συνολική βαθμολογία που επέτυχαν -ακόμα κι αν η βαθμολογία τους είναι κάτω από τη βάση- μέχρι να συμπληρωθεί ο προβλεπόμενος αριθμός για κάθε Σχολή.

Και, βέβαια, με την παραπάνω αναφορά μου για το ισχύον, τότε, εξεταστικό σύστημα, δεν προτείνω την επαναφορά του και την εφαρμογή του σήμερα. Σε εκείνο, που επιμένω είναι ότι ένα σύστημα εισαγωγής δεν πρέπει να επιτρέπει την εισαγωγή σε υποψήφιους που δεν διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις, τις οποίες προϋποθέτει η πανεπιστημιακή σπουδή. Ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ δεν πρέπει να ευνοεί την ήσσονα προσπάθεια. Ένα σύστημα εισαγωγής εξυπηρετεί τους κοινωνικούς και εθνικούς του στόχους, εφόσον επιλέγει τους ικανούς υποψήφιους, για να αποκτήσουν την επάρκεια του επιστήμονα και να ασκήσουν με εγκυρότητα, αποτελεσματικότητα και υπευθυνότητα το λειτούργημά τους.

Ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ που παρουσιάζεται με το προσωπείο της, δήθεν, φιλολαϊκής πολιτικής εξασφαλίζοντας την εύκολη -ακόμα και την ελεύθερη- πρόσβαση σε Σχολές (ειδικά σε αυτές που παρουσιάζουν μικρή ή καθόλου ζήτηση) «πετά τα λεφτά» των φορολογούμενων πολιτών σε σπουδές ξεπερασμένες και άσχετες με τις σύγχρονες οικονομικές, κοινωνικές και πνευματικές ανάγκες. Μια τέτοια πολιτική αποτελεί ένα σύστημα «αποπλάνησης» ανηλίκων και ενηλίκων, το οποίο, παρά την οικονομική επιβάρυνση των οικογενειών και του κράτους και παρά την διάθεση πολύτιμου χρόνου, εκ μέρους των σπουδαστών, αποδίδει στην κοινωνία -τελικά- ανειδίκευτους εργάτες, υποψήφιους για το Ταμείο Ανεργίας.

Ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα δεν πρέπει να εξαπατά τους νέους πως αποκτώντας μόνο ένα « χάρτινο» δίπλωμα από ΑΕΙ θα είναι χρήσιμοι για τον εαυτό τους και την κοινωνία.

Και, βεβαίως, ο δρόμος για την Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση πρέπει να είναι ανοικτός και χωρίς κοινωνικούς και οικονομικούς φραγμούς για όλους τους νέους, καθώς και για κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από την ηλικία του, ο οποίος διαθέτει τη θέληση και την απαραίτητη γνώση. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι η εκπαιδευτική πολιτική της χώρας -αγνοώντας τις σύγχρονες ανάγκες- πρέπει να συνεχίζει να συντηρεί τον «μονόδρομο επαγγελματικής αποκατάστασης» που οδηγεί -αποκλειστικά- σε κάποια πανεπιστημιακή Σχολή. Μια σύγχρονη εκπαιδευτική πολιτική αξιολογείται, κυρίως, για το τι πράττει για να ενισχύσει την βασική μορφωτική υποδομή που παρέχεται στην Α/θμια και Β/θμια Εκπαίδευση (εκεί όπου, κυρίως, μαθαίνονται τα ΓΡΑΜΜΑΤΑ και διαμορφώνονται οι ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ). Και, επίσης, μια σύγχρονη εκπαιδευτική πολιτική κρίνεται για το κατά πόσον εξασφαλίζει μια χρήσιμη και ελκυστική, ορθολογικά δομημένη, άρτια οργανωμένη και επαρκώς χρηματοδοτούμενη Μεταλυκειακή Επαγγελματική - Τεχνική Εκπαίδευση.

Και είναι καιρός, πια, να απαλλαγεί η εκπαίδευση από τους ΟΛΕΤΗΡΕΣ της -που δεν είναι άλλοι από αυτούς που παρουσιάζονται -δήθεν- ως «μεταρρυθμιστές»- οι οποίοι, κάθε τόσο «ξεφουρνίζουν» και μια, δήθεν, προοδευτική, εκπαιδευτική «μπαρούφα», δημιουργώντας σύγχυση και αναστάτωση στα μυαλά των παιδιών και των γονιών τους.

Και είναι καιρός, να ανατεθεί σε ειδικούς επιστήμονες για τα θέματα της Εκπαίδευσης (τους πλέον σοβαρούς εκπροσώπους των κοινοβουλευτικών κομμάτων) η εκπόνηση ενός συνολικού Εκπαιδευτικού Συστήματος, το οποίο, δια Νόμου, θα μένει αναλλοίωτο, τουλάχιστον για μια δεκαετία, ώστε να δοκιμαστεί στην πράξη και να αξιολογηθεί. Και, μετά την παρέλευση του χρόνου δοκιμασίας του, εάν κρίνεται αναγκαίο -και πάλι από τους ειδικούς και όχι από τον κάθε δοκησίσοφο υπουργίσκο- να πραγματοποιούνται οι προσαρμογές που επιβάλλονται από τις πραγματικές ανάγκες και όχι για την ψηφοθηρική παγίδευση των παιδιών και των γονιών τους, των αγωνιούντων και αγωνιζομένων για ένα καλύτερο μέλλον.

Το παιδί έχει φλέβα ηθοποιού. Εάν δεν τον είχαν οι κομματικοί ινστρούχτορες προσηλυτίσει στο ΚΟΜΜΑ -από τα γυμνασιακά του, ακόμα, χρόνια- θα μπορούσε να είχε σταδιοδρομήσει στο θέατρο και να είχε καλύτερα « στερνά» απ’ ό, τι, τώρα, ως πολιτικός.

Με τον πιο φυσικό τρόπο -που θα τον ζήλευε ακόμα και ο Τσάρλυ Τσάπλιν- αλλάζει προσωπεία, από μήνα σε μήνα κι από μέρα σε μέρα: από αντιιμπεριαλιστής, αντικαπιταλιστής και αντιαμερικανός, σε φιλοαμερικανό. Από αντινατοϊκός, σε φιλονατοϊκό. Από το ΟΧΙ στην Ευρώπη, στο Ναι στην Ευρώπη. Από αντιμνημονιακός, αντιγερμανός και αντιμερκελιστής σε φιλογερμανό, Μερκελιστή και μνημονιακό. Από αντιδεξιός, «σύντροφος» με τον Καμένο. Από πολέμιος κάθε επένδυσης, ερωτευμένος με τους επενδυτές. Από το «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη», ακόμα και η πρώτη κατοικία «σε χέρια τραπεζίτη». Και από το «δεν ξεπουλάμε κανένα περιουσιακό στοιχείο του Δημοσίου», ξεπουλάμε τα πάντα (εκτός από την Ακρόπολη) για 99 χρόνια…

Γεννημένος θεατρίνος ο άνθρωπος! Από παιδί φαντασιωνόταν έναν ρόλο Τσε Γκεβάρα. Κι όταν η χώρα βρέθηκε στο χάλι της Αργεντινής, άρπαξε την ευκαιρία, για να πρωταγωνιστήσει στον… «Εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα» κατά των «κατοχικών δυνάμεων»! Θυμηθείτε εκείνες τις ηρωικές στιγμές, όταν ο «ωραίος ως Έλληνας» Τσε Γκεβάρα, μαζί με τον άλλον… «ωραίον», τον Κατρούγκαλον, σε ρόλο Ούγκο Τσάβες, κήρυσσαν τον «υπέρ πάντων αγώνα». Θυμηθείτε τον, με υψωμένη την αριστερή γροθιά του να κηρύσσει τον πόλεμο στους ντόπιους «Κουίσλινγκς» και τους Γερμανούς πάτρωνές τους, Σόιμπλε και Μέρκελ. Θυμηθείτε τον, πάνω στη σκηνή να οιστρηλατεί τα πλήθη των «Αγανακτισμένων» με την… φοβερή κραυγή « go back, madam Merkel».

Εάν νικούσε τότε, σήμερα θα ζούσαμε ευτυχισμένοι σαν τους… Αργεντινούς! Εάν δεν… υπονομευόταν, από ντόπιους και εξωτερικούς «εχθρούς», εκείνος ο αγώνας, σήμερα ο Έλληνας ΤΣΕ θα προέλαυνε ακάθεκτος, για να ελευθερώσει και τον Ευρωπαϊκό Νότο.

Και αφού απελευθέρωνε από τα δεσμά τους και τους λαούς της Ιταλίας, Ισπανίας και Πορτογαλίας, θα συγκροτούσε, μαζί με την Ελλάδα, την «Ενωμένη Ευρώπη του Νότου», κατά το πρότυπο των «Δημοκρατιών» της Λατινικής Αμερικής και της Βενεζουέλας του σύντροφου Μαδούρο!

Για έναν, επίσης, ρόλο ο Αλ. Τσίπρας απέδειξε ότι διαθέτει τα… φωνητικά προσόντα, καθώς και την δύναμη της… «πειθούς», του Αντρέα Παπανδρέου. Ειδικά σε εκείνη την ιστορική σκηνή στην Ιθάκη, όταν κήρυσσε την «ΚΑΘΑΡΗ ΕΞΟΔΟ από τα μνημόνια», ήταν… «φτυστός» η μετενσάρκωση του Αντρέα, όταν, παλιότερα, εκείνος κήρυσσε την άλλη «καθαρή έξοδο» από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, που ήταν «ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ»!

Και εάν στην παράσταση του «νέου Αντρέα» έπαιζε και ο Καμμένος, ως υπουργός Άμυνας, επαναλαμβάνοντας εκείνη την ηρωική εντολή του Αντρέα «ΒΥΘΙΣΑΤΕ ΤΟ ΧΟΡΑ», τότε θα λιποθυμούσανε από τα ρίγη εθνικής συγκίνησης, όχι μόνο οι Πασόκοι που φιλοξενούνται στα HOT SPOT του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά, ακόμα, και όσοι έχουν απομείνει στο ΚΙΝΑΛ!

Με το ρόλο ΤΣΟΒΟΛΑ που υποδύθηκε στη ΔΕΘ και ολίγον από ΓΑΠ ,με τη γνωστή ατάκα του «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ» δεν ικανοποίησε τους θαυμαστές του που είχαν συρρεύσει στο Βελλίδειο της Θεσσαλονίκης να παρακολουθήσουν την παράσταση. Η ηθοποιία, όπως πάντα ήταν άριστη, αλλά έφταιγε το… σενάριο: τα λεφτά έχουν αξία όταν τα λαμβάνεις «ντούκου», αλλά ο σημερινός «Τσοβόλας» μοίρασε μεταχρονολογημένες επιταγές σε βάθος τετραετίας, για το 2020, 2021, 22…! Μόνο που δεν έταξε στους φουκαράδες Έλληνες πως θα τους στείλει την επιταγή στο… Υπερπέραν!

Τελικά, από ό, τι αντιληφθήκαμε από το ανακαινισμένο «όραμα» του 2015, όπως το «έπαιξε» ο Αλ. Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη, ο ρόλος που θα αποτελέσει και το κύκνειο άσμα της… θεατρικής του καριέρας -προτού πέσει η μετεκλογική αυλαία- είναι εκείνος του «Μεγάλου Μεταρρυθμιστή». Θα είναι κάτι σαν μετενσάρκωση του Κώστα Καραμανλή (ανεψιού), ο οποίος άφησε… ημιτελές το τιτάνιο έργο της «επανίδρυσης του κράτους» και της « δίκαιης ανάπτυξης» (ας όψεται ο ΓΑΠ που δεν τον άφησε να ολοκληρώσει τα μεγαλόπνοα σχέδιά του, και τον ανάγκασε να αναχωρήσει για τη Ραφήνα αφήνοντας μόνο 16% δημοσιονομικό έλλειμμα!).

Ο Αλ. Τσίπρας, λοιπόν, αν τον αφήσουν οι ντόπιοι και ξένοι «εχθροί» της Ελλάδας, «ακροδεξιοί», «νεοφιλελεύθεροι», «διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι και καναλάρχες», θα παίξει κι αυτόν τον ρόλο, του «μαρμαρωμένου βασιλιά» της… Ραφήνας, που ξυπνά από την νάρκη του μνημονιακού χειμώνα, για να ολοκληρώσει την «ΕΠΑΝΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ»!

Και με την πολύτιμη συστράτευση των στελεχών που έγραψαν σελίδες… δόξας στην πολιτική ζωή της χώρας, Μαριλίζας Ξ., Κατερίνας Π, Κατερίνας Ν. η «παράσταση» θα τελειώσει με happy end και πολλά γέλια!

Ναι, εδώ τελειώνουν οι κωμικοί ρόλοι του Αλ. Τσίπρα. Αν επιμείνει να παίζει θέατρο, από δω και πέρα, υπάρχουν γι’ αυτόν μόνον τραγικοί ρόλοι στα σενάρια της Ιστορίας: «ΟΙΚΟΔΟΜΩΝΤΑΣ ΣΤΑ ΑΠΟΚΑΪΔΙΑ της “πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης”».

Αβδηριτισμός, Συβαριτισμός, Μιθριδατισμός είναι κάποιες από τις παθογένειες που ενδημούσαν στην κοινωνία και την πολιτική ζωή της αρχαίας Ελλάδας και οι οποίες συνεχίζουν να ενδημούν και στην σύγχρονη Ελλάδα, παράλληλα προς την δημαγωγία, τις διχαστικές πολιτικές, την κομματοκρατία και το πελατειακό κράτος.

Στα Άβδηρα της Θράκης οι κάτοικοι χαρακτηρίζονταν για την πνευματική τους… «αφασία», την επιπολαιότητα και τη μωρία τους, την έλλειψη κριτικής ικανότητας και την ανικανότητά τους να διαχειριστούν τα δημόσια πράγματα. Παρ’ όλα αυτά τα αρνητικά χαρακτηριστικά στοιχεία των Αβδηριτών, εκεί γεννήθηκαν οι μεγάλοι φιλόσοφοι της Αρχαίας Ελλάδας: ο Δημόκριτος, ο Λεύκιππος, ο Πρωταγόρας, ο Εκαταίος, ο Βίων, ο Ανάξαρχος. Κι αυτό ενισχύει την άποψη περί της- αρχαιόθεν- δισυπόστατης πνευματικής και κοινωνικής πραγματικότητας των Ελλήνων.

Ο Αβδηριτισμός χαρακτηρίζει, παρά τις κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις, την πολιτική ζωή και της νεότερης Ελλάδας. Ειδικότερα την τελευταία περίοδο της «Μνημονιακής» περιόδου, βιώνουμε την πιο καταστροφική ανικανότητα διαχείρισης των δημοσίων πραγμάτων με τους αριστερούς «μαθητευόμενους» της πολιτικής, οι οποίοι, καθημερινά, αποδεικνύουν ότι είναι «ανεπίδεκτοι μαθήσεως».

Στη Σύβαρι της Ν. Ιταλίας οι κάτοικοι χαρακτηρίζονταν για τον τρυφηλό τρόπο της ζωής τους, την μαλθακότητα, την ηδυπάθεια, την υπερβολή και την πολυτέλεια της διαβίωσής τους.(λέγεται ότι είχαν εξαφανίσει τους πετεινούς για να μην τους… ξυπνούν).

Και όταν, κάποτε, «ήρθε η στραβή», που λέει και η Περιφερειάρχης Αττικής, και οι Συβαρίτες ήρθαν σε σύγκρουση με τους Κροτωνιάτες, νικήθηκαν κατά κράτος και η πόλη τους καταστράφηκε ολοσχερώς!

Έτσι την έπαθαν και οι Νεοέλληνες Συβαρίτες των «θαλασσοδανείων», των «εορτοδανείων» και «διακοποδανείων», οι νεόπλουτοι των « Καγιέν» και της «αστακομακαρονάδας». Όταν στέρεψαν οι κρουνοί των δανεικών και υποχρεώθηκαν να «σφίξουν το ζωνάρι» έκαναν «στρατηγό» έναν «υποδεκανέα» της πολιτικής και βγήκαν να κάνουν πόλεμο στα «μαρμαρένια αλώνια» της Ευρώπης και να…«σχίσουν τα μνημόνια»!

Και από τα «σχισμένα μνημόνια» φτάσαμε να πανηγυρίζουμε, στις 21 Αυγούστου, του σωτήριου έτους 2018, την έξοδό μας από το «αριστερό» Γ΄ Μνημόνιο και την είσοδό μας στο Δ΄ Μνημόνιο και στο καθεστώς αυστηρής… δίαιτας μέχρι το 2060!

Ο Μιθριδατισμός έχει σχέση με τον βασιλιά του Πόντου και της Μικράς Αρμενίας Μιθριδάτη τον ΣΤ΄, τον Ευπάτορα, ο οποίος για να αποφύγει τον κίνδυνο να δηλητηριαστεί από τους αντιπάλους του, εφήρμοσε ως μέσον αυτοπροστασίας την εξοικείωση τού οργανισμού του με το δηλητήριο παίρνοντας καθημερινά μικρές δόσεις δηλητηρίου. Μεταφορικά, ο Μιθριδατισμός, όπως ονομάστηκε η τακτική που ακολουθούσε ο Μιθριδάτης, σημαίνει την σταδιακή εξοικείωση της πολιτικής και της κοινωνίας με ιδιαίτερα επικίνδυνα πράγματα και την αποδοχή δυσάρεστων καταστάσεων.

Ειδικότερα στην πολιτική, ο Μιθριδατισμός εκδηλώνεται ως αναισθησία και κοινωνική αναλγησία, ως αβελτερία, απάθεια και αδιαφορία των πολιτικών για ό,τι κακό συμβαίνει στη χώρα. Και όσον αφορά τους πολίτες, εκδηλώνεται ως «ανοσία» στην τοξικότητα της πολιτικής, ως «ωχαδερφισμός», ανοχή έναντι της ανίκανης ή φαύλης διακυβέρνησης, ως αδράνεια και έλλειψη αντίδρασης έναντι του ψεύδους και της δημαγωγικής πολιτικής.

Χαρακτηριστικό δείγμα σύγχρονου Μιθριδατισμού και Αβδηριτισμού αποτελεί η ανευθυνότητα, η επιπολαιότητα και ανικανότητα που επέδειξε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ για την αντιμετώπιση της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική.

Και δεν έχει ιστορικό προηγούμενο η προκλητική ασέβεια που επέδειξαν, την «επόμενη μέρα», οι «υπεύθυνοι», οι οποίοι εμφανίστηκαν ως «αλάθητοι» και « ανεύθυνοι» μπροστά στον θάνατο 98 (σήμερα) ανθρώπων, για να ακολουθήσει η θεατρική «ανάληψη ευθύνης» του πρωθυπουργού, μετά την παρέλευση ημερών από την εκ-τέλεση του ολοκαυτώματος στο ΜΑΤΙ της Αν. Αττικής με την εκατόμβη των θυμάτων.

Αλλά και στις επιδόσεις ως προς τον Συβαριτισμό δεν υστέρησε -ενώ συνεχιζόταν η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού- η Συγκυβέρνηση των «συντρόφων» ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: ταξίδια με τα πρωθυπουργικά αεροπλάνα στα Παρίσια, Λονδίνα, Μονακό και Αμερική, οικογενειακά και φιλικά «πάρτι» με διορισμούς στα υπουργεία και στους Οργανισμούς. Και «αβέρτα μπάνκα» στη νομή της εξουσίας!

Και η τελευταία επιβεβαίωση ότι οι αρχαίες παθογένειες ζουν και βασιλεύουν και στη σύγχρονη Ελλάδα της «αριστερής» διακυβέρνησης είναι ο τελευταίος «ανασχηματισμός - αναπαλαίωση»: δυο Κατερίνες και μια Μαριλίζα προσελήφθησαν ως guest star στην φαρσοκωμωδία «Μετά την “καθαρή έξοδο” από τα Μνημόνια»!

Συμπέρασμα: Με Αβδηρίτες, Συβαρίτες και Μιθριδάτηδες θα συνεχίσουμε να βολοδέρνουμε στα κακοτράχαλα μονοπάτια της Ιστορίας. Χρειαζόμαστε «κανονικούς» πολιτικούς και «μυαλωμένους» ηγέτες, προκειμένου, κάποτε, να γίνουμε μια «κανονική χώρα».

Ο Όμηρος ως ποιητής, «ποιητική αδεία» που λένε, μπορεί να επινοεί όποιο τέλος νομίζει πως θα άρεσε στο ακροατήριό του: ο Οδυσσέας, μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια, που θαλασσοπνίγονταν στις θάλασσες επιστρέφει «οίκαδε», στο παλατάκι του και στην πιστή την γυναικούλα του. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς… χειρότερα!

Είναι πιθανόν όσα αναφέρει ο Όμηρος να ήταν στην πραγματικότητα διαφορετικά; Γιατί όχι; Όταν δεν υπάρχουν ιστορικοί, για να γράφουν την Ιστορία ούτε δημοσιογράφοι ούτε τηλεοράσεις, οι παραμυθάδες, όπως θέλουν, το πλάθουν το παραμύθι τους.

«Επιστρέφοντας στην Ιθάκη ο Οδυσσέας βρίσκει τον θρόνο του κατειλημμένο και την Πηνελόπη του παντρεμένη με τον νέο βασιλιά, γιατί βαρέθηκε να τον περιμένει να γυρίσει, για δέκα ακόμα χρόνια, αφότου έληξε ο πόλεμος, κι όταν όλοι οι άλλοι είχαν γυρίσει στα βασίλειά τους. Ο γιος του ο Τηλέμαχος, που είχε μείνει άνεργος, είχε φύγει μετανάστης στην Αίγυπτο και όλη η βασιλική περιουσία του είχε πλειστηριαστεί από την Εφορεία, γιατί επί είκοσι χρόνια, που έλειπε ο Οδυσσέας, είχαν μείνει απλήρωτοι οι φόροι προς το κράτος.

Στο χάλι που εμφανίστηκε ο Οδυσσέας, ασπρομάλλης πια και ντυμένος με τα αποφόρια του Βασιλιά των Φαιάκων, κανείς δεν τον πίστεψε πως ήταν ο πρώην βασιλιάς τους. Όταν επιχείρησε να τους πει ότι ήταν ο Οδυσσέας και πως περιπλανιόταν δέκα χρόνια στη θάλασσα πάνω σε μια σχεδία, έβαλαν όλοι τα γέλια. Του έδωσαν ένα ξεροκόμματο να ξεγελάσει την πείνα του και τον έδιωξαν από το παλάτι.

Όσο για το τόξο που μόνο αυτός μπορούσε να τεντώσει και ότι με αυτό σκότωσε όλους τους μνηστήρες, αυτά ήταν στην φαντασία του ποιητή, γιατί τέτοια παραμύθια ήθελε να ακούει ο λαός στα πανηγύρια.

Έτσι ο Οδυσσέας ξαναμπήκε στη βάρκα, που του είχε δανείσει ο βασιλιάς των Φαιάκων, και συνέχισε να περιπλανιέται στις θάλασσες ψάχνοντας να βρει μια πιο φιλόξενη Ιθάκη»!

Όπως και να έχουν τα πράγματα με τον Οδυσσέα και την Ιθάκη του και με όποιο συμβολισμό κι αν θέλει ο Αλ. Τσίπρας να ξεγελάσει τον κόσμο, η πραγματικότητα είναι ότι ο λαός θαλασσοδέρνεται, ακόμα, ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη.

Και η τραγωδία που βιώνει εδώ και δέκα χρόνια ο ελληνικός λαός μπορεί να γίνει ακόμα τραγικότερη, γιατί ο πρωθυπουργός- που, εννοείται, κυβερνά τη χώρα- παραμένει επικινδύνως αυταπατώμενος: πιστεύει, όπως είπε στο διάγγελμά του από την Ιθάκη, στις 21 Αυγούστου, πως «τα μνημόνια επιτέλους τελείωσαν» και, σήμερα, γιορτάζουμε τη «λύτρωσή μας». Εξεπλήρωσε, λέει την εντολή που πήρε από τον λαό «να βγάλει τη χώρα από τη στενωπό των μνημονίων και της αέναης λιτότητας». Και το… επέτυχε!

Κρίμα το κοπέλι! Μόλις 44 χρονών και πάσχει από αμνησία! Δεν θυμάται ότι έχει ψηφίσει περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου για το 2019 και 2020. Ούτε ότι υπέγραψε, φαρδιά πλατιά, την «αέναη λιτότητα» μέχρι το 2060, με υποχρεωτικά πλεονάσματα 2,2%. Ούτε ότι η αυστηρή εποπτεία θα συνεχίζεται, ώσπου να αποπληρωθούν τα δανεικά. Ούτε ότι ολάκερη η δημόσια περιουσία της χώρας θα βρίσκεται «προς πώλησιν» στα χέρια των δανειστών για 99 χρόνια!

Το μόνο που θυμάται είναι ότι ο… θρόνος του κινδυνεύει από τους «μνηστήρες» και δηλώνει πως αφού… κέρδισε, πλέον, όλες τις μάχες κατά των μνημονίων (!), τώρα, αυτή «η μάχη που είναι μπροστά του» είναι η μάχη κατά των μνηστήρων!

Κύριε Τσίπρα, είσθε ακόμα πρωθυπουργός-δυστυχώς- αυτής της χώρας. Ο βαθμός επικινδυνότητας για μια ακόμα «πυρκαγιά» στη χώρα παραμένει υψηλός. Όποιος είναι στο τιμόνι της χώρας χρειάζεται να έχει σε εγρήγορση και τις πέντε αισθήσεις του και ολάκερο το μυαλό του. Να γνωρίζει σε ποια πελάγη πλέει και πού πρέπει να οδηγήσει το καράβι. Εσείς πάσχετε, ακόμα, από τις παιδικές ιδεοληψίες και τις αυταπάτες σας. Αφήστε το τιμόνι να το πιάσει κανένας άλλος, προτού χαθούνε κι άλλοι και στα άλλα ΜΑΤΙΑ της χώρας!

Υ.Γ. Το μόνο που άλλαξε στις 21 Αυγούστου είναι ότι κάποιοι γύρισαν από τις «διακοπές», που είχαν πάει στο χωριό του πατέρα τους, κουβαλώντας τις παιδικές αναμνήσεις τους από τα-ανεπιστρεπτί- χαμένα χρόνια της ευτυχίας τους, ενώ κάποιοι άλλοι ζούνε, ακόμα, με την ελπίδα πως του χρόνου, ίσως, μπορέσουν να πάνε κι αυτοί… διακοπές!

Τι έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού, η Εφορεία Νεότερων Μνημείων, η Μητρόπολη Μυτιλήνης για την αποκατάσταση των δυο εκκλησιών της Βρίσας, της Ζωοδόχου Πηγής και του Αγίου Κωνσταντίνου, μετά από ένα χρόνο και τρεις μήνες, αφότου ο σεισμός της 12ης Ιουνίου του 2017 κατέστρεψε μαζί με τα σπίτια και τις δυο εκκλησίες των Βρισαγωτών;

Τι έκαναν όλοι αυτοί που τις πρώτες μέρες του σεισμού φιγουράριζαν στα Κανάλια και υπόσχονταν ότι «η Βρίσα θα ξαναγίνει χωριό πρότυπο»;

Πώς επί δεκαπέντε μήνες, όλοι αυτοί, οι επιδεικνύοντες -τάχα μου- την υπερευαισθησία τους για τα θαυμαστά παραδοσιακά στοιχεία του οικισμού της Βρίσας και για τα διατηρητέα μνημεία της, αδράνησαν και αδιαφόρησαν προκλητικά μπροστά στον κίνδυνο να καταρρεύσει εντελώς το υπ’ αριθμ. 1. «Διατηρητέο Μνημείο», η ιστορική εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, κτισμένη στις αρχές του 19ου αιώνα, «η λυρικότερη βασιλική της Λέσβου» κατά τους αρχαιολόγους, με το μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας ξυλόγλυπτο τέμπλο της; Πώς ανέχτηκαν να παραμένει επί μήνες με κατεστραμμένο κι αυτό το προστατευτικό σκέπαστρο, που τοποθετήθηκε, προχείρως, πριν από ένα χρόνο; (Ενδεικτικό του… μεγάλου ενδιαφέροντος που επιδεικνύει το Υπουργείο Πολιτισμού είναι ότι… «ενέκρινε» την μελέτη για το νέο προστατευτικό κάλυμμα της εκκλησίας, το οποίο με δικές του ενέργειες εξασφάλισε ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας και «αποφάσισε» την δαπάνη για την εκτέλεση της μελέτης να την… αναλάβει και πάλιν ο Σύλλογος. Τέτοια γενναιοδωρία!).

Τι έκαναν όλοι αυτοί οι «θεοσεβείς» και οι «λάτρεις» των ιερών μνημείων για τον Άγιο Κωνσταντίνο, για το κτίσιμο του οποίου ο αείμνηστος Παπά-Καράς αφιέρωσε χρόνια από τη ζωή του, με πανελλαδικούς εράνους, ακόμα και στην Αμερική και την Αφρική, προκειμένου να συγκεντρώσει τα χρήματα για την ανέγερσή του; Ποιο το έμπρακτο ενδιαφέρον τους για τον «Προστάτη» της Βρίσας Άγιο Κωνσταντίνο, τον οποίον έχει εικονογραφήσει, με εξαιρετική τέχνη, ο Βρισαγώτης μοναχός αγιογράφος Ζαχαρίας Κανέλλης;

Με προχειρότητα και «ελαφρά τη καρδία» τον έκριναν «κατεδαφιστέο»! Τόσος σεβασμός και τόση η έγνοια τους, ενώ θα μπορούσαν, πολύ  πιθανόν, να διασώσουν το μνημείο στηρίζοντάς το με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτει η επιστήμη! Θα έκριναν άραγε κατεδαφιστέα και την… Καπνικαρέα, εάν κάποιος σεισμός επέφερε σ’ αυτήν τις βλάβες που προκλήθηκαν στον Άγιο Κωνσταντίνο;

Πώς ανέχονται, για δεύτερο χρόνο, όλοι οι προσφυγοποιημένοι σεισμόπληκτοι κάτοικοι της Βρίσας να εκκλησιάζονται σε ένα μικρό εξωκκλήσι των Βατερών;

Τι περιμένουν για να αρχίσουν -επιτέλους- και να ολοκληρώσουν την εκπόνηση των σχετικών μελετών για την αποκατάσταση της Ζωοδόχου Πηγής; Μήπως περιμένουν να αναλάβει την σύνταξη και αυτής της μελέτης ο Σύλλογος Βρισαγωτών Αθήνας; Ή μήπως αναμένουν κάποια ισχυρή νεροποντή, που θα προκαλέσει την ολοκληρωτική κατάρρευση του μνημείου;

Και πότε περιμένουν να επανεξετάσουν τον Χαρακτηρισμό ως «κατεδαφιστέου» του Αγίου Κωνσταντίνου, για τον οποίον χαρακτηρισμό άλλοι μηχανικοί και σεισμολόγοι του επιπέδου του καθηγητή Καρύδη εξέφρασαν την διαφωνία τους για τον «βεβιασμένο» χαρακτηρισμό;

Και πώς απαντούν στο αίτημα που υποβάλλουν ενυπογράφως πολλοί κάτοικοι και φίλοι της Βρίσας για τη διάσωση της παραπάνω εκκλησίας;

Και μια και αναφερόμαστε στους «αρμόδιους» για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Βρίσας: τι περιμένει η Δημοτική Αρχή Λέσβου, στην οποίαν, εάν… θυμάμαι καλά, υπάγεται και η κοινότητα Βρίσας, προκειμένου να προβεί στις δέουσες ενέργειες, προκειμένου να αρχίσει η αποκατάσταση των δημοσίων κτιρίων της Βρίσας (Κοινοτικό Κατάστημα, Αγροτολέσχη, Πολιτιστικό Κέντρο, ιστορικό Δημοτικό Σχολείο, Παλιό Παρθεναγωγείο και νυν Μουσείο Φυσικής Ιστορίας);

Μπορεί να μας πληροφορήσει ο κ. Δήμαρχος Λέσβου εάν τον απασχόλησε, έστω κατ’ έλάχιστον, η αναγκαιότητα της αποκατάστασης της σχέσης των σεισμόπληκτων κατοίκων, με τον παραδοσιακό οικισμό τους, τουλάχιστον μέσω της λειτουργίας των δημοσίων κτιρίων, ώστε να αποφευχθεί η πλήρης αποξένωσή τους από αυτόν, κατά την μακρά περίοδο, κατά την οποίαν θα παραμείνουν ως «πρόσφυγες» εγκατεστημένοι στα Βατερά και τον Πολιχνίτο;

Στα Βατερά, ύστερα από την εγκατάσταση πολλών σεισμόπληκτων κατοίκων της Βρίσας στις θερινές κατοικίες τους που είχαν εκεί, διογκώθηκαν και οξύνθηκαν περαιτέρω τα λειτουργικά προβλήματα που παρουσίαζε, ανέκαθεν, η περιοχή. Προβλήματα που έχουν να κάνουν με την διέλευση, τη στάθμευση και την κυκλοφορία των οχημάτων, τις βασικές υποδομές ύδρευσης, αποχέτευσης, την άναρχη δόμηση και την περιβαλλοντική προστασία.

Η συγκέντρωση του πληθυσμού, σε μόνιμη βάση, σε μια περιοχή, όπου λείπουν οι βασικές υποδομές, και σε κατοικίες με κατασκευαστικές προδιαγραφές θερινής διαμονής, έχει ως συνέπεια τη σοβαρή επιβάρυνση του περιβάλλοντος και ειδικότερα, την αύξηση του κινδύνου μιας καταστροφικής πυρκαγιάς.

Τα Βατερά θα έλεγε κανείς ότι διαφέρουν από το ΜΑΤΙ της Ανατολικής Αττικής σε αρκετά σημεία· αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί, υπό ορισμένες συνθήκες «ακραίων» φαινομένων, να κινδυνεύσουν από μια πυρκαγιά, με καταστροφικές συνέπειες για τις περιουσίες και τη ζωή των κατοίκων τους.

Στον οικισμό των Βατερών δεν υπάρχει πολεοδομικό σχέδιο ούτε σχέδιο χωρικής και οικιστικής οργάνωσης: υπάρχει ανάγκη να διανοιχθούν δρόμοι που να εξασφαλίζουν την εύκολη πρόσβαση στις βασικές οδικές αρτηρίες. Να προβλεφτεί η δημιουργία κοινόχρηστων χώρων και κοινωφελών εξυπηρετήσεων (ελεύθεροι χώροι και χώροι στάθμευσης, Παιδικές Χαρές, πεζόδρομοι, χώροι αθλητικών δραστηριοτήτων, Πάρκα, περιοχή NATURA, κ.λπ.). Να καθοριστούν οι χρήσεις γης και να χωροθετηθούν οι οχλούσες δραστηριότητες.

Ιδιαίτερα ευάλωτη από πυρκαγιά -η οποία μπορεί να προκληθεί από φυσική αιτία (π.χ. κεραυνό) ή από αμέλεια (κακή συντήρηση Δικτύου ΔΕΗ ή ανθρώπινη απροσεξία) ή και από σκόπιμη ενέργεια- είναι η άνω, προς τα βόρεια, περιοχή των Βατερών, που βρίσκεται πάνω από τον περιφερειακό δρόμο και γειτνιάζει με την δασική περιοχή.

Και, βέβαια, μια ανάφλεξη σ’ αυτή την περιοχή, με την πυκνή βλάστηση και την άφθονη εύφλεκτη ύλη, όταν επισυμβεί υπό συνθήκες ισχυρών βορείων ανέμων, γρήγορα μπορεί να μεταδοθεί και στην παράλια ζώνη, τροφοδοτούμενη από τα ξερόχορτα των άχτιστων οικοπέδων που παρεμβάλλονται ανάμεσα στις υπάρχουσες κατοικίες.

Παράλληλα, λοιπόν, με τις αναγκαίες πολεοδομικές και χωροταξικές παρεμβάσεις στον οικισμό των Βατερών, θα χρειαστεί να υπάρξει και Αντιπυρικός Σχεδιασμός που θα περιλαμβάνει τόσο τις προληπτικές, όσο και τις κατασταλτικές δράσεις, στην περίπτωση που θα εκδηλωθεί στην περιοχή κάποια πυρκαγιά.

Οι ειδικοί και αρμόδιοι για τα παραπάνω θέματα πρέπει να φροντίσουν, ώστε να εξασφαλιστούν -έγκαιρα- για τον οικισμό των Βατερών οι προϋποθέσεις καλής και ασφαλούς λειτουργίας του οικισμού.

Και ειδικότερα για την περίπτωση -απευκταίας- πυρκαγιάς πρέπει να υπάρξει μέριμνα και ενδελεχής μελέτη: πού και πώς πρέπει να γίνουν οι διανοίξεις δρόμων, οι αναγκαίες αποψιλώσεις, οι καθαρισμοί οικοπέδων, η εγκατάσταση πυροσβεστικών κρουνών, η οργάνωση και ενίσχυση με τα απαραίτητα μέσα ομάδας εθελοντών πυροσβεστών κ.λπ.

Και, βέβαια, ας ευχηθούμε να δείξουν όλοι την απαραίτητη υπευθυνότητα και προσοχή για την αποφυγή κάποιας λανθασμένης ενέργειας και απερισκεψίας, όπως αυτή που συνέβη στην Πεντέλη - Βουτζά που στοίχισε τόσους άδικους θανάτους συνανθρώπων μας στο ΜΑΤΙ της Ανατολικής Αττικής.

«Φταίνε οι εμπρηστές, φταίνε τα ακραία καιρικά φαινόμενα, φταίει η αυθαίρετη δόμηση» (αυτήν που «ευλογεί» -διαχρονικά- η ελληνική Πολιτεία και με ιδιαίτερο ζήλο, νομιμοποιεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ) για τον άδικο θάνατο τόσων συνανθρώπων μας που κάηκαν σαν τα ποντίκια στο ΜΑΤΙ της Ανατολικής Αττικής.

Και όσοι είναι εντεταλμένοι να προστατεύουν τους πολίτες από τους «εμπρηστές», από τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» από τους κινδύνους που εγκυμονεί η «αυθαίρετη δόμηση» δεν φταίνε -ούτε κατ’ ελάχιστον- για το «φονικό» και δηλώνουν υπερήφανοι, διότι έπραξαν στην… εντέλεια το καθήκον τους προστατεύοντας τους πολίτες από τα… «χειρότερα».

Τους ευγνωμονούμε, λοιπόν, διότι ακόμα… υπάρχουμε, ως χώρα και ως λαός!

Είναι εγκληματικό να αναθέτεις ευθύνες σε ανίκανους. Μια κυβέρνηση απαίδευτων, καφενόβιων της «Αριστεράς», οι οποίοι στη ζωή τους, ουδέποτε είχαν αναλάβει ευθύνες διοίκησης κάποιου ιδιωτικού ή δημόσιου τομέα (ο καλύτερος άσκησε διοίκηση… καφετέριας!) ανέλαβαν να κυβερνήσουν την χώρα, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της!

Και αποτελεί μεγάλη τύχη που ακόμα η χώρα παραμένει… ζωντανή και δεν έχει πνιγεί ολάκερη στη λάσπη, όπως έγινε στην Μάνδρα της Δυτικής Αττικής και δεν έγινε στάχτη και κάρβουνο, όπως στο Μάτι της Ανατολικής Αττικής!

Η μόνη τους έγνοια και προσπάθεια: πώς δεν θα επαληθευθεί το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» και πώς θα παραμείνουν στην εξουσία και θα συνεχίσουν, μέχρι τέλους, τη νομή της.

Μια κυβέρνηση που απεχθάνεται την «αριστεία», που αποκηρύσσει ως κατάρα την αξιολόγηση, που καταργεί την αξιοκρατία -και όπου αυτή, ακόμα, διασώζεται- νομοθετώντας την «ήσσονα προσπάθεια», την ισοπέδωση προς τα κάτω, την προκλητική εύνοια προς τους «ημετέρους», την ανοχή ή και την ευνοϊκή μεταχείριση κάθε παράνομου και εγκληματικού στοιχείου. Μια κυβέρνηση που εμπιστεύεται την τύχη και το μέλλον της χώρας αποκλειστικά στο συγγενολόι και τους «κολλητούς» του πρωθυπουργού και των πρωτοκλασάτων Συριζαίων, καθώς και στο κομματικό «τσούρμο» των -μέχρι χθες- πολέμιων της κάθε εξουσίας, της… κεφαλαιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού!

Με τέτοια ηγεσία και με τέτοια στελέχωση του κρατικού μηχανισμού και «αξιοποίηση» του ανθρώπινου δυναμικού είναι νομοτελειακό το αποτέλεσμα η χώρα να συνεχίζει, για μια ακόμα τετραετία, να παραμένει σε συνθήκες οικονομικού και κοινωνικού τέλματος, να χάνει το πιο υγιές και δυναμικό κομμάτι της Νεολαίας της, και το τραγικότερο, να θρηνεί τις εκατόμβες των θυμάτων της κρατικής ανικανότητας.

Παθαίνουν κρίση… σεληνιασμού και μόνο που ακούνε κάποιον να επισημαίνει την ανάγκη να τοποθετηθούν εξωκομματικοί «μάνατζερ», δηλαδή, προσωπικότητες με ειδική εκπαίδευση και εμπειρία σε κάθε τομέα του Δημοσίου, όπως συμβαίνει στον ιδιωτικό τομέα και όπως συμβαίνει στις προοδευμένες χώρες.

Είναι ανίκανοι να καταλάβουν ότι δεν βρισκόμαστε πια στην εποχή του… «Μπάρμπα - Γιώργου», ότι ο κόσμος αλλάζει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ότι οι ανάγκες και οι απειλές αυξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο. Μεθυσμένοι από τα μεγαλεία της εξουσίας έχουν την ψευδαίσθηση πως μπορούν να διαχειριστούν τα σύγχρονα προβλήματα τοποθετώντας στους κρίσιμους τομείς κομματανθρώπους, με τη σειρά που έχουν στην κομματική τους επετηρίδα.

Και είναι τόση η άγνοιά τους για την πραγματικότητα που βιώνει η ελληνική κοινωνία, ώστε πιστεύουν (εκτός εάν μας κοροϊδεύουν, θεωρώντας τούς εαυτούς τους τόσο έξυπνους και τους Έλληνες τόσον ανόητους) ότι αυτά που κάνουν συνιστούν… διακυβέρνηση της χώρας, αλλά και ότι με αυτά που κάνουν δημιουργούν κάτι σαν τον… «Χρυσούν Αιώνα» του Περικλέους!

Όποιοι παρακολούθησαν την συνέντευξη Τύπου, που έδωσαν, την Πέμπτη 26/7/2018, οι θλιβεροί «υπεύθυνοι» της Προστασίας του Πολίτη πρέπει να κατάλαβαν γιατί οι άνθρωποι κάηκαν σαν τα ποντίκια στο ΜΑΤΙ της Ανατολικής Αττικής και γιατί κινδυνεύουν να πάνε με τον ίδιο άδικο θάνατο οι κάτοικοι, σε όλα τα ΜΑΤΙΑ της χώρας, ενόσω τέτοιοι υπεύθυνοι συνεχίζουν να … «προστατεύουν» τους Έλληνες!

Υ.Γ. Μέχρι τώρα… καμαρώναμε για τον «τσάμπα μάγκα» πρωθυπουργό μας. Μετά την «ανάληψη» -στα λόγια- «ακεραίας της ευθύνης» από τον Αλ. Τσίπρα για τα θύματα της πυρκαγιάς στην Ανατολική Αττική, μπορούμε να… υπερηφανεύομαστε πως έχουμε και «τσάμπα… λεβέντη» πρωθυπουργό!

Ένας αληθινός αγωνιστής, έφυγε στα 67 του χρόνια.

Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου Σταύρος Τσακυράκης τίμησε το λειτούργημά του και τη γενέτειρά του Μήθυμνα δίνοντας ως επιστήμων και ως πολίτης, με το έργο του και τη στάση του στα πολιτικά μας πράγματα, ένα αξεπέραστο δείγμα ιδεολογικής καθαρότητας και πολιτικής συνέπειας.

Τιμώντας τον άξιο άνδρα αναδημοσιεύω ένα άρθρο μου, που πρωτοδημοσιεύτηκε, σε ανύποπτο χρόνο, στο ΕΜΠΡΟΣ της Μυτιλήνης, στις 9/3/2016, με τον τίτλο:

«Αυτοί που αξίζουν τον τίτλο του πνευματικού ανθρώπου».

[Η απάντηση, τότε, του σεμνού αγωνιστή ήταν: Σας ευχαριστώ πολύ για το άρθρο σας (υπερβολικό, μεταξύ μας)]!

«Για να λογαριάζεσαι στους πνευματικούς ανθρώπους, δεν « πηγαίνεις όμορφα και ταπεινά με όποιον κι αν νικά». Δεν περιμένεις να δεις από πού θα γείρει η «ζυγαριά» της πολιτικής, για να σημαιοστολιστείς με τα χρώματα του «ισχυρού» και να κομίσεις «σμύρναν και λίβανον» στον νικητή.

Εάν θέλεις και φιλοδοξείς να λογαριάζεσαι για άνθρωπος του πνεύματος, που σημαίνει -πριν απ’ όλα- σκεπτόμενος πολίτης, πηγαίνεις με το μέρος της αλήθειας - της αλήθειας που «έδεσε» στο μυαλό και την ψυχή σου, γονιμοποιημένη από τη γνώση και την πείρα που μάζεψες στη ζωή σου, της αλήθειας που είναι «αυτού του κόσμου», που γέννησε η πραγματική ανάγκη και που πιστεύεις ότι προάγει την ανθρώπινη ζωή και τιμά την ανθρωπιά σου.

Τολμάς και υπερασπίζεσαι αυτή την «αλήθεια» σου και με τους λίγους, ακόμα και μόνος σου. Και διακινδυνεύεις να χάσεις την εύνοια των διαχειριστών της εξουσίας, να περιπέσεις στη δυσμένεια των «φρουρών» της εξουσίας, και να δικαστείς ως «ασεβής» προς τις «Αρχές» και, ακόμα, ως… «εχθρός της πατρίδος»!

Στην κρίσιμη περίοδο που διήνυσε και διανύει η χώρα μας, δεν ήταν πολλοί οι πνευματικοί άνθρωποι στην ημεδαπή -τηβεννοφόροι ή μη- που προειδοποίησαν για την επερχόμενη οικονομική και κοινωνική κατάρρευση. Και πολλοί λιγότεροι ήσαν όσοι τόλμησαν, όταν ξέσπασε η κρίση και βρεθήκαμε θλιβεροί επαίτες στους δρόμους της Ευρώπης, να φωνάξουν ολόκληρη την πικρή αλήθεια και να εισηγηθούν ή να υποστηρίξουν -όχι ψελλίζοντας και με μισόλογα-  την επώδυνη αλλά αναγκαία θεραπεία όλων των παθογενειών που κατατρύχουν διαχρονικά το ελληνικό κράτος και παρεμποδίζουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του.

Στην περίοδο που βασίλευαν «οι άρχοντες των παραμυθιών» («με τα λεφτά που υπήρχαν» και περίμεναν τον… Κολόμβο της πολιτικής να τα ανακαλύψει, τα «αντιμνημονιακά Ζάπεια» που συμβιβάστηκαν με τα «mea culpa», τις «σεμνές» διαπραγματεύσεις και τα αιματηρά «πλεονάσματα», και τελευταία, με τους «γενναίους ξυλοσχίστες» που κραύγαζαν πως είναι πανέτοιμοι να σχίσουν και τα μνημόνια και να τρέψουν σε φυγή τους «Γερμανούς νεοαποικιοκράτες» με την κραυγή «go back madame Merkel»), υπήρξαν κάποιοι αρθρογράφοι  (και στο ΕΜΠΡΟΣ) , οι οποίοι, αν και καθυβριζόμενοι από τους… «ροζ πάνθηρες» της «αριστερής πανίδας», τολμούσαν να υπερασπίζονται την κοινή λογική και να αμφισβητούν τις επαγγελίες του αριστερού «ιερατείου» ότι ο «απολεσθείς Παράδεισος» θα επανερχόταν με το «σκίσιμο» του Μνημονίου.

Σήμερα, λοιπόν, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω δυο λόγια για να τιμήσω τον συμπατριώτη μας, τον Λέσβιο, Σταύρο Τσακυράκη, καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, ο οποίος με τη στάση του, την πνευματική του παρουσία και δράση συνοψίζει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός γνήσιου εκπροσώπου του πνεύματος και της διανόησης.

Ο Σταύρος Τσακυράκης είναι από εκείνους τους «τηβεννοφόρους» (μαζί με τον άλλο συμπατριώτη μας, τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη, για τον οποίον θα γράψουμε μια άλλη φορά), ο οποίος δεν ακολούθησε τη «μόδα», δεν εμβαπτίστηκε στην κολυμπήθρα του λαϊκισμού, δεν έσπευσε να «τρυπώσει» στα ψηφοδέλτια των επίδοξων κυβερνητών, δεν «λιγουρεύτηκε» υπουργικούς θώκους και τα μεγαλεία της εξουσίας. Υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί, με την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό που αρμόζει στον επιστήμονα, την αλήθεια που συνάγεται με τη βοήθεια της επιστημονικής του γνώσης , την οποία και καταθέτει -όπως αρμόζει σε κάθε δάσκαλο- στη δημόσια τράπεζα, για τον φωτισμό του λαού.

Με την αρθρογραφία του στις αθηναϊκές εφημερίδες δεν έπαψε να εκφράζει, με παρρησία και χωρίς «στρογγυλέματα», την άποψή του για τα πολιτικά τεκταινόμενα, να κρίνει τις πολιτικές και τους κυβερνώντες, για πρόσωπα και πράγματα, για τις ιδέες και τις νοοτροπίες, τους θεσμούς και τους τρόπους άσκησης της εξουσίας. Να υπερασπίζεται την ελευθερία του λόγου και ειδικότερα της ελευθεροτυπίας, να διακηρύσσει κόντρα «στους κλαυθμούς, τις κατάρες και τα γρυλίσματα» ότι «το Μνημόνιο αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από την κρίση», ότι «για να κάνεις διαπραγματεύσεις, πρέπει να έχεις προτάσεις, όχι μόνο « κόκκινες γραμμές»» , ότι «αξιοκρατία χωρίς αξιολόγηση δεν γίνεται και ούτε Δημοκρατία χωρίς αξιοκρατία».

Και το τελευταίο «δείγμα γραφής» που δείχνει το «ανάστημα» του πνευματικού ανθρώπου και την «γρηγορούσα» πολιτική συνείδησή του: εξαιτίας των σχολίων που ανέγραψε στο ιστολόγιό του, με τα οποία αναφερόταν στο πολιτικό περιεχόμενο της επιστολής, που έστειλε η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου προς τους προέδρους ανωτάτων δικαστηρίων των χωρών της ΕΕ, μηνύθηκε εκ μέρους της Προέδρου του Αρείου Πάγου για «εξύβριση και δυσφήμηση».

Και η απάντηση του Σταύρου Τσακυράκη για τη δικαστική δίωξή του: […] «αισθάνομαι μεγάλη τιμή για τη μήνυση που ασκήθηκε εναντίον μου από την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Τη θεωρώ, κατά κάποιο τρόπο, αναπόφευκτη συνέπεια των αγώνων που έχω δώσει στη ζωή μου».

Δεν χάθηκε, λοιπόν, κάθε ελπίδα για τη χώρα μας. Όσο μένει ακόμα «γενναίο» το πνεύμα -έστω- κάποιων ανθρώπων»!

Τζων Στάινμπεκ

Φαντάζεσθε τι κόλαση θα ήταν η ζωή, εάν δεν υπήρχε ο θάνατος; Εδώ είμαστε μερικά δις και κάθε τόσο αλληλοσφαζόμαστε για το ποιος θα πάρει τα περισσότερα. Σκεφτείτε τι θα γινόταν, εάν παραμέναμε όλοι, αιώνια, ζωντανοί και χρειαζόταν να πάρουμε από  τα ελάχιστα τα λίγα που θα χρειαζόμαστε για την επιβίωσή μας.

Ο φυσικός θάνατος, λοιπόν, είναι αναγκαίος για την επιβίωση του ανθρώπινου είδους και θα έλεγα για όλα τα επί της γης έμβια όντα. Και όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο, η ζωή συνεχίζεται χάρη στον… θάνατο!

Πόσο φυσικός, όμως, και αναγκαίος είναι ο πολιτικός «θάνατος» μιας κυβέρνησης, η απώλεια, δηλαδή, της εξουσίας και η επιστροφή του κυβερνώντος κόμματος στα έδρανα της αντιπολίτευσης ή και, ακόμα, στην πολιτική εξαφάνισή του;

Όσο αναγκαίος είναι ο φυσικός θάνατος, τόσο αναγκαίος για τη συνέχεια της δημοκρατικής ζωής είναι και ο «πολιτικός θάνατος», με τον οποίο εξασφαλίζεται  η εναλλαγή των κομμάτων στην διακυβέρνηση μιας χώρας.

Η  παραμονή επί μακρόν στην εξουσία οδηγεί κατά κανόνα στον εκφαυλισμό  και η μονοπώληση  της εξουσίας οδηγεί  στον εκφυλισμό της Δημοκρατίας και στην επιβολή αυταρχικών καθεστώτων.

Αντίθετα, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία, μετά από μία θητεία ή, έστω, και μετά από περισσότερες της μιας -κατά τη θέληση του λαού και τα οριζόμενα από το Σύνταγμα- αποτελεί απόδειξη υγείας του δημοκρατικού πολιτεύματος, διότι αποκαθαίρει τον δημόσιο βίο από τα, τυχόν, τοξικά απόβλητα της προηγούμενης διακυβέρνησης,  ο λαός  γίνεται σοφότερος αξιοποιώντας τα διδάγματα της προηγούμενης περιόδου, ανανεώνει τον ιδεολογικό του εξοπλισμό και δοκιμάζει νέες ιδέες και πολιτικές.

Πόσο, όμως, τα κόμματα που κυβερνούν αναγνωρίζουν την φθορά και τα αρνητικά αποτελέσματα της κυβερνητικής τους θητείας και  αποδέχονται -κατά την δημοκρατική τάξη-  την αναγκαιότητα της αντικατάστασής τους στην διακυβέρνηση της χώρα από ένα άλλο κόμμα;

Το «μέλι» της εξουσίας δεν είναι μόνο γλυκό, έχει και την ιδιότητα της προσκόλλησης αυτού που ασκεί την εξουσία  στην… «καρέκλα» της εξουσίας. Γι’ αυτό, σπανίως, το καταρρέον και υπό αντικατάσταση κυβερνών κόμμα αποφεύγει ενέργειες και πράξεις που φανερώνουν τον τρόμο και τον πανικό του μπροστά στον επικείμενο «θάνατό» του, την απώλεια της εξουσίας.

«Ην εγγύς έλθη θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Έτσι, στην εναγώνια προσπάθειά τους να κρατηθούν στην εξουσία, χάνουν εντελώς τον αυτοσεβασμό τους και εξευτελίζονται  με ενέργειες και πράξεις που, συνήθως, κινούνται στα όρια των δημοκρατικών θεσμών: «μαγειρεύουν» τα εκλογικά συστήματα και υπόσχονται ότι, εάν επανεκλεγούν, θα κλείσουν την κόλαση  που δημιούργησαν με την πολιτική τους και θα ανοίξουν τις πύλες του Παραδείσου για τον λαό!

Προσπαθούν να εξαγοράσουν συνειδήσεις και να κερδίσουν ψήφους με διορισμούς στον Δημόσιο τομέα και με χορηγήσεις επιδομάτων και βοηθημάτων στα εξαθλιωμένα θύματα της πολιτικής τους, αδιαφορώντας για την περαιτέρω επιβάρυνση του ήδη πάσχοντος από υπερτροφία δημόσιου οργανισμού και  για  την αντιπαραγωγική  χρήση του δημοσίου χρήματος.

Κατασκευάζουν, ακόμα, και «μαϊμού» δημοσκοπήσεις, προκειμένου να τονώσουν το καταρρακωμένο ηθικό των στελεχών τους. Και με τα ελεγχόμενα από τους ίδιους  ΜΜΕ χαλκεύουν  σκευωρίες εις βάρος των πολιτικών τους αντιπάλων και  προσπαθούν να  τους απαξιώσουν, ακόμα και με Fake News.

Όμως, ό, τι και  να κάνουν, «είναι οι προσπάθειές τους σαν των Τρώων…   η πτώση τους είναι βεβαία. Επάνω στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος».

Κι εσύ λαοπλάνε αρχηγέ, που  αξιώθηκες να κυβερνήσεις αυτή τη χώρα, έστω και με τη γοητεία του «παραμυθά», έπρεπε να είχες  πάντα στο μυαλό σου τα λόγια του  ποιητή: «τον άρχοντα τριών δει μεμνήσθαι: πρώτον, ότι ανθρώπων άρχει. Δεύτερον, ότι κατά νόμους άρχει. Και τρίτον, ότι ουκ αεί άρχει». Κατέβα, λοιπόν, τώρα, από το θρονί της εξουσίας και  υποκλίσου με σεβασμό προς το λαό που σε ανέβασε στο πιο ψηλό σκαλί της εξουσίας.

Και «την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου που βγήκαν όλα πλάνες μην  ανωφέλετα θρηνήσεις.

Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ ΤΗΝ ΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΠΟΥ ΧΑΝΕΙΣ»!

Ακούω κάποιους να δηλώνουν ότι θα απόσχουν από την ψηφοφορία στις επερχόμενες εκλογές. Είναι, κυρίως, πρώην οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και κάποιοι της ΝΔ, οι οποίοι στις εκλογές του 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι έτσι θα έπαιρναν πίσω όσα τους έκοψαν οι Σαμαράς/Βενιζέλος από τη σύνταξη και όσα τους υποχρέωσαν να πληρώσουν για τον ΕNΦΙΑ.

Σήμερα, δηλώνουν απογοητευμένοι, διότι, όχι μόνον δεν πήραν πίσω τα «κομμένα», αλλά πλήρωσαν κι από πάνω κι άλλα περισσότερα, για να… προικίσουν το Γ΄ Μνημόνιο Τσίπρα/Καμμένου.

Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουν να επιμένουν ότι δεν ήταν αναγκαία η επιβολή των προ του ΣΥΡΙΖΑ Μνημονίων και ότι οι Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος ενήργησαν ως «εχθροί του λαού» και διέκοψαν -από… σαδιστικά, πιθανώς, ένστικτα κινούμενοι- την ευτυχία των Ελλήνων.

Κάποιοι, μάλιστα, επιμένουν να βρίσκουν και ελαφρυντικά στην πολιτική Τσίπρα/Καμμένου, οι οποίοι, παρά τις διακηρύξεις και υποσχέσεις τους -αντί να επιστρέψουν στις κερκίδες της πολιτικής, απ’ όπου, διαχρονικά, επιδίδονταν στο ασφαλές πετροβόλημα των «αστικών κομμάτων»- δέχτηκαν να εφαρμόσουν ένα επαχθέστερο και μακρύτερης διάρκειας Μνημόνιο «θυσιάζοντας» την «αριστερή ιδεολογία» τους, προκειμένου να… σώσουν το λαό από τα Μνημόνια των Σαμαροβενιζέλων!

Στην πραγματικότητα όλοι αυτοί που αλλαξοπίστησαν, αποβλέποντας στα «παχιά πιλάφια» και τα «ουρί» του αλλόθρησκου Παραδείσου, ντρέπονται να ομολογήσουν ότι πιάστηκαν κορόιδα από έναν τυχοδιώκτη πολιτικό που εκμεταλλεύτηκε το ναυάγιο της χώρας, που είχε προκαλέσει η οικονομική κρίση, για να κάνει το ρεσάλτο και να καταλάβει το ναυαγισμένο καράβι.

Δεν έχουν τη γενναιότητα να αναγνωρίσουν ότι η προσφυγή της χώρας στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και η υπαγωγή της στο καθεστώς του Α΄ και Β΄ Μνημονίου, ήταν -παρά τα λάθη και τις αστοχίες που διαπράχθηκαν και από τις ελληνικές κυβερνήσεις και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς- ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία της χώρας και να εξασφαλιστεί η επιβίωση των κατοίκων της.

Και ότι αντίθετα, η παράταση -επί το επαχθέστερον- του μνημονιακού καθεστώτος για άλλα τέσσερα χρόνια, αλλά και η επιβολή της αποπνικτικής δημοσιονομικής πολιτικής των πλεονασμάτων 3,5% , μέχρι το 2022, και των 2,2% μέχρι το 2060 ότι είναι αποτελέσματα του τεράστιου ελλείμματος αξιοπιστίας, που προκάλεσε η αλλοπρόσαλλη πολιτική των Βαρουφάκειων παιγνίων, των επονείδιστων Δημοψηφισμάτων και της παγκοσμίως γνωστής colotumpa Τσίπρα!

Υπάρχει, όμως, και το επιχείρημα πολλών απογοητευμένων και μετανοιωμένων ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ίδιοι, εξίσου ανίκανοι, ψεύτες και φαύλοι. Και ότι όποιος κι αν εκλεγεί θα κάνει τα ίδια με τους σημερινούς τυχάρπαστους που μας κυβερνούν.

Κατ’ αρχάς πρέπει να επισημάνουμε ότι η καφενόβια «αξιολόγηση» που καταλήγει σε ατεκμηρίωτες και αναπόδεικτες γενικεύσεις αυτού του τύπου -σε όποιο πολιτικό ή κοινωνικό σύνολο και αν αναφέρεται- είναι άδικη, διότι πολλές φορές η Ιστορία και η εμπειρία μας έχει καταγράψει περιπτώσεις που διέψευσαν -και μπορεί να διαψεύσουν και στο μέλλον- τέτοιες αφοριστικές γενικεύσεις.

Ναι, υπήρξαν και πολιτικοί που αγωνίστηκαν με αυταπάρνηση και γνήσια πατριωτική πίστη, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συμφέροντα του λαού και της χώρας.

Ναι, πολλές φορές οι πολιτικοί ηγέτες αποδείχτηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, υπήρξαν άθλιοι λαϊκιστές, κατευθυνόμενοι από ιδεοληψίες και μικροπολιτικές σκοπιμότητες, οι οποίοι με την πολιτική τους παρεμπόδισαν την πρόοδο της χώρας, τα κακά όμως μιας κακής διακυβέρνησης, σε κάθε περίπτωση, δεν συγκρίνονται με τα κακά που μπορεί να επιφέρει ο εκφυλισμός των θεσμών της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και η ακυβερνησία της χώρας, στην οποία οδηγεί η αποχή των πολιτών από την εκλογική διαδικασία.

Στα δημοκρατικά καθεστώτα οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό κι αυτές οι εξουσίες ασκούνται με την ψήφο του λαού και την ανάδειξη των αντιπροσώπων του στο Κοινοβούλιο. Και εάν κάποιοι αδιαφορούν ή αρνούνται να ασκήσουν το συνταγματικό δικαίωμά τους και να επιλέξουν αυτούς που νομοθετούν και κυβερνούν επ’ ονόματί τους, τότε το δικαίωμα αυτό -νομοτελειακά- από τους πολλούς θα περιέλθει στους ολίγους και, με ευθύνη των απεχόντων, η Δημοκρατία θα μετεξελιχθεί σε ολιγαρχία και σε φαυλοκρατία.

Αλλά και στην περίπτωση που όλοι οι πολιτικοί ηγέτες και όλοι οι κομματικοί σχηματισμοί φαίνονται ίδιοι, κάποιοι θα υπάρχουν που εγγυώνται «το μη χείρον».

Μήπως, λοιπόν, πρέπει, ως πολίτες, με ευθυκρισία και τόλμη να θέτουμε στη δοκιμασία άσκησης εξουσίας εκείνους τους πολιτικούς, οι οποίοι έχουν, τουλάχιστον, αποδείξει στην διάρκεια της ζωή τους κάποιες αρετές;

Και μήπως πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και χωρίς το σπάνιο είδος των χαρισματικών ηγετών, έστω και με τα μικρότερα μεγέθη πολιτικών, πρέπει να πορευτούμε στην πολιτική μας ζωή, αναλαμβάνοντας ως πολίτες την ευθύνη της υποστήριξης κάθε προσπάθειας που -έστω βήμα, βήμα- αποβλέπει στην πρόοδο της χώρας και -χωρίς διχαστικά «πρόσημα»- στην βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας;

Ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε, εις τα Λονδίνα ευρισκόμενος, πως «είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει», εννοώντας, βέβαια, πως θα μείνει γαντζωμένος στην «καρέκλα» του Μαξίμου, ακόμα κι αν σηκωθούν και οι πέτρες να τον πετροβολούν!

Τον τύπο του «μάγκα», του ανθρώπου που χαρακτηρίζεται από υπερβολική αυτοπεποίθηση ή έπαρση, καθώς και από εμφάνιση και συμπεριφορά διαφορετική από τη συνηθισμένη, μπορεί να τον συναντήσει κανείς -και σήμερα- στην «πιάτσα» της καθημερινής ζωής.

Και όσοι δεν είμαστε άνθρωποι της «πιάτσας» γνωρίσαμε τους «μάγκες» από τις παραστάσεις του Καραγκιόζη, στο ρόλο του «ψευτόμαγκα» Σταύρακα, καθώς και από τις παλιές ελληνικές ταινίες, όπου τον αυθεντικό τύπο του «μάγκα», στην πιο συμπαθητική έκδοσή του, ενσάρκωνε ο Φέρμας και, στην πιο γελοία του, ο «κοντός» Ρίζος, καθώς και πολλοί άλλοι.

Στην πολιτική το είδος του «μάγκα» δεν ευδοκιμούσε μέχρις ότου εμφανίστηκε ο μάγκας της πολιτικής Αλ. Τσίπρας. Στο μπόι, λίγο πιο ψηλός από τον Ρίζο, «παλικαράς» σαν τον Σταύρακα και στην εμφάνιση λίγο «Κουτσαβάκης» που επιδεικνύει τη φοβερή «αριστεροσύνη» του με το πάντα ξεγραβάτωτο πουκάμισό του.

Κέρδισε την εξουσία εφαρμόζοντας την «μάγκικη» συνταγή: «ένα ψέμα, είναι ένα ψέμα, δυο ψέματα είναι δυο ψέματα, πολλά ψέματα είναι π ο λ ι τ ι κ ή»!

Και εκεί που έβριζε τους πολιτικούς του αντιπάλους «Μερκελιστές» και «δωσίλογους» και φοβέριζε τους Γερμανούς με τα «go back, madam Merkel» και απειλούσε τους «Μένουμε Ευρωπαίους» -όταν πια έγινε πρωθυπουργός και είχε φέρει τη χώρα έξω από την πόρτα της Κολάσεως- «αφήνει τα κουτσαβάκικα» κι αρχίζει τις «κωλοτούμπες». Με γαλιφιές και «ψευτομετάνοιες» και παριστάνοντας το καλό παιδί που το… «αποπλάνησαν» οι «Βαρουφάκηδες», κατάφερε να αποσπάσει την υπογραφή της Αντιπολίτευσης για την ψήφιση των μέτρων που θα κρατούσαν τη χώρα στη ζώνη του Ευρώ.

Κι αφού σιγούρεψε, πια, πως γλύτωσε το… «κούρεμα με την ψιλή» από τον… Μπαϊρακτάρη, το ξαναπαίζει μάγκας και καραμπουζουκλής και κάνει εκλογές, δηλώνοντας φανατικός «Μένω Ευρωπαίος»!

Και ο… «σοφός» λαός τον επανεκλέγει ως τον πλέον… κατάλληλο για να εφαρμόσει το Γ΄ Μνημόνιο και, συγχρόνως, για να το… αναιρέσει με ένα «παράλληλο πρόγραμμα»!

Και αφού, όχι μόνο απέφυγε να μείνει στην Ιστορία σαν μια… μαύρη τελείτσα εντός παρενθέσεως, αλλά και κέρδισε την «καρέκλα» στου Μαξίμου για μια ολόκληρη τετραετία, το «ξαναπαίζει», τώρα, και «μάγκας και ντερβίσης και νταής», όπως αποφαίνεται και ο λαϊκός αοιδός.

Είναι χαρακτηριστικό του «μάγκα» να περιφρονεί τους «κυριλέδες» και κάθε άλλη ύπαρξη και εξουσία, εκτός από τη δική του, να εμφανίζεται τολμηρός και ριψοκίνδυνος, συνήθως εκ του ασφαλούς (μπορεί και να δείρει κάποιον άμα τον έχουν δεμένο χεροπόδαρα) ή να εκτοξεύει απειλές σαν τον Χατζηχρήστο «κρατάτε με γιατί θα γίνει σκοτωμός»!

Έτσι και ο… Σταύρακας πρωθυπουργός, αφού πήρε τα κλειδιά του Μαξίμου στο χέρι, αποφασίζει σαν Πασάς στο σαράι του, υπογράφει συμφωνίες και λόγο δεν δίνει σε κανέναν.

Κι όταν «βγάζει γλώσσα» η Αντιπολίτευση, φτιάχνει ένα «χαρμάνι από λάσπη και μπόλικη Novartis» και την πετάει, καταπρόσωπο, στα στελέχη της Αντιπολίτευσης και άντε, τώρα, αυτοί να τρέχουν να ξεπλυθούν!

Κι όταν «βγάζει γλώσσα» ο λαός και αντιδρά για την «δωρεά» στα Σκόπια της Μακεδονικής Εθνότητας και της Μακεδονικής Γλώσσας, τους πετά «κατάμουτρα» τη… «σβουνιά» του «Ακροδεξιού» και του « Εθνικιστή» και άντε εσύ να αποδείξεις πως είσαι… ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ!

Τη μεγαλειώδη, όμως, «μαγκιά» του Αλ. Τσίπρα, εξαιτίας της οποίας θα «ξαναφάμε ξύλο» συνολικά ως λαός, δεν την είδαμε ακόμα: θα είναι το «άνοιγμα της κάνουλας», που υπόσχονται μετά την «Καθαρή έξοδο από τα μνημόνια» και την «νεκρανάσταση» της «Αριστερής ιδεολογίας».

Θυμάστε την παράσταση «Ο Καραγκιόζης Φούρναρης» που ο Καραγκιόζης έφαγε την ψητή γαλοπούλα του Πασά και το ξύλο που έφαγε στη συνέχεια; Αυτή τη φορά, όμως, δεν είναι για γέλια η παράσταση. Άμα μας δούνε να ξαναγυρνάμε στην «μαγκιά» της εποχής που «Οι ωραίοι έχουν χρέη», οι αγορές θα μας «χορέψουν στο ταψί», όπως έκαναν οι Γύφτοι με την αρκούδα! Και οι Ευρωπαίοι «τοκογλύφοι» που μας δάνειζαν με 1% επιτόκιο, θα μας πουν «εξοφλήστε πρώτα αυτά που χρωστάτε και αν δεν σας αρέσει, από εδώ είναι η πόρτα για το GREXIT»!

Και τότε, δεν μας γλυτώνει ο… Σταύρακας ούτε ο Μπάρμπα - Γιώργος. «Θα φάμε το ξύλο της αρκούδας» από τον… Βεληγκέκα και, όπως λέει ο Καραγκιόζης, «θα φάμε, θα πιούμε και νηστικοί θα κοιμηθούμε»!

Τσίπρας: «Η Ελλάδα επιστρέφει στους Έλληνες», το… 2060!

Με ένα δέσιμο και λύσιμο της κόκκινης γραβάτας του, ο ζογκλέρ Αλ. Τσίπρας εξαφάνισε από τη συμφωνία που υπέγραψε με τους δανειστές μας ότι επί 40 χρόνια ο ελληνικός λαός θα στύβεται και θα νηστεύει προκειμένου να παρουσιάζει δημοσιονομικά πλεονάσματα 2,2%!

Εξαφάνισε από τη συμφωνία ότι μέχρι το 2022 θα πρέπει κάθε χρόνο να έχουμε πλεονάσματα 3,5% και θα βρισκόμαστε κάτω από αυστηρή, ανά τρίμηνο, εποπτεία. Ότι το 2019 και 2020 θα επιβαρυνθούν με πρόσθετα 5 δις οι φορολογούμενοι ιθαγενείς από περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 5.600 ευρώ.

Εξαφάνισε την αλήθεια ότι η συμφωνία για την ρύθμιση του χρέους, που μας είχαν υποσχεθεί οι δανειστές μας και παρέμενε σε εκκρεμότητα από το 2012,ενώ περιορίστηκε τελικά σε μια 10ετή επιμήκυνση, μέχρι το 2033, συνοδεύτηκε με νέους δυσβάστακτους όρους, με ευθύνη της ανερμάτιστης πολιτικής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ.

Με την συνήθη τακτική του ο Αλ. Τσίπρας, όχι μόνο αποσιώπησε τα ολέθρια αποτελέσματα της δικής του «τυχοδιωκτικής» πολιτικής του 2015, αλλά και συνεχίζει να παραπλανά το λαό διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα: φορτώνει ολάκερο το χρέος στην πολιτική των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, παρά το « κούρεμα» των 106 δις που οι προηγούμενοι επέτυχαν και παρά το γεγονός ότι από το 2014 είχαν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις εξόδου από τα μνημόνια  και ότι με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση της κυβέρνησης Σαμαρά/ Βενιζέλου και την ακύρωση εκείνων των προϋποθέσεων ενέσκηψε η «γενναία διαπραγμάτευση» Τσίπρα/Βαρουφάκη, εξαιτίας της οποίας επιβαρύνθηκε ο ελληνικός λαός με το πρόσθετο χρέος των 100 δις (και κατ’ άλλους με 200 δις).

Θα μπορούσε, βέβαια, να δει κανείς το τσίρκο του Ζαππείου και τις ταχυδακτυλουργικές επιδείξεις του πρώην «αριστερού» (και επίδοξου, τώρα, «Σοσιαλδημοκράτη») πρωθυπουργού από την φαιδρή και την διασκεδαστική πλευρά του. Ο Αλ. Τσίπρας αυτά τα πολιτικάντικα «κόλπα»… σπούδαζε και αυτά έμαθε στο κομματικό «Κατηχητικό» και με αυτά προσπαθεί να τονώσει το ηθικό φρόνημα των κομματικών στελεχών του, τα οποία αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα, γιατί, όπου βρεθούν, τους «γιουχάρουν» οι πρώην πιστοί οπαδοί τους, οι οποίοι «μπούχτισαν», πια, να τρώνε, σκέτο, «κόκκινο σανό».

Θα μπορούσαμε -αν έπαυαν να προκαλούν τη νοημοσύνη μας- να δείξουμε και κάποια… κατανόηση και να πούμε «και μη χειρότερα»! Επιτέλους φάνηκε τι μπορούσαν να κάνουν με την εντολή, την οποίαν, εν τη ευπιστία και αφελεία του, τους έδωσε ο ελληνικός λαός. Επιτέλους ξεκαθάρισε ο ορίζοντας! Ό, τι ήταν να πάθουμε, το πάθαμε! Ας μάθουμε στο εξής να εμπιστευόμαστε περισσότερο τη λογική από τα συναισθήματά μας.

Είναι καιρός, πια, να αφήσουμε τα «αριστερά φούμαρα» και να προσπαθήσουμε να συμμαζέψουμε ό, τι ζωντανό έμεινε μέσα μας και μέσα στην κοινωνία μας.

Ας κοιτάξουμε πώς θα κερδίσουμε τα χαμένα χρόνια της ανιστόρητης «παρένθεσης» των «θεατρίνων» κυβερνητών μας. Όπου να ‘ναι «η παράσταση θα λάβει τέλος». Και πρέπει, από τώρα, να σκεφτούμε πώς θα εξασφαλιστεί μια αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας, χωρίς διαχωρισμούς και ταξικά πρόσημα. Μια διακυβέρνηση που θα εκφράζει γνήσια την πλειοψηφία του λαού. Που θα συνενώνει όλες τις πολιτικές δυνάμεις που σέβονται πραγματικά τους δημοκρατικούς θεσμούς και είναι αποφασισμένες να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες βαθιές τομές για τον εκσυγχρονισμό του κράτους και του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Για να βάλουμε τα θεμέλια για μια υγιή οικονομική ανάπτυξη, για την πολιτισμική αναγέννησή μας, για μια ευνομούμενη, κανονική χώρα.

Και ας ελπίσουμε ότι μια σοβαρή και υπεύθυνη πολιτική ηγεσία θα ενδυναμώσει το κύρος και την αξιοπιστία της χώρας, θα αποκαταστήσει την εθνική ενότητα, θα εμπνεύσει τον λαό και θα αφυπνίσει τις δημιουργικές δυνάμεις που διαθέτουμε ως έθνος. Και ίσως, τότε, μπορέσουμε να επουλώσουμε τις πληγές που άνοιξε στον εθνικό κορμό η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ: να απαλλαγούμε από τα συναισθήματα της εθνικής ταπείνωσης που προκάλεσε στον ελληνικό λαό η «Ανταλκίδειος» συμφωνία που συνήψαν οι Τσίπρας/Καμένος με το «ψευδομακεδονικό» κράτος  και να απαλλάξουμε τα παιδιά και τα εγγόνια μας από τα δεσμά της τεσσαρακονταετούς «κάθειρξης» της χώρας, την οποίαν συμφώνησαν με τους δανειστές μας και πανηγύρισαν στο Ζάππειο οι «σύντροφοι της συμφοράς», Τσίπρας