Στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας η κομματική διαπάλη- προεκλογικά και μετεκλογικά-σπανίως, διεξάγεται, με την αντιπαράθεση πολιτικών προτάσεων∙ συνήθως, εμφανίζει την εικόνα παιδιών που παίζουν στην «αλάνα» του χωριού τους και ερίζουν για το ποιος θα είναι o αρχηγός στα «παιδιά»: να «κατέβει ο Α. και να ανέβω εγώ ο Β! Και όταν τον ρωτάν «γιατί να γίνεις εσύ αρχηγός, επειδή ξέρεις περισσότερα και καλύτερα ή επειδή είσαι πιο όμορφος», διαφεύγει «διά της πλαγίας οδού» απαριθμώντας, όχι τα αρχηγικά προσόντα που διαθέτει ο ίδιος και τα πλεονεκτήματα της πρότασής του για την καλύτερη οργάνωση και απόδοση του… «παιγνίου», αλλά έμπλεος αγανακτήσεως και υψηλοφώνως- εις επήκοον της «αλάνας»-απαριθμεί όσα «εγκληματικά και σατανικά», «αντιλαϊκά και ολέθρια» για την παιγνιώδη χώρα διέπραξε και πράττει ο κατέχων τον αρχηγικό θώκο ή ο πλειοψηφών δημοσκοπικά!

Και αφού η πολιτική για την διακυβέρνηση της χώρας εκλαμβάνεται ή αντιμετωπίζεται, παιδαριωδώς, σαν «παιδιά», κάθε « τζουτζές»- αρσενικός ή θηλυκός- διεκδικεί τον πρωθυπουργικό θώκο∙ και επειδή δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να προτείνουν για την αντιμετώπιση των σύνθετων, δυσεπίλυτων και κρίσιμων προβλημάτων που αντιμετωπίζει, διαχρονικά, η Ελλάδα (εκτός των άλλων αιτίων, και λόγω της γεωπολιτικής θέσης, στην οποίαν βρίσκεται), καταφεύγουν είτε στην γνωστή λαϊκίστικη και «κομπογιαννίτικη συνταγή» «περισσότερα λεφτά για τον λαό και περισσότερους διορισμούς στο Δημόσιο» ή στην συνηθέστερη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, όπου το άσπρο παρουσιάζεται ως μαύρο, το πολύ ως λίγο και το λίγο ως ελάχιστο ή μηδενικό∙ και όταν δεν πείθουν, παρά μόνον κάποιους «αόμματους», καταφεύγουν στην δοκιμασμένη και αποτελεσματικότερη τακτική κατά των πολιτικών αντιπάλων τους, στον καταλογισμό της ευθύνης -για ό,τι στραβό κι ανάποδο συμβαίνει στον κόσμο- και στην κατασκευή «σκανδάλων», για τα οποία τα «κοράκια» της πολιτικής, από κοινού με τους «γρυλασπάλακες» των Fake News και τα αλήστου μνήμης «Λαοδικεία» των «Αγανακτισμένων» εκδίδουν…αυτεπάγγελτα, «θανατικές καταδίκες»!

Και συμβαίνει,από αρχαιοτάτων χρόνων, στην πολιτική ζωή των Ελλήνων, συνήθως, να «πετροβολάν τις καρυδιές που κάνουν τα καρύδια», ήτοι τους πολιτικούς που παράγουν σημαντικό έργο, που δεν τάζουν «λαγούς με πετραχήλια», δεν μοιράζουν «κάλπικες λίρες» και δανεικά λεφτά, οι οποίοι οικοδομούν ένα καλύτερο μέλλον εφαρμόζοντας, ενίοτε, και δυσάρεστα μέτρα, όταν είναι αναγκαία! Ιστορικά θύματα και «μάρτυρες» της πολιτικής των «κοράκων», να «ψοφήσουν» τα χρήσιμα υποζύγια της πολιτικής για να αποκτήσουν αυτοί την νομή της εξουσίας, στην αρχαία Ελλάδα ο Αθηναίος Αριστείδης που εξοστρακίστηκε, διότι ήταν…ΔΙΚΑΙΟΣ(!)∙ και στην πολιτική ζωή του νεοελληνικού κράτους οι πλέον σημαντικοί από τους πολιτικούς που κυβέρνησαν την Ελλάδα, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Κώστας Σημίτης∙ και όσον αφορά τους μετέπειτα, θα δούμε πώς θα τους αξιολογήσει και πού θα τους κατατάξει η Ιστορία!

Ο Χαρίλαος Τρικούπης που κυβέρνησε- κατά διαστήματα- την Ελλάδα επί μία δεκαετία την περίοδο 1875-1895 και εργάστηκε για τον εκσυγχρονισμό του ελληνικού κράτους∙ που αγωνίστηκε και φυλακίστηκε για «προσβολή της βασιλικής εξουσίας» («Τις πταίει»;), για τον εκσυγχρονισμό και εκδημοκρατισμό της πολιτικής λειτουργίας με την καθιέρωση της «Αρχής της δεδηλωμένης», που ίσχυσε από το 1875 (ο βασιλιάς να αναθέτει την εντολή για τον σχηματισμό κυβέρνησης στον αρχηγό του κόμματος που πλειοψήφησε και όχι «κατά το δοκούν» ή στον ευνοούμενό από την Αυλή πολιτικό)∙ ο πολιτικός των μεγάλων δημοσίων έργων: σιδηροδρομικό δίκτυο 914 χιλιομέτρων και 490 υπό κατασκευήν ( στην τότε μικρή Ελλάδα), αποξήρανση λίμνης Κωπαϊδας, διώρυγα Κορίνθου (οραματιζόταν, ακόμα, και την ζεύξη Ρίου-Αντίρριου!)∙ ο πολιτικός που κόσμησε την Αθήνα με τα θαυμαστά κτήρια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ και του Δανού Θεόφιλου Χάνσεν ( Παλαιάς Βουλής, Χημείου, Ακαδημίας, Εθνικής Βιβλιοθήκης, Αρχαιολογικού Μουσείου, Ζαππείου Μεγάρου και της Σχολής Ευελπίδων)∙ ο πολιτικός που αναδιοργάνωσε το στράτευμα και εκσυγχρόνισε τον στόλο με τα θωρηκτά ΥΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΕΣ και ΨΑΡΑ∙ που έκανε τα πρώτα βήματα για τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού συστήματος (νέα βιβλία, αλλαγή των αναχρονιστικών παιδαγωγικών μεθόδων και τα πρώτα σχέδια για την Τεχνική Εκπαίδευση)∙ ο μεγάλος πολιτικός που έβαλε τα θεμέλια για ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος, ο Χαρίλαος Τρικούπης πολεμήθηκε, όσο κανείς άλλος, από τον πολιτικό του αντίπαλο, τον Θεόδωρο Δεληγιάννη, ο οποίος όταν τον ρωτούσαν ποια είναι η δική του πολιτική πρόταση για την διακυβέρνηση της χώρας, απαντούσε « η απολύτως αντίθετη προς αυτήν του Τρικούπη» (εξου και ο όρος στην πολιτική «δεληγιανισμός»)!

Ο Χαρίλαος Τρικούπης σε αντίθεση με την ανερμάτιστη και τυχοδιωκτική «φιλοπόλεμη» πολιτική του Θ. Δεληγιάννη, εφάρμοσε την πολιτική της αναδιοργάνωσης και ενίσχυσης της στρατιωτικής δύναμης της Ελλάδας, με την παραγγελία κατασκευής στη Γαλλία, το 1885, των σύγχρονων θωρηκτών ΎΔΡΑ, ΣΠΕΤΣΕΣ και ΨΑΡΑ, που προαναφέραμε. Και καθώς η Ελλάδα ήταν αδύναμη και εντελώς απαράσκευη, ακόμα, για να αντιμετωπίσει μόνη της την στρατιωτική δύναμη της Τουρκίας, ο Τρικούπης ακολούθησε την πολιτική της συνεννόησης με την Σερβία, ακόμα και την Βουλγαρία, για το Μακεδονικό Ζήτημα, το οποίο ως εθνικό θέμα προέτασσε έναντι του Κρητικού ζητήματος (οι Κρήτες είχαν επαναστατήσει από το 1866), γνωρίζοντας και την θέση των Μεγάλων Δυνάμεων ( Αγγλίας, Γερμανίας, Αυστρο-ουγγαρίας, Ρωσίας και Ιταλίας) και έχοντας, επίσης, επίγνωση του κινδύνου να περιέλθει η Μακεδονία στην εξουσία των Βουλγάρων, όπως έγινε με την Ανατολική Ρωμυλία, που προσαρτήθηκε στο βουλγαρικό κράτος με τις ακμάζουσες ελληνικές πόλεις Φιλιππούπολη, Πύργο, Αγχίαλο.

Και για αυτή την σώφρονα εθνική πολιτική κατηγορήθηκε ο Τρικούπης από τον Θ. Δεληγιάννη για προδοσία και μάλιστα- όπως ομολόγησε ο ίδιος αργότερα- είχε οργανώσει και στρατιωτικό κίνημα, το 1889- 90, για την τιμωρία του «προδότη», το οποίο, τελικά, δεν πραγματοποίησε!

Και το άκρον άωτον της αντιπολιτευτικής παραφροσύνης: όταν έγινε ο καταστροφικός σεισμός, την νύχτα στις 15 Αυγούστου του 1886 στην Πελοπόννησο, Ζάκυνθο, Κεφαλονιά και Ύδρα, όπου γκρεμίστηκαν εκατοντάδες σπίτια και προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές στο λιμάνι της Πάτρας, στην σιδηροδρομική γραμμή και στα γεφύρια της Δυτικής Πελοποννήσου, με πολλά θύματα και χιλιάδες άστεγους , η κυβέρνηση του Τρικούπη άρχισε να κλονίζεται οικονομικά, γιατί το κρατικό ταμείο, από το οποίο είχε πληρωθεί, ήδη, η προηγούμενη δαπάνη των 52 εκ. δραχμών, για την επιστράτευση και κινητοποίηση του στρατού που είχε κάνει η κυβέρνηση Δεληγιάννη, κατά την προσάρτηση στο βουλγαρικό κράτος της Ρωμυλίας, άδειασε, τώρα, εντελώς, από τα έξοδα που έγιναν και για την περίθαλψη των σεισμόπληκτων∙ και, τότε, ο Δεληγιάννης, τυφλωμένος από τον φανατισμό του κατηγόρησε τονΤρικούπη, ακόμα, και ως… «ηθικό αυτουργό» του…σεισμού! «Ο Δεληγιάννης ήταν τρομερός και φοβερός δημοκόπος, κατηγορούσε τον Τρικούπη για πράγματα ανύπαρχτα. Κι ακόμα έλεγε πως υπεύθυνος για τον σεισμό ήταν…ο Τρικούπης ο οποίος ήταν άθεος και ασεβής»!( πηγή: Γιάννη Κορδάτου ΙΣΤΟΡΙΑ της ΕΛΛΑΔΑΣ).

Ο Χαρίλαος Τρικούπης που ανέλαβε, ξανά, τον Δεκέμβριο του 1893 την διακυβέρνηση της χώρας, μετά την παραίτηση της «βασιλικής κυβέρνησης» Σωτηρόπουλου- Ράλλη-Ευταξία, που «είχε γίνει όργανο των τραπεζιτών και των κερδοσκόπων του Λονδίνου και της Αθήνας» και είχε επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κακή οικονομική κατάσταση της χώρας με τους «οικονομολογικούς κομπογιαννιτισμούς» της και τα «άτιμα οικονομικά» μέτρα που είχε εφαρμόσει- όπως τα χαρακτήρισε ο Τρικούπης- παρά τις προσπάθειες που έκανε ο Χ. Τρικούπης να έλθει σε συμφωνία με τους δανειστές, αναγκάστηκε, στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, να ψηφίσει νομοσχέδιο για την «πτώχευση» της Ελλάδας.

Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν με τους ξένους ομολογιούχους Αγγλίας, Γαλλίας και Γερμανίας είχαν, αρχικά, καταλήξει σε συμβιβασμό, αλλά τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, λόγω διαφωνίας ως προς το ποσοστό της αύξησης των τόκων.

Και τελικά, μπροστά στην σφοδρή επίθεση που εξαπέλυσαν, ομαδόν, εναντίον του οι αντιπολιτευόμενοι Δεληγιάννης και Ράλλης, οι Αυλικοί- και απροκάλυπτα ο διάδοχος Κωνσταντίνος, ο οποίος έφιππος, στο Πεδίον του Άρεως, ενθάρρυνε τα πλήθη των διαδηλωτών εναντίον το Τρικούπη -οι ξένοι τραπεζίτες και οι εγχώριοι κερδοσκόποι ( Ανδρέας Συγγρός), ο Τρικούπης υπέβαλε, το 1895, την παραίτησή του στο βασιλιά Γεώργιο.

Στις εκλογές που διεξήχθησαν, στις 16 Απριλίου 1895, υπό συνθήκες τρομοκρατίας που «θύμιζαν εποχή Βούλγαρη» ( του γνωστού με το προσωνύμιο «Τζουμπές), ο Χαρίλαος Τρικούπης, για τρεις ψήφους δεν επέτυχε να βγει βουλευτής στην περιφέρεια Μεσολογγίου∙ και «αντί του Τρικούπη βγήκε ο Γουλιμής, φίλος του Δεληγιώργη και ασήμαντο πρόσωπο».

«Ώστε ανθ΄ημών ο Γουλιμής», είπε, μόνον, ο Τρικούπης και σιώπησε!

Και στις 5 Μαΐου 1895 έφυγε για την Ευρώπη, όπου και πέθανε, πικραμένος, από καρδιακή προσβολή, στις 30 Μαρτίου του 1896, στις Κάννες της Γαλλίας, σε ηλικία 63 ετών.

Και ο Δεληγιάννης πήρε την εκδίκησή του! Αρνήθηκε να στείλει πολεμικό πλοίο για την μεταφορά της σορού του Χ. Τρικούπη στην Αθήνα!

«Είναι απολύτως πλέον αδύνατον να διοικηθώμεν υπό το κράτος του ρουσφετίου… ο δε Βασιλεύς είναι ο μέγιστος των ρουσφετολόγων…», έγραφε ο Χαρίλαος Τρικούπης στην Πολιτική Διαθήκη του, που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες, μετά τον θάνατο του.

Το άγαλμα του Χαρίλαου Τρικούπη στην Παλιά Βουλή.« Η Ελλάς θέλει να ζήσει και θα ζήσει».