Μετά την εκθρόνιση του Γερμανόφιλου βασιλιά Κωνσταντίνου, ο Βενιζέλος επέστρεψε στην Αθήνα, στις 13 Ιουνίου του 1917, ως κυβερνήτης της όλης Ελλάδας, με το όραμα της Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών! Και ενώ το όραμά του πραγματοποιείται με την συνθήκη των Σεβρών, το 1920, ο ενσαρκωτής της Μεγάλης Ιδέας, που δικαιώθηκε άλλη μια φορά για την τολμηρή πολιτική που ακολουθούσε και τις προβλέψεις του για την νίκη των συμμάχων της Αντάντ, δέχεται δολοφονική επίθεση από τα άναντρα «κοπέλια» του έκπτωτου βασιλιά!

«Ο Έλληνας Πρωθυπουργός βρισκόταν στη Γαλλία για την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, η οποία περιελάμβανε το σύνολο των παραχωρήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις νικήτριες χώρες του Μεγάλου Πολέμου (Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου) που είχε ολοκληρωθεί το 1918. Ως καθοδηγητής της προσπάθειας της Ελλάδας για την ικανοποίηση των εδαφικών της βλέψεων, ο Κρης ηγέτης καταφέρνει με τις διπλωματικές του ικανότητες να εκπληρώσει σε μεγάλο βαθμός τις επιδιώξεις της Μεγάλης Ιδέας. Τρεις ημέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας και την λήξη των συζητήσεων (30 Ιουλίου), ο Βενιζέλος αναχωρεί από το Παρίσι∙ και εν όσω βρίσκεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λυών, δέχεται δολοφονική επίθεση με περίστροφο από δύο απότακτους αντιβενιζελικούς αξιωματικούς. (Πηγή:OFFLINEPOST)

Τη στιγµή που επιχειρεί να επιβιβαστεί στην αµαξοστοιχία, εµφανίζονται δύο άγνωστοι σ’ αυτόν άνδρες και τον σηµαδεύουν µε τα περίστροφά τους. Πυροβολούν εναντίον του δέκα φορές! Από θαύµα δεν καταφέρνουν να τον σκοτώσουν. Το θύµα προλαβαίνει να πέσει ασυναίσθητα κάτω για να προστατευτεί. Τραυµατίζεται ελαφρά στον ώµο και λίγο πιο κάτω στο χέρι. Οι δράστες µετά την αποτρόπαια πράξη τους επιχειρούν να διαφύγουν, αλλά συλλαµβάνονται από τις Αρχές. Από την ταυτοποίηση των στοιχείων που θα ακολουθήσει, προκύπτει ότι πρόκειται για δύο Έλληνες βασιλόφρονες απότακτους αξιωµατικούς, τον υποπλοίαρχο Απόστολο Τσερέπη και τον υπολοχαγό του Μηχανικού Γεώργιο Κυριάκη. (Πηγή: MAXMAG)

Οι 2 επίδοξοι δολοφόνοι του Βενιζέλου καταδικάστηκαν τον Ιανουάριο του 1921 από τη Γαλλική ∆ικαιοσύνη σε ποινή φυλάκισης 5 ετών, αλλά αφέθηκαν ελεύθεροι το 1923.

Aπόπειρα δολοφονίας κατά του Ελ. Βενιζέλου στο Παρίσι. Πηγή εικόνας: sansimera.gr

Μετά τον Βενιζέλο, τον δημιουργό της Μεγάλης Ελλάδας της συνθήκης των Σεβρών, που καταψηφίστηκε στις εκλογές, τον Νοέμβρη του 1920, από τον ελληνικό λαό, που πίστεψε τους «αντιβενιζελικούς- βασιλόφρονες» πως θα σταματούσαν τον Μικρασιατικό πόλεμο και θα γύριζαν στα σπίτια τους. «οίκαδε», τα στρατευμένα παιδιά του, επήλθε η Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Αντιθέτως με όσα προεκλογικά διεκήρυσσαν με τα οποία ξεγέλασαν τον ελληνικό λαό και παρά την εχθρική, τώρα, στάση των συμμάχων της Αντάντ, απέναντι στον επανελθόντα στον ελληνικό θρόνο μετά το νόθο Δημοψήφισμα της 5 Δεκεμβρίου 1920, βασιλιά Κωνσταντίνο (τον… «12^Ο», που ως διάδοχος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου… «θα έπαιρνε την Πόλη») και παρά την απομόνωση της Ελλάδας, συνέχισαν τον πόλεμο, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει η ήττα του ελληνικού στρατού, από τον Κεμάλ, η μεγάλη εθνική συμφορά της σφαγής χιλιάδων Ελλήνων, ο ξεριζωμός και η προσφυγοποίηση δύο εκατομμυρίων ανθρώπων από την Μικρά Ασία, την πανάρχαια κοιτίδα του Ελληνισμού.

Και μετά την τελευταία κυβέρνηση Βενιζέλου, το 1928- 1932, το «χάος»! Τα αλλεπάλληλα πραξικοπήματα, η ακυβερνησία, η κατάργηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, η δικτατορία του βασιλιά Γεωργίου Β΄- Ι. Μεταξά, το 1936.

Και η δεύτερη απόπειρα δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Μετά τις εκλογές του Μαρτίου του 1933, και ενώ το κλίμα διχασμού εξακολουθεί να μαίνεται στην Ελλάδα, διεξάγονται εκλογές στις οποίες οι αντιβενιζελικοί και το Λαϊκό Κόμμα του Παναγή Τσαλδάρη επικρατούν με μικρή διαφορά από τους Φιλελεύθερους. Το βράδυ της ίδιας μέρας, ο στρατιωτικός και βενιζελικός Νικόλαος Πλαστήρας προχωράει σε αποτυχημένο πραξικόπημα για να ανατρέψει την νέα κυβέρνηση και να επιβάλει τον Βενιζέλο, διότι πίστευε πως υπήρχε κίνδυνος για την ανατροπή του δημοκρατικού πολιτεύματος και της επαναφοράς του βασιλικού καθεστώτος με την άνοδο στον βασιλικό θρόνο του εξορισθέντα Γεωργίου Β΄.

«Ήταν βράδυ της 6ης Ιουνίου 1933, ο Ελευθέριος Βενιζέλος μαζί με τη σύζυγό του, γευμάτιζαν στο σπίτι της Πηνελόπης Δέλτα στην Κηφισιά. Παρέμειναν εκεί ως τις 11 το βράδυ, οπότε πήραν το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα. Το αυτοκίνητό τους ακολουθούσε ένα δεύτερο αμάξι που περιλάμβανε τους άνδρες της ασφάλειας του Βενιζέλου που εκείνη την περίοδο ήταν αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχοντας μόλις χάσει τις εκλογές. Φτάνοντας στο Μαρούσι, ένα αυτοκίνητο με σβησμένα φώτα σταμάτησε τον δρόμο του αυτοκινήτου ασφαλείας και τότε ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί. Αφού σκότωσαν έναν από τους σωματοφύλακες που επέβαινε στο συνοδευτικό αμάξι, στράφηκαν στον πρωθυπουργό. Εκείνος, προφυλάσσοντας τη σύζυγό του, διέταξε τον οδηγό να αναπτύξει ταχύτητα προκειμένου να ξεφύγουν. Η καταδίωξη με δεκάδες πυροβολισμούς, διήρκησε περίπου μια ώρα και ο απολογισμός της ήταν ο ελαφρύς τραυματισμός της Έλενας, συζύγου του Βενιζέλου». (Πηγή MAXMAG. Ελισσάβετ Μιχαηλίδου)

Οι επίδοξοί δολοφόνοι του Βενιζέλου δικάστηκαν το 1935, Η δίκη των κατηγορουμένων για την απόπειρα δολοφονίας κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου θα ξεκινήσει στις 22 Φεβρουαρίου 1935. Στο εδώλιο θα καθίσουν συνολικά 18 άτομα, μεταξύ αυτών ο Διοικητής Γεν. Ασφάλειας Ιωάννης Πολυχρονόπουλος και ο λήσταρχος Καραθανάσης. Κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας θα αποκαλυφθεί ότι για την απόπειρα κατά του τ. πρωθυπουργού είχαν διατεθεί 2.000.000 δραχμές με άγνωστο χρηματοδότη. Η δίκη δεν τελείωσε ποτέ. Αναβλήθηκε «επ’ αόριστον», επειδή μεσολάβησε το βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, που κατέληξε σε αποτυχία και συνετέλεσε στην κυριαρχία των φιλοβασιλικών δυνάμεων, που επανέφεραν από την εξορία τον Γεώργιο Β’. (Πηγή:OFFLINEPOST)

Οι τρύπες από τις σφαίρες στο αυτοκίνητο του Ελ. Βενιζέλου κατά την απόπειρα δολοφονίας του το 1933. Πηγή εικόνας: tovima.gr <

Εν τέλει, ο «ενσαρκωτής» της Μεγάλης Ιδέας απεβίωσε στην αυτοεξορία του στο Παρίσι το 1936 από φυσικά αίτια.

Κατά την περίοδο μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο , 1946-1949, οι γενιές του ΄40 και του ΄50, έχουμε, πλέον, τα προσωπικά μας βιώματα, για να μπορούμε- σε συνδυασμό με την ιστορική γνώση της προπολεμικής πολιτικής κατάστασης- να κρίνουμε ανεπηρέαστοι από την κομματική μυθολογία, εκείνους τους πολιτικούς που τόλμησαν, έστω και βήμα, βήμα, να ξεφύγουν από την κακομοιριά της μικροπολιτικής και να ανοίξουν τον δρόμο στην πολιτική των ανοιχτών οριζόντων και της συμπόρευσης της Ελλάδας με τις δημοκρατικές, ανεπτυγμένες και ευνομούμενες χώρες της Ευρώπης. Και συγκεκριμένα, να εκτιμήσουμε τη σημασία της βραχύχρονης κεντρώας πολιτικής της κυβέρνησηςτου Ν.Πλαστήρα και το κόστος της… «εξίσωσης» του « Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος»∙π όσα χάσαμε μετά την ανακοπή της «Κεντρώας Άνοιξης» του ΓεωργίουΠαπανδρέου 1964- 1965, και πόσο ακριβά πλήρωσε ο ελληνικός λαός και η χώρα το βασιλικό πραξικόπημα, την «Αποστασία» του 1965 και το επακολούθημά τους, την εφτάχρονη δικτατορία των Συνταγματαρχών, Απρίλιος 1967- Ιούλιος 1974.

Και οι νεότερες γενιές, που είδαν και γνώρισαν τα αποτελέσματα της ομαλής μετάβασης από την βασιλευόμενη κακοποίηση της Δημοκρατίας και το δικτατορικό καθεστώς που επέβαλε η ελληνική Χούντα, στην Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, καθώς και στην ένταξης της χώρας μας στην ΕΟΚ και στη συνέχεια στην Ε.Ε., μπορούν τώρα να συγκρίνουν και να αξιολογήσουν το έργο και την Πολιτεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή της Ε.Ρ.Ε και του Κ.Καραμανλή της Ν.Δ. του 1974-1980.

Και όσον αφορά τους μετά τον Κωνσταντίνο Καραμανλή του 1974- 1980, πολιτικούς ηγέτες, της «μικρής» ή της «μεγάλης πολιτικής», θα αξιολογηθούν - ιστορικά- και θα τοποθετηθούν στη θέση που τους αξίζει, όταν αποτοξινωμένοι από τα παραισθησιογόνα της μικροκομματικής προπαγάνδας οι Έλληνες αναστοχαστούν και αναμετρήσουν με καθαρά δικιά τους κρίση πού ήταν η Ελλάδα του χθες και πού η Ελλάδα του σήμερα, και ποιοι ήταν οι πολιτικοί ηγέτες που πραγματοποίησαν τα βήματα ή τα άλματα προς τα εμπρός και ένα ασφαλέστερο αύριο και ποιοι εκείνοι που έβλεπαν απαθείς από το ύψος του καλαμιού που ίππευαν « τα τρένα της προόδου να περνάν» ή ακόμα χειρότερα, ποιοι παριστάνοντας τους θεόπνευστους Προφήτες που θα οδηγούσαν τον δυστυχή λαό «δια της Ερυθράς θαλάσσης εις την γην της Χαναάν», τον άφησαν να πνιγεί στην ερυθρά θάλασσα της χρεοκοπίας∙ και αυτοί που αντί της «Σεισάχθειας», που υπόσχονταν, τον φόρτωσαν ως υποζύγιο με το ασήκωτο βάρος τριών μνημονίων»!