Η χωρίς όρια και η διά παντός μέσου αντιπολιτευτική δράση κατά των μεγάλων πολιτικών ηγετών του νεοελληνικού κράτους, η υπονόμευση του έργου τους, η ανατροπή τους και η ανακοπή της εφαρμοζόμενης από αυτούς πολιτικής οδήγησε, κατά κανόνα, σε εθνικές περιπέτειες και δεινοπαθήματα για τον λαό.

Μετά την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια, η επιβολή της Βασιλείας ( Απόλυτη Μοναρχία) και η Βαυαροκρατία.

Μετά τον Χαρίλαο Τρικούπη, επί των διαδόχων του, η «Εθνική Καταισχύνη» του 1897! Οι φιλοπόλεμοι «υπερπατριώτες» με την ασύδοτη δράση της «Εθνικής Εταιρίας» που ίδρυσαν και η οποία είχε καταστεί (συνειδητά ή ασυνείδητα για τους ιδρυτές της) όργανο των συνωμοτικών σχεδίων του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ της Γερμανίας (γυναικάδελφου του διαδόχου και μετά το 1913, βασιλιά, Κωνσταντίνου Α΄), καθώς και των ξένων και ντόπιων τραπεζιτών και κερδοσκόπων- αφού εξώθησαν την Ελλάδα στον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 και επέτυχαν την επαίσχυντη ήττα του ανοργάνωτου και διοικούμενου από τους «βασιλόπαιδες» ελληνικού στρατού- κατάφεραν να επιβληθεί τελικά στην Ελλάδα, το 1898, ο διακαώς, επιδιωκόμενος, από την εποχή του Τρικούπη, Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος(ΔΟΕ).

Μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση- για δεύτερη φορά- το 1915, του Ελευθερίου Βενιζέλου που διαφώνησε με τον βασιλιά Κωνσταντίνο Α΄ για την ένταξη της Ελλάδας στην συμμαχία της «Αντάντ»∙ μετά την πραξικοπηματική διάλυση της Βουλής από τον βασιλιά Κωνσταντίνο και την επικράτηση του «Κόμματος των Εθνικοφρόνων» με αρχηγό τον Δημ. Γούναρη, η Ελλάδα γνώρισε τον μεγάλο Εθνικό Διχασμό και τον δεύτερο (μετά από τον εμφύλιο του 1823-1824) εμφύλιο πόλεμο, το 1916 («Νοεμβριανά»).

(Ο διάδοχος του βασιλικού θρόνου της Ελλάδας, που έγινε βασιλιάς ως Κωνσταντίνος Α΄, μετά την δολοφονία του πατέρα του Γεωργίου Α΄ στη Θεσσαλονίκη το 1913, σε αντίθεση με τον πατέρα του Γεώργιο Α’ και κατά παράβαση του υπάρχοντος συντάγματος, είχε την απαίτηση να επιβάλει ως απόλυτος μονάρχης στην εκλεγμένη κυβέρνηση Βενιζέλου την εξωτερική πολιτική που ευνοούσε την πολιτική του Κάιζερ της Γερμανίας Γουλιέλμου Β’ και συγγενή του εξ αγχιστείας, καθότι είχε παντρευτεί την αδερφή του Σοφία.

Η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου Α’, σύμφωνα με τις μαρτυρίες σημαντικών προσώπων της εποχής και Ιστορικών, έγινε από πράκτορες του Κάιζερ της Γερμανίας, προκειμένου- εν όψει του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου -να ανέλθει στον βασιλικό θρόνο της Ελλάδας ο σύζυγος της αδελφής του Σοφίας, Κωνσταντίνος.

Ο δολοφόνος του βασιλιά Γεωργίου Α΄, Αλέξανδρος Σχινάς, που όπως διαδόθηκε ήταν αναρχικός, μανιακός και ανισόρροπος, «δεν ήταν ούτε ανισόρροπος ούτε αναρχικός, αλλά υπήρξεν όργανον ανθρώπων που ενεργούσαν προς εξυπηρέτησιν ξένης δυνάμεως, η οποία είχεν συμφέρον να θέσει εκ ποδών τον βασιλέα Γεώργιον, του οποίου ήταν γνωστά τα θερμά υπέρ της Αγγλίας αισθήματα». Και δεν αυτοκτόνησε, «αλλά τον έριξε από το παράθυρο του Διοικητηρίου ανώτατος αξιωματικός της Χωροφυλακής». Και ο βασιλιάς Γεώργιος Α΄ «έπεσε θύμα των εν Βαλκανική βλέψεων της Γερμανίας»∙ « οι Γερμανοί είχαν λόγους να πιστεύουν ότι ο Κωνσταντίνος που θα τον διαδεχόταν, θα ήταν όργανο του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ και θα ακολουθούσε γερμανόφιλη πολιτική στον ευρωπαϊκό πόλεμο που σχεδίαζαν»)!

Γιάννη Κορδάτου.Η Ιστορία της Ελλάδας « Η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου )

Και πράγματι, ο γαμπρός του Κάιζερ αποδείχτηκε- δυστυχώς για την Ελλάδα- αντάξιος της εμπιστοσύνης του Γερμανού Αυτοκράτορα! Ο Κωνσταντίνος, αφού δεν μπόρεσε, ευθέως και εξαρχής, να συμμαχήσει με την Γερμανία, τάχθηκε -ως… «ειρηνόφιλος», υπέρ της ουδετερότητας της Ελλάδας, θεωρητικά, και, στην πράξη, υπέρ των συμφερόντων της Γερμανίας! Και παρέμεινε αμετακίνητος, ακόμα κι όταν Γερμανοί και Βούλγαροι επιτέθηκαν κατά της Σερβίας, με την οποίαν η Ελλάδα είχε συνάψει από το 1913, την Ελληνοσερβική Συνθήκη, που εγγυόταν τις εδαφικές κτήσεις των δύο χωρών, καθώς και την αμοιβαία παροχή στρατιωτικής βοήθειας σε περίπτωση απρόκλητης επίθεσης εναντίον τους.

Και αφού ο Βενιζέλος, κατ’ εφαρμογήν της ανωτέρω Συνθήκης και για την υπεράσπιση της Σερβίας είχε ψηφίσει, το 1915,στην Βουλή την επιστράτευση, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, ως πιστός «ουδετερόφιλος»(!), διαφώνησε αναγκάζοντας, για δεύτερη φορά, σε παραίτηση τον Βενιζέλο, τον Σεπτέμβριο του 1915, και αφού διέλυσε την Βουλή, όπου πλειοψηφούσε η Βενιζελική παράταξη, μετά από τις πρόσφατες εκλογές, προκήρυξε, τον Δεκέμβριο του 1915, νέες εκλογές, στις οποίες απείχε ο Βενιζέλος διαμαρτυρόμενος για την αντισυνταγματική διάλυση της Βουλής, με αποτέλεσμα να επικρατήσει το φιλοβασιλικό «Κόμμα των Εθνικοφρόνων» , με αρχηγό τον Δημ. Γούναρη, που ανέλαβε να υλοποιήσει την κυβερνητική πολιτική του Κωνσταντίνου!

Και το 1916, μετά από το άνοιγμα του Μακεδονικού Μετώπου από τους Αγγλογάλλους που είχαν από το 1915, μετά την μάχη της Καλλίπολης αποβιβαστεί στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να υποστηρίξουν τους Σέρβους, που δέχονταν την επίθεση από το στρατό Γερμανών και Βουλγάρων, ο Κωνσταντίνος, ως συνεπής, και πάλι,…«ουδετερόφιλος», συμφώνησε με τους Γερμανούς και τους Βούλγαρους να καταλάβουν, κατόπιν συμφωνίας, «αμαχητί», το οχυρό του «Ρούπελ», καθώς και την παράδοση του Δ΄ Σώματος του ελληνικού στρατού! Και το πλέον επονείδιστο, επέτρεψε στους Βούλγαρους να καταλάβουν ολόκληρη την Ανατολική Μακεδονία!

Η Βουλγαρική κατοχή της Ανατολικής Μακεδονίας (1916-1918)

«Στη διάρκεια της Βουλγαρικής Κατοχής, 1916- 1918, ο ελληνικός πληθυσμός στις πόλεις και τα χωριά της Μακεδονίας υπέστη διώξεις, λιμοκτονία, ομηρίες καθώς και συλλήψεις, φυλακίσεις, βιαιοπραγίες και βασανισμούς από τη μυστική βουλγαρική αστυνομία και τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό. Ως αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους. Στην Ανατολική Μακεδονία είχαν εγκατασταθεί μόνιμα από το 1913 πολλοί Έλληνες πρόσφυγες από την Ανατολική Ρωμυλία και την Ανατολική Θράκη, ο οποίοι μαζί με τους ντόπιους Μακεδόνες υπέστησαν και αυτοί, ελάχιστα χρόνια μετά την έλευσή τους, τον λιμό, τις εξορίες και τις βιαιότητες του Βουλγαρικού κατοχικού στρατού. Υπολογίζεται ότι κατά τη Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί»

Η επέκταση της Βουλγαρίας κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με την κατοχή των ελληνικών εδαφών της Ανατολικής Μακεδονίας. ( Wikipedia).

Η παράδοση της Αν. Μακεδονίας και του ελληνικού Δ’ Σώματος Στρατού, στους Γερμανοβουλγάρους, με περισσότερους από 7.000 αξιωματικούς και στρατιώτες που κατέληξαν αιχμάλωτοι στο γερμανικό στρατόπεδο του Γκέρλιτς, προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, την οργή και την αγανάκτηση των Ελλήνων της Β. Ελλάδας και ιδιαίτερα των στρατιωτικών, των αγωνιστών των Βαλκανικών πολέμων και νικητών των Βουλγάρων, κατά τον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο.

Η κατάληψη της Αν. Μακεδονίας από τους Βουλγάρους και ο κίνδυνος να παραχωρηθεί, μελλοντικά, η Θεσσαλονίκη από την «Αντάντ» στους σύμμαχούς τους, τους Σέρβους συνέγειρε τις πατριωτικές δυνάμεις στη Θεσσαλονίκη και ευρύτερα την Β. Ελλάδα , οι οποίες δημιούργησαν το «Κίνημα της Εθνικής Αμύνης» της Θεσσαλονίκης, το οποίο τάχθηκε, υπέρ της «Αντάντ» και εναντίον της πολιτικής του Βασιλικού καθεστώτος της Αθήνας.

Η επαναστατική «Επιτροπή» του κινήματος ανέθεσε στη συνέχεια την πολιτική αρχηγία του κινήματος στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος μετέβη από την Αθήνα στα Χανιά, όπου, μαζί με τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη και τον στρατηγό Παναγιώτη Δαγκλή (Τριανδρία), συγκρότησαν, στις 16 Σεπτεμβρίου 1916, την «Προσωρινή Κυβέρνηση Θεσσαλονίκης», στην οποία υπάγονταν εκτός από την Β. Ελλάδα, τα νησιά του Αιγαίου και η Κρήτη.

Και η Ελλάδα χωρίστηκε σε δύο κράτη: το κράτος των Αθηνών και το κράτος της Θεσσαλονίκης, το κράτος των «Κωνσταντινικών» και το κράτος των «Βενιζελικών», την «Παλιά Ελλάδα» και την «Ελλάδα των Νέων Χωρών»!

Και στην διχοτομημένη Ελλάδα ξαναπαίχθηκε, ΠΡΟΣΕΧΩΣ στην ΕΘΝΙΚΗ ΣΚΗΝΗ, σε επανάληψη, η τραγωδία των «Αδερφοφάδων»!