Το «χαρτί» σαν δημόσιο μέσο ήταν ανέκαθεν στην Ελλάδα παντοδύναμο, είτε σωστικό είτε ολέθριο.

Ο άνθρωπος είναι περίεργο ον. Μεγαλουργεί και αμαρτάνει. Αμαρτάνει και μεταμελείται για να ξαναμεγαλουργήσει.

Ζούμε σε μια χώρα της πλέον εύκρατης ζώνης, με γαλάζιες θάλασσες και λιόχαρες μέρες, κι όμως, νά που τα καταφέρνουμε να πορεύεται στο άγνωστο μια ολόκληρη κοινωνία θαλασσοπνιγμένη και κλυδωνιζόμενη.

Οι Έλληνες έχουμε διατρίψει και διαπρέψει στους πολέμους κατά τη μακραίωνη ιστορία μας. Αυτοί οι πόλεμοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν αμυντικοί. Ξεκινούσαν από υπεράσπιση προσβαλλομένων νομίμων δικαιωμάτων, πράγμα που καθαγίασε αυτούς τους αγώνες και τους παρέδωσε φωτεινά ορόσημα στην παγκόσμια…

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος υπήρξε σοφός, μύστης, πανεπιστήμων και μέγας κοινωνικός και πολιτικός αναμορφωτής. Γιατί άραγε;

Προσωπικά δεν είχα την ατυχία να ζήσω κανένα πόλεμο, φαντάζομαι όμως ότι θα είναι παιχνιδάκι μπροστά στα δράματα που ζει σήμερα η Ελλάδα. Ένα παιχνίδι με πραγματικά όπλα, αλλά σίγουρα ένα παιχνίδι. 

Η ιστορία του ανθρώπου από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα είναι γραμμένη με αίμα και γεμάτη από μεταναστεύσεις και προσφυγιά.

Την περασμένη Τρίτη, 6 του Σεπτέμβρη 2016, το κανάλι της Βουλής μετέδωσε την τελετή βράβευσης των ολυμπιονικών του Ρίο στην αίθουσα Γερουσίας της Βουλής.

Γράφαμε τις προάλλες για τον αυτοπροσδιορισμό και τις παγίδες που συνεπάγεται, αλλά το θέμα δεν εξαντλείται σ’ ένα άρθρο. Γιατί, δεν είναι μόνο το πώς προσδιορίζουμε τον εαυτό μας, αλλά και τι ιδέα έχουμε γι’ αυτόν.