Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος υπήρξε σοφός, μύστης, πανεπιστήμων και μέγας κοινωνικός και πολιτικός αναμορφωτής. Γιατί άραγε;

Γιατί, εκτός από τη βαθύνοιά του πάνω στα επιστημονικά πεδία, απέβλεψε παράλληλα και σε ηθικοπλαστικούς και εκπαιδευτικούς στόχους, που ακόμα και σήμερα φαντάζουν απλησίαστοι.

Η σχολή του, το περίφημο «Ομακοείον» του Κρότωνα της Ιταλίας, είχε σκοπό να εκπαιδεύσει, και μάλιστα με ένα έξυπνο αλληλοδιδακτικό σύστημα, εκτός από επιστήμονες στα θεωρητικά πεδία (μαθηματικά, αστρονομία, μουσική) και ανθρώπους ολοκληρωμένης παιδείας, που θα ήταν έτοιμοι να διοικήσουν με τον καλύτερο τρόπο τις πόλεις-πατρίδες τους. Μια, θα λέγαμε, «ανώτατη σχολή δημόσιας διοίκησης», κάτι πρωτοποριακό για την εποχή, σχεδόν ανατρεπτικό, που ήταν φυσικό να συναντήσει τους διώκτες-τυράννους της Κάτω Ιταλίας.

Σήμερα που έχουμε τόσο πανάκριβα αλλά και εξεζητημένα ασχοληθεί με την πλήρη εξειδίκευση, και είμαστε υπερήφανοι που διαθέτουμε λ.χ. χειρουργό οφθαλμίατρο του αριστερού οφθαλμού (!), δεν έχουμε ακόμα καταφέρει, και νομίζω σε κανένα μέρος του κόσμου, να εκπαιδεύουμε πολιτικούς, αφήνοντας ένα τόσο σοβαρό θέμα στην τύχη και στο έλεος της κομματικής θηριωδίας.

Η φιλαλήθεια, η φιλεργατικότητα, η φιλία, η φιλοπατρία, το αίσθημα ευθύνης και η συνέπεια λόγων και έργων είναι κάποιες από τις μεγάλες αρετές που διδάσκονταν στην πυθαγόρεια αδελφότητα, και που θα ’πρεπε να κοσμούν και τους σημερινούς πολιτικούς της κυβερνητικής καριέρας.

Και ερωτάται: Είναι δυνατόν όταν θέλουμε να κτίσουμε ένα σπίτι, να απασχολούμε τον καλύτερο, έμπειρο και φυσικά πτυχιούχο αρχιτέκτονα, και όταν θέλουμε να κτίσουμε μια «πολιτεία» -που είναι το ύψιστο δημιούργημα του ανθρώπου- να ανεχόμαστε ανεπαρκείς και άθλιους πολιτικούς;

Είναι δυνατόν να παραγκωνίζονται οι επαΐοντες και να διοικούν οι ηγεμονίσκοι παρέα με τους ημέτερους;

Από αυτή την άρρωστη σχέση έχουμε ένα σωρό συγγενή επακόλουθα: Είναι δυνατόν να φιμώνονται οι ανεξάρτητες αρχές, ό,τι πιο υγιές υπάρχει σε μια δημοκρατία;

Είναι δυνατόν να καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, το δικαίωμα του διαμαρτύρεσθαι, η διαφωνία και τελικά αυτή η ίδια η πολιτική συναίνεση; Έχουμε σήμερα την πολυτέλεια να βαδίζουμε μέσα σε τόση ομίχλη;

Είναι δυνατόν να επιτρέπουμε σε δικτατορίσκους να ελλοχεύουν μέσα στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες και να παραχαράσσουν το νόμισμα;

Οι άρχοντες είναι οι πρώτοι που οφείλουν να υποτάσσονται στους νόμους και στις αποφάσεις των δικαστηρίων. Το είπε καθαρά ο Σόλων πριν από 2.600 χρόνια: « Οι πόλεις (δηλαδή τα κράτη) διοικούνται άριστα όταν οι πολίτες πειθαρχούν στους άρχοντες και οι άρχοντες στους νόμους (!)» (Στοβαίος, Γνώμαι παλαιών).

Όσο βλέπουμε κάθε μέρα έκτροπα, αλλά και γελοία θέατρα πολιτικών στη διεθνή σκηνή (όρα και αμερικανικές «κυνομαχίες») τόσο παγιώνεται η παγκόσμια ανάγκη να λειτουργήσουν επιτέλους με όλες τις προδιαγραφές και τις εξασφαλίσεις ποιότητας (ISO) «σχολές πολιτικής και δημόσιας διοίκησης», οι οποίες θα τροφοδοτούν κατ’ αποκλειστικότητα ικανά και ολοκληρωμένα άτομα στους θώκους της εξουσίας.

Αν μάλιστα δεν αρέσει ο τίτλος, ας υιοθετηθεί το «Ακαδημία πολιτικής», ένας ανώτερος και πνευματικότερος όρος. Είναι και μια ευκαιρία να διασώσουμε τον όρο «ακαδημία» που δυστυχώς τον βλέπουμε κάθε μέρα να ευτελίζεται στη μπάλα, στα γυμναστήρια, στο χορό, στην οψοποιητική, στα σουβλάκια και όπου αλλού τον επινοήσει το επιχειρηματικό δαιμόνιο...