Προσωπικά δεν είχα την ατυχία να ζήσω κανένα πόλεμο, φαντάζομαι όμως ότι θα είναι παιχνιδάκι μπροστά στα δράματα που ζει σήμερα η Ελλάδα. Ένα παιχνίδι με πραγματικά όπλα, αλλά σίγουρα ένα παιχνίδι.

Και για να εξηγηθούμε, στον πόλεμο βιώνεις απώλειες, αναιτιολόγητες θηριωδίες και τον υπέρτατο κίνδυνο, όμως είσαι ελεύθερος να δράσεις, μάχεσαι για έναν σκοπό, γνωρίζεις τον αντίπαλο, επινοείς, θυσιάζεσαι με αξιοπρέπεια και κερδίζεις ή χάνεις, αλλά και χαμένος ακόμα κερδίζεις τουλάχιστο «ευλογίαν και δόξαν αγήρατον», όπως υπενθυμίζουν οι επιγραφές στα ηρώα των αρχαίων πεσόντων.

Το σημερινό δράμα είναι πολύ πιο ανυπόφορο και ανελέητο, και δεν προσφέρει καμιά κονίστρα ένδοξου αγώνα. Ο νέος που κάνει το χέρι στη γριά μάνα του με τη σύνταξη του ΟΓΑ για να ταΐσει τη φαμίλια του είναι ο άγνωστος ήρωας της σύγχρονης τραγωδίας, μιας τραγωδίας γεμάτης εγκλήματα και χωρίς τιμωρίες. Ένας άνεργος -όπως αυτός που βγήκε προχθές στα κανάλια- ανάπηρος, πολύτεκνος και με ένα παιδί ΑΜΕΑ, που χάνει για στεγαστικά χρέη το σπίτι του, το μοναδικό περιουσιακό του στοιχείο, είναι το απόλυτο θύμα της κρατικής δολιότητας.

Οι οικονομικοί μας δείκτες έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ σε παγκόσμια κλίμακα. Συσσωρευμένα δάνεια τεσσάρων (!) ΑΕΠ, ληξιπρόθεσμες οφειλές κοντά στο ένα ΑΕΠ, απομείωση κατά 40% της ελληνικής περιουσίας, εξαφάνιση της μεσαίας τάξης (συρρικνώθηκε στο 15%), η υψηλότερη συνολική φορολογία στον κόσμο, η μισή οικονομία μαύρη, η ανεργία -εάν συνυπολογισθεί και ο βαθμός εργασιακής απόδοσης- γύρω στο 50%, αρνητική ανάπτυξη για έβδομη χρονιά και ανενδοίαστη απουσία του κοινωνικού κράτους, ενός κράτους που εκτελεί με ιταμότητα και με απίστευτη πολιτική διγλωσσία τις εντολές των Ευρωπαίων δανειστών.

Ποια εθνική πολιτική μπορεί σήμερα να ασκήσει μια ελληνική κυβέρνηση όταν είναι ανδράποδο της Ευρώπης και ταυτόχρονα (όπως η παρούσα) ανδράποδο των ιδεών της;

Γράφτηκε τη βδομάδα που μας πέρασε στα φύλλα ότι παρατηρείται μεγάλη ακινησία και ρητορική ανακύκλωση του παρελθόντος, μια ανακύκλωση που δεν δίνει λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα και που επιδιώκει για άλλη μια φορά να διχάσει.

Ανασύρθηκε και ο ποιητής (Γιώργος Σεφέρης, «Μυθιστόρημα») να μας υπενθυμίσει με τη φωνή της μούσας Καλλιόπης ότι «δεν έχουμε ποτάμια, δεν έχουμε πηγές, μονάχα λίγες στέρνες άδειες κι αυτές»...

Οι δανειστές παγίδεψαν τέσσερις διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις όλου του χρωματικού πολιτικού φάσματος, ευτελίζοντας όλους τους ιδεολογικούς προσδιορισμούς των πολιτικών δυνάμεων της χώρας, εκτός ίσως από το ταριχευμένο ΚΚΕ. Το οδυνηρό όμως είναι ότι προσημείωσαν ολόκληρο τον ελληνικό πλούτο και -πολύ φοβάμαι και- τις πηγές της ενέργειας νυν και αεί, εκδικούμενοι την ελληνική πονηρία και αναβλητικότητα.

Η Ελλάδα διεκδικεί μια παγκόσμια πρωτιά που σφυρηλατήθηκε και προωθήθηκε από όλες τις μεταδικτατορικές κυβερνήσεις: στηρίχθηκε στα δανεικά, που σημαίνει, σε ξένες πλάτες και στις αντοχές του αύριο.

Με εξαίρεση τη διετία μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, που φαινομενικά παρουσίασε κάποια θετικά στοιχεία (επενδύσεις, απορροφητικότητα κονδυλίων και μέγιστο κατά κεφαλήν εισόδημα), όλες αυτές τις δεκαετίες έζησε στον «αέρα» και στην επανάπαυση. Και χωρίς επαρκείς επενδύσεις.

Η επένδυση είναι ο δείκτης της παρατεταμένης υγείας μιας οικονομίας. Όποιος δεν πραγματοποιεί επενδύσεις καταστρέφει ανεπανόρθωτα τον πλούτο του. Όποιος αποβιομηχανοποιείται και δεν εκσυγχρονίζεται τεχνολογικά και παραγωγικά τρώει τις σάρκες της αυριανής του μέρας.

Είναι βέβηλο, ολέθριο και διαλυτικό να σπάζουμε τον κουμπαρά για να τρώμε στις ταβέρνες και να πίνουμε αμέριμνοι τον καφέ μας στις λιακάδες της εύκρατης, της εύπιστης, της εύθραυστης και της ευάλωτης χώρας...