Ο Ανάχαρσις ο Σκύθης (7ος π.Χ.), επίτιμος Έλλην και περιώνυμος σοφός, έλεγε: «Οι νόμοι είναι σαν τα δίχτυα. Πιάνουν τα μικρά ψάρια και ποτέ τα πολύ μεγάλα».

Αν πράγματι αυτή η παρομοίωση ήταν αληθής το 600 π.Χ., είναι αδιανόητο να συμβαίνει και σήμερα με τόση ιστορική γνώση και τόση τεχνογνωσία.

Είναι αδιανόητο να συμβαίνει σε χώρες που και τα τεχνικά μέσα διαθέτουν, αλλά και θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται αντικαπιταλιστικές και χώρες της προόδου.

Ακούσαμε στις ειδήσεις: 350 ΕΥΡΩ περίπου είναι ο μέσος όρος των ποσών για τα οποία έχουν προχωρήσει οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις για χρέη προς το Δημόσιο.

Αυτοί οι πένητες θα κληθούν για άλλη μια φορά να γίνουν οι Άτλαντες που θα σηκώσουν το υπερκόσμιο φορολογικό άχθος.

Το κράτος μας, χρόνια τώρα, δεν μπαίνει στον κόπο να διαρθρώσει τα φορολογικά βάρη ανάλογα με τις φοροδοτικές ικανότητες του κόσμου. Πολύ περισσότερο, δεν θέλει να στεναχωρήσει τα μεγάλα ψάρια και κάποιους ημέτερους. Χτυπάει λοιπόν οριζόντια (όπως έχει επικρατήσει να λέγεται) και ανελέητα την εύκολη και μεγάλη «βάση δεδομένων», τουτέστι τους μικρομεσαίους και τους μπατίρηδες. (Να σημειωθεί ότι το τουρκικό ρήμα batirmak σημαίνει κυριολεκτικά βυθίζω και καταστρέφω).

Γίνονται περικοπές χαμηλών συντάξεων (χθες ακούσαμε στις ειδήσεις για περικοπή 6% στις συντάξεις χηρείας!) χωρίς ανακοίνωση και χωρίς συνταγματική διαβούλευση, που σημαίνει χωρίς λαϊκή συναίνεση.

Αυτούς όλους τους «ελαχίστους» κατά την ευαγγελική ρήση, σκέφτηκε προχθές ο πρωθυπουργός, μετά το πέρας της δημοπρασίας των τηλεοπτικών αδειών, να τους ελεήσει με το ποσό που συγκέντρωσε ο διαγωνισμός (246 εκατομμύρια ΕΥΡΩ), που είναι μεγάλο σαν τίμημα, αλλά ψίχουλο σε εθνική βάση.

Επαληθεύεται δηλαδή πάλι η λαϊκή ρήση «να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».

Εκείνο που μας φταίει τελικά και το πληρώνουμε και που μάλλον αργήσαμε να το καταλάβουμε, είναι δυστυχώς η ιδεολογική ταυτότητα της κυβέρνησης.

Τη συναντάμε κάθε λεπτό στον καθ’ ημέρα πολιτικό μας βίο, αλλά και για του λόγου το αληθές ας αναφέρουμε δυο παραδείγματα που δείχνουν την αλλεργία της κυβέρνησης στη σύννομη και συνταγματικά κατοχυρωμένη λειτουργία του ιδιωτικού τομέα και όλων των ιδιωτικών δομών της κοινωνίας.

Το ένα είναι η ευτυχία που κυρίευσε την κυβέρνηση μετά την επαναπρόσληψη και την αποκατάσταση της ΕΡΤ, και ταυτόχρονα η αδιαφορία της έως και το επίχαρμα για τους περίπου 1500 εργαζομένους στα μέσα της ιδιωτικής τηλεόρασης που θα αναγκαστεί να κλείσει.

Το δεύτερο είναι η αναφυλαξία που έχει κυρίως με την ιδιωτική εκπαίδευση. Ο πρόεδρος των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων ήταν προχθές πυρ και μανία: «Μας ζητάνε, λέει, προκειμένου να (ξανα)πάρουμε άδειες λειτουργίας, όρους οικοδομικούς, πυρασφάλειες, προϋποθέσεις ασφάλειας και χαρτομάνι, που ελάχιστα δημόσια σχολεία διαθέτουν».

Ο σκοπός είναι προφανής. Να τα κάνει όλα το δημόσιο, που έχει αποδείξει τόσα χρόνια ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Με τέτοια ψευδο-σοσιαλιστικά πειράματα τίθενται σε κίνδυνο οι συνταγματικές ελευθερίες (μ’ αρέσει που σχεδιάζουμε και αναθεώρηση...) και, το σπουδαιότερο, χάνουμε πολύτιμο χρόνο σαν κράτος στην έξοδο από τον εξαετή βάλτο και στην πορεία μας προς τα ευρωπαϊκά κεκτημένα.