Πολλά συστήματα αγωγής και διακυβέρνησης στηρίχθηκαν μέχρι σήμερα στο δόγμα της χρυσής μετριότητας. Κάποια άλλα διακήρυξαν την απραξία, την απάθεια και την αναβλητικότητα (ες αύριον όλα τα σπουδαία).

Μόνη ίσως η Ελλάδα από αρχαιοτάτων χρόνων ενστερνίσθηκε και προώθησε τον ελεύθερο ανταγωνισμό και την αριστεία, και τα δίδαξε στις επερχόμενες γενεές με πολλούς τρόπους, με τις τελετές της νίκης, με τους Ολυμπιακούς και λοιπούς αγώνες εθνικής εμβέλειας, με την εκεχειρία και με τους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς και τους περίφημους θεατρικούς αγώνες.

Όλα αυτά φαίνονται καθαρά και αποδεικνύονται μέσα από τη γλωσσική έρευνα. Οι Έλληνες είχαν γεμίσει τη γλώσσα με παραθετικά του «αγαθός», δηλαδή του «καλός». Ένα από αυτά, ο «αμείνων», (εκ του στερ. α και του «μείων» και του «μινύθω» που σήμαινε λιγοστεύω, περιστέλλω) είχε υπερθετικό βαθμό το «άριστος» (εκ του «αραρίσκω»), λέξη ομόρριζη με την αρετή.

Η γλώσσα είναι ο ιχνηλάτης της ιστορίας και ο καθρέφτης του λαού. Όπως οι Εσκιμώοι έχουν πενήντα λέξεις για το χιόνι, έτσι και οι Έλληνες είχαν πάμπολλες λέξεις για την αριστεία.

Όλη αυτή η γενικόλογη εισαγωγή μού προκλήθηκε από το θέμα της αδειοδότησης των τηλεοπτικών καναλιών, που ήρθε κι αυτό να προσθέσει άλλη μια βάσανο, άλλη μια δοκιμασία στην τάλαινα ιστορία των ημερών μας.

Είναι λογικό να απορεί κανείς για τις κυβερνητικές μεθόδους, που έχουν προφανή στόχο να κηδεμονεύσουν την ενημέρωση και τα πολιτικά πράγματα της χώρας μην αφήνοντας χώρο δράσης και αρμοδιότητας στις λεγόμενες Ανεξάρτητες Αρχές.

Αυτές οι Αρχές είναι οι βάσεις της κοινωνικής συγκρότησης και ένα από τα θεμέλια της δημοκρατίας. Εξασφαλίζουν τη φωνή και τη δράση των πολιτών ως ελεύθερη βούληση και όχι ως καταναγκαστικό φερέφωνο της εκάστοτε εξουσίας.

Θα πρέπει να αντιληφθεί η κυβέρνηση ότι άλλο είναι να τιμωρείς με κάθε ένδικο μέσο την παραβατικότητα, και άλλο να μην εξασφαλίζεις τη συνταγματική ισονομία στους πολίτες.

Το όλο θέμα όμως έχει και μια βαθύτερη πτυχή πέρα από την αμφισβητούμενη νομιμότητα των αδειοδοτήσεων, πτυχή που ευλόγως -και οπωσδήποτε δυστυχώς- δεν αναδείχτηκε μέχρι σήμερα σ’ αυτή την τηλεοπτική «αναμέτρηση». Η πτυχή αυτή αφορά την αριστεία.

Μείζον θέμα. Η τηλεόραση, πέραν όλων των άλλων, έχει καταστεί ο σύγχρονος παιδαγωγός του λαού. Αυτό που πρέπει λοιπόν να μετρηθεί, και να βραβευτεί (!) είναι το τι πνευματική και καλλιτεχνική τροφή προσφέρει αυτό το ακαταγώνιστο μέσον στο λαό.

Το σαχλό λάιφ στάιλ, οι πρωινοί ακκισμοί, οι οθόνες που ξεχειλίζουν όρθρου βαθέος μέχρι νυκτός σάλτσες και μπεσαμέλ και ένας συρφετός ανούσιων και χιλιοϊδωμένων σίριαλ δεν μπορούν να θεωρηθούν πνευματική τροφή.

Η γνώση και όλα τα θέματα της επιστήμης και της παιδαγωγικής αισθητικής έχουν πάρει από καιρό διαζύγιο, κυρίως, από τα ιδιωτικά κανάλια. Αυτό δυστυχώς κανέναν αξιωματούχο δεν ενοχλεί και δεν προβληματίζει.

Αν θέλουμε να φκιάξουμε την κοινωνία μας και να αφήσουμε και μεις ένα κάποιο ιστορικό στίγμα, ένας τρόπος υπάρχει: να θεσπιστεί και να επιβραβεύεται παντού και με κλειστά τα μάτια η αριστεία.

Όλα τα άλλα που συμβαίνουν σήμερα είναι εκ του πονηρού (συμφέροντος), και για να αποπροσανατολίσουν το λαό από τις σπουδαίες του ανάγκες και από τις επιτακτικές του προτεραιότητες.