Την περασμένη Τρίτη, 6 του Σεπτέμβρη 2016, το κανάλι της Βουλής μετέδωσε την τελετή βράβευσης των ολυμπιονικών του Ρίο στην αίθουσα Γερουσίας της Βουλής.

Υποχρεωτικό όσο και παράτολμο το εγχείρημα εκ μέρους της κυβέρνησης, γιατί ήταν αναμενόμενο και προϊδεασμένο ότι θα εγκληθεί για τη γενική κατάσταση του αθλητισμού στη χώρα, όπερ και εγένετο.

Πέρα λοιπόν από τις ευχαριστίες και τις τυπικές φιλοφρονήσεις, αυτά τα χρυσά παιδιά είχαν την ευκαιρία αλλά και το θάρρος να περιγράψουν χωρίς ενδοιασμούς την πραγματικότητα. Αυτά μπορούν να υπερηφανεύονται εφ’ όρου ζωής ότι κατέκτησαν τον αθλητικό Όλυμπο ξεπερνώντας τον εαυτό τους, όμως δεν μπορεί να κάνει το ίδιο και το κράτος και να πει «κοιτάξτε τι πρωταθλητές έβγαλα!».

Τέτοιες υπερβάσεις αποτελούν κοινό τόπο εν μέσω κρίσης. Θα δούμε λόγου χάριν γιατρό που χειρουργεί με επιτυχία και χωρίς γάζες, όπως θα δούμε και δάσκαλο που σαγηνεύει μαθητές χωρίς κιμωλίες. Τέτοια θαύματα δεν επιτρέπεται να τα πιστώνεται το κράτος.

Σημείωσα τις κεντρικές ιδέες των ολιγόλεπτων ομιλιών από κάποιους αθλητές, και είναι οι εξής:

Κορακάκη (σκοποβολή): «Χρειάζεται αθλητική ανάπτυξη της περιφέρειας». Πολύ σπουδαίο το αίτημα, που προσδιορίζει πέρα από τον αθλητισμό και τη γενική σύμμετρη ανάπτυξη της χώρας. Πολλοί είχαν πει ήδη από το 2004 ότι θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη διασπορά των ολυμπιακών εγκαταστάσεων σε όλη την επικράτεια, ακόμα και σε νησιά.

Γιαννιώτης (μαραθώνιος κολύμβησης). Περιέγραψε τα στοιχεία του αθλητισμού και τον συνέδεσε νομοτελειακά με την παιδεία.

Κάγιαλης (ιστιοπλόος). Αίσθηση έκανε το ότι ευχαρίστησε την ιδιωτική πρωτοβουλία και τους αθλητικούς χορηγούς.

Αφρουδάκης (πόλο): «Δυστυχώς κάθε (!) κυβέρνηση έρχεται και αλλάζει τα δεδομένα και τα κίνητρα του αθλητισμού, δίνοντας το δικαίωμα στην Αμερική να προσφέρει άφθονες ευκαιρίες σε αθλητές που θέλουν να προπονηθούν σωστά και παράλληλα να σπουδάσουν σε αμερικανικά πανεπιστήμια.

Δουβαλίδης (στίβος): «Είναι, πέραν όλων των άλλων, πολύ σημαντική η επαγγελματική αποκατάσταση των πρωταθλητών». Και είναι λογικό. Δίνουν τα καλύτερά τους χρόνια στο να δοξάσουν τα ελληνικά χρώματα, και θα πρέπει η πατρίδα εκτός από ευγνωμοσύνη και τελετές να μεριμνά και για το μέλλον τους.

Αυτά μας τα δίδαξε και η αρχαία Ελλάδα στην οποία οφείλουμε τους ολυμπιακούς αγώνες. Πέρα από τον πολυσυζητημένο κότινο (το κλαδί της ιερής αγριελιάς) και κάποιες αναθηματικές στήλες, προέβλεπε και αμοιβές. Στα χρόνια του Σόλωνα ο ολυμπιονίκης έπαιρνε 500 δραχμές, που αντιστοιχούν περίπου σε 6000 ΕΥΡΩ.

Αργότερα, γύρω στο 400 π.Χ., η αμοιβή ανέβηκε στις 1680 δραχμές τη στιγμή που το μεροκάματο ήταν 1-1,5 δραχμή. Μιλάμε δηλαδή για αμοιβή γύρω στα 30.000 σημερινά ΕΥΡΩ.

Επί πλέον υπήρχε και δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο και κάποιες φορολογικές απαλλαγές, εκτός βέβαια από τις ύψιστες τιμές που επεφύλασσαν στους νικητές, για τους οποίους γκρέμιζαν ένα μέρος των τειχών για να μπουν στην πόλη πάνω σε άρμα που το έσερναν τέσσερα άσπρα άλογα.

Ο αθλητισμός είναι σπουδαίος όχι μόνο σαν φήμη και σαν επιδόσεις, αλλά σαν αξιόμαχον, σαν ήθος και σαν τρόπος ζωής. Η επιβράβευσή του αξίζει πολλά περισσότερα από μια πλακέτα και μια σειρά γραμματόσημα...