Ο άνθρωπος -κατά τον Αριστοτέλη- είναι «ζώον φύσει πολιτικόν».

Αυτό σημαίνει ότι εδώ που έφτασε μέχρι σήμερα το πέτυχε με συνύπαρξη και κοινωνική ζωή.

Μόνος του, ως μονάδα, δεν δικαιολογεί ούτε καν την ύπαρξή του. Είναι μια ανθρώπινη ουτοπία, και σαν τέτοια έκανε εντύπωση ο (προφητικός;) Ροβινσώνας Κρούσος του Ντ. Νταφόε ήδη από το μακρινό 1719 που δημοσιεύτηκε.

Η αθηναϊκή Εκκλησία του Δήμου, οι θρησκευτικές λειτουργίες, η λειτουργία της εκπαίδευσης, οι παλλαϊκές πολιτικές συγκεντρώσεις, οι εθνικές παρελάσεις, τα θεατρικά έργα και οι παντός είδους αθλητικές εκδηλώσεις αποδεικνύουν όλα την ύψιστη ιδιότητα και αποστολή του ανθρώπου, που μέσα από τη συνάθροιση και τη συνεύρεση ολοκληρώνεται πολιτικά, κοινωνικά, αισθητικά, διαλεκτικά, παιδαγωγικά.

Και εδώ αρχίζει το καταχθόνιο σενάριο της δράσης και της αντίδρασης.

Η άμεση αντίδραση στην επικοινωνιακή επανάσταση που έφεραν τα λογισμικά και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές ήταν η απειλή των hackers, αυτών δηλαδή που θέλουν βίαια να αποκόψουν τις ροές του συστήματος.

Με τρόμο βλέπει αυτή τη στιγμή σύμπασα η ανθρωπότης μια νέα απειλή (επειδή δεν είναι γνωστό πώς παρήχθη ο νέος ιός και επειδή ο νούς μας πρέπει πάντα να πηγαίνει στο κακό) που θα μπορούσαμε να τη βαφτίσουμε «vacer», μια απειλή που με την καλλιέργεια και τη διασπορά ενός ιού έχει σκοπό να καταστρέψει την υγεία, και απώτερα τη συνάθροιση, τις επαφές και την κοινωνία των ανθρώπων.

Δεν γνωρίζουμε αυτή τη στιγμή αν υπήρξε δόλος και από πού, πάντως και η βαρεία αμέλεια ποινικά εξομοιώνεται με το δόλο.

Η απειλή αυτή -άσχετα με το πόσο αποτελεσματική θα αποβεί- έχει στόχο να πλήξει την παγκόσμια οικονομία με τη δημιουργία κραχ και εμπορικών αποκλεισμών, και σε επόμενα στάδια να προκαλέσει απομόνωση και διάλυση των κοινωνικών ιστών σ’ όλο τον κόσμο, σ’ όλα τα κράτη ανεπτυγμένα και μη, θρησκευόμενα και μη.

Ακούστηκε και το να λειτουργούν οι εκκλησίες ... κλειστές, ξεχνώντας ότι «εκκλησία» σημαίνει πρόσκληση και συνέλευση, «λειτουργώ» σημαίνει υπηρετώ το λαό, «κοινωνώ» σημαίνει συμμετέχω και «μεταλαμβάνω» σημαίνει μετέχω και λαμβάνω εις αντάλλαγμα.

Είναι μια δυσοίωνη προοπτική αυτό που εκτυλίσσεται για όλη την ανθρωπότητα. Δημιουργήσαμε έναν ανοιχτό και διάχυτο κόσμο, καταφέραμε την παγκοσμιότητα της αγοράς, έχουμε τη δυνατότητα να ταξιδεύουμε πια για ψύλλου πήδημα, και μας υποχρεώνει μια οργουελική απειλή να μένουμε μέσα σε γυάλινες καμπάνες, μέσα σε σπίτια «αρνητικής πίεσης» και αρνητικής προοπτικής.

Τα έχει δυστυχώς προφητεύσει η Τέχνη. Έλεγε ο Βέγγος σε ένα του έργο:

«Όλη μέρα ιππασία εις δωμάτιον κλειστόν // όλη μέρα εις σφαγεία και εις αίμα αχνιστόν»!

Ο εφιάλτης, όπως βλέπουμε, δεν θα έλθει από τα επουράνια όπως ονειρεύονται όλες σχεδόν οι ταινίες μιας παγκόσμιας καταστροφής, αλλά παραμονεύει μέσα μας και από εκεί εκπηγάζει.

Ούτε και μπορούμε να τον αγνοήσουμε ή να τον αποφύγουμε με το «τέχνασμα» της Καφκικής «Μεταμόρφωσης» σε ... γιγάντια κατσαρίδα!

Έρχεται ένα μικρόβιο μη ορατό δια γυμνού οφθαλμού να μας στερήσει όλες τις ανθρώπινες κατακτήσεις μέχρι σήμερα όπως τη συνάθροιση, την επικοινωνία, την ελεύθερη μετακίνηση, την πανελεύθερη αγορά, τη μεγαλοψυχία μας προς τον συνάνθρωπο!

Επιβεβαιώνεται έτσι η πανάρχαια κατάρα.

Η ιδέα μιας τέτοιας ενδογενούς απειλής ξεκινάει από τη Βίβλο.

Ο ίδιος ο άνθρωπος επιβουλεύεται και έχει μια ανεξήγητη και απερίσκεπτη επιθυμία να καταστρέψει τον όποιο «πύργο» έχει καταφέρει να μισοχτίσει μέχρι σήμερα.

Κι είναι γνωστό ότι ένας τέτοιος πύργος χρειάζεται υγιή άμιλλα, αλλά προπαντός χρειάζεται στόχους, συνεργασία, ηθικούς κανόνες και κάποιες δόσεις φιλοσοφίας που να καθορίζουν το ύψος του και τη χρησιμότητά του.