Τις τελευταίες μέρες όλοι γίναμε μάρτυρες γεγονότων που βεβαιώνουν πως τίποτε δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα* πως τα «παθήματα» δεν γίνονται «μαθήματα» και πως οι πολιτικοί μας αλλά και οι πολίτες δεν μαθαίνουν τίποτε από τα περασμένα, πράγμα που αποτελεί τη καλύτερη διδασκαλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, ξαναθυμήθηκε τον παλιό καλό του εαυτό, αυτόν του επαναστάτη, του αγωνιστή του πεζοδρομίου και προσπάθησε να ξαναβρεί τη χαμένη του αξιοπρέπεια, αυτή του 3%, μόνο που το παλτό που φορούσε την εποχή εκείνη του είναι πια πολύ στενό μετά από το σωματικό ξεχείλωμα που υπέστη με τον τρόπο που διακυβέρνησε τη χώρα και προκαλούν το γέλιο και την αηδία σε κάθε λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο τα λόγια και οι πράξεις των εκπροσώπων του. Έτσι, «πάνε περίπατο» όσα διακήρυττε ο αρχηγός του για εποικοδομητική αντιπολίτευση και άλλα παρόμοια.

Ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται πως δεν έχει ακόμη συνειδητοποιήσει ότι ο λαός καταψήφισε το πρόγραμμα του σε απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις και προσπαθεί να το επιβάλει αξιοποιώντας τις δυναμικές εφεδρικές περιθωριακές μειοψηφίες που βρίσκουν τρόπους να επιβάλλουν τις θέσεις τους ή να επηρεάζουν τι αποφάσεις των Διοικήσεων. Βέβαια, δεν θα περίμενε κανείς από μια αντιπολίτευση να βοηθήσει την κυβέρνηση να πετύχει τους στόχους της, αλλά δεν θα περίμενε και να προβάλλει συνέχεια εμπόδια και να τη συκοφαντεί ασκώντας μια ανεπίτρεπτη μαύρη προπαγάνδα. Έτσι, με αφορμή τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στην ΑΣΟΕΕ και τα ΕΞΑΡΧΕΙΑ ο ΣΥΡΙΖΑ ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΕ: κινδυνεύει η δημοκρατία!

Φαίνεται πως όλοι αυτοί που μιλούν για δημοκρατία ή δεν γνωρίζουν τη σημασία της λέξης ή της δίνουν το περιεχόμενο που αυτοί θέλουν και τους εξυπηρετεί. Γιατί σύμφωνα με τον μεγάλο πολιτικό της αρχαιότητας, τον Περικλή, δημοκρατία είναι η αξιοκρατία, η ισονομία , η αδελφότητα, ο σεβασμός στους άρχοντες και τους νόμους- ιδιαίτερα τους άγραφους, αυτούς των οποίων η παραβίαση δεν επισύρει καμιά ποινή, αλλά προκαλεί ντροπή σε αυτόν που την κάνει-, είναι η ελευθερία, ασφαλώς, και πάνω από όλα η αρχή της πλειοψηφίας. Αλήθεια, στη διάρκεια της διακυβέρνησής του ο ΣΥΡΙΖΑ σεβάστηκε την αρχή της αξιοκρατίας και της ισοπολιτείας; Σεβάστηκε την αρχή της αδελφότητας όντας ένα κόμμα που διακήρυττε «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας» και πως οι αντίπαλοί μας είναι εχθροί μας και «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»; Αλλά πάνω από όλα σέβεται την αρχή της πλειοψηφίας; Ασφαλώς όχι, αν δεν τον εξυπηρετεί. Αυτό φάνηκε περίτρανα στην περίπτωση της συγκρότησης της προανακριτικής επιτροπής για τη ΝOVARTIS. Η πλειοψηφία έκρινε με βάσιμα επιχειρήματα πως δεν θα έπρεπε να συμμετέχουν ως μέλη σε αυτή οι κκ. Πολάκης και Τζανακόπουλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δημιούργησε ολόκληρο θέμα περιφρονώντας αυτή την απόφαση «των πολλών». Και το αστείο είναι πως ακόμη υπάρχουν αναρτημένες στην Αθήνα και αλλού οι προεκλογικές αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ με το «ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ». Φαίνεται, όμως, πως συνετοί «ΠΟΛΛΟΙ» είναι μόνο οι δικοί μας, ενώ οι άλλοι «ΠΟΛΛΟΙ» είναι ανόητοι και δεν αποφασίζουν σωστά. Αν δεν είναι αυτό έκφραση ακραίου αυταρχισμού, τότε τι είναι;

Όμως για τον ΣΥΡΙΖΑ αυτά είναι ψιλά γράμματα και ελάχιστα τον ενδιαφέρουν. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το θέμα της ελευθερίας που είναι ελαστική και μπορεί κανείς να την περιορίζει ή να τη διευρύνει κατά το «δοκούν». Τον ενοχλεί ο ΝΟΜΟΣ και η ΤΑΞΗ που επιχειρεί να επιβάλει η κυβέρνηση με τη χρήση της αστυνομίας. Τον ενοχλεί η αποφασιστικότητα με την οποία δρα προκειμένου να καθαρίσει τα πανεπιστήμια, τα Εξάρχεια, τα κατειλημμένα δημόσια και ιδιωτικά οικήματα από τα διάφορα περιθωριακά στοιχεία. Να κάνει πράγματα που και πολλοί από τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχονται πως έπρεπε να τα κάνουν οι ίδιοι! Όχι πως και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει τον ΝΟΜΟ και την ΤΑΞΗ. Και ο ίδιος ψήφισε ένα Ποινικό Κώδικα που, όμως, είχε ως αποτέλεσμα να αδειάσουν οι φυλακές από τους εγκληματίες και να γεμίσουν οι γειτονιές από αυτούς. Όχι πως η ελευθερία δεν είναι σημαντικό αγαθό, αλλά πολλές φορές μια καινούρια ελευθερία γεννά καινούριους σκλάβους και πολλοί άνθρωποι πέφτουν στην παγίδα της ανελευθερίας με δόλωμα την ίδια την ελευθερία. Αξίζει την ελευθερία αυτός που κουβαλά μαζί του και ένα έστω μικρό ποσοστό αυτοϋποταγής και αυτοελέγχου. Βάθρο της ελευθερίας είναι η ευθύνη, αλλά αυτοί για την ελευθερία των οποίων κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ δυστυχώς δεν διαθέτουν αυτές τις αρετές. Θέλουν την ελευθερία απλώς και μόνο, για να κάνουν κακό σε όποιον αυτοί νομίζουν ότι είναι εχθρός της «ιδανικής» κοινωνίας που οι ίδιοι έχουν πλάσει με το μυαλό τους.

Η ελευθερία είναι το πιο ισχυρό ηδύποτο και σε πολύ μεγάλη ποσότητα μπορεί να μεθύσει τον άνθρωπο και να τον οδηγήσει σε οδυνηρές συνέπειες και δεν πρέπει να χορηγείται σε άτομα που δεν ξέρουν να τη χρησιμοποιήσουν σωστά, για το καλό του εαυτού τους και των άλλων. Η ελευθερία, λοιπόν, σε μια κοινωνία πρέπει να είναι ελεγχόμενη και γι’ αυτό ο Νόμος που τη χορηγεί πρέπει παράλληλα να την υποτάσσει. Και η υποταγή αυτή δεν μπορεί να γίνει, αν χρειαστεί, παρά μόνο μέσω των αρμοδίων οργάνων και της Αστυνομίας. Βέβαια όλοι επικαλούνται το «μέτρο», αλλά ο καθένας δίνει τη δική του διάσταση σε αυτή την έννοια.

Και εδώ είναι που διαφέρουν ιδεολογικά τα δύο μεγάλα κόμματα. Το ένα, ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλει την αστυνομία διακοσμητικό στοιχείο που δεν χρησιμοποιεί ποτέ βία, όπως άκουσα ένα βουλευτή του να λέει. Το άλλο, η Νέα Δημοκρατία, θέλει την αστυνομία να παίζει τον θεσμικό της ρόλο και να χρησιμοποιεί τη «νόμιμη» λεγόμενη βία, όταν το επιβάλλουν και το απαιτούν οι συνθήκες, για την ασφάλεια των πολιτών και την προστασία του συνόλου. Γιατί ελευθερία χωρίς ασφάλεια δεν νοείται. Η πολιτική του πρώτου κόμματος δοκιμάστηκε, απέτυχε και αποδοκιμάστηκε από τον ελληνικό λαό. Η πολιτική του δεύτερου κόμματος πρέπει να περιμένουμε να εφαρμοστεί και να την κρίνουμε από τα αποτελέσματά της. Γιατί «προς το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται», όπως λέει και ο Δημοσθένης.

Πάντως ένα είναι βέβαιο, πως μια Πολιτεία στην οποία, κατά τον Ισοκράτη, οι πολίτες θεωρούν «την ακολασία δημοκρατία, την παρανομία ελευθερία, την παρρησία, δηλαδή το δικαίωμα να λένε ελεύθερα τη γνώμη τους, ισονομία και τη δυνατότητα να κάνουν όλα αυτά χωρίς κανένα περιορισμό ευτυχία» (Αρεοπ. 20) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δημοκρατική. Γεννιέται, λοιπόν, το εύλογο ερώτημα: ποιος θέτει σε κίνδυνο τη δημοκρατία, αυτός που επιδιώκει την επιβολή του Νόμου και της Τάξης ή αυτός που ευνοεί και υποστηρίζει τα παραπάνω φαινόμενα, που σημειωτέον, είχαν καταστρέψει την αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία τον 4^ο αι. π.Χ. Και ας έχουμε υπόψη πως τους περισσότερους ύμνους για την ελευθερία τούς έχουν συνθέσει και τους έχουν απαγγείλει οι δικτάτορες και οι τύραννοι.