Ευστρατία Τσοκάρου - Μητσιώνη
Αφήγημα
Μυτιλήνη 2010, σελ. 101

Η Αγιασώτισσα Ευστρατία Τσοκάρου - Μητσιώνη έχει στο ενεργητικό της, οκτώ βιβλία, γραμμένα όλα στην αγιασώτικη ντοπιολαλιά, για πρόσωπα και θέματα που σχετίζονται με το γενέθλιο τόπο της: «Παλιές ιστορίες απ’ την Αγιάσο», «Χαλκάς» (1ο Βραβείο Γλωσσολογικού Τμήματος Ακαδημίας Αθηνών), «Τα θηρία βάλαν του τυμάρ ντουν», «Έιγτσινα τα έρμα τα χρόνια», «Ιστορίες και παραμύθια απ’ τν’ Αγιάσιου», «Γ’ Αλεξάνδρα τ’ Χατζηκούτσ’», «Γη τελευταία βόμβα».
Πριν λίγο καιρό, κυκλοφόρησε ένα ακόμα αφήγημα με τον τίτλο «Έκτακτο δελτίο θύελλας», γραμμένο και αυτό στην ντοπιολαλιά:
«- Απόψι γιου τσιρός είναι πουλύ άγριγιους. Γ’ ουρανός είναι κατάμαυρους, μαβίς θαρρείς. Γιος ξέρ’ τι ντάχ’ να ρίξ’. Έγιτια αγριγιάδα.
- Αμ’ ξέρου ρε άντραμ. Τι να πω Θιος να φλάγ’!
- Συ Πηνιλόπ’ σμάζουξι τς’ ιμκρές στρώσιτι να φάμι τσι να καταλαγιάσουμι νουρίς νουρίς…
Γ’ Αριστουφάνς ήνταν δάσκαλους διουρισμένους σ’ ένα σκουλειό έφτου παρακάτου απ’ του σπίτι ντ’. Τι σπίτ’ δηλαδή κλουβί. Μαζί μι του Θρασύβουλα τσι τν Ειρήν’ υπηριτούσαν τσι γοι τρεις σεύτου του σκουλειό καμιά δικαριά χρόνια τώρα.
Γη πουλιτεία μιγάλ’ τσι άχαζ’, τα σπίτια ατζίγαν τουν ουρανό θάρρεις τσι δεν αφήναν τουν ήλιου μήδη τουν αγέρα να κατέβ’ τσιακ κάτου, μοιάζαν ανήλια κτιά.
- Ε καημένου χουριό είπι δάσκαλους.
Στου χουριό ήνταν ούλα αλλιώτικα ούλα λάμπαν. Ακόμα τσι τα σύννιφα ήνταν σα μαλαματένια τν’ άνοιξ’ μακάριμ τσι του φθινώπουρου, ακόμα τσι του χειμώνα ήνταν αλλιώτκα ότλουγια κακουτσιριά τσι νάταν. Έγιουτου του άγριγιου του πράμα ένι μιταγίντσι θάρρεις θα πες γ’ ουρανός να πλακώσ’ τουν κόσμου.
Ανιβήκαν γοι ρυπ’ έδιετς του λέγειν έφτοι π’ξέρειν τα πουλά έδιου σ’ έγιουτ τ’ ξέν’ πουλιτεία, γιατί ήνταν ξέν’ κανένας δεν ίλιγι καλμέρα στουν άλλου κανείς δεν ήξιρι κανέναν ήνταν δε τσι μαύρ’ σ’ γάζα.
- Μουρί γναίτσι φαίνιτι πους Θιος τιμάζ’ κατακλυσμό θα νίλιγι του Θικλέλ καλήτς ώρα.
Φτη ήνταν γη μαμή έγτσινα τα χρόνια, γη γιάτρισα τ’ χουριού. Ούλα πι τα χέρια τα πιρνούνσαν, ένι σύχαζι πουτέ. Φτη ξιγίνσι τσι τς λεύτιρις τσι τς παντριμένις έγιουτι. Τς λεύτιρις πούνταν πουλλές τσι έγτσινου του τσιρό.
Τώρα βέβαια κάνειν τς ινκουτσιαράδις τσι βάγσι ντα μη τα κουπιλούδια. Γιου έρουτας ήνταν τσι είνι παντού τσι πάντα γιου ίδιους τσι απαράλαχτους.»
Π.Σ.