Η μπάσα φωνή του τελετάρχη τρυπώνει πίσω από τις ανοιχτές γρίλιες. «Ως το πρωί οι μουσικές, καπάκι οι ψαλμωδίες, πες του να σκάσει, μάτι δεν έκλεισα» ακούω τη βραχνή φωνή της Αναστασίας από το διπλανό δωμάτιο. Χαμογελώ. Δεκαπενταύγουστος σε ένα παλιό σπίτι στην καρδιά του πανηγυριού. Σηκώνομαι. Βγαίνω στο μπαλκόνι. Πίνω καφεδάκι αχτένιστη, με ένα καφτάνι, χουζουρεύω και παρακολουθώ τους επισήμους και τον κόσμο επίσημα ντυμένο να συνωστίζεται στην ουρά για το φαγητό της γιορτής, έξω από τον Άγιο Νικόλα. Από έφηβη δεν ανέβαινα στην Παναγία το πρωί. Κέρδιζε η βραδινή κραιπάλη. Γυρίζω δεξιά μου και τη φαντάζομαι να κάθεται στην πολυθρόνα της να με επιτιμά που ξημεροβραδιάζομαι στα μπαράκια και δεν αξιώνομαι να ανεβώ να ανάψω ένα κερί. «Και βάλε ένα ρούχο κόσμιο. Κόσμος περνά». Τι να της απαντήσω σ’ αυτόν τον διάλογο που ούτε η απουσία της δε διακόπτει; Ότι προτιμώ από βραδύς να ακούω τη «Μολυβιά»; Πώς να εξηγήσεις σε μια γυναίκα γεννημένη ανήμερα Χριστούγεννα ότι ο Διονυσιασμός και η επιθυμία είναι ισχυρότερα κίνητρα από τις κοινωνικές νόρμες; Στο μεσημεριανό τραπέζι ανήμερα της Παναγιάς ήθελε το κισκέκ για κύριο πιάτο. Δεν το δοκίμασα ποτέ. Με ανακούφιζε το γέλιο του πατέρα μου που αντιμετώπιζε πάντα με συγκατάβαση το χάσμα που χώριζε εμάς τις δύο.

Το επόμενο βράδυ συναντώ για πρώτη φορά ύστερα από πάρα πολλά χρόνια έναν πολύ ωραίο άντρα. Τυχαία και σε κακή συγκυρία. Πλην η αισθητική δεν πτοείται: Ψηλός, μελαχρινός, με άσπρα δόντια που λάμπουν στο σκοτάδι. Η ευγένεια και η καλοσύνη συμπληρώνουν το σεξαπίλ. Τον ξανασυναντώ αναπόφευκτα μερικές μέρες αργότερα στο φως της ημέρας. Δεν αλλάζω γνώμη. Δεν προορίζεται, όμως, καθετί για κατανάλωση. Η οικονομική κρίση το διδάσκει άραγε ή η εμπειρία; Δεν έμαθα ούτε το όνομά του. Προτίμησα να τον αποκαλώ «Αύγουστο» και πιστεύω πως ο μπάρμπα Γιάννης ο Τσαρούχης, αν με άκουγε, μερακλής μέγας στα αρσενικά, θα με επικροτούσε χωρίς συζήτηση.

Αύγουστος σημαίνει Φεστιβάλ Κλασικής Μουσικής Μολύβου. Αγαπώ ιδιαίτερα τις προφεστιβαλικές εκδηλώσεις. Φέτος βρέθηκα να απολαμβάνω ένα εξαιρετικό κονσέρτο στις Αλυκές της Καλλονής. Εμπειρία ανεπανάληπτη: Ανακαλύπτεις τον τόπο σου, ενδυναμώνεις τη βιωματική σου σχέση μαζί του, μέσα από την τέχνη. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς γιατί η μουσική προσφέρει ως πολύτιμο δώρο την ηδονή της ζωής. Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στους διοργανωτές και κυρίως στην ψυχή των Προφεστιβαλικών κυρία Ραλλού Κράλλη για τις επιλογές της και τις ισχυρές καλλιτεχνικές συγκινήσεις που μας προσφέρει. Φέτος το καλοκαίρι συνάντησα ύστερα από πολλά χρόνια τον καλό συνάδελφο και φίλο, Παναγιώτη Σκορδά, στην παρουσίαση του βιβλίου του Τζάνου Σταυράκη και είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ουζάκι με θαλασσινούς μεζέδες στην Εφταλού αργά το ίδιο βράδυ, ευγενική προσφορά του συγγραφέα, για τη συμβολή μας στην παρουσίαση του βιβλίου του «Μεγαλώνοντας στον Μόλυβο». Κάθε φορά που μιλώ μπροστά στον παλιό μου δάσκαλο, Γιάννη Κωνσταντέλλη, νιώθω δέος και αμηχανία και παίρνω χρήσιμα μαθήματα καλοσύνης με τη συγκατάβαση που δείχνει. Δεν είναι πάντα αναμενόμενη η στάση αυτή από τους παλιούς καθηγητές.

Το γεγονός του φετινού καλοκαιριού δεν ήταν άλλο για τους κατοίκους του Δήμου Δυτικής Λέσβου από την ορκωμοσία της νέας δημοτικής αρχής. Ο Ταξιάρχης Βέρρος ορκίστηκε Δήμαρχος του νεοσύστατου Δήμου μας με τις ευχές όλων μας. Ο Άκης είναι άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, με θέληση και χιούμορ, με στόχους και όραμα, με καλούς συνεργάτες. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση. Ειλικρινά και ολόψυχα εύχομαι στη Νέα Δημοτική Αρχή κάθε επιτυχία!

Η τελευταία πράξη του καλοκαιριού είναι η αναχώρηση από την Πέτρα, με ένα συναίσθημα ασφυξίας που γεννά η οδήγηση, όταν η θάλασσα χάνεται από το βλέμμα σου!