Και ξαφνικά πρέπει να μάθουμε να ζούμε χωρίς τον Αρμάνι…. Όχι ότι δεν είχε μεγαλώσει ούτε ότι δεν είχαμε εμείς αισθανθεί τα χρόνια στην πλάτη μας αλλά ….. αλλά μερικοί άνθρωποι μοιάζουν αθάνατοι…. αιώνιοι και τέτοιοι μένουν από το έργο τους ήδη εν ζωή. Δεν πρόκειται ούτε για μεγάλους καλλιτέχνες ούτε για εργάτες του πνεύματος αλλά για υπηρέτες μιας τέχνης που διεκδικεί την καλλιτεχνική της υπόσταση επίμονα και δυναμικά ανάμεσα στη ματαιότητα, στον φιλελευθερισμό και στο χρηματιστήριο των τιμών! Η τέχνη της ζωής με την τέχνη τη μουσειακή βρίσκονται ανέκαθεν σε μία ενδιαφέρουσα σχέση συναλλαγής, αλληλεπίδρασης, δυναμικής διάδρασης και αυτονόητης επιρροής.

Τζόρτζιο Αρμάνι: κούκλος, σιωπηλός, μαγικός, θνητός, μάγος της τέχνης και της βελόνας σε πολλά εισαγωγικά. Μας έμαθε πώς να είμαστε υπέροχες μέσα σε αντρικά κοστούμια. Πώς να υποτασσόμαστε στη γοητεία της απλότητας. Πώς οι αέρινοι, οι διακριτικοί χρωματικοί συνδυασμοί υπογράφουν την κομψότητα, τη φινέτσα και τη διαχρονική γοητεία.

Έφηβες, μεσήλικες, σε όλες τις ηλικίες ήταν τιμή να φοράμε ρούχα του. Λόγω κόστους ήταν και η τιμή του τετιμημένου. Οπότε επικράτησε στη ζωή, στις βιτρίνες και στη γκαρνταρόμπα μας το «στυλ Αρμάνι». Ένα λευκό μακό κοντομάνικο μπλουζάκι, ένα μαύρο παντελόνι σε φίνα γραμμή, σωστά ραμμένο πάνω στο σώμα, ή με εξαιρετική εφαρμογή, ένα σακάκι από μαλακό ύφασμα, ένα ζευγάρι γυαλιά και φυσικά το σήμα: ένας ασημένιος αετός (αν δεν απατώμαι) με ανοιχτά τα φτερά που είχε ήδη κατακτήσει τη φήμη και τα εγκόσμια και αφ υψηλού μας ατένιζε δυναμικά- αρχηγός για πάντα.

«Ο αετός πεθαίνει στον αέρα» κυριολεκτικά. Τιμής ένδειξη να φύγεις όρθιος, δημιουργικός δημιουργός, να χτίσεις μία αυτοκρατορία και να μην την δεις όσο ζεις να καταρρέει αλλά να ανθίζει και να επεκτείνεται. Brandname ασυναγώνιστο, εισηγητής των πιο απλών και των πιο διαχρονικών τάσεων, μας φόρεσε στολές, μας απάλλαξε από τον μαξιμαλισμό της δεκαετίας του ογδόντα, μας έπεισε να τον εμπιστευτούμε, μας βοήθησε να νιώσουμε θηλυκές, κομψές, γυναίκες, όμορφες, να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, να διεκδικήσουμε το προσωπικό μας στυλ.

Οι αθλητικές και οι οικονομικές (τρόπος του λέγειν) σειρές του ανάρπαστες: οι μαϊμούδες του (ειδικά στα τζιν) ακόμη και αυτές με ωραία εφαρμογή. Οι συλλογές του είδηση το ίδιο και οι επιδείξεις του. Από τους ανθρώπους που μίλησαν με το έργο τους, χωρίς η προσωπική τους ζωή να αφορά και να επηρεάζει κανέναν. Ήσυχος και σιωπηλός με τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του, εναλλακτικός, τολμηρός για την εποχή του, σταθερός στις προτιμήσεις και στις σχέσεις του, αναντίστοιχα με πολλούς του σιναφιού του κατάφερε να αφήσει έξω από την κοινή γνώμη ό,τι δεν την αφορούσε, έζησε, γλέντησε, μαγείρεψε, δημιούργησε, απόλαυσε τη μεσογειακή φύση, τον έρωτα, όπως τον εννοούσε, βίωσε την αγάπη, την απώλεια, την απογείωση, την μονοκρατορία στον χώρο του, τη διεθνή καταξίωση.

Όλα αυτά αποδεικνύουν όχι απλώς ταλέντο αλλά και τόλμη, δεξιότητες επιχειρηματικές, έξυπνες εμπορικές συναλλαγές, επιτυχημένες κινήσεις, συνέπεια, σοφία, σύνεση και πάνω από όλα πάθος και πολύπλευρο ταλέντο. Ήταν όμορφος, ήταν αγέραστος, ήταν ευχάριστος, ήταν γοητευτικός, ήταν συνήθως μόνος στις δημόσιες εμφανίσεις του. Εξήγησε λίγα, αφού πέρασαν τα χρόνια, είπε περισσότερα με το γούστο του, μοίρασε άπειρο γούστο, διαμόρφωσε τάσεις, επηρέασε την καθημερινή πραγματικότητα, το στυλ και τις προτιμήσεις παγκόσμια για σχεδόν πενήντα χρόνια. Έφυγε λίγες μέρες πριν να γιορτάσει - έχασε ένα ακόμη μεγαλόπρεπο πάρτι από εκείνα που γίνονταν από την εταιρία σε κάθε σταθμό της παραγωγικής της ανόδου. Αναρωτιέμαι τι σκέπτεται, αν κοιτάζει τόσες γυναίκες να περπατούν, να οδηγούν, να χορεύουν και να φλερτάρουν, ντυμένες με δημιουργίες του.

Ένα ύφος εμφάνισης ταυτισμένο με τα πρώτα χρόνια της συνειδητοποίησης της γυναικείας μας ταυτότητας, της νεανικής μας θηλυκότητας και αργότερα και της όψιμης. Τον αντιγράψαμε, τον θαυμάσαμε, τον φορέσαμε, τον συμβουλευτήκαμε, τον αποχαιρετούμε τη συγκίνηση που χαιρετούμε τα είδωλα.