Είν’ η ζωή μια θάλασσα και εμείς καπεταναίοι……

Είναι υπέροχο να κολυμπάς! Να αφήνεσαι. Να ρισκάρεις. Να βγαίνεις στα βαθιά. Να χαίρεσαι τη ζωή. Έχει ρίσκο η ζωή. Είναι ένα μεγάλο ρίσκο η ζωή! Είναι όμορφη, είναι σύντομη, είναι επικίνδυνη! Είναι εδώ. Δεν είναι αιώνια. Αλλά είναι για τώρα. Το καλοκαίρι, οι διακοπές, οι παρέες, οι άνθρωποι, μας κάνουν να νιώσουμε πόσο όμορφη είναι η ζωή. Ζωή σημαίνει να μοιράζεσαι. Να αγαπάς. Να αισθάνεσαι. Να ενεργοποιείς τις αισθήσεις σου. Όλες τις αισθήσεις. Ζωή είναι να κολυμπάς με μεγάλες απλωσιές και να ξανοίγεσαι στο άγνωστο, στο πέλαγος. Ή να μένεις και να λιμνάζεις στα ρηχά. Ή να μαθαίνεις κολύμπι στην πισίνα. Ή να χρειάζεσαι σωσίβιο. Η ζωή είναι να την κολυμπάς. Να ανοίγεις τα χέρια, να χώνεις το κεφάλι στο αλμυρό νερό, να τσούζουν τα μάτια, να πικρίζει το στόμα, να φυσάς πίσω με τη μύτη να μην πιεις νερό. Ζωή είναι να μη φοβάσαι να κολυμπήσεις. Να ξέρεις ότι θα τα βγάλεις πέρα ακόμα και στις αντιξοότητες. «Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, να δεν τους κουβανείς μαζί σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου». Ψέματα είναι. Ασφαλώς και θα τους συναντήσεις. Εκεί είναι. Στα ανοιχτά και περιμένουν τους τολμηρούς. Όσους ξέρουν κολύμπι. Όσους τολμούν με μεγάλες απλωτές να κινήσουν καταπάνω τους. Εκεί θα παραμείνουν για πάντα: Συμπληγάδες στην αυτοπεποίθηση και στην αυτογνωσία μας. Είναι συμπληγάδες που πρέπει να διαβούμε.

Η ομορφιά της ζωής κρύβει εμπόδια. Κρύβει ρίσκα. Δυσκολίες. Ζόρια. Προβλήματα. Κρύβει εμπόδια πολλές φορές αδύνατον να υπερνικηθούν. Γι’ αυτό έχει αξία να ανοίγεσαι στο πέλαγος. Να χαίρεσαι την κάθε απλωσιά του χεριού προς τα μπρος. Να αγαπάς τον εαυτό σου, επειδή τολμά. Να απολαμβάνεις το ρίσκο. Να ξέρεις γιατί ρισκάρεις και πότε πρέπει να ακούσεις τις αντοχές σου και να κάνεις μεταβολή.

Είναι η ζωή μια θάλασσα…

Το ζούμε κάθε καλοκαίρι. Εκεί, στη θάλασσα συναντιόμαστε, αγαπιόμαστε, μαλώνουμε, θυμόμαστε, τα βρίσκουμε, θυμώνουμε πάλι, πίνουμε, γελάμε, μιλάμε, αντιστεκόμαστε, ενδίδουμε. Είμαστε εμείς. Όλοι. Όσοι φύγαμε. Όσοι ήρθαμε. Όσοι χαθήκαμε και όσοι βρεθήκαμε. Ένα μεγάλο «Εμείς» που κυριαρχεί στις ζωές μας, δύσκολο να του ξεφύγεις, ευτυχώς που δεν του ξεφεύγεις όσο και να το πολεμάς: Καυγάδες, μεγάλοι έρωτες, γάμοι, διαζύγια, συναντήσεις, χωρισμοί, δεσμοί, και πάλι συναντήσεις! Ο κύκλος μιας σχέσης μεγάλης και περίεργης που εμπεριέχει μόνον όσους καρμικά ήταν να συναντήσεις σ’ αυτήν την πλάση και έχει τη σημασία του να βρίσκονται κοντά σου! Είναι όμορφο να βρίσκονται οι άνθρωποι με κείνη την οικειότητα της ανάμνησης, της πατίνας του χρόνου που δεν ξεθωριάζει, που δεν αλλάζει, που δε διεκδικείται ούτε αμφισβητείται. Είναι η περιουσία μας, η μόνη περιουσία που διαθέτουμε πραγματικά.

Είναι μεγάλη μαγκιά να ανοίγεσαι στο πέλαγος και οι άλλοι να σε παρακολουθούν από τη στεριά. Θέλεις να γυρίσεις να τους κοιτάξεις, θέλεις να τους ακούσεις να σου φωνάζουν να προσέχεις, θέλεις να πέσουν στη θάλασσα να σου φωνάξουν να γυρίσεις πίσω, θέλεις να γυρίσεις για μια στιγμή το βλέμμα να τους συναντήσεις, να τους δεις, αλλά συνεχίζεις. Θέλεις να έρθουν εκείνοι. Δεν θέλεις να πας εσύ. Θέλεις να φεύγεις και να σε αποζητούν. Να τους λείπεις. Να σε χρειάζονται. Να σε χρειάζονται αυτοί που έχεις ανάγκη.

Είναι η ζωή μια θάλασσα και τη διαβαίνουμε παρέα με τους δικούς μας ανθρώπους. Αυτούς που δεν χρειάζεται να τους μιλήσεις, για να σε καταλάβουν. Μιλάμε μαζί τους με το βλέμμα. Με τα μάτια. Μιλάμε και λέμε όσα δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Τα αυτονόητα. Χάρη σ’ αυτά κολυμπάμε. Αλίμονο σε κείνους που ανοίγονται χωρίς να θυμούνται τα αυτονόητα από κάποιους που τους περιμένουν στην ακτή να γυρίσουν. Είναι οι αγνοούμενοι αυτής της ζωής. Αγνοούμενοι αλήθεια για ποιους;