«Ντιρλαντά και τέζα όλοι» σε «χορούς κυκλωτικούς και άλλους τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς». Ο Νιόνιος με τις «τιράντες και τα γυαλιά»«έβγαλε τα τραπεζάκια έξω» και σ’ αυτά πιάσανε θέση και γέμισαν «τις γωνίες και τους δρόμους σύντροφοι οικοδόμοι, φοιτητές». Καθώς τα χρόνια περνούσαν μπήκαν στην παρέα γιάπηδες, κουλτουριάρηδες, νεόπλουτοι, πανεπιστημιακοί,«ζητιάνοι, εταίρες και προφήτες», όλα τα στοιχειά της ελληνικής κοινωνίας που μεγάλωναν μαζί του και κάτι από τον εαυτό τους έβρισκαν στα τραγούδια του. «Ο Σαββόπουλος μας περιείχε όλους. Είπε ένα τραγούδι για τον καθέναν από μας», έγραψε στον αποχαιρετισμό του ο Φοίβος Δεληβοριάς. «Αν αισθάνθηκαν κάποιοι άνθρωποι προδομένοι από κείνον, ήταν επειδή ήταν τόσο σίγουροι ότι τραγουδάει για κείνους μόνο -και, έκπληκτοι, την επόμενη μέρα, ανακάλυπταν πως το επόμενο τραγούδι του μιλούσε και για τον διπλανό τους, τον αντίθετό τους». Έστησε ένα τρελό γλέντι από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα - δεν φαντάζομαι να το σταματήσει τώρα «που τον πήρε μακριά, να τον πάει στα πέρα μέρη». Αλλόκοτο γλέντι: Άλλοτε με τα χάλκινα, άλλοτε με ροκ, άλλοτε με δανεικά αριστουργήματα, άβολαστριμωγμένα στο «ξενοδοχείο» του. Πότε με τσιφτετελούδες και πότε με τον αφρό της ελληνικής μουσικής παραγωγής, μια φορά στο Ηρώδειο με την Καλομοίρα. Δεν είχε ταμπού καλλιτεχνικά. Μας χώρεσε όλους. Χωρέσαμε. Απόδειξη πως όλοι τον κλαίμε.

Κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη σαν ξωτικό «πάνω στη μοτοσυκλέτα που γύρω τρέχανε σκυλιά». «Συνάντησε τους φίλους του μια νύχτα του χειμώνα» που «σαν τον είδαν να ΄ρχεται γουρλώσανε τα μάτια». Άντε να νιώσουν τον πρωτογονισμό των αλλόκοτων συνθημάτων του «ντιρετεμλεντιλέμ». Έξυνε την κιθάρα του «η αγάπη είναι παντού», σάμπως δεν είναι; Στην πολιτική του έρωτα έδωσε ρέστα «με συνθήματα σκισμένα σ’ έναν έρωτα για σένα έχω χαθεί». Διατύπωσε την παντοδυναμία του: «Όσο θάβεις το σποράκι, τόσο βγάζει ανθό». Γλώσσα κατανοητή, καθημερινή, γεμάτη από «χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό», αφοπλιστικές που δεν αφήνουν κανένα κενό, κανένα χάσμα. «Μια ευλογία που αγνοώ με κρατάει στο δικό σου το μήκος».

Μίλησε ακομπλεξάριστα για την πολιτική, για το παραλήρημα μιας χώρας, μας αποκάλεσε: «Κωλοέλληνες», έλαμψε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Φρόντισε να μας προκαλέσει: «Στη φοιτητριούλα που σε έχει ερωτευτεί θα σε καταγγείλω, πονηρέ πολιτευτή» από τη μια. «Τώρα με χειρουργεί μια αλλήθωρη νεολαία, μια τσογλανοπαρέα μού κάνει κριτική» από την άλλη. «Σαν το παράπονο στη φράση «εδώ και τώρα». Ύμνησε την αριστερά, της γύρισε την πλάτη, όταν έγινε κυβέρνηση.

Φωνή βραχνή, χαρακτηριστικό μουσάκι, ειρωνικό χαμόγελο αυτοπεποίθησης, αυταρέσκειας «Βεβαίως και θα σας μιλήσω, δεσποινίς μου» μου είπε πριν τριάντα και βάλε χρόνια, όταν του ζήτησα συνέντευξη ύστερα από μία συναυλία στη Μυτιλήνη. Δεν θυμάμαι τι ρωτούσα. «Μα είστε τόσο γλυκό κορίτσι και εγώ τόσο κουρασμένος! Γιατί επιμένετε να μου κάνετε δύσκολες ερωτήσεις;». Χαμογελώ όσο το σκέφτομαι. Ο κόσμος είναι απλός. Εγώ ακόμη πολύ νέα, για να συμβιβαστώ με την απλότητά του κι αυτός πολύ πετυχημένος για να την αρνηθεί. Ανοιχτά καφενεία, κόσμος που γεμίζει τις πλατείες, που χορεύει, τραγουδά, που ερωτεύεται, που σκέφτεται. Κόσμος που ονειρεύεται. Αυτό τον τρώει, αυτό τον σώζει. Η μούσα του καρβουναρού, η αγάπη τρύπια - δεν προστατεύει, η ιστορία γράφεται από ήρωες κάθε μέρα και αναπαράγεται από κανάλια ενημέρωσης: «όλες οι αντένες μιας γης χτυπημένης/μεγάφωνα και ασύρματοι παντού/γλυκά σε νανουρίζουν και εσύ ανεβαίνεις/ψηλά στους βασιλιάδες του ουρανού».

Η υπέροχη ειρωνεία του Νιόνιου: Κατάλαβε καλά και από νωρίς, εμπνεύστηκε, δημιούργησε, μας έβγαλε τη γλώσσα, μας χτύπησε στον ώμο, μας προκάλεσε και μας προσκάλεσε να τον αναλύσουμε, σαν ένα τοπίο μυστικό που παλεύουμε να το αποδώσουμε. Από σύμβολο μιας εναλλακτικής εγγραμματοσύνης στη δεκαετία του ’70 σε χαρακτηριστικό παράδειγμα βολεμένου και σαφώς επιτυχημένου στο τέλος του πρώτου τέταρτου του 21^ου αιώνα, ποιητής, τροβαδούρος, τραγουδοποιός ανεπανάληπτος, γαργαλιστικός, αφοπλιστικός, οικείος, αγαπημένος. Καλό του ταξίδι!