Σφύζουν από ζωή οι καλλιτεχνικές σκηνές αυτόν τον μήνα. Κάθε μέρα στην πόλη ένας μεγάλος αριθμός συναυλιών και θεατρικών παραστάσεων προσφέρεται να καλύψει πολύ διαφορετικά γούστα. Το κοινό συρρέει, τα αυτοκίνητα σχηματίζουν ουρές στους ανοιχτούς χώρους στάθμευσης, οι επίδοξοι θεατές συνωστίζονται στην είσοδο των πολιτιστικών χώρων τα εισιτήρια γίνονται ανάρπαστα, στις πιο πολλές περιπτώσεις είναι ήδη εξαντλημένα, άνθρωποι διαγκωνίζονται για να αγοράσουν ό, τι περισσεύει έξω από τα ταμεία… Οι πόρτες ανοίγουν, το κοινό γεμίζει το κοίλο, οι υπαίθριες καφετέριες κάνουν χρυσές δουλειές, τα φώτα σβήνουν και….

Εδώ είναι το πρόβλημα…. Είναι η τέταρτη παράσταση που παρακολουθώ αυτόν τον μήνα και έχω χάσει την υπομονή μου, μην σας πω και κάθε ενδιαφέρον για το αντικείμενο. Είναι μια μυσταγωγία ο Σεπτέμβριος με τα πολιτιστικά του. Μια ανάσα για το φθινόπωρο που στα τέλη του μας δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Αγοράζουμε τα αλμυρά εισιτήρια, πληρώνουμε τέλη επειδή τα κλείνουμε διαδικτυακά (εντελώς απαράδεκτο), περιμένουμε, ονειρευόμαστε την παράσταση αλλά το αποτέλεσμα αντί να μας προσφέρει την καλλιτεχνική ηδονή και την έκσταση που προσδοκούμε τις περισσότερες φορές μας αφήνει μετέωρους με την κρίση μας, αμήχανους στο χειροκρότημά μας, μας στερεί πάντως την ηδονή της αρχαίας κάθαρσης και της σύγχρονης γνήσιας ψυχαγωγίας. Μένουμε έωλοι με τα καλά μας ρούχα και τις καλές μας προθέσεις να περιμένουμε….την επόμενη παράσταση.

Οδηγώντας από το (κατάμεστο και αμήχανο στο χειροκρότημα) Θέατρο των Βράχων "Μελίνα Μερκούρη", όπου παρακολούθησα τον "Οιδίποδα" σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, το μυαλό μου πήγε κατευθείαν σε έναν παλιό συνάδελφο, ο οποίος κατακεραύνωνε συνήθως "νεωτερικές" συλλήψεις κλασικών έργων με αχαλίνωτη αθυροστομία. Απόψε ήθελα να ήταν μαζί μου.

Η παράσταση επιχείρησε ένα .... ποτ πουρί από "Οιδίποδα Τύραννο" και "Οιδίποδα επί Κολωνώ" με αυθαίρετες αναφορές από το... ορθόδοξο Ευαγγέλιο, με παραπομπές.... στον καθολικισμό και .... στην ορθοδοξία, καταλήγοντας ..... ανορθόδοξα στην ..... ανάληψη του Οιδίποδα..... Άλαλα τα χείλη των ασεβών....

Το έργο διαδραματίζεται σε ένα... νεκροταφείο μάλλον μπαρόκ; ελισαβετιανό; ορθόδοξο πάντως όχι, όπου όμως κερνάνε...κόλυβα και ραίνουν τους τάφους με μύρα.... υπό τη μουσική υπόκρουση όμως εκκλησιαστικού οργάνου (αυτό είναι καθολική συνήθεια, σωστά;) .... "Θα πεθάάάνω" (όπως θα ΄λεγε η χήρα Μήτση).

Αν δεν ήξερα τα κείμενα των έργων, δεν ξέρω ποια γνώμη θα σχημάτιζα... Η προσθήκη αφηγητή, η απαρχή από την... εξαφάνιση του Οιδίποδα... μέσα σε έναν τάφο και το αναδρομικό πέταγμα από το περιεχόμενο του ενός έργου στο αντίστοιχο του άλλου με μπέρδεψε, με ζόρισε και με εκνεύρισε. Το βρήκα άτεχνο και εντελώς χωρίς κανένα νόημα.... Δεν θεωρώ τα αρχαία κείμενα ιερές αγελάδες.... Αλλά να υπάρχει ένας λόγος, για να τα αλλάξουμε, ένα αισθητικό αποτέλεσμα έστω.... ένας σουρεαλισμός ίσως!

ΟΟιδίποδαςκαθαίρεται... με νερό που τρέχει από λάστιχο, μέσα στου τάφους στον Κολωνό, βρέχει τη λευκή βελέντζα που είναι στρωμένη κάτω (έξαλλη θα γινόταν από τέτοια ανοικοκυρεψιά η μάνα μου), οδηγείται στον τάφο του και .... χάνεται. Το κοινό μετά φιλιόμαστε και τσουγκρίζουμε κόκκινα αυγά.

Το κείμενο αντιστέκεται, η εθνική Ελλάδος των ηθοποιών που συμμετέχει (εξαιρετική η Στεφανία Γουλιώτη, Κ. Καραμπέτη, Νίκος Καραθάνος) διασώζει την παράσταση από τον πλήρη ευτελισμό. Τι να το κάνεις όμως;

Τα ίδια και χειρότερα πριν λίγες μέρες στον «Ξένο» του Μαρμαρινού.

Μου αρέσει πάντα να βλέπω το φως από τους προβολείς να πέφτει πάνω στα νταμάρια του Βύρωνα... Κοιτάζω το φεγγάρι, η νύχτα είναι όμορφη, φθινοπωρινή βραδιά του Σεπτέμβρη, χωρίς ψύχρα (ακόμη).....

Θα το ξαναγράψω να λέγεται: Παρακολούθησα έναν εξαιρετικό "Φιλοκτήτη" αμέσως μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Ο Κιμούλης δίνει ρεσιτάλ. Ιδιόρρυθμος; Σκληρός; Αλαζόνας; Μπορεί! Μεγάλος ηθοποιός και αξιοπρεπής και ως σκηνοθέτης! Παραδοσιακή παράσταση. Τίποτα το τρομερό! Αξιοπρεπής παράσταση όμως! Αυτή η αξιοπρέπεια μου λείπει- λυπάμαι για το σχόλιο- στις υψηλές πτήσεις των μεγάλων ονομάτων του ελληνικού θεάτρου αυτόν τον μήνα... Κρίμα!