43 Αυγούστου: Είναι το νέο, το αυθαίρετο ημερολόγιο που τηρούμε όσοι δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι το καλοκαίρι έχει τελειώσει. Ο Αύγουστος προχωρά ακάθεκτος λοιπόν κατά μία έννοια, φέρνοντας μαζί του και τις υποχρεώσεις του φθινοπώρου, μια νέα σχολική χρονιά, πρωινό ξύπνημα, γραφείο, συσκέψεις, προθεσμίες, εγκυκλίους, οδηγίες, έγγραφα, πολλά έγγραφα κι άλλα τόσα έγγραφα…. Προχωρά και φέρνει μαζί του τον περιορισμό των βραδινών εξόδων, των μεσημεριών στη θάλασσα, του χαζέματος στο μπαλκόνι με καφέ, της απόλαυσης της μουσικής, των εκδρομών…. Μα είναι τώρα αυτός Αύγουστος; Δεν είναι βέβαια αλλά πώς να συμβιβαστείς με τη διαπίστωση πως ένας ακόμη Αύγουστος αποτελεί παρελθόν και να το δεχτείς μέσα σου; Μπαίνουμε στο φθινόπωρο, μπήκαμε στο φθινόπωρο, τα φεστιβάλ οργιάζουν, οι παραστάσεις, οι συναυλίες, οι ανοιχτοί χώροι όλοι γεμάτοι, το κοινό ξεσκάει με ρέγουλα λίγο πριν παραδοθεί στις συμβάσεις της καθημερινότητας, το πρόγραμμα έχει ξαναγυρίσει στη ζωή μας. Γίνεται Αύγουστος με πρόγραμμα; Αν έχει ο μήνας αυτός μία γοητεία αυτή είναι η παντελής κατάργηση κάθε προγράμματος: η σπατάλη του χρόνου, η ραστώνη των διακοπών: Να ζεις τη ζωή σου για τη ζωή, για τη φύση, για τα πρόσωπα που αγαπάς, μόνον έτσι! Χρωστάμε στη ζωή μας έναν Αύγουστο, αν και πολύ συχνά αναρωτιέμαι γιατί χτίζουμε τόσο τυποποιημένη την καθημερινή μας πραγματικότητα, αφού το ξέρουμε πως η ποιότητα της επιβίωσης προϋποθέτει τελείως άλλα πράγματα.

Ο Αύγουστος μας προσφέρει αυτό το μεγάλο μάθημα του προβληματισμού για την ουσία της ζωής και τον τρόπο της οργάνωσής της. Χαρίζει αυτό που δεν θα μας χαρίσει κανείς: Χρόνο, πολύ χρόνο! Είναι με την έννοια αυτή, ο πιο γενναιόδωρος Άγιος Βασίλης της ζωής μας. Έναν μακρύ, μεγάλο Αύγουστο χρειάζεται η ζωή μας, για να διεκδικήσει την ευτυχία. Καταρχήν τουλάχιστον! Έναν Αύγουστο, με πολύ αλάτι, βαθύ μαύρισμα, παγωμένα ποτά, ζεστή ατμόσφαιρα, απαλή μουσική, μεγάλες νύχτες, τολμηρά όνειρα και ακόμη πιο τολμηρές πράξεις. Γίνεται ο Αύγουστος γκουρού της ευωχίας και της ευτυχίας μας. Είναι πρότυπο! Και ας μην του φαίνεται και ας μην το ξέρει.

Είναι η ώρα να τον αποχαιρετήσουμε λοιπόν, κρατώντας και κυρίως προσπαθώντας να εφαρμόσουμε έμπρακτα τα προτάγματά του, αν θέλουμε να μην τον προδώσουμε. Αν τον σεβόμαστε, ήρθε η ώρα να το παραδεχτούμε: Ο Αύγουστος τέλειωσε. Εκτός και αν είσαι συνταξιούχος ή τυχερός αδειούχος και απολαμβάνεις το μικρό καλοκαίρι του Σεπτέμβρη. Αλλά και αυτό ακόμη είναι μια άλλη υπόθεση.

Κουβαλάμε τον Αύγουστό μας μέσα μας, όταν τον τιμάμε, όπως τον ζούμε: Όταν ζούμε κάθε φορά σύμφωνα με τις αναμονές του. Όταν δεν τον θυσιάζουμε για τη φιλοδοξία ή για τις υποχρεώσεις μας. Όταν το μήνυμά του ηχεί δυνατό στη συνείδησή μας, κάθε φορά που παίρνουμε αποφάσεις και οργανώνουμε τη ζωή μας. Όταν αποκτάμε αναμνήσεις. Όταν ζούμε τη ζωή μας με ένταση, χωρίς συμβάσεις, με νόημα και με ουσία. Αυτήν την ουσία που της αποδίδουμε. Είναι ωραίο παιδί ο Αύγουστος και ας μην συμπάθησα ποτέ στη Ρωμαϊκή ιστορία αυτόν, στον οποίο οφείλει το όνομά του. Είναι δοτικός, σαν Καίσαρας, είναι μεγαλοπρεπής, έχει αρχοντιά, μαγεία- είναι ένα μεγάλο παραμύθι, το μόνο που μπορείς να ζήσεις χωρίς αυταπάτες και να πρωταγωνιστείς μάλιστα σ’ αυτό.

Να ‘ταν δυο φορές τον χρόνο; Το ακούω με χαρά, δεν ξέρω αν και κατά πόσον όμως είναι εφικτό. Γυρίζουμε από την αγκαλιά του και μάταια περιμένουμε να ξαναβρούμε τους ρυθμούς της παλιάς μας ζωής. Η ζωή εκείνη όμως αντιστέκεται, υψώνει ξανά τις προθεσμίες, τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της μπροστά μας, τις παρουσιάζει ως δικές μας υποχρεώσεις και μας καλεί να της παραδοθούμε. Το μήνυμα του Αυγούστου είναι ωδή στην επανάσταση του θέρους, απόδραση στον επίγειο παράδεισο με όσα μας ηδονίζουν και μας τέρπουν, με λογισμό αλλά και με όνειρο. Θέλω τόσο πολύ να προσχωρήσω…..