Είναι μερικοί άνθρωποι που γνωρίζεις τόσο λίγο, χωρίς να είναι φίλοι ή ιδιαίτερα γνωστοί, που σε συνεπαίρνουν με το χαμόγελο τους, τον ήσυχο λόγο και την καλοσύνη τους. Λες αυτόν τον άνθρωπο μακάρι να τον γνώριζα καιρό, μακάρι να τον είχα φίλο και συνομιλητή. Και αναρωτιέσαι τι το ιδιαίτερο στοιχείο είχε αυτός ο άνθρωπος που η αύρα του σε συνεπήρε χρόνια πριν και ο θάνατος του να σε αιφνιδιάσει και να θελήσεις να τον κατευοδώσεις δημόσια.

Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο Γιώργος ο Ρούγγος, καθηγητής φιλόσοφος στη Μέση Εκπαίδευση από τον Παλαιόκηπο.

Επειδή βρίσκομαι στην εξοχή έμαθα για τον θάνατο του μέρες αργότερα. Είθισται να λέμε «οι νεκροί δεδικαίονται», αλλά ο Γιώργος δεν είχε ανάγκη να δικαιωθεί μετά θάνατον διότι δεν είχε εχθρούς, είχε μόνο φίλους και ο δρόμος της ζωής του υπήρξε γαλήνιος και πράος χωρίς έντονες εξάρσεις. Δημιούργησε οικογένεια, σπούδασε με τη σύζυγο τους δύο γιους τους μέσα σε ένα περιβάλλον με κατανόηση και συγκατάβαση. Τελευταία ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα υγείας. Τα έχει η ζωή αυτά.

Γιώργο εγώ κρατώ το χαμόγελο και την καλοσύνη σου. Μου φτάνουν αυτά για να σε αποχαιρετίσω και να σε θυμάμαι.