Έκλεισα διαδικτυακά εισιτήρια για τη συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στη Μυτιλήνη, στις 29 Ιουλίου. Αμέσως μόλις διάβασα την ανακοίνωση. Δεν προλάβαινα την έναρξη της περιοδείας στην Αθήνα. Το βαθμολογικό αυτήν την εποχή μονοπωλεί τη ζωή. Δεν ήξερα αν ήθελα να πάω. Ήρθαν όμως τα βίντεο στα κοινωνικά δίκτυα και οι εντυπώσεις των φίλων που κατάφεραν να βρεθούν στο Καλλιμάρμαρο! Ζωντάνεψαν παραδοχές που γίνονται αντιστάσεις κάθε φορά που ακούω το όνομά του.

Η γενιά μου έχει συναντηθεί με τη μουσική του από τα παιδικά της χρόνια σε ιστορικές εποχές: Ήταν από τους πρώτους που τραγούδησαν το παραδοσιακό «Ντιρλαντά». Από τις πιο αντιπροσωπευτικές η ερμηνεία του στο «Σφαγείο» και στα «Τραγούδια της εξορίας» του Μίκη Θεοδωράκη. Αξέχαστη η συμμετοχή του στα «Τραγούδια του δρόμου» του Μάνου Λοΐζου, εμβληματική η αντίστοιχη στα «Αγροτικά» του Μπακαλάκου, στο ομώνυμο τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη του Μαρίνου Αντύπα! Μας τα μαθαίνανε τα τραγούδια στην πλατεία του χωριού, λίγο μετά τη Δικτατορία, γιατί έπρεπε, έτσι μας λέγανε, να μάθουμε τη σύγχρονη ιστορία. Ζαλισμένα από τον ήλιο και τις πορτοκαλάδες με ανθρακικό καταπίναμε στίχους και μελωδίες.

Μας σημάδεψε στην εφηβεία μας: «Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα» μας έκανε να τραγουδήσουμε προφητικά - διαχρονικό τραγούδι μάλλον κάθε γενιάς- μόνον που αυτό ήταν της δικής μας. Μας έλιωσε με τον «πονηρό μαύρο γάτο» της «Διαίρεσης». Στείλαμε αφελώς «χαιρετίσματα στην εξουσία», όταν ακόμη πηγαίναμε στο λύκειο και δεν φανταστήκαμε πως ίσως μια μέρα γίνουμε οι ίδιοι, παραχωρώντας σε άλλους την ουσία και το δικαίωμα να ονειρεύονται.

Το 1988 σε μουσική πάλι του Θάνου Μικρούτσικου με μαλλί αφάνα αυτόκλητος «πρωταθλητής» χάρισε όλα τα σικέ παιχνίδια γενναιόδωρα σε μια αγάπη που τον πούλησε στον δίσκο «Όλα από χέρι καμένα». Ώσπου να κάνουμε πράξη το «δεν σε ξέρω δεν σε είδα», μας έβγαλε τη γλώσσα στο χιουμοριστικό «Ελλάς» και στη σημαδιακή «Βικτώρια». Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συναυλία του με τον Γιώργο Νταλάρα στο «Αττικόν» φθινόπωρο του 1990! Μαγικές στιγμές!

Με απαλή φωνή τραγούδησε Καββαδία :«Αύγουστος ήτανε, δεν ήτανε θαρρώ, τότε που φεύγανε μπουλούκια οι σταυροφόροι» στην «Γραμμή των Οριζόντων» του Θάνου Μικρούτσικου στις αρχές του ενενήντα. Δειλά το σιγοτραγουδήσαμε κι εμείς, φοιτητές πια. Τότε που «απάνω είχαμε πάντοτε στη ζώνη μας σφιγμένο, ένα μικρό αφρικάνικο ατσάλινο μαχαίρι» από τον «Σταυρό του Νότου» που κυκλοφόρησε τέλη του εβδομήντα- εμείς όμως πηγαίναμε τότε δημοτικό και τέτοια θέματα κρίνονταν επικίνδυνα για την ηλικία μας. Στο ρεπερτόριο προσθέσαμε τότε και τα τραγούδια του με τον Νικόλα τον Άσιμο από τον «Ξαναπέ» και αργότερα το «Φαλιμέντο». Έπρεπε να δείχνουμε του ποιοτικού! Στο μυαλό μου γυρίζει πρώτη και καλύτερη εκείνη η υπέροχη μπαλάντα του που λέει : «Πριν το τέλος πώς μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη!» «Ποιο τέλος;» αναρωτιόμουν πάντα. «Γιατί σιωπή;» Και το υπέροχο «Σ’ ακολουθώ». «Γλυκερές μπαλάντες» τις χαρακτήριζε ένας «διανοούμενος» συμφοιτητής μας, τι σημασία είχε; Τις αποφεύγαμε, καθώς μεγαλώναμε, τις σιγοψιθυρίζαμε αναπόφευκτα, όταν τις πετυχαίναμε στο ραδιόφωνο. Τρυφερός, χαμηλόφωνος, ερωτευμένος, θύμα της αγάπης, όλοι μαζί ένας ρόλος, μια κοινή δοκιμασία, εμπειρίες που ζήσαμε ή που ονειρευόμασταν να ζήσουμε- γιατί δεν υπάρχει πιο ηρωικό τέλος από το να πέσεις μαχητής στον βωμό του έρωτα, άσε που δεν πεθαίνεις κιόλας! Ευχήθηκε «χρόνια πολλά», μας σημάδεψε με την «Σφεντόνα» του, «όση αγάπη σου ‘χω στείλει είν’ από μένα τον Βασίλη» ξεκαθάρισε, ζήτησε ένα ψέμα ν’ αποκοιμηθεί, απαίτησε «Να με φωνάξεις». Αλλάξαμε αιώνα με τις «Χαμένες αγάπες».

Στην επέτειο των πενήντα μάς χάρισε τους υπέροχους στίχους από το «Σελήνη κι Άστρα»: «Αν σας κοιτάξει στα μάτια η μάνα μου, αν σας ρωτήσει να ζω αν έμαθα, πείτε της κάτι, πείτε της ψέματα». Αμήχανα γυρίζω στη δισκογραφία του. Την ξέρω. Τη φοβάμαι. Θα πάω οπωσδήποτε στη συναυλία!