Τα παιδιά που παραστράτησαν, να τα αγαπάτε διπλά. Τα παιδιά που ήπιαν τον δαίμονα και ζουν έκτοτε διπλή ζωή, μην τα κακιώνετε. Προσπαθούν να ανταποκριθούν σε δύο ζωές. Να ικανοποιήσουν και τις δύο, ενίοτε να ισορροπήσουν ανάμεσα και στις δύο. Προσπαθούν πάντα να απαλλαγούν από τη μία παράλληλη ζωή που τους φύτεψε ο δαίμονας, για να ζήσουν την άλλη. Δεν είναι εύκολο. Μην βιάζεστε να κρίνετε. Και βασικά μην κρίνετε. Σκεφτείτε πόσο ικανοποιητικά ανταποκρίνεστε εσείς, με τους δικούς σας δαίμονες, αυτούς που δεν τους ήπιατε, αλλά υπάρχουν, στη δική σας, στη μία και μοναδική σας ζωή.

Τα παιδιά που παραστράτησαν, δεν έχει και πολύ νόημα να αναρωτιέστε γιατί παραστράτησαν και να εμμένετε στο πως έμπλεξαν. Όλοι έχουμε παραστρατήσει κάπου, κάποτε και δεν έχει ποτέ λογική εξήγηση κανένα μας παραστράτημα. Όλοι έχουμε προδώσει κάποια στιγμή τις αξίες μας, κάποιον δικό μας άνθρωπο ακόμα ίσως και τον ίδιο μας τον εαυτό. Μην υποκρίνεστε διάολε, όλοι τα κάνουμε κάποτε μαντάρα. Όχι πως δεν έχει αξία βέβαια να προλαμβάνεις αυτό το παραστράτημα των παιδιών, να ενημερώνεσαι, να είσαι σε εγρήγορση πάντα, είτε είσαι γονιός, είτε είσαι εσύ ο ίδιος που φλερτάρεις με το δαίμονα. Έχει και παραέχει και ας μην το υποτιμά κανένας, λέγοντας απλά ότι δεν «μπορεί εμένα να μου συμβεί». Στον καθένα συμβαίνει… Μιλάμε όμως τώρα για όταν συμβεί το απευκταίο.

Τα παιδιά που παραστράτησαν και τις οικογένειές τους, ειδικά στα μέρη μας, στην επαρχία του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και της ελλιπέστατης ενημέρωσης γιατί τα ξέρουμε όλα, μην τα δείχνετε με το δάχτυλο. Μην κουνάτε το κεφάλι με δήθεν κατανόηση και ενσυναίσθηση, κουτσομπολεύοντας το δράμα τους όπου σταθείτε. Δε βοηθάει κι ούτε είναι χρήσιμο παράδειγμα το ο «πατέρας του ναρκομανή». Δεν αποτρέπει το «κακό» τους παράδειγμα. Στιγματίζει μόνο και σταδιακά απομονώνει διευκολύνοντας την κατάληξη. Έχει αξία να «ακούσεις» ή να «δεις» πραγματικά την περιπέτειά τους αν σε ενδιαφέρει. Αν δε σε ενδιαφέρει πάλι, καλύτερα άστο και άφησέ τους. Μην το κάνεις χειρότερο.

Τα παιδιά που παραστράτησαν και τις οικογένειές τους, να τους σέβεστε διπλά, γιατί δεν ξέρετε τον αγώνα που δίνουν καθημερινά, για χρόνια ολάκερα. Έχουν ζήσει τόσες πολλές φορές στα άκρα, που από αυτούς έχεις μόνο να μάθεις, εσύ που φέρνεις την καταστροφή γιατί δε σου βγαίνουν τα λεφτά για διακοπές ή που το παιδί σου δεν έφερε τους βαθμούς που θα ήθελες στο Λύκειο.

Τα παιδιά που παραστράτησαν και δεν τα κατάφεραν, δεν χρειάζονται το υποκριτικό δάκρυ σας. Ακόμα κι αν σας σοκάρει το αν πήδηξαν από μία ταράτσα και δεν κατέληξαν ήσυχα και κάπου κρυφά, για να μην τα βλέπετε, με μία σύριγγα στο χέρι. Τα παιδιά που παραστράτησαν, είναι υποχρέωσή σας να μην τα φοβάστε και να μην τα ταυτίζετε με τους εγκληματίες. Αν πάτε στο ΚΕΘΕΑ, ή αν τύχει να μιλήσετε μαζί τους στο δρόμο αντί να αποφύγετε το να πέσετε πάνω τους, θα καταλάβετε πως έχουν μία ευαισθησία που δεν τη συναντάτε αλλού. Είναι παιδιά, που αγαπάνε και το πιο απλό και καθημερινό που για σας είναι αυτονόητο, αλλά για εκείνα δεν ήταν για καιρό. Είναι παιδιά που ζώντας με το δαίμονα, έμαθαν να εκτιμούν και το πιο μικρό. Σκεφτείτε πόσο θα εκτιμήσουν κάτι πιο «μεγάλο».

Που δεν είναι δα και τεράστιο εκ μέρους μας να δώσουμε μία δεύτερη ευκαιρία. Στη δουλειά, στην παρέα, στο δρόμο, στις κουβέντες μας για να μη δίνουν μόνα τους τη μάχη και για να αυξήσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν. Αυτά τα παιδιά έχουν καταφέρει να κερδίσουν και να χάσουν μάχες με δυσκολία που δεν μπορεί να συγκριθεί με τη δυσκολία των μαχών που δίνουμε ή έχουμε δώσει εμείς. Και για αυτούς τους λόγους, τα παιδιά αυτά κουβαλάνε και την πραγματική γνώση του «καλού» και του «κακού». Το καλό και το κακό το δικό μας, είναι εντελώς δικό μας δημιούργημα. Συνθέτουν έναν κοινωνικό δαίμονα που χρειάζεται όμως για να φύγει ένα απλό «μπου». Γιατί απλά δεν υπάρχει. Μην κάνετε λοιπόν ότι κλαίτε, ούτε και να κάνετε ότι σοκάρεστε σήμερα που έφυγε ένα ακόμη από τα παιδιά μας. Κάντε καλύτερα ένα «μπου» για μας, για εσάς, για τα παιδιά και για όλους.