Η αλήθεια είναι πως αν βρεις το κουράγιο και καταφέρεις να προσθέσεις στη ζωή σου δράσεις, αντί της απομόνωσης/αποχαύνωσης που προσφέρει ο καναπές και η τηλεόραση, τότε ανοίγεται ένας άλλος κόσμος μπροστά σου, μια άλλου είδους ξεκούραση.
Ένας κόσμος με ενέργεια που κρύβει και χαρές και καινούργιες σκέψεις και εικόνες, αλλά και μικρότητες και μαθήματα ζωής.
Κι είναι στο χέρι σου να κρατήσεις τα καλύτερα, όπως ας πούμε την Εριφύλη.
Γιατί, ποιο άλλο μήνυμα μπορείς να πάρεις, πέρα από το ότι η ζωή σε θέλει ζωντανό, πως έχει ανάγκη από την ενέργεια και την ομορφιά της χαράς σου, βλέποντας την Εριφύλη με το αναπηρικό της καροτσάκι να χορεύει καρσιλαμά, με τόσο σκέρτσο που εσύ ούτε στον ύπνο σου δεν μπορείς να φανταστείς πως μπορείς να το κάνεις.
Είναι το σκέρτσο της καρδιάς που πάλλεται από ζωή, που πάλλεται για ζωή, που φωνάζει πως άδικα αναλώνεις την ομορφιά της ψυχής σου στα φτηνά.
Συνήθως απορείς διαβάζοντας πως κάποιοι ανακατεύονται με συλλόγους και δράσεις, λες, δε βαριούνται! Κι ύστερα πάλι καταλήγεις λέγοντας, υπάρχει λόγος που το κάνουν. Δημόσιες σχέσεις, προβολή, ματαιοδοξία ή έχουν προσωπικό όφελος.
Όλα παίζουν, αυτός είναι ο άνθρωπος κι αυτό δεν είναι τίποτα, αν σκεφτείς τα χοντρά οφέλη σε άλλα επίπεδα. Βέβαια ο καθένας με τις δυνάμεις του.
Και βαριέσαι να πας στις εκδηλώσεις που σκαρώνουν, λες, πού να τρέχω. Εσύ, ο σωστός, ο υπεράνω, ο κριτής των άλλων, ο υπολογιστής.
Έλα μου όμως που δεν είναι όλοι ίδιοι. Κρύβεται ψυχή και ομορφιά και πηγαία διάθεση προσφοράς σε πολλούς. Και είναι αυτοί που στέλνουν το μήνυμα πως υπάρχει και άλλη λογική, πως δεν πεθάναμε ακόμα, πως δεν μετράνε μόνο οι αριθμοί, το φαίνεσθαι και το ατομικό συμφέρον. Αν αυτούς ζηλεύαμε…
Αυτήν τη φορά είπες θα πάω. Το μενού στην αυλή του δημοτικού σχολείου της Ν. Ιωνίας είχε μυτιληνιούς χορούς και γεύσεις.
Λες, να βρεθώ νοερά στην αγκαλιά της όμορφης πατρίδας που τόσο μου λείπεις
Και πήγες και «έβαλες χέρι» στο ντολμαδάκι καθ’ υπόδειξιν της Έφης, γιατί ήταν αδύνατον να προλάβεις με τόσο κόσμο. Νοστιμότατο το άτιμο. Ντράπηκες να πάρεις δεύτερο. Σκέφτηκες, κοντεύει η ώρα που θα ξεσπάσω στα ντολμαδάκια της μανούλας στο νησί.
Η μυτιληνιά διάλεκτος, παρέα με τη μυρουδιά του ούζου και του σαντουριού τις νότες, μοσχοβόλαγαν.
Καρσιλαμάδες, συρτά, απτάλικα, το αίμα βράζει στο προσκλητήριο, γέμισε η πίστα και συ έκατσες στο σκαλάκι όπως οι γιαγιάδες στο χωριό, και ρούφαγες αυτό που κάποτε σνομπάριζες.
Κι ήταν η Εριφύλη με το πάθος και τις φιγούρες της μέσα απ’ το αναπηρικό της καροτσάκι, που σου ‘κλεισε το μάτι και σου ψιθύρισε, «μην ξοδεύεις τη ζωή σου στα φτηνά. Τα ‘χεις όλα, κοίτα με, χορεύω!»