*Γράφει ο Στρατής Κοκκινέλλης

Η πολιτική ζωή της χώρας έχει εισέλθει σε επικίνδυνα αχαρτογράφητα νερά, διανύουμε από τα μισά του 2023 κι έπειτα μια πολιτική ανωμαλία. Η αντιπολίτευση δείχνει ανήμπορη να σηκώσει κεφάλι, αγνοείται κι είναι θέμα χρόνου μέσα από την κοινωνία και τις πλατείες να υπάρξει πρόσωπο που θα αποκτήσει έστω και άτυπα πολιτική ιδιότητα. Θα συμπεριφέρεται, θα κινείται και θα δρα όπως ένας πολιτικός.

Η Μαρία Καρυστιανού, είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί, είναι μια μάνα που έχασε το πολυτιμότερο πράγμα που έχει ένας άνθρωπος όταν γίνεται γονιός. Έχασε το παιδί της και από τότε επιδίδεται σε έναν διαρκή αγώνα για τη λύτρωση. Δεν θα σταθούμε στο πώς διεκδικεί το δίκαιο ή στις κινήσεις της ως μάνα. Ποιοι είμαστε, άλλωστε, εμείς που θα κρίνουμε ή θα σχολιάσουμε; Θα σταθούμε στο γεγονός ότι η Μαρία Καρυστιανού κατάφερε, είδε φως και μπήκε, να εισέλθει έμμεσα στην κεντρική πολιτική σκηνή, με την αντιπολίτευση - πλην ΚΚΕ - να την ακολουθεί συλλήβδην στο πρώτο εξάμηνο.

Η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα θύματος της τραγωδίας των Τεμπών, αναδείχθηκε το τελευταίο εξάμηνο σε πολιτικό πρόσωπο χωρίς να φέρει θεσμική ιδιότητα, πολιτική εμπειρία ή λογοδοσία. Το μείζον, όμως, δεν είναι η ίδια. Είναι αυτοί που την προσκάλεσαν στο πολιτικό προσκήνιο που δεν είναι άλλοι από την αντιπολίτευση στο σύνολό της.

Με την υπογραφή 32 βουλευτών, από την Πλεύση Ελευθερίας μέχρι την Ελληνική Λύση και τη Νίκη, αλλά και πρώην βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν ενταχθεί στο κόμμα Κασσελάκη, υποβλήθηκε πρόταση για προανακριτική επιτροπή στη Βουλή. Μια πρόταση που φέρει την προσωπική της σφραγίδα. Από πού κι ως πού; Ποιος αναθέτει ρόλο πολιτικού εισαγγελέα σε μια μητέρα; Και ποιο κόμμα, με στοιχειώδη αυτοσεβασμό, μπορεί να χειροκροτεί αυτόν τον θεσμικό εκτροχιασμό;

Το αποκορύφωμα;

Η δημόσια συνύπαρξη της Καρυστιανού σε πάνελ με τον Ιάσονα Αποστολόπουλο την Παρασκεύη 27/6 στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης. Η Μαρία Καρυστιανού κάθισε στο ίδιο τραπέζι με τον εθνικό «αλληλέγγυο», Ιάσονα Αποστολόπουλο που ως δουλειά και κύριο μέλημα έχει να επιτίθεται ανοιχτά τις Ένοπλες Δυνάμεις, το Λιμενικό και το ελληνικό κράτος. Η επιλογή αυτή, ακόμα κι αν έγινε «άθελά της», σηματοδοτεί ξεκάθαρα την πολιτική της τοποθέτηση. Όποιος βρίσκεται δίπλα στον Αποστολόπουλο, δεν μπορεί να διεκδικεί ουδετερότητα, ούτε να ισχυρίζεται πως αγωνίζεται αποκλειστικά και μόνο για το δυστύχημα των Τεμπών. Όποιος μάλιστα δεν αντιλαμβάνεται το παραπάνω, καθίσταται συνένοχος.Νομιμοποιεί τις πιο επικίνδυνες φωνές αποδόμησης του έθνους και των θεσμών και σίγουρα τα Τέμπη περνάνε σε δεύτερη μοίρα.

Αξίζει να σημειωθεί πως το παρόν άρθρο γράφηκε πριν την έναρξη της εκδήλωσης.

*Ο Στρατής Κοκκινέλλης είναι φιλόλογος - δημοσιογράφος