Η κυρία Φωτεινή Στεφανιδάκη κατέχει δύο θεσμικά αξιώματα. Της αντιπροέδρου του Εμπορικού Επιμελητηρίου Λέσβου και της προέδρου του Εμπορικού Συλλόγου Λήμνου. Υπηρετεί δηλονότι δύο θεσμικά όργανα, που δέον να συμπράττουν στην ορθή εφαρμογή των νόμων, ήτοι των κανόνων λειτουργίας της θεσπισμένης Πολιτείας.
Ο Τύπος, για την κρίση του οποίου πολύς λόγος γίνεται αυτές τις μέρες, επιτελεί κι αυτός θεσμικό ρόλο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και στην εξέλιξη και τη διεύρυνση της Δημοκρατίας. Τα θέματα της οποίας δέον να αντιμετωπίζονται με «σοβαρότητα, ήθος, χαμηλούς τόνους, αντικειμενικότητα», όπως γράφει για το «Ε» ο «Αγγελιοφόρος» της Θεσσαλονίκης.
Ταυτόχρονα και παράλληλα θεσμοί του Κράτους είναι οι διάφορες υπηρεσίες του, ανεξάρτητα από τα παράπονα για τη λειτουργία και την αποδοτικότητά τους που διατυπώνουμε, είναι απόλυτα αναγκαίες για την ύπαρξή του.
Θεματοφύλακας της νόμιμης και δίκαιης λειτουργίας αυτού του Κράτους, του οποίου είμαστε πολίτες, έχει οριστεί η Δικαιοσύνη, που αποτελεί, όπως όλοι γνωρίζουμε, μια από τις τρεις βασικές συνιστώσες της κρατικής υπόστασης. Οι άλλες δύο είναι η Νομοθετική και η Εκτελεστική εξουσία.
Τι συνέβη λοιπόν στη Λήμνο τη νύχτα της Τετάρτης;
Τριμελές κλιμάκιο της ΥΠΕΕ μετέβη όπως είχε υποχρέωση, για να διενεργήσει ελέγχους σε διάφορες επιχειρήσεις όσον αφορά την τήρηση του Φορολογικού Κώδικα. Υποχρέωση κάθε πολίτη, φτωχού ή πλούσιου, κάθε ευνομούμενης πολιτείας. Το έργο της, όμως, εμποδίσθηκε από θυμωμένους, δεν χρησιμοποιώ την λέξη αγανακτισμένους, πολίτες για την αδιαφορία που επιδεικνύει το Κράτος, στην αντιμετώπιση και επίλυση, ζωτικών πράγματι προβλημάτων που ταλανίζουν το νησί, εδώ και χρόνια. Και εμποδίσθηκε με τρόπους και μέσα, κάθε άλλο παρά νόμιμα. Διαπράχθηκαν, σύμφωνα με δήλωση ανώτατου εισαγγελικού λειτουργού στον γράφοντα, πληθώρα ποινικών αδικημάτων, όπως τουλάχιστον προκύπτει από το ρεπορτάζ.
Η αστυνομία ενήργησε, πάντα κατά το ρεπορτάζ, διακριτικά. Όπως συνηθίζει άλλωστε, σ’ αυτές τις δύσκολες εποχές, φροντίζοντας να μην εμπλέκεται άμεσα στα τεκταινόμενα.
Τι έπρεπε να κάνει ο εισαγγελέας τον οποίο επικαλούμαστε συχνά-πυκνά και για ψύλλου πήδημα; Να εξετάσει τι συνέβη, πώς συνέβη και ποιοι προκάλεσαν ή πυροδότησαν τα γεγονότα, που εξευτελίζουν την έννοια του Κράτους. Αυτή εξ άλλου είναι η υποχρέωσή του. Ποιον θα καλούσε για μια τέτοια εξέταση; Μα ασφαλώς κάποιον που φαινόταν να παίρνει ενεργό μέρος σ’ αυτά. Ένα τέτοιο πρόσωπο ήταν η κ. Στεφανιδάκη, η οποία άλλωστε είχε προβεί σε δηλώσεις κατά τη διάρκεια των επεισοδίων. Κάνοντας λόγο για «παλλημνιακό ξεσηκωμό» και «για τη μεγάλη ανάγκη να τονωθεί, η οικονομική κατάσταση της Λήμνου».
Η ερώτηση βέβαια που ανακύπτει, είναι αν η οικονομική κατάσταση θα βελτιωθεί με τη γενική παράλυση του επιβλέποντος και διοικούντος Κράτους.
Ο εισαγγελέας, λοιπόν, που άλλοτε τον θεωρούμε χρήσιμο κι άλλοτε αποδιοπομπαίο τράγο, έκανε αυτό που του επέτασσε η ιδιότητά του, η συνείδησή του και ο κανονισμός της εισαγγελίας, όπως είπε στον γράφοντα ο εισαγγελέας Μυτιλήνης την Τρίτη το πρωί. Απέστειλε κλήση στην κυρία Στεφανιδάκη, προκειμένου να εμφανισθεί ενώπιόν του και να δώσει τις εξηγήσεις που ζητούσε το κατ’ εξοχήν αρμόδιο όργανο του νομού μας. Χωρίς βεβαίως η κλήση αυτή να έχει οποιαδήποτε σχέση και ομοιότητα με τις κλήσεις που μας απηύθυνε η εθνική ασφάλεια, της προ του 1974 εποχής, που εκτός του ότι δεν είχαν νομικό έρεισμα, αποτελούσαν μέσα κατατρομοκράτησης κάθε «ανήσυχου» πολίτη. Και δεν μπορεί αβασανίστως να συγχέονται οι μεν με τις δε για λόγους εντυπώσεων και μόνον. Γιατί μόνον όποιοι έλαβαν τέτοια κλήση, μπορούν να γνωρίζουν την τραγικότητα της εξομοίωσης με μια εποχή όπου η γνώμη του χωροφύλακα μπορούσε να καθορίσει τη ζωή σου.
Είναι γνωστή και απολύτως κατανοητή η δεινή κατάσταση που ταλαιπωρεί τη Λήμνο. Ένα νησί που παρά το μικρό του μέγεθος, παράγει μια σειρά εκλεκτών και περιζήτητων προϊόντων, τα οποία από την έλλειψη κρατικής φροντίδας δεν μπορούν να διακινηθούν εμπορικά. Και κάθε πολίτης θα είχε λόγο να καταστεί συμπαραστάτης των διεκδικητικών αγώνων των κατοίκων της.
Αλλά από του σημείου αυτού, μέχρι του σημείου να πηγαίνουν σηκωτό, κατά το ρεπορτάζ πάντα, το αυτοκίνητο των υπαλλήλων της ΥΠΕΕ στο πλοίο ή να τους απαγορεύουν να γευματίσουν, τα πράγματα ανατρέπονται ουσιαστικά. Θα ήταν εντελώς διαφορετικό το πράγμα αν οι υπάλληλοι αυτοί ή κάποιοι συνάδελφοί τους, απαιτούσαν παράνομα ανταλλάγματα για να παραιτηθούν από το καθήκον τους. Γιατί και γι’ αυτό έγινε υπαινιγμός. Τότε οι Λήμνιοι θα βρίσκονταν εν δικαίω. Αλλά αν εμποδίσθηκαν να κάνουν αυτό που έπρεπε να κάνουν, τότε υπήρξε παρανομία.
Αυτά τα ζητήματα και όσα προκύπτουν από την «εξέγερση», ήθελε και έπρεπε να εξετάσει ο εισαγγελέας. Ενεργώντας στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων του. Γιατί θα πρέπει να τον εξομοιώνουμε με τον χωροφύλακα του μετεμφυλιακού κράτους;
Είμαστε εναντίον της ύπαρξης και λειτουργίας Κράτους; Να το πούμε. Αλλά γιατί αρχίζουμε από τους ελεγκτές και όχι από τον στρατό, την αστυνομία, την πολεοδομία, τους δήμους;
Μήπως δεν πρόκειται για συμβολική ενέργεια, αλλά για μια κυνική απαίτηση, που λέει ότι μόνο παρανομώντας θα επιβιώσουμε;
Και μήπως οι θεσμικοί παράγοντες μιας κοινωνίας θα πρέπει να είναι πολύ πιο προσεκτικοί στις ενέργειες και πιο ακριβείς στους χαρακτηρισμούς;