Τώρα Γιώργο τα γαληνεμένα νερά του κόρφου που τόσο αγάπησες και τα έκλεισες σ’ όλους τους τόνους του μπλε και του γκρίζου στους πίνακές σου, θα σκουρύνουν και οι ελιές θα γείρουν να προσκυνήσουν αυτό τους το πένθος.
Φύτρα του Σκοπέλου, που γέννησε ζωγράφους και ασυμβίβαστους δημοκράτες, πήρες και τα δυο για να τα υπηρετήσεις στη ζωή! Και έτσι πήγες τα χρώματα στην άκρη του κόσμου και την καθαρή σου ματιά, μαχαίρι κοφτερό, κάτω από τη γυαλιστερή επιφάνεια, ξεσκεπάζοντας με οξύ λόγο και δράση, τη βρομιά που ξεχειλά παντού.
Οι πραγματικοί σου φίλοι δε χρειάζονται τα έργα σου για να σε θυμούνται! Όπως και τον Παντελή, θα σ’ έχουμε, όσο ζούμε, πάντα στο λόγο μας, ανάμεσά μας.