Σίγουρα έχει ο καθένας στο κοντινό του περιβάλλον κάποιον που συνηθίζει να μαζεύει και να μην πετάει τίποτα. Μπιμπελό, κάρτες, φωτογραφίες, χαρτιά - άχρηστα τα περισσότερα - μπουκώνουν συρτάρια και ντουλάπια. Ο κάτοχός τους ούτε που σκέφτεται να τα αποχωριστεί, γιατί... «αν χρειαστούν»;
Άγχος αποχωρισμού, λένε οι ψυχολόγοι, όρος που αφορά πρωτίστως τα παιδιά, όταν παρουσιάζουν συναισθηματικές αντιδράσεις καθώς απομακρύνονται από το πρόσωπο με το οποίο είναι προσκολλημένα - τη μαμά τους συνήθως. Μια διαδικασία που δεν περιορίζεται, όμως, μόνο στις παιδικές ηλικίες, ούτε μόνο στα άψυχα αντικείμενα και τα ενθυμήματα, τα οποία δύσκολα αποχαιρετούμε και πετάμε. Αφορά και τις συνήθειες, τις συμπεριφορές ή τις πρακτικές των ανθρώπων και ίσως δε θα ήταν παρακινδυνευμένο να πει κανείς ότι αυτό το άγχος αποχωρισμού αφορά την ελληνική κοινωνία! Η σκέψη μού εδραιώθηκε την Κυριακή το απόγευμα, στη διάρκεια του θρίλερ της συνέντευξης Τύπου του πρωθυπουργού, των δηλώσεων Βενιζέλου, των δημοσιογραφικών ερωτήσεων κ.λπ..
Σ’ αυτή τη χώρα, λοιπόν, που εδώ και καιρό «φλερτάρει» με τη χρεωκοπία, όλοι (πολιτικοί, κόμματα, συνδικάτα, κοινωνικές ομάδες, θεσμοί κ.λπ.) δυσκολεύονται υπέρμετρα να περάσουν στην επόμενη φάση, να «πετάξουν» δηλαδή τους τρόπους αντίδρασης, σκέψης και δημόσιου λόγου που έχουν συνηθίσει εδώ και πολλά χρόνια.

Είτε γιατί κανείς δεν τους έδειξε ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος, είτε γιατί έχουν βολευτεί στα κεκτημένα, είτε γιατί ποτέ δεν έχουν αναγκαστεί να σκεφτούν αλλιώς. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία έχει άγχος αποχωρισμού από τα μεταπολιτευτικά ιδεώδη και στερεότυπα.
Έτσι, την ώρα που οι πολιτικοί, από όλα τα κόμματα, συντάσσουν τις πολιτικές τους ανακοινώσεις έχοντας στραμμένο το κεφάλι στις επόμενες εκλογές και όχι στην οδυνηρή κατάσταση που περνάει η χώρα, την ίδια ώρα οι φοιτητικοί σύλλογοι του 2011 το μόνο τρόπο αντίδρασης και «διαλόγου» που γνωρίζουν είναι οι καταλήψεις (στο Πανεπιστήμιο Αθηνών μάλιστα έχουν εκδιώξει από τις γραμματείες και τους υπαλλήλους, εμποδίζοντας τους νέους φοιτητές ακόμη και να εγγραφούν)! Σ’ αυτό το πλαίσιο θεωρείται απολύτως φυσικό το ότι μία από τις κεντρικές εκδηλώσεις της Έκθεσης Βιβλίου στο Ζάππειο είναι τα λογοκριμένα βιβλία, περιοδικά και εφημερίδες στα χρόνια της δικτατορίας, τη στιγμή που μας απασχολούν πια οι μηχανές ανάγνωσης και τα e-book!
Μια κοινωνία που έχει άγχος αποχωρισμού έχει ανάγκη από «στιβαρούς και ώριμους γονείς», οι οποίοι θα μπορέσουν να καθοδηγήσουν και να χειριστούν το άγχος του παιδιού και να το στρέψουν στη νέα φάση της ζωής του. Στην προκειμένη, στην ελληνική, περίπτωση, οι πολιτικοί που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν επίσης άγχος αποχωρισμού από το μόνο τρόπο που έχουν μάθει να πολιτεύονται. Λέγεται και καθήλωση...