Βδομάδες τρεις περασμένες ολότελα ήτανε, που είχε γιομίσει μαυροσύννεφα παχιά κι αγριεμένα, να πυκνώνουν, να πυρακτώνονται, να ανάφτουν ως καταχτυπιόντουσαν με αστραποβρόντια, κι όλο φοβέρα και κίντυνο για τους θνητούς, που κακοποιούμε το περιβάλλον και τούτο με τη σειρά του…

H Μυτιλήν μας είνει ένα τρανό χουργιό, τσ’ όμουρφου, τσι πουλύ του απουθύμσα που ‘χα κουσουχτώ στρουτζλά τς ουλόκληρα χρουνέλια να ρθου έφτου, να του ξιλαχταρήξου τσι να φλίσου του χουματέλι τς του αγιασμένου, ν’ ανισκθώ. Μή κακουβάλτει για κι…

Ήτανε η αρχή στο μήνυμα, που μια ώρα πριν τα μεσάνυχτα, κουρασμένος και παγωμένος, με μόναχα πανταλόνι και παντόφλες να έχω πετάξει μην κολλάνε απάνω μου με τον παγωμένο αγέρα και τους 7 βαθμούς Κελσίου μια και φέτος κρύο, βροχές,…

Στον Ταυρωνίτη έδειξε, κοπέλ’ απ’τη Βατούσα, φίλος καλός ’ποδείχτηκε, της Αιολίδας Μούσα. Έρευνα έκανε σκληρή εις τη γενέτειρά του, ιερό μας λέει ήτανε ,τρανή ’ναι η χαρά του. Κι από καρδιάς του εύχομαι, σε όλα να προσμένει, επιτυχία να μη…

Παραμονές, κι η γιορταστική ατμόσφαιρα θύμιζε πως τούτα τα Χριστούγεννα θα γινόντουσαν όπως τα είχανε φανταστεί, όπως τα λαχταρούσανε χρόνια πολλά τώρα. Από τότε που οι βάρβαροι μπήκανε στο σπιτικό τους κι αρπάξανε το βιός τους μαζί και τον Σταύρακα.…

Βουίζουν τ’ αυτιά μου, θολώνει ο νους μου μπρος τα καθημερινά τεκταινόμενα. Πανηγύρια, χαρές, ληστείες, φόνοι, βιασμοί, αδικίες, συκοφαντίες, θάνατοι. Μαζώνομαι στη γωνίτσα μου, σφαλνώ πορτοπαράθυρα να νοιώσω σιγουριά και μπλαντώ. Μου τελειώνει το οξυγόνο. Πετάγομαι όξω κι αναρωτιέμαι, γιατί!…

Ένα ξεροβόρι κατρακυλούσε παγωμένο απ’ το Κουτρούλι, σάρωνε τη σκαρφαλωμένη στα χαράκια Μελισσιά με τις λιγοστές οικογένειες, τη ρεματιά και τις μεγαλόκορμες καστανιές, καρυδιές και χαρουπιές, χάδευε παγερά τη λιοφυτεμένη πλαγιά, αντρειωνότανε, και πάσκιζε να μας πάρει σβάρνα, να μας…

Λαοί νῦν κροτήσωμεν, δεῦτε τὰς χεῖρας πιστῶς, καὶ ἄσωμεν ἄσμασι, τῇ Θεομήτορι… Μουντά, βαριοφορτωμένα και στοιβαγμένα σύννεφα σιγοδιαβαίνανε, κι ο ουρανός σκοτεινιασμένος, χαμένος, καρτερούσε πότε να φύγουνε να διαφεντέψει το σύμπαν. Η γης, διψασμένη απ’ την καλοκαιριάτικη κάψα, λαχτάριζε το…

Τι θέλει αλήθεια ο άνθρωπος για να ζήσει; Ένα πιάτο φαί, λίγο ψωμί και μια κούπα κρασί. Με τούτα θρέφει τη σάρκα, μα η καρδιά κι η ψυχή δακρύζουν, αιμορροούνε και προσμένουν. Προσμένουν δράση, μη πλαντάξουν. Στήριγμα από τη σάρκα…

Τι σου είναι ο άθρωπος! Πώς κι ήρθε στο νου μου τούτη η ιστορία τραβηγμένη απ’ τα παλιά, όλο άρωμα και μέθη. Μια νοσταλγική ανάσα, ζωογόνα και πονετικιά. Μια ξεθωριασμένη ελπίδα! Εκεί, στην απλάδα του κάμπου, με τα σπίτια σκορπισμένα…

Ερχότανε η ιερή ώρα, να αποτελειώσω το άρθρο της εβδομάδας. Ιερή τη νοιώθω, γιατί χρειάζεται αγώνας, αυτοκυριαρχία, δάμασμα των αισθήσεων, σπιρούνισμα του μυαλού, και προπαντός σεβασμός. Σεβασμός προς το ιερό τέρας που λέγεται αναγνώστης. Γιατί, με δέος, πασκίζω να εκφράζω…

Είχανε περάσει σαράντα ώρες απού ‘χε έρθει το φριχτό μαντάτο χωρίς να κλείσει μάτι, κι ως άλαξ’ η μέρα, ξαναγέμισε το αρχοντικό. Γειτόνοι, συγγενείς και φίλοι. Από αγάπη, συμπόνια, συμπαράσταση ή και περιέργεια. Τους τράταρε χουβαρντάδικα καφέδες κουλουράκια, τυριά, ό,τι…