Πόσο περίεργα και παράξενα παιχνίδια μπορεί να παίξει καμιά φορά η πολιτική συγκυρία! 

Ο καπιταλισμός, με το ευγενές πρόσχημα της διάδοσης της τεχνολογίας και της εξασφάλισης του ελαχίστου ορίου διαβίωσης, συνεχίζει να παράγει δούλους.

Όλοι οι μεγάλοι ιδεαλιστές φιλόσοφοι της ιστορίας υποστήριξαν με πάθος ότι όλα τα πράγματα έχουν ψυχή, ακόμα κι αυτά που λέμε κατά συνθήκην άψυχα. Ακόμα και η πέτρα και η δρυς, που, όπως λέει ο Όμηρος, είναι τα σύμβολα της άψυχης…

Μετά από ένα τέτοιο γεγονός παγκόσμιας εμβέλειας και επιρροής, όπως είναι οι εκλογές της Αμερικής, είναι φυσικό να ξεχύνονται κάθε μέρα από όλα τα μέσα ενημέρωσης παντός είδους κρίσεις, σκέψεις και κριτικές. Ίσως είναι κι αυτό ένα υγιές σύμπτωμα της…

Το «χαρτί» σαν δημόσιο μέσο ήταν ανέκαθεν στην Ελλάδα παντοδύναμο, είτε σωστικό είτε ολέθριο.

Ο άνθρωπος είναι περίεργο ον. Μεγαλουργεί και αμαρτάνει. Αμαρτάνει και μεταμελείται για να ξαναμεγαλουργήσει.

Ζούμε σε μια χώρα της πλέον εύκρατης ζώνης, με γαλάζιες θάλασσες και λιόχαρες μέρες, κι όμως, νά που τα καταφέρνουμε να πορεύεται στο άγνωστο μια ολόκληρη κοινωνία θαλασσοπνιγμένη και κλυδωνιζόμενη.

Οι Έλληνες έχουμε διατρίψει και διαπρέψει στους πολέμους κατά τη μακραίωνη ιστορία μας. Αυτοί οι πόλεμοι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ήταν αμυντικοί. Ξεκινούσαν από υπεράσπιση προσβαλλομένων νομίμων δικαιωμάτων, πράγμα που καθαγίασε αυτούς τους αγώνες και τους παρέδωσε φωτεινά ορόσημα στην παγκόσμια…

Ο Πυθαγόρας ο Σάμιος υπήρξε σοφός, μύστης, πανεπιστήμων και μέγας κοινωνικός και πολιτικός αναμορφωτής. Γιατί άραγε;

Προσωπικά δεν είχα την ατυχία να ζήσω κανένα πόλεμο, φαντάζομαι όμως ότι θα είναι παιχνιδάκι μπροστά στα δράματα που ζει σήμερα η Ελλάδα. Ένα παιχνίδι με πραγματικά όπλα, αλλά σίγουρα ένα παιχνίδι. 

Η ιστορία του ανθρώπου από τα βάθη των αιώνων μέχρι σήμερα είναι γραμμένη με αίμα και γεμάτη από μεταναστεύσεις και προσφυγιά.

Την περασμένη Τρίτη, 6 του Σεπτέμβρη 2016, το κανάλι της Βουλής μετέδωσε την τελετή βράβευσης των ολυμπιονικών του Ρίο στην αίθουσα Γερουσίας της Βουλής.