Το άρθρο αυτό με είχε απασχολήσει εδώ και καιρό και εύχομαι σήμερα να έχει παρέλθη από τη συγκυρία του.

Παρά το γεγονός ότι μια οικονομία έχει μηχανισμούς αυτόματης και αυτόνομης ρύθμισης δηλαδή αυτορρύθμισης, όπως μας λέει η οικονομική επιστήμη, δεν παύει να είναι μείζον πολιτικό πρόβλημα το τι μέτρα πρέπει να πάρουμε την κρίσιμη ώρα για να συνέλθη όσο το δυνατόν γρηγορότερα και ασφαλέστερα.

Είναι αυτονόητο βέβαια ότι αυτοί οι μηχανισμοί προϋποθέτουν ελεύθερη οικονομία, ελεύθερο ανταγωνισμό και υγιείς συνθήκες χρηματοδότησης.

Η οικονομία έχει πολλές φορές εν μέσω κρίσεως παρομοιασθεί με ασθενή σε βαριά κατάσταση που χρήζει εντατικής μονάδας θεραπείας, και εκεί ακριβώς αρχίζει το κρίσιμο «ιατρικό» ταξίδι της.

Η εντατική, απ’ όσο γενικά γνωρίζουμε, είναι μια εξαιρετική κατάσταση νοσηλείας που δίνει άμεση προτεραιότητα στην εξασφάλιση ζωτικών λειτουργιών (όπως είναι η αναπνοή, η καρδιακή και ηπατική λειτουργία, η πίεση, η απινίδωση, τα αέρια αίματος κλπ) και απαιτεί ειδικό εξοπλισμό μονάδας και εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό που αποφασίζει συνήθως εν συμβουλίω και πάνω απ’ όλα με την πίστη στην αδάμαστη δύναμη της ζωής (και του θεού ...) ότι ο ασθενής θα τα καταφέρει.

Αυτό ακριβώς το μοντέλο διάσωσης θα έπρεπε να χρησιμοποιείται και από τους πολιτικούς στις εξαιρετικές, αλλά όχι και τόσο σπάνιες, περιπτώσεις εθνικής χρεοκοπίας και οικονομικής εξαθλίωσης.

Το δραστικό νοικοκύρεμα, η πάταξη της σπατάλης, η εκλογίκευση των φόρων, οι άμεσες παραγωγικές επενδύσεις (που θα γίνουν το εφαλτήριο άλλων ιδιωτικών επενδύσεων) και η εξασφάλιση της απρόσκοπτης χρηματοδότησης μέσω του τραπεζικού συστήματος είναι βασικά μέτρα «πρώτων βοηθειών» για μια παραπαίουσα και ασφυκτιώσα οικονομία.

Τα οικονομικά επιτελεία της χώρας κατά τη διάρκεια της τελευταίας κρίσης, που ξεπέρασε όλα τα όρια της ύφεσης, δυστυχώς δεν ανταποκρίθηκαν στον «ιατρικό» τους ρόλο και αυτό ομολογείται από όλους τους διάσημους «γκουρού» της παγκόσμιας οικονομικής.

Δεν εξασφάλισαν το οξυγόνο των ζωτικών λειτουργιών, γιατί αναλώθηκαν σε ιδεολογικές εμμονές, γιατί δεν ανέγνωσαν σωστά την πραγματικότητα, αλλά κυρίως επειδή ήταν στην πραγματικότητα εντολοδόχοι αποικιακών συμφερόντων, μέσα σε μια Ένωση κοινοβουλευτικής δικτατορίας με ένα ενιαίο σκληρό νόμισμα και με συγκεκριμένες υπερεθνικές προτιμήσεις και προτεραιότητες.

Οι πολιτικοί μας δυστυχώς δεν μπορούν να ασκήσουν κυρίαρχη εθνική πολιτική χωρίς τα αιώνια εργαλεία της νομισματικής παρέμβασης, χωρίς Κεντρική Τράπεζα και χωρίς καν Τράπεζες, με αποτέλεσμα να γίνουμε μια δαχτυλοδειχτούμενη «Δανία του Νότου», όπως προέβλεψε πολύ σωστά ένας πρώην μοιραίος πρωθυπουργός, ο οποίος όμως δεν πρόβλεψε της ορθογραφία αυτής της χώρας!...

Ένα άλλο τέτοιο δίλημμα γεννάται στο θέμα της πάταξης της φοροδιαφυγής που κοντεύει να εξαρθρώσει πλήρως την οικονομία μας: τι προηγείται; η πάταξη ή η φοροελάφρυνση; Λεπτά θέματα που έχουν σχέση και με την ψυχολογία και την ψυχολογική αντίδραση των χειμαζομένων πολιτών.

Τελικά σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε το γνωστό πλατωνικό δίλημμα «να φιλοσοφήσουν οι βασιλείς ή να βασιλεύσουν οι φιλόσοφοι» με ένα πιο σύγχρονο και πιο ρεαλιστικό: «να διαχειριστούν την οικονομία οι πολιτικοί ή να κυβερνήσουν οι οικονομολόγοι, κατά το σύστημα της εντατικής;»

Και μήπως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι από τις αρχές του εικοστού αιώνα μέχρι σήμερα οκτώ διαπρεπείς τραπεζικοί-οικονομολόγοι (Ξ. Ζολώτας, Α. Διομήδης, Δ. Μάξιμος, Α. Ζαΐμης, Σ. Σκουλούδης, Σ. Μαρκεζίνης, Ι. Παρασκευόπουλος, Λ. Παπαδήμος) ανέβηκαν στον πρωθυπουργικό θώκο;