Έχει γίνει τα τελευταία χρόνια μείζον θέμα της επικαιρότητας.

Πολλοί εμπειρογνώμονες και καθηγητές υποστηρίζουν ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα όχι μόνο ή Ελλάδα αλλά και ολόκληρη η Ευρώπη.

Δεν θα συμφωνήσω. Το θέμα είναι πράγματι σοβαρό αλλά η σοβαρότητά του μπαίνει σε άλλες βάσεις και πρέπει να ιδωθεί από άλλη οπτική.

Ας περιγράψουμε καταρχάς το θέμα.

Η υπογεννητικότητα ενός πληθυσμού δεν είναι απαραίτητα καταστροφική και ούτε υποθηκεύει το μέλλον μιας χώρας.

Αντίθετα θα έλεγα ότι είναι οικολογική ευλογία και δείκτης οικονομικής ευμάρειας και υψηλής πολιτισμικής συνείδησης, όπως φάνηκε στη Γαλλία ήδη από την περίοδο του μεσοπολέμου.

Σήμερα μάλιστα που δεν υπάρχουν πόλεμοι μεγάλης έκτασης, με αποτέλεσμα να «γλιτώνει» ένα 20% του πληθυσμού, και έχει εκλείψει και η βρεφική και παιδική θνησιμότητα (η οποία πριν από τον πόλεμο αφάνιζε περίπου το πενήντα τοις εκατό των τέκνων) η κατάσταση είναι πολύ πιο ευοίωνη.

Αν μάλιστα προστεθεί και η αλματώδης εξέλιξη της γενετικής και της ιατρικής επιστήμης, τότε θα δούμε ότι στην ουσία δεν υπάρχει δημογραφικό πρόβλημα.

Στον αντίποδα αυτών των θετικών στοιχείων καραδοκεί μόνο η κατευθυνόμενη απαξίωση του θεσμού της οικογένειας και η διεθνής ταπείνωση της αρρενωπότητας, πράγματα για τα οποία κάποια στιγμή του μέλλοντος χρόνου πρέπει να λογοδοτήσουν οι πολιτικές ηγεσίες.

Αν σε όλο αυτό το σενάριο προσθέσουμε τον οικολογικό παράγοντα, δηλαδή το πόσους περισσότερους ανθρώπους μπορεί (και πρέπει) να θρέψει με φυσικούς όρους αυτός ο πλανήτης, τότε θα καταλάβουμε ότι με ένα ποσοστό γεννήσεων ανάμεσα στο 1,5 και στο 2% είμαστε σε καλό δημογραφικό δρόμο.

Και τότε πού υπάρχει το πρόβλημα;

Το πρόβλημα υπάρχει μόνο στο δημογραφικό ανταγωνισμό μεταξύ των χωρών, και μάλιστα εκείνων των χωρών που βρίσκονται σε εχθρική σχέση με γειτονικά κράτη. Το λογικό σλόγκαν θα ήταν: Γιατί εμείς να κάνουμε διπλάσια παιδιά, αντί να κάνετε εσείς τα μισά;

Για παράδειγμα, η Ελλάδα το 1920 είχε 10 εκατομμύρια πληθυσμό σε ελλαδικό χώρο και Ανατολία, ενώ η Τουρκία είχε 18 εκατομμύρια.

Σήμερα η Ελλάδα έχει 10,5 εκατομμύρια και η Τουρκία 82 (!)

Η Ελλάδα δηλαδή σαν πολιτισμένη χώρα έπραξε μέχρι σήμερα θέλοντας και μη το οικολογικό της καθήκον, με μόνη ίσως παρενέργεια εν μέσω ύφεσης τη χειροτέρευση της σχέσης μισθών προς συντάξεις.

Να σημειωθεί ότι σε ορισμένες χώρες που βρίσκονται σε κίνδυνο και γειτονικές εχθροπραξίες η αύξηση των γεννήσεων είναι οργανωμένη εθνική τους στρατηγική, όπως γίνεται επί παραδείγματι στο Ισραήλ.

Θα ήταν πάντως ευχής έργο να κατανοήσει η παγκόσμια κοινότητα τα προβλήματα του πλανήτη και να περιορίσει στο απολύτως αναγκαίο ποσοστό τις γεννήσεις, όπως λ.χ. η Κίνα που πρωτοπόρησε στον τομέα αυτό με μια απόφαση σκληρή αλλά γενναία και μεστή οικονομικού και οικολογικού νοήματος.

Τώρα, εάν την ενοχλεί η υπογεννητικότητα την Κυβέρνηση, δεν έχει παρά να εφαρμόσει πανάρχαιες και δοκιμασμένες συνταγές. Η εργασιακή νομοθεσία, η στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών, η επιδοματική πολιτική κι όλα αυτά τα μέτρα μπορεί να είναι θεάρεστα αλλά είναι ασπιρίνες μπροστά στον έρωτα για το θεσμό της οικογένειας και της τεκνοποιίας.

Να θυμηθούμε ότι μέσα στον πόλεμο και σε χρόνια της απόλυτης ένδειας ποτέ δεν σταμάτησαν οι γυναίκες να φέρνουν νέους ανθρώπους στον κόσμο, φαίνεται όμως ότι η οικονομική κρίση είναι πολύ χειρότερη από τον πόλεμο στο θέμα του δημογραφικού. Όταν καλείται ένας ψευτοεργαζόμενος να ταΐσει τον εαυτό του και δύο συνταξιούχους, είναι επόμενο ότι πέφτει δραματικά ο πήχης των προσδοκιών για μια διαρκώς ανανεούμενη κοινωνική ευτυχία ...