Και ιδού μια είδηση που πέρασε κάπως στα ψιλά ενώ είναι κεφαλαιώδους σημασίας.

Δυο παιδικές ομάδες, από δυο ένδοξα νησιά (να μην τα αναφέρουμε και παραπονεθούν τα υπόλοιπα …) αναμετρήθηκαν τις προάλλες στο επίσης ένδοξο και πολλά ακόμα υποσχόμενο άθλημα της υδατοσφαίρισης, αυτό που αποκαλούμε συνεκδοχικά με το όμορφο οξύμωρο σχήμα «υγρός στίβος», θυμίζοντας την Καταβασία των Θεοφανίων «Στίβει θαλάσση»ς, δηλαδή την πατημένη οδό πάνω στη θάλασσα από τους καταδιωκόμενους τότε Εβραίους.

Κάποιος παράγοντας και γονιός (;) ανάρτησε στο διαδίκτυο προσβλητικό και αγενές σύνθημα «να πάνε στον πάτο», τα αντίπαλα παιδιά. Τέτοιοι γονείς δεν άκουσαν ποτέ για τη μεγαλοψυχία του νικητή, του νικητή που είναι υποχρεωμένος να σεβαστεί τον ηττημένο, γιατί μόνο έτσι καταξιώνεται το στεφάνι του.

Αν το εξετάσουμε μάλιστα το θέμα αυτό ευρύτερα θα δούμε ότι υπάρχει και μια ρεαλιστική συνθήκη αυτής της μεγαλοψυχίας: αν εξαφανιστεί (στον πάτο εν προκειμένω) ο αντίπαλος, τότε ποιο κίνητρο και ποια αξία θα έχει ο αγώνας του νικητή;…

Ο αθλητισμός, όπως μας τον κληροδότησε και ο πρόγονός μας, ο Ηρακλής, έχει την υπερβατική αρμοδιότητα να μας κάνει δυνατούς και άλκιμους όχι μόνο στο σώμα αλλά και στην ψυχή, και δυστυχώς κάποια αθλήματα με τον τρόπο που διοικούνται δεν μπορούμε να πούμε ότι διδάσκουν ήθος, όπως θα έπρεπε.

Τα αποτελέσματα αυτής της «παιδαγωγικής» τα βλέπουμε κάθε μέρα στα δελτία των ειδήσεων με θλίψη και αποτροπιασμό. Αγέλες νεαρών βλαστών ήδη εξ απαλών ονύχων επιχειρούν κάθε μέρα να συγκροτήσουν συμμορίες και να επιβάλουν τον νόμο της ζούγκλας υπό την ανοχή και ενίοτε υπό τις ευλογίες των γονιών τους. Των γονιών που δεν άκουσαν ποτέ ένα καλό παράδειγμα αρετής και ευψυχίας από την οποία είναι γεμάτη η ιστορία μας και η παράδοσή μας. Ακόμα και τα παραμύθια μας.

Των γονιών που δεν έτυχε ποτέ να αντικρύσουν το από κάθε άποψη υπέροχο άγαλμα του ηρώου πεσόντων του χωριού μου, των Μυτιληνιών Σάμου, μια θαυμάσια μαρμάρινη παράσταση που φιλοτεχνήθηκε το 1931 από τον νεαρό τότε Δημήτριο Γεντέκο, και απεικονίζει με μοναδικό ανά το πανελλήνιο τρόπο το μεγαλείο ψυχής του νικητή στρατιώτη, που σκύβει να δώσει με το παγούρι νερό στον πεσμένο στα πόδια του αιχμάλωτο! Ένα άγαλμα (εκ του ρήματος «αγάλλω») που δίνει χαρά, θαυμασμό, καύχηση και που εν τέλει διδάσκει.

Τα παιδιά στη Χίο μπορεί βέβαια να μη πήγαν τελικά στον πάτο, πήγε όμως για άλλη μια φορά η παιδαγωγική μας αντίληψη και ο αλτρουισμός.