Ο Γάλλος φιλόσοφος και πολιτειολόγος Κάρολος Μοντεσκιέ το 1736 συνέγραψε ένα σπουδαίο βιβλίο με τίτλο «Περί του πνεύματος των νόμων».

Εκεί μέσα γίνεται για πρώτη φορά επισταμένως αναφορά στην περίφημη διάκριση των τριών εξουσιών, αν και, για να είμαστε δίκαιοι, προϋπήρξε μια τέτοια ιδέα της στο προγενέστερο αγγλικό Σύνταγμα.

Πρόκειται για ένα υγιές στοιχείο της υγιούς δημοκρατίας και στην ουσία δεν ήταν κάτι νέο μιας και κληρονομήθηκε από την αρχαία ελληνική δημοκρατία.

Έχουμε λοιπόν τη νομοθετική εξουσία που ασκείται από το κοινοβούλιο, την εκτελεστική που επιβάλλεται από την κυβέρνηση και τη δικαστική που απονέμεται από τη Δικαιοσύνη.

Αυτή η δικαστική, ως αρχή στην οποία προσφεύγουν οι πάντες για γνωματεύσεις και κρίσεις περί δικαίου, θα έπρεπε να είναι εντελώς ανεξάρτητη, όπως ανεξάρτητες πρέπει να είναι σε μια οργανωμένη και ευδιοίκητη πολιτεία όλες οι μεγάλες αρχές (ΣΟΛ, ΕΣΗΕΑ, ΕΡΤ, ΕΣΡ, ΚΕΦΑΛΑΙΑΓΟΡΑ κλπ) ακόμα δε και οι μεγάλες δημόσιες επιχειρήσεις (ΔΕΗ, ΔΕΠΑ κλπ).

Το θέμα ανέκυψε πάλι με τις λεπτομέρειες του πρόσφατα επιχειρούμενου διορισμού τής ανώτατης ηγεσίας των δικαστικών σωμάτων, αλλά δεν είναι τωρινό και δεν είναι φυσικά όπως το παρουσιάζουν τα κόμματα.

Κρέμεται ως θέμα δυστυχώς από τα γρανάζια και τα παιχνίδια της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας, ενώ θα έπρεπε τα δικαστικά σώματα να εκλέγουν με εσωτερικές τους διεργασίες προέδρους και αντιπροέδρους και λοιπά όργανα χωρίς η κυβέρνηση να έχει οποιοδήποτε δικαίωμα και λόγο παρέμβασης.

Διότι, τι να υποθέσουμε;

Αυτοί οι σπουδαίοι δικαστές είναι ικανοί να κρίνουν τους πάντες, και δεν είναι ικανοί να κρίνουν την ηγεσία τους;

Οι διορισμοί αυτοί -ακόμα και η επιλεκτική ή η επικυρωτική διαδικασία- δημιουργούν τη βάση όχι μόνο της εξάρτησης και της υποταγής (πολλές φορές σε κάποιον υπουργικό ή πρωθυπουργικό «δικτατορίσκο») αλλά της δοσοληψίας και της συναλλαγής, κάτι που δεν προστατεύει τα εθνικά συμφέροντα αλλά μόνο τα πρόσκαιρα πολιτικά και τον βρόμικο αέρα της εξουσίας.

Τα ίδια έγιναν και με τις πρόσφατες τροποποιήσεις του Ποινικού Νόμου εν μία νυκτί, ενός υπέρτατου Νόμου που γραφόνταν και τροποποιούνταν από το 1911 έως το 1950 (!) από σπουδαίους πολιτικούς και νομομαθείς με μωυσαϊκή σοφία και σωκράτεια συνέπεια (Γ. Μπαλής, Τ. Ηλιόπουλος, Ν. Χωραφάς, Γ. Πανόπουλος, Θ. Τσάτσος Κ. Τσάτσος...) και όχι καιροσκόπους και μέλη ψηφοθηρικής συμμορίας.

Τα ίδια γίνονται και με το θεσμό του περιφερειάρχη (του πρώην νομάρχη δηλαδή), με τη διαφορά ότι αυτόν αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να τον εντάξουν στην εκλογική διαδικασία για να είναι αμερόληπτος και φιλολαϊκότερος και προπαντός για να δικαιολογούν την ύπαρξή του.

Δεν παύει ωστόσο να είναι άλλο ένα μακρύ χέρι της κυβέρνησης που νοθεύει και κάποιες φορές αχρηστοποιεί τη δημοτική αυτοδιοίκηση και της δένει τα χέρια αφήνοντάς την χωρίς ειδικές υπηρεσίες, χωρίς τεχνογνωσία, χωρίς έσοδα και προϋπολογισμούς(!) και χωρίς κύρος και καθολική ευθύνη.

Το κράτος φοβάται και θέλει παντού «χωροφύλακες» όχι του λαού αλλά της εξουσίας.

Κάποτε μάλιστα σε ζοφερές και δυσκολότερες εποχές δεν δίσταζε να χρησιμοποιεί και χαφιέδες.

Εντέλει, πόσο υποκριτική μπορεί να είναι η μυριάκις επαναλαμβανόμενη δήλωση των πολιτικών ότι «έχουν εμπιστοσύνη στη δικαιοσύνη», όταν οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί τη διορίζουν και (επειδή άκουσαν ότι είναι τυφλή) τη χειραγωγούν; ...

Εάν τώρα θέλουμε να λυθούν τέτοια θέματα και μάλιστα οριστικά και στη συνταγματική τους βάση, ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν!...