Έχω μια μικρή κλωσομηχανή και συνηθίζω σχεδόν κάθε άνοιξη να βάζω λίγα αβγά να επωασθούν.

Η λαχτάρα μου και η μεγάλη κοσμογονική μαγεία (μπορείς να το πεις και μυστήριο) είναι να ακούσω περί την εικοστή πρώτη ημέρα του επωασμού τις αγωνιώδεις και, πιστεύω, χαρούμενες φωνίτσες ήδη μέσα από το αβγό την ώρα που αρχίζει να το σπάζει από μέσα το έγκλειστο πουλάκι για να βγει στη ζωή.

Θα πρέπει να είναι μοναδική και υπέροχη αυτή η εμπειρία του νεοσσού, όπως και η δική μου, που παρατηρώντας το, αντιλαμβάνομαι -χωρίς να κατανοώ τις λεπτομέρειες- το πώς γεννιέται και πώς ξεπηδάει η ζωή.

Όλες αυτές τις σκέψεις και τις λεπτομέρειες μπορούμε να τις συναντήσουμε όταν περιδιαβούμε την αρχαία ελληνική φιλοσοφία, στην οποία πρωταρχική και κομβική θέση έχει το λεγόμενο «κοσμικό αβγό», το αβγό που το βλέπουμε στην αυγή κάθε ζωής και κάθε δημιουργίας.

Πρόκειται για το βασικό κοσμογονικό στοιχείο της Ορφικής διδασκαλίας από την οποία ξεκίνησαν οι θεωρίες των Πυθαγορείων, των προσωκρατικών Ιώνων και ολόκληρης της ελληνικής φιλοσοφίας.

Το πώς γεννήθηκε και διαμορφώθηκε ο κόσμος -ενώ σήμερα με τις σύγχρονες αστρονομικές θεωρίες είναι σχεδόν μονοδιάστατο- τότε ήταν προϊόν βαθιάς ποιητικής σκέψης και σύλληψης που ξεπερνά τα επιστημονικά υπόβαθρα.

Την αρχή της γένεσης προσπάθησε να την προσδιορίσει ο κάθε φυσικός φιλόσοφος με την δική του ιδέα και ενόραση και να την τοποθετήσει:

Ο Θαλής και ο Αναξίμανδρος στο ύδωρ

Ο Αναξιμένης στον αέρα

Ο Αναξαγόρας στον Νου

Ο Ηράκλειτος στο Πυρ, αλλά και στο Λόγο

Ο Εμπεδοκλής στην Φιλότητα και το Νείκος της Μονάδας (Αιθέρα).

Ο Πλάτωνας, στον πυθαγόρειο «Τίμαιο» περιγράφει το σχέδιο του σύμπαντος ως στερεό δωδεκάεδρο, και είναι φανερό ότι αντιγράφει τον Πυθαγόρα που θεωρούσε ότι το σύμπαν συγκροτείται από αριθμούς και από εξαγωνικά σχήματα.

Περίπου ίδια ήταν και η προγενέστερη Ορφική κοσμογονία η οποία παρεμβάλλει και την έννοια του χρόνου και εμφανίζεται παραστατικότερη από την Ησιόδεια.

Κατά τον μεγάλο μύστη Ορφέα που εισήγαγε και διαμόρφωσε την ελληνική σκέψη (αλφάβητο. μουσική, αστρονομία, τελετές καθαρμού …), όλα ξεκίνησαν από τον Χρόνο, που γέννησε τον Αιθέρα και αυτός με τη σειρά του το αργυρό κοσμικό αβγό (ωόναργύφεον).

Απ’ το αβγό, που το περιέλιξε ο όφις (Οφίων) γεννήθηκε ο Φάνης που γέννησε τον Ουρανό, τη Γη και όλα τα Όντα από …αγάπη!

Στο χορικό των Ορνίθων του Αριστοφάνη διαβάζουμε:

«Πρώτα η μελανόπτερος Νύξ γεννά το ωόν από το οποίο, τις ώρες της αυγής («περιτελλομέναις ώραις») βλαστάνει ο Έρωτας ο ποθεινός ….»

Όλες οι θρησκείες και οι φιλοσοφικές θεωρίες προσπάθησαν ανέκαθεν να ανακαλύψουν τον θεό και τα αίτια της δημιουργίας.

Ο πρώτος θνητός που συστηματοποίησε αυτές τις δοξασίες και τις έκανε τελετουργική διδασκαλία στους ανθρώπους ήταν ο Ορφέας.

Ο ιστορικός Παυσανίας λέει κάπου: «αρχαιότατον δε αγώνισμα γενέσθαι μνημονεύουσι εφ’ω πρώτον άθλα έθεσαν άσαι ύμνον εις τον θεόν» δηλαδή τα πρώτα αγωνίσματα που θέσπισαν τα ιερατεία (μαντεία κλπ) ήταν πνευματικά, και αποτελούσαν ύμνους στον θεό.

Ο Ορφέας, όπως πολλοί άλλοι σπουδαίοι της ιστορίας, δεν έγραψε τίποτα, και φαίνεται ότι είχε την συγκροτημένη μέθοδο και τη σαγήνη να μεταλαμπαδεύσει προφορικά τις γνώσεις και τα πιστεύω του στους μαθητές του και τους επερχομένους.

Ο κόσμος δεν σταμάτησε να αναζητάει την καταγωγή του. Ο Κάντιος, ο Λαπλάς, ο Μάξγουελ, ο Πουανκαρέ μέχρι τους μεγάλους σύγχρονους αστροφυσικούς, όλοι προσπάθησαν μέχρι σήμερα να περιγράψουν την κοσμογονία, και είναι ιδιαίτερα τιμητικό για την ελληνική σκέψη το ότι δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από τα όρια της θεωρητικής σκέψης των αρχαίων!

Πόσα σπουδαία πράγματα μπορεί, σκέφτομαι, να σου θυμίσει ένα αβγό !....