Το περίδειπνο της οικονομίας

09/09/2019 - 16:17

Τα πεπραγμένα της ελληνικής πολιτείας συχνά ταξιδεύουν τη σκέψη μου μέχρι τα γεγονότα της Βίβλου.

Ο θεός είναι προ παντός άλλου ο δίκαιος κριτής και ο δημιουργός των πάντων. Αν τον απογυμνώσουμε από αυτές τις δύο υπέρτατες ιδιότητες, παύει να είναι θεός.

Εννοείται ότι με τον κανόνα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» πρέπει αυτές οι ιδιότητες να κοσμούν και τα δημιουργήματα της έκτης ημέρας, και κατά μείζονα λόγο αυτά που αναλαμβάνουν οικεία βουλήσει και κοινή συναινέσει (αυτό άλλωστε σημαίνει δημοκρατία) να κυβερνήσουν τα υπόλοιπα.

Είναι όμως έτσι;

Και ιδού κάποια παραδείγματα που ανατρέπουν τον κανόνα.

Πάμε στα περί την ελληνική φορολογία εισοδήματος, τουλάχιστον όπως ισχύει μέχρι σήμερα.

Έχουμε δύο περιπτώσεις: στην πρώτη, δύο εργαζόμενους συζύγους (υπαλλήλους ή εργάτες, δεν έχει σημασία) με εισοδήματα 8000 + 8000 = 16000 ευρώ, και στην άλλη, δύο συζύγους, μικρούς επιχειρηματίες με καθαρά εισοδήματα ομοίως 8000 + 8000 = 16000 ευρώ.

Τώρα όσο και να φανεί άδικο έως και παρανοϊκό, το πρώτο ζευγάρι δεν οφείλει ούτε ένα ευρώ φόρο εισοδήματος, ενώ το δεύτερο οφείλει κοντά στις οκτώ χιλιάδες (!).

Το κράτος μέσω του συντάγματος (άρθρο 4 παράγραφος 1 και 5) διακηρύσσει την ισότητα και την αναλογική δικαιοσύνη των φορολογικών βαρών, η οποία με το προηγούμενο και συνηθέστατο παράδειγμα πάει περίπατο.

Το κράτος επίσης, ζηλεύοντας τη δόξα του θεού που προαναφέραμε, θα πρέπει να ενισχύει την παραγωγικότητα και την ιδιωτική δημιουργία γιατί αυτή είναι η μόνη οδός της επιβίωσής του.

Πώς όμως θα εξασφαλιστεί αυτή η περιβόητη δημιουργία όταν αυτοί που την επιχειρούν διώκονται και εξαφανίζονται;

Πώς θα εξασφαλιστεί αυτή η στοιχειώδης δημιουργία όταν δεν τολμά κανείς να στήσει ένα μαγαζί, και όλοι θέλουν να γίνουν υπάλληλοι στη σιγουριά ενός ετοιμόρροπου επιχειρηματία και στα αποκαΐδια ενός ερειπωμένου οικονομικού τοπίου;

Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που τροφοδοτεί τα καραβάνια των νέων που αφήνουν την πατρίδα για ένα αξιοπρεπές μεροκάματο (άντε και καμιά καριέρα).

Αυτός είναι ο κύριος λόγος που νέοι με όνειρα, με όρεξη και με δυνάμεις για δημιουργία, αντί να στήσουν μια ολόδική τους «φάμπρικα» που θα τολμά και θα μεγαλώνει και θα νεοποιεί τα δεδομένα του οικονομικού μας βίου, καταφεύγουν στα ντελίβερι του καφέ και της πίτσας πάνω στα μοτοσακά του καθημερινού κινδύνου και της απόγνωσης.

Άρα το κράτος επί δεκαετίες τώρα δεν μπορεί να βρει τις αιτίες της κακοδαιμονίας που βρίσκονται μπροστά στα μάτια του.

Και άρα δεν μπορεί να θεωρείται ούτε δημιουργικό ούτε δίκαιο, όπερ έδει δείξαι (ο.ε.δ.)

Άσε που οι τάξεις που προσβάλλονται από τις πολιτικές του δεν μπορούν πια να διεκδικήσουν με τον παραδοσιακό τρόπο τα συμφέροντα και τη ζωή τους.

Με τέτοια φορολογική μοχθηρία και απερισκεψία (ίδε και κεφαλικό φόρο παράλληλο με το φόρο εισοδήματος, καθώς και τα ειδεχθή «τεκμήρια» για αυτοκίνητα, βάρκες, καλύβια, χαρτόκουτα και ό,τι μπορεί να φανταστεί ένα αρρωστημένο μυαλό) η ελληνική οικονομία δεν είναι τυχαίο ότι είναι -παρά τα εξαγγελλόμενα- ήδη θανούσα, και όλοι εμείς άφρονες συνδαιτυμόνες στη μακάβρια μακαριά της, στο «περίδειπνον», όπως το έλεγαν οι αρχαίοι.

Πρέπει να γίνουν τόσα πολλά πράγματα στο κράτος, και από πού να αρχίσει κανείς;…

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey