Έληξαν και οι πρώτοι μεταχρονολογημένοι λόγω κορονοϊού Ολυμπιακοί Αγώνες στην ιστορία του θεσμού.

Η διοργάνωση σχετικά καλή από τους φιλόδοξους Ιάπωνες.

Η Ελλάδα όχι και τόσο τυχερή στα μετάλλια σύμφωνα με τις προσδοκίες της, γεγονός που θα πρέπει να ενεργοποιήσει αντιδράσεις και αποφάσεις άλλων επιπέδων.

Το άρθρο αυτό πάντως γράφτηκε γιατί πιστεύω ότι υπάρχουν σοβαρές αιτιάσεις για κάποια ολυμπιακά θέματα.

Και να το πιάσουμε το θέμα από την αρχαιότητα, γιατί από εκεί έρχεται.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες στην αρχαιοελληνική έννοιά τους και στην ουσία τους ήταν εξάσκηση, προετοιμασία και προσομοίωση των πολεμικών αγώνων.

Αυτό είναι και το μεγάλο θάμβος τους, το ότι ήθελαν δηλαδή να θυμίζουν τους πραγματικούς αγώνες των ανθρώπων για επικράτηση, και θα’ λεγε κανείς ακόμα και τη λοιδορία τους (!), αν σκεφτούμε τον θεσμό της εκεχειρίας.

Στο περιθώριο των ολυμπιάδων βέβαια γίνονταν και θεατρικοί αγώνες και κάποιοι άλλοι καλλιτεχνικοί, όμως οι κυρίως αγώνες ήταν αθλήματα της σωματικής ρώμης.

Έτσι βλέπουμε πρώτον τον αγώνα του «σταδίου» (776 π.Χ.) που ήταν ένας δρόμος σαν το σημερινό διακοσάρι, τον διπλάσιό του «δίαυλο» (724 π.Χ.), τον μακρύ «δόλιχο» (720 π.Χ.) και το «πένταθλο» (708 π.Χ.) που περιελάμβανε άλμα, δρόμο, δίσκο, ακόντιο και πάλη.

Αργότερα προστέθηκαν η «πυγμαχία», οι «αρματοδρομίες» και το φοβερό «παγκράτιον» καθώς και κάποια άλλα στη συνέχεια, που ήταν βέβαια όλα στην αντίληψη της πολεμικής αναμέτρησης.

Τα πράγματα βέβαια και μετά την αναβίωση (1896) άλλαξαν, και στο αρχαίον κλέος προστέθηκαν με τα χρόνια αγωνίσματα σύμφωνα με τις σύγχρονες δραστηριότητες και τα νέα ήθη των ανθρώπων.

Τη στιγμή που αμφιταλαντεύτηκαν κάποια στιγμή οι ολυμπιακοί ιθύνοντες αν θα’ πρεπε να κρατήσουν την πάλη στα αθλήματα, πρόσθεσαν και συνεχίζουν να προσθέτουν περίεργα και επουσιώδη.

Πόρρω απέχοντες από την αίσθηση του αρχαιοελληνικού μέτρου, ενέδωσαν και συνεχίζουν να ενδίδουν στον ανούσιο πληθωρισμό του θεάματος και φυσικά στην κυριαρχία των οικονομικών συμφερόντων.

Αντί να «οικονομήσουν» σοφά το πρόγραμμα των αγώνων καταργώντας αγωνίσματα περιττά, όπως π.χ. τα 50000 βάδην -που ποτέ δεν το κατενόησα- τις υπερπόντιες κολυμβήσεις και τα 10000 μ. τη στιγμή που υπάρχει ο «μαραθώνιος», αλλά και συντέμνοντας κάποιες κατηγορίες κιλών και πόντων αγωνισμάτων, αντ’ αυτών προσθέτουν επουσιώδη αθλήματα όπως το σκέιτιν και την αναρρίχηση (!) σε ένα πλαστικό τοίχο (...), επιβεβαιώνοντας ότι όντως εκφυλίζεται και ο άνθρωπος και οι δραστηριότητες της σχόλης του.

Καθόλου απίθανο να δούμε σε επόμενες Ολυμπιάδες αθλητές να πιάνουν πεταλούδες, καθώς  και το αγώνισμα «βελονάκι», και δεν πιστεύω ότι θα παραξενευτεί κανείς.

Σύμφωνα μάλιστα με την απόλυτη ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών, να δούμε και «βελονάκι ανδρών» .....