Γ΄ Μέρος

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: ένας ξεχασμένος πατριώτης

07/11/2022 - 11:30

Ποτισμένος με την Ιδέα του 1821, ο Παύλος έβλεπε τον Μακεδόνα ως Μέγα Αλέξανδρο, κάτι αόριστο, θύμηση, όνειρο, εικόνα. Κάτι το αρχαίο και πολύ μακρινό. Πίστευε ακράδαντα πως τίποτε δεν μπορεί να ανατρέψει το μέγα αξίωμα της ενότητας της ελληνικής φυλής που εμφανίζεται να μην έχει επηρεαστεί καθόλου κυρίως όσον αφορά την αγάπη της για την ελευθερία και την πατρίδα που ούτε κουράστηκε ούτε και μαράθηκε στη μακρά της διαδρομή διά μέσου των αιώνων. Κάθε γωνιά τής μακεδονικής γης είχε κάτι να του πει. Κάθε πέτρα που έλυνε τη σιωπή της και άρχιζε να εξιστορεί τα μυστικά της, για μάχες και ηρωικούς αγώνες του μιλούσε. Πίστευε πως το άλικο της παπαρούνας που πλημμυρίζει την Άνοιξη τη Μακεδονία και την Ελλάδα ολόκληρη δεν είναι τυχαίο, αλλά ότι επί τριάντα συναπτούς αιώνες ποτίζεται με το ελληνικό αίμα. Πίστευε πως η Μακεδονία είναι η καρδιά της Ελλάδας και ότι όποιος τους χτύπους της δεν ακούει δεν είναι Έλληνας. Γι’ αυτό και με περηφάνια κραύγαζε: «ούτε μια χούφτα από το χώμα μας δε δίνουμε//κι απ’ τα νερά μας ούτε μια σταλαγματιά».

Η συνείδηση αυτή γιγάντωνε τον Παύλο, τον ύψωνε και τον καθιστούσε άντρα με δυνατό το σώμα, με γελαστό το πρόσωπο και με την αστραπή στα μάτια. Άντρα με ορμή και με ψυχή και με αίσθημα, πατριώτη αληθινό μιας ατιμασμένης πατρίδας. Τον καθιστούσε εκείνον που καρτερούσε όλος ο λαός, αυτόν του οποίου τον ερχομό ακροαζόταν ολόκληρο το έθνος και του οποίου τον γοργό και ρυθμικό βηματισμό ανέμενε η φυλή μας. Ήρθε αυτός που είδε μιαν αυγή σαν όνειρο τερπνό στον βαρύ τον ύπνο της η φυλή μας και ξαφνιασμένη αναπήδησε. Ήρθε μιαν αυγή σαν ήλιος που ανατέλλει στην ανατολή, αψύς και θυμωμένος, αποφασισμένος να φτάσει στο βασίλεμά του παραμερίζοντας όλα τα εμπόδια, ορκισμένος και αυτός ή να κάνει λεύτερη πατρίδα ή να χαθεί.

Και χάθηκε. Χάθηκε εκείνος που ήταν προορισμένος να ποτίσει με το αίμα του στις μακεδονικές κορφές τις δάφνες που έμελλαν να κοσμήσουν μια μέρα τα μέτωπα των αμυντόρων και υπερασπιστών της ελληνικής Ιδέας στη Μακεδονία. Σε μια στάση για ανάπαυση στη Σιάτιστα, προδομένος από τον κομιτατζή Μήτρο Βλάχο και αποκλεισμένος, αγωνίζεται μέχρις εσχάτων και αναγκάζεται να επιχειρήσει ηρωική έξοδο. Αλλά ένα βόλι τον βρίσκει κατάστηθα και του αφαιρεί την πνοή ζωής. Στο σκοτάδι εκείνο της ερήμωσης, στην καταβαράθρωση κάθε στοιχείου ελληνικού που υπήρχε στην πατρίδα του Αριστοτέλη , στα ερείπια ναών που είχαν κατεδαφιστεί, στη στάχτη των σπιτιών που είχαν πυρποληθεί, στις κρύπτες και τα κρησφύγετα των Μακεδόνων που καταδιώκονταν, στους τάφους των Ελλήνων που σφαγιάστηκαν, στα κατά ληστρικό τρόπο ερημωμένα σχολεία, ήρθε και έφερε παρηγοριά και ενθάρρυνση, ελπίδα και φως από τις ακτίνες της Ακρόπολης ο στρατιώτης του καθήκοντος, ο εργάτης της ελληνικής Ιδέας, και έπεσε ο νεανίας πριν καλά καλά η Άνοιξη του χαμογελάσει, φορώντας στολή αρματολού λεβέντη και με το όνομα της Ελλάδας σαν στερνή του διαθήκη. Έπεσε εκεί που τον καλούσε το καθήκον, εκεί όπου καλεί το καθήκον κάθε Έλληνα. Κι είναι συμβολική η τελευταία χειρονομία στην οποία, όπως αναφέρεται, προέβη: παρέδωσε σε ένα έμπιστό του το σπαθί του να το δώσει στον γιο του, όταν μεγαλώσει, δίνοντας το μήνυμα πως πρέπει να συνεχίσει ο γιος τον αγώνα του πατέρα του, και τον σταυρό του, για να τον δώσει στη γυναίκα του, δίνοντας το μήνυμα πως πρέπει να αναθρέψει το γιο τους με τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη.

Τέτοιοι θάνατοι αποτελούν λουτρό αναγεννήσεως για ολόκληρα έθνη, και γι’ αυτό πρέπει να μείνει άσβεστη η μνήμη του φιλοπάτριδος αυτού που πέθανε ως στρατιώτης της όλης Ελλάδας, και να κεντρίζει τις ψυχές όλων εκείνων που θέλουν να φανούν αντάξιοι συστρατιώτες του θαυμάζοντας τον πατριωτισμό του πεσόντος, αναγνωρίζοντας το μέγεθος της προσωπικής του θυσίας και μεθώντας από το νέκταρ του πατριωτισμού το οποίο έχυσε στις ψυχές όλων ο λαμπρός και ποιητικός θάνατος του ευγενούς στρατιώτη που ήταν για τους ταλαιπωρημένους Μακεδόνες αναθάρρυνση και παρηγοριά, απαρχή νέων αγώνων και ανατολή νέων ελπίδων.

Ας θυμόμαστε όλοι μας, ιδιαίτερα σήμερα, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, τη σημασία της θυσίας του Παύλου Μελά. Ας θυμόμαστε, για να διδασκόμαστε. Γιατί, αλίμονο στα έθνη που χάνουν τη μνήμη τους. Αυτά χάνουν και τον εαυτό τους. Ας διδασκόμαστε από το παράδειγμα του νεαρού προμάχου της πατρίδας μας, του ήρωα Μακεδονομάχου Παύλου Μελά. Βεβαίως, όσο τα χρόνια περνούν, όσο απομακρυνόμαστε από την ιερή στιγμή της θυσίας του, τόσο περισσότερο αφηρημένα το όνομά του συμβολίζει τον ήρωα Έλληνα του Μακεδονικού αγώνα. Αλλά, όταν ο κόσμος βλέπει αυτόν με αυτό τον τρόπο, τον βλέπει πιο πολύ ως Ιδέα, ως έκτακτη πράξη, τον βλέπει ως κάτι υψηλό και απλησίαστο και χάνει έτσι τη συναίσθηση ότι ήταν και αυτός άνθρωπος. Τούτο οδηγεί πολλούς να πιστέψουν πως οι ίδιοι είναι τελείως ξένοι προς ό,τι λέμε ηρωικό. Και τότε η ζωή μας ασχημίζει και στην ψυχή μας κατασταλάζει του ξεπεσμού η κακία και η λύπη. Όμως ο Παύλος δεν ήταν υπεράνθρωπος. Είχε νου και καρδιά ανθρώπινη, καρδιά που αγωνιούσε και πονούσε τις πιο πολλές ώρες όπως του καθενός μας ο νους και η καρδιά. Όμως, από αυτή γεννήθηκαν σιωπηλά οι πιο μεγάλες ιδέες και πράξεις, οι γνωστές και οι άγνωστες, που περιφρονούν τη ηδονή και αψηφούν τον θάνατο. Και κανένας δεν πρέπει να λησμονεί πως ο άνθρωπος γεννιέται ηρωικός και πως ο άνθρωπος ο αδύναμος παλεύοντας εναντίον της φύσης δημιούργησε πολιτισμό. Δεν πρέπει κανείς να λησμονεί την αξία του ανθρώπου ούτε για τον εαυτό του ούτε και για τους άλλους, γιατί μόνο ο σεβασμός και η αγάπη για τον εαυτό μας και τους άλλους θα υψώνουν ωραία, δημιουργική και βαθιά χαριτωμένη τη ζωή.

Γενική Ροή Ειδήσεων

PROUDLY POWERED BY CJ web | Copyright © 2017 {emprosnet.gr}
Made with love and a lot of coffee by CJ web, Creative web Journey