Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι η Λέσβος ως ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της χώρας -το τρίτο σε έκταση- χρειάζεται τις αναγκαίες υποδομές για να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά και για να γίνει πιο λειτουργικό και ελκυστικό στους μόνιμους κατοίκους, αλλά και στους επισκέπτες του, στοχεύοντας πέραν των άλλων να αναδειχθεί και σε τουριστικό προορισμό αξιώσεων. Οι υποδομές λοιπόν, δημόσιες και ιδιωτικές, χρειάζονται γιατί αναβαθμίζουν συνολικά το νησί, ώστε υπό καλύτερες προϋποθέσεις να πορευτεί τα επόμενα χρόνια βελτιώνοντας το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων και δημιουργώντας προσδοκίες για κάτι καλύτερο για τις επόμενες γενιές. Προϋπόθεση όμως για τα συμβούν όλα αυτά είναι τα έργα και οι παρεμβάσεις που έχουν δρομολογηθεί για να γίνουν τώρα και το αμέσως επόμενο διάστημα να υλοποιηθούν στην ώρα τους και να μη παραπεμφθούν στις ...καλένδες , όπως πολύ συχνά συμβαίνει, με συνέπεια να «ανακυκλώνονται» τα ίδια και τα ίδια χωρίς αποτέλεσμα, που δημιουργεί μια ανησυχητική στασιμότητα που ακυρώνει ό,τι πάει να γίνει. Είναι βέβαιο ό,τι μετατίθεται για διάφορους λόγους και αιτίες, σε μελλοντικό χρόνο, ενώ έχει δρομολογηθεί και πρέπει να γίνει τώρα, αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία που στερείται ο τόπος μας και που δεν έχει, σε καμιά περίπτωση, αυτήν την «πολυτέλεια». Και δυστυχώς από αστοχίες και ανεπάρκειες άλλο τίποτα, αφού έχουν χαθεί πάμπολλες ευκαιρίες στον τόπο μας και με ευθύνη των τοπικών αρχών που καλούνται να διαχειριστούν και να προωθήσουν τις τοπικές υποθέσεις. Το «εγκληματικό» δε είναι ότι αυτό που δεν υλοποιείται στην... ώρα του, στα πλαίσια επί παραδείγματι μιας προγραμματικής περιόδου, όπου προβλέπεται τι θα υλοποιηθεί και τι όχι, εκ των πραγμάτων στερεί τη χρηματοδότηση άλλων σημαντικών έργων και παρεμβάσεων, που είναι απαραίτητα και αναγκαία για να γίνουν, αλλά δυστυχώς χάνουν τη ...σειρά τους επειδή δεν υπάρχει χώρος για να ενταχθούν σε χρηματοδοτικά προγράμματα, λόγω των έργων που εκκρεμούν και γίνονται «γέφυρα» από τα προηγούμενα στα επόμενα, και έτσι παραμένουν στο ...περίμενε με απρόβλεπτες συνέπειες για την τύχή τους. Το φαινόμενο αυτό, πέρα ενδεχομένως από τα απρόβλεπτα εμπόδια που μπορεί να προκύψουν, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αναποτελεσματικότητα και στην ανεπάρκεια πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων να διαχειριστούν χωρίς κραυγαλέες καθυστερήσεις, αστοχίες και παραλείψεις την διεκπεραίωση των παρεμβάσεων που είναι σε εξέλιξη. Δυστυχώς χωρίς τη συνεχή παρακολούθηση και μάλιστα με επάρκεια, κανένα έργο δεν αρχίζει και πολύ περισσότερο δεν τελειώνει, και αυτή η αντιμετώπιση είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει επειγόντως από όσους εμπλέκονται με όλα αυτά, αν πράγματι θέλουμε ως τόπος να πάψουμε να ...τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις, εναποθέτοντας την επιδιωκόμενη ανάπτυξη στον «από μηχανής Θεό», που δεν φτάνει από μόνος του για να ξεπεράσει τις κραυγαλέες «παθογένειες» που ταλανίζουν τον τόπο μας.

Τα παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν την παραπάνω εκτίμηση, ότι οι παρεμβάσεις που δεν ολοκληρώνονται στην ώρα τους, στερούν από τον τόπο μας άλλα σημαντικά έργα είναι πολλά και ποικίλα, με ορατό τον κίνδυνο όχι απλά να καθυστερήσουν και να πάνε παραπίσω , αλλά να χαθούν οριστικά, γιατί δεν είναι εσαεί «επιλέξιμα» και ενδεχομένως στις προτεραιότητες μιας επόμενης προγραμματικής περιόδου και αυτό είναι ένα θέμα που οι τοπικοί μας «άρχοντες» δεν μπορεί να παραβλέπουν. Οταν υπάρχουν έργα σε στασιμότητα, ή άλλα «βραχυκυκλωμένα» που δεν προχωρούν, εκ των πραγμάτων δεν αφήνουν επαρκή χώρο για καινούργια και ας περιμένουν χρόνια για ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα και χρηματοδότηση για να υλοποιηθούν. Και το πρόβλημα αυτό γίνεται ακόμη πιο δύσκολο όταν οι πόροι συνολικά δεν επαρκούν για να καλύψουν τις δεδομένες αυξημένες ανάγκες για έργα υποδομής και άλλες δράσεις, πολύ περισσότερο που όλα τα προγράμματα είναι ανταγωνιστικά και όποιος είναι πιο αποτελεσματικός και επαρκής στις ενέργειες του έχει και το πλεονέκτημα να πάρει και τη μερίδα του «λέοντος». Η Περιφέρεια για παράδειγμα, μετά από παλινωδίες πολλών χρόνων, ενέταξε στο προηγούμενο Περιφερειακό Πρόγραμμα το έργο του οδικού άξονα Αγ. Παρασκευής-Πέτρας, δημοπρατώντας το το 2021 και ενώ ήταν προς συμβασιοποίηση τέλος του ίδιου χρόνου διαπιστώθηκε ότι μέρος του δρόμου συνέπιπτε με τον ταμιευτήρα του φράγματος Τσικνιά. Αποτέλεσμα, ενώ οι διορθωτικές μελέτες που ανέλαβε να εκπονήσει το Υπ. Υποδομών , που έκανε την αστοχία, ανακοινώθηκε ότι θα ολοκληρωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα, λόγω του επείγοντος του πράγματος, και με τον ανάδοχο του έργου σε αναμονή υπογραφής της σύμβασης, τελικά χρειάστηκε να περάσουν τρία(!) σχεδόν χρόνια, με την περιφερειακή αρχή, που είχε υποτίθεται και τον «πόνο» να παρακολουθεί το όλο θέμα εκ του μακρόθεν, για να καταλήξει τελικά ότι θα το επαναδημοπρατήσει... προσεχώς, περνώντας «γέφυρα» το έργο αυτό στο νέο περιφερειακό πρόγραμμα -που δεν έχει πλέον κανένα περιθώριο να εντάξει άλλο οδικό έργο στη Λέσβο- και ενώ έχουν περάσει πάνω από τέσσερα χρόνια συνολικά από την πρώτη δημοπράτησή του. Συνέπεια αυτών των αστοχιών και καθυστερήσεων είναι να πάει στράφι η χρηματοδότηση που είχε εξασφαλιστεί για το εν λόγω έργο, να μη γίνει τελικά το έργο, και στο νέο πρόγραμμα που βρίσκεται σε εξέλιξη, προκειμένου επιτέλους να υλοποιηθεί δεσμεύτηκε όλη η χρηματοδότηση του προγράμματος που προβλεπόταν για οδικά έργα, μη επιτρέποντας να ενταχθεί κανένα άλλο. Αν αυτά δεν είναι ο ορισμός της προχειρότητας που κρατά σε στασιμότητα τον τόπο μας, τι είναι; Και οι ευθύνες για αυτήν την ομολογουμένως ακατανόητη εξέλιξη είναι συγκεκριμένες και δεν περιορίζονται μόνο στις αστοχίες της κεντρικής διοίκησης, που όντως λειτούργησε με ανευθυνότητα, αλλά και στην πολιτική και υπηρεσιακή ηγεσία της Περιφέρειας, που όχι μόνο δεν είχε την εικόνα του έργου, αλλά και όταν την απέκτησε δεν έδειξε το ζήλο που θα έπρεπε για να πιέσει να τελειώσει αυτή η εκκρεμότητα μια ώρα αρχίτερα. Και η διαχείριση αυτή, μόνο σε υπευθυνότητα και αποφασιστικότητα δεν παραπέμπει.

Τα επισημαίνουμε όλα αυτά, κάνοντας αναφορά σε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα «κακής» διαχείρισης, που προφανώς δεν είναι το μόνο, γιατί για την εικόνα του νησιού μας και την κατάσταση που βρίσκεται δεν είναι άμοιρη ευθυνών η τοπική ηγεσία, η οποία δεν έχει καταφέρει να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που έχουν παρουσιαστεί για την ανάπτυξη του τόπου μας, γι αυτό και υπολείπεται έναντι άλλων περιοχών της χώρας και μάλιστα με λιγότερες δυνατότητες. Είναι κρίμα, όταν οι εξελίξεις ...τρέχουν και οι προαναγγελόμενες ανακατατάξεις σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο είναι απρόβλεπτες τι θα φέρουν, οι τοπικοί φορείς που έχουν την ευθύνη για τις τύχες αυτού του τόπου, να λειτουργούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα στη λογική του «βλέποντας και κάνοντας»! Οταν μόλις προχθές ο ίδιος ο περιφερειάρχης Βορ. Αιγαίου ανακοίνωσε ότι στην προσεχή αναμόρφωση του περιφερειακού προγράμματος, που αναμένεται να γίνει αρχές του επόμενου χρόνου, σχεδιάζεται να δωθούν περί τα 50-60 εκ. ευρώ για παρεμβάσεις που αφορούν στην αντιμετώπιση της λειψυδρίας, που ασφαλώς είναι ένα μείζον πρόβλημα που χρήζει διαχείρισης, ουσιαστικά προαναγγέλει, για όσους δεν κατάλαβαν, ότι αυτά τα κονδύλια θα μετακινηθούν από άλλες δράσεις, που προφανώς δεν είναι πρώτης προτεραιότητας και φυσικά από έργα που είτε είναι «παγωμένα», είτε δεν είναι σε θέση να απορροφήσουν τις χρηματοδοτήσεις που έχουν δεσμευτεί. Και αυτή η εξέλιξη είναι μια εσωτερική ανακατανομή σε επίπεδο της δικής μας Περιφέρειας, η οποία μπορεί να μην αλλάζει το ύψος των χρηματοδοτήσεων του συνολικού προγράμματος, αλλά το βέβαιο είναι ότι θα στερήσει κονδύλια από άλλα αναγκαία έργα και δράσεις. Για παράδειγμα αν τα έργα των «αστικών αναπλάσεων» στην πόλη της Μυτιλήνης, που καταλαμβάνουν ένα μεγάλο μέρος του προγράμματος δεν προχωρήσουν με γρήγορους ρυθμούς -και η περίπτωση του έργου της ανάπλασης της προκυμαίας είναι πολύ χαρακτηριστική- κινδυνεύουν να ...στερηθούν πολύτιμους πόρους και η υλοποίηση τους, εκ των πραγμάτων θα παραπεμφεί στις καλένδες, με ό,τι αυτό σημαίνει για την επιχειρούμενη αναβάθμιση της εικόνας της πόλης. Και αν τα «ανησυχητικά» αυτά μηνύματα δεν γίνουν επαρκώς αντιληπτά, από αυτούς που έχουν ρόλο στα τοπικά δρώμενα, προκειμένου να ανεβάσουν «στροφές» και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, πολύ φοβόμαστε ότι «κινδυνεύουν» να χαθούν αναγκαία έργα υποδομής, που αν δεν δρομολογηθούν τώρα είναι πολύ πιθανό να τα ...χαιρετίσουμε για πάντα. Και η περίπτωση της Νότιας Παράκαμψης αν αφεθεί στο «αυτόματο πιλότο» δεν αποκλείεται να έχει αυτήν την τύχη! Δυστυχώς οι αναταράξεις και οι αλλαγές προτεραιοτήτων και ισορροπιών στην Ε.Ε. , με την αμυντική θωράκισή της να καθίσταται πλέον βασική προτεραιότητά της, προεξοφλεί και ανακατατάξεις στις ευρωπαϊκές πολιτικές, ενδεχομένως και στα προγράμματα «κοινωνικής συνοχής» που πρωτίστως ενδιαφέρουν και περιφέρειες σαν και τη δική μας και θα είναι τεράστιο πλήγμα αν στερηθεί ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις λόγω αυτών των αλλαγών. Γι αυτό και έχει τεράστια σημασία να «ανασκουμπωθούν» όλοι οι τοπικοί παράγοντες, να ιεραρχήσουν προτεραιότητες και να μην αφήσουν καμιά ευκαιρία να πάει χαμένη, επικεντρώνοντας την προσοχή τους στα μείζονα, γιατί αυτά αλλάζουν την εικόνα του τόπου και δημιουργούν προοπτικές ανάπτυξης, που θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι κοινός στόχος όλων. Ιδωμεν!