Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μέρες που η χριστιανοσύνη εορτάζει την Ανάσταση του Χριστού με πολλούς και ποικίλους τρόπους, μου έρχεται στο νου ο Πλούταρχος που λέει: «Στις περιπλανήσεις σου μπορεί να συναντήσεις πόλεις χωρίς τείχη, χωρίς γραφή, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια και ιδιοκτησίες, πόλεις που δε χρησιμοποιούν νόμισμα , που δε γνωρίζουν θέατρα και γυμναστήρια, πόλη, όμως, χωρίς ιερά και θεούς, πόλη που δεν καταφεύγει σε προσευχές, σε όρκους , σε μαντείες και σε θυσίες για την απόκτηση των αγαθών και την αποτροπή των κακών δεν υπήρξε ποτέ κανείς που να είδε κι ούτε θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον» ( Προς Κωλώτην 1125 Ε: Εύροις αν επιών πόλεις ατειχίστους, αγραμμάτους, αβασιλεύτους, αοίκους, αχρημάτους, νομίσματος μη δεομένας , απείρους θεάτρων και γυμνασίων, ανιέρου δε πόλεως και αθέου , μη χρωμένης ευχαίς μηδ’ όρκοις μηδέ μαντείαις μηδέ θυσίαις επ’ αγαθοίς μηδ’ αποτροπαίς κακών ουδείς εστιν ουδ’ έσται γεγονώς θεατής».

Η πίστη, λοιπόν, στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης που δημιούργησε τον κόσμο και τον ελέγχει είναι διαχρονική και καθολική. Η πίστη αυτή δημιούργησε τις διάφορες θρησκείες που αποτελούν στοιχείο του λεγόμενου πνευματικού πολιτισμού, μαζί με την Επιστήμη και την Τέχνη. Η Θρησκεία αρχίζει από το σημείο που σταματά η Επιστήμη και καλείται να λύσει προβλήματα και να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα στα οποία δεν μπορεί να απαντήσει η Επιστήμη. Γιατί η Επιστήμη αποβλέπει στη λογική ερμηνεία του κόσμου και της ζωής, ενώ η Θρησκεία αποτελεί τη συναισθηματική της ερμηνεία και έρχεται να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που αφορούν την ύπαρξη του ανθρώπου, τον μεταφυσικό του κόσμο, τη ζωή μετά θάνατο κ.λπ.

Εκ των πραγμάτων ο Θεός και η Θρησκεία έχουν τεράστια δύναμη και αυτή προσπαθούν με τρόπο υποκριτικό και ανίερο να εκμεταλλευτούν οι ανά τον κόσμο ηγέτες εξαπατώντας τους λαούς τους. Πολλές φορές ακούμε λαοπλάνους και αυταρχικούς ηγέτες να επικαλούνται το «θείο» και να τονίζουν πως «με τη βοήθεια του Θεού θα πετύχουν τα σχέδιά τους»! Ο καθένας, δηλαδή, πιστεύει ή εμφανίζεται να πιστεύει πως ο Θεός είναι με το μέρος του! Και είναι να γελάει κανείς με τη συμπεριφορά τους. Ο Πούτιν , για παράδειγμα, τονίζει στα διαγγέλματά του πως «με τη βοήθεια του Θεού» θα κατορθώσει να σώσει τη χώρα του από τον κίνδυνο των Ουκρανών. Και εδώ έχουμε δυο ομόθρησκους λαούς, δυο λαούς ορθόδοξους χριστιανικούς, και δεν καταλαβαίνουμε, γιατί ο Θεός θα βοηθήσει τους Ρώσους και όχι τους Ουκρανούς. Είναι γνωστό πως η χριστιανική διδασκαλία έχει κηρύξει την αγάπη ακόμη και προς τους εχθρούς και έχει τονίσει το «ό συ μισείς, ετέρωι μη ποιήσης», δηλαδή αυτό που εσύ δε θέλεις να σου κάνουν οι άλλοι, μην το κάνεις ο ίδιος. Ο χριστιανικός λόγος είναι γεμάτος από το «ειρήνη υμίν». Τι από όλα αυτά σεβάστηκε ο Πούτιν, όταν έκανε την εισβολή στην Ουκρανία; Σεβάστηκε τον Θεό στον οποίο πιστεύει; Πώς, λοιπόν, τώρα πιστεύει πως θα έχει τη βοήθειά του;

Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο. Ο Πούτιν από σεβασμό, δήθεν, στη μεγάλη εορτή της χριστιανοσύνης, την εορτή του Πάσχα, εκκλησιάστηκε και έκανε πολλές φορές τον σταυρό του, αγνοώντας, ως φαίνεται, το βαθύτερο νόημα αυτού του συμβόλου της πίστεώς μας. Κήρυξε μάλιστα και μια ολιγόωρη εκεχειρία και αποχή από τις εχθροπραξίες. Δεν ξέρω αν αυτή η αποχή είναι προσχηματική και υποκριτική, όπως υποστηρίζουν κάποιοι, και αν οι εχθροπραξίες στην πράξη συνεχίζονται, αλλά ξέρω πως το κήρυγμα της χριστιανικής αγάπης που θέλει να θυσιάζεται ο ένας για τον άλλο που υποφέρει δεν έχει καμιά σχέση με παρόμοιες συμπεριφορές.

Τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, αν οι αντίπαλοι ανήκουν σε διαφορετικά από θρησκευτική άποψη στρατόπεδα. Και εδώ εντάσσεται η περίπτωση του Ερντογάν. Αυτός όχι μόνο υποστηρίζει πως «με τη βοήθεια του Θεού» η Τουρκία θα πετύχει τους στόχους της για τη δημιουργία της «Γαλάζιας πατρίδας», αλλά καλεί τον Τούρκο Θεό, τον Αλλάχ, να εξαφανίσει, να καταστρέψει το εχθρικό Ισραήλ! Και εδώ τίθεται το θέμα της δύναμης που διαθέτει κάθε Θεός. Γιατί , υποτίθεται, όπως ο Αλλάχ θα προστατέψει την Τουρκία, έτσι και ο χριστιανικός Θεός θα προστατέψει το Ισραήλ. Με λίγα λόγια, ο πόλεμος μεταξύ δυο λαών μετατρέπεται σ πόλεμο δύο Θεών, και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο!

Η αλήθεια είναι μία: Όλοι οι πολιτικοί καταλαβαίνουν πως η πίστη στον Θεό έχει μεγάλη δύναμη και πως αυτοί που πιστεύουν στον Θεό και ακολουθούν κάποια θρησκεία είναι πάρα πολλοί. Έτσι αυτοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτούν αυτή τη δύναμη, όχι γιατί πραγματικά πιστεύουν, αλλά γιατί αυτή η πίστη εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Και φαίνεται πως γι’ αυτούς ο Χριστός είπε το « Ουαί υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!». Ο Θεός είναι αγάπη και καταπολεμά το κακό. Δεν είναι , λοιπόν, δυνατό να ζητάς από αυτόν και πολύ περισσότερο να πιστεύεις πως αυτός θα σε βοηθήσει να κάνεις το κακό. Ο παντογνώστης, ο πάνσοφος και πανάγαθος Θεός δεν έχει ανάγκη από τα αιτήματα και τις προσευχές των ανθρώπων. Ο Πλούταρχος αναφέρει κάπου πως στην Κρήτη υπήρχε ένα άγαλμα του Δία χωρίς αφτιά, γιατί πιστευόταν πως ο άρχοντας του κόσμου δεν είχε ανάγκη να ακούει κανένα, για να ενεργήσει. Ο ίδιος, πάλι, παρατηρούσε πως «Το μακάριο και άφθαρτο ον ούτε το ίδιο γνωρίζει ενοχλήσεις ούτε σε άλλο προκαλεί ενοχλήσεις , οπότε δεν επηρεάζεται από θυμούς ούτε από ευχαριστίες» (Επικουρου, Κύριαι δόξαι Ι ). Είναι, όμως, η αλαζονεία των ανθρώπων που δημιούργησε ανθρωπόμορφους Θεούς και θεόμορφους ανθρώπους και από μωρία και ανοησία εκφράζουν την πίστη τους σε αυτούς. Είναι καιρός οι ανά τον κόσμο ηγέτες να κάνουν τη δουλειά τους και να αφήσουν τον Θεό στην ησυχία του να κάνει τη δική του!