Ο σπουδαίος κωμωδιογράφος και φιλόσοφος Μένανδρος είχε πει «έστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά» που σημαίνει ότι υπάρχει ένα μάτι της δικαιοσύνης που βλέπει τα πάντα.

Οι Έλληνες εξαρχής εγκαθίδρυσαν λεπτομερές δικαστικό σύστημα, γιατί πίστευαν και πάντοτε τους απασχολούσε η έννοια και η απονομή της δικαιοσύνης, όπως μαρτυρείται στους μεγάλους νομοθέτες, τους δικανικούς ρήτορες, τον Πλάτωνα, τον Πυθαγόρα, τους τραγικούς και σε ολόκληρη την ελληνική ιστορία.

Η τιτανίδα Θέμις (από το ρήμα τίθημι) εκπροσωπούσε τον νόμο, την τάξη και το δίκαιο, και αυτό φαίνεται από τα ονόματα που είχαν οι τρεις θυγατέρες της: η Ευνομία, η Ειρήνη και η Δίκη.

Για να μην τα πολυλογούμε, αυτή η αρχαία δίκη ζύγιζε μεν στα τάσια της ζυγαριάς της τις αντικρουόμενες υποθέσεις, ήταν όμως ανοιχτομάτα, είχε τα μάτια ανοιχτά για να διερευνά τις πηγές του κακού και της ανομίας.

Σήμερα εμείς τη θέλουμε τυφλή και «αναμκιόρα» όπως λέγαμε παλιά τουρκιστί, και έτσι, με δεμένα τα μάτια, την εικονογραφούμε, με την δικαιολογία ότι δεν θα πλανηθεί και θα δικάσει ανεπηρέαστα.

Αυτό όλο ξεκίνησε στα μέσα του 16^ου αιώνα στην κεντρική Ευρώπη όπου κάποιοι θεώρησαν ότι με την δίκη τυφλή προστατεύουν και ανεβάζουν το κύρος της.

Ας έρθουμε όμως στη σημερινή κατάσταση της δικαιοσύνης.

Ακούμε έσωθεν και έξωθεν ότι η δικαιοσύνη πάσχει.

Οι δικαστές και οι λοιποί εμπλεκόμενοι στο δικαστικό σύστημα της χώρας λειτουργούν με τρόπο που συχνά προκαλεί ερωτήματα και πάνδημες αντιδράσεις.

Αναφέρομαι στο λειτουργικό και διαδικαστικό μέρος των δικαστηρίων, όπου οι λειτουργοί του -πιθανόν και υπό το βάρος των υποθέσεων- κωλυσιεργούν και δεν ενδιαφέρονται προσωπικά για την περαίωση των υποθέσεων σε εύλογο χρόνο.

Κάθε μέρα ακούμε για ψύλλου πήδημα μακροχρόνιες εκνευριστικές αναβολές που και την αβεβαιότητα της δικαιοσύνης συντηρούν και τον όγκο των υποθέσεωνδιογκώνουν, σε βαθμό που η δικαιοσύνη είναι αδύνατο να λειτουργήσει.

Προχθές άκουγα ότι η γνωστή δίκη του Άκη Καμπανού αναβλήθηκε εκ νέου για έντεκα μήνες!

Θα τολμούσαμε μια πρόταση, να μπουν κλεψύδρες στα δικαστήρια, έστω και με τη μεταγενέστερη μορφή τους, αυτό της άμμου. Είναι αξιοσημείωτο ότι σε όλες της δημόσιες συνεδριάσεις των αρχαίων υπήρχε ο περιορισμός της κλεψύδρας, με την αναγνώριση ότι ο χρόνος είναι πολύπλευρα πολύτιμο αγαθό. Έλεγαν «εν τω εμώ ύδατι» και εννοούσαν «κατά την διάρκεια της αγόρευσής μου».

Θα λέγαμε διαστέλλοντες κάπως ότι η δικαστική λειτουργία είναι και συνυπεύθυνη για τον εγκληματικό Αρμαγεδώνα που ζει η χώρα.

Χιλιάδες επικίνδυνοι ψυχοπαθείς κυκλοφορούν ανενόχλητοι και μόλις βρουν ευκαιρία σκοτώνουν.

Ταραξίες παντός είδους προσάγονται και αμέσως αφήνονται ελεύθεροι χωρίς δικάσιμη.

Οι φυλακές έχουν γίνει στέκια κάθε παραβατικότητας.

Καμία συνεργασία με τους γιατρούς, που έχουν κομβική σημασία για τη διάγνωση των ψυχοπαθών, καθότι -λέει- τους απαγορεύεται να έχουν πρόσβαση στα ποινικά μητρώα.

Πάντως είναι αδιανόητο, πταίσματα και παραλείψεις διοικητικού χαρακτήρα να παίρνουν αναβολές δύο και τρία χρόνια.

Αν ήταν έτσι η δικαιοσύνη, δεν θα χρειαζόμασταν δικαστές, ειμή μόνον γραμματείς και που και πού κανέναν Φαρισαίο ….

Ακούμε επίσης ότι το ύφος ορισμένων δικαστών και εισαγγελέων (είτε από κούραση είτε από στυλ) δεν είναι το προσήκον του καλού ήθους και της ευγένειας.

Ένα λειτούργημα χαρακτηρίζεται από τα πάντα, ακόμα και από λεπτομέρειες.

Εντύπωση όμως μου κάνει το ελληνικό Σύνταγμα, που όπου και να το κοιτάξεις θα δεις ελλείψεις και ατέλειες.

Αφιερώνει 15 εκτεταμένα άρθρα για το πώς οι δικαστές εκλέγονται, πώς προάγονται, πώς μετατίθενται, πώς διώκονται πειθαρχικά, πώς αμείβονται, πότε συνταξιοδοτούνται (αυτοί οι ισόβιοι …), και δεν μας λέει με ποιους αυστηρούς κανόνες πρέπει να διεξάγονται οι δίκες και κυρίως σε ποιον αναγκαίο χρόνο.

Τέτοιες ρυθμίσεις τις αφήνει ως είθισται στους ελάσσονες νόμους, και το πράγμα χάνεται μέσα στην πολυδαίδαλη και συνεχώς επισκευαζόμενη πολυνομία.

Με τόσα προσκόμματα και τόσες αναβολές είναι λογικό να δυσκολεύεται η δικαιοσύνη να βρει το δρόμο της, και είναι και επόμενο, αφού πλέον είναι τυφλή! ….