«Να είστε καλά, κύριε Πατούλη μου! Πούλια να μη ξικέψει από τα ντεπιεδάκια της Μαρίνας» ευχήθηκα το πρωί της Δευτέρας. Ένεκα ο «Γηρυόνης», η κακοκαιρία ντε, τα μαθήματα στην Αθήνα ξεκίνησαν μετά τις δέκα. Αφού χόρτασα Τσαγγαροδευτέρα και επανήλθα δριμύτερη από Τρίτη, αποφάσισα να παρακολουθήσω τη συνεδρίαση του Δήμου Μυτιλήνης για το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Η οποία πολύ με σύγχυσε. Έσπασε η μάσκα του προσώπου. Πήρα τηλέφωνο γνωστό ψυχαναλυτή, δεν είχε ούτε ένα ραντεβού να μου δώσει. Φαίνεται η συνεδρίαση είχε υψηλή τηλεθέαση και ο γιατρούλης θα γιορτάσει Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη.

Ειλικρινά θα σας παρακαλέσω να σταματήσει ο εντελώς ανιστόρητος παραλληλισμός του προβλήματος που μαστίζει το ανατολικό Αιγαίο τα τέσσερα τελευταία χρόνια με το κύμα προσφύγων από τα μικρασιατικά παράλια το 1922. Ο ερχομός εκπατρισμένων Ελλήνων από τους διωγμούς γινόταν μεν σταδιακά στη διάρκεια της δεύτερης δεκαετίας του περασμένου αιώνα, η κορύφωση όμως που προκάλεσε το «προσφυγικό ζήτημα» και γέννησε το εθνικό τραύμα σημειώθηκε το 1922. Έφερε ανακατατάξεις στην ελληνική κοινωνία, αστική και επαρχιακή, βοήθησε τους απάτριδες πλέον πληθυσμούς να εγκατασταθούν μόνιμα στην ελληνική επικράτεια, προκάλεσε και ρατσιστικές συμπεριφορές. Η πλειοψηφία των προσφύγων ήταν ελληνικής καταγωγής: μιλούσαν την ελληνική γλώσσα, ήταν ή αισθάνονταν Έλληνες, ήταν χριστιανοί ορθόδοξοι, είχαν κοινές παραδόσεις με τους ντόπιους και επιχειρηματικές δεξιότητες τέτοιες, που τους επέτρεψαν να ριζώσουν στις νέες πατρίδες και να προσαρμοστούν, αναβαθμίζοντας μάλιστα σταδιακά την παραγωγική διαδικασία με την τεχνογνωσία τους. Όποιος διακρίνει ανάμεσα στα παραπάνω κάποια ομοιότητα με τις συνθήκες της μετανάστευσης των τελευταίων χρόνων, παρακαλώ, να σηκώσει το χέρι του ή να σωπάσει για πάντα.

Αφηγήματα περί ανοιχτών συνόρων, στο όνομα του «ανθρωπισμού», που απόγονοι προσφύγων οφείλουν να επιδεικνύουν στις προσφυγικές ροές που συνεχώς καταφτάνουν και ας συρρικνώνεται η δική τους ποιότητα ζωής και ας μαραζώνει η τοπική οικονομία μού είναι επίσης παντελώς ακατανόητα. Είμαστε εμείς αλληλέγγυοι στους μετανάστες αλλά δεν είναι οι υπόλοιποι Έλληνες σε εμάς, γιατί αρνούνται να επιμεριστούν οι πρόσφυγες στην ενδοχώρα. Και έτσι από τις εξαγγελίες για πολιτικές κλειστών συνόρων φτάσαμε στα διαγγέλματα για κλειστά κέντρα, για ένα κλειστό κέντρο για την ακρίβεια. Δηλαδή για ένα ακόμη κέντρο υποδοχής; Στο οποίο θα στοιβαχτούν να φανταστώ δέκα ή είκοσι φορές περισσότεροι από όσους θα μπορεί να φιλοξενεί.

Το οποίο θα εγκατασταθεί πού; «Πάντως όχι στην περιφέρεια του Δήμου Μυτιλήνης» ήταν η απόφαση. Δηλαδή αν ιδρυθεί σε οποιοδήποτε σημείο του άλλου Δήμου, αίφνης η κατάσταση στη λεσβιακή πρωτεύουσα θα βελτιωθεί, όσο για την οικονομία του νησιού πια -να μη μιλήσω! Άκουσα νέους πατέρες του τόπου να «μην είναι αρνητικοί» στην ιδέα ενός νέου κέντρου. Και ξαφνικά έγινα οπαδός της ιδέας μιας συναπόφασης να απέχουμε από τις επόμενες εκλογές μαζικά, να καθίσουν μερικά καλόπαιδα άεργα, χωρίς παχυλές αμοιβές, να δεις πώς σταματούν τις ανοησίες.

Ο τουρισμός που στάθηκε σωσίβιο επιβίωσης στην πρώτη πενταετία της κρίσης δείχνει να βουλιάζει με την επιστροφή στην κανονικότητα. Θα μάθουμε να δουλεύουμε σε ΜΚΟ; Θα ζητάμε από τα ρουσφέτια μας να μας διορίζουν σε αυτές αντί για τράπεζες και ΔΕΚΟ; Τι θα γίνει με τις υπάρχουσες υποδομές για την υγεία και τη δημόσια εκπαίδευση; Ήρωες γιατροί και νοσηλευτές κάθε μέρα αγωνίζονται να καλύψουν τις ανάγκες του ήδη υπάρχοντος πληθυσμού αλλά τα θαύματα γίνονται μόνο στα παραμύθια. Μας οδηγούν σε αφανισμό και εμείς πειθαρχούμε στο κόμμα; Σε όποιο κόμμα γίνεται κυβέρνηση και συνεχίζει; Στην αντιπολίτευση που λέει ανοησίες; Στις εθνικιστικές κορώνες;

Στο βόρειο τμήμα του νησιού, ντόπιες συλλογικότητες έβαλαν το συμφέρον του τόπου τους πάνω από την κομματική πειθαρχία. Ενώθηκαν και αντιστάθηκαν. Θέλω να ελπίζω ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν. Στην έσχατη περίπτωση που απόψεις σαν αυτές του κ. Ψαρόπουλου ή της κ. Τσιριγώτη για κοινό μέτωπο ενάντια στην υποβάθμιση του νησιού δε βρίσκουν ανταπόκριση.