Μεγαλοβδόμαδα 2018. Η εβδομάδα των Παθών του Κυρίου αλλά και των παθών όλων μας. Η δύσκολη οικονομική κατάσταση μας απ’ τη μνημονιακή αφαίμαξη μας απ’ τη μια κι η όξυνση των εθνικών μας θεμάτων κυρίως και κατά βάση από την επιθετικότητα του νεοσουλτάνου απ’ την άλλη, δημιουργούν κατάσταση φόρτισης και μάλιστα έντονης, των ψυχών όλων των Ελλήνων.

Για το πρώτο, κάποιο φως αρχίζει να αχνοφαίνεται, αφού απ’ ότι λέγεται απ’ την Κυβέρνηση, τον Αύγουστο θα ξεφύγουμε πια απ’ τα βρόγχια του μνημονιακού εφιάλτη. Λένε αυτό, επανάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Δηλαδή θα κάνουμε πάλι κουμάντο στο σπίτι μας εμείς και όχι οι πιστωτές μας. Βέβαια η αντιπολίτευση και κυρίως η αξιωματική ξιφουλκεί κατά της κυβέρνησης, υποστηρίζοντας ότι χρειαζόμαστε την κάλυψη «πιστοληπτικής γραμμής», πράγμα που σημαίνει άλλο ένα νέο μνημόνιο.

Ας ελπίσουμε ότι τελικά δεν θα είναι απαραίτητη μια τέτοια κάλυψη μας απ’ τους ευρωπαίους συμμάχους, εταίρους και τοκογλύφους μας. Η τραγική μας πείρα, των οκτώ πια μνημονιακών χρόνων που περάσαμε, μας κάνει να εξορκίζουμε ακόμη και τη σκέψη ενός τέτοιου ενδεχόμενου. Το ότι ο λαός μας έχασε το 25 % του ΑΕΠ του, που είχε ως συνέπεια την άκρα φτωχοποίηση του, είναι ένα γεγονός που θα καταγραφεί στην ιστορία ως η μεγαλύτερη εθνική μας καταστροφή εν καιρώ ειρήνης.

Στα εθνικά μας θέματα ατυχώς απ’ ότι φαίνεται με την άκρατη έπαρση και το επιδιωκόμενο νέο-οθωμανικό μεγαλείο απ’ το νεοσουλτάνο (το κατέδειξε, η προ ημερών υποδοχή του Ρώσου προέδρου Πούτιν στην Άγκυρα), η κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον μας, δεν έχει τελειωμό. Πέραν των καθημερινών παραβιάσεων του εθνικού εναερίου χώρου μας, υπερπτήσεις των νησιών μας απ’ τα αεροπλάνα τους, η αποθράσυνσή τους έχει επεκταθεί στη θάλασσα και στη στεριά, δυστυχώς.

Στη θάλασσα μετά τα διάφορα επεισόδια, γύρω απ’ τα Ίμια, στο Β. Αιγαίο εκφοβισμός ψαράδων μας, κ.α., υπήρξε κορύφωση τους με το διεμβολισμό προ μηνών του πλοίου του Λιμενικού μας «Γαύδος».

Στη Θράκη, στο μόνο χερσαίο κοινό σύνορό μας, τέλος του Μάρτη είχαμε τη σύλληψη των δύο στρατιωτικών μας της εκεί περιπόλου, που λόγω χιονιού κατά λάθος είχαν μπει λίγες δεκάδες μέτρα στο Τουρκικό έδαφος. Ένα σύνηθες διασυνοριακό επεισόδιο που λυνόταν πάντα σε επίπεδο στρατιωτικών διοικητών των εκεί μονάδων, οι «φίλοι» Τούρκοι το έχουν αναγάγει για τις δικές τους σκοπιμότητες σε θέμα, μέγιστο. Έτσι τους κρατούν έγκλειστους σε φυλακή υψίστης ασφαλείας στην Ανδριανούπολη, χωρίς ακόμη να τους έχει απαγγελθεί κατηγορία. Άσχετα και αν στην Ευρω-Τουρκική συνάντηση κορυφής της Βάρνας οι δύο πρόεδροι Γιουνκερ και Τούσκ, προέτρεψαν τον πρόεδρο Ετσεβίτ να προβεί ως χειρονομία καλής θελήσεως στην απελευθέρωσή τους, εν όψει του Ορθοδόξου Πάσχα.

Οι φυλακισμένοι και φυσικά οι γονείς τους πέρασαν στην κυριολεξία «τα πάθη του Κυρίου» και παρ’ όλο ότι εορτάσαμε ήδη την ανάσταση Του, αυτοί συνεχίζουν να περνούν ακόμη την εβδομάδα των παθών. Όλοι πάντως οι Έλληνες βρίσκονται στο πλευρό των δύο αυτών παλικαριών και εύχονται γρήγορα να γυρίσουν στα σπίτια τους.

Και αν μεν αυτά τα γεγονότα κάποιοι θα μπορούσαν να πουν ότι αποτελούν γεγονότα κινδύνου «πορτοκαλί συναγερμού» και κάτω, αυτό που έχει φτάσει σε επίπεδα κόκκινου συναγερμού, αποτελεί η ρητορική των ηγητόρων της γείτονας χώρας. Έχει βρεθεί στο προσκήνιο, μάλιστα πρωτόγνωρα, η πολιτική των απειλών και εκφοβισμού, σε ύψος κρεσέντο. Ο νεοσουλτάνος σταματά, ο πρωθυπουργός του Γκιρλτιρίμ συνεχίζει. Τούτος σταματά το συνεταιράκι του, αρχηγός των γκρίζων λύκων, Μπαχτσελί συμπληρώνει. Τη σκυτάλη τέλος παίρνει ο σύμβουλός του Μπουλούτ.

Ασφαλώς η γενικότερη εσωτερική κατάσταση της Τουρκίας μετά το πραξικόπημα του καλοκαιρού του 2016, η οικονομική δυσπραγία εξ αιτίας των πολυμέτωπων πολέμων της (Κούρδοι εσωτερικά, Αφρίν Συρία, Β.Ιράκ), η συνεχής υποτίμηση της λίρας τους, η υποβάθμιση της οικονομίας από οίκους αξιολόγησης, οδηγούν το νεοσουλτάνο σε κατάσταση παροξυσμού με ενέργειες κυκλοθυμικές και αστάθμητες.

Πέραν των προς το Αιγαίο προαναφερθέντων, οι καθαρά πολεμικές προκλήσεις τους στην Ανατολική Μεσόγειο (Κύπρο, Καστελόριζο) που αποσκοπούν αφ’ ενός μεν στην αποστέρηση της Κύπρου του δικαιώματός της να αξιοποιήσει ως κυρίαρχο κράτος, τους υποθαλάσσιους υδρογονανθράκες της και αφ’ εταίρου στη διακοπή της επαφής της ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδος, πρέπει να θεωρούνται οι πιο επικίνδυνες.

Αν τέλος σ’ όλα αυτά που μας αφορούν άμεσα ως Έλληνες (Ελλαδίτες, Κύπριους), προστεθούν και τα γεγονότα στην Συρία, όπου όλες οι μεγάλες δυνάμεις βρίσκονται επί ποδός πολέμου, μία μόνο ευχή πια μπορεί να γίνει.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του.