Η ζήλεια. Συναίσθημα γένους θηλυκού, γένους αρσενικού, αριθμού ενικού, πτώσεως ακλίτου. Η ζήλεια απορρίπτεται μετά βδελυγμίας, υπάρχει ωστόσο: Φωλιάζει στις ψυχές όλων, ειδικά των ανασφαλών ανθρώπων και βασανίζει όλους μας ως αιτία ή ως αποτέλεσμα. Η ζήλεια είναι ανθρώπινο συναίσθημα, ανεκτό συνεπώς, όπως και κάθε άλλη αδυναμία που μας χαρακτηρίζει. Δεν είναι όμως ούτε προσόν ούτε συνώνυμο του ερωτικού πάθους. Είναι κακό πάθος. Κατά μία έννοια! Ταπεινώνει αυτόν ή αυτήν που τη βιώνει κατά κύριο λόγο. Και εκθέτει όσους / όσες έχουν την ατυχία να συνδέονται με τον αρρωστημένα ζηλιάρη άνθρωπο Τον οποίον, αν τον συναντάτε στον δρόμο σας, να κόβετε λάσπη. Να φεύγετε, παιδί μου, πώς το λένε; Να γίνεστε καπνός! Γιατί το άτομο δεν είναι στα καλά του. Φυσικά και ελέγχει τον εαυτό του. Φυσικά και μπορεί να επιλέξει και να κάνει πράγματα που τον ωφελούν. Βεβαίως και αποφεύγει εκείνα που τον βλάπτουν. Επιδίδεται όμως σε εκδηλώσεις βάναυσες σε βάρος προσώπων του στενού του περιβάλλοντος, όχι γιατί δεν μπορεί να τις αποφύγει, ούτε επειδή δεν μπορεί να αντισταθεί. Επειδή αισθάνεται ότι μέσα από προσβλητικές ενέργειες αποκαθιστά την δική του χαμένη αξιοπρέπεια, την τιμή που τα πρόσωπα που θίγει κατά τη γνώμη του πρόσβαλαν, επειδή ο εγωισμός του έχει κατάφωρα πληγεί. Ο αρρωστημένα ζηλιάρης χαρακτήρας προχωρά σε ακραίες πράξεις, χωρίς να είναι βέβαιος πάντα ότι ισχύουν όσα φαντάζεται. Αρκεί απλώς που περνούν από το μυαλό του. Πρόκειται για μια νοσηρή ψυχοπαθολογία που μπορεί να έχει και ακραίες εκδηλώσεις, οι οποίες φτάνουν ακόμη και ως το έγκλημα.

Η μίμηση σε ευρέα κοινωνικά περιβάλλοντα δεν θεωρείται κάτι κακό. Ούτε είναι κακό να έχει κάποιος πρότυπα, να θέτει στόχους και να προσπαθεί να τους κατακτήσει. Δεν είναι άσχημο να επιδιώκει κάποιος να μοιάσει (και γιατί όχι να ξεπεράσει) ένα πρόσωπο που θεωρεί λαμπερό, επιτυχημένο, ευτυχισμένο, ολοκληρωμένο. Με έναν τρόπο δηλαδή μια αθώα, μια εντελώς ουδέτερη μορφή ζήλειας, αυτή της έννοιας του θαυμασμού και της προτυποποίησης δεν είναι καθόλου κακό να διακρίνουν τον άνθρωπο. Ο οποίος, είναι κοινώς αποδεκτό, δεν έχει μόνον πλεονεκτήματα.

Στις προσωπικές σχέσεις είναι καλό να μην εξανεμίζεται το ενδιαφέρον για τους ερωτικούς συντρόφους ούτε για τα αγαπημένα πρόσωπα. Να μην θεωρείται κανείς και τίποτα ως δεδομένο. Είναι σημάδι και απόδειξη υγιούς σχέσης να διεκδικεί κάποιος το ταίρι του ή το πρόσωπο που αγαπά, να το φροντίζει και να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του, προκειμένου να αρέσει και να γοητεύει.

Όλα τα παραπάνω απέχουν όμως πολύ από την ιδέα και κυρίως από την εικόνα της παθολογικής ζήλειας που φθείρει όποιον την αισθάνεται και πλήττει την αξιοπρέπεια των οικείων τους. Δεν έχω πάψει να συναντώ ακραίες αντιδράσεις ερωτικής ζήλειας ανάμεσα και σε μορφωμένους ή ανώτερους ανθρώπους. Τη βρίσκω να ελλοχεύει σε περιβάλλοντα, όπου η κοινωνική και η πνευματική μόρφωση, η αγωγή, η κουλτούρα, η ανατροφή και η θέση ευθύνης θα έπρεπε να μην είχε επιτρέψει να φυτρώσει και να αναπτυχθεί. Ατυχώς τη συναντώ ακμαία και αδιανόητη, να εκδηλώνεται με διεστραμμένες μορφές εκδίκησης, να παίρνει τη μορφή κακής και ανάγωγης συμπεριφοράς, βίαιων εκδηλώσεων, λεκτικής βίας, νοσηρών καταστάσεων που φθείρουν τις σχέσεις και αναπόφευκτα οδηγούν τα πρόσωπα που εμπλέκονται, θύτες και θύματα, στη μοναξιά και στο αδιέξοδο. Λυπάμαι.

Ειλικρινά δεν έχω καταφέρει να εντοπίσω τι είναι εκείνο που εκθρέφει την εκδήλωσή της τόσο πολύ. Ο εγωισμός; Η ανασφάλεια; Η απουσία πραγματικών συναισθημάτων; Η αμετροέπεια; Η έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού για τον/τη σύντροφό μας; Η καταπιεσμένη βία; Τα στερεότυπα που όλοι προσπαθούμε να πισωγυρίσουμε;

Αν είστε θύματα μιας τέτοιας μορφής βίας, γι’ αυτό πρόκειται, ας μην παίζουμε με τις λέξεις, κάντε αμέσως μεταβολή. Το κακό δεν σταματά, μονάχα κλιμακώνεται. Σε βάρος σας. Είναι βέβαιο ότι θα βρεθείτε αντιμέτωποι/ες με συμπεριφορές ανάρμοστες. Φύγετε. Να σωθείτε.