Γυναικοπαρέα, μαζεμένη πριν κάτι μέρες σε μεσημεριανό στέκι στα Πετράλωνα, διάλειμμα από το γεμάτο ωράριο του βαθμολογικού. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια. Μία δεν οδηγεί καλά.

- Γιατί, πουλάκι μου, έχεις παρκάρει το μισό αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο;(Για καλό το λες- συν επειδή σου κρύβει η θέση του συνοδηγού την αφίσα του διπλανού θερινού κινηματογράφου)

- Εντάξει δεν είμαι πολύ σωστή αλλά έχω δυο παιδιά, τόσες σκοτούρες έχω στο μυαλό μου, εσείς δεν έχετε και δεν ξέρετε…..

- Δηλαδή παρκάρω στον δρόμο, γιατί είμαι άτεκνη;

- Κοίτα, από τον καιρό που έκανα παιδιά δεν ασχολούμαι με λεπτομέρειες. Δίνω την πρώτη λύση που βρίσκω σε κάθε πρόβλημα.

- Μας δουλεύει;

- Όλος ο κόσμος έχει παιδιά, κυρά μου, αλλά παρκάρει ορθόδοξα!

- Το ξέρει! Άσε να πούμε δυο κουβέντες, ψόφια στην κούραση είμαι!

- Είσαι, φαίνεσαι, πώς να μην είσαι; Όταν γυρίσεις σπίτι, δεν έχεις εσύ κάποιον να του μαγειρέψεις, να τον ακούσεις, να τον φροντίσεις…

- Είκοσι χρονών και βάλε δεν είναι τα παιδιά;

- Εικοσιπέντε το μικρό είκοσι εφτά το μεγάλο! Τι εννοείς; Δεν νοιάζομαι εγώ για τα παιδιά μου; Για τα παιδιά μου ζω!

- Για τα παιδιά της ζει! Παραγγέλνουμε επομένως! Κοιτάμε στον κατάλογο τώρα!

Έλα που η άλλη δεν άντεξε όμως:

- Γιατί ζεις για τα παιδιά σου; Για σένα να ζήσεις! Άμα τολμάς! Κι άμα μπορείς δηλαδή.

- Κολοκυθοκεφτέδες να πάρουμε, με ωραία σάλτσα, δροσερή!

- Να ελευθερώσεις και τον πρώην σου, να κάνει τη ζωή του, σε κλινική θα μπείτε και οι δυο. Για άλλους λόγους καθένας.

- Εγώ θα πάρω ριζότο με μανιτάρια (είπα για να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα που άρχιζε να θυμίζει τη συννεφιά γύρω μας).

- (Πήρε ύφος) Εγώ, κυρίες μου, έχω αξιοπρέπεια!

- Και ωραίους λαχανοντολμάδες έχει.

- Μόλις πληροφορήθηκα ότι δύο χρόνια είχε παράλληλη σχέση τον έστειλα σ’ αυτήν. Μαζί με την προίκα του!

- Ε, όχι ακριβώς!

- Δεν του έδωσα τα παπούτσια στο χέρι;

- Για την ακρίβεια πέταξες τα υπάρχοντά του στον κάδο δίπλα από το σπίτι της τότε αγαπημένης του.

- Εκείνος κλαίει ακόμη δυο λινά κοστούμια, από ιταλικό λινό, εσύ κλαις εκείνον και η τότε ερωμένη κλαίει τα λεφτά της, γιατί του αγόραζε ρούχα και τελικά χωρίσανε.

- Μία σαλάτα με το κατσικίσιο τυρί θα φέρετε, λοιπόν είναι τάση αυτό. Η σύντροφος να αγοράζει τα ρούχα του άλλου. Και ας μην είναι σύζυγοι.

- Ένας γνωστός μας πριν λίγο καιρό ρωτούσε απέξω - απέξω αν συνηθίζεται.

- Και τι απάντησες;

- Ότι προτιμώ έναν άντρα να ψωνίζει για μένα! Τι να απαντήσω; Τελευταία παριστάνω τη χαζή! Την αφελή! Ό,τι δεν με αφορά, γιατί να το μπερδέψω;

- Μη φεύγουμε από το θέμα! Δεν έχω αξιοπρέπεια; (Θύμιζε τον Μινωτή στον Οιδίποδα - Πώς να διαφωνήσεις με τέτοια απόγνωση, θα έβγαζε τα μάτια της).

- Έχεις, παιδί μου! Απλώς, λέμε τώρα, η αντίδρασή σου έδειχνε ότι είχες πειραχτεί. Λίγο. Το αποκάλυπτε. Δεν πετάμε στον κάδο το ιταλικό λινό!

- Και δεν πέταξες ούτε εκείνον τελικά. Τον χώρισες, τον εγκατέστησες μόλις χώρισε στο ρετιρέ, από πάνω σου ακριβώς, να τον ελέγχεις, και τώρα για να συνδεθεί, «έτσι για να έχει κάτι», που λες και συ, πρέπει να εγκρίνεις εσύ το πρόσωπο.

- Ε, ναι, πώς; Να ντρέπονται τα παιδιά για τον πατέρα τους;

- Για το αίσθημα του πατέρα τους;

- Τώρα όλα αυτά, επειδή παρκάρισα άτσαλα! Σε μένα που σας έφερα! Τόση κριτική!

- Για σένα το λέμε.

- Αλλά τι περιμένεις από γυναίκες που δεν έκαναν παιδιά; Επιπόλαιες που μόνον τον εαυτό τους σκέφτονται!

- Μιλάς σαν το Τζήμερο!

- Καλέ, ωραίος είναι αυτός που κάθεται απέναντι! Με τα γένια! Και το πόλο!

- Η φιλενάδα του το αγόρασε! Τρώγε!